Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.935
- Likes
- 3.921
Πάντα ονειρευόμουν ένα δικό μου αεροπλάνο… ένα παρτάλι, ένα ερείπιο, μια κουιμπέκα, που όλοι θα φοβόντουσαν να μπουν κι εγώ θα γελούσα και θα απολάμβανα τις πτήσεις μου… ποιος να το περίμενε ότι το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα στον μακρινό Παναμά… το Τwin Οtter της Αir Panama, το δικό μου Τwin Οtter μου χαμογελούσε σατανικά περιμένοντας να επιβιβαστώ και να ταξιδέψουμε παρέα σε μέρη αλαργινά και ξένα… με το ίδιο φύγαμε το πρωί από τα νησιά για Panama City το ίδιο βρίσκαμε ξανά μπροστά μας στο δρόμο για την κατάκτηση του Darien… H πλάκα ήταν που όταν φύγαμε το πρωί με δύο ώρες καθυστέρηση από το Playon Chico είχαμε άγχος μη και χάσουμε την ανταπόκρισή μας για το Darien… έντρομοι εξομολογηθήκαμε τους φόβους μας στον πιλότο μας κι αυτός με ένα ελαφρό μειδίαμα μας καθησύχασε…
-Χαλαρώστε, μας είπε… το ίδιο αεροπλάνο πηγαίνει στο Darien, εγώ θα σας πάω… απλά θα έχουμε μια καθυστερισούλα… μόλις φτάσουμε στο Panama City εσείς θα πάτε να τσιμπήσετε κάτι κι εγώ θα πεταχτώ μέχρι το νησί της Contadora… σε δυο ωρίτσες θα είμαι πίσω και μετά ποιος μας πιάνει… φύγαμε για Darien…
Το φιλοσοφήσαμε… δυό ώρες καθυστέρηση που έγιναν στην πορεία τρείς παρά δεν είναι τίποτε μπρος στην αιωνιότητα του χρόνου... Δώσαμε λοιπόν 5-6 δολάρια και φάγαμε ένα νοστιμότατο κοτόπουλο με ρύζι στο λιλιπούτιο εστιατόριο του αεροδρομίου ήπιαμε και καναδυό μπύρες, γενικώς την κάναμε ταράτσα… η ανακοίνωση της αναχώρησης μάς ήρθε ξαφνική κι εκεί που νομίζαμε οτι δεν θα φεύγαμε ποτέ βγήκαμε άρον άρον από την νιρβάνα μας... λιτή, στα Ισπανικά και σε σπαστά Αγγλικά… Η Αir Panama αναγγέλει την αναχώρηση της πτήσης 150 για Sambu, άμεση επιβίβαση από την έξοδο αριθμό ένα… η πτήση μας, μια από τις τρεις πτήσεις την εβδομάδα που υπάρχουν για το Sambu, ένα χωριό στα βάθη του Darien, επιτέλους αναχωρούσε…
Γελάσαμε και προχωρήσαμε προς την μία από τις δύο εξόδους αυτή που την βάφτισαν έξοδο ένα, η αναγγελία της πτήσης τους μάρανε σκέφτηκα… ένας παχύσαρκος ένοπλος φρουρός φυλλομέτρησε με ενδιαφέρον τα διαβατήρια μας, σίγουρα δεν κατάλαβε τίποτε απόσα διάβαζε και σοβαρά - σοβαρά μας έκανε σε άπταιστα Ισπανικά την ερώτηση κόλαση…
-Πάτε στην Κολομβία με τα πόδια? Να προσέχετε τους αντάρτες…
Χαμογελάσαμε με αμηχανία, του είπαμε Sambu και προχωρήσαμε στα ενδότερα…
