ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
Την επόμενη που λέτε αφού υπεστήκαμε μια βαρκάδα όπου το χείλος του κανό ήταν στην ίδια ευθεία με το νερό του ποταμού και κάθε φορά που ανάσαινες το κανό κουνιόταν τόσο που νόμιζες ότι θα ανατραπεί και θα βρεθείς μέσα στο ποτάμι να τραγουδάς το «με παράσυρε το ρέμα», φτάσαμε στο ορφανοτροφείο και ταΐσαμε με μπισκότα κάτι υπερφυσικούς μπέμπηδες που παρά το μέγεθος τους συνέχιζαν να είναι μικρά χαριτωμένα μωρά. Βρεγμένοι και λασπωμένοι χαιρετίσαμε ελέφαντες, πάρκο, ξενοδοχείο και πάνω από όλα τους ανθρώπους που μας δέχτηκαν και μας φρόντισαν τις ημέρες που είμαστε εκεί και φύγαμε για το Lumbini.
Το Lumbini είναι το μέρος όπου γεννήθηκε ο Βούδας, γι αυτό και είναι γεμάτο στους Ναούς. Αρχίσαμε να περιφερόμαστε λοιπόν σε διάφορους Ναούς όσους προλαβαίναμε γιατί είχαμε φτάσει απογευματάκι και θα έκλεινα κατά τις 5.00. Για να είμαι ειλικρινείς δεν ενθουσιάστηκα, ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι εκεί γεννήθηκε ο Βούδας, ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις όλους αυτούς τους ναούς μαζεμένους τον έναν δίπλα στον άλλο, αλλά μια και η κουλτούρα μας και η θρησκεία μας είναι εντελώς διαφορετική κάποια στιγμή κούραζε. Και εκεί που λέγαμε να την κάνουμε σιγά σιγά για το ξενοδοχείο, ακούμε ψαλμούς από μια μικρή αίθουσα στο βάθος και πάμε να δούμε τι γίνεται. Ήταν μικροί Γιαπωνέζοι μοναχοί (τουτέστιν μοναχάκια), ήμασταν τόσο τυχεροί που πετύχαμε την ετήσια προσευχή για την παγκόσμια ειρήνη. Στηθήκαμε διακριτικά στην είσοδο και παρακολουθούσαμε τις γονατισμένες πορτοκαλί φιγούρες να χτυπούνε ένα υποτυπώδες τύμπανο και να μουρμουρίζουν όλα μαζί κάτι ακατάληπτο σε εμάς. Δύο πολύ μεγάλα τύμπανα ήταν τοποθετημένα στις πλευρές της αίθουσας και οι τυμπανιστές έδιναν ρυθμό στους υπόλοιπους. Το θέαμα αν και απλό απέπνεε μια γλύκα και τρυφερότητα. Κάποια στιγμή γίναμε αντιληπτοί από έναν μοναχό, μας χαμογέλασε σηκώθηκε μας έφερε μαξιλάρια για να κάτσουμε και μικρά τυμπανάκια για να συμμετέχουμε κι εμείς στην προσευχή τους. Μείναμε μισή ώρα περίπου χτυπώντας τα τύμπανα μας, έως που τελείωσε η προσευχή, τελικά αυτή είναι η γοητεία των ταξιδιών, ποτέ δεν ξέρεις από πού θα έρθει η καλή στιγμή, φτάνει να είσαι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή και τα καλά θα έρθουν.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού την Pokhara, θα μέναμε εκεί για τρεις νύχτες, η πόλη θεωρείται από τις πιο ενδιαφέρουσες στο Νεπάλ, από εκεί ξεκινούν πολλοί την ανάβαση τους στα Ιμαλάϊα, θεωρείται το σημείο που τερματίζεται η οροσειρά Αναπούρνα γύρω της τα Ιμαλάϊα την περιτριγυρίζουν σαν δακτυλίδι , έχει μια μεγάλη λίμνη και πολλούς καταπράσινους λόφους, λέγεται ότι στα 60ς ήταν γεμάτη χίπηδες, κι εδώ όπως στο Κατμαντού εκεί που καθόμουν αμέριμνη και ατένιζα άκουγα μια φωνή από τον τύπο που περνούσε δίπλα μου να μου προσφέρει την καλύτερη μαριχουάνα του Νεπάλ. Κρίνοντας από τα ευτραφή υγιέστατα φυτά που συνάντησα σε όλα τα χωριουδάκια μάλλον αλήθεια λέγανε. Τέλος πάντων ας ξαναγυρίσουμε στην αποφράδα ημέρα που πηγαίναμε στην Pokhara.
