travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.567
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Η τελευταία μέρα στο Fairbanks είχε την επιχείρηση Delta Hwy. Δύσκολο εγχείρημα. Πρώτον διότι δεν ξέραμε πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος (σε τι κατάσταση ήταν δηλαδή). Δεύτερον δε μας καλύπτει η οδική βοήθεια, άσε που μάλλον δεν επιτρεπόταν και από την εταιρία ενοικίασης, αλλά δεν τολμήσαμε να το ρωτήσουμε με εκείνο που πάθαμε εκείνη τη μέρα. Τρίτον, έχοντάς το ψάξει από Ελλάδα, οι εταιρίες που σου επέτρεπαν να πας με το όχημά τους σε εφοδίαζαν με δύο ρόδες ρεζέρβες, με ασύρματη επικοινωνία και σε υποχρέωναν να κάνεις τρεις μέρες τη διαδρομή μέχρι το τέλος του δρόμου στο Brudhoe Bay. Υπήρχαν και άλλοι δευτερεύοντες λόγοι για να μην πάμε. Εμείς δοκιμάσαμε πάντως να δούμε που μπορούσαμε να φτάσομε χωρίς ρίσκο.
Η απόσταση από το Fairbanks ως το Brudhoe Bay είναι 800 χιλιόμετρα. Μέχρι τον αρκτικό κύκλο είναι κάπου 300 χιλιόμετρα. Από αυτά τα πρώτα 120 περίπου είναι άσφαλτος και μετά ξεκινά χωματόδρομος. Εμείς κάναμε τον ασφαλτοστρωμένο και συνεχίσαμε στον χωμάτινο. Δεν ήταν καθόλου κακός εκτός αν συναντούσες λάσπες, αλλά δεν είδαμε πέρα από μία-δύο φορές. Κάναμε και 50 χιλιόμετρα στο χώμα αλλά εγώ επέμεινα και γυρίσαμε πίσω. Ο Γιάννης ειδικά ήθελε να το ρισκάρουμε. Εγώ έβαλα βέτο.
Οι φωτογραφίες παρακάτω (και οι επόμενες) είναι δοαδοχικές χρονικά για να δείτε τη μεταβολή του τοπίου με την μετακλινηση προς βορράν:
Αν ήξερα ότι μας κάλυπτε η οδική ασφάλεια ή ακόμα και αν η αναχώρησή μας για Ελλάδα δεν ήταν μετά από μόνο δύο 24ωρα, μπορεί και να το τολμούσα. Νομίζω όμως ότι ζήσαμε το μέρος και είδαμε ό,τι ήταν να δούμε. Τον αρκτικό κύκλο έτσι κι αλλιώς τον έχουμε περάσει στη Νορβηγία. Άσε που λέμε να πάμε φέτος να δούμε το σέλας στο Tromso.
Οι αποστάσεις βέβαια σε μίλια:
Αυτός εδώ είναι ο Dalton Hwy:
Το τοπίο αρχικά ήταν δάσος με μεγάλα κωνοφόρα δένδρα. Στα τελευταία 20-30 χιλιόμετρα έγινε με χαμηλή βλάστηση και λίγο ερημικό, σχεδόν στέπα. Βουνά ούτε για δείγμα, λόφοι ναι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε ενδιαφέρον και το τοπίο. Για άγρια ζώα ούτε κουβέντα, δεν ξέρω που ήταν κρυμμένα.
Η τελευταία εικόνα από το βορρά:
Γυρίσαμε πίσω απογοητευμένοι και κάναμε βόλτα στις όχθες των ποταμών του Fairbanks, τον Chena και τον Tenana. Είχε όμορφα πράγματα να δούμε. Μάλιστα ήταν και πλημμυρισμένοι. Είδαμε οικίες παραποτάμιες να είναι μέσα στα νερά και οι άνθρωποι να πηγαίνουν εκεί με βάρκες.
