CakeNet
Member
- Μηνύματα
- 2.065
- Likes
- 121
- Επόμενο Ταξίδι
- -
Περιεχόμενα
Ας ξεκινήσω σιγά σιγά την δική μου αφήγηση, αφού δεν με βλέπω να βρίσκω χρόνο να τα γράψω όλα μαζί:
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου, 12 το βράδυ. Τα ξαδέρφια μου είχαν φτάσει να με παραλάβουν για το Ελευθέριος Βενιζέλος. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη... αυτό το ευχάριστο άγχος που έχω πριν από κάθε μου ταξίδι, το οποίο άγχος όμως συνοδεύεται από έναν τιθασευμένο ενθουσιασμό...μια χαρά, μια προσμονή!
Φτάνοντας στο Ελευθέριος Βενιζέλος, κάναμε το τσεκ ιν μας και πήγαμε να απολαύσουμε έναν ζεστό καφέ σε μία από τις καφετέριες του αεροδρομίου. Μέσα σε ένα ευχάριστο κλίμα, ούτε που καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα μας και ξεκινήσαμε για το αεροπλάνο μας.
Στην αίθουσα αναμονής υπήρχε αρκετός κόσμος συγκεντρωμένος και πολλοί από αυτούς έμοιαζαν να έχουν την ίδια προσμονή με εμάς, να συναντήσουμε μία από τις μάγισσες πόλεις της Μεσογείου και να μας κερδίσει με κάθε της γωνία που θα καταφέρναμε να εξερευνήσουμε. Η ώρα πλησίαζε και βρισκόμαστε ακόμη εκεί να περιμένουμε. Μόλις 20 λεπτά πριν την πτήση, ξεκίνησε η είσοδος στο αεροσκάφος της Vueling, αλλά μπήκαμε με φυσούνα και ήταν τόσο καλά οργανωμένοι που δεν υπήρξε καμία απολύτως καθυστέρηση.
Παρότι είχα μια ανησυχία για τα καθίσματα, μπορώ να πω ότι τα καθίσματα βρίσκονται ναι μεν σε μικρή απόσταση ανάμεσά τους, αλλά οι πολυθρόνες τους είναι τόσο αναπαυτικές που δεν κουράζεσαι καθόλου. Επίσης μου έκανε θετική εντύπωση το μοντέρνο design του εσωτρικού του αεροσκάφους.
3...2...1... η ώρα ήταν 3.05 το πρωί, το αεροσκάφος άρχισε να κινείται στους διαδρόμους του Ελ. Βενιζέλος, μετά από λίγο επιταχύναμε και με μια πολύ απαλή κίνηση προς τα πάνω βρεθήκαμε στον αέρα! Εκεί πλέον χαλάρωσα...είπα στον εαυτό μου ότι...τώρα πρέπει να κοιμηθείς...για να μην είσαι κουρασμένος, να έχεις κουράγιο να ξεζουμίξεις την πόλη που επισκέπτεσαι... Βαρκελώνη...σου 'ρχομαι!
5.10 το πρωί κι εκεί που χουζούρευα ξύπνησα και αντίκρισα κάτι λαμπερά φώτα στο βάθος. Ήταν τα φώτα της πόλης που πρωταγωνιστεί στις σκέψεις μου τους τελευταίους μήνες. 20 λεπτά αργότερα ένιωσα άλλη μία άψογη προσγείωση και πολύ σύντομα βρεθήκαμε στους διαδρόμους του Αεροδρομίου να περιμένουμε τις βαλίτσες. Έριξα κάποια κέρματα σε έναν αυτόματο πωλητή και κατέβασα ένα μικρό μπουκαλάκι νερό. Ήπια τις πρώτες μου γουλιές και πήρα μια βαθιά ανάσα! Άλλος αέρας...
Παραλαμβάνοντας τις βαλίτσες μας βγήκαμε από το κτίριο (συγκεκριμένα από το Terminal C του αεροδρομίου που γίνονται οι αφίξεις και αναχωρήσεις της Vueling) και ακολουθήσαμε τις πινακίδες που οδηγούσαν στον σταθμό του τρένου. Το κρύο ήταν τσουχτερό και παγωμένος, αρκετά δυνατός, αέρας έπεφτε πάνω μας και μας ξύπνησε για τα καλά. Ακολουθώντας μια αρκετά μεγάλη διαδρομή (για την ώρα και την κατάστασή μας) και αφού περάσαμε μια καλυμμένη αερογέφυρα, βρεθήκαμε στον σταθμό του τρένου. Εκεί υπήρχε μόνο ένας σεκιουριτάς αυτή την τόσο πρώιμη ώρα και όταν του ζήτησα κάποιες πληροφορίες άρχισε να ψάχνεται μια και φαινόταν ότι δεν είχε ιδέα για τα δρομολόγια του τρένου. Αφού συμβουλεύτηκα τον οδηγό που είχα μαζί μου, πήγα στο αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων και έβγαλα ένα εισιτήριο 10 διαδρομών Τ-10 έναντι 7,20 Ευρώ. Με το ίδιο εισιτήριο μπορούν να ταξιδέψουν περισσότερα άτομα ακυρώνοντας τις αντίστοιχες διαθέσιμες διαδρομές που σου παρέχει.
Πολύ σύντομα κατέφθασε στον σταθό το Τρένο που θα μας οδηγούσε στην πόλη. Η συγκεκριμένη γραμμή της FGC, που είναι ο αντίστοιχος δικός μας προαστιακός, είναι η R10 και αναχωρεί περίπου κάθε μισή ώρα, από τις 6 το πρωί μέχρι τις 11.44 το βράδυ.
Κατά την διάρκεια της διαδρομής προσπάθησα να πάρω τις πρώτες εικόνες της πόλης, αλλά μάταια! Παντού γύρω μας επικρατούσε ένα σκοτάδι και το μόνο που διέκρυνα κατά διαστήματα ήταν απλά κάποια κτίια που φανέρωναν ότι βρισκόμαστε σε κάποιου είδους βιομηχνική περιοχή.
Μετά από περίπου 20 λεπτά διαδρομή και μετά από δύο στάσεις, βρεθήκαμε στον σταθμό Sants Estacio όπου και μετεπιβιβαστήκαμε στην Τρίτη (L3) πράσινη γραμμή του Μετρό. Κατά την μετεπιβίβαση βέβαια, με έπιασε μια ανησυχία ότι κάτι έκανα λάθος αφού περπατάγαμε, περπατάγαμε και ποτέ δεν έφτανα στον σταθμό που ήθελα. Είναι αρκετά μεγάλες οι αποστάσεις σε κάποιους σταθμούς τελικά!
Έξι στάσεις παρακάτω βρεθήκαμε στον σταθμό Liceau όπου και κατεβήκαμε. Βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό βρεθήκαμε σε έναν ερημικό εκείνη την ώρα πεζόδρομο που καθαρίζονταν και στήνονταν για να υποδεχτεί το κοινό του για την καινούργια μέρα που ξημέρωνε. Το σούρουπο άρχισε να δίνει αργά αργά την θέση του στις πρώτες μουντές ακτίνες ηλίου της μέρας που ξημέρωνε, παρόλα αυτά βέβαια το γύρω τοπίο ήταν ακόμη θαμπό! Αυτό το τσουχτερό αεράκι που συναντήσαμε στο αεροδρόμιο, μας είχε ακολουθήσει και εδώ με αποτέλεσμα να κρυώνουμε αρκετά. Ακριβώς απέναντι από την έξοδο του σταθμού αντίκρισα τον δρόμο που βρισκόταν το Hostel που θα περνάγαμε τις επόμενες βραδιές μας και μόλις λίγα μέτρα παρακάτω είδα μια σημαία να κυματίζει και να έχει το όνομα γραμμένο πάνω της: Hostal Opera!
Μπαίνονας μέσα βρεθήκαμε μπροστά σε μια αρκετά εντυπωσιακή υποδοχή για ένα Hostal. Ζητήσαμε να αφήσουμε κάπου τα πράγματά μας και ρωτήσαμε τι ώρα θα είναι περίπου διαθέσιμα τα δωμάτιά μας. Για καλή μας τύχη βρήκε κάποια λύση ο ρεσεψιονίστ και έτσι θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε άμεσα τα δωμάτιά μας και να ξεκουραστούμε λίγο. Παρότι θα ήθελα να εξερευνήσω την πόλη από την πρώτη στιγμή, η παρέα μου με έπεισε ότι ήταν προτιμοτερο να ξεκουρστούμε πρώτα ώστε να έχουμε τις αντοχές να αντέξουμε άνετα όλη την ημέρα.
Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο, αντίκρισα μια λιτή διακόσμηση, παρόλα αυτά ένα καθαρό δωμάτιο που φαίνονταν ότι είχε ανακαινιστεί σχετικά πρόσφατα.
Η ώρα ήταν 10! Τα ξαδέρφια μου κοιμότανε ακόμη στο δωμάτιό τους, αλλά εγώ δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο...ήθελα να έρθω σε επαφή με την πόλη..να αρχίσω να ρουφάω από την ενέργειά της...να νιώσω την αύρα της!
Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι και ήμουν πλέον έτοιμος να βγω στους δρόμους.