Τότε ήταν που είδαμε και τους συνεπιβάτες μας… δύο Ινδιάνοι Embera , οκτώ Καναδοί ανθρωπολόγοι και ο συνοδός τους… 13 νοματαίοι… γρουσούζικο το νούμερο… Hard core καταστάσεις… ανθρωπολόγοι, ινδιάνοι, Κολομβία , αντάρτες… Που διάολο αλήθεια πάμε, σκέφτηκα, κοιτάζοντας τους έλικες του Twin Otter που πάσχιζαν να πάρουν μπροστά… επιτέλους απογειωθήκαμε… η πτήση κύλησε ομαλότατα… τα γνωστά… κανένας δεν μας είπε να δεθούμε, καμιά επίδειξη μέτρων ασφαλείας, καμιά σούπερ γκόμενα αεροσυνοδός να μας ταίσει μπριός κι εμείς πίσω στη γαλαρία χαζά παιδιά χαρά γεμάτα βγάζαμε φωτογραφίες το παρτάλι μας και τον Ειρηνικό που απλώνονταν κάτω μας… Τρία τέταρτα μετά, το μπλε του ωκεανού έδωσε την θέση του στο πράσινο της ζούγκλας … μαγεμένοι κοιτάζαμε το μαγικό πράσινο χαλί που σαν έξτρα γιρλάντα είχε ένα ανοιχτό καφέ, το καφέ του ποταμού Sambu του ποταμού που έκοβε την ζούγκλα του Darien στη μέση… Κάπου εκεί το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μας… απότομη βύθιση δυο τρία σπίτια πέρασαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά μας, απότομο ανέβασμα μια γρήγορη στροφή γύρω από αυτό που ήθελε να ονομάζετε διάδρομος , εφιαλτική επανάληψη της βύθισης και επιτέλους προσγείωση στον μικρότερο διάδρομο προσγείωσης που έχω κάνει ποτέ… φρένα, φρένα, φρένα και καμιά εικοσαριά μέτρα πριν το τέλος του διαδρόμου ευτυχώς το θηρίο σταμάτησε… τα πρόσωπα των Καναδών ανθρωπολόγων είχαν το χρώμα του χιονιού, οι Ινδιάνοι αδιάφορα πάλευαν να ανοίξουν την πόρτα του θηρίου κι εγώ να αναρωτιέμαι γιατί όλο αυτό το show της διπλής προσέγγισης… ο λαμπρός πιλότος φυσικότατα μου έλυσε την απορία μου… για να προσγειωθείς σε αυτόν τον ελάχιστο διάδρομο χρειάζεται να έχεις καλή ορατότητα… ο διάδρομος χρησιμοποιείτε τρεις φορές την εβδομάδα σαν διάδρομος και τις υπόλοιπες μέρες και ώρες είναι χώρος περιπάτου, λαικής αγοράς, γηπέδου ποδοσφαίρου, εμποροπανήγυρη και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς… κάνουμε λοιπόν μια πρώτη προσέγγιση, διαπιστώνουμε ότι ο διάδρομος είναι ελεύθερος και κατόπιν προσγειωνόμαστε…
Α, τόσο απλά είναι τα πράγματα στο μαγικό Darien σκέφτηκα και βγήκα τελευταίος από το αεροπλάνο βλέποντας μια μαγική εικόνα … Ντόπιοι, Ινδιάνοι και μη έχουν μαζευτεί γύρω από το σιδερένιο πουλί και με χαρά μεγάλη προσπαθούν να το ξεφορτώσουν… είναι ο σχεδόν μοναδικός τους σύνδεσμος με τον έξω κόσμο… τρόφιμα, ταχυδρομείο, είδη πρώτης ανάγκης , τα πάντα, έρχονται με το αεροπλάνο… χωρίς αυτό το Sambu θα ήταν ένα χωριό στη μέση της ζούγκλας χωρίς δρόμους και με μόνη άλλη διέξοδο το ποτάμι…