Γυρίσαμε στην πόλη μας, περνώντας πάλι για λίγο από το Pioneer Park, να το δει και ο Γιάννης. Κατά λάθος βρεθήκαμε κάπου που είδαμε τον κόσμο να πίνει και να τρώει γλυκά. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι είναι όλα δωρεάν. Φάγαμε μια χαρά και ήπιαμε και τον καφέ μας. Τότε ανακαλύψαμε ότι έτρωγαν κιόλας. Όταν όμως πήγαμε να πάρομε και το φαγητό, έστω λίγο ανακόλουθα ως προς το γλυκό, μας έδιωξαν διακριτικά αφού δεν είχαμε αγοράσει εισιτήριο. Ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό όλο αυτό. Πάντως και αυτό που γευτήκαμε ήταν μια χαρά.
Πήγαμε νωρίς για ύπνο αφού η επόμενη μέρα είχε ξύπνημα από τις 05:00 για να προλάβουμε να δούμε με την άνεσή μας το πάρκο Denali, που απείχε από το Fairbanks κάπου 200 χιλιόμετρα.
Το πάρκο Denali βρίσκεται στη μέση και λίγο νότια στην Αλάσκα. Στο πάρκο αυτό ανήκει και το όρος McKinley με την υψηλότερη κορυφή στη Βόρεια Αμερική, με ύψος 6.194 μέτρα. Στην είσοδο του πάρκου υπάρχει το σημείο που ξεκινούν τα λεωφορεία για τις διάφορες διαδρομές στο πάρκο. Εκεί βγάζεις και τα εισιτήρια, αν δεν τα έχεις αγοράσει ηλεκτρονικά. Εμείς τα πήραμε από εκεί και ήταν ένα μικρό σχετικά λάθος, διότι φύγαμε κάπου δυο ώρες μετά την άφιξή μας εκεί. Δεν πήγε τελείως χαμένος ο χρόνος γιατί κάναμε τις βόλτες μας, αλλά δε θα ξυπνούσαμε τόσο νωρίς. Με δικό σου αυτοκίνητο δεν μπορείς να κάνεις και πολλά χιλιόμετρα, δεν επιτρέπεται και είσαι υποχρεωμένος να πας με τα δικά τους.
Για να κινηθείς στο πάρκο έχει αρκετές επιλογές, ανάλογα με την απόσταση, κυρίως, που θα διανύσεις με το λεωφορείο. Μπορείς επίσης να αλλάζεις λεωφορεία, αρκεί να μην πας πιο περά από εκεί που δικαιούσαι. Εμείς δεν αλλάξαμε γιατί επειδή είχαμε αργήσει φοβηθήκαμε μήπως προς το τέλος της ημέρας έχει κόσμο και δε βρούμε θέση. Η πιο μακρινή απόσταση που μπορείς να κάνεις έτσι στο πάρκο είναι 92 μίλια (συν την επιστροφή). Εμείς δεν προλάβαμε τέτοιο εισιτήριο και πήραμε το αμέσως μικρότερο με 86+86 μίλια. Το κόστος με την είσοδο στο πάρκο κλπ ήταν σχεδόν 60 ευρώ. Ο χρόνος ήταν σχεδόν δώδεκα ώρες γι αυτά τα 300 χιλιόμετρα.
Στο πάρκο μπορείς να κάνεις περπάτημα όσο θέλεις αλλά δεν γνωρίζω τις διαδικασίες για να έχεις το δικαίωμα. Ίσως δε χρειάζεται και τίποτα, εκτός από τα εισιτήρια εισόδου για τα λεωφορεία που λογικά θα χρησιμοποιήσεις.
Τα βουνά είναι καταπληκτικά, αλλά μη νομίσετε ότι θα θαυμάσετε το McKinley από κοντά. Από μακριά μόνο και είναι μεν ωραίο αλλά όχι επιβλητικό λόγω της απόστασης. Όταν πλησιάσαμε περισσότερο, στο τέλος της διαδρομής μας, είχε πολλά σύννεφα.
