Τουρκία Ένας αταίριαστος συνδυασμός.

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Στην Πόλη ΙΙΙ. Πύργος Γαλατά, Ταξίμ και οθωμανικό εστιατόριο.

Όταν έφτασα στη βόρεια άκρη της γέφυρας Γαλατά, έριξα μια ματιά προς τα πίσω και είδα δεκάδες θαλασσοπούλια.

Στη συνέχεια προχώρησα κατά μήκος της λεωφόρου Kemeraltı Cd (κατ' ουσία προέκταση της γέφυρας Γαλατά), έστριψα αριστερά στη λεωφόρο Tersane Cd, την οποία ακολούθησα για λίγα μέτρα και στη συνέχεια έστριψα δεξιά και άρχισε η ανηφόρα. Στην αρχή η ανηφόρα ήταν μικρής κλίσης (σε μηκοτομή),

όμως στη συνέχεια της διαδρομής μέχρι τον Πύργο Γαλατά, η κατά μήκος κλίση μεγάλωνε συνεχώς. Στη μεγάλη ανηφόρα και μετά από τις σκάλες, κάποιος λούστρος έκανε το γνωστό κόλπο με τη βούρτσα, όταν τον αγρίεψα, κατάλαβε ότι γνωρίζω τα κόλπα τους, εξαφανίστηκε και τελικά ύστερα από ολιγόλεπτο ανηφορικό περπάτημα φάνηκε ο Πύργος Γαλατά.

Στον πύργο του Γαλατά, δεν είχα σκοπό να ανέβω, γιατί και κάποια ουρά είχε

(η οποία όμως ύστερα από λίγο ελαχιστοποιήθηκε ή μάλλον μηδενίστηκε) και επειδή είχα ανέβει την προηγούμενη φορά. Μου αρέσει, όμως, ο χώρος γύρω από τον Πύργο και η πλατεία που σχηματίζεται. Αφού περπάτησα γύρω από τον Πύργο και στα διπλανά σοκάκια,

σταμάτησα σε ένα καφέ της πλατείας για να πιω μια μπίρα.

Θεωρούσα ότι είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, οπότε ήπια χαλαρά τις μπίρες μου, όταν έφυγα από το καφέ είχε αρχίσει ο φωτισμός του πύργου

και άρχισα να κατεβαίνω ένα απότομα κατηφορικό σοκάκι, προκειμένου να φτάσω όσο το δυνατό γρηγορότερα στο ξενοδοχείο μου. Όπως προανέφερα, θεωρούσα ότι είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, αφού για το βράδυ είχαμε αποφασίσει να φάμε σε ένα οθωμανικό εστιατόριο. Μία από τις σπεσιαλιτέ του εστιατορίου είναι αρνάκι ή κοτόπουλο ψημένο σε μέσα σε αλάτι. Το αλάτι δεν έρχεται σε επαφή με το φαγητό το οποίο είναι υγιεινό, απλώς δημιουργεί μια κρούστα και το φαγητό σιγοψήνεται για αρκετές ώρες (αν θυμάμαι καλά 4-6 ώρες). Για το λόγο αυτό είχαμε παραγγείλει το φαγητό, τηλεφωνικά, από το μεσημέρι, ενώ ακόμα είμαστε στο καραβάκι στο Βόσπορο. Βέβαια το εστιατόριο, αυτό, έχει ένα μεγάλο αρνητικό. Δεν έχει αλκοόλ. Όμως κι εγώ είχα συμφωνήσει, αφού είχα κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Άλλωστε το ταξίδι στην Πολωνία δεν είχε προηγηθεί χωρίς λόγο. Το ραντεβού που είχαμε πριν αποσχιστώ από την παρέα, ήταν για ώρα περίπου μεταξύ τις 20.15-20.30 στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Προχωρούσα στο κατηφορικό σοκάκι και σκεφτόμουν ότι θα είχα στη διάθεσή μου πάνω από ενενήντα λεπτά για ντους, ξεκούραση, αλλαγή ρούχων και λοιπό φρεσκάρισμα. Αφού κατέβηκα και ήμουν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, χτύπησε το τηλέφωνό μου και ένας φίλος και συνταξιδιώτης, μου είπε ότι σκέπτονταν να φύγουμε άμεσα για να πάμε μια βόλτα στο Ταξίμ και στην Istiklal, την οποία οι άλλοι δεν είχαν δει. Εγώ, αφού σκέφτηκα πολιτικά και συνειδητοποίησα, για ακόμα μια φορά, ότι δεν πρέπει να αφήνεις όλους τους άλλους να συγκεντρώνονται, απάντησα ότι αυτό είναι φραξιονισμός και ότι εγώ ως γνωστός λικβινταριστής θα αντιμετωπίσω αυτό το φαινόμενο. Γελάσαμε και καταλήξαμε σε ενδιάμεση πρόταση, σύμφωνα με την οποία κι εγώ θα είχα λίγο χρόνο στο ξενοδοχείο και βόλτα στην Istiklal θα κάναμε, έστω και μικρή, ενώ θα πηγαίναμε στο οθωμανικό εστιατόριο λίγο αργότερα, αφού θα επικοινωνούσαμε μαζί τους. Κατόπιν αυτών προχώρησα πιο γρήγορα, είδα τους άλλους στη ρεσεψιόν, ανέβηκα στο δωμάτιο, φρεσκαρίστηκα, γέμισα τα φλασκιά μου με βότκα, για να είμαι έτοιμος για τη δοκιμασία του οθωμανικού εστιατορίου και κατέβηκα στη ρεσεψιόν. Καλέσαμε Uber, αυτό ήρθε άμεσα και μας άφησε πολύ κοντά στην πλατεία Ταξίμ