Τρελαμένοι με την όλη φάση το ρίξαμε στις φωτογραφίες και περιμέναμε με λαχτάρα την επική απογείωση… πράγματι το θηρίο φόρτωσε ότι ήταν να φορτώσει μπήκαν και 3-4 επιβάτες και πήρε τον δρόμο του γυρισμού προς το Panama City… Αποθανατίσαμε με χαρά το φευγιό του αλλά η χαρά μετατράπηκε σε απόγνωση όταν διαπιστώσαμε έντρομοι ότι τώρα άρχιζαν τα δύσκολα… είμαστε στην άκρη του διαδρόμου μόνοι, με δεκάδες μάτια ντόπιων καρφωμένα πάνω μας… δεν μας περίμενε κανείς… ο σύνδεσμός μας στο Sambu απλά δεν υπήρχε…
-Χαλαρώστε, μας είπε… το ίδιο αεροπλάνο πηγαίνει στο Darien, εγώ θα σας πάω… απλά θα έχουμε μια καθυστερισούλα… μόλις φτάσουμε στο Panama City εσείς θα πάτε να τσιμπήσετε κάτι κι εγώ θα πεταχτώ μέχρι το νησί της Contadora… σε δυο ωρίτσες θα είμαι πίσω και μετά ποιος μας πιάνει… φύγαμε για Darien…
Το φιλοσοφήσαμε… δυό ώρες καθυστέρηση που έγιναν στην πορεία τρείς παρά δεν είναι τίποτε μπρος στην αιωνιότητα του χρόνου... Δώσαμε λοιπόν 5-6 δολάρια και φάγαμε ένα νοστιμότατο κοτόπουλο με ρύζι στο λιλιπούτιο εστιατόριο του αεροδρομίου ήπιαμε και καναδυό μπύρες, γενικώς την κάναμε ταράτσα… η ανακοίνωση της αναχώρησης μάς ήρθε ξαφνική κι εκεί που νομίζαμε οτι δεν θα φεύγαμε ποτέ βγήκαμε άρον άρον από την νιρβάνα μας... λιτή, στα Ισπανικά και σε σπαστά Αγγλικά… Η Αir Panama αναγγέλει την αναχώρηση της πτήσης 150 για Sambu, άμεση επιβίβαση από την έξοδο αριθμό ένα… η πτήση μας, μια από τις τρεις πτήσεις την εβδομάδα που υπάρχουν για το Sambu, ένα χωριό στα βάθη του Darien, επιτέλους αναχωρούσε…
Γελάσαμε και προχωρήσαμε προς την μία από τις δύο εξόδους αυτή που την βάφτισαν έξοδο ένα, η αναγγελία της πτήσης τους μάρανε σκέφτηκα… ένας παχύσαρκος ένοπλος φρουρός φυλλομέτρησε με ενδιαφέρον τα διαβατήρια μας, σίγουρα δεν κατάλαβε τίποτε απόσα διάβαζε και σοβαρά - σοβαρά μας έκανε σε άπταιστα Ισπανικά την ερώτηση κόλαση…
-Πάτε στην Κολομβία με τα πόδια? Να προσέχετε τους αντάρτες…
Χαμογελάσαμε με αμηχανία, του είπαμε Sambu και προχωρήσαμε στα ενδότερα…
Τότε ήταν που είδαμε και τους συνεπιβάτες μας… δύο Ινδιάνοι Embera , οκτώ Καναδοί ανθρωπολόγοι και ο συνοδός τους… 13 νοματαίοι… γρουσούζικο το νούμερο… Hard core καταστάσεις… ανθρωπολόγοι, ινδιάνοι, Κολομβία , αντάρτες… Που διάολο αλήθεια πάμε, σκέφτηκα, κοιτάζοντας τους έλικες του Twin Otter που πάσχιζαν να πάρουν μπροστά… επιτέλους απογειωθήκαμε… η πτήση κύλησε ομαλότατα… τα γνωστά… κανένας δεν μας είπε να δεθούμε, καμιά επίδειξη μέτρων ασφαλείας, καμιά σούπερ γκόμενα αεροσυνοδός να μας ταίσει μπριός κι εμείς πίσω στη γαλαρία χαζά παιδιά χαρά γεμάτα βγάζαμε