Η διαδρομή ήταν βροχερή, υγρή και ομιχλώδης, το αυτοκίνητο κυλούσε αργά στην άσφαλτο ασυγκίνητο όπως πάντα από τα μηχανάκια, βόδια, φορτηγά που εμφανίζονταν μπροστά μας από το πουθενά και χάνονταν στο πουθενά ένα δευτερόλεπτο πριν την μοιραία σύγκρουση. Στις άκρες του δρόμου μικρές καλύβες έπαιζαν το ρόλο των μαγειρείων, γυναίκες μαγείρευαν πάνω σε κ α τ α π λ ι κ τ ι κ έ ς πλίθινες βάσεις σαν φούρνους, αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά, ήταν σταματημένα δίπλα τους και οδηγοί έτρωγαν σε μικρά τραπεζάκια ή όρθιοι.
Ο Ανέλ με πληροφόρησε απολογητικά ότι η πόλη που πάμε είναι από της πιο βροχερές περιοχές και τα σύννεφα μάλλον δεν θα μας αφήσουν να δούμε εκείνα τα Ιμαλάϊα, με την απορία θα φύγω από αυτήν την χώρα, έχει ή δεν έχει Ιμαλάϊα. Όμως ο Θεός είναι μεγάλος (έτσι λένε εγώ δεν τον έχω δει) και για μια ακόμα φορά, μας έστειλε την εύνοια του. Στην είσοδο της πόλης, η ατμόσφαιρα καθάρισε, τα σύννεφα παραμέρισαν και μπροστά από τον καθαρό γαλάζιο ουρανό ένας όγκος με κοφτερή κορυφή άρχισε να εμφανίζεται, επιτέλους το πρώτο μας ΙμαλάϊΟ, το στήθος του Ανέλ φούσκωσε από υπερηφάνεια και ένα δάκτυλο γεμάτο ανακούφιση μου έδειξε την κορυφή Machapuchhare (μην το διαβάσετε φωνακτά θα κοκκινίσετε), ακλόνητη απόδειξη ότι η χώρα του κατέχει μέρος της μυθικής οροσειράς.
Το πρωί το τελετουργικό μας άλλαξε, ξυπνήσαμε στις 5.00, έβρεχε; Όχι, παράθυρο έχει σύννεφα; Όχι ο ουρανός είναι σχετικά καθαρός, καλέ λες;;;; 5.10 ήμασταν στην ρεσεψιόν, ο οδηγός ήδη στο τιμόνι, ο Ανελ πανευτυχής, με το αβέβαιο βήμα του υπνοβάτη επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο, το view point δεν ήταν πολύ μακριά, παρόλο που ήταν πολύ νωρίς, μαγαζιά και μικροπωλητές ήταν παραταγμένοι και ετοιμοπόλεμοι, στο πλάτωμα ο κόσμος αρκετός, κρυώνοντας ενωθήκαμε όλοι μαζί σε ένα ομαδικό τουρτούρισμα και οπλίσαμε τις μηχανές μας. Στην επόμενη ώρα ζήσαμε την πιο εντυπωσιακή είσοδο ημέρας, τα βουνά φωτίζονταν σταδιακά το ένα μετά το άλλο, η μια μετά την άλλη η κάθε μια όλες οι κορυφές με την σειρά τους έλαμπαν στο πρώτο άγγιγμα του φωτός. Δεν έχω πολλά να πω γιατί δεν ξέρω πως περιγράφεται αυτή η στιγμή, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εκείνη την στιγμή ένοιωσα ευγνωμοσύνη για την τύχη μου να βρεθώ εκεί, για την ευκαιρία που είχα να κάνω αυτό το ταξίδι, για την παρέα μου που μαζί μπορούμε να βρεθούμε παντού να αντιμετωπίσουμε όλα τα απρόοπτα καλά ή κακά, να ανεχτούμε τις ιδιομορφίες μας χωρίς γκρίνιες και τσακωμούς και έτσι να βιώνουμε μαζί την συναρπαστική εμπειρία ενός ταξιδιού. Φιλοσοφίες τέλος πάμε για φινάλε.
