gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.751
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 2
Στην Πόλη Ι. Νυχτερινές περιπλανήσεις και παλιά πόλη.
Όπως προανέφερα, μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο το Hotel Novotel Istanbul Bosphorus στο Karakoy, βγήκαμε για μια βόλτα για να ξεμουδιάσουμε από τα αεροπλάνα και από το (ή μάλλον τα) lounge των αεροδρομίων. Προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Kemankeş Cd. και στην πρώτη διασταύρωση, είδαμε τον Πύργο του Γαλατά φωτισμένο.
Αμέσως μετά κάποιοι από την παρέα, δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό, του κατά πολλούς καλύτερου ζαχαροπλαστείου της Πόλης, του Karaköy Güllüoğlu. Ήταν μεσάνυχτα και το ζαχαροπλαστείο έκλεινε, οπότε δεν καθυστερήσαμε πολύ και συνεχίσαμε τον περίπατο προς τη γέφυρα του Γαλατά.
Περπατήσαμε στη γέφυρα από την ανατολική πλευρά,
συνεχίσαμε για λίγο το περπάτημα στην απέναντι πλευρά του Κεράτιου κόλπου, στα σοκάκια κοντά στην αιγυπτιακή αγορά και στη συνέχεια επιστρέψαμε από την απέναντι (δυτική) πλευρά.
Στα μπαράκια κάτω από τη γέφυρα είχε μουσικές,
σταματήσαμε σε ένα να πιούμε από μια μπίρα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, η ώρα ήταν περασμένες δύο το πρωί, το μπαρ έκλεινε, οπότε μεταφέραμε από το δωμάτιό μας, στο roof garden του ξενοδοχείου μπουκάλια βότκα και μπουκάλια κρασί, τα οποία είχαμε φέρει από την Πολωνία, για να μας βοηθήσουν να απολαύσουμε τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου, όπου φωτισμένα δέσποζαν το Τοπ Καπί και η Αγία Σοφία.
Την άλλη ημέρα το πρωί, ύστερα από λίγες ώρες ύπνου, ανεβήκαμε πάλι στο roof garden του ξενοδοχείου, για πρωινό - υπερπαραγωγή με θέα τον Βόσπορο, την εκβολή του Κεράτιου κόλπου και (δυστυχώς) το απέναντι εργοτάξιο.
Στη συνέχεια καλέσαμε Uber και κατευθυνθήκαμε προς την Αγία Σοφία.
Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, στην Πόλη όλα τα οχήματα Uber είναι 6θέσια. Σε άλλες χώρες, επικρατεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και έβρισκα διάφορα οχήματα, πχ στο Σπλιτ είχαμε στριμωχτεί τέσσερα άτομα σε Opel Corsa. Στην Πόλη όμως υπάρχουν μόνο Uber XXL. Φαντάζομαι ότι είναι οχήματα εταιρείας. Γι' αυτό όταν καλείς σου βγαίνει μόνο όχημα Uber XXL από 1-6 άτομα. Το Uber στην Πόλη είναι πάρα πολύ φτηνό και μας βόλεψε πάρα πολύ και ιδιαίτερα επειδή είμαστε και έξι άτομα.
Μας κόστισε λιγότερο και από τα ΜΜΜ.
Επανέρχομαι στη σύντομη ιστορία μου για την Πόλη. Μπήκαμε μέσα στην Αγία Σοφία, χωρίς ουρές, αφού οι Ευρωπαίοι είναι εξαφανισμένοι, πλέον, από την Πόλη. Απολαύσαμε το θαύμα της μηχανικής και είδαμε, ακόμα μια φορά τα διασωθέντα ψηφιδωτά.
Βγαίνοντας από την Αγία Σοφία, ξεκουραστήκαμε σε ένα υπαίθριο καφέ και προχωρήσαμε δίπλα στη Βασιλική Κινστέρνα.
Στη συνέχεια περάσαμε από τους κήπους έξω από το Τοπ Καπί,
χωρίς να μπούμε μέσα (εγώ είχα μπει σε προηγούμενο ταξίδι), επιστρέψαμε προς το μπλε τζαμί, όπου μερικοί μπήκαν μέσα, εγώ βαριόμουν να βγάλω τα παπούτσια μου, έμεινα έξω
και όταν βγήκαν τελικά καταλήξαμε στον Ιππόδρομο.
