ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
Και ξημερώνει ο Βούδας την μέρα του, η καλή μου φίλη Στ σηκώθηκε αξημέρωτα γιατί είχε κλείσει από την προηγούμενη μια βόλτα με αεροπλάνο στα Ιμαλάϊα, είναι ένα αεροπλάνο που απογειώνεται καθημερινά με επιβάτες ανθρώπους που επιθυμούν να έχουν μια πανοραμική άποψη των ψηλών κορφών. Της είχαν πει ότι ο πιλότος κάνει μια αναγνωριστική πτήση πριν, και τους ενημερώνει τι φαίνεται για να αποφασίσουν οι ίδιοι αν θα κάνουν την βόλτα ή όχι, αν π.χ. φαίνονται μόνο 2 κορυφές μπορεί κάποιος να μην θέλει να δώσει 120 δολάρια για την πτήση. Όμως από ότι μου είπε η φίλη μου τους πληροφόρησαν απλώς ότι η πτήση θα ήταν ασφαλείς και δεν είπαν τίποτε για την ορατότητα που από ότι κατάλαβα δεν τους επέτρεψε τελικά να δουν και πολλά, αλλά τέλος πάντων η Στ. απόλαυσε την πτήση της.
Όταν ανασυγκροτηθήκαμε ως παρέα (η φίλη ήταν πίσω κατά τις 10.00) ξεκινήσαμε το κοινό μας πρόγραμμα Patan, Bhaktapur. Οι περιοχές αυτές είναι γεμάτες ναούς έχουν υιοθετηθεί δε από την UNESCO και έχουν κρατήσει τον μεσαιωνικό τους χαρακτήρα, περπατώντας εκεί με όλα αυτά τα σκαλιστά παράθυρα, του παμπάλαιους ναούς, τους στενούς δρόμους και τους ανθρώπους με τα τόσο διαφορετικά ρούχα χάσαμε εντελώς την αίσθηση του χρόνου σαν να περπατούσαμε σε μια άλλη εποχή. Με γοήτευσε αυτό το περίεργο σύστημα που είχαν, η περιοχή ήταν χωρισμένη σε πλατείες εσωτερικές ή εξωτερικές, για να πας από την μια πλατεία στην άλλη περνούσες κάτι πολύ πολύ στενούς διαδρόμους ανάμεσα στα κτίρια που έκλειναν με πόρτα και το βράδυ κλείδωναν κιόλας. Στην κεντρική πλατεία της Bhktapur οι ναοί βρίσκονταν παντού γύρω μας, ο χώρος είναι γεμάτος από μικροπωλητές που προσπαθούν να σου πουλήσουν κοσμήματα και άλλα μικροαντικείμενα, εκεί έκανα και τους πρώτους μου φίλους, δύο οκτάχρονα που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο μου κόλλησαν και άρχισαν να μου μιλούν σε πολύ καλά Αγγλικά, μας σύστησαν δε να μην δώσουμε λεφτά σε παιδιά που θα μας ζητήσουν, τα παιδιά με ακολουθούσαν παντού και εγώ απολάμβανα την παρέα τους, ο ένας μπόμπιρας ήθελε να γνωρίσω την μητέρα του που πουλούσε και αυτή κοσμήματα υποψιάστηκα ότι τόση ώρα ήταν φιλικοί μαζί μου γιατί ήθελαν να αγοράσω κάτι από την μητέρα του, όμως όταν πλησιάσαμε την μητέρα του που καθόταν στα σκαλοπάτια ενός ναού, αυτή με ένα πανί κάλυψε τα κοσμήματα πριν με χαιρετήσει, δεν ήξερε αγγλικά και εκτός από ένα «νάμαστε» και ένα χαμόγελο δεν είπαμε τίποτε άλλο, ξεσκέπασε τα κοσμήματα μόνο όταν απομακρυνθήκαμε, το αξιοπρεπέστατο φέρσιμο του παιδιού και της μητέρας του με έκανε να ντραπώ για τις σκέψεις μου.