και κοντά στο υπέροχο ξενοδοχείο Gezi Hotel Bosphorus, στο οποίο είχα μείνει την προηγούμενη φορά.
Ύστερα από μια μικρή βόλτα στον πεζόδρομο Istiklal,

φτάσαμε έως το Ελληνικό προξενείο

και λίγο παρακάτω. Στη συνέχεια, επιστρέψαμε πίσω στην πλατεία Ταξίμ με μια μικρή παράκαμψη στο Ναό της Αγίας Τριάδας.

Ο χρόνος δεν ήταν αρκετός, αλλά τον πεζόδρομο αυτόν τον είχα περπατήσει, σε προηγούμενο ταξίδι και όχι μόνο μια φορά. Είχα περπατήσει και στους παράδρομους και σε ωραία μπαράκια. Βέβαια μου έχει μείνει το τραύμα της αξίας ενός ποτού. Τότε (έτος 2011) είχα πληρώσει το Cragganmore Malt Whisky (μεζούρα) 17,50 ευρώ
Αυτή την εποχή στον πεζόδρομο γίνονται έργα υποδομής. Συνέπεια των έργων αυτών είναι να έχει ξηλωθεί και να μη λειτουργεί η παραδοσιακή γραμμή του μικρού τραμ, το οποίο διέσχιζε την Istiklal, όπως φαίνεται σε παραπάνω φωτογραφία. Γνωρίζω ότι τα έργα υποδομής και κυρίως τα υδραυλικά έργα ύδρευσης και αποχέτευσης στο κέντρο μιας μεγαλούπολης και ιδιαίτερα στον εμπορικό πεζόδρομο αυτής, είναι τα πιο δύσκολα έργα. Είναι τα πιο δύσκολα έργα, γιατί εκτός από την κατασκευή τους και την εναρμόνισή τους με τα υφιστάμενα έργα, απαιτείται η απρόσκοπτη και συνεχής πρόσβαση προς όλα τα καταστήματα οποιασδήποτε χρήσης.

Ύστερα από τη μικρή βόλτα στον πεζόδρομο Istiklal, επιστρέψαμε στην πλατεία Ταξίμ, όπου δίπλα υπήρχε ένα μπαράκι με Wi-Fi και έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.