Όταν σταμάτησα στον Ιππόδρομο, για να ξεκουραστώ σε ένα παγκάκι, παρατηρώντας τον Οβελίσκο του Θεοδόσιου Α΄ και τη Στήλη του Κωνσταντίνου Ζ´, αυθόρμητα τραγουδούσα σιγά το "μια γυναίκα μπορεί... ", σκεπτόμενος τη μεγάλη σφαγή λόγω Θεοδώρας και τα μεγάλα έργα (Αγία Σοφία, Κινστέρνα. Υδροδότηση) που αναγκάστηκε να υλοποιήσει ο Ιουστινιανός για να κατευνάσει τη λαϊκή οργή.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το Καπαλί Κ(τσ)αρσί, μέσω των οδών Üçler Sokak, Peykhane Cd και μετά τον σταθμό του τραμ Çemberlitaş, μέσω της οδού Vezirhan Cd, από όπου μπήκαμε στη μεγάλη αγορά.
Παρατήρησα ότι το έτος που άνοιξε η αγορά ήταν το έτος 1461,
δηλαδή οχτώ χρόνια μετά την άλωση της Πόλης.
Το Καπαλί Καρσί, το εγκαινίασε ο Μωάμεθ Β ο πορθητής το έτος 1455 (νομίζω), δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά την άλωση. Κάναμε κάποιες βόλτες, το παζάρι ήταν γεμάτο τουρκικές σημαίες
λόγω της επερχόμενης επετείου του θανάτου του Κεμάλ Ατατούρκ, εγώ συντόμευσα τις βόλτες, γιατί δεν γουστάρω ούτε τον υπερβολικό αριθμό σημαιών (ιδιαίτερα τις τούρκικες), ως εθνικιστικά σύμβολα, ούτε τα παζάρια και ύστερα από κάποια ώρα, βγήκαμε έξω από άλλη πύλη.
Για να είμαι σαφής δεν είναι ότι δεν γουστάρω τις σημαίες. Δεν μου αρέσει ο υπερβολικός αριθμός σημαιών, που σημαίνει εθνικισμό, πατριδοκαπηλία και κατ' επέκταση καταστροφές.
Όμως όταν βγήκαμε από την αγορά, δεν είχα internet, ώστε να καλέσω Uber. Σταματήσαμε σε ένα μαγαζί και ήπιαμε από μια μπίρα. Το μαγαζί δεν είχε Wi-Fi. Είχαμε μείνει τέσσερις, γιατί οι άλλοι δύο είχαν φύγει πριν από αρκετή ώρα για να ξεκουραστούν. Επειδή δεν είχα Istanbul card, διαπραγματεύτηκα με τους ταξιτζήδες έξω από την αγορά. Ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις και αφού η πρώτη τιμή ήταν 100 λίρες, συμφώνησα με κάποιον στις 30 τούρκικες λίρες. Στην αρχή του είχα ζητήσει να βάλει ταξίμετρο, αλλά αυτός είπε ότι δεν θα με συνέφερε, λόγω κυκλοφοριακού. Μας πήγε πολύ γρήγορα στο ξενοδοχείο, λαμβάνοντας υπ' όψη το τρομαχτικό κυκλοφοριακό της Πόλης. Καθόμουν μπροστά, δίπλα στον οδηγό. Όταν με ρώτησαν κάτι από το πίσω κάθισμα, τους απάντησα ότι έχω βάλει την ταυτότητα στα δόντια και δεν μπορώ να μιλήσω. Πράγματι ο οδηγός προσπαθούσε να φτάσει γρήγορα. Έκανε άπειρες σφήνες, ξεπερνούσε στα χιλιοστά μεγάλα οχήματα και η απόλυτη αποθέωση ήταν όταν μπήκε με μεγάλη ταχύτητα σε ένα βενζινάδικο (!!!), τρομοκρατώντας τόσο τους πελάτες, όσο και τους εργαζόμενους. Όταν φτάσαμε ζήτησε επιβράβευση κι εγώ του είπα ότι είναι άριστος οδηγός. Ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας. Ήμουν αρκετές ημέρες στο πόδι, οπότε η δίωρη ξεκούραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ήταν βάλσαμο.