Αφού λοιπόν ο ξεναγός μας (Ανέλ τον έλεγαν) βεβαιώθηκε ότι δεν έμεινε ναός για ναός και στούπα για στούπα που δεν είδαμε, φύγαμε για την επόμενη στάση μας την Nagarkot. Η πόλη από το λίγο που την είδα δεν λέει τίποτε αλλά η φύση είναι καταπληκτική, μείναμε στο hotel Club Himalaya καλό ξενοδοχείο και με εσωτερική πισίνα παρακαλώ. Αφήσαμε τα πράγματα μας και κάναμε μια βόλτα στην περιοχή μέσα στο δάσος, συναντούσαμε παντού μικρές αγροικίες με πολύ γελαστούς ανθρώπους και πολλά παιδάκια, και φυσικά σε όλες αυτές τις κατοικίες το πασίγνωστο και χρησιμότατο φυτό κάναβις φύτρωνε παντού σε τεράστιους θάμνους γιατί από ότι μάθαμε το τρώνε πολύ τα ζώα τους. Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο για μια βουτιά στην πισίνα, φαί και ύπνο.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να εγκαινιάζουμε ένα καινούργιο τελετουργικό στην ζωή μας γιατί ένα από τα must αυτού του ταξιδιού είναι να δεις την ανατολή του ηλίου να φωτίζει τις κορυφές των Ιμαλάϊων, με την προϋπόθεση όμως ότι θα φαίνονται, εμείς είμαστε εκεί την εποχή των μουσώνων οπότε κομμάτι δύσκολο να πετύχουμε ξημέρωμα καθαρό χωρίς βροχή και σύννεφα έτσι λοιπόν σχεδόν καθημερινά:
- Το ξυπνητήρι μας ξυπνάει στις 5.00
- Αφουγκραζόμαστε τι γίνεται έξω, βρέχει;
- Αν όχι σηκωνόμαστε, σερνόμαστε ως το παράθυρο έχει συννεφιά;
- Αξιολογούμε το επίπεδο ορατότητας
- Γυρίζουμε στα κρεβάτια μας
- Βάζουμε το ξυπνητήρι στις 7.00
Έβρεχε, στις 7.30 ξεκινήσαμε για εκείνο την πρώτη μας πεζοπορία, ο Ανέλ ( ο ξεναγός) μας είχε προειδοποιήσει ότι στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής θα υπάρχουν βδέλλες. Αυτά τα καταραμένα σκουλήκια ήταν ο φόβος και ο τρόμος μας από την εποχή που σχεδιάζαμε το ταξίδι, τα φοβόμασταν τα σιχαινόμασταν, και τα αντιπαθούσαμε βαθιά, εγώ μετά από πολύ σκέψη και διαλογισμό, είχα αποφασίσει ότι οι βδέλλες ήταν τόσο ενοχλητικές όσο και τα κουνούπια, η Μ. όμως που είναι και μαμά είχε ένα άγχος παραπάνω για τα βλαστάρια της, έτσι το αλάτι το είχε σε πρώτη ζήτηση πιο πολύ και από το αδιάβροχο (γιατί κάτι βροχούλες που και που της έριχνε), σε μερικά σημείο μάλιστα το κρατούσε στο χέρι παρόλο που το μονοπάτι ήταν απότομο και τα χέρια έπρεπε να είναι ελεύθερα. Ευτυχώς η επικίνδυνη διαδρομή τελείωσε χωρίς απώλειες αίματος, και συνεχίσαμε το περπάτημα μας σε ένα υπέροχο τοπίο με θέα τον κάμπο, τους λόφους και τα χωριά. Την διαφορά έκαναν οι οικισμοί που περνούσαμε, λίγα σπίτια σπαρμένα εδώ και εκεί, από όπου είχαμε την ευκαιρία να κλέψουμε μικρές στιγμές της καθημερινότητας τους, το πλύσιμο των ρούχων σε λεκάνες εκτός σπιτιού, γιατί ενώ υπάρχουν παντού νερά δεν έχουν τρεχούμενο νερό μέσα στα σπίτια, τους μαθητές που πηγαίνουν στο σχολείο, άνδρες με βουβάλια, και ένα σωρό γαλήνιες εικόνες από σπίτια χτισμένα σε άκρες λόφων με μια θέα μπροστά τους που σου έκοβε την ανάσα. Έχουν άραγε καταλάβει σε τι όμορφη περιοχή ζουν;
Μετά από πορεία 4 και κάτι ωρών φτάσαμε στο τέμπλο changuanaraya, είχαμε και την πρώτη ευκαιρία να φωτογραφίσουμε το γνωστό λεωφορείο με τον κόσμο να στοιβάζεται στην σχάρα της οροφής, άνετα λες και ήταν σε πολυτελή καθίσματα. Και επειδή όπως φαίνεται κάποιος θεός της χώρας μας έχει πάρει υπό την προστασία του, ενώ σε όλη την διαδρομή ψιλοέβρεχε όταν βρεθήκαμε έξω από το καφέ της περιοχής άρχισε ένας ξαφνικός κατακλυσμός που είχε την διάρκεια μιας λεμονάδας, ξεκούραστοι και δροσισμένοι από τα αναψυκτικά ξεκινήσαμε για το Τέμπλο που είχε και γιορτή.