Εδώ είναι το McKinley χωρίς σύννεφα:
Χρώματα:
Η διαδρομή ήταν εξαιρετική. Όμως περιμέναμε να βλέπουμε τις αρκούδες και τα καριμπού να πετιόνται από παντού. Όχι! Λίγα πράγματα. Και όλα προς το τέλος, ίσως λόγω της ώρας. Μάλλον το μεσημέρι τα ζώα δεν τρώνε.
Pallet:
Κάναμε συχνές στάσεις για φωτογραφίες, αλλά όχι για περπάτημα. Η μεγαλύτερη που κάναμε δεν πρέπει να ήταν για πάνω από 45 λεπτά. Ό,τι ζώα είδαμε ήταν μέσα από το λεωφορείο και φυσικά τότε δε σε άφηνε να βγεις έξω, εκτός αν το ζώο βρισκόταν πολύ μακριά. Από αρκετή απόσταση είδαμε λίγα καριμπού, μια-δυο άλκες και μια αρκούδα με τα δύο ή τρία μικρά της. Κάποια στιγμή όμως είδαμε στη μέση του δρόμου ένα μεγάλο καριμπού, με τα υπέροχα κέρατά του. Προχωρούσε αγέρωχο και δε μας λάμβανε και πολύ υπόψη του. Αυτό για 2-3 λεπτά. Η ίδια σκηνή επαναλήφτηκε λίγο αργότερα, μόνο που ακολουθούσαμε το καριμπού για κάπου 7-8 λεπτά, μέχρι να χαθεί στους θάμνους. Δεν φοβούνται και πολύ τα οχήματα.
Η καλύτερη φάση όμως έγινε στο παρά πέντε, δηλαδή μισή ώρα πριν το τέλος της εκδρομής, το απόγευμα, κατά τις 21:00. Τότε ένας από το πίσω μέρος του λεωφορείου φωνάζει στον οδηγό να σταματήσει: είχε δει μια τεράστια αρκούδα να βόσκει 10 μέτρα από το δρόμο, ανάμεσα σε θάμνους και χόρτα. Ο οδηγός με πολύ προσοχή μετακινούσε λίγο το όχημα για να απολαύσουμε όλοι το θηρίο. Επί ίσως και δέκα λεπτά παρακολουθούσαμε την αρκούδα να βόσκει. Αυτή σαν κάτι να έβλεπε αλλά επειδή δεν μετακινούνταν κανείς συνέχιζε το δείπνο της. Έτσι η εκδρομή τέλειωσε με τον καλύτερο τρόπο.
Ως απόδοση η ημέρα δεν ήταν άσχημη αλλά περιμέναμε να δούμε περισσότερα ζώα και να βρεθούμε πιο κοντά στο βουνό McKinley.
Η επόμενη μέρα ήταν η τελευταία μας στην Αλάσκα. Είχαμε να διανύσουμε 400 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας στο Healy δίπλα στο Denali. Δεν κάναμε πάνω από 5 ώρες στον πολύ καλό George Parks Hwy. Έμεινε χρόνος και για να κάνω ψώνια 100 ευρώ (ρούχα) από ένα ωραίο μαγαζί λίγο έξω από την πόλη.
Οι πτήσεις μας μέχρι την Αθήνα πήγαν καλά και το ταξίδι τέλειωσε μόλις παραλάβαμε τις αποσκευές μας στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Βέβαια τώρα γράφοντας την ιστορία του, το ξαναζώ αφού έχω κοιτάξει όλες τις 6-7 χιλιάδες φωτογραφίες που τράβηξα. Όσο για τις 25 ώρες βίντεο που έχω να δουλέψω θα βρω το χρόνο μου.