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, αντίκρισα για πρώτη φορά τον πεζόδρομο της Ramblas στο φως της ημέρας! Άνθρωποι να περπατάνε προς και τις δύο τις κατευθύνσεις, άλλοι βιαστικοί, άλλοι απολαμβάνοντας απλά την βόλτα τους! Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους τους για να αρχίσω να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που λειτουργούν και σκέφτονται! Προχωρώντας προς τα επάνω, έβλεπα διάφορα κιόσκια στην αριστερή και δεξιά του πεζόδρομου. Διάφορα από αυτά ήταν σαν τα δικά μας περίπτερα που πούλαγαν από εφημερίδες, περιοδικά μέχρι και σουβενίρ. Σε λίγα από αυτά πούλαγαν τσιγάρα και αυτό με αυτόματους πωλητές. Ανηφορίζοντας τον δρόμο, είδα δύο αντικριστά κιόσκια που πούλαγαν λουλούδια, διάφορα μπουκέτα μέχρι και αποξηραμένα! Παρατηρώντας τα χρώματα των λουλουδιών είδα μια ολόκληρη τσίβα από κουτιά τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο, τα οποία είχαν το καθένα από μία Ορχιδέα τοποθετημένη μέσα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά προσωρινά αναρωτήθηκα μήπως ήταν του Αγίου Βαλεντίνου! Αλλά δεν ήταν. Μαζί με όλα αυτά, ανεβαίνοντας στο δεξί μου χέρι είδα ένα επόμενο κιόσκι που πούλαγε κλουβιά και άλλα είδη pet shop... και αμέσως πρόσεξα κάποια παπαγαλάκια μέσα σε κλουβιά τα οποία προσπαθούσαν να τραγουδήσουν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία πάντα! Μερικά από αυτά είχαν φουσκώσει τα πούπουλά τους για να προστατευτούν από τον τσουχτερό παγωμένο αέρα εκείνης της ημέρας! Εκείνη τη στιγμή παρατήρησα πόσο τσουχτερό είναι το κρύο και πως έπρεπε να προσέξω λίγο περισσότερο, αφού θα πρέπει να προσέξω από τις ιώσεις για να αντέξω και τις επόμενες ημέρες. Έβγαλα το κασκόλ από την τσάντα μου και τύλιξα τον λαιμό μου! Συνεχίζοντας την διαδρομή μου, παρατήρησα τους πρώτους καλλιτέχνες που είχαν στηθεί στον πεζόδρομο εκείνη την ώρα! Ήταν δύο στημένοι πάνω στα εντυπωσιακά τους ποδήλατα και όλα ήταν σε μια γαλάζια απόχρωση που θύμιζαν πίνακα ζωγραφικής! Ο κόσμος είχε μαζευτεί γύρω τους και φωτογραφίζονταν. Τότε σκέφτηκα ότι και στην Ερμού έχουμε κάποια τέτοια χάπενινγκ, αλλά συνήθως περνάμε τόσο βιαστικά και το πολύ πολύ αν ρίξουμε ένα κέρμα περνόντας, αλλά ποτέ δεν έχω προσέξει κάποιον να φωτογραφίζεται μαζί τους.
Ακριβώς πίσω από τους ποδηλάτες, είδα την La Boqueria, κάτι που θύμιζε κατά κάποιον τρόπο την δική μας Βαρβάκειο αγορά, αλλά ίσως λίγο καλύτερα οργανωμένη! Περνάω απέναντι τον δρόμο και μπήκα προς τα μέσα να την εξερευνήσω!
Διασχίζοντας τους στενούς και γεμάτο κόσμο διαδρόμους της La Boqueria άρχισα να παρατηρώ την πραγμάτειά τους και τον τρόπο που την είχαν στημένη. Ψαρικά, θαλασσινά, φρούτα, σοκολατοειδή, ξηρούς καρπούς... διάφορα προϊόντα τοποθετημένα τόσο όμορφα το ένα πάνω στο άλλο που έδειχναν τόσο ελκυστικά! Οι τιμές στα περισσότερα κοντά στις τιμές που βρίσκουμε στην ελληνική αγορά, ίσως και πιο χαμηλές. Τα φρούτα ήταν σίγουρα φθηνότερα και έδειχναν πολύ καλά ποιοτικά! Για παράδειγμα, στην ελληνική αγορά δύσκολα θα βρω σε μια τέτοια αγορά τα μήλα στο 1 Ευρώ το κιλό.
Κάπου στο βάθος παρατήρησα κάποια φαγάδικα, μερικά από τα οποία είχαν ψηλά σκαμπό τοποθετημένα γύρω γύρω. Μέσα είχαν διάφορα φαγητά, από περίεργες ομελέτες μέχρι ψαρικά και θαλασσινά, όπου μπορούσες να επιλέξεις από την ποικιλία τους και να ζητήσεις να παρασκευάσουν το πιάτο σου όπως εσύ ήθελες. Επί τόπου!
Ολοκληρώνοντας την βόλτα μου εκεί μέσα, παρατήρησα διάφορα μικρά μαγαζάκια όπου πούλαγαν στους πάγκους τους από βαλίτσες και τσάντες μέχρι και καλλυντικά, υγειινά προϊόντα, συμπληρώματα, κλπ. σε αρκετά καλές τιμές πολλά από αυτά.
Βγαίνοντας προς τα έξω πέρασα πάλι από τα φρουτάδικα. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το γεγονός ότι πούλαγαν φρεσκοστιμένους χυμούς σε διάφορες γεύσεις έναντι 1 Ευρώ το ποτήρι, έτοιμος στιμμένος και στιβαγμένο το ένα πάνω στο άλλο και ανάμεσα σε κομμάτια πάγου ώστε να συντηρείται! Δίπλα ακριβώς είχαν τις φρουτοσαλάτες τους, φρέσκα και γευστικά καθαρισμένα φρούτα και κομμένα σε πλαστικά κουτάκια, με το πιρουνάκι τους έτοιμα να καταναλωθούν πολύ εύκολα. Μακάρι να υπήρχε και στην Αθήνα κάτι τέτοιο και να μπορείς να απολαμβάνεις την φρουτοσαλάτα σου σε τέτοια ποικιλία και τόσο φθηνά: Στο 1 Ευρώ οι φθηνότερες φρουτοσαλάτες μέχρι και στα 2,5 Ευρώ τα μεγαλύτερα μεγέθη ή τα πιο εξωτικά φρούτα. Όταν δε μιλάμε για φθηνότερες φρουτοσαλάτες, μην σκεφτείτε κάτι το τελείως απλό. Μιλάμε για παράδειγμα για μια φρουτοσαλάτα που περιείχε ανανά, φράουλα ακτινίδιο και κάτι ακόμη. Επίσης μπορούσες να βρεις αντίστοιχα καθαρισμένη καρύδα, καρπούζι και πολλα άλλα που τα βρίσκουμε δύσκολα εδώ στην Ελλάδα και τα ακριβοπληρώνουμε.
Πήρα έναν χυμό ακτινίδιο και συνέχισα την έξοδό μου από την αγορά αυτή! Δοκιμάζοντας τον χυμό, εντυπωσιάστηκα από την τόσο γεμάτη γεύση που υπήρχε κλεισμένη μέσα στο ποτηράκι που κράταγα στα χέρια μου! Ίσως ο καλύτερος χυμός που ήπια ποτέ!
Λίγο παραπέρα παρατήρησα τα σοκολατοειδή τους όπου οι τιμές τους ήταν πραγματικά στα ύψη! Φανταστείτε ότι πούλαγαν σοκολατάκια που έδειχναν μεν τόσο ελκυστικά, αλλά οι τιμές τους κυμαίνονταν στα ύψη. Ξεκίναγαν από 40 Ευρώ το κιλό και πολλές φορές έφταναν ακόμη πιο ψιλά!
Εκείνη την ώρα μου τηλεφώνησαν τα ξαδέρφια μου που είχαν ξυπνήσει και ήταν έτοιμα να ξεκινήσουμε την μέρα μας. Έσπευσα στο ξενοδοχείο μας και τους συνάντησα.
(Μέχρι στιγμής είμαι τόσο αναλυτικός στην περιγραφή μου διότι θεωρώ ότι οι πρώτες στιγμές που ζεις σε μια ξένη πόλη, είναι αυτές που μένουν κάπως διαφορετικά ζωγραφισμένες στο μυαλό μας. Είναι εικόνες και μυρωδιές που για μένα είναι σαν μια ανάμνηση από όνειρο. Μην ανησυχείτε... δεν θα είμαι τόσο αναλυτικός - κουραστικός και στην συνέχεια).
Ήταν μεσημέρι της πρώτης μας μέρας...και είμαστε ήδη έτοιμοι για την πρώτη μας επίσημη βόλτα στο κέντρο της Βαρκελώνης. Η δειλή μας ξενάγηση (δειλή από την περιέργεια που είχαμε να νιώσουμε σε πρώτη φάση τον ρυθμό του ταξιδιωτικού μας αυτού προορισμού) στην πόλη ξεκίνησε από τον πεζόδρομο της Ράμπλα! Ανηφορίζοντας αυτό τον δρόμο και παρατηρώντας τις γνώριμες πλέον σε εμένα φιγούρες των καλλιτεχνών που στολίζουν τα γύρω σημεία του, άρχιζες πλέον να νιώθεις όλο και πιο έντονα τον σφυγμό αυτής της πόλης που άρχισε να σε διαπερνά διασχίζοντάς την.
Αφού απολαύσαμε έναν γρήγορο καφέ στο Βιεννέζικο Cafe της Placa Catalunya, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στο Barri Gotic. Στενά σοκάκια με ψηλά πέτρινα κτίρια που ένιωθες ότι όσο υψώνονταν στον ουρανό, τόσο και έτειναν να ενωθούνε.