Το προαύλιο του τέμπλου είναι γεμάτο από γυναίκες ντυμένες με κόκκινα λαμπερά χρώματα και έντονα κολιέ, σε έναν ειδικό χώρο ετοιμάζουν την θυσία της κατσίκας, σε ένα άλλο σημείο οι μουσικοί παίζουν τύμπανα, παντού πουλάνε πράσινα μήλα, σιγά σιγά οι γυναίκες στήνουν χορό σε διάφορα σημεία με τους ήχους των τυμπάνων, είναι η γιορτή του Κρίσνα και αυτός ο θεός λέει αγαπάει τις γυναίκες για αυτό και χορεύουν για χάρη του. Και μόνο να κάθεσαι να τους παρατηρείς όμορφα ήταν. Μείναμε διακριτικά στην πεζούλα ενός βάθρου παρατηρώντας τους από τις πιο γλυκές στιγμές αυτού του ταξιδιού, τα παιδιά μας πλησίαζαν και προσπαθούσαν να επικοινωνούσαν μαζί μας, τους άρεσε πολύ να στήνονται για φωτογραφία και μετά να τους την δείχνουμε στην οθόνη της ψηφιακής κάμερας.
Περιμέναμε ως την θυσία της κατσίκας και μετά γυρίσαμε στο αμάξι μας, επισκεφθήκαμε ένα μικρό χωριό το Sankhu που είχε μια χαριτωμένη γέφυρα και μετά φύγαμε και το Dhulikhel μια συμπαθητική μικρή πόλη, που δεν είχε τίποτα αξιόλογο, φτάσαμε στο ξενοδοχείο Dhulikhel Mountain Resort, ένα συγκρότημα από μικρά σπίτια που όλα έχουν παράθυρο στα βουνά, τώρα εμείς βέβαια κάτι σύννεφα βλέπαμε αλλά μας διαβεβαίωσαν ότι πίσω από τα σύννεφα είναι τα Ιμαλάϊα και ότι αύριο το πρωί αν είχε καλό καιρό θα μπορούσαμε να δούμε την ανατολή από τα δωμάτια μας. Άντε καλά, αλλά ρε παιδιά μήπως τελικά το Νεπάλ δεν έχει Ιμαλάϊα και όλα αυτά περί Έβερεστ κτλ είναι διαδώσεις για τουριστικούς λόγους; Και αν έχει που είναι;
Όταν ανασυγκροτηθήκαμε ως παρέα (η φίλη ήταν πίσω κατά τις 10.00) ξεκινήσαμε το κοινό μας πρόγραμμα Patan, Bhaktapur. Οι περιοχές αυτές είναι γεμάτες ναούς έχουν υιοθετηθεί δε από την UNESCO και έχουν κρατήσει τον μεσαιωνικό τους χαρακτήρα, περπατώντας εκεί με όλα αυτά τα σκαλιστά παράθυρα, του παμπάλαιους ναούς, τους στενούς δρόμους και τους ανθρώπους με τα τόσο διαφορετικά ρούχα χάσαμε εντελώς την αίσθηση του χρόνου σαν να περπατούσαμε σε μια άλλη εποχή. Με γοήτευσε αυτό το περίεργο σύστημα που είχαν, η περιοχή ήταν χωρισμένη σε πλατείες εσωτερικές ή εξωτερικές, για να πας από την μια πλατεία στην άλλη περνούσες κάτι πολύ πολύ στενούς διαδρόμους ανάμεσα στα κτίρια που έκλειναν με πόρτα και το βράδυ κλείδωναν κιόλας. Στην κεντρική πλατεία της Bhktapur οι ναοί βρίσκονταν παντού γύρω μας, ο χώρος είναι γεμάτος από μικροπωλητές που προσπαθούν να σου πουλήσουν κοσμήματα και άλλα μικροαντικείμενα, εκεί έκανα και τους πρώτους μου φίλους, δύο οκτάχρονα που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο μου κόλλησαν και άρχισαν να μου μιλούν σε πολύ καλά Αγγλικά, μας σύστησαν δε να μην δώσουμε λεφτά σε παιδιά που θα μας ζητήσουν, τα παιδιά με ακολουθούσαν παντού και εγώ απολάμβανα την παρέα τους, ο ένας μπόμπιρας ήθελε να γνωρίσω την μητέρα του που πουλούσε και αυτή κοσμήματα υποψιάστηκα ότι τόση ώρα ήταν φιλικοί μαζί μου γιατί ήθελαν να αγοράσω κάτι από την μητέρα του, όμως όταν πλησιάσαμε την μητέρα του που καθόταν στα σκαλοπάτια ενός ναού, αυτή με ένα πανί κάλυψε τα κοσμήματα πριν με χαιρετήσει, δεν ήξερε αγγλικά και εκτός από ένα «νάμαστε» και ένα χαμόγελο δεν είπαμε τίποτε άλλο, ξεσκέπασε τα κοσμήματα μόνο όταν απομακρυνθήκαμε, το αξιοπρεπέστατο φέρσιμο του παιδιού και της μητέρας του με έκανε να ντραπώ για τις σκέψεις μου.