Η κουζίνα του εστιατορίου αυτού προέρχεται από την περιοχή Hatay, αλλά όπως φαίνεται γεωμορφολογικά η περιοχή Hatay, έχει πολλά κοινά με τη Συρία και προφανώς και την κουζίνα της.
Συγκεκριμένα η περιοχή Hatay έκτασης 5.403 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμού 1.500.000 περίπου κατοίκων, είναι μία από τις επαρχίες της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Πρόκειται για μία στενή λωρίδα γης που ανατολικά και νότια περιβάλλεται από εδάφη της Συρίας ενώ στα δυτικά βρέχεται από τη Μεσόγειο θάλασσα.
Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες, τα ορεκτικά και τα κεμπάπ

έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού

αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία.

Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα.
Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν.
Φεύγοντας από το εστιατόριο ελάχιστοι θαμώνες είχαν παραμείνει.

Καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το μπαρ στο roof garden

του ξενοδοχείου, ήταν ανοιχτό. Παραγγείλαμε τα ποτά μας. Η εξυπηρέτηση ήταν ιδιαίτερα αργή για να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε στην Ανατολή. Εγώ παρήγγειλα κατ’ αρχή ένα ποτήρι Cardhu και στη συνέχεια ένα μπουκάλι κρασί Cabernet Sauvignon, το οποίο ήπια με θέα τον Βόσπορο.

Μετά το μπαρ του ξενοδοχείου έκλεισε, οπότε φέραμε δυνάμεις από τα δωμάτιά μας. Άλλωστε γι αυτό κουβαλούσαμε τις βότκες από την Πολωνία. Έτσι ολοκληρώθηκε η νύχτα, απολαμβάνοντας, για τρίτο βράδυ, τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Είστε απίστευτοι όμως... .

 

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Στην Πόλη Ι. Νυχτερινές περιπλανήσεις και παλιά πόλη.

Όπως προανέφερα, μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο το Hotel Novotel Istanbul Bosphorus στο Karakoy, βγήκαμε για μια βόλτα για να ξεμουδιάσουμε από τα αεροπλάνα και από το (ή μάλλον τα) lounge των αεροδρομίων. Προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Kemankeş Cd. και στην πρώτη διασταύρωση, είδαμε τον Πύργο του Γαλατά φωτισμένο.

Αμέσως μετά κάποιοι από την παρέα, δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό, του κατά πολλούς καλύτερου ζαχαροπλαστείου της Πόλης, του Karaköy Güllüoğlu. Ήταν μεσάνυχτα και το ζαχαροπλαστείο έκλεινε, οπότε δεν καθυστερήσαμε πολύ και συνεχίσαμε τον περίπατο προς τη γέφυρα του Γαλατά.

Περπατήσαμε στη γέφυρα από την ανατολική πλευρά,

συνεχίσαμε για λίγο το περπάτημα στην απέναντι πλευρά του Κεράτιου κόλπου, στα σοκάκια κοντά στην αιγυπτιακή αγορά και στη συνέχεια επιστρέψαμε από την απέναντι (δυτική) πλευρά.

Στα μπαράκια κάτω από τη γέφυρα είχε μουσικές,

σταματήσαμε σε ένα να πιούμε από μια μπίρα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, η ώρα ήταν περασμένες δύο το πρωί, το μπαρ έκλεινε, οπότε μεταφέραμε από το δωμάτιό μας, στο roof garden του ξενοδοχείου μπουκάλια βότκα και μπουκάλια κρασί, τα οποία είχαμε φέρει από την Πολωνία, για να μας βοηθήσουν να απολαύσουμε τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου, όπου φωτισμένα δέσποζαν το Τοπ Καπί και η Αγία Σοφία.

Την άλλη ημέρα το πρωί, ύστερα από λίγες ώρες ύπνου, ανεβήκαμε πάλι στο roof garden του ξενοδοχείου, για πρωινό - υπερπαραγωγή με θέα τον Βόσπορο, την εκβολή του Κεράτιου κόλπου και (δυστυχώς) το απέναντι εργοτάξιο.

Στη συνέχεια καλέσαμε Uber και κατευθυνθήκαμε προς την Αγία Σοφία.

Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, στην Πόλη όλα τα οχήματα Uber είναι 6θέσια. Σε άλλες χώρες, επικρατεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και έβρισκα διάφορα οχήματα, πχ στο Σπλιτ είχαμε στριμωχτεί τέσσερα άτομα σε Opel Corsa. Στην Πόλη όμως υπάρχουν μόνο Uber XXL. Φαντάζομαι ότι είναι οχήματα εταιρείας. Γι' αυτό όταν καλείς σου βγαίνει μόνο όχημα Uber XXL από 1-6 άτομα. Το Uber στην Πόλη είναι πάρα πολύ φτηνό και μας βόλεψε πάρα πολύ και ιδιαίτερα επειδή είμαστε και έξι άτομα.
Μας κόστισε λιγότερο και από τα ΜΜΜ.

Επανέρχομαι στη σύντομη ιστορία μου για την Πόλη. Μπήκαμε μέσα στην Αγία Σοφία, χωρίς ουρές, αφού οι Ευρωπαίοι είναι εξαφανισμένοι, πλέον, από την Πόλη. Απολαύσαμε το θαύμα της μηχανικής και είδαμε, ακόμα μια φορά τα διασωθέντα ψηφιδωτά.

Βγαίνοντας από την Αγία Σοφία, ξεκουραστήκαμε σε ένα υπαίθριο καφέ και προχωρήσαμε δίπλα στη Βασιλική Κινστέρνα.

Στη συνέχεια περάσαμε από τους κήπους έξω από το Τοπ Καπί,

χωρίς να μπούμε μέσα (εγώ είχα μπει σε προηγούμενο ταξίδι), επιστρέψαμε προς το μπλε τζαμί, όπου μερικοί μπήκαν μέσα, εγώ βαριόμουν να βγάλω τα παπούτσια μου, έμεινα έξω

και όταν βγήκαν τελικά καταλήξαμε στον Ιππόδρομο.

Όταν σταμάτησα στον Ιππόδρομο, για να ξεκουραστώ σε ένα παγκάκι, παρατηρώντας τον Οβελίσκο του Θεοδόσιου Α΄ και τη Στήλη του Κωνσταντίνου Ζ´, αυθόρμητα τραγουδούσα σιγά το "μια γυναίκα μπορεί... ", σκεπτόμενος τη μεγάλη σφαγή λόγω Θεοδώρας και τα μεγάλα έργα (Αγία Σοφία, Κινστέρνα. Υδροδότηση) που αναγκάστηκε να υλοποιήσει ο Ιουστινιανός για να κατευνάσει τη λαϊκή οργή.
Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το Καπαλί Κ(τσ)αρσί, μέσω των οδών Üçler Sokak, Peykhane Cd και μετά τον σταθμό του τραμ Çemberlitaş, μέσω της οδού Vezirhan Cd, από όπου μπήκαμε στη μεγάλη αγορά.

Παρατήρησα ότι το έτος που άνοιξε η αγορά ήταν το έτος 1461,

δηλαδή οχτώ χρόνια μετά την άλωση της Πόλης.
Το Καπαλί Καρσί, το εγκαινίασε ο Μωάμεθ Β ο πορθητής το έτος 1455 (νομίζω), δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά την άλωση. Κάναμε κάποιες βόλτες, το παζάρι ήταν γεμάτο τουρκικές σημαίες

λόγω της επερχόμενης επετείου του θανάτου του Κεμάλ Ατατούρκ, εγώ συντόμευσα τις βόλτες, γιατί δεν γουστάρω ούτε τον υπερβολικό αριθμό σημαιών (ιδιαίτερα τις τούρκικες), ως εθνικιστικά σύμβολα, ούτε τα παζάρια και ύστερα από κάποια ώρα, βγήκαμε έξω από άλλη πύλη.

