8avos
Member
- Μηνύματα
- 657
- Likes
- 6.615
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
Ξυπνώντας λοιπόν το Σάββατο 23 Νοέμβρη αναφωνήσαμε να αδειάσουμε τη γωνιά του σπιτικού του Αμπντέλ,αφού πήραμε τη δόση μας και από Μαροκινή φιλοξενία και να συνεχίσουμε πρός
Marakech:Κοιτάζοντας τον χάρτη βλέπαμε ότι είμαστε σχεδόν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την Κρήτη,οπότε κάποια στιγμή θα έπρεπε να τραβήξουμε λίγο ακόμα το "γκαζάκι".
Βγάλαμε τα βεσπάκια απ το χώλ του γείτονα,φορτώσαμε τα πράγματα,φορτώσαμε και τον οικοδεσπότη να τον πάμε στη δουλειά,με μας να ψαχνόμαστε σε παρακείμενο φούρνο πρωτού τραβήξουμε τον δρόμο της καθόδου.Οι φούρνοι είναι λιγοστοί στο Μαρόκο,αλλά υπάρχουν στις κύριες πόλεις του.Συνήθως είναι υπό την μορφή των παλιών χτιστών ξυλόφουρνων όπου υπαίθρια πωλούνται τα στρόγγυλα παραδοσιακά ψωμάκια.Η τιμή αυτών είναι στα 15 λεπτά περίπου,αλλά γενικά τα βρίσκεις παντού.Οι φούρνοι επίσης έχουν πολλά μαρμελαδοειδή και σιροπιαστά,σπανίως δε με σοκολάτα.
Η διαδρομή ανέβηκε μέχρι τα 2200 υψόμετρο λόγω περάσματος από τον ψηλό Άτλαντα.Ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν με το μέρος μας εκτός από κάτι συννεφάκια που μαζευόντουσαν και άλλαζαν άρδην το κατά τ άλλα διαυγές τοπίο.
Ο δρόμος υποδειγματικός και η διαδρομή δεν μας άφηνε να βαρεθούμε,παντού βέβαια υπήρχαν οι "βερβέροι" όπου πουλάγανε τα πρώτα πετρώματα (ρε μανία με τις πέτρες!).Περνώντας μέσα από το σύννεφο και παραμένωντας για αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε αυτό,τα αδιάβροχα ήταν απαραίτητα.Στάση για το καθιερωμένο μας τσιμπούσι με τον kofte να δίνει και να παίρνει,συμπληρώνοντας με πατάτες τηγανιτές,σαλάτα μαροκέν και μπόλικο ψωμί.Το απογευματάκι φτάσαμε στην πολύβουη πόλη Μαρακές ψάχνοντας απ ευθείας το κάμπιγ,το οποίο μας ενθουσίασε μόλις το αντικρύσαμε
Αμέσσως με το που είδα την όψη της πισίνας και αφού έστησα τη σκηνή μου βούτηξα για να ανακουφιστώ ψυχολογικά κυρίως.Πάλι καλά που δεν είχα θέματα με την καρδιά γιατί η κίνηση αυτή δεν ήταν και η σοφότερη.Όπως και να χει ο σχεδόν Δεκέμβρης στο Μαρόκο είναι χειμώνας και όχι καλοκαίρι,απλά η ηλιοφάνεια είναι έντονη.Με το που φάγαμε ο Σ. πήγε να πάρει το χρόνο του στο "κρεβάτι" του και γω έκατσα παραγγέλνοντας ένα ποτήρι κρασί !! στο λόμπυ του κάμπιγκ συνομιλώντας με τους pin project θυμίζοντας τους μόλις ενάμισυ χρόνο πριν βρισκόταν αυτοί στη θέση μας,ενώ την ίδια περίοδο περιπλανιόταν κάπου ανάμεσα Τανζανίας και Ζανζιβάρης σκεφτόμενοι να "τραβήξουν χειρόφρενο" αλλάζοντας τον τρόπο αντίληψης του ταξιδιού τους.
Στο Μαρακές μείναμε μια βδομάδα.Κυρίως για να ξεκαθαρίσουμε τη σύγχυση που προκλήθηκε από το γεγονός αν χρειάζεται ή όχι βίζα η Σεννεγάλη για ευρωπαίους πολίτες.Ο Σ. παντού διάβαζε ότι χρειάζεται και η διαδικασία είχε ως εξής: στέλνεις μειλ με τον αριθμό κατάθεσης της κάρτας σου και τα στοιχεία διαμονής σου στη Σεννεγάλη,σου ρχεται πρώτο απαντητικό μέιλ και αναμένεις και δεύτερο.Εκτυπώνοντας και τα δυο μειλ που σου χουν σταλεί πηγαίνεις στην πρεσβεία να πάρεις τη βίζα σου.Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει,το μάθαμε αργότερα καθώς για αρκετό καιρό είχαμε το άγχος του τι θα κάνουμε στην περίπτωση που δεν μας στέλναν δεύτερο μέιλ,εξ ου και η τόσο πρόωρη κινητοποίηση.