Μετά το πρωινό φύγαμε για μια περπατάδα στην φύση, κράτησε περίπου 5 ώρες ίσως και πάρα πάνω, η φύση εξαιρετική, η θέα υπέροχη, η γενική ιδέα ήταν να ξεκινήσουμε από ψηλά και να κατεβούμε μέχρι την λίμνη, σε όλη την διαδρομή λοιπόν είχαμε και θέα στην λίμνη, είχαμε επίσης και τις κλασικές βδέλλες και πολύ γλιστερά σημεία, αλλά αυτά τα είχαμε συνηθίσει, κάποιοι έπεσαν στις γλιστερές πέτρες αλλά δεν είχαμε δράματα. Από τα πιο κωμικά σημεία της διαδρομής, ήταν ένας καλός κυριούλης που όταν μας είδε να ερχόμαστε εκεί πάνω στην ερημιά πήρε έναν μπόγο και έτρεξε προς το μέρος μας, μας προσπέρασε όλος φούρια και δέκα μέτρα πιο μπροστά άνοιξε το μπόγο και άπλωσε πάνω του όλα τα γνωστά μπιχλιμπίδια που πουλούσε η περιοχή προσκαλώντας μας να πλησιάσουμε και να αγοράσουμε από την πραμάτεια του. Φαντάζομαι τι ιδέα έχουνε αφήσει οι δυτικοί στους ντόπιους, θεωρούν ότι όπου και να είμαστε ο απώτερος σκοπός μας είναι τα ψώνια.
Κάποια στιγμή ο δρόμος μας έφερε σε έναν σχολείο, ομολογώ ότι μέσα στον ενθουσιασμό μας δεν υπάρξαμε και πολύ διακριτικοί, εισβάλαμε κυριολεκτικά μέσα στις τάξεις, παρακολουθώντας τα παιδιά να κάνουν μάθημα, κάτι πρωτάκια με ποδιές χόρευαν έναν χορό τραγουδώντας έναν τοπικό σκοπό, ήταν τρέλα σας λέω, τους καταστρέψαμε το μάθημα αλλά πολύ μου άρεσε. Η μέρα μας έκλεισε με μια πολύ ωραία βαρκάδα.
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα αξιοθέατα της πόλης, τα οποία ήταν και ελαφρώς αδιάφορα, δηλαδή για ποιόν λόγω ένας Έλληνας να επισκεφθεί μια μικρή σπηλιά μόνο και μόνο επειδή έχει νυχτερίδες, αφού στην Ελλάδα έχουμε καταπληκτικές και τεράστιες σπηλιές; Από τα πιο ενδιαφέροντα ήταν ο καταυλισμός των Θιβετιανών προσφύγων και το Bindhabasini temple, και οι καταρράκτες Davis Fall. Τελικά αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία την μέρα μου θα την περνούσα στο κέντρο της πόλης κάνοντας βόλτες στην λίμνη όταν δεν έβρεχε και χαζολογόντας στα καφέ με τους τουρίστες όταν έβρεχε.
