Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
Τι βραδιά ήταν αυτή Θεέ μου … τι συναισθήματα … πόσο σημαντικό είναι να νιώθει κανείς άνθρωπος, άνθρωπος με την αληθινή σημασία της λέξεως … Μέσα στον ύπνο μου αισθάνομαι ότι χάνομαι, ότι είμαι αλλού, μακριά από τα κάλπικα κατασκευάσματα της μίζερης θολοκουλτούρας και της σύγχρονης ξεπέτας …
Σκέφτομαι την κυρία που μου χαμογέλασε από απέναντι χθες το βράδυ και πως ένα χαμόγελο μπορεί να σου αλλάξει όλο σου τον κόσμο … Ήρθε και άφησε το ποτήρι της στο τραπέζι μου, ρωτώντας με ευγενικά εάν μπορεί … φυσικά και μπορούσε … Χαμόγελο από τα βάθη της καρδιάς … Ίσως εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά να χορεύαμε και έναν χορό μαζί ... Ίσως και να ενώναμε τις ψυχές μας με ακούσματα που δείχνουν πως πρέπει να είναι η μουσική την κατάλληλη ώρα … Ίσως …
Την ώρα του χαμόγελου παιζόταν αυτό ακριβώς …
Και πάνω σε αυτές τις σκέψεις ήρθε ο ήχος της βροχής … Απαλά κτυπήματα στην τέντα της σκηνής που μοιάζουν με φιλικά χτυπήματα στην πλάτη … Ανοίγω τα μάτια χωρίς απολύτως κανένα άγχος … Θα οδηγήσουμε με βροχή σήμερα … και δεν μπορώ να κρύψω το χαμόγελό μου …
Αδειάζω τον σάκο και τα αδιάβροχα έχουν την τιμητική τους … Το επάνω το έχω από την εποχή των Trail Raids … Ότι πληρώνεις έχεις τελικά … Ήταν το ακριβότερο αδιάβροχο που είχα ποτέ μου … και έχει κλείσει 12 χρόνια με τα πρώτα έτη δοκιμασμένο σε απίστευτες κακουχίες … Όσο ακριβότερο το τίμημα τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή στο τέλος … Κάθομαι στον υπολογιστή μου γράφοντας τις πρόσφατες μνήμες μου με ένα ποτήρι απίστευτο κρασί δίπλα μου και κάνω ακριβώς την ίδια σκέψη … Τι κι αν έδωσα τα τελευταία μου χρήματα σε αυτό το μπουκάλι … αυτό που τώρα αισθάνομαι δεν πληρώνεται με τίποτα …
Είναι λίγο μετά το πρώτο φως αλλά δεν θέλω με τίποτα να σηκωθώ. Πως μπορείς να διακόψεις τη μουσική της βροχής … Κλείνω τα μάτια και παίρνω συνεχώς βαθιές ανάσες … σκέφτομαι ένα μοιραίο βράδυ πριν κάποιες εβδομάδες … πως είναι δυνατόν να βλέπω τον παγωμένο αχνό της ανάσας μου με τόση ζέστη ? Πως είναι δυνατόν να έχανα αυτές τις στιγμές ? Πως είναι δυνατόν να χάσεις τον εαυτό σου αγαπώντας κάποιον σε τέτοιο βαθμό που να ξεχνάς το ποιος πραγματικά είσαι ? Τα βάζω με τον εαυτό μου ... Βρας ώρες ώρες είσαι πολύ μαλάκας … και πολύ ευαίσθητος … ίσως παραπάνω από ό,τι πρέπει … Η Κρήτη τελικά με έχει στοιχειώσει … Μου βγάζει τα εσώψυχά μου σε κάθε ευκαιρία … σε κάθε στροφή … σε κάθε ψιχάλα …
Ετοιμάζω τα πράγματα σε 15 λεπτά … Οι εγκαταστάσεις του κάμπινγκ άθλιες, πολύ κατώτερες των περιστάσεων και της φήμης του … Μια νύχτα ήταν ούτως ή άλλως … Φεύγω με ψιλόβροχο …
Σκέφτομαι την κυρία που μου χαμογέλασε από απέναντι χθες το βράδυ και πως ένα χαμόγελο μπορεί να σου αλλάξει όλο σου τον κόσμο … Ήρθε και άφησε το ποτήρι της στο τραπέζι μου, ρωτώντας με ευγενικά εάν μπορεί … φυσικά και μπορούσε … Χαμόγελο από τα βάθη της καρδιάς … Ίσως εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά να χορεύαμε και έναν χορό μαζί ... Ίσως και να ενώναμε τις ψυχές μας με ακούσματα που δείχνουν πως πρέπει να είναι η μουσική την κατάλληλη ώρα … Ίσως …
Την ώρα του χαμόγελου παιζόταν αυτό ακριβώς …
Και πάνω σε αυτές τις σκέψεις ήρθε ο ήχος της βροχής … Απαλά κτυπήματα στην τέντα της σκηνής που μοιάζουν με φιλικά χτυπήματα στην πλάτη … Ανοίγω τα μάτια χωρίς απολύτως κανένα άγχος … Θα οδηγήσουμε με βροχή σήμερα … και δεν μπορώ να κρύψω το χαμόγελό μου …
Αδειάζω τον σάκο και τα αδιάβροχα έχουν την τιμητική τους … Το επάνω το έχω από την εποχή των Trail Raids … Ότι πληρώνεις έχεις τελικά … Ήταν το ακριβότερο αδιάβροχο που είχα ποτέ μου … και έχει κλείσει 12 χρόνια με τα πρώτα έτη δοκιμασμένο σε απίστευτες κακουχίες … Όσο ακριβότερο το τίμημα τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή στο τέλος … Κάθομαι στον υπολογιστή μου γράφοντας τις πρόσφατες μνήμες μου με ένα ποτήρι απίστευτο κρασί δίπλα μου και κάνω ακριβώς την ίδια σκέψη … Τι κι αν έδωσα τα τελευταία μου χρήματα σε αυτό το μπουκάλι … αυτό που τώρα αισθάνομαι δεν πληρώνεται με τίποτα …
Είναι λίγο μετά το πρώτο φως αλλά δεν θέλω με τίποτα να σηκωθώ. Πως μπορείς να διακόψεις τη μουσική της βροχής … Κλείνω τα μάτια και παίρνω συνεχώς βαθιές ανάσες … σκέφτομαι ένα μοιραίο βράδυ πριν κάποιες εβδομάδες … πως είναι δυνατόν να βλέπω τον παγωμένο αχνό της ανάσας μου με τόση ζέστη ? Πως είναι δυνατόν να έχανα αυτές τις στιγμές ? Πως είναι δυνατόν να χάσεις τον εαυτό σου αγαπώντας κάποιον σε τέτοιο βαθμό που να ξεχνάς το ποιος πραγματικά είσαι ? Τα βάζω με τον εαυτό μου ... Βρας ώρες ώρες είσαι πολύ μαλάκας … και πολύ ευαίσθητος … ίσως παραπάνω από ό,τι πρέπει … Η Κρήτη τελικά με έχει στοιχειώσει … Μου βγάζει τα εσώψυχά μου σε κάθε ευκαιρία … σε κάθε στροφή … σε κάθε ψιχάλα …
Ετοιμάζω τα πράγματα σε 15 λεπτά … Οι εγκαταστάσεις του κάμπινγκ άθλιες, πολύ κατώτερες των περιστάσεων και της φήμης του … Μια νύχτα ήταν ούτως ή άλλως … Φεύγω με ψιλόβροχο …