dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Ο Μεγάλος Γρίφος[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο][B]Γαστριμαρική αρχιτεκτονική και παίγνια [/B
- Κεφάλαιο 13ο][B]Ελληνες, Αμερικάνοι και ναυτική δύναμη[/B
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο][B]Ελάτε στα Μάταλα. Θα περάσουμε καλάααααα[/B
- Κεφάλαιο 16ο][B]Οταν η Τατιάνα παίρνει συνέντευξη από τον Ελβετό[/B
- Κεφάλαιο 17ο][B]Η λίμνη Δοιράνη της Ταυλάνδης [/B
- Κεφάλαιο 18ο][B]Η νυχτα του Αγιου Βαρθολομαιου[/B
- Κεφάλαιο 19ο][B]θα σου βγάλω τ' άντερα και θα σου τα περάσω γραβάτα[/B
- Κεφάλαιο 20ο][B
- Κεφάλαιο 21ο][B
- Κεφάλαιο 22ο][B]O τρομοκράτης με ........ την κρεμάστρα ?[/B
- Κεφάλαιο 23ο][B
Ας μιλήσουμε και λίγο τώρα για το σκηνικό που θα εκτυλιχθούν οι πρότελευταίες σκηνές του δράματος. Το νησί είναι σε έκταση το δευτερο μεγαλύτερο της Ταυλάνδης. Στην ουσία είναι ένα κομμάτι ζούγκλας στο κέντρο του και γύρω γύρω υπάρχουν τα χωριά και η οικιστική ανάπτυξη, η οποία όμως καταλαμβανει χώρο μόνο εκατέρωθεν από τις δύο
πλευρές ενός και μόνου κεντρικού δρόμου που διατρέχει κατά μηκός το νησί. Η οικονομία του βασίζεται στην αλιεία και στον τουρισμό. Είναι και διάσημο για τα κρασιά του, ενώ όντας κοντά στην Καμπότζη οργανώνονται και εκδρομές 2ημερες ή 3ημερες. Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες να πλασαριστεί ως το νεο Πουκετ, ενώ οικοδομική έξαρση
έχει δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, μόλυνση και σκόνη. Ειναι κρίμα να
καταστρέφονται τέτοια ωραία παρθένα μέρη αλλά.....
Το βανάκι αφήνει το πρώτο ζευγάρι σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι. Μετά από λίγο φθάνουν στο επόμενο ξενοδοχείο και ως εκ θαύματος κατεβαίνουν όλοι. Αρχίζουν να αναρωτιούνται οι φίλοι μας "Καλά.. το
δικό μας ξενοδοχείο δεν το διάλεξε κανείς? Μα γιατί? Φαινόταν τόσο ωραίο στις φωτογραφίες που μας έδειξε η κοπέλα στο γραφείο! Προφανώς είναι θέμα γούστου. Είναι κακόγουστοι!" Και με την ολοκλήρωση των πιο πάνω αντικειμενικών σκέψεων φτάνουν στο σαράι. Αγαπητοί αναγνώστες αν πιστεύετε μετά από τόση εξιστόρηση ότι θα κάναν τις σωστές επιλογές και το ξεν/ειο που θα επέλεγαν θα ήτο και καλό, προφανώς δεν προσέχετε. Συγκεντρωθείτε λοιπόν λίγο και ακούστε.