Την τελευταία μας μέρα δεν την αναφέρω ήταν μέρα γυρισμού, αργού γυρισμού, συχνά σταματούσαμε και περιμέναμε να ελευθερωθεί ο δρόμος από ένα τρακάρισμα ή από τα χώματα μιας κατολίσθησης, στο Κατμαντού φτάσαμε κουρασμένοι το απόγευμα, την άλλη μέρα μετά από έναν θερμό αποχαιρετισμό από τους ανθρώπους του πρακτορείου φύγαμε. Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς ούτε στους επιλόγους, θα ήθελα να γράψω κάτι που θα αντιπροσώπευε τις 12 μέρες που πέρασα σε αυτήν την χώρα αλλά δεν ξέρω πώς να δώσω λέξεις στις μυρωδιές, τα χαμόγελα, στα χρώματα, τους ήχους που περιέβαλαν τις αναμνήσεις μας τις μεταμόρφωσαν σε παραμύθι. :kiss:
Το Lumbini είναι το μέρος όπου γεννήθηκε ο Βούδας, γι αυτό και είναι γεμάτο στους Ναούς. Αρχίσαμε να περιφερόμαστε λοιπόν σε διάφορους Ναούς όσους προλαβαίναμε γιατί είχαμε φτάσει απογευματάκι και θα έκλεινα κατά τις 5.00. Για να είμαι ειλικρινείς δεν ενθουσιάστηκα, ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι εκεί γεννήθηκε ο Βούδας, ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις όλους αυτούς τους ναούς μαζεμένους τον έναν δίπλα στον άλλο, αλλά μια και η κουλτούρα μας και η θρησκεία μας είναι εντελώς διαφορετική κάποια στιγμή κούραζε. Και εκεί που λέγαμε να την κάνουμε σιγά σιγά για το ξενοδοχείο, ακούμε ψαλμούς από μια μικρή αίθουσα στο βάθος και πάμε να δούμε τι γίνεται. Ήταν μικροί Γιαπωνέζοι μοναχοί (τουτέστιν μοναχάκια), ήμασταν τόσο τυχεροί που πετύχαμε την ετήσια προσευχή για την παγκόσμια ειρήνη. Στηθήκαμε διακριτικά στην είσοδο και παρακολουθούσαμε τις γονατισμένες πορτοκαλί φιγούρες να χτυπούνε ένα υποτυπώδες τύμπανο και να μουρμουρίζουν όλα μαζί κάτι ακατάληπτο σε εμάς. Δύο πολύ μεγάλα τύμπανα ήταν τοποθετημένα στις πλευρές της αίθουσας και οι τυμπανιστές έδιναν ρυθμό στους υπόλοιπους. Το θέαμα αν και απλό απέπνεε μια γλύκα και τρυφερότητα. Κάποια στιγμή γίναμε αντιληπτοί από έναν μοναχό, μας χαμογέλασε σηκώθηκε μας έφερε μαξιλάρια για να κάτσουμε και μικρά τυμπανάκια για να συμμετέχουμε κι εμείς στην προσευχή τους. Μείναμε μισή ώρα περίπου χτυπώντας τα τύμπανα μας, έως που τελείωσε η προσευχή, τελικά αυτή είναι η γοητεία των ταξιδιών, ποτέ δεν ξέρεις από πού θα έρθει η καλή στιγμή, φτάνει να είσαι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή και τα καλά θα έρθουν.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού την Pokhara, θα μέναμε εκεί για τρεις νύχτες, η πόλη θεωρείται από τις πιο ενδιαφέρουσες στο Νεπάλ, από εκεί ξεκινούν πολλοί την ανάβαση τους στα Ιμαλάϊα, θεωρείται το σημείο που τερματίζεται η οροσειρά Αναπούρνα γύρω της τα Ιμαλάϊα την περιτριγυρίζουν σαν δακτυλίδι , έχει μια μεγάλη λίμνη και πολλούς καταπράσινους λόφους, λέγεται ότι στα 60ς ήταν γεμάτη χίπηδες, κι εδώ όπως στο Κατμαντού εκεί που καθόμουν αμέριμνη και ατένιζα άκουγα μια φωνή από τον τύπο που περνούσε δίπλα μου να μου προσφέρει την καλύτερη μαριχουάνα του Νεπάλ. Κρίνοντας από τα ευτραφή υγιέστατα φυτά που συνάντησα σε όλα τα χωριουδάκια μάλλον αλήθεια λέγανε. Τέλος πάντων ας ξαναγυρίσουμε στην αποφράδα ημέρα που πηγαίναμε στην Pokhara.
