travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.567
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Μετά τη διανυκτέρευσή μας στο γνωστό μας πλέον ξενοδοχείο του Beaver Creek, περάσαμε τα σύνορα για τις ΗΠΑ άλλη μια φορά (και τελευταία για το ταξίδι αυτό) και συνεχίσαμε για το Fairbanks. Η μέρα ήταν βροχερή στο μεγαλύτερο μέρος της, αλλά δε μας ένοιαζε και πολύ αφού μεγάλο μέρος της διαδρομής το είχαμε δει. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο λόγω των επισκευών στο οδικό δίκτυο, αλλά φτάσαμε στο Fairbanks αρκετά νωρίς. Είχαμε κάνει μια στάση στο Delta Junction, που τόσο καιρό ακούγαμε αλλά δε βλέπαμε. Είχε πολύ όμορφα πράγματα να δούμε, κυρίως γραφικά μαγαζιά και σιδερένια έργα τέχνης. Εκεί αγαπούν πολύ να εκθέτουν τα παλιά μηχανήματα κατασκευής δρόμων και άλλα τέτοια.
Αναχωρώντας από εκεί είχαμε δίπλα μας τον μεγάλο ιστορικό ποταμό Tenana και στο Big Delta είδαμε τον αγωγό πετρελαίου, για πρώτη φορά, να περνά ένα παραπόταμο του Tenana σαν σε γέφυρα. Αυτό το σημείο και το Delta Junction ήταν τα πιο ενδιαφέροντα της διαδρομής μας σήμερα.
Ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας από τις 15:00 και ενώ ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί εμείς φύγαμε για βόλτα στην πόλη. Το κόστος του δίκλινου εδώ ήταν κάπου 70 ευρώ η βραδιά. Θα μέναμε τρεις βραδιές. Αποφασίσαμε να πάμε στην περιοχή του πάρκου πόλης στο Pioneer Park, που θεωρείται και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Δίπλα είναι το κλειστό γήπεδο Carlson Center όπου είχα διαβάσει ότι γινόταν αυτές ακριβώς τις μέρες η Ολυμπιάδα Εσκιμώων. Εγώ κυρίως γι αυτό το τελευταίο ήθελα να πάω εκεί το απόγευμα.
Κάναμε τη βόλτα μας στο πάρκο μέχρι να περάσει η ώρα για να πάμε στο γήπεδο. Το πάρκο είχε ενδιαφέρον γιατί είχε διάφορα να κάνεις και δεν κάναμε τίποτα εμείς. Ας πούμε είχε ένα θέατρο εποχής που ακούγαμε τη μουσική. Είχε μαγαζιά με τοπικά εδέσματα. Εγώ μόνο ένα υποτίθεται ελληνικό σουβλάκι έφαγα, το οποίο ναι μεν ήταν νόστιμο αλλά δεν είχε καμία σχέση με σουβλάκι. Έκανε και 8 δολάρια. Είχε κάποιο μουσείο, τρενάκι για μικρούς και μεγάλους, ένα ποταμόπλοιο στην ξηρά και αρκετά έργα τέχνης στους δρόμους. Μπορούσες να περάσεις άνετα μερικές ώρες αλλά έπρεπε να έχεις διάθεση να ξοδέψεις και χρήματα.
O σκύλος είναι ζωντανός:
Πήγαμε στην ώρα μας στους αγώνες όπου είδαμε πολλούς ιθαγενείς με φορεσιές και σχετικά όμως λίγους θεατές. Στην αρχή είχε επίδειξη από παιδιά κάποιων παλιών αγωνισμάτων των Εσκιμώων και μετά διαγωνισμό με παλιές φορεσιές. Αυτό είχε και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κυρίως για τη γυναίκα μου, που νόμιζε ότι θα βαριόταν με τα αγωνίσματα. Είδαμε πράγματα που δεν τα είχαμε δει στο μουσείο του Anchorage. Δυστυχώς φύγαμε νωρίς γιατί έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο για το Γιάννη, που θα είχε ξυπνήσει. Έτσι δεν ξέρουμε τη συνέχεια του προγράμματος.