Κατά τις 20.15, συναντηθήκαμε στη ρεσεψιόν, καλέσαμε Uber και πήγαμε στο Maria's Garden Restaurant,
αρκετά μακριά από το ξενοδοχείο μας και μάλιστα σε ώρα που είχε κίνηση στους δρόμους. Το restaurant ανήκει στη Μαρία Εκμεκτσίογλου, η οποία έχει συνδυάσει τη Ρωμαίικη κουζίνα με την Τουρκική, την κουζίνα της Θεσσαλονίκης και την Κρητική κουζίνα. Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά,
το ίδιο και το πολυποικιλιακό, με βάση όμως το sauvignon blanc, λευκό κρασί το οποίο επιλέξαμε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο restaurant, είχε μουσική live με τουρκικά αλλά και ελληνικά τραγούδια,
καθώς και το ότι η διακόσμηση ήταν όμορφη, ιδιαίτερα στον κήπο,
αλλά και σε όλους τους λοιπούς χώρους,
ακόμα και στην τουαλέτα, όπου υπήρχε ποίηση και ελληνική (Ιθάκη του Καβάφη) και τουρκική.
Αφού απολαύσαμε φαγητό και κρασί, καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Στα σοκάκια πίσω από το ξενοδοχείο μας, υπάρχουν αρκετά μπαράκια. Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ). Κάποιοι από την παρέα έφυγαν για να ξεκουραστούν στα δωμάτιά τους. Εγώ με άλλους δύο μείναμε στο μπαρ, ήπια ένα ποτήρι Cardhu και μια μπίρα και στη συνέχεια, ανεβήκαμε στο roof garden του ξενοδοχείου με δυο μπουκάλια βότκα, απολαμβάνοντας, για δεύτερο βράδυ, τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου. Εκεί σκέφτηκα τον αταίριαστο συνδυασμό: Βότκα και Πόλη. Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης. Εμείς όμως βρήκαμε τον τρόπο, ερχόμενοι στην Πόλη από την Πολωνία.
Στην Πόλη Ι. Νυχτερινές περιπλανήσεις και παλιά πόλη.
Όπως προανέφερα, μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο το Hotel Novotel Istanbul Bosphorus στο Karakoy, βγήκαμε για μια βόλτα για να ξεμουδιάσουμε από τα αεροπλάνα και από το (ή μάλλον τα) lounge των αεροδρομίων. Προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Kemankeş Cd. και στην πρώτη διασταύρωση, είδαμε τον Πύργο του Γαλατά φωτισμένο.
Αμέσως μετά κάποιοι από την παρέα, δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό, του κατά πολλούς καλύτερου ζαχαροπλαστείου της Πόλης, του Karaköy Güllüoğlu. Ήταν μεσάνυχτα και το ζαχαροπλαστείο έκλεινε, οπότε δεν καθυστερήσαμε πολύ και συνεχίσαμε τον περίπατο προς τη γέφυρα του Γαλατά.
Περπατήσαμε στη γέφυρα από την ανατολική πλευρά,
συνεχίσαμε για λίγο το περπάτημα στην απέναντι πλευρά του Κεράτιου κόλπου, στα σοκάκια κοντά στην αιγυπτιακή αγορά και στη συνέχεια επιστρέψαμε από την απέναντι (δυτική) πλευρά.
Στα μπαράκια κάτω από τη γέφυρα είχε μουσικές,
σταματήσαμε σε ένα να πιούμε από μια μπίρα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, η ώρα ήταν περασμένες δύο το πρωί, το μπαρ έκλεινε, οπότε μεταφέραμε από το δωμάτιό μας, στο roof garden του ξενοδοχείου μπουκάλια βότκα και μπουκάλια κρασί, τα οποία είχαμε φέρει από την Πολωνία, για να μας βοηθήσουν να απολαύσουμε τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου, όπου φωτισμένα δέσποζαν το Τοπ Καπί και η Αγία Σοφία.