Για να είμαι σαφής δεν είναι ότι δεν γουστάρω τις σημαίες. Δεν μου αρέσει ο υπερβολικός αριθμός σημαιών, που σημαίνει εθνικισμό, πατριδοκαπηλία και κατ' επέκταση καταστροφές.
Όμως όταν βγήκαμε από την αγορά, δεν είχα internet, ώστε να καλέσω Uber. Σταματήσαμε σε ένα μαγαζί και ήπιαμε από μια μπίρα. Το μαγαζί δεν είχε Wi-Fi. Είχαμε μείνει τέσσερις, γιατί οι άλλοι δύο είχαν φύγει πριν από αρκετή ώρα για να ξεκουραστούν. Επειδή δεν είχα Istanbul card, διαπραγματεύτηκα με τους ταξιτζήδες έξω από την αγορά. Ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις και αφού η πρώτη τιμή ήταν 100 λίρες, συμφώνησα με κάποιον στις 30 τούρκικες λίρες. Στην αρχή του είχα ζητήσει να βάλει ταξίμετρο, αλλά αυτός είπε ότι δεν θα με συνέφερε, λόγω κυκλοφοριακού. Μας πήγε πολύ γρήγορα στο ξενοδοχείο, λαμβάνοντας υπ' όψη το τρομαχτικό κυκλοφοριακό της Πόλης. Καθόμουν μπροστά, δίπλα στον οδηγό. Όταν με ρώτησαν κάτι από το πίσω κάθισμα, τους απάντησα ότι έχω βάλει την ταυτότητα στα δόντια και δεν μπορώ να μιλήσω. Πράγματι ο οδηγός προσπαθούσε να φτάσει γρήγορα. Έκανε άπειρες σφήνες, ξεπερνούσε στα χιλιοστά μεγάλα οχήματα και η απόλυτη αποθέωση ήταν όταν μπήκε με μεγάλη ταχύτητα σε ένα βενζινάδικο (!!!), τρομοκρατώντας τόσο τους πελάτες, όσο και τους εργαζόμενους. Όταν φτάσαμε ζήτησε επιβράβευση κι εγώ του είπα ότι είναι άριστος οδηγός. Ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας. Ήμουν αρκετές ημέρες στο πόδι, οπότε η δίωρη ξεκούραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ήταν βάλσαμο.
Κατά τις 20.15, συναντηθήκαμε στη ρεσεψιόν, καλέσαμε Uber και πήγαμε στο Maria's Garden Restaurant,

αρκετά μακριά από το ξενοδοχείο μας και μάλιστα σε ώρα που είχε κίνηση στους δρόμους. Το restaurant ανήκει στη Μαρία Εκμεκτσίογλου, η οποία έχει συνδυάσει τη Ρωμαίικη κουζίνα με την Τουρκική, την κουζίνα της Θεσσαλονίκης και την Κρητική κουζίνα. Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά,

το ίδιο και το πολυποικιλιακό, με βάση όμως το sauvignon blanc, λευκό κρασί το οποίο επιλέξαμε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο restaurant, είχε μουσική live με τουρκικά αλλά και ελληνικά τραγούδια,

καθώς και το ότι η διακόσμηση ήταν όμορφη, ιδιαίτερα στον κήπο,

αλλά και σε όλους τους λοιπούς χώρους,

ακόμα και στην τουαλέτα, όπου υπήρχε ποίηση και ελληνική (Ιθάκη του Καβάφη) και τουρκική.

Αφού απολαύσαμε φαγητό και κρασί, καλέσαμε Uber και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Στα σοκάκια πίσω από το ξενοδοχείο μας, υπάρχουν αρκετά μπαράκια. Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ). Κάποιοι από την παρέα έφυγαν για να ξεκουραστούν στα δωμάτιά τους. Εγώ με άλλους δύο μείναμε στο μπαρ, ήπια ένα ποτήρι Cardhu και μια μπίρα και στη συνέχεια, ανεβήκαμε στο roof garden του ξενοδοχείου με δυο μπουκάλια βότκα, απολαμβάνοντας, για δεύτερο βράδυ, τη νυχτερινή θέα του Βόσπορου. Εκεί σκέφτηκα τον αταίριαστο συνδυασμό: Βότκα και Πόλη. Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης. Εμείς όμως βρήκαμε τον τρόπο, ερχόμενοι στην Πόλη από την Πολωνία.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Στην Πόλη ΙΙ. Βόλτα στο Βόσπορο και μπίρες στη γέφυρα Γαλατά.