Και οι τρεις μαζί πήγαμε βόλτα στο κέντρο της πόλης που δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Ό,τι όμορφο υπήρχε ήταν δίπλα στο πλημμυρισμένο ποτάμι, τον Chena που είναι παραπόταμος του Tenana.
Εκεί σε μια πλατεία ανακαλύψαμε και την ταβέρνα του Μπάμπη, το Bobbys Downtown. Γνωρίσαμε και τον ιδιοκτήτη, τον Μπάμπη από την Ελασσόνα και δώσαμε ραντεβού να πάμε την επομένη να τα πούμε, επειδή τότε ήταν ήδη αργά και πηγαίναμε για ύπνο. Δεν τον στήσαμε στο ραντεβού μας, και δε χάσαμε.
Ιδού και η ταβέρνα:
Στην πόλη είχαμε περιέργεια να μάθουμε γιατί σε κάθε θέση αυτοκινήτου στα εξωτερικά parking υπήρχε και μία πρίζα. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι το χειμώνα οι θερμοκρασίες φτάνουν και κάτω από το -50 βαθμούς Κελσίου. Συνδέουν λοιπόν ένα φις που έχουν στο αυτοκίνητό τους στην πρίζα, ώστε να ζεσταίνεται η μπαταρία, το καύσιμο και το λάδι (επειδή παγώνουν σε αυτές τις θερμοκρασίες) και να παίρνει μπροστά αμέσως. Βλέπαμε κι εμείς τα φις να κρέμονται μπροστά στα αυτοκίνητα και δεν κατανοούσαμε το λόγο. Αυτό δεν το παρατηρήσαμε (λες να κάνω λάθος
στο Anchorage γιατί εκεί δεν έχουν τόσο χαμηλές θερμοκρασίες. Στο Anchorage η μέση χαμηλή του Ιανουαρίου είναι -12 και η μέση υψηλή -5, ενώ για το Fairbanks είναι αντίστοιχα -27 και -17.
Έχουν πρόβλημα και με τα λάστιχα που πέφτει η πίεση όταν έχει θερμοκρασία ας πούμε -40 βαθμούς (δεν έχει σημασία αν εννοώ Κελσίου ή Φαρενάιτ, γιατί στους μείον 40 βαθμούς οι τιμές των θερμοκρασιών συμπίπτουν) και πρέπει να οδηγήσουν αρκετές εκατοντάδες μέτρα μέχρι να ζεσταθούν και να φουσκώσουν. Ο Μπάμπης μας είπε ότι εκείνος έχει αντί για αέρα καθαρό άζωτο στα λάστιχα και δεν ξεφουσκώνουν. Θέλω να το ψάξω γιατί μου διαφεύγει αυτή η λεπτομέρεια.
Τη δεύτερη μέρα στο Fairbanks ξεκινήσαμε με βόλτα με ποταμόπλοιο στον ποταμό Chena με διαδρομή που έφτανε στον Tenana. Κόστισε κάπου 60 ευρώ για τρεις ώρες αλλά τα άξιζε, ακόμα και για Αλάσκα. Εμείς πήγαμε πρώτοι γιατί δεν είχαμε εισιτήριο και ήμασταν χαρούμενοι που βρήκαμε. Όταν όμως πήγε ένα τέταρτο πριν την αναχώρηση και δε βλέπαμε κόσμο, νομίζαμε ότι θα ήταν άδειο το πλοίο. Τελικά ήρθαν όλοι μαζί και μπορεί να ανέβηκαν και πάνω από 500 άτομα.
Η όλη ιστορία δεν ήταν να σε πάει μόνο τρεις ώρες πήγαιν' έλα και ό,τι δεις, αλλά ο καπετάνιος (που όμως εδώ δεν οδηγούσε αυτός αλλά ο γιός του) μιλούσε συνεχώς λέγοντας διάφορα ιστορικά και σχετικά με τη φύση και τα ζώα θέματα και πληροφορίες. Είχε στημένα διάφορα θέματα στις όχθες του ποταμού. Αρχικά ένα υδροπλάνο έκανε προσγείωση και απογείωση δίπλα μας. Εκείνος μιλούσε με τον πιλότο κι εμείς ακούγαμε τη συνομιλία από μεγάφωνα στο πλοίο.