Την άλλη ημέρα το πρωί, ύστερα από λίγες ώρες ύπνου, ανεβήκαμε πάλι στο roof garden του ξενοδοχείου, για πρωινό - υπερπαραγωγή με θέα τον Βόσπορο, την εκβολή του Κεράτιου κόλπου και (δυστυχώς) το απέναντι εργοτάξιο.
Στη συνέχεια καλέσαμε Uber και κατευθυνθήκαμε προς την Αγία Σοφία.
Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, στην Πόλη όλα τα οχήματα Uber είναι 6θέσια. Σε άλλες χώρες, επικρατεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και έβρισκα διάφορα οχήματα, πχ στο Σπλιτ είχαμε στριμωχτεί τέσσερα άτομα σε Opel Corsa. Στην Πόλη όμως υπάρχουν μόνο Uber XXL. Φαντάζομαι ότι είναι οχήματα εταιρείας. Γι' αυτό όταν καλείς σου βγαίνει μόνο όχημα Uber XXL από 1-6 άτομα. Το Uber στην Πόλη είναι πάρα πολύ φτηνό και μας βόλεψε πάρα πολύ και ιδιαίτερα επειδή είμαστε και έξι άτομα.
Μας κόστισε λιγότερο και από τα ΜΜΜ.
Επανέρχομαι στη σύντομη ιστορία μου για την Πόλη. Μπήκαμε μέσα στην Αγία Σοφία, χωρίς ουρές, αφού οι Ευρωπαίοι είναι εξαφανισμένοι, πλέον, από την Πόλη. Απολαύσαμε το θαύμα της μηχανικής και είδαμε, ακόμα μια φορά τα διασωθέντα ψηφιδωτά.
Βγαίνοντας από την Αγία Σοφία, ξεκουραστήκαμε σε ένα υπαίθριο καφέ και προχωρήσαμε δίπλα στη Βασιλική Κινστέρνα.
Στη συνέχεια περάσαμε από τους κήπους έξω από το Τοπ Καπί,
χωρίς να μπούμε μέσα (εγώ είχα μπει σε προηγούμενο ταξίδι), επιστρέψαμε προς το μπλε τζαμί, όπου μερικοί μπήκαν μέσα, εγώ βαριόμουν να βγάλω τα παπούτσια μου, έμεινα έξω
και όταν βγήκαν τελικά καταλήξαμε στον Ιππόδρομο.
Όταν σταμάτησα στον Ιππόδρομο, για να ξεκουραστώ σε ένα παγκάκι, παρατηρώντας τον Οβελίσκο του Θεοδόσιου Α΄ και τη Στήλη του Κωνσταντίνου Ζ´, αυθόρμητα τραγουδούσα σιγά το "μια γυναίκα μπορεί... ", σκεπτόμενος τη μεγάλη σφαγή λόγω Θεοδώρας και τα μεγάλα έργα (Αγία Σοφία, Κινστέρνα. Υδροδότηση) που αναγκάστηκε να υλοποιήσει ο Ιουστινιανός για να κατευνάσει τη λαϊκή οργή.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το Καπαλί Κ(τσ)αρσί, μέσω των οδών Üçler Sokak, Peykhane Cd και μετά τον σταθμό του τραμ Çemberlitaş, μέσω της οδού Vezirhan Cd, από όπου μπήκαμε στη μεγάλη αγορά.
Παρατήρησα ότι το έτος που άνοιξε η αγορά ήταν το έτος 1461,
δηλαδή οχτώ χρόνια μετά την άλωση της Πόλης.
Το Καπαλί Καρσί, το εγκαινίασε ο Μωάμεθ Β ο πορθητής το έτος 1455 (νομίζω), δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά την άλωση. Κάναμε κάποιες βόλτες, το παζάρι ήταν γεμάτο τουρκικές σημαίες
λόγω της επερχόμενης επετείου του θανάτου του Κεμάλ Ατατούρκ, εγώ συντόμευσα τις βόλτες, γιατί δεν γουστάρω ούτε τον υπερβολικό αριθμό σημαιών (ιδιαίτερα τις τούρκικες), ως εθνικιστικά σύμβολα, ούτε τα παζάρια και ύστερα από κάποια ώρα, βγήκαμε έξω από άλλη πύλη.