Την επόμενη ημέρα, μετά από το πολύ πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο, από το οποίο απολάμβανα την πρωινή θέα του Βόσπορου,

αποφάσισα να πάω τους τρεις συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι δεν είχαν επισκεφτεί την Πόλη, μια βόλτα στο Βόσπορο με καραβάκι. Γνώριζα ότι τα καραβάκια έφευγαν από το Εμίνονου, οπότε βγαίνοντας από το ξενοδοχείο και αποφεύγοντας τους πειρασμούς του καλύτερου ζαχαροπλαστείου της Πόλης, του Karaköy Güllüoğlu,

λόγω άριστου πρωινού, προχωρήσαμε προς τη γέφυρα Γαλατά.

Φτάσαμε στην απέναντι πλευρά του Κεράτιου κόλπου και συγκεκριμένα στο Εμίνονου, ο Πύργος Γαλατά δέσποζε στην απέναντι πλευρά του κόλπου

κι εγώ επέλεξα tour στο Βόσπορο πολύ φτηνό (με 12 λίρες το άτομο).

Υπέροχο tour, το καραβάκι έπλεε δίπλα στην ευρωπαϊκή πλευρά, οπότε είδαμε πρώτα την περιοχή με τον Πύργο Γαλατά, στη συνέχεια το ξενοδοχείο μας

και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Πόλης.

Το καραβάκι συνέχισε, πάντα δίπλα στην ευρωπαϊκή πλευρά, με συνοδεία από θαλασσοπούλια,

πέρασε από το Ντολμά Μπαχτσέ Τζαμί,

το ανάκτορο Ντολμά Μπαχτσέ,

και το παλάτι Τσιραγάν (σήμερα ξενοδοχείο),

μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη γέφυρα του Βόσπορου, όπου πριν από αυτή δεσπόζει το Τζαμί Ορτάκιοϊ.

Το καραβάκι συνέχισε την πορεία του δίπλα στην ευρωπαϊκή πλευρά, πέρασε κάτω από την πρώτη γέφυρα του Βόσπορου και στην ακτή έβλεπα το σημαιοστολισμό, για την επέτειο του θανάτου του Κεμάλ Ατατούρκ.

Κοίταξα στο τηλέφωνό μου την ημερομηνία, ήταν 9 Νοέμβρη 2017. Ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε πεθάνει στις 10 Νοέμβρη 1938, στο ανάκτορο Ντολμά Μπαχτσέ. Η 9 Νοέμβρη ήταν παραμονή της επετείου. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα μια περίεργη σύμπτωση. Τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Νοεμβρίου του έτους 1938 είχε συμβεί το μαζικό πογκρόμ στη Γερμανία και στην Αυστρία κατά των Εβραίων κλπ, συμβάν το οποίο έχει περάσει στην ιστορία ως η νύχτα των κρυστάλλων. Την ίδια ημέρα δυο ιστορικά γεγονότα. Άφησα τις σκέψεις μου και συνέχισα την παρατήρηση προς την ευρωπαϊκή πλευρά του Βόσπορου

και στις συνοικίες, όπου μένουν γενικά εύπορες τάξεις,

έως ότου το καραβάκι πέρασε κοντά από το κάστρο Ρουμελιχισάρ (κάστρο της Ρούμελης-όπου Ρούμελη ονομαζόταν η ευρωπαϊκή πλευρά και Ανατολία η ασιατική πλευρά),

η κατασκευή του οποίου είχε υλοποιηθεί με εντολές του Μωάμεθ Β του πορθητή, προκειμένου να μην είναι δυνατή η βοήθεια στην Πόλη από βόρεια.
Όταν το καραβάκι πέρασε και τη δεύτερη γέφυρα του Βόσπορου (γέφυρα Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ), προχώρησε λίγο και στη συνέχεια έκανε αναστροφή και πήρε το δρόμο της επιστροφής, πλέοντας δίπλα στην ασιατική πλευρά, αυτή τη φορά.

Το καραβάκι συνέχισε και παρατηρήσαμε από την ασιατική πλευρά το στρατιωτικό γυμνάσιο του Κουλέλι,

αλλά και άλλες τοποθεσίες της ασιατικής πλευράς.