Χαζεύοντας τα κτίρια και προσπαθώντας να προστατευθώ από τον παγωμένο αέρα που μας συντρόφευε, κάπου μπερδεύτηκα στον χάρτη και βρέθηκα κάπου παραπέρα. Κάπου εκεί στο βάθος διέκρινα το Centre de Cultura Contemporania (CCCB) (7,5 ? για όλες τις εκθέσεις) και λίγο παραδίπλα το Museau d’Art Contemporani (MACBA) (6,5 ? για όλες τις εκθέσεις) Κέντρο τέχνης το ένα και Μουσείο τεχνών το άλλο. Δεν θα έλεγα ότι ενθουσίαζε ιδιαίτερα η ιδέα στην παρέα μας να μπούμε μέσα για να δούμε κάτι τέτοιο.
Παρότι είχα προετοιμάσει κάποιον δικό μου οδηγό με πληροφορίες για όλα αυτά και είχα το άγχος και την έγνοια να μπορέσω να επισκεφτώ όσο περισσότερα μπορώ, αυτό που διαπίστωσα όλες τις επόμενες μέρες ήταν το ότι η Βαρκελώνη αποτελεί έναν προορισμό που καλό είναι να δεις όσο γίνεται περισσότερα σημεία απ’ έξω και να επισκεφτείς επιλεκτικά κάποια σημεία που θα επισκεφτείς και μέσα. Εκτός αν είσαι πια τόσο φανατισμένος των καλών τεχνών ή έχεις την διάθεση και την χρονική αλλά και οικονομική δυνατότητα να τα δεις όλα από κοντά. Δεν αξίζει όμως κατ’ εμένα να χάσεις πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσες να απολαύσεις την πόλη στο πιο χαλαρό...
Κατηφορίζοντας προς τα κάτω, είπα να ξαναβρώ τον δρόμο ώστε να επιστρέψουμε και πάλι στο Barri Gotic. Αφού διασχίσαμε και πάλι τον πεζόδρομο της Ράμπλα, βρεθήκαμε και πάλι στον αρχικό μας προορισμό μετά από περπάτημα αρκετής ώρας. Εκεί λοιπόν βρήκαμε μπροστά μας μερικά από τα πιο hot ας τα πούμε σημεία της συγκεκριμένης περιοχής. Περάσαμε έξω από μουσεία, εκθεσιακούς χώρους και γενικότερα σημεία της παλιάς πόλης που αξίζει να τα περπατήσει κανείς και να πάρει από την αύρα της. Τα κτίρια πάντα το ίδιο εντυπωσιακά, χωρίς πολλές φορές να είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά παρόλα αυτά σε μαγνητίζουν κάθε φορά που τα διασχίζεις στα στενά σοκάκια.
Κάπως έτσι περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης μας μέρας, την μέρα της γνωριμίας μας με το ιστορικό κέντρο αυτής της πόλης και μετά από ένα διάλειμμα για φαγητό, βρεθήκαμε μπροστά στον Καθεδρικό Ναό. Τον ίδιο τον ναό δεν μπορούσες να τον δεις άνετα, αφού ήταν καλυμμένος μια και γινόταν έργα συντήρησης πάνω του και το μόνο που μπορούσες να διακρίνεις ήταν οι κορυφές του, αλλά στην πλατεία μπροστά από τον ναό είχε στηθεί ένα υπέροχο πανηγύρι με μικρά κιόσκια που πούλαγαν Χριστουγεννιάτικα είδη και σε έβαζαν για τα καλά στον ρυθμό της γιορτής που πλησίαζε.
Διασχίζοντας τα στενά γύρω από τον Καθεδρικό Ναό σου δινόταν η δυνατότητα να δεις τον ναό από διάφορες όψεις και κάποια στιγμή βρεθήκαμε στην πλαϊνή του είσοδο όπου βρισκόταν και το εκδοτήριο ώστε να μπεις στον ναό. Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί εκεί μπροστά και οι φύλακες βρισκόταν στην διαδικασία όπου έκλειναν την πόρτα για να την ανοίξουν και πάλι ένα τέταρτο αργότερα, γύρω στις 5.15 που η είσοδος ήταν πλέον Δωρεάν. Μαζί με όλο τον κόσμο, μπήκαμε κι εμείς και αρχίσαμε να παρατηρούμε τον Καθεδρικό ναό και από μέσα. Πραγματικά εντυπωσιακό, με μια αυλή με πάπιες να σε υποδέχεται, γύρω από της πάπιες ένας κυκλικός διάδρομος και διάφορα εκκλησάκια που το καθένα απ’ αυτά ήταν αφιερωμένο σε κάποιον διαφορετικό Άγιο απ’ ότι κατάλαβα. Μέσα στον Ναό υπήρχε το ίδιο μοτίβο με τα μικρά εκκλησάκια γύρω γύρω, το μουσικό όργανο σε κεντρικό σημείο πάνω από την κεντρική είσοδο και διάφορα προσευκτήρια και εξομολογητήρια εκεί γύρω. Μπροστά από το κάθε εκκλησάκι υπήρχε ένα σταντ με λαμπάκια που έμοιαζαν με κεριά και ρίχνοντας ένα κέρμα άναβε αυτόματα ένα από τα λαμπάκια στην τιμή του συγκεκριμένου Άγιου.
Φεύγοντας από εκεί και αφού μας πήρε η νύχτα, περάσαμε κι από την Esglesias de Santa Maria del Pi που επίσης ανακαινίζονταν. Μπροστά στην πλατεία της εκκλησίας ήταν στημένα κιόσκια που πούλαγαν κεριά, μέλι και άλλα συναφή παραδοσιακά προϊόντα.
Τελειώσαμε την μέρα μας βολτάροντας στην γύρω συνοικία μέχρι που καταλήξαμε στην Ramblas για να γευματίσουμε σε ένα εστιατόριο εκεί.
Η επόμενη μέρα ήταν ήδη εδώ... η παρέα κοιμόταν ακόμη κι έτσι σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ αυτό τον χρόνο για μια πρωινή εξερεύνηση στις γειτονιές της El Raval. Κάποια σημεία της περιοχής σε αγριεύουν ίσως λίγο, αλλά και εκεί πέρασα από κάποια πολύ όμορφα σημεία. Τα πιο εντυπωσιακά ήταν η Esglesia de Sant Pau del Camp, καθώς και ένα σύγχρονο εντυπωσιακό ξενοδοχείο που είχε μια μεταλλική εξωτερική επιφάνεια και ήταν κυκλικό...για να είμαι ειλικρινής μου θύμισε κονσέρβα!
Επιστρέφοντας στην Ράμπλα, συναντήθηκα με την παρέα μου και απολαύσαμε τον πρωινό μας καφέ στον πεζόδρομο ακριβώς απέναντι από το Theatre del Liceu, το μεγαλοπρεπές κτίριο της όπερας που έδωσε το όνομά του και στην στάση του μετρό απ' όπου ξεκίναγαν οι περισσότεροι προορισμοί μας.
Έτσι λοιπόν, μπήκαμε στο μετρό και φτάσαμε λίγο πάνω από την Placa d' Espanya, στην στάση Tarragona! Μια μαγεία μας κυρίευσε σε αυτό το πιο σύγχρονο σημείο της πόλης. Το καινούργιο κυριεύει σε αυτό το σημείο της πόλης και νιώσαμε σαν να βρισκόμαστε πλέον σε μια τελείως διαφορετική πόλη, πιο σύγχρονη και με μία άπλα που σε συνδυασμό με τον υπέροχο ήλιο εκείνης της ημέρας σε κέρδιζε σε κάθε μέτρο που περπάταγες.
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω περάσαμε από το Parc Joan Miro και λίγο παρακάτω μας περίμενε η εντυπωσιακή Placa d' Espanya!
Διασχίζοντας την πλατεία και το εντυπωσιακότατο γλυπτό που στολίζει το κέντρο της, περάσαμε ανάμεσα σε δύο ψηλές στήλες που στην κορυφή τους είχε η κάθε μία κάτι που θύμιζε σε ένα ποσοστό την δική μας ακρόπολη! Ένας μεγάλος δρόμος διέσχιζε αυτές τις δύο στήλες και στο βάθος διακρίναμε το Palau Nacional de Catalunia. Στα αριστερά και στα δεξιά υπήρχαν κάποιοι εκθεσιακοί χώροι και μπροστά από τους εκθεσιακούς χώρους τεράστια πεζοδρόμια γεμάτα πράσινο και συντριβάνια! Η πρώτη μας στάση ήταν το Caixa Forum (Casarramona) που ήταν ένα εντυπωσιακό λιθοτουβλόκτιστο κτίριο που συνδύαζε το παλιό και το καινούργιο και μέσα στους χώρους του φιλοξενούσε αρκετές εκθέσεις, κάποιες από τις οποίες τιμήσαμε.
Αφύ πήραμε την δόση μας από τέχνη, συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα πάνω. Δεν θυμάμαι αν περάσαμε πριν ή μετά το Palau Nacional de Catalunya ή μετά και από το Βοτανικό Μουσείο καθώς και από το Poble Espanyol τα οποία είδαμε απ' έξω.
Ανεβαίνοντας προς τα πάνω, μας διευκόλυναν πολύ οι κυλιόμενες σκάλες που σε ανέβαζαν στα παραπάνω επίπεδα του Καταλωνικού Μουσείου. Όσο ανεβαίναμε επίπεδο, βλέπαμε την πόλη όλο κι από πιο ψηλά. Στους ενδιάμεσους σταθμούς μας είδαμε το πανέμορφο (την νύχτα) συντριβάνι που αλλάζει χρώματα την νύχτα, αλλά εκείνη την ώρα ήταν εκτός λειτουργίας. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο τέρμα μας, το Palau Nacional & Museu Nacional d' Art de Catalunya! Είναι ένα τεράστιο επιβλητικό κτίριο που όπως λέει και το όνομά του είναι το Μουσείο της Καταλωνικής Τέχνης.
