8avos
Member
- Μηνύματα
- 657
- Likes
- 6.615
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
Αναχωρώντας σάββατο πρωί από το σπίτι της Ελιζαμπέτας μαζί με το φίλο της Μούσα-Μίσα κάτι τέτοιο τέλος πάντων,ο οποίος είναι ένας Σενεγαλέζος 30 άρης και μας πρόσφερε αν θέλαμε το σπίτι των γονιών του στο Ντακάρ,όταν με το καλό φτάναμε σ αυτό,μας εξέπληξε ευχάριστα για τον τρόπο που θα μας αντιμετώπιζαν( οι ντόπιοι.
Δεν την θυμόμουν τόσο ευχάριστη την Ιταλία μπορώ να πω μιας που είχα χρόνια,απ το 2008 να πατήσω σ αυτή και μέχρι εκείνη την ώρα την θεωρούσα βαρετή.Ο Στέργιος όμως με την έρευνα που είχε ρίξει για τη διαμονή μας,η τύχη που οι οικοδεσπότες και στις δυο των περιπτώσεων ήταν φιλικότατοι και οι χάρτες στο gps του Στέργιου οι οποίοι μας κάναν να γλυτώσουμε αρκετά ευρώ μιας που κινηθήκαμε αποκλειστικά και μόνο superstrada,η οποία μας προσέφερε ένα τοπίο καθόλου μονότονο σχετικά με την γρηγορότερη και πιο ανίαρη autostrada,με έκανε να της κλείνω πονηρά το μάτι για σύντομη εξόρμηση.
Φτάνοντας Λιβόρνο το μεσημέρι του σαββάτου,χωρίς χάσιμο χρόνου πήγαμε να κάνουμε τα ψώνια που θα μας ήταν απαραίτητα για τις 60 ώρες ταξιδιού στο καράβι (και μου φαινόταν οι 24 ώρες της Βενετίας βαρετές!).Τα ψώνια γίναν και ψάχναμε το λιμάνι που θα μας έβγαζε Ταγγέρη.Η αλήθεια είναι ότι μόλις το βρήκαμε είπαμε ότι κάποιο λάθος κάναμε ή έστω αυτό ευχόμασταν.Σαν μαζική εξόρμηση μικροπωλητών,κατά τα δικά μας πρότυπα,φαινότανε.Οι ουρανοί των αυτοκινήτων φορτωμένοι τουλάχιστον δυο μέτρα σαν ύψος όγκου,σκουπιδαριό,πιτσιρίκια να κρύβονται στις ρόδες των σταθμευμένων οχημάτων,αναρρωτηθήκαμε πως και για να μην μπορούν να κάνουν κάτι οι Ιταλοί για αυτό που αντικρύσαμε,πλέον μπορούμε να φανταστούμε τη συνέχεια.
Καφεδάκι για το Στέργιο,τσαγάκι εγώ σ ένα μαγαζάκι του λιμανιού το οποίο καμμία σχέση δεν έχει με τον δικό μας πολυτελέστατο χώρο αναμονής στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας και έλεγχος διαβατηρίων στο ανέβασμα της δεύτερης καραβιάς του ταξιδιού.
Μέσα τα πράγματα ακριβώς όπως τα υποθέσαμε,οι Φιλλιπινέζοι υπάλληλοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά να κρατήσουν μια σχετική καθαριότητα στο καράβι χωρίς τρελά αποτελέσματα όμως.Στρώσιμο σε σχετικά ουδέτερο έδαφος τα "μπαγκάζια" μας για να μην ενοχληθούμε από κανέναν,πρίζα να φορτίζουμε τα λαπ-τοπ τα οποία θα χρησίμευαν ώς οθόνες προβολής ταινιών και απλά κοιτάζαμε το μπάχαλο.
Είχαμε ανεβάσει όλη την πραμάτεια μας επάνω,από μπανιερά σε περίπτωση που θέλαμε (αλλά δεν θέλαμε) να κάνουμε ντούζ,αλλαξιές που θα μας έκαναν λίγο πιο άνετη την διαβίωσή μας,εννοείται ένα μαγικό γκαζάκι το οποίο χρησιμοποιεί όλες τις καύσιμες ύλες για το μαγείρεμά μας,υπνόσακους-υποστρώματα,εν κατακλείδι αφήσαμε στ αμπάρι τα μηχανάκια με τα ανταλλακτικά .