Αφού λοιπόν ο ξεναγός μας (Ανέλ τον έλεγαν) βεβαιώθηκε ότι δεν έμεινε ναός για ναός και στούπα για στούπα που δεν είδαμε, φύγαμε για την επόμενη στάση μας την Nagarkot. Η πόλη από το λίγο που την είδα δεν λέει τίποτε αλλά η φύση είναι καταπληκτική, μείναμε στο hotel Club Himalaya καλό ξενοδοχείο και με εσωτερική πισίνα παρακαλώ. Αφήσαμε τα πράγματα μας και κάναμε μια βόλτα στην περιοχή μέσα στο δάσος, συναντούσαμε παντού μικρές αγροικίες με πολύ γελαστούς ανθρώπους και πολλά παιδάκια, και φυσικά σε όλες αυτές τις κατοικίες το πασίγνωστο και χρησιμότατο φυτό κάναβις φύτρωνε παντού σε τεράστιους θάμνους γιατί από ότι μάθαμε το τρώνε πολύ τα ζώα τους. Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο για μια βουτιά στην πισίνα, φαί και ύπνο.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να εγκαινιάζουμε ένα καινούργιο τελετουργικό στην ζωή μας γιατί ένα από τα must αυτού του ταξιδιού είναι να δεις την ανατολή του ηλίου να φωτίζει τις κορυφές των Ιμαλάϊων, με την προϋπόθεση όμως ότι θα φαίνονται, εμείς είμαστε εκεί την εποχή των μουσώνων οπότε κομμάτι δύσκολο να πετύχουμε ξημέρωμα καθαρό χωρίς βροχή και σύννεφα έτσι λοιπόν σχεδόν καθημερινά:
- Το ξυπνητήρι μας ξυπνάει στις 5.00
- Αφουγκραζόμαστε τι γίνεται έξω, βρέχει;
- Αν όχι σηκωνόμαστε, σερνόμαστε ως το παράθυρο έχει συννεφιά;
- Αξιολογούμε το επίπεδο ορατότητας
- Γυρίζουμε στα κρεβάτια μας
- Βάζουμε το ξυπνητήρι στις 7.00
Έβρεχε, στις 7.30 ξεκινήσαμε για εκείνο την πρώτη μας πεζοπορία, ο Ανέλ ( ο ξεναγός) μας είχε προειδοποιήσει ότι στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής θα υπάρχουν βδέλλες. Αυτά τα καταραμένα σκουλήκια ήταν ο φόβος και ο τρόμος μας από την εποχή που σχεδιάζαμε το ταξίδι, τα φοβόμασταν τα σιχαινόμασταν, και τα αντιπαθούσαμε βαθιά, εγώ μετά από πολύ σκέψη και διαλογισμό, είχα αποφασίσει ότι οι βδέλλες ήταν τόσο ενοχλητικές όσο και τα κουνούπια, η Μ. όμως που είναι και μαμά είχε ένα άγχος παραπάνω για τα βλαστάρια της, έτσι το αλάτι το είχε σε πρώτη ζήτηση πιο πολύ και από το αδιάβροχο (γιατί κάτι βροχούλες που και που της έριχνε), σε μερικά σημείο μάλιστα το κρατούσε στο χέρι παρόλο που το μονοπάτι ήταν απότομο και τα χέρια έπρεπε να είναι ελεύθερα. Ευτυχώς η επικίνδυνη διαδρομή τελείωσε χωρίς απώλειες αίματος, και συνεχίσαμε το περπάτημα μας σε ένα υπέροχο τοπίο με θέα τον κάμπο, τους λόφους και τα χωριά. Την διαφορά έκαναν οι οικισμοί που περνούσαμε, λίγα σπίτια σπαρμένα εδώ και εκεί, από όπου είχαμε την ευκαιρία να κλέψουμε μικρές στιγμές της καθημερινότητας τους, το πλύσιμο των ρούχων σε λεκάνες εκτός σπιτιού, γιατί ενώ υπάρχουν παντού νερά δεν έχουν τρεχούμενο νερό μέσα στα σπίτια, τους μαθητές που πηγαίνουν στο σχολείο, άνδρες με βουβάλια, και ένα σωρό γαλήνιες εικόνες από σπίτια χτισμένα σε άκρες λόφων με μια θέα μπροστά τους που σου έκοβε την ανάσα. Έχουν άραγε καταλάβει σε τι όμορφη περιοχή ζουν;
