Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
Έχουν περάσει σχεδόν δυό εβδομάδες που το καράβι έδεσε στο μεγάλο λιμάνι … και από τότε είμαι τόσο κουρασμένος μέσα μου... Αυτό το Μαντρί με σκοτώνει σιγά σιγά … Τι δουλειά έχω εδώ πέρα …? Αφού αναπνέω και ζω εκεί πάνω … στα μέρη που με κοιτούν με μάτι καχύποπτο, με δυσπιστία και θαυμασμό συνάμα … Αυτός για να έφτασε εδώ πάνω με αυτό το ρημάδι είναι «δικός μας» … και τα μάτια το λένε δυνατά, το φωνάζουν … γιατί από αυτά δεν κρύφτηκε κανείς …
Τι τα θες ρε Βρας … θύματα του πεπρωμένου μας είμαστε, ενός πεπρωμένου που λίγο οι άλλοι, λίγο ο εαυτός μας, από την ώρα που πήρε πνοή η ύπαρξή μας, όλα γράφτηκαν σε ένα τεφτέρι που κουβαλάμε στην κωλότσεπη … Όμως τα τεφτέρια είναι για να γράφονται ξανά … και ξανά … Στην μια κωλότσεπη το τεφτέρι και στην άλλη η γομολάστιχα … γιατί το πεπρωμένο είναι γραμμένο με μολύβι και όχι με μελάνι ανεξίτηλο …Και η γαμημένη η γομολάστιχα μπορεί και τα σβήνει όλα … όλα όμως … Αρκεί να την κρατήσεις με το χέρι το καλό … αυτό που δεν τρέμει … αυτό που μπορεί και κρατά την σκανδάλη με θάρρος … αρκεί να γίνεις «κωλόπαιδο» και με θράσος να σηκωθείς πάλι όρθιος … έτσι για το γαμώτο, την «αλητεία» … Την ποτίζεις με τσικουδιά από απόσταγμα τσαμπιών μαζεμένα με μεράκι, την μαλακώνεις με λύρες και στίχους που εξυμνούν τον έρωτα, την θεριεύεις με χορό πεντοζάλη … και δεν καταλαβαίνει Χριστό … τα σβήνει όλα … με μια κίνηση, χωρίς πολλά παρακάλια και θρήνους … γιατί και οι θρήνοι κάποτε τελειώνουν …
Προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη σε σχεδόν τρεις μέρες … Μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ κάποια πράγματα αλλά κανείς δεν μπορεί να πλανέψει τον προσωπικό του δικαστή, τουλάχιστον όχι για πολύ …
Τρείς μέρες ανακατεμένες με θάλασσα, με βουνά, με απίστευτο οξυγόνο, με ονειρικές διαδρομές, σε εδάφη που δεν σηκώνουν πολλούς τσαμπουκάδες … Τρεις μέρες σε ένα συνεχές κυνήγι των κρυμμένων της ψυχής για 1,250 περίπου χιλιόμετρα … τόσο λίγα και ταυτόχρονα τόσο πολλά.
Στην Πελοπόννησο ήρθε η κάθαρση … Στην Κρήτη όμως ήρθε η Ανάσταση … Φούσκωσαν ξανά τα πνευμόνια από οξυγόνο που μεταφέρει ζωή, κύλισε στις φλέβες αίμα ζεστό και στο στομάχι νέκταρ κόκκινου κρασιού που θυμίζει άλλες εποχές… Γέμισαν τα μάτια με εικόνες από αυτές που λες αξίζει να πεθάνω για να τις προστατέψω, με εικόνες που σε κάνουν να αναστενάζεις και να τρέμουν τα γόνατά σου … Τα αυτιά γλυκάθηκαν με ήχους από παραδοσιακό βιολί αλλά και ήχους ηλεκτρικής κιθάρας αλλωνών ρυθμών … Ανταλλάχθηκαν ματιές που συναντήθηκαν μέσα σε βροχή από νότες και έδωσαν ή προσπάθησαν να δώσουν υποσχέσεις … από αυτές που ο άλλος θα τηρήσει στο ακέραιο ... έστω και για λίγο … όσο χρειάζεται για να αισθανθεί η καρδιά τα ξεχασμένα … Το σώμα ποτίστηκε με αλκοόλ, τόσο όσο χρειάζεται η ψυχή για να ανοίξει τα παράθυρά της στο σύμπαν, να μπει αέρας που διώχνει την σκόνη …