Μπαίνοντας μέσα θα διασχίσεις έναν επιβλητικό διάδρομο και κοιτόντας ψηλά θα δεις έναν εντυπωσιακό τρούλο! Εκεί μπορείς να κόψεις το εισιτήριό σου (8,5 ? αλλά νομίζω με διάρκεια 2 ημερών, αν κατάλαβα σωστά) και να αφιερώσεις αρκετό χρόνο ώστε να δεις την τέχνη αυτού του λαού να ξετυλίγεται μπροστά σου! Υπάρχουν πολλά πράγματα να δει κανείς εκεί, κυρίως πίνακες και μάλιστα οι περισσότεροι...θρησκευτικού περιεχομένου. Ίσως να είναι προτιμότερο να πάει κανείς με ξεναγό σε αυτές τις εκθέσεις, αφού παντού θα συναντήσεις πληροφορίες στα Ισπανικά και τα Καταλανικά με αποτέλεσμα να μην γνωρίζεις ακριβώς τι βλέπεις.
Μετά από ένα γρήγορο πέρασμα από κάποιοιυς διαδρόμους του ενός επιπέδου του Μουσείου βγήκαμε έξω και απολαύσαμε έναν καφέ στην καντίνα που υπάρχει μπροστά του, με θέα την πόλη από ψηλά!
Πήραμε δυο ανάσες, ανανεωθήκαμε κάπως...κι έτσι ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, που δεν ήταν άλλος από το Ολυμπιακό Στάδιο που βρισκόταν στην πίσω ακριβώς γειτονιά! Εδώ όλοι οι χώροι ήταν πλακόστρωτοι κι αναρωτήθηκα, γιατί άραγε στην δική μας Ολυμπιάδα είχαμε το δικό μας χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου μέσα στα χώματα;
Παρά τα χρόνια που πέρασαν, όλα είναι άψογα συντηρημένα, είδαμε απ' έξω το κλειστό στάδιο Palau Sant Jordi που μοιάζει με διαστημόπλοιο και περπατήσαμε γύρω γύρω απ΄ όλο το Ολυμπιακό Στάδιο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο κι αν προσπάθησα, δεν τα κατάφερα να βρω με τίποτα τον χώρο που στεγάζονταν οι Piscines Bernat Picornell, όπου γίνονται κατά διαστήματα διάφορες εκδηλώσεις, αλλά η μαγεία του Σταδίου όπου σε κάποια σημεία υπήρχε και το Ελληνικό στίγμα με είχε μαγέψει πραγματικά! Μπήκαμε μέσα, τραβήξαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές μας φωτογραφίες και αποχωριστήκαμε ικανοποιημένοι και αυτή την γειτονιά...
Βγαίνοντας από το στάδιο, λίγο πιο δίπλα, υπάρχει το Ολυμπιακό Μουσείο το οποίο αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε τελικά αφού είχαμε κουραστεί από τον ποδαρόδρομο όλης της ημέρας. Κατευθυνθήκαμε προς το Fundacio Joan Miro το οποίο και πάλι είδαμε απ' έξω και στην συνέχεια βρεθήκαμε στην Avigunda de Miramar για να πάρουμε το Τρενάκι για να επιστρέψουμε προς το κέντρο, για φαγητό και λίγη ξεκούραση.
Πολύ θα ήθελα να ανέβω και στον αέρα με το Τελεφερίκ, παρά την υψοφοβία μου, αλλά η ξαδέρφη μου που επίσης είναι υψοφοβική δεν το τολμούσε, κι έτσι αρκεστήκαμε στο να το χαζέψουμε για λίγο από κάτω.
(Η αλήθεια είναι ότι στερήθηκα πολλά επειδή δεν άντεχαν οι υπόλοιποι, αλλά δεν πειράζει, ας έχω και κάποια πράγματα να κάνω την επόμενη φορά, ε; Άλλωστε, δεν έχουν όλοι την τρέλα μου και τις αντοχές μου στα ταξίδια).
Απόγευμα της δεύτερης ημέρας...και είπαμε να εξερευνήσουμε επιτέλους την περιοχή της Ράμπλα προς τα κάτω, δηλαδή από την στάση Liceau και προς τα κάτω. Ο πεζόδρομος είχε σε αυτό το σημείο τον ίδιο ζωντανό χαρακτήρα με διάφορους καλλιτέχνες να μας παρουσιάζουν και πάλι εξαιρετικές αναπαραστάσεις τους που είχαν εμπνευστεί!
Κάποια στιγμή κατεβαίνοντας είδαμε ένα Sex Shop που υπήρχε στην δεξιά (κατεβαίνοντας πάντα) πλευρά του δρόμου, ακριβώς πάνω στον πεζόδρομο της Ramblas. Μου φάνηκε λίγο αστείο όλο αυτό, καθώς φαντάστηκα τι θα γινόταν αν είχαμε αντίστοιχο κατάστημα σε κεντρικό σημείο της Ερμού. Το συγκεκριμένο Sex Shop είχε και μια αίθουσα με live show στο βάθος για όποιον ενδιαφέρονταν για κάτι παραπάνω, αλλά δεν φτάσαμε μέχρι εκεί.
Συνεχίζοντας προσπάθησα να αναζητήσω το Palau Guell αλλά μάταια, αφού (στραβομάρα θέλεις να το πεις; αφηρημάδα; ) όσο κι αν το αναζήτησα και τις υπόλοιπες μέρες (και πάντα απογεύματα αφού είχε σκοτεινιάσει) δεν το βρήκα καμία από τις ημέρες που ακολούθησαν.
Το Εθνολογικό Μουσείο όμως τα κατάφερα να το δω, όπως και το Ναυτικό Μουσείο (Museu Maritim) στα δεξιά μας στο βάθος.
Στο τέλος του πεζοδρόμου αντικρίσαμε έναν πανύψηλο στύλο ύψους 80 μέτρων που στο τέλος του το στόλιζε το Άγαλμα του Κολόμβου, ο οποίος Κολόμβος έδειχνε με το δάχτυλό του προς την θάλασσα! Στην βάση του υπάρχουν κάτι σκαλοπάτια σε μια πλευρά, όπου μπορείς να μπεις μέσα, να κόψεις εισιτήριο και να ανέβεις ψηλά με ασανσέρ και να απολαύσεις την θέα της πόλης. Υπήρχε αρκετή ουρά όμως..οπότε το αφήσαμε για τις επόμενες μέρες, γιατί είχαμε άλλο σκοπό γι' απόψε!
Αφού είδαμε και τον Κολόμβο, περάσαμε απέναντι και πιάσαμε παραλία! Στα δεξιά μας είδαμε στο βάθος τους δίδυμους πύργους που ξεχώριζαν φωτισμένοι μέσα στο σκοτάδι!
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω, περπατήσαμε προς το λιμάνι που ήταν κατασκευασμένο από ξύλινες εξέδρες και μια επίσης ξύλινη και πολύ εντυπωσιακή κατασκευή (εμένα προσωπικά μου θύμισε Καλατράβα, δεν ξέρω όμως αν την σχεδίασε όντως ο ίδιος) που στο βάθος της είχε μια γεφυρούλα που σε οδηγούσε στην κάπως απέναντι πλευρά του λιμανιού!
Περνώντας απέναντι, βρεθήκαμε μπροστά σε έναν πολυχώρο με καταστήματα, καφέ και φαστφουντάδικα! Αφού περάσαμε μέσα από αυτό το πολυκατάστημα, προχωρήσαμε λίγο παραπέρα και βρεθήκαμε μπροστά στο Aquarium! Αυτός ήταν ο αποψινός μας σκοπός...και φυσικά σπεύσαμε να το επισκεφτούμε!
Αφού κόψαμε τα εισιτήρια (16,5 ?/άτομο) μπήκαμε αρχικά στο κατάστημα του ενυδρίου για να εξοπλιστώ με μπαταρίες που είχα ξεμείνει. Από εκεί ήταν και η είσοδος για την έκθεση με τα ενυδρεία. Ξεκινώντας βλέπεις κάποια μικρότερα ενυδρεία με μικρά ψάρια, μέχρι που καταλήγεις στο κεντρικό και τεράστιο ενυδρείο όπου κινείσαι πλέον "ανάμεσα" σε καρχαρίες, σαλάχια και χίλια δύο άλλα ψάρια. Παντού υπάρχουν πινακίδες που καταγράφουν τα ψάρια που συναντάς μέσα στο ενυδρείο και την προέλευσή τους.
Μετά από περιήγηση 45 περίπου λεπτών κι αφού είδαμε όλα τα ψάρια που φιλοξενούνται εκεί μέσα, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο εντυπωσιακά, οδεύαμε προς την έξοδο όπου υπάρχει ένα ενυδρείο που φιλοξενεί πιγκουίνους! Νομίζω ότι αυτά τα πλάσματα το έχουν στο αίμα τους να σε κάνουν να χαμογελάσεις με την όλη τους συμπεριφορά. Εκπληκτικά πλάσματα, πραγματικά!
Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ το ενυδρείο, αλλά για να είμαι ειλικρινής, από αυτά που μου είχαν πει και για τις προσδοκίες που μου ανέπτυξαν φίλοι και γνωστοί, το περίμενα μεγαλύτερο! Ίσως να ήταν και τόσο ωραία εκεί μέσα που να μην κατάλαβα πως πέρασε η ώρα!
Φεύγοντας από το Aquarium το ρίξαμε στον περίπατο...στο μήκος του λιμανιού προς την Barceloneta η οποία είναι ουσιαστικά ένα μέρος με ταβέρνες και άλλα καταστήματα...όπου και καταλήξαμε κάποια στιγμή για να πάρουμε το βραδινό μας πριν απολαύσουμε και πάλι την βραδινή μας βόλτα με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο και το κρεβατάκι μας.