Η διαδρομή ήταν βροχερή, υγρή και ομιχλώδης, το αυτοκίνητο κυλούσε αργά στην άσφαλτο ασυγκίνητο όπως πάντα από τα μηχανάκια, βόδια, φορτηγά που εμφανίζονταν μπροστά μας από το πουθενά και χάνονταν στο πουθενά ένα δευτερόλεπτο πριν την μοιραία σύγκρουση. Στις άκρες του δρόμου μικρές καλύβες έπαιζαν το ρόλο των μαγειρείων, γυναίκες μαγείρευαν πάνω σε κ α τ α π λ ι κ τ ι κ έ ς πλίθινες βάσεις σαν φούρνους, αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά, ήταν σταματημένα δίπλα τους και οδηγοί έτρωγαν σε μικρά τραπεζάκια ή όρθιοι.
Ο Ανέλ με πληροφόρησε απολογητικά ότι η πόλη που πάμε είναι από της πιο βροχερές περιοχές και τα σύννεφα μάλλον δεν θα μας αφήσουν να δούμε εκείνα τα Ιμαλάϊα, με την απορία θα φύγω από αυτήν την χώρα, έχει ή δεν έχει Ιμαλάϊα. Όμως ο Θεός είναι μεγάλος (έτσι λένε εγώ δεν τον έχω δει) και για μια ακόμα φορά, μας έστειλε την εύνοια του. Στην είσοδο της πόλης, η ατμόσφαιρα καθάρισε, τα σύννεφα παραμέρισαν και μπροστά από τον καθαρό γαλάζιο ουρανό ένας όγκος με κοφτερή κορυφή άρχισε να εμφανίζεται, επιτέλους το πρώτο μας ΙμαλάϊΟ, το στήθος του Ανέλ φούσκωσε από υπερηφάνεια και ένα δάκτυλο γεμάτο ανακούφιση μου έδειξε την κορυφή Machapuchhare (μην το διαβάσετε φωνακτά θα κοκκινίσετε), ακλόνητη απόδειξη ότι η χώρα του κατέχει μέρος της μυθικής οροσειράς.
Το πρωί το τελετουργικό μας άλλαξε, ξυπνήσαμε στις 5.00, έβρεχε; Όχι, παράθυρο έχει σύννεφα; Όχι ο ουρανός είναι σχετικά καθαρός, καλέ λες;;;; 5.10 ήμασταν στην ρεσεψιόν, ο οδηγός ήδη στο τιμόνι, ο Ανελ πανευτυχής, με το αβέβαιο βήμα του υπνοβάτη επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο, το view point δεν ήταν πολύ μακριά, παρόλο που ήταν πολύ νωρίς, μαγαζιά και μικροπωλητές ήταν παραταγμένοι και ετοιμοπόλεμοι, στο πλάτωμα ο κόσμος αρκετός, κρυώνοντας ενωθήκαμε όλοι μαζί σε ένα ομαδικό τουρτούρισμα και οπλίσαμε τις μηχανές μας. Στην επόμενη ώρα ζήσαμε την πιο εντυπωσιακή είσοδο ημέρας, τα βουνά φωτίζονταν σταδιακά το ένα μετά το άλλο, η μια μετά την άλλη η κάθε μια όλες οι κορυφές με την σειρά τους έλαμπαν στο πρώτο άγγιγμα του φωτός. Δεν έχω πολλά να πω γιατί δεν ξέρω πως περιγράφεται αυτή η στιγμή, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εκείνη την στιγμή ένοιωσα ευγνωμοσύνη για την τύχη μου να βρεθώ εκεί, για την ευκαιρία που είχα να κάνω αυτό το ταξίδι, για την παρέα μου που μαζί μπορούμε να βρεθούμε παντού να αντιμετωπίσουμε όλα τα απρόοπτα καλά ή κακά, να ανεχτούμε τις ιδιομορφίες μας χωρίς γκρίνιες και τσακωμούς και έτσι να βιώνουμε μαζί την συναρπαστική εμπειρία ενός ταξιδιού. Φιλοσοφίες τέλος πάμε για φινάλε.