Παρακάτω είχε ένα εκτροφείο σκύλων για έλκηθρα και συνομίλησε με μια εκπαιδεύτρια. Εμείς ακούγαμε και βλέπαμε τα σκυλιά (δεκάδες) και τα σπιτάκια τους. Στο τέλος έβαλαν μερικά να σύρουν ένα μικρό όχημα εν είδει ελκήθρου, για να δούμε τι γίνεται το χειμώνα.
Στις όχθες βλέπαμε διάφορα κτήρια και μας έλεγε την ιστορία τους ή χαιρετούσε κατοίκους οικιών. Όσο αμερκανίλα και να σας θυμίζει όλο αυτό, ήταν για μας εξαιρετικό.
Καταλήξαμε σε ένα χώρο όπου κατεβήκαμε στην όχθη και χωριστήκαμε σε 4-5 γκρουπ για να μας δείξουν διάφορα από την παλιά ζωή των ιθαγενών. Κάθε γκρουπ είχε και τον ξεναγό του, ένα νεαρό ή μια κοπέλα και μας έλεγαν τα διάφορα. Είχε θέματα για τη ζωή και τα σπίτια τους, για το ψάρεμα του σολομού και την συντήρησή του, για τα καριμπού με τα τρελά κέρατα, για την επεξεργασία των γουνών και εκπαίδευση σκυλιών. Και όλα αυτά σου τα έδειχναν ζωντανά, δηλαδή είχε ένα τύπο που ψάρευε, τεμάχιζε το σολομό και τον άπλωνε για να ξεραθεί. Εμένα μου άρεσε όλη αυτή η ιστορία και γενικά ευχαριστήθηκα την εκδρομή. Εδώ ήταν που ο καπετάνιος διαφημίζοντας το συσκευασμένο σολομό που πουλούσε μας τάισε κανονικά.
Καπνιστός σολομός:
Μετά από αυτή τη βόλτα είπαμε να πάμε στο Chena Hot Springs Resort, που βρίσκεται 100 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης. Ήταν ωραίος χώρος με κτίρια, εκθέματα και διάφορα να κάνεις, αλλά ως συνήθως εμείς δε σπαταλούσαμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα για να κάνομε ζεστό εξωτερικό μπάνιο ή να πάμε περπάτημα στο βουνό. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε.
Κοιτάξαμε το χάρτη μας και αποφασίσαμε να πάρομε το δρόμο για ένα χωριό ονόματι Circle στα 250 χιλιόμετρα. Όχι ότι θα φτάναμε μέχρι εκεί, αλλά για να δούμε τη φύση. Κάναμε μπορεί και άλλα 100 χιλιόμετρα προς την κατεύθυνση αυτή και μας άρεσε. Εδώ δεν έχει παγετώνες, αφού δεν έχει και ψηλά βουνά η περιοχή.
Ένδειξη ύπαρξης αρκετών σπιτιών μέσα στο δάσος:
Επιστρέψαμε και πήγαμε να ετοιμαστούμε για να πάμε στον Μπάμπη. Και όντως ο άνθρωπος μας περίμενε πως και πως.
Μας περιποιήθηκε όσο δεν παίρνει και ήταν η πρώτη φορά στην Αλάσκα που φάγαμε υπέροχο φαγητό και ήπιαμε καλό κρασί. Ο άνθρωπος είναι καλός επαγγελματίας όπως το είδαμε και έχει λατρεία για την Ελλάδα. Ήθελε τόσο πολύ να κουβεντιάσει για τα ελληνικά θέματα που συνέχεια βρισκόταν στο τραπέζι μας. Μας μιλούσε λες και ήμασταν παλιοί γνωστοί.