Σώμα και ψυχή χάθηκαν μέσα σε αυτό το Νησί … και δεν μπορείς να αρχίσεις να ανακαλύπτεις τον αληθινό σου εαυτό εάν δεν χαθείς πρώτα … και σε αυτό το Νησί "χάνεσαι" εύκολα …
Τι τα θες ρε Βρας … θύματα του πεπρωμένου μας είμαστε, ενός πεπρωμένου που λίγο οι άλλοι, λίγο ο εαυτός μας, από την ώρα που πήρε πνοή η ύπαρξή μας, όλα γράφτηκαν σε ένα τεφτέρι που κουβαλάμε στην κωλότσεπη … Όμως τα τεφτέρια είναι για να γράφονται ξανά … και ξανά … Στην μια κωλότσεπη το τεφτέρι και στην άλλη η γομολάστιχα … γιατί το πεπρωμένο είναι γραμμένο με μολύβι και όχι με μελάνι ανεξίτηλο …Και η γαμημένη η γομολάστιχα μπορεί και τα σβήνει όλα … όλα όμως … Αρκεί να την κρατήσεις με το χέρι το καλό … αυτό που δεν τρέμει … αυτό που μπορεί και κρατά την σκανδάλη με θάρρος … αρκεί να γίνεις «κωλόπαιδο» και με θράσος να σηκωθείς πάλι όρθιος … έτσι για το γαμώτο, την «αλητεία» … Την ποτίζεις με τσικουδιά από απόσταγμα τσαμπιών μαζεμένα με μεράκι, την μαλακώνεις με λύρες και στίχους που εξυμνούν τον έρωτα, την θεριεύεις με χορό πεντοζάλη … και δεν καταλαβαίνει Χριστό … τα σβήνει όλα … με μια κίνηση, χωρίς πολλά παρακάλια και θρήνους … γιατί και οι θρήνοι κάποτε τελειώνουν …
Προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη σε σχεδόν τρεις μέρες … Μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ κάποια πράγματα αλλά κανείς δεν μπορεί να πλανέψει τον προσωπικό του δικαστή, τουλάχιστον όχι για πολύ …
Τρείς μέρες ανακατεμένες με θάλασσα, με βουνά, με απίστευτο οξυγόνο, με ονειρικές διαδρομές, σε εδάφη που δεν σηκώνουν πολλούς τσαμπουκάδες … Τρεις μέρες σε ένα συνεχές κυνήγι των κρυμμένων της ψυχής για 1,250 περίπου χιλιόμετρα … τόσο λίγα και ταυτόχρονα τόσο πολλά.
Στην Πελοπόννησο ήρθε η κάθαρση … Στην Κρήτη όμως ήρθε η Ανάσταση … Φούσκωσαν ξανά τα πνευμόνια από οξυγόνο που μεταφέρει ζωή, κύλισε στις φλέβες αίμα ζεστό και στο στομάχι νέκταρ κόκκινου κρασιού που θυμίζει άλλες εποχές… Γέμισαν τα μάτια με εικόνες από αυτές που λες αξίζει να πεθάνω για να τις προστατέψω, με εικόνες που σε κάνουν να αναστενάζεις και να τρέμουν τα γόνατά σου … Τα αυτιά γλυκάθηκαν με ήχους από παραδοσιακό βιολί αλλά και ήχους ηλεκτρικής κιθάρας αλλωνών ρυθμών … Ανταλλάχθηκαν ματιές που συναντήθηκαν μέσα σε βροχή από νότες και έδωσαν ή προσπάθησαν να δώσουν υποσχέσεις … από αυτές που ο άλλος θα τηρήσει στο ακέραιο ... έστω και για λίγο … όσο χρειάζεται για να αισθανθεί η καρδιά τα ξεχασμένα … Το σώμα ποτίστηκε με αλκοόλ, τόσο όσο χρειάζεται η ψυχή για να ανοίξει τα παράθυρά της στο σύμπαν, να μπει αέρας που διώχνει την σκόνη …
Σώμα και ψυχή χάθηκαν μέσα σε αυτό το Νησί … και δεν μπορείς να αρχίσεις να ανακαλύπτεις τον αληθινό σου εαυτό εάν δεν χαθείς πρώτα … και σε αυτό το Νησί "χάνεσαι" εύκολα …