Εδώ τελειώνει η ιστορία της Αλάσκας. Θα μείνει αξέχαστη στη μνήμη, και στο διαδίκτυο ελπίζω. Σας κούρασα λιγάκι με την πολυλογία, αλλά πολλοί από εσάς την θεώρησαν απαραίτητη και χρήσιμη. Προσπαθώ να γράψω σαν να απευθύνομαι σε κάποιον που θέλει να κάνει το ταξίδι και του αναφέρω ό,τι νομίζω πως θα τον βοηθήσει και στην πραγματοποίηση του ταξιδιού αλλά και στο να το επιθυμήσει ακόμα πιο πολύ.
Και να ξέρετε κάτι: εδώ στο travelstories για μας που γράφομε, τα μηνύματα και τα Likes είναι ό,τι για τον ηθοποιό το χειροκρότημα.
Η απόσταση από το Fairbanks ως το Brudhoe Bay είναι 800 χιλιόμετρα. Μέχρι τον αρκτικό κύκλο είναι κάπου 300 χιλιόμετρα. Από αυτά τα πρώτα 120 περίπου είναι άσφαλτος και μετά ξεκινά χωματόδρομος. Εμείς κάναμε τον ασφαλτοστρωμένο και συνεχίσαμε στον χωμάτινο. Δεν ήταν καθόλου κακός εκτός αν συναντούσες λάσπες, αλλά δεν είδαμε πέρα από μία-δύο φορές. Κάναμε και 50 χιλιόμετρα στο χώμα αλλά εγώ επέμεινα και γυρίσαμε πίσω. Ο Γιάννης ειδικά ήθελε να το ρισκάρουμε. Εγώ έβαλα βέτο.
Οι φωτογραφίες παρακάτω (και οι επόμενες) είναι δοαδοχικές χρονικά για να δείτε τη μεταβολή του τοπίου με την μετακλινηση προς βορράν:
Αν ήξερα ότι μας κάλυπτε η οδική ασφάλεια ή ακόμα και αν η αναχώρησή μας για Ελλάδα δεν ήταν μετά από μόνο δύο 24ωρα, μπορεί και να το τολμούσα. Νομίζω όμως ότι ζήσαμε το μέρος και είδαμε ό,τι ήταν να δούμε. Τον αρκτικό κύκλο έτσι κι αλλιώς τον έχουμε περάσει στη Νορβηγία. Άσε που λέμε να πάμε φέτος να δούμε το σέλας στο Tromso.
Οι αποστάσεις βέβαια σε μίλια:
Αυτός εδώ είναι ο Dalton Hwy:
Το τοπίο αρχικά ήταν δάσος με μεγάλα κωνοφόρα δένδρα. Στα τελευταία 20-30 χιλιόμετρα έγινε με χαμηλή βλάστηση και λίγο ερημικό, σχεδόν στέπα. Βουνά ούτε για δείγμα, λόφοι ναι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε ενδιαφέρον και το τοπίο. Για άγρια ζώα ούτε κουβέντα, δεν ξέρω που ήταν κρυμμένα.
Η τελευταία εικόνα από το βορρά:
Γυρίσαμε πίσω απογοητευμένοι και κάναμε βόλτα στις όχθες των ποταμών του Fairbanks, τον Chena και τον Tenana. Είχε όμορφα πράγματα να δούμε. Μάλιστα ήταν και πλημμυρισμένοι. Είδαμε οικίες παραποτάμιες να είναι μέσα στα νερά και οι άνθρωποι να πηγαίνουν εκεί με βάρκες.
Γυρίσαμε στην πόλη μας, περνώντας πάλι για λίγο από το Pioneer Park, να το δει και ο Γιάννης. Κατά λάθος βρεθήκαμε κάπου που είδαμε τον κόσμο να πίνει και να τρώει γλυκά. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι είναι όλα δωρεάν. Φάγαμε μια χαρά και ήπιαμε και τον καφέ μας. Τότε ανακαλύψαμε ότι έτρωγαν κιόλας. Όταν όμως πήγαμε να πάρομε και το φαγητό, έστω λίγο ανακόλουθα ως προς το γλυκό, μας έδιωξαν διακριτικά αφού δεν είχαμε αγοράσει εισιτήριο. Ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό όλο αυτό. Πάντως και αυτό που γευτήκαμε ήταν μια χαρά.