Εγώ για όσο μείναμε καθημερινώς επισκεφτόμουνα το κέντρο και χανόμουν στα σουκς.Έσπαγα πλάκα με την όλη κατάσταση στην πλατεία Ελ Φνα και γενικά "τριβόμουνα" με τον κόσμο.Το μόνο
που έπρεπε να προσέχω ήταν το πάρκιγκ της βέσπας μου,μιας που μαζεύανε μηχανάκια αλόγιστα.Έτσι ρωτούσα και ξαναρωτούσα,το ασφυκτικά περιπολούμενο από αστυνομικούς κέντρο,για να μην ψάχνω αργότερα.Είχα βρεί και έναν παρκαδόρο,οι οποίοι δεν είναι τίποτ άλλο από άνεργους που επιβλέπουν διαγραμμισμένους απ τον δήμο ή την αστυνομία χώρους και παίρνουν το κάτιτις τους απ τους "πελάτες",μιας που τιμή δεν σου ορίζει κανείς για πάρκιγκ!
Περιπλανηθήκαμε κάμποσες φορές στο εμπορικό τους Marjan τύπου Carrefour ένα πράμα,μιας που σύμφωνα με τους "πιν προτζεκτ" δεν θα ξαναβρίσκαμε αντίστοιχο κατάστημα στο διάβα μας και θα έπρεπε να εξοπλιζόμαστε από "λαικές".Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που έκανα ανάληψη από ATM στο ταξίδι,με τη μια εκ των δύο καρτών που κουβαλούσα,η μεν πρώτη maestro και η δεύτερη ήταν visa.Ο πρώτος μήνας είχε βγεί με 500 ευρώ !!! και έκανα ανάληψη άλλα 180 ευρώ ήτοι 2000 ντιράμ μιας που ήταν και το όριο ανάληψης των εκεί ΑΤΜ.
Το συνοθύλευμα και το μιξ των καταστάσεων στην πλατεία,με τράβαγε τόσο που με έκανε καθημερινό παρατηρητή της κατάστασης.Ετοιμάσαμε και τα fische ξεκινώντας το πιο δυνατό σημείο της εκδρομής μου,η απόκοσμη και απομακρυσμένη Δ.Σαχάρα.Μακριά πια απ΄τον τουρισμό,παρά μπαίνοντας στο "πετσί" των νομάδων.
Bye bye λοιπόν Μαροκάκι.
Marakech:Κοιτάζοντας τον χάρτη βλέπαμε ότι είμαστε σχεδόν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την Κρήτη,οπότε κάποια στιγμή θα έπρεπε να τραβήξουμε λίγο ακόμα το "γκαζάκι".
Βγάλαμε τα βεσπάκια απ το χώλ του γείτονα,φορτώσαμε τα πράγματα,φορτώσαμε και τον οικοδεσπότη να τον πάμε στη δουλειά,με μας να ψαχνόμαστε σε παρακείμενο φούρνο πρωτού τραβήξουμε τον δρόμο της καθόδου.Οι φούρνοι είναι λιγοστοί στο Μαρόκο,αλλά υπάρχουν στις κύριες πόλεις του.Συνήθως είναι υπό την μορφή των παλιών χτιστών ξυλόφουρνων όπου υπαίθρια πωλούνται τα στρόγγυλα παραδοσιακά ψωμάκια.Η τιμή αυτών είναι στα 15 λεπτά περίπου,αλλά γενικά τα βρίσκεις παντού.Οι φούρνοι επίσης έχουν πολλά μαρμελαδοειδή και σιροπιαστά,σπανίως δε με σοκολάτα.
Η διαδρομή ανέβηκε μέχρι τα 2200 υψόμετρο λόγω περάσματος από τον ψηλό Άτλαντα.Ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν με το μέρος μας εκτός από κάτι συννεφάκια που μαζευόντουσαν και άλλαζαν άρδην το κατά τ άλλα διαυγές τοπίο.