Μετά από πορεία 4 και κάτι ωρών φτάσαμε στο τέμπλο changuanaraya, είχαμε και την πρώτη ευκαιρία να φωτογραφίσουμε το γνωστό λεωφορείο με τον κόσμο να στοιβάζεται στην σχάρα της οροφής, άνετα λες και ήταν σε πολυτελή καθίσματα. Και επειδή όπως φαίνεται κάποιος θεός της χώρας μας έχει πάρει υπό την προστασία του, ενώ σε όλη την διαδρομή ψιλοέβρεχε όταν βρεθήκαμε έξω από το καφέ της περιοχής άρχισε ένας ξαφνικός κατακλυσμός που είχε την διάρκεια μιας λεμονάδας, ξεκούραστοι και δροσισμένοι από τα αναψυκτικά ξεκινήσαμε για το Τέμπλο που είχε και γιορτή.
Το προαύλιο του τέμπλου είναι γεμάτο από γυναίκες ντυμένες με κόκκινα λαμπερά χρώματα και έντονα κολιέ, σε έναν ειδικό χώρο ετοιμάζουν την θυσία της κατσίκας, σε ένα άλλο σημείο οι μουσικοί παίζουν τύμπανα, παντού πουλάνε πράσινα μήλα, σιγά σιγά οι γυναίκες στήνουν χορό σε διάφορα σημεία με τους ήχους των τυμπάνων, είναι η γιορτή του Κρίσνα και αυτός ο θεός λέει αγαπάει τις γυναίκες για αυτό και χορεύουν για χάρη του. Και μόνο να κάθεσαι να τους παρατηρείς όμορφα ήταν. Μείναμε διακριτικά στην πεζούλα ενός βάθρου παρατηρώντας τους από τις πιο γλυκές στιγμές αυτού του ταξιδιού, τα παιδιά μας πλησίαζαν και προσπαθούσαν να επικοινωνούσαν μαζί μας, τους άρεσε πολύ να στήνονται για φωτογραφία και μετά να τους την δείχνουμε στην οθόνη της ψηφιακής κάμερας.
Περιμέναμε ως την θυσία της κατσίκας και μετά γυρίσαμε στο αμάξι μας, επισκεφθήκαμε ένα μικρό χωριό το Sankhu που είχε μια χαριτωμένη γέφυρα και μετά φύγαμε και το Dhulikhel μια συμπαθητική μικρή πόλη, που δεν είχε τίποτα αξιόλογο, φτάσαμε στο ξενοδοχείο Dhulikhel Mountain Resort, ένα συγκρότημα από μικρά σπίτια που όλα έχουν παράθυρο στα βουνά, τώρα εμείς βέβαια κάτι σύννεφα βλέπαμε αλλά μας διαβεβαίωσαν ότι πίσω από τα σύννεφα είναι τα Ιμαλάϊα και ότι αύριο το πρωί αν είχε καλό καιρό θα μπορούσαμε να δούμε την ανατολή από τα δωμάτια μας. Άντε καλά, αλλά ρε παιδιά μήπως τελικά το Νεπάλ δεν έχει Ιμαλάϊα και όλα αυτά περί Έβερεστ κτλ είναι διαδώσεις για τουριστικούς λόγους; Και αν έχει που είναι;
(άσχετο με το φόρουμ αυτό) θα ρίξω μερικές πινελιές και σήμερα και αύριο θα ολοκληρώσω την περιγραφή μου. Ως τότε :kiss:
.... γιατί περιμένουμε τη συνέχεια...