Τακτοποιηθήκαμε,αλλάξαμε,περιφερθήκαμε και καταλάβαμε ότι τελικά ανεβήκαμε 6 ώρες πρίν
το δρομολόγιο.Συζητώντας για το αν είχαμε μαζοχιστικές τάσεις και το κάναμε αυτό,καταλήξαμε ότι ήταν το μόνο μέρος που θα μας προσέφερε στιγμές χαλάρωσης.Τρία βράδια για μένα περιείχαν δωδεκάωρους ύπνους.Είχα βρει το κλειδί στην ευχάριστη παραμονή.Κάθε βράδυ το πλοίο είχε φροντίσει να διασκεδάζει τους Μαροκινούς με τοπικά πανηγύρια on board.
Ο κακός χαμός γινόταν κάθε βράδυ,όλως περιέργως όμως πολύ μ άρεσε η όλη αυτή κατάσταση γιατί θυμήθηκα και την δικιά μας ανεμελιά,αυτή που δεκαπέντε χρόνια πρίν έκανε τους ευρωπαίους τουρίστες να αναρρωτιούνται πως καταφέρνουμε να διασκεδάζουμε μέχρι το πρωί και στα καπάκια να πηγαίνουμε για δουλειά.Έτσι και οι Μαροκινοί.Κάθε βράδυ στο κατάστρωμα και έχει ο "Αλάχ".
Οι συνθήκες μέσα στο καράβι,σκληροπυρηνικές.Σ ενα χώρο όπου είχαν τις αεροπορικού τύπου θέσεις,τα οποία ΟΛΑ τα καθίσματα είχαν ξηλωθεί για να χρησιμοποιηθούν ώς "κρεβάτια",τηγάνιζαν αυγά,μαγείρευαν φακές,ξεσκάτωναν πιτσιρίκια,έριχναν νεράκι στα πόδια τους ακόμη και πάνω στη μοκέτα για να πάρουν θέση προσευχής,πολύ ωραία πράγματα μιλάμε.Στις βρύσες της τουαλέτας οι οποίες βρύσες χρησίμευαν για να πλένουμε τα κατσαρολάκια και τα λαχανικά μας,ο κόσμος εκεί έκανε και άλλα πράγματα εκτός απ το να πλένει τα χέρια και να ξυρίζεται.
Όμως για μας ξεκίναγε ένα ταξίδι διαφορετικό,η διάθεσή μας ήταν στα τέρμα καλύτερά της,είχαμε να αντικρύσουμε ακόμη πολλές εικόνες και το σημαντικότερο!Κάθε μας πρωινό καφεδάκι-τσαγάκι για μένα συνοδευότανε από αυτή την εικόνα.
Δεν την θυμόμουν τόσο ευχάριστη την Ιταλία μπορώ να πω μιας που είχα χρόνια,απ το 2008 να πατήσω σ αυτή και μέχρι εκείνη την ώρα την θεωρούσα βαρετή.Ο Στέργιος όμως με την έρευνα που είχε ρίξει για τη διαμονή μας,η τύχη που οι οικοδεσπότες και στις δυο των περιπτώσεων ήταν φιλικότατοι και οι χάρτες στο gps του Στέργιου οι οποίοι μας κάναν να γλυτώσουμε αρκετά ευρώ μιας που κινηθήκαμε αποκλειστικά και μόνο superstrada,η οποία μας προσέφερε ένα τοπίο καθόλου μονότονο σχετικά με την γρηγορότερη και πιο ανίαρη autostrada,με έκανε να της κλείνω πονηρά το μάτι για σύντομη εξόρμηση.
Φτάνοντας Λιβόρνο το μεσημέρι του σαββάτου,χωρίς χάσιμο χρόνου πήγαμε να κάνουμε τα ψώνια που θα μας ήταν απαραίτητα για τις 60 ώρες ταξιδιού στο καράβι (και μου φαινόταν οι 24 ώρες της Βενετίας βαρετές!).Τα ψώνια γίναν και ψάχναμε το λιμάνι που θα μας έβγαζε Ταγγέρη.Η αλήθεια είναι ότι μόλις το βρήκαμε είπαμε ότι κάποιο λάθος κάναμε ή έστω αυτό ευχόμασταν.Σαν μαζική εξόρμηση μικροπωλητών,κατά τα δικά μας πρότυπα,φαινότανε.Οι ουρανοί των αυτοκινήτων φορτωμένοι τουλάχιστον δυο μέτρα σαν ύψος όγκου,σκουπιδαριό,πιτσιρίκια να κρύβονται στις ρόδες των σταθμευμένων οχημάτων,αναρρωτηθήκαμε πως και για να μην μπορούν να κάνουν κάτι οι Ιταλοί για αυτό που αντικρύσαμε,πλέον μπορούμε να φανταστούμε τη συνέχεια.