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου, 12 το βράδυ. Τα ξαδέρφια μου είχαν φτάσει να με παραλάβουν για το Ελευθέριος Βενιζέλος. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη... αυτό το ευχάριστο άγχος που έχω πριν από κάθε μου ταξίδι, το οποίο άγχος όμως συνοδεύεται από έναν τιθασευμένο ενθουσιασμό...μια χαρά, μια προσμονή!
Φτάνοντας στο Ελευθέριος Βενιζέλος, κάναμε το τσεκ ιν μας και πήγαμε να απολαύσουμε έναν ζεστό καφέ σε μία από τις καφετέριες του αεροδρομίου. Μέσα σε ένα ευχάριστο κλίμα, ούτε που καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα μας και ξεκινήσαμε για το αεροπλάνο μας.
Στην αίθουσα αναμονής υπήρχε αρκετός κόσμος συγκεντρωμένος και πολλοί από αυτούς έμοιαζαν να έχουν την ίδια προσμονή με εμάς, να συναντήσουμε μία από τις μάγισσες πόλεις της Μεσογείου και να μας κερδίσει με κάθε της γωνία που θα καταφέρναμε να εξερευνήσουμε. Η ώρα πλησίαζε και βρισκόμαστε ακόμη εκεί να περιμένουμε. Μόλις 20 λεπτά πριν την πτήση, ξεκίνησε η είσοδος στο αεροσκάφος της Vueling, αλλά μπήκαμε με φυσούνα και ήταν τόσο καλά οργανωμένοι που δεν υπήρξε καμία απολύτως καθυστέρηση.
Παρότι είχα μια ανησυχία για τα καθίσματα, μπορώ να πω ότι τα καθίσματα βρίσκονται ναι μεν σε μικρή απόσταση ανάμεσά τους, αλλά οι πολυθρόνες τους είναι τόσο αναπαυτικές που δεν κουράζεσαι καθόλου. Επίσης μου έκανε θετική εντύπωση το μοντέρνο design του εσωτρικού του αεροσκάφους.
3...2...1... η ώρα ήταν 3.05 το πρωί, το αεροσκάφος άρχισε να κινείται στους διαδρόμους του Ελ. Βενιζέλος, μετά από λίγο επιταχύναμε και με μια πολύ απαλή κίνηση προς τα πάνω βρεθήκαμε στον αέρα! Εκεί πλέον χαλάρωσα...είπα στον εαυτό μου ότι...τώρα πρέπει να κοιμηθείς...για να μην είσαι κουρασμένος, να έχεις κουράγιο να ξεζουμίξεις την πόλη που επισκέπτεσαι... Βαρκελώνη...σου 'ρχομαι!
5.10 το πρωί κι εκεί που χουζούρευα ξύπνησα και αντίκρισα κάτι λαμπερά φώτα στο βάθος. Ήταν τα φώτα της πόλης που πρωταγωνιστεί στις σκέψεις μου τους τελευταίους μήνες. 20 λεπτά αργότερα ένιωσα άλλη μία άψογη προσγείωση και πολύ σύντομα βρεθήκαμε στους διαδρόμους του Αεροδρομίου να περιμένουμε τις βαλίτσες. Έριξα κάποια κέρματα σε έναν αυτόματο πωλητή και κατέβασα ένα μικρό μπουκαλάκι νερό. Ήπια τις πρώτες μου γουλιές και πήρα μια βαθιά ανάσα! Άλλος αέρας...
Παραλαμβάνοντας τις βαλίτσες μας βγήκαμε από το κτίριο (συγκεκριμένα από το Terminal C του αεροδρομίου που γίνονται οι αφίξεις και αναχωρήσεις της Vueling) και ακολουθήσαμε τις πινακίδες που οδηγούσαν στον σταθμό του τρένου. Το κρύο ήταν τσουχτερό και παγωμένος, αρκετά δυνατός, αέρας έπεφτε πάνω μας και μας ξύπνησε για τα καλά. Ακολουθώντας μια αρκετά μεγάλη διαδρομή (για την ώρα και την κατάστασή μας) και αφού περάσαμε μια καλυμμένη αερογέφυρα, βρεθήκαμε στον σταθμό του τρένου. Εκεί υπήρχε μόνο ένας σεκιουριτάς αυτή την τόσο πρώιμη ώρα και όταν του ζήτησα κάποιες πληροφορίες άρχισε να ψάχνεται μια και φαινόταν ότι δεν είχε ιδέα για τα δρομολόγια του τρένου. Αφού συμβουλεύτηκα τον οδηγό που είχα μαζί μου, πήγα στο αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων και έβγαλα ένα εισιτήριο 10 διαδρομών Τ-10 έναντι 7,20 Ευρώ. Με το ίδιο εισιτήριο μπορούν να ταξιδέψουν περισσότερα άτομα ακυρώνοντας τις αντίστοιχες διαθέσιμες διαδρομές που σου παρέχει.
Πολύ σύντομα κατέφθασε στον σταθό το Τρένο που θα μας οδηγούσε στην πόλη. Η συγκεκριμένη γραμμή της FGC, που είναι ο αντίστοιχος δικός μας προαστιακός, είναι η R10 και αναχωρεί περίπου κάθε μισή ώρα, από τις 6 το πρωί μέχρι τις 11.44 το βράδυ.
Κατά την διάρκεια της διαδρομής προσπάθησα να πάρω τις πρώτες εικόνες της πόλης, αλλά μάταια! Παντού γύρω μας επικρατούσε ένα σκοτάδι και το μόνο που διέκρυνα κατά διαστήματα ήταν απλά κάποια κτίια που φανέρωναν ότι βρισκόμαστε σε κάποιου είδους βιομηχνική περιοχή.
Μετά από περίπου 20 λεπτά διαδρομή και μετά από δύο στάσεις, βρεθήκαμε στον σταθμό Sants Estacio όπου και μετεπιβιβαστήκαμε στην Τρίτη (L3) πράσινη γραμμή του Μετρό. Κατά την μετεπιβίβαση βέβαια, με έπιασε μια ανησυχία ότι κάτι έκανα λάθος αφού περπατάγαμε, περπατάγαμε και ποτέ δεν έφτανα στον σταθμό που ήθελα. Είναι αρκετά μεγάλες οι αποστάσεις σε κάποιους σταθμούς τελικά!
Έξι στάσεις παρακάτω βρεθήκαμε στον σταθμό Liceau όπου και κατεβήκαμε. Βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό βρεθήκαμε σε έναν ερημικό εκείνη την ώρα πεζόδρομο που καθαρίζονταν και στήνονταν για να υποδεχτεί το κοινό του για την καινούργια μέρα που ξημέρωνε. Το σούρουπο άρχισε να δίνει αργά αργά την θέση του στις πρώτες μουντές ακτίνες ηλίου της μέρας που ξημέρωνε, παρόλα αυτά βέβαια το γύρω τοπίο ήταν ακόμη θαμπό! Αυτό το τσουχτερό αεράκι που συναντήσαμε στο αεροδρόμιο, μας είχε ακολουθήσει και εδώ με αποτέλεσμα να κρυώνουμε αρκετά. Ακριβώς απέναντι από την έξοδο του σταθμού αντίκρισα τον δρόμο που βρισκόταν το Hostel που θα περνάγαμε τις επόμενες βραδιές μας και μόλις λίγα μέτρα παρακάτω είδα μια σημαία να κυματίζει και να έχει το όνομα γραμμένο πάνω της: Hostal Opera!
Μπαίνονας μέσα βρεθήκαμε μπροστά σε μια αρκετά εντυπωσιακή υποδοχή για ένα Hostal. Ζητήσαμε να αφήσουμε κάπου τα πράγματά μας και ρωτήσαμε τι ώρα θα είναι περίπου διαθέσιμα τα δωμάτιά μας. Για καλή μας τύχη βρήκε κάποια λύση ο ρεσεψιονίστ και έτσι θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε άμεσα τα δωμάτιά μας και να ξεκουραστούμε λίγο. Παρότι θα ήθελα να εξερευνήσω την πόλη από την πρώτη στιγμή, η παρέα μου με έπεισε ότι ήταν προτιμοτερο να ξεκουρστούμε πρώτα ώστε να έχουμε τις αντοχές να αντέξουμε άνετα όλη την ημέρα.
Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο, αντίκρισα μια λιτή διακόσμηση, παρόλα αυτά ένα καθαρό δωμάτιο που φαίνονταν ότι είχε ανακαινιστεί σχετικά πρόσφατα.
Η ώρα ήταν 10! Τα ξαδέρφια μου κοιμότανε ακόμη στο δωμάτιό τους, αλλά εγώ δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο...ήθελα να έρθω σε επαφή με την πόλη..να αρχίσω να ρουφάω από την ενέργειά της...να νιώσω την αύρα της!
Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι και ήμουν πλέον έτοιμος να βγω στους δρόμους.