Πήγαμε νωρίς για ύπνο αφού η επόμενη μέρα είχε ξύπνημα από τις 05:00 για να προλάβουμε να δούμε με την άνεσή μας το πάρκο Denali, που απείχε από το Fairbanks κάπου 200 χιλιόμετρα.
Το πάρκο Denali βρίσκεται στη μέση και λίγο νότια στην Αλάσκα. Στο πάρκο αυτό ανήκει και το όρος McKinley με την υψηλότερη κορυφή στη Βόρεια Αμερική, με ύψος 6.194 μέτρα. Στην είσοδο του πάρκου υπάρχει το σημείο που ξεκινούν τα λεωφορεία για τις διάφορες διαδρομές στο πάρκο. Εκεί βγάζεις και τα εισιτήρια, αν δεν τα έχεις αγοράσει ηλεκτρονικά. Εμείς τα πήραμε από εκεί και ήταν ένα μικρό σχετικά λάθος, διότι φύγαμε κάπου δυο ώρες μετά την άφιξή μας εκεί. Δεν πήγε τελείως χαμένος ο χρόνος γιατί κάναμε τις βόλτες μας, αλλά δε θα ξυπνούσαμε τόσο νωρίς. Με δικό σου αυτοκίνητο δεν μπορείς να κάνεις και πολλά χιλιόμετρα, δεν επιτρέπεται και είσαι υποχρεωμένος να πας με τα δικά τους.
Για να κινηθείς στο πάρκο έχει αρκετές επιλογές, ανάλογα με την απόσταση, κυρίως, που θα διανύσεις με το λεωφορείο. Μπορείς επίσης να αλλάζεις λεωφορεία, αρκεί να μην πας πιο περά από εκεί που δικαιούσαι. Εμείς δεν αλλάξαμε γιατί επειδή είχαμε αργήσει φοβηθήκαμε μήπως προς το τέλος της ημέρας έχει κόσμο και δε βρούμε θέση. Η πιο μακρινή απόσταση που μπορείς να κάνεις έτσι στο πάρκο είναι 92 μίλια (συν την επιστροφή). Εμείς δεν προλάβαμε τέτοιο εισιτήριο και πήραμε το αμέσως μικρότερο με 86+86 μίλια. Το κόστος με την είσοδο στο πάρκο κλπ ήταν σχεδόν 60 ευρώ. Ο χρόνος ήταν σχεδόν δώδεκα ώρες γι αυτά τα 300 χιλιόμετρα.
Στο πάρκο μπορείς να κάνεις περπάτημα όσο θέλεις αλλά δεν γνωρίζω τις διαδικασίες για να έχεις το δικαίωμα. Ίσως δε χρειάζεται και τίποτα, εκτός από τα εισιτήρια εισόδου για τα λεωφορεία που λογικά θα χρησιμοποιήσεις.
Τα βουνά είναι καταπληκτικά, αλλά μη νομίσετε ότι θα θαυμάσετε το McKinley από κοντά. Από μακριά μόνο και είναι μεν ωραίο αλλά όχι επιβλητικό λόγω της απόστασης. Όταν πλησιάσαμε περισσότερο, στο τέλος της διαδρομής μας, είχε πολλά σύννεφα.
Εδώ είναι το McKinley χωρίς σύννεφα:
Χρώματα:
Η διαδρομή ήταν εξαιρετική. Όμως περιμέναμε να βλέπουμε τις αρκούδες και τα καριμπού να πετιόνται από παντού. Όχι! Λίγα πράγματα. Και όλα προς το τέλος, ίσως λόγω της ώρας. Μάλλον το μεσημέρι τα ζώα δεν τρώνε.