Ο δρόμος υποδειγματικός και η διαδρομή δεν μας άφηνε να βαρεθούμε,παντού βέβαια υπήρχαν οι "βερβέροι" όπου πουλάγανε τα πρώτα πετρώματα (ρε μανία με τις πέτρες!).Περνώντας μέσα από το σύννεφο και παραμένωντας για αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε αυτό,τα αδιάβροχα ήταν απαραίτητα.Στάση για το καθιερωμένο μας τσιμπούσι με τον kofte να δίνει και να παίρνει,συμπληρώνοντας με πατάτες τηγανιτές,σαλάτα μαροκέν και μπόλικο ψωμί.Το απογευματάκι φτάσαμε στην πολύβουη πόλη Μαρακές ψάχνοντας απ ευθείας το κάμπιγ,το οποίο μας ενθουσίασε μόλις το αντικρύσαμε
Αμέσσως με το που είδα την όψη της πισίνας και αφού έστησα τη σκηνή μου βούτηξα για να ανακουφιστώ ψυχολογικά κυρίως.Πάλι καλά που δεν είχα θέματα με την καρδιά γιατί η κίνηση αυτή δεν ήταν και η σοφότερη.Όπως και να χει ο σχεδόν Δεκέμβρης στο Μαρόκο είναι χειμώνας και όχι καλοκαίρι,απλά η ηλιοφάνεια είναι έντονη.Με το που φάγαμε ο Σ. πήγε να πάρει το χρόνο του στο "κρεβάτι" του και γω έκατσα παραγγέλνοντας ένα ποτήρι κρασί !! στο λόμπυ του κάμπιγκ συνομιλώντας με τους pin project θυμίζοντας τους μόλις ενάμισυ χρόνο πριν βρισκόταν αυτοί στη θέση μας,ενώ την ίδια περίοδο περιπλανιόταν κάπου ανάμεσα Τανζανίας και Ζανζιβάρης σκεφτόμενοι να "τραβήξουν χειρόφρενο" αλλάζοντας τον τρόπο αντίληψης του ταξιδιού τους.
Στο Μαρακές μείναμε μια βδομάδα.Κυρίως για να ξεκαθαρίσουμε τη σύγχυση που προκλήθηκε από το γεγονός αν χρειάζεται ή όχι βίζα η Σεννεγάλη για ευρωπαίους πολίτες.Ο Σ. παντού διάβαζε ότι χρειάζεται και η διαδικασία είχε ως εξής: στέλνεις μειλ με τον αριθμό κατάθεσης της κάρτας σου και τα στοιχεία διαμονής σου στη Σεννεγάλη,σου ρχεται πρώτο απαντητικό μέιλ και αναμένεις και δεύτερο.Εκτυπώνοντας και τα δυο μειλ που σου χουν σταλεί πηγαίνεις στην πρεσβεία να πάρεις τη βίζα σου.Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει,το μάθαμε αργότερα καθώς για αρκετό καιρό είχαμε το άγχος του τι θα κάνουμε στην περίπτωση που δεν μας στέλναν δεύτερο μέιλ,εξ ου και η τόσο πρόωρη κινητοποίηση.
Εγώ για όσο μείναμε καθημερινώς επισκεφτόμουνα το κέντρο και χανόμουν στα σουκς.Έσπαγα πλάκα με την όλη κατάσταση στην πλατεία Ελ Φνα και γενικά "τριβόμουνα" με τον κόσμο.Το μόνο
που έπρεπε να προσέχω ήταν το πάρκιγκ της βέσπας μου,μιας που μαζεύανε μηχανάκια αλόγιστα.Έτσι ρωτούσα και ξαναρωτούσα,το ασφυκτικά περιπολούμενο από αστυνομικούς κέντρο,για να μην ψάχνω αργότερα.Είχα βρεί και έναν παρκαδόρο,οι οποίοι δεν είναι τίποτ άλλο από άνεργους που επιβλέπουν διαγραμμισμένους απ τον δήμο ή την αστυνομία χώρους και παίρνουν το κάτιτις τους απ τους "πελάτες",μιας που τιμή δεν σου ορίζει κανείς για πάρκιγκ!
Περιπλανηθήκαμε κάμποσες φορές στο εμπορικό τους Marjan τύπου Carrefour ένα πράμα,μιας που σύμφωνα με τους "πιν προτζεκτ" δεν θα ξαναβρίσκαμε αντίστοιχο κατάστημα στο διάβα μας και θα έπρεπε να εξοπλιζόμαστε από "λαικές".Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που έκανα ανάληψη από ATM στο ταξίδι,με τη μια εκ των δύο καρτών που κουβαλούσα,η μεν πρώτη maestro και η δεύτερη ήταν visa.Ο πρώτος μήνας είχε βγεί με 500 ευρώ !!! και έκανα ανάληψη άλλα 180 ευρώ ήτοι 2000 ντιράμ μιας που ήταν και το όριο ανάληψης των εκεί ΑΤΜ.
Το συνοθύλευμα και το μιξ των καταστάσεων στην πλατεία,με τράβαγε τόσο που με έκανε καθημερινό παρατηρητή της κατάστασης.Ετοιμάσαμε και τα fische ξεκινώντας το πιο δυνατό σημείο της εκδρομής μου,η απόκοσμη και απομακρυσμένη Δ.Σαχάρα.Μακριά πια απ΄τον τουρισμό,παρά μπαίνοντας στο "πετσί" των νομάδων.
Bye bye λοιπόν Μαροκάκι.