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, αντίκρισα για πρώτη φορά τον πεζόδρομο της Ramblas στο φως της ημέρας! Άνθρωποι να περπατάνε προς και τις δύο τις κατευθύνσεις, άλλοι βιαστικοί, άλλοι απολαμβάνοντας απλά την βόλτα τους! Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους τους για να αρχίσω να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που λειτουργούν και σκέφτονται! Προχωρώντας προς τα επάνω, έβλεπα διάφορα κιόσκια στην αριστερή και δεξιά του πεζόδρομου. Διάφορα από αυτά ήταν σαν τα δικά μας περίπτερα που πούλαγαν από εφημερίδες, περιοδικά μέχρι και σουβενίρ. Σε λίγα από αυτά πούλαγαν τσιγάρα και αυτό με αυτόματους πωλητές. Ανηφορίζοντας τον δρόμο, είδα δύο αντικριστά κιόσκια που πούλαγαν λουλούδια, διάφορα μπουκέτα μέχρι και αποξηραμένα! Παρατηρώντας τα χρώματα των λουλουδιών είδα μια ολόκληρη τσίβα από κουτιά τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο, τα οποία είχαν το καθένα από μία Ορχιδέα τοποθετημένη μέσα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά προσωρινά αναρωτήθηκα μήπως ήταν του Αγίου Βαλεντίνου! Αλλά δεν ήταν. Μαζί με όλα αυτά, ανεβαίνοντας στο δεξί μου χέρι είδα ένα επόμενο κιόσκι που πούλαγε κλουβιά και άλλα είδη pet shop... και αμέσως πρόσεξα κάποια παπαγαλάκια μέσα σε κλουβιά τα οποία προσπαθούσαν να τραγουδήσουν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία πάντα! Μερικά από αυτά είχαν φουσκώσει τα πούπουλά τους για να προστατευτούν από τον τσουχτερό παγωμένο αέρα εκείνης της ημέρας! Εκείνη τη στιγμή παρατήρησα πόσο τσουχτερό είναι το κρύο και πως έπρεπε να προσέξω λίγο περισσότερο, αφού θα πρέπει να προσέξω από τις ιώσεις για να αντέξω και τις επόμενες ημέρες. Έβγαλα το κασκόλ από την τσάντα μου και τύλιξα τον λαιμό μου! Συνεχίζοντας την διαδρομή μου, παρατήρησα τους πρώτους καλλιτέχνες που είχαν στηθεί στον πεζόδρομο εκείνη την ώρα! Ήταν δύο στημένοι πάνω στα εντυπωσιακά τους ποδήλατα και όλα ήταν σε μια γαλάζια απόχρωση που θύμιζαν πίνακα ζωγραφικής! Ο κόσμος είχε μαζευτεί γύρω τους και φωτογραφίζονταν. Τότε σκέφτηκα ότι και στην Ερμού έχουμε κάποια τέτοια χάπενινγκ, αλλά συνήθως περνάμε τόσο βιαστικά και το πολύ πολύ αν ρίξουμε ένα κέρμα περνόντας, αλλά ποτέ δεν έχω προσέξει κάποιον να φωτογραφίζεται μαζί τους.
Ακριβώς πίσω από τους ποδηλάτες, είδα την La Boqueria, κάτι που θύμιζε κατά κάποιον τρόπο την δική μας Βαρβάκειο αγορά, αλλά ίσως λίγο καλύτερα οργανωμένη! Περνάω απέναντι τον δρόμο και μπήκα προς τα μέσα να την εξερευνήσω!
Διασχίζοντας τους στενούς και γεμάτο κόσμο διαδρόμους της La Boqueria άρχισα να παρατηρώ την πραγμάτειά τους και τον τρόπο που την είχαν στημένη. Ψαρικά, θαλασσινά, φρούτα, σοκολατοειδή, ξηρούς καρπούς... διάφορα προϊόντα τοποθετημένα τόσο όμορφα το ένα πάνω στο άλλο που έδειχναν τόσο ελκυστικά! Οι τιμές στα περισσότερα κοντά στις τιμές που βρίσκουμε στην ελληνική αγορά, ίσως και πιο χαμηλές. Τα φρούτα ήταν σίγουρα φθηνότερα και έδειχναν πολύ καλά ποιοτικά! Για παράδειγμα, στην ελληνική αγορά δύσκολα θα βρω σε μια τέτοια αγορά τα μήλα στο 1 Ευρώ το κιλό.
Κάπου στο βάθος παρατήρησα κάποια φαγάδικα, μερικά από τα οποία είχαν ψηλά σκαμπό τοποθετημένα γύρω γύρω. Μέσα είχαν διάφορα φαγητά, από περίεργες ομελέτες μέχρι ψαρικά και θαλασσινά, όπου μπορούσες να επιλέξεις από την ποικιλία τους και να ζητήσεις να παρασκευάσουν το πιάτο σου όπως εσύ ήθελες. Επί τόπου!
Ολοκληρώνοντας την βόλτα μου εκεί μέσα, παρατήρησα διάφορα μικρά μαγαζάκια όπου πούλαγαν στους πάγκους τους από βαλίτσες και τσάντες μέχρι και καλλυντικά, υγειινά προϊόντα, συμπληρώματα, κλπ. σε αρκετά καλές τιμές πολλά από αυτά.
Βγαίνοντας προς τα έξω πέρασα πάλι από τα φρουτάδικα. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το γεγονός ότι πούλαγαν φρεσκοστιμένους χυμούς σε διάφορες γεύσεις έναντι 1 Ευρώ το ποτήρι, έτοιμος στιμμένος και στιβαγμένο το ένα πάνω στο άλλο και ανάμεσα σε κομμάτια πάγου ώστε να συντηρείται! Δίπλα ακριβώς είχαν τις φρουτοσαλάτες τους, φρέσκα και γευστικά καθαρισμένα φρούτα και κομμένα σε πλαστικά κουτάκια, με το πιρουνάκι τους έτοιμα να καταναλωθούν πολύ εύκολα. Μακάρι να υπήρχε και στην Αθήνα κάτι τέτοιο και να μπορείς να απολαμβάνεις την φρουτοσαλάτα σου σε τέτοια ποικιλία και τόσο φθηνά: Στο 1 Ευρώ οι φθηνότερες φρουτοσαλάτες μέχρι και στα 2,5 Ευρώ τα μεγαλύτερα μεγέθη ή τα πιο εξωτικά φρούτα. Όταν δε μιλάμε για φθηνότερες φρουτοσαλάτες, μην σκεφτείτε κάτι το τελείως απλό. Μιλάμε για παράδειγμα για μια φρουτοσαλάτα που περιείχε ανανά, φράουλα ακτινίδιο και κάτι ακόμη. Επίσης μπορούσες να βρεις αντίστοιχα καθαρισμένη καρύδα, καρπούζι και πολλα άλλα που τα βρίσκουμε δύσκολα εδώ στην Ελλάδα και τα ακριβοπληρώνουμε.
Πήρα έναν χυμό ακτινίδιο και συνέχισα την έξοδό μου από την αγορά αυτή! Δοκιμάζοντας τον χυμό, εντυπωσιάστηκα από την τόσο γεμάτη γεύση που υπήρχε κλεισμένη μέσα στο ποτηράκι που κράταγα στα χέρια μου! Ίσως ο καλύτερος χυμός που ήπια ποτέ!
Λίγο παραπέρα παρατήρησα τα σοκολατοειδή τους όπου οι τιμές τους ήταν πραγματικά στα ύψη! Φανταστείτε ότι πούλαγαν σοκολατάκια που έδειχναν μεν τόσο ελκυστικά, αλλά οι τιμές τους κυμαίνονταν στα ύψη. Ξεκίναγαν από 40 Ευρώ το κιλό και πολλές φορές έφταναν ακόμη πιο ψιλά!
Εκείνη την ώρα μου τηλεφώνησαν τα ξαδέρφια μου που είχαν ξυπνήσει και ήταν έτοιμα να ξεκινήσουμε την μέρα μας. Έσπευσα στο ξενοδοχείο μας και τους συνάντησα.
(Μέχρι στιγμής είμαι τόσο αναλυτικός στην περιγραφή μου διότι θεωρώ ότι οι πρώτες στιγμές που ζεις σε μια ξένη πόλη, είναι αυτές που μένουν κάπως διαφορετικά ζωγραφισμένες στο μυαλό μας. Είναι εικόνες και μυρωδιές που για μένα είναι σαν μια ανάμνηση από όνειρο. Μην ανησυχείτε... δεν θα είμαι τόσο αναλυτικός - κουραστικός και στην συνέχεια).
Ήταν μεσημέρι της πρώτης μας μέρας...και είμαστε ήδη έτοιμοι για την πρώτη μας επίσημη βόλτα στο κέντρο της Βαρκελώνης. Η δειλή μας ξενάγηση (δειλή από την περιέργεια που είχαμε να νιώσουμε σε πρώτη φάση τον ρυθμό του ταξιδιωτικού μας αυτού προορισμού) στην πόλη ξεκίνησε από τον πεζόδρομο της Ράμπλα! Ανηφορίζοντας αυτό τον δρόμο και παρατηρώντας τις γνώριμες πλέον σε εμένα φιγούρες των καλλιτεχνών που στολίζουν τα γύρω σημεία του, άρχιζες πλέον να νιώθεις όλο και πιο έντονα τον σφυγμό αυτής της πόλης που άρχισε να σε διαπερνά διασχίζοντάς την.
Αφού απολαύσαμε έναν γρήγορο καφέ στο Βιεννέζικο Cafe της Placa Catalunya, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στο Barri Gotic. Στενά σοκάκια με ψηλά πέτρινα κτίρια που ένιωθες ότι όσο υψώνονταν στον ουρανό, τόσο και έτειναν να ενωθούνε.
Χαζεύοντας τα κτίρια και προσπαθώντας να προστατευθώ από τον παγωμένο αέρα που μας συντρόφευε, κάπου μπερδεύτηκα στον χάρτη και βρέθηκα κάπου παραπέρα. Κάπου εκεί στο βάθος διέκρινα το Centre de Cultura Contemporania (CCCB) (7,5 ? για όλες τις εκθέσεις) και λίγο παραδίπλα το Museau d’Art Contemporani (MACBA) (6,5 ? για όλες τις εκθέσεις) Κέντρο τέχνης το ένα και Μουσείο τεχνών το άλλο. Δεν θα έλεγα ότι ενθουσίαζε ιδιαίτερα η ιδέα στην παρέα μας να μπούμε μέσα για να δούμε κάτι τέτοιο.