φωτογραφίες το παρτάλι μας και τον Ειρηνικό που απλώνονταν κάτω μας… Τρία τέταρτα μετά, το μπλε του ωκεανού έδωσε την θέση του στο πράσινο της ζούγκλας … μαγεμένοι κοιτάζαμε το μαγικό πράσινο χαλί που σαν έξτρα γιρλάντα είχε ένα ανοιχτό καφέ, το καφέ του ποταμού Sambu του ποταμού που έκοβε την ζούγκλα του Darien στη μέση… Κάπου εκεί το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μας… απότομη βύθιση δυο τρία σπίτια πέρασαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά μας, απότομο ανέβασμα μια γρήγορη στροφή γύρω από αυτό που ήθελε να ονομάζετε διάδρομος , εφιαλτική επανάληψη της βύθισης και επιτέλους προσγείωση στον μικρότερο διάδρομο προσγείωσης που έχω κάνει ποτέ… φρένα, φρένα, φρένα και καμιά εικοσαριά μέτρα πριν το τέλος του διαδρόμου ευτυχώς το θηρίο σταμάτησε… τα πρόσωπα των Καναδών ανθρωπολόγων είχαν το χρώμα του χιονιού, οι Ινδιάνοι αδιάφορα πάλευαν να ανοίξουν την πόρτα του θηρίου κι εγώ να αναρωτιέμαι γιατί όλο αυτό το show της διπλής προσέγγισης… ο λαμπρός πιλότος φυσικότατα μου έλυσε την απορία μου… για να προσγειωθείς σε αυτόν τον ελάχιστο διάδρομο χρειάζεται να έχεις καλή ορατότητα… ο διάδρομος χρησιμοποιείτε τρεις φορές την εβδομάδα σαν διάδρομος και τις υπόλοιπες μέρες και ώρες είναι χώρος περιπάτου, λαικής αγοράς, γηπέδου ποδοσφαίρου, εμποροπανήγυρη και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς… κάνουμε λοιπόν μια πρώτη προσέγγιση, διαπιστώνουμε ότι ο διάδρομος είναι ελεύθερος και κατόπιν προσγειωνόμαστε…
Α, τόσο απλά είναι τα πράγματα στο μαγικό Darien σκέφτηκα και βγήκα τελευταίος από το αεροπλάνο βλέποντας μια μαγική εικόνα … Ντόπιοι, Ινδιάνοι και μη έχουν μαζευτεί γύρω από το σιδερένιο πουλί και με χαρά μεγάλη προσπαθούν να το ξεφορτώσουν… είναι ο σχεδόν μοναδικός τους σύνδεσμος με τον έξω κόσμο… τρόφιμα, ταχυδρομείο, είδη πρώτης ανάγκης , τα πάντα, έρχονται με το αεροπλάνο… χωρίς αυτό το Sambu θα ήταν ένα χωριό στη μέση της ζούγκλας χωρίς δρόμους και με μόνη άλλη διέξοδο το ποτάμι…
Τρελαμένοι με την όλη φάση το ρίξαμε στις φωτογραφίες και περιμέναμε με λαχτάρα την επική απογείωση… πράγματι το θηρίο φόρτωσε ότι ήταν να φορτώσει μπήκαν και 3-4 επιβάτες και πήρε τον δρόμο του γυρισμού προς το Panama City… Αποθανατίσαμε με χαρά το φευγιό του αλλά η χαρά μετατράπηκε σε απόγνωση όταν διαπιστώσαμε έντρομοι ότι τώρα άρχιζαν τα δύσκολα… είμαστε στην άκρη του διαδρόμου μόνοι, με δεκάδες μάτια ντόπιων καρφωμένα πάνω μας… δεν μας περίμενε κανείς… ο σύνδεσμός μας στο Sambu απλά δεν υπήρχε…
