Πήγαμε λοιπόν στην Jerash. Αρχαία Ελληνορωμαϊκή πόλη σε αρκετά καλή κατάσταση. Τη χαρακτηρίζουν σαν την πόλη με τις 1000 κολώνες. Δεν τις μέτρησα, αλλά πρέπει να είναι περισσότερες. Εντυπωσιακή είναι μία οβάλ πλατεία που περιτριγυρίζεται από κολώνες. Κάτι σαν την πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Επίσης, ένας δρόμος, που σύμφωνα με το Μωχάμεντ ήταν εμπορικός δρόμος, ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός.
Μία άλλη εκδρομή που κάναμε και ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, ήταν στα κάστρα ανατολικά του Αμμάν. Σε αυτή την περιοχή, εκτείνεται μία έρημος που φτάνει σχεδόν μέχρι τα σύνορα της χώρας με το Ιράκ.Πριν αρκετά χρόνια λοιπόν, επειδή οι σεΐχηδες μετακινούνταν κατά μήκος αυτής της ερήμου, φτιάχναν κάστρα για να διανυκτερεύουν κατά τις μετακινήσεις τους. Τα κάστρα είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Πέρα από τις οχυρώσεις τους, τα δωμάτια των σεΐχηδων, της φρουράς, τους βοηθητικούς χώρους, τις εσωτερικές πλατείες, που από μόνα τους όλα αυτά ήταν υπέροχα, εντυπωσιακές ήταν και άλλες εγκαταστάσεις, όπως χαμάμ. Οι "υψηλοί" ταξιδιώτες, έπρεπε να βγάλουν από πάνω τους τη σκόνη που είχε κολλήσει στο σώμα τους από το ταξίδι στην έρημο. Το χαμάμ ήταν ο ιδανικός τρόπος. Σε ένα από τα κάστρα, στη μέση της ερήμου, ανεβήκαμε στην ταράτσα. Το θέαμα ήταν ισοπεδωτικό. Παντού έρημος. Ένα επίπεδο γκρίζο θέαμα, χωρίς την παραμικρή εναλλαγή. Μόνο ο δρόμος έσπαγε αυτή τη μονοτονία. Ένα θέαμα που συντρίβει. Το τελευταίο κάστρο που επισκεφθήκαμε ήταν δίπλα σε μια πόλη που, αν θυμάμαι καλά λέγεται Άζρακ που σημαίνει γαλάζιο, εξαιτίας του σχεδόν πάντα γαλάζιου ουρανού της. Σε αυτό το κάστρο, σύμφωνα με τους ντόπιους, είχε μείνει ο Λώρενς της Αραβίας. Μας έδειξαν και το δωμάτιό του. Κάπου εκεί πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Αμμάν.
Και όπως είπαμε, τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα ...
Μία άλλη εκδρομή που κάναμε και ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, ήταν στα κάστρα ανατολικά του Αμμάν. Σε αυτή την περιοχή, εκτείνεται μία έρημος που φτάνει σχεδόν μέχρι τα σύνορα της χώρας με το Ιράκ.Πριν αρκετά χρόνια λοιπόν, επειδή οι σεΐχηδες μετακινούνταν κατά μήκος αυτής της ερήμου, φτιάχναν κάστρα για να διανυκτερεύουν κατά τις μετακινήσεις τους. Τα κάστρα είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Πέρα από τις οχυρώσεις τους, τα δωμάτια των σεΐχηδων, της φρουράς, τους βοηθητικούς χώρους, τις εσωτερικές πλατείες, που από μόνα τους όλα αυτά ήταν υπέροχα, εντυπωσιακές ήταν και άλλες εγκαταστάσεις, όπως χαμάμ. Οι "υψηλοί" ταξιδιώτες, έπρεπε να βγάλουν από πάνω τους τη σκόνη που είχε κολλήσει στο σώμα τους από το ταξίδι στην έρημο. Το χαμάμ ήταν ο ιδανικός τρόπος. Σε ένα από τα κάστρα, στη μέση της ερήμου, ανεβήκαμε στην ταράτσα. Το θέαμα ήταν ισοπεδωτικό. Παντού έρημος. Ένα επίπεδο γκρίζο θέαμα, χωρίς την παραμικρή εναλλαγή. Μόνο ο δρόμος έσπαγε αυτή τη μονοτονία. Ένα θέαμα που συντρίβει. Το τελευταίο κάστρο που επισκεφθήκαμε ήταν δίπλα σε μια πόλη που, αν θυμάμαι καλά λέγεται Άζρακ που σημαίνει γαλάζιο, εξαιτίας του σχεδόν πάντα γαλάζιου ουρανού της. Σε αυτό το κάστρο, σύμφωνα με τους ντόπιους, είχε μείνει ο Λώρενς της Αραβίας. Μας έδειξαν και το δωμάτιό του. Κάπου εκεί πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Αμμάν.
Και όπως είπαμε, τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα ...
.