Φεύγοντας μας παρακάλεσε να του στείλουμε μια κάρτα ή οτιδήποτε άλλο με ταχυδρομείο από την πατρίδα. Εμείς ήδη του στείλαμε μια κάρτα αλλά δεν απάντησε. Ούτε στο e-mail μου που του έγραψα. Άλλωστε του το είχα δώσει και εκεί αλλά δεν έχω πάρει ακόμα κανένα μήνυμα. Περιμένω, αλλά θα του ξαναστείλω.
Ουσιαστικά δυο μέρες έμειναν για να τελειώσει το ταξίδι μας. Τις περίμενα όμως με λαχτάρα γιατί περίμενα να είναι σπουδαίες.
Αναχωρώντας από εκεί είχαμε δίπλα μας τον μεγάλο ιστορικό ποταμό Tenana και στο Big Delta είδαμε τον αγωγό πετρελαίου, για πρώτη φορά, να περνά ένα παραπόταμο του Tenana σαν σε γέφυρα. Αυτό το σημείο και το Delta Junction ήταν τα πιο ενδιαφέροντα της διαδρομής μας σήμερα.
Ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας από τις 15:00 και ενώ ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί εμείς φύγαμε για βόλτα στην πόλη. Το κόστος του δίκλινου εδώ ήταν κάπου 70 ευρώ η βραδιά. Θα μέναμε τρεις βραδιές. Αποφασίσαμε να πάμε στην περιοχή του πάρκου πόλης στο Pioneer Park, που θεωρείται και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Δίπλα είναι το κλειστό γήπεδο Carlson Center όπου είχα διαβάσει ότι γινόταν αυτές ακριβώς τις μέρες η Ολυμπιάδα Εσκιμώων. Εγώ κυρίως γι αυτό το τελευταίο ήθελα να πάω εκεί το απόγευμα.
Κάναμε τη βόλτα μας στο πάρκο μέχρι να περάσει η ώρα για να πάμε στο γήπεδο. Το πάρκο είχε ενδιαφέρον γιατί είχε διάφορα να κάνεις και δεν κάναμε τίποτα εμείς. Ας πούμε είχε ένα θέατρο εποχής που ακούγαμε τη μουσική. Είχε μαγαζιά με τοπικά εδέσματα. Εγώ μόνο ένα υποτίθεται ελληνικό σουβλάκι έφαγα, το οποίο ναι μεν ήταν νόστιμο αλλά δεν είχε καμία σχέση με σουβλάκι. Έκανε και 8 δολάρια. Είχε κάποιο μουσείο, τρενάκι για μικρούς και μεγάλους, ένα ποταμόπλοιο στην ξηρά και αρκετά έργα τέχνης στους δρόμους. Μπορούσες να περάσεις άνετα μερικές ώρες αλλά έπρεπε να έχεις διάθεση να ξοδέψεις και χρήματα.
O σκύλος είναι ζωντανός:
Πήγαμε στην ώρα μας στους αγώνες όπου είδαμε πολλούς ιθαγενείς με φορεσιές και σχετικά όμως λίγους θεατές. Στην αρχή είχε επίδειξη από παιδιά κάποιων παλιών αγωνισμάτων των Εσκιμώων και μετά διαγωνισμό με παλιές φορεσιές. Αυτό είχε και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κυρίως για τη γυναίκα μου, που νόμιζε ότι θα βαριόταν με τα αγωνίσματα. Είδαμε πράγματα που δεν τα είχαμε δει στο μουσείο του Anchorage. Δυστυχώς φύγαμε νωρίς γιατί έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο για το Γιάννη, που θα είχε ξυπνήσει. Έτσι δεν ξέρουμε τη συνέχεια του προγράμματος.
Και οι τρεις μαζί πήγαμε βόλτα στο κέντρο της πόλης που δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Ό,τι όμορφο υπήρχε ήταν δίπλα στο πλημμυρισμένο ποτάμι, τον Chena που είναι παραπόταμος του Tenana.