Κατεβαίνουν και το πρώτο πράγμα που πιάνει το μάτι τους είναι κάτι κακόγουστα γύψινα δελφίνια, τρομακτικών διαστάσεων Γκοτζίλα στην επίσης κιτσάτη είσοδο. Πάει καλά, μονολογούν, αλλά τι? μηπως θα
κοιμηθούμε στην είσοδο? Πάμε μέσα. Πλησιάζουν την ρεσεψιόν και δίνουν τα ονόματά τους. Η ματιά περιφέρεται αγριεμένη, εγκλωβισμένη μέσα στον χώρο. Εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης. Ελβετός, γύρω στα 65 με μια τόσο μεγάλη κοιλιά κήτους που εξείχε προκλητικά από το μπλουζάκι που φορούσε, το οποίο όμως από κανονική μπλούζα του είχε μετατραπεί σε μπουστάκι και στην ουσία δεν κάλυπτε και πολλά. Θεοβρώμικος με
λιγδιασμένο σόρτς και σαγιονάρα βουτηγμένη στα καθαρά νερά του Γαγγη, πονηρό και ταυτόχρονα λάγνο βλέμμα , αξύριστος με κάτι μούσια επίσης ρυπαρά που αποκάλυπταν τις διατροφικές (ή διαστροφικές) του συνήθειες, νύχια απεριποίητα, 500 κιλά τρίχα στο στέρνο το οποίο το φούσκωνε αλλαζονικά και υπερήφανα, με άλλα λόγια εμφανισιακά, βέβαιος υποψήφιος για την θέση του διευθυντή στο Banyan Tree!! Τους καλωσορίζει με ένα γλειώδη ψευτοεπίσημο τρόπο λες και διεύθυνε κανά πεντάστερο και όχι την καλύβα του Μπαρμπα Θωμά, και μετά με τρόπους μη οικείους προς εαυτόν και εικόνα, τους δείχνει να περάσουν στα ενδώτερα να τους εξηγήσει για το νησί. Κουρασμένοι και
βρεγμένοι δεν θέλουν πολλά πολλά, αλλά τι να κάνουν? Τον ακολουθούν. Τους βάζει και κάθονται σε ένα τρύπιο ψευτοδερμάτινο καναπέ, σκισμένο και πενταβρώμικο που έτριζε και τους προκαλούσε αμηχανία, ασορτί με ένα γυάλινο τραπέζι, με απομεινάρια τροφών
και ψίχουλα πάνω του, με στραβά πόδια που από την μία μεριά στηρίζεται από ένα τούβλο και αρχίζει τα μπλα μπλά. Ηθελε βέβαια να πουλήσει εκδρομές. Φωνάζει μια κοπέλιτσα 17 χρονών ίσως και μικρότερη και τους προσφέρει τσάι, μέσα στο οποίο κολυμπούν διάφορα κολοβακτηρίδια και στα πλαινά του φλυτζανιού ίχνη από κραγιόν!
Σε κάποια στιγμή η κοπέλίτσα έρχεται και σκύβει στο αυτί του λέγοντάς του κάτι. Αυτός τους ζητά συγγνώμη με ύφος ξεπεσμένου λόρδου και φεύγει για λίγο. Ποιός ξέρει? Κάτι θα του έτυχε. Προφανώς κάποιος πελάτης του, πήδηξε από το μπαλκόνι και τσακίστηκε στα βράχια μην αντέχοντας την επιλογή ξενοδοχείου. Πιθανόν.
Οι φίλοι μας μένοντας μόνοι βρίσκουν την ευκαιρία να σχολιάσουν ποικιλοτρόπως το βδέληγμα.
-Καλέ, που ήρθαμε? Στο Hostel του Ταραντίνο? Τι ακριβώς είναι τούτο?
-Οκ δεν φαίνεται και πολύ καλό, αλλά περίμενε μπορεί το δωμάτιο να είναι super δεν θυμάσαι τις φωτογραφίες από το γραφείο?
Ο καλός, αθώος, αισιόδοξος Γκιούλιβερ, προφανώς ή ήθελε να πιστέψει και ο ίδιος ότι αυτό το βδέλυγμα θα έχει καλά δωμάτια ή έχει άγνοια περί της φωτογραφικής αποπλάνησης. Θυμάστε όταν μεσουρανούσαν οι γάμοι
στο εξωτερικό με Ελληνίδες, που την νύφη την διάλεγες με φωτογραφία, και ενώ είχε επιλεγεί μούσα όταν κατέφθανε με το πλοίο στο λιμάνι στην Αυστραλία ή στην Αμερική αποδεικνυόταν αρχαιολογικό μουσείο και μάλιστα με εκθέματα πρώτων προιστορικών χρόνων ? Εεε κάτι τέτοιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η φωτογραφία είναι τέχνη και η τέχνη μπορεί κάλλιστα όχι μόνο να σου φανερώσει την αλήθεια, αλλά και να σε παραπλανήσει.
Με θετική σκέψη, ελπίδα και καθόλου ρεαλισμό για να μπορέσουν να ερμηνεύσουν τα φανερά σημάδια, αποφασίζουν να δουν το δωμάτιο. Ερχεται και ο ιδιοκτήτης ΄σερνωντας τις σαγιονάρες του , τους δίνει το κλειδί και τους λέει να παν να το βρουν μόνοι τους στην πτέρυγα Α, στο δεύτερο όροφο, νούμερο κάτι κλπ κλπ. Σιγά μην τους συνόδευε κιόλας. Για να πάνε στο δωμάτιο πρέπει να βγούν πρώτα έξω στον δρόμο. Ειναι τέτοιο το άψογο της αρχιτεκτονικής του και έξω από τα καθιερώμένα πρότυπα, που πρωτοτυπεί,δηλαδή αλλού η ρεσεψιόν, αλλού τα δωμάτια. Εστω! Παίρνουν τα μπαγάζια, βγαίνουν στον δρόμο και ψάχνουν να το βρούν. Μετά από 7-8 ώρες βρίσκουν το Κόχινορ των ξενοδοχείων.