Καφεδάκι για το Στέργιο,τσαγάκι εγώ σ ένα μαγαζάκι του λιμανιού το οποίο καμμία σχέση δεν έχει με τον δικό μας πολυτελέστατο χώρο αναμονής στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας και έλεγχος διαβατηρίων στο ανέβασμα της δεύτερης καραβιάς του ταξιδιού.
Μέσα τα πράγματα ακριβώς όπως τα υποθέσαμε,οι Φιλλιπινέζοι υπάλληλοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά να κρατήσουν μια σχετική καθαριότητα στο καράβι χωρίς τρελά αποτελέσματα όμως.Στρώσιμο σε σχετικά ουδέτερο έδαφος τα "μπαγκάζια" μας για να μην ενοχληθούμε από κανέναν,πρίζα να φορτίζουμε τα λαπ-τοπ τα οποία θα χρησίμευαν ώς οθόνες προβολής ταινιών και απλά κοιτάζαμε το μπάχαλο.
Είχαμε ανεβάσει όλη την πραμάτεια μας επάνω,από μπανιερά σε περίπτωση που θέλαμε (αλλά δεν θέλαμε) να κάνουμε ντούζ,αλλαξιές που θα μας έκαναν λίγο πιο άνετη την διαβίωσή μας,εννοείται ένα μαγικό γκαζάκι το οποίο χρησιμοποιεί όλες τις καύσιμες ύλες για το μαγείρεμά μας,υπνόσακους-υποστρώματα,εν κατακλείδι αφήσαμε στ αμπάρι τα μηχανάκια με τα ανταλλακτικά .
Τακτοποιηθήκαμε,αλλάξαμε,περιφερθήκαμε και καταλάβαμε ότι τελικά ανεβήκαμε 6 ώρες πρίν
το δρομολόγιο.Συζητώντας για το αν είχαμε μαζοχιστικές τάσεις και το κάναμε αυτό,καταλήξαμε ότι ήταν το μόνο μέρος που θα μας προσέφερε στιγμές χαλάρωσης.Τρία βράδια για μένα περιείχαν δωδεκάωρους ύπνους.Είχα βρει το κλειδί στην ευχάριστη παραμονή.Κάθε βράδυ το πλοίο είχε φροντίσει να διασκεδάζει τους Μαροκινούς με τοπικά πανηγύρια on board.
Ο κακός χαμός γινόταν κάθε βράδυ,όλως περιέργως όμως πολύ μ άρεσε η όλη αυτή κατάσταση γιατί θυμήθηκα και την δικιά μας ανεμελιά,αυτή που δεκαπέντε χρόνια πρίν έκανε τους ευρωπαίους τουρίστες να αναρρωτιούνται πως καταφέρνουμε να διασκεδάζουμε μέχρι το πρωί και στα καπάκια να πηγαίνουμε για δουλειά.Έτσι και οι Μαροκινοί.Κάθε βράδυ στο κατάστρωμα και έχει ο "Αλάχ".
Οι συνθήκες μέσα στο καράβι,σκληροπυρηνικές.Σ ενα χώρο όπου είχαν τις αεροπορικού τύπου θέσεις,τα οποία ΟΛΑ τα καθίσματα είχαν ξηλωθεί για να χρησιμοποιηθούν ώς "κρεβάτια",τηγάνιζαν αυγά,μαγείρευαν φακές,ξεσκάτωναν πιτσιρίκια,έριχναν νεράκι στα πόδια τους ακόμη και πάνω στη μοκέτα για να πάρουν θέση προσευχής,πολύ ωραία πράγματα μιλάμε.Στις βρύσες της τουαλέτας οι οποίες βρύσες χρησίμευαν για να πλένουμε τα κατσαρολάκια και τα λαχανικά μας,ο κόσμος εκεί έκανε και άλλα πράγματα εκτός απ το να πλένει τα χέρια και να ξυρίζεται.
Όμως για μας ξεκίναγε ένα ταξίδι διαφορετικό,η διάθεσή μας ήταν στα τέρμα καλύτερά της,είχαμε να αντικρύσουμε ακόμη πολλές εικόνες και το σημαντικότερο!Κάθε μας πρωινό καφεδάκι-τσαγάκι για μένα συνοδευότανε από αυτή την εικόνα.