Εκεί σε μια πλατεία ανακαλύψαμε και την ταβέρνα του Μπάμπη, το Bobbys Downtown. Γνωρίσαμε και τον ιδιοκτήτη, τον Μπάμπη από την Ελασσόνα και δώσαμε ραντεβού να πάμε την επομένη να τα πούμε, επειδή τότε ήταν ήδη αργά και πηγαίναμε για ύπνο. Δεν τον στήσαμε στο ραντεβού μας, και δε χάσαμε.
Ιδού και η ταβέρνα:
Στην πόλη είχαμε περιέργεια να μάθουμε γιατί σε κάθε θέση αυτοκινήτου στα εξωτερικά parking υπήρχε και μία πρίζα. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι το χειμώνα οι θερμοκρασίες φτάνουν και κάτω από το -50 βαθμούς Κελσίου. Συνδέουν λοιπόν ένα φις που έχουν στο αυτοκίνητό τους στην πρίζα, ώστε να ζεσταίνεται η μπαταρία, το καύσιμο και το λάδι (επειδή παγώνουν σε αυτές τις θερμοκρασίες) και να παίρνει μπροστά αμέσως. Βλέπαμε κι εμείς τα φις να κρέμονται μπροστά στα αυτοκίνητα και δεν κατανοούσαμε το λόγο. Αυτό δεν το παρατηρήσαμε (λες να κάνω λάθος
στο Anchorage γιατί εκεί δεν έχουν τόσο χαμηλές θερμοκρασίες. Στο Anchorage η μέση χαμηλή του Ιανουαρίου είναι -12 και η μέση υψηλή -5, ενώ για το Fairbanks είναι αντίστοιχα -27 και -17.Έχουν πρόβλημα και με τα λάστιχα που πέφτει η πίεση όταν έχει θερμοκρασία ας πούμε -40 βαθμούς (δεν έχει σημασία αν εννοώ Κελσίου ή Φαρενάιτ, γιατί στους μείον 40 βαθμούς οι τιμές των θερμοκρασιών συμπίπτουν) και πρέπει να οδηγήσουν αρκετές εκατοντάδες μέτρα μέχρι να ζεσταθούν και να φουσκώσουν. Ο Μπάμπης μας είπε ότι εκείνος έχει αντί για αέρα καθαρό άζωτο στα λάστιχα και δεν ξεφουσκώνουν. Θέλω να το ψάξω γιατί μου διαφεύγει αυτή η λεπτομέρεια.
Τη δεύτερη μέρα στο Fairbanks ξεκινήσαμε με βόλτα με ποταμόπλοιο στον ποταμό Chena με διαδρομή που έφτανε στον Tenana. Κόστισε κάπου 60 ευρώ για τρεις ώρες αλλά τα άξιζε, ακόμα και για Αλάσκα. Εμείς πήγαμε πρώτοι γιατί δεν είχαμε εισιτήριο και ήμασταν χαρούμενοι που βρήκαμε. Όταν όμως πήγε ένα τέταρτο πριν την αναχώρηση και δε βλέπαμε κόσμο, νομίζαμε ότι θα ήταν άδειο το πλοίο. Τελικά ήρθαν όλοι μαζί και μπορεί να ανέβηκαν και πάνω από 500 άτομα.
Η όλη ιστορία δεν ήταν να σε πάει μόνο τρεις ώρες πήγαιν' έλα και ό,τι δεις, αλλά ο καπετάνιος (που όμως εδώ δεν οδηγούσε αυτός αλλά ο γιός του) μιλούσε συνεχώς λέγοντας διάφορα ιστορικά και σχετικά με τη φύση και τα ζώα θέματα και πληροφορίες. Είχε στημένα διάφορα θέματα στις όχθες του ποταμού. Αρχικά ένα υδροπλάνο έκανε προσγείωση και απογείωση δίπλα μας. Εκείνος μιλούσε με τον πιλότο κι εμείς ακούγαμε τη συνομιλία από μεγάφωνα στο πλοίο.
Παρακάτω είχε ένα εκτροφείο σκύλων για έλκηθρα και συνομίλησε με μια εκπαιδεύτρια. Εμείς ακούγαμε και βλέπαμε τα σκυλιά (δεκάδες) και τα σπιτάκια τους. Στο τέλος έβαλαν μερικά να σύρουν ένα μικρό όχημα εν είδει ελκήθρου, για να δούμε τι γίνεται το χειμώνα.