Παρότι είχα προετοιμάσει κάποιον δικό μου οδηγό με πληροφορίες για όλα αυτά και είχα το άγχος και την έγνοια να μπορέσω να επισκεφτώ όσο περισσότερα μπορώ, αυτό που διαπίστωσα όλες τις επόμενες μέρες ήταν το ότι η Βαρκελώνη αποτελεί έναν προορισμό που καλό είναι να δεις όσο γίνεται περισσότερα σημεία απ’ έξω και να επισκεφτείς επιλεκτικά κάποια σημεία που θα επισκεφτείς και μέσα. Εκτός αν είσαι πια τόσο φανατισμένος των καλών τεχνών ή έχεις την διάθεση και την χρονική αλλά και οικονομική δυνατότητα να τα δεις όλα από κοντά. Δεν αξίζει όμως κατ’ εμένα να χάσεις πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσες να απολαύσεις την πόλη στο πιο χαλαρό...
Κατηφορίζοντας προς τα κάτω, είπα να ξαναβρώ τον δρόμο ώστε να επιστρέψουμε και πάλι στο Barri Gotic. Αφού διασχίσαμε και πάλι τον πεζόδρομο της Ράμπλα, βρεθήκαμε και πάλι στον αρχικό μας προορισμό μετά από περπάτημα αρκετής ώρας. Εκεί λοιπόν βρήκαμε μπροστά μας μερικά από τα πιο hot ας τα πούμε σημεία της συγκεκριμένης περιοχής. Περάσαμε έξω από μουσεία, εκθεσιακούς χώρους και γενικότερα σημεία της παλιάς πόλης που αξίζει να τα περπατήσει κανείς και να πάρει από την αύρα της. Τα κτίρια πάντα το ίδιο εντυπωσιακά, χωρίς πολλές φορές να είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά παρόλα αυτά σε μαγνητίζουν κάθε φορά που τα διασχίζεις στα στενά σοκάκια.
Κάπως έτσι περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης μας μέρας, την μέρα της γνωριμίας μας με το ιστορικό κέντρο αυτής της πόλης και μετά από ένα διάλειμμα για φαγητό, βρεθήκαμε μπροστά στον Καθεδρικό Ναό. Τον ίδιο τον ναό δεν μπορούσες να τον δεις άνετα, αφού ήταν καλυμμένος μια και γινόταν έργα συντήρησης πάνω του και το μόνο που μπορούσες να διακρίνεις ήταν οι κορυφές του, αλλά στην πλατεία μπροστά από τον ναό είχε στηθεί ένα υπέροχο πανηγύρι με μικρά κιόσκια που πούλαγαν Χριστουγεννιάτικα είδη και σε έβαζαν για τα καλά στον ρυθμό της γιορτής που πλησίαζε.
Διασχίζοντας τα στενά γύρω από τον Καθεδρικό Ναό σου δινόταν η δυνατότητα να δεις τον ναό από διάφορες όψεις και κάποια στιγμή βρεθήκαμε στην πλαϊνή του είσοδο όπου βρισκόταν και το εκδοτήριο ώστε να μπεις στον ναό. Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί εκεί μπροστά και οι φύλακες βρισκόταν στην διαδικασία όπου έκλειναν την πόρτα για να την ανοίξουν και πάλι ένα τέταρτο αργότερα, γύρω στις 5.15 που η είσοδος ήταν πλέον Δωρεάν. Μαζί με όλο τον κόσμο, μπήκαμε κι εμείς και αρχίσαμε να παρατηρούμε τον Καθεδρικό ναό και από μέσα. Πραγματικά εντυπωσιακό, με μια αυλή με πάπιες να σε υποδέχεται, γύρω από της πάπιες ένας κυκλικός διάδρομος και διάφορα εκκλησάκια που το καθένα απ’ αυτά ήταν αφιερωμένο σε κάποιον διαφορετικό Άγιο απ’ ότι κατάλαβα. Μέσα στον Ναό υπήρχε το ίδιο μοτίβο με τα μικρά εκκλησάκια γύρω γύρω, το μουσικό όργανο σε κεντρικό σημείο πάνω από την κεντρική είσοδο και διάφορα προσευκτήρια και εξομολογητήρια εκεί γύρω. Μπροστά από το κάθε εκκλησάκι υπήρχε ένα σταντ με λαμπάκια που έμοιαζαν με κεριά και ρίχνοντας ένα κέρμα άναβε αυτόματα ένα από τα λαμπάκια στην τιμή του συγκεκριμένου Άγιου.
Φεύγοντας από εκεί και αφού μας πήρε η νύχτα, περάσαμε κι από την Esglesias de Santa Maria del Pi που επίσης ανακαινίζονταν. Μπροστά στην πλατεία της εκκλησίας ήταν στημένα κιόσκια που πούλαγαν κεριά, μέλι και άλλα συναφή παραδοσιακά προϊόντα.
Τελειώσαμε την μέρα μας βολτάροντας στην γύρω συνοικία μέχρι που καταλήξαμε στην Ramblas για να γευματίσουμε σε ένα εστιατόριο εκεί.
Η επόμενη μέρα ήταν ήδη εδώ... η παρέα κοιμόταν ακόμη κι έτσι σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ αυτό τον χρόνο για μια πρωινή εξερεύνηση στις γειτονιές της El Raval. Κάποια σημεία της περιοχής σε αγριεύουν ίσως λίγο, αλλά και εκεί πέρασα από κάποια πολύ όμορφα σημεία. Τα πιο εντυπωσιακά ήταν η Esglesia de Sant Pau del Camp, καθώς και ένα σύγχρονο εντυπωσιακό ξενοδοχείο που είχε μια μεταλλική εξωτερική επιφάνεια και ήταν κυκλικό...για να είμαι ειλικρινής μου θύμισε κονσέρβα!
Επιστρέφοντας στην Ράμπλα, συναντήθηκα με την παρέα μου και απολαύσαμε τον πρωινό μας καφέ στον πεζόδρομο ακριβώς απέναντι από το Theatre del Liceu, το μεγαλοπρεπές κτίριο της όπερας που έδωσε το όνομά του και στην στάση του μετρό απ' όπου ξεκίναγαν οι περισσότεροι προορισμοί μας.
Έτσι λοιπόν, μπήκαμε στο μετρό και φτάσαμε λίγο πάνω από την Placa d' Espanya, στην στάση Tarragona! Μια μαγεία μας κυρίευσε σε αυτό το πιο σύγχρονο σημείο της πόλης. Το καινούργιο κυριεύει σε αυτό το σημείο της πόλης και νιώσαμε σαν να βρισκόμαστε πλέον σε μια τελείως διαφορετική πόλη, πιο σύγχρονη και με μία άπλα που σε συνδυασμό με τον υπέροχο ήλιο εκείνης της ημέρας σε κέρδιζε σε κάθε μέτρο που περπάταγες.
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω περάσαμε από το Parc Joan Miro και λίγο παρακάτω μας περίμενε η εντυπωσιακή Placa d' Espanya!
Διασχίζοντας την πλατεία και το εντυπωσιακότατο γλυπτό που στολίζει το κέντρο της, περάσαμε ανάμεσα σε δύο ψηλές στήλες που στην κορυφή τους είχε η κάθε μία κάτι που θύμιζε σε ένα ποσοστό την δική μας ακρόπολη! Ένας μεγάλος δρόμος διέσχιζε αυτές τις δύο στήλες και στο βάθος διακρίναμε το Palau Nacional de Catalunia. Στα αριστερά και στα δεξιά υπήρχαν κάποιοι εκθεσιακοί χώροι και μπροστά από τους εκθεσιακούς χώρους τεράστια πεζοδρόμια γεμάτα πράσινο και συντριβάνια! Η πρώτη μας στάση ήταν το Caixa Forum (Casarramona) που ήταν ένα εντυπωσιακό λιθοτουβλόκτιστο κτίριο που συνδύαζε το παλιό και το καινούργιο και μέσα στους χώρους του φιλοξενούσε αρκετές εκθέσεις, κάποιες από τις οποίες τιμήσαμε.
Αφύ πήραμε την δόση μας από τέχνη, συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα πάνω. Δεν θυμάμαι αν περάσαμε πριν ή μετά το Palau Nacional de Catalunya ή μετά και από το Βοτανικό Μουσείο καθώς και από το Poble Espanyol τα οποία είδαμε απ' έξω.
Ανεβαίνοντας προς τα πάνω, μας διευκόλυναν πολύ οι κυλιόμενες σκάλες που σε ανέβαζαν στα παραπάνω επίπεδα του Καταλωνικού Μουσείου. Όσο ανεβαίναμε επίπεδο, βλέπαμε την πόλη όλο κι από πιο ψηλά. Στους ενδιάμεσους σταθμούς μας είδαμε το πανέμορφο (την νύχτα) συντριβάνι που αλλάζει χρώματα την νύχτα, αλλά εκείνη την ώρα ήταν εκτός λειτουργίας. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο τέρμα μας, το Palau Nacional & Museu Nacional d' Art de Catalunya! Είναι ένα τεράστιο επιβλητικό κτίριο που όπως λέει και το όνομά του είναι το Μουσείο της Καταλωνικής Τέχνης.