Εξωτερικά το κτίριο είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένο από βότσαλα. Πιο κιτς δεν γίνεται. Και να το προσπαθήσεις δηλαδή τέτοιο αποτέλεσμα δεν το πετυχαίνεις!
Ανεβαίνουν τα εξαιρετικά απότομα και γλυστερά σκαλοπάτια, βάζουν το κλειδί στην πόρτα και ανοίγουν...... Ω Θεέ μου!!,
ήταν η πρώτη λέξη που βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη τους..........και ακόμα δεν είχαν μπει μέσα.......
πλευρές ενός και μόνου κεντρικού δρόμου που διατρέχει κατά μηκός το νησί. Η οικονομία του βασίζεται στην αλιεία και στον τουρισμό. Είναι και διάσημο για τα κρασιά του, ενώ όντας κοντά στην Καμπότζη οργανώνονται και εκδρομές 2ημερες ή 3ημερες. Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες να πλασαριστεί ως το νεο Πουκετ, ενώ οικοδομική έξαρση
έχει δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, μόλυνση και σκόνη. Ειναι κρίμα να
καταστρέφονται τέτοια ωραία παρθένα μέρη αλλά.....
Το βανάκι αφήνει το πρώτο ζευγάρι σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι. Μετά από λίγο φθάνουν στο επόμενο ξενοδοχείο και ως εκ θαύματος κατεβαίνουν όλοι. Αρχίζουν να αναρωτιούνται οι φίλοι μας "Καλά.. το
δικό μας ξενοδοχείο δεν το διάλεξε κανείς? Μα γιατί? Φαινόταν τόσο ωραίο στις φωτογραφίες που μας έδειξε η κοπέλα στο γραφείο! Προφανώς είναι θέμα γούστου. Είναι κακόγουστοι!" Και με την ολοκλήρωση των πιο πάνω αντικειμενικών σκέψεων φτάνουν στο σαράι. Αγαπητοί αναγνώστες αν πιστεύετε μετά από τόση εξιστόρηση ότι θα κάναν τις σωστές επιλογές και το ξεν/ειο που θα επέλεγαν θα ήτο και καλό, προφανώς δεν προσέχετε. Συγκεντρωθείτε λοιπόν λίγο και ακούστε.
Κατεβαίνουν και το πρώτο πράγμα που πιάνει το μάτι τους είναι κάτι κακόγουστα γύψινα δελφίνια, τρομακτικών διαστάσεων Γκοτζίλα στην επίσης κιτσάτη είσοδο. Πάει καλά, μονολογούν, αλλά τι? μηπως θα
κοιμηθούμε στην είσοδο? Πάμε μέσα. Πλησιάζουν την ρεσεψιόν και δίνουν τα ονόματά τους. Η ματιά περιφέρεται αγριεμένη, εγκλωβισμένη μέσα στον χώρο. Εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης. Ελβετός, γύρω στα 65 με μια τόσο μεγάλη κοιλιά κήτους που εξείχε προκλητικά από το μπλουζάκι που φορούσε, το οποίο όμως από κανονική μπλούζα του είχε μετατραπεί σε μπουστάκι και στην ουσία δεν κάλυπτε και πολλά. Θεοβρώμικος με
λιγδιασμένο σόρτς και σαγιονάρα βουτηγμένη στα καθαρά νερά του Γαγγη, πονηρό και ταυτόχρονα λάγνο βλέμμα , αξύριστος με κάτι μούσια επίσης ρυπαρά που αποκάλυπταν τις διατροφικές (ή διαστροφικές) του συνήθειες, νύχια απεριποίητα, 500 κιλά τρίχα στο στέρνο το οποίο το φούσκωνε αλλαζονικά και υπερήφανα, με άλλα λόγια εμφανισιακά, βέβαιος υποψήφιος για την θέση του διευθυντή στο Banyan Tree!! Τους καλωσορίζει με ένα γλειώδη ψευτοεπίσημο τρόπο λες και διεύθυνε κανά πεντάστερο και όχι την καλύβα του Μπαρμπα Θωμά, και μετά με τρόπους μη οικείους προς εαυτόν και εικόνα, τους δείχνει να περάσουν στα ενδώτερα να τους εξηγήσει για το νησί. Κουρασμένοι και
βρεγμένοι δεν θέλουν πολλά πολλά, αλλά τι να κάνουν? Τον ακολουθούν. Τους βάζει και κάθονται σε ένα τρύπιο ψευτοδερμάτινο καναπέ, σκισμένο και πενταβρώμικο που έτριζε και τους προκαλούσε αμηχανία, ασορτί με ένα γυάλινο τραπέζι, με απομεινάρια τροφών
και ψίχουλα πάνω του, με στραβά πόδια που από την μία μεριά στηρίζεται από ένα τούβλο και αρχίζει τα μπλα μπλά. Ηθελε βέβαια να πουλήσει εκδρομές. Φωνάζει μια κοπέλιτσα 17 χρονών ίσως και μικρότερη και τους προσφέρει τσάι, μέσα στο οποίο κολυμπούν διάφορα κολοβακτηρίδια και στα πλαινά του φλυτζανιού ίχνη από κραγιόν!