Στις όχθες βλέπαμε διάφορα κτήρια και μας έλεγε την ιστορία τους ή χαιρετούσε κατοίκους οικιών. Όσο αμερκανίλα και να σας θυμίζει όλο αυτό, ήταν για μας εξαιρετικό.
Καταλήξαμε σε ένα χώρο όπου κατεβήκαμε στην όχθη και χωριστήκαμε σε 4-5 γκρουπ για να μας δείξουν διάφορα από την παλιά ζωή των ιθαγενών. Κάθε γκρουπ είχε και τον ξεναγό του, ένα νεαρό ή μια κοπέλα και μας έλεγαν τα διάφορα. Είχε θέματα για τη ζωή και τα σπίτια τους, για το ψάρεμα του σολομού και την συντήρησή του, για τα καριμπού με τα τρελά κέρατα, για την επεξεργασία των γουνών και εκπαίδευση σκυλιών. Και όλα αυτά σου τα έδειχναν ζωντανά, δηλαδή είχε ένα τύπο που ψάρευε, τεμάχιζε το σολομό και τον άπλωνε για να ξεραθεί. Εμένα μου άρεσε όλη αυτή η ιστορία και γενικά ευχαριστήθηκα την εκδρομή. Εδώ ήταν που ο καπετάνιος διαφημίζοντας το συσκευασμένο σολομό που πουλούσε μας τάισε κανονικά.
Καπνιστός σολομός:
Μετά από αυτή τη βόλτα είπαμε να πάμε στο Chena Hot Springs Resort, που βρίσκεται 100 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης. Ήταν ωραίος χώρος με κτίρια, εκθέματα και διάφορα να κάνεις, αλλά ως συνήθως εμείς δε σπαταλούσαμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα για να κάνομε ζεστό εξωτερικό μπάνιο ή να πάμε περπάτημα στο βουνό. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε.
Κοιτάξαμε το χάρτη μας και αποφασίσαμε να πάρομε το δρόμο για ένα χωριό ονόματι Circle στα 250 χιλιόμετρα. Όχι ότι θα φτάναμε μέχρι εκεί, αλλά για να δούμε τη φύση. Κάναμε μπορεί και άλλα 100 χιλιόμετρα προς την κατεύθυνση αυτή και μας άρεσε. Εδώ δεν έχει παγετώνες, αφού δεν έχει και ψηλά βουνά η περιοχή.
Ένδειξη ύπαρξης αρκετών σπιτιών μέσα στο δάσος:
Επιστρέψαμε και πήγαμε να ετοιμαστούμε για να πάμε στον Μπάμπη. Και όντως ο άνθρωπος μας περίμενε πως και πως.
Μας περιποιήθηκε όσο δεν παίρνει και ήταν η πρώτη φορά στην Αλάσκα που φάγαμε υπέροχο φαγητό και ήπιαμε καλό κρασί. Ο άνθρωπος είναι καλός επαγγελματίας όπως το είδαμε και έχει λατρεία για την Ελλάδα. Ήθελε τόσο πολύ να κουβεντιάσει για τα ελληνικά θέματα που συνέχεια βρισκόταν στο τραπέζι μας. Μας μιλούσε λες και ήμασταν παλιοί γνωστοί.
Φεύγοντας μας παρακάλεσε να του στείλουμε μια κάρτα ή οτιδήποτε άλλο με ταχυδρομείο από την πατρίδα. Εμείς ήδη του στείλαμε μια κάρτα αλλά δεν απάντησε. Ούτε στο e-mail μου που του έγραψα. Άλλωστε του το είχα δώσει και εκεί αλλά δεν έχω πάρει ακόμα κανένα μήνυμα. Περιμένω, αλλά θα του ξαναστείλω.
Ουσιαστικά δυο μέρες έμειναν για να τελειώσει το ταξίδι μας. Τις περίμενα όμως με λαχτάρα γιατί περίμενα να είναι σπουδαίες.