Για να είμαι σαφής δεν είναι ότι δεν γουστάρω τις σημαίες. Δεν μου αρέσει ο υπερβολικός αριθμός σημαιών, που σημαίνει εθνικισμό, πατριδοκαπηλία και κατ' επέκταση καταστροφές.
Όμως όταν βγήκαμε από την αγορά, δεν είχα internet, ώστε να καλέσω Uber. Σταματήσαμε σε ένα μαγαζί και ήπιαμε από μια μπίρα. Το μαγαζί δεν είχε Wi-Fi. Είχαμε μείνει τέσσερις, γιατί οι άλλοι δύο είχαν φύγει πριν από αρκετή ώρα για να ξεκουραστούν. Επειδή δεν είχα Istanbul card, διαπραγματεύτηκα με τους ταξιτζήδες έξω από την αγορά. Ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις και αφού η πρώτη τιμή ήταν 100 λίρες, συμφώνησα με κάποιον στις 30 τούρκικες λίρες. Στην αρχή του είχα ζητήσει να βάλει ταξίμετρο, αλλά αυτός είπε ότι δεν θα με συνέφερε, λόγω κυκλοφοριακού. Μας πήγε πολύ γρήγορα στο ξενοδοχείο, λαμβάνοντας υπ' όψη το τρομαχτικό κυκλοφοριακό της Πόλης. Καθόμουν μπροστά, δίπλα στον οδηγό. Όταν με ρώτησαν κάτι από το πίσω κάθισμα, τους απάντησα ότι έχω βάλει την ταυτότητα στα δόντια και δεν μπορώ να μιλήσω. Πράγματι ο οδηγός προσπαθούσε να φτάσει γρήγορα. Έκανε άπειρες σφήνες, ξεπερνούσε στα χιλιοστά μεγάλα οχήματα και η απόλυτη αποθέωση ήταν όταν μπήκε με μεγάλη ταχύτητα σε ένα βενζινάδικο (!!!), τρομοκρατώντας τόσο τους πελάτες, όσο και τους εργαζόμενους. Όταν φτάσαμε ζήτησε επιβράβευση κι εγώ του είπα ότι είναι άριστος οδηγός. Ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας. Ήμουν αρκετές ημέρες στο πόδι, οπότε η δίωρη ξεκούραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ήταν βάλσαμο.
Κατά τις 20.15, συναντηθήκαμε στη ρεσεψιόν, καλέσαμε Uber και πήγαμε στο Maria's Garden Restaurant,
αρκετά μακριά από το ξενοδοχείο μας και μάλιστα σε ώρα που είχε κίνηση στους δρόμους. Το restaurant ανήκει στη Μαρία Εκμεκτσίογλου, η οποία έχει συνδυάσει τη Ρωμαίικη κουζίνα με την Τουρκική, την κουζίνα της Θεσσαλονίκης και την Κρητική κουζίνα. Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά,
το ίδιο και το πολυποικιλιακό, με βάση όμως το sauvignon blanc, λευκό κρασί το οποίο επιλέξαμε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο restaurant, είχε μουσική live με τουρκικά αλλά και ελληνικά τραγούδια,
καθώς και το ότι η διακόσμηση ήταν όμορφη, ιδιαίτερα στον κήπο,
αλλά και σε όλους τους λοιπούς χώρους,
ακόμα και στην τουαλέτα, όπου υπήρχε ποίηση και ελληνική (Ιθάκη του Καβάφη) και τουρκική.
Αφού απολαύσαμε φαγητό και κρασί, καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Στα σοκάκια πίσω από το ξενοδοχείο μας, υπάρχουν αρκετά μπαράκια. Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ). Κάποιοι από την παρέα έφυγαν για να ξεκουραστούν στα δωμάτιά τους. Εγώ με άλλους δύο μείναμε στο μπαρ, ήπια ένα ποτήρι Cardhu και μια μπίρα και στη συνέχεια, ανεβήκαμε στο roof garden του ξενοδοχείου με δυο μπουκάλια βότκα, απολαμβάνοντας, για δεύτερο βράδυ, τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου. Εκεί σκέφτηκα τον αταίριαστο συνδυασμό: Βότκα και Πόλη. Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης. Εμείς όμως βρήκαμε τον τρόπο, ερχόμενοι στην Πόλη από την Πολωνία.