Σε κάποια στιγμή η κοπέλίτσα έρχεται και σκύβει στο αυτί του λέγοντάς του κάτι. Αυτός τους ζητά συγγνώμη με ύφος ξεπεσμένου λόρδου και φεύγει για λίγο. Ποιός ξέρει? Κάτι θα του έτυχε. Προφανώς κάποιος πελάτης του, πήδηξε από το μπαλκόνι και τσακίστηκε στα βράχια μην αντέχοντας την επιλογή ξενοδοχείου. Πιθανόν.
Οι φίλοι μας μένοντας μόνοι βρίσκουν την ευκαιρία να σχολιάσουν ποικιλοτρόπως το βδέληγμα.
-Καλέ, που ήρθαμε? Στο Hostel του Ταραντίνο? Τι ακριβώς είναι τούτο?
-Οκ δεν φαίνεται και πολύ καλό, αλλά περίμενε μπορεί το δωμάτιο να είναι super δεν θυμάσαι τις φωτογραφίες από το γραφείο?
Ο καλός, αθώος, αισιόδοξος Γκιούλιβερ, προφανώς ή ήθελε να πιστέψει και ο ίδιος ότι αυτό το βδέλυγμα θα έχει καλά δωμάτια ή έχει άγνοια περί της φωτογραφικής αποπλάνησης. Θυμάστε όταν μεσουρανούσαν οι γάμοι
στο εξωτερικό με Ελληνίδες, που την νύφη την διάλεγες με φωτογραφία, και ενώ είχε επιλεγεί μούσα όταν κατέφθανε με το πλοίο στο λιμάνι στην Αυστραλία ή στην Αμερική αποδεικνυόταν αρχαιολογικό μουσείο και μάλιστα με εκθέματα πρώτων προιστορικών χρόνων ? Εεε κάτι τέτοιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η φωτογραφία είναι τέχνη και η τέχνη μπορεί κάλλιστα όχι μόνο να σου φανερώσει την αλήθεια, αλλά και να σε παραπλανήσει.
Με θετική σκέψη, ελπίδα και καθόλου ρεαλισμό για να μπορέσουν να ερμηνεύσουν τα φανερά σημάδια, αποφασίζουν να δουν το δωμάτιο. Ερχεται και ο ιδιοκτήτης ΄σερνωντας τις σαγιονάρες του , τους δίνει το κλειδί και τους λέει να παν να το βρουν μόνοι τους στην πτέρυγα Α, στο δεύτερο όροφο, νούμερο κάτι κλπ κλπ. Σιγά μην τους συνόδευε κιόλας. Για να πάνε στο δωμάτιο πρέπει να βγούν πρώτα έξω στον δρόμο. Ειναι τέτοιο το άψογο της αρχιτεκτονικής του και έξω από τα καθιερώμένα πρότυπα, που πρωτοτυπεί,δηλαδή αλλού η ρεσεψιόν, αλλού τα δωμάτια. Εστω! Παίρνουν τα μπαγάζια, βγαίνουν στον δρόμο και ψάχνουν να το βρούν. Μετά από 7-8 ώρες βρίσκουν το Κόχινορ των ξενοδοχείων.
Εξωτερικά το κτίριο είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένο από βότσαλα. Πιο κιτς δεν γίνεται. Και να το προσπαθήσεις δηλαδή τέτοιο αποτέλεσμα δεν το πετυχαίνεις!
Ανεβαίνουν τα εξαιρετικά απότομα και γλυστερά σκαλοπάτια, βάζουν το κλειδί στην πόρτα και ανοίγουν...... Ω Θεέ μου!!,
ήταν η πρώτη λέξη που βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη τους..........και ακόμα δεν είχαν μπει μέσα.......