Μπαίνοντας μέσα θα διασχίσεις έναν επιβλητικό διάδρομο και κοιτόντας ψηλά θα δεις έναν εντυπωσιακό τρούλο! Εκεί μπορείς να κόψεις το εισιτήριό σου (8,5 ? αλλά νομίζω με διάρκεια 2 ημερών, αν κατάλαβα σωστά) και να αφιερώσεις αρκετό χρόνο ώστε να δεις την τέχνη αυτού του λαού να ξετυλίγεται μπροστά σου! Υπάρχουν πολλά πράγματα να δει κανείς εκεί, κυρίως πίνακες και μάλιστα οι περισσότεροι...θρησκευτικού περιεχομένου. Ίσως να είναι προτιμότερο να πάει κανείς με ξεναγό σε αυτές τις εκθέσεις, αφού παντού θα συναντήσεις πληροφορίες στα Ισπανικά και τα Καταλανικά με αποτέλεσμα να μην γνωρίζεις ακριβώς τι βλέπεις.
Μετά από ένα γρήγορο πέρασμα από κάποιοιυς διαδρόμους του ενός επιπέδου του Μουσείου βγήκαμε έξω και απολαύσαμε έναν καφέ στην καντίνα που υπάρχει μπροστά του, με θέα την πόλη από ψηλά!
Πήραμε δυο ανάσες, ανανεωθήκαμε κάπως...κι έτσι ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, που δεν ήταν άλλος από το Ολυμπιακό Στάδιο που βρισκόταν στην πίσω ακριβώς γειτονιά! Εδώ όλοι οι χώροι ήταν πλακόστρωτοι κι αναρωτήθηκα, γιατί άραγε στην δική μας Ολυμπιάδα είχαμε το δικό μας χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου μέσα στα χώματα;
Παρά τα χρόνια που πέρασαν, όλα είναι άψογα συντηρημένα, είδαμε απ' έξω το κλειστό στάδιο Palau Sant Jordi που μοιάζει με διαστημόπλοιο και περπατήσαμε γύρω γύρω απ΄ όλο το Ολυμπιακό Στάδιο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο κι αν προσπάθησα, δεν τα κατάφερα να βρω με τίποτα τον χώρο που στεγάζονταν οι Piscines Bernat Picornell, όπου γίνονται κατά διαστήματα διάφορες εκδηλώσεις, αλλά η μαγεία του Σταδίου όπου σε κάποια σημεία υπήρχε και το Ελληνικό στίγμα με είχε μαγέψει πραγματικά! Μπήκαμε μέσα, τραβήξαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές μας φωτογραφίες και αποχωριστήκαμε ικανοποιημένοι και αυτή την γειτονιά...
Βγαίνοντας από το στάδιο, λίγο πιο δίπλα, υπάρχει το Ολυμπιακό Μουσείο το οποίο αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε τελικά αφού είχαμε κουραστεί από τον ποδαρόδρομο όλης της ημέρας. Κατευθυνθήκαμε προς το Fundacio Joan Miro το οποίο και πάλι είδαμε απ' έξω και στην συνέχεια βρεθήκαμε στην Avigunda de Miramar για να πάρουμε το Τρενάκι για να επιστρέψουμε προς το κέντρο, για φαγητό και λίγη ξεκούραση.
Πολύ θα ήθελα να ανέβω και στον αέρα με το Τελεφερίκ, παρά την υψοφοβία μου, αλλά η ξαδέρφη μου που επίσης είναι υψοφοβική δεν το τολμούσε, κι έτσι αρκεστήκαμε στο να το χαζέψουμε για λίγο από κάτω.
(Η αλήθεια είναι ότι στερήθηκα πολλά επειδή δεν άντεχαν οι υπόλοιποι, αλλά δεν πειράζει, ας έχω και κάποια πράγματα να κάνω την επόμενη φορά, ε; Άλλωστε, δεν έχουν όλοι την τρέλα μου και τις αντοχές μου στα ταξίδια).
Απόγευμα της δεύτερης ημέρας...και είπαμε να εξερευνήσουμε επιτέλους την περιοχή της Ράμπλα προς τα κάτω, δηλαδή από την στάση Liceau και προς τα κάτω. Ο πεζόδρομος είχε σε αυτό το σημείο τον ίδιο ζωντανό χαρακτήρα με διάφορους καλλιτέχνες να μας παρουσιάζουν και πάλι εξαιρετικές αναπαραστάσεις τους που είχαν εμπνευστεί!
Κάποια στιγμή κατεβαίνοντας είδαμε ένα Sex Shop που υπήρχε στην δεξιά (κατεβαίνοντας πάντα) πλευρά του δρόμου, ακριβώς πάνω στον πεζόδρομο της Ramblas. Μου φάνηκε λίγο αστείο όλο αυτό, καθώς φαντάστηκα τι θα γινόταν αν είχαμε αντίστοιχο κατάστημα σε κεντρικό σημείο της Ερμού. Το συγκεκριμένο Sex Shop είχε και μια αίθουσα με live show στο βάθος για όποιον ενδιαφέρονταν για κάτι παραπάνω, αλλά δεν φτάσαμε μέχρι εκεί.
Συνεχίζοντας προσπάθησα να αναζητήσω το Palau Guell αλλά μάταια, αφού (στραβομάρα θέλεις να το πεις; αφηρημάδα; ) όσο κι αν το αναζήτησα και τις υπόλοιπες μέρες (και πάντα απογεύματα αφού είχε σκοτεινιάσει) δεν το βρήκα καμία από τις ημέρες που ακολούθησαν.
Το Εθνολογικό Μουσείο όμως τα κατάφερα να το δω, όπως και το Ναυτικό Μουσείο (Museu Maritim) στα δεξιά μας στο βάθος.
Στο τέλος του πεζοδρόμου αντικρίσαμε έναν πανύψηλο στύλο ύψους 80 μέτρων που στο τέλος του το στόλιζε το Άγαλμα του Κολόμβου, ο οποίος Κολόμβος έδειχνε με το δάχτυλό του προς την θάλασσα! Στην βάση του υπάρχουν κάτι σκαλοπάτια σε μια πλευρά, όπου μπορείς να μπεις μέσα, να κόψεις εισιτήριο και να ανέβεις ψηλά με ασανσέρ και να απολαύσεις την θέα της πόλης. Υπήρχε αρκετή ουρά όμως..οπότε το αφήσαμε για τις επόμενες μέρες, γιατί είχαμε άλλο σκοπό γι' απόψε!
Αφού είδαμε και τον Κολόμβο, περάσαμε απέναντι και πιάσαμε παραλία! Στα δεξιά μας είδαμε στο βάθος τους δίδυμους πύργους που ξεχώριζαν φωτισμένοι μέσα στο σκοτάδι!
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω, περπατήσαμε προς το λιμάνι που ήταν κατασκευασμένο από ξύλινες εξέδρες και μια επίσης ξύλινη και πολύ εντυπωσιακή κατασκευή (εμένα προσωπικά μου θύμισε Καλατράβα, δεν ξέρω όμως αν την σχεδίασε όντως ο ίδιος) που στο βάθος της είχε μια γεφυρούλα που σε οδηγούσε στην κάπως απέναντι πλευρά του λιμανιού!
Περνώντας απέναντι, βρεθήκαμε μπροστά σε έναν πολυχώρο με καταστήματα, καφέ και φαστφουντάδικα! Αφού περάσαμε μέσα από αυτό το πολυκατάστημα, προχωρήσαμε λίγο παραπέρα και βρεθήκαμε μπροστά στο Aquarium! Αυτός ήταν ο αποψινός μας σκοπός...και φυσικά σπεύσαμε να το επισκεφτούμε!
Αφού κόψαμε τα εισιτήρια (16,5 ?/άτομο) μπήκαμε αρχικά στο κατάστημα του ενυδρίου για να εξοπλιστώ με μπαταρίες που είχα ξεμείνει. Από εκεί ήταν και η είσοδος για την έκθεση με τα ενυδρεία. Ξεκινώντας βλέπεις κάποια μικρότερα ενυδρεία με μικρά ψάρια, μέχρι που καταλήγεις στο κεντρικό και τεράστιο ενυδρείο όπου κινείσαι πλέον "ανάμεσα" σε καρχαρίες, σαλάχια και χίλια δύο άλλα ψάρια. Παντού υπάρχουν πινακίδες που καταγράφουν τα ψάρια που συναντάς μέσα στο ενυδρείο και την προέλευσή τους.
Μετά από περιήγηση 45 περίπου λεπτών κι αφού είδαμε όλα τα ψάρια που φιλοξενούνται εκεί μέσα, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο εντυπωσιακά, οδεύαμε προς την έξοδο όπου υπάρχει ένα ενυδρείο που φιλοξενεί πιγκουίνους! Νομίζω ότι αυτά τα πλάσματα το έχουν στο αίμα τους να σε κάνουν να χαμογελάσεις με την όλη τους συμπεριφορά. Εκπληκτικά πλάσματα, πραγματικά!
Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ το ενυδρείο, αλλά για να είμαι ειλικρινής, από αυτά που μου είχαν πει και για τις προσδοκίες που μου ανέπτυξαν φίλοι και γνωστοί, το περίμενα μεγαλύτερο! Ίσως να ήταν και τόσο ωραία εκεί μέσα που να μην κατάλαβα πως πέρασε η ώρα!
Φεύγοντας από το Aquarium το ρίξαμε στον περίπατο...στο μήκος του λιμανιού προς την Barceloneta η οποία είναι ουσιαστικά ένα μέρος με ταβέρνες και άλλα καταστήματα...όπου και καταλήξαμε κάποια στιγμή για να πάρουμε το βραδινό μας πριν απολαύσουμε και πάλι την βραδινή μας βόλτα με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο και το κρεβατάκι μας.