Μετά το πρωινό φύγαμε για μια περπατάδα στην φύση, κράτησε περίπου 5 ώρες ίσως και πάρα πάνω, η φύση εξαιρετική, η θέα υπέροχη, η γενική ιδέα ήταν να ξεκινήσουμε από ψηλά και να κατεβούμε μέχρι την λίμνη, σε όλη την διαδρομή λοιπόν είχαμε και θέα στην λίμνη, είχαμε επίσης και τις κλασικές βδέλλες και πολύ γλιστερά σημεία, αλλά αυτά τα είχαμε συνηθίσει, κάποιοι έπεσαν στις γλιστερές πέτρες αλλά δεν είχαμε δράματα. Από τα πιο κωμικά σημεία της διαδρομής, ήταν ένας καλός κυριούλης που όταν μας είδε να ερχόμαστε εκεί πάνω στην ερημιά πήρε έναν μπόγο και έτρεξε προς το μέρος μας, μας προσπέρασε όλος φούρια και δέκα μέτρα πιο μπροστά άνοιξε το μπόγο και άπλωσε πάνω του όλα τα γνωστά μπιχλιμπίδια που πουλούσε η περιοχή προσκαλώντας μας να πλησιάσουμε και να αγοράσουμε από την πραμάτεια του. Φαντάζομαι τι ιδέα έχουνε αφήσει οι δυτικοί στους ντόπιους, θεωρούν ότι όπου και να είμαστε ο απώτερος σκοπός μας είναι τα ψώνια.
Κάποια στιγμή ο δρόμος μας έφερε σε έναν σχολείο, ομολογώ ότι μέσα στον ενθουσιασμό μας δεν υπάρξαμε και πολύ διακριτικοί, εισβάλαμε κυριολεκτικά μέσα στις τάξεις, παρακολουθώντας τα παιδιά να κάνουν μάθημα, κάτι πρωτάκια με ποδιές χόρευαν έναν χορό τραγουδώντας έναν τοπικό σκοπό, ήταν τρέλα σας λέω, τους καταστρέψαμε το μάθημα αλλά πολύ μου άρεσε. Η μέρα μας έκλεισε με μια πολύ ωραία βαρκάδα.
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα αξιοθέατα της πόλης, τα οποία ήταν και ελαφρώς αδιάφορα, δηλαδή για ποιόν λόγω ένας Έλληνας να επισκεφθεί μια μικρή σπηλιά μόνο και μόνο επειδή έχει νυχτερίδες, αφού στην Ελλάδα έχουμε καταπληκτικές και τεράστιες σπηλιές; Από τα πιο ενδιαφέροντα ήταν ο καταυλισμός των Θιβετιανών προσφύγων και το Bindhabasini temple, και οι καταρράκτες Davis Fall. Τελικά αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία την μέρα μου θα την περνούσα στο κέντρο της πόλης κάνοντας βόλτες στην λίμνη όταν δεν έβρεχε και χαζολογόντας στα καφέ με τους τουρίστες όταν έβρεχε.
Την τελευταία μας μέρα δεν την αναφέρω ήταν μέρα γυρισμού, αργού γυρισμού, συχνά σταματούσαμε και περιμέναμε να ελευθερωθεί ο δρόμος από ένα τρακάρισμα ή από τα χώματα μιας κατολίσθησης, στο Κατμαντού φτάσαμε κουρασμένοι το απόγευμα, την άλλη μέρα μετά από έναν θερμό αποχαιρετισμό από τους ανθρώπους του πρακτορείου φύγαμε. Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς ούτε στους επιλόγους, θα ήθελα να γράψω κάτι που θα αντιπροσώπευε τις 12 μέρες που πέρασα σε αυτήν την χώρα αλλά δεν ξέρω πώς να δώσω λέξεις στις μυρωδιές, τα χαμόγελα, στα χρώματα, τους ήχους που περιέβαλαν τις αναμνήσεις μας τις μεταμόρφωσαν σε παραμύθι. :kiss:
(άσχετο με το φόρουμ αυτό) θα ρίξω μερικές πινελιές και σήμερα και αύριο θα ολοκληρώσω την περιγραφή μου. Ως τότε :kiss:
.... γιατί περιμένουμε τη συνέχεια...