Pallet:
Κάναμε συχνές στάσεις για φωτογραφίες, αλλά όχι για περπάτημα. Η μεγαλύτερη που κάναμε δεν πρέπει να ήταν για πάνω από 45 λεπτά. Ό,τι ζώα είδαμε ήταν μέσα από το λεωφορείο και φυσικά τότε δε σε άφηνε να βγεις έξω, εκτός αν το ζώο βρισκόταν πολύ μακριά. Από αρκετή απόσταση είδαμε λίγα καριμπού, μια-δυο άλκες και μια αρκούδα με τα δύο ή τρία μικρά της. Κάποια στιγμή όμως είδαμε στη μέση του δρόμου ένα μεγάλο καριμπού, με τα υπέροχα κέρατά του. Προχωρούσε αγέρωχο και δε μας λάμβανε και πολύ υπόψη του. Αυτό για 2-3 λεπτά. Η ίδια σκηνή επαναλήφτηκε λίγο αργότερα, μόνο που ακολουθούσαμε το καριμπού για κάπου 7-8 λεπτά, μέχρι να χαθεί στους θάμνους. Δεν φοβούνται και πολύ τα οχήματα.
Η καλύτερη φάση όμως έγινε στο παρά πέντε, δηλαδή μισή ώρα πριν το τέλος της εκδρομής, το απόγευμα, κατά τις 21:00. Τότε ένας από το πίσω μέρος του λεωφορείου φωνάζει στον οδηγό να σταματήσει: είχε δει μια τεράστια αρκούδα να βόσκει 10 μέτρα από το δρόμο, ανάμεσα σε θάμνους και χόρτα. Ο οδηγός με πολύ προσοχή μετακινούσε λίγο το όχημα για να απολαύσουμε όλοι το θηρίο. Επί ίσως και δέκα λεπτά παρακολουθούσαμε την αρκούδα να βόσκει. Αυτή σαν κάτι να έβλεπε αλλά επειδή δεν μετακινούνταν κανείς συνέχιζε το δείπνο της. Έτσι η εκδρομή τέλειωσε με τον καλύτερο τρόπο.
Ως απόδοση η ημέρα δεν ήταν άσχημη αλλά περιμέναμε να δούμε περισσότερα ζώα και να βρεθούμε πιο κοντά στο βουνό McKinley.
Η επόμενη μέρα ήταν η τελευταία μας στην Αλάσκα. Είχαμε να διανύσουμε 400 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας στο Healy δίπλα στο Denali. Δεν κάναμε πάνω από 5 ώρες στον πολύ καλό George Parks Hwy. Έμεινε χρόνος και για να κάνω ψώνια 100 ευρώ (ρούχα) από ένα ωραίο μαγαζί λίγο έξω από την πόλη.
Οι πτήσεις μας μέχρι την Αθήνα πήγαν καλά και το ταξίδι τέλειωσε μόλις παραλάβαμε τις αποσκευές μας στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Βέβαια τώρα γράφοντας την ιστορία του, το ξαναζώ αφού έχω κοιτάξει όλες τις 6-7 χιλιάδες φωτογραφίες που τράβηξα. Όσο για τις 25 ώρες βίντεο που έχω να δουλέψω θα βρω το χρόνο μου.
Εδώ τελειώνει η ιστορία της Αλάσκας. Θα μείνει αξέχαστη στη μνήμη, και στο διαδίκτυο ελπίζω. Σας κούρασα λιγάκι με την πολυλογία, αλλά πολλοί από εσάς την θεώρησαν απαραίτητη και χρήσιμη. Προσπαθώ να γράψω σαν να απευθύνομαι σε κάποιον που θέλει να κάνει το ταξίδι και του αναφέρω ό,τι νομίζω πως θα τον βοηθήσει και στην πραγματοποίηση του ταξιδιού αλλά και στο να το επιθυμήσει ακόμα πιο πολύ.
Και να ξέρετε κάτι: εδώ στο travelstories για μας που γράφομε, τα μηνύματα και τα Likes είναι ό,τι για τον ηθοποιό το χειροκρότημα.