Επιστρέφοντας και προσεγγίζοντας την πρώτη γέφυρα του Βόσπορου, περάσαμε από το μπαρόκ τζαμί Μπεηλέρμπεη

και το Ανάκτορο Μπεηλέρμπεη

Στη συνέχεια αφού περάσαμε, πάλι, κάτω από την πρώτη γέφυρα του Βόσπορου με αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φορά (νότια), είδαμε τον Πύργο του Λεάνδρου,

κατασκευασμένο σε ένα νησάκι στη νότια είσοδο του Βόσπορου και σε απόσταση 200 μέτρων από την ασιατική πλευρά και τελικά το καραβάκι περνώντας κάτω από τη γέφυρα του Γαλατά,

μας αποβίβασε δυτικά αυτής.

Ενώ το καραβάκι έφευγε,

εμείς ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα μικρό περίπατο, αλλά σταματήσαμε στα διακοσμημένα καραβάκια, γιατί κάποιοι από την παρέα ήθελαν να φάνε balik ekmek. Γέλασα πολύ με τη διακόσμηση των καραβιών-street food.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στα σοκάκια του Eminonu

και προς την Αιγυπτιακή αγορά. Μπήκαμε μέσα στην Αιγυπτιακή αγορά

και αρχίσαμε να χαζεύουμε τα προϊόντα.

Τις αγορές δεν τις γουστάρω πολύ. Μάλλον καθόλου. Οπότε αποφάσισα να αποσχιστώ από τους υπόλοιπους και να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω μια όμορφη βόλτα έως τον Πύργο Γαλατά. Βγαίνω έξω

και φτάνοντας στη γέφυρα Γαλατά, έριξα μια ματιά στα καραβάκια-street food και γέλασα πάλι.

Είχα αρχίσει να διψάω και σκέφτηκα ότι μια μπίρα στη γέφυρα με θέα προς τον ήλιο να πέφτει προς την παλιά πόλη και προς το Τέμενος Σουλεϊμανιγιέ (κατασκευασμένο κι αυτό από τον Οθωμανό αρχιτέκτονα Σινάν με εντολή του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπή) θα ήταν ότι έπρεπε για την περίπτωση της στιγμής εκείνης.

Σταμάτησα σε ένα μπαρ κάτω από τη γέφυρα Γαλατά και ήπια δυο μπίρες, απολαμβάνοντας τη θέα.

Όταν έφευγα είδα μερικές όμορφες εικόνες

και κατευθύνθηκα προς τον Πύργο Γαλατά.

 

[vanda]

Ευχαριστούμε πολύ για την ιστορία σου και για τις όμορφες φωτογραφίες.

Μου κάνει εντύπωση που έβρισκες μπύρες και γενικότερα αλκοόλ σε πολλά μέρη της πόλης. Φίλοι που έχουνε επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη στο παρελθόν μου λέγανε ότι ούτε σε εστιατόρια ούτε σε καφέ βρίσκανε να πιούνε.

Εσείς τα ψάχνατε αυτά τα μέρη; Η έχουνε αλλάξει τα πράγματα;

 

[gelf]

@vanda. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου. Αλκοόλ βρίσκεις παντού, εκτός από τα οθωμανικά εστιατόρια και πιθανώς και κάποια αντίστοιχα καφέ (στην ασιατική πλευρά Kadikoy-Χαλκηδόνα- είναι πολύ χαλαρές οι καταστάσεις και δεν έχεις πρόβλημα). Βρίσκεις παντού, αλλά το πληρώνεις πολύ, λόγω της φορολογίας. Εκτός από τις μπίρες. Στα επόμενα τρία κεφάλαια, τα αναφέρω αυτά. Και εμείς πήγαμε σε δύο εστιατόρια που δεν είχαν αλκοόλ. Βέβαια είχαμε πάρει τα μέτρα μας.

Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχετικά, (με το ζήτημα που έθεσες) αποσπάσματα από τη συνέχεια της ιστορίας μου:
Τα αποσπάσματα είναι μέσα σε εισαγωγικά με πλάγιους χαρακτήρες (Ι).

"Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά (εννοώ μπαρ) και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ)."

"Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης."

"έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.....
...Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες τα ορεκτικά και τα κεμπάπ έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία. Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi, βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά, αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία. Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του και το πλούσια σε ποτά μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό, για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες."

"Κατά τα λοιπά, πρέπει να επισημάνω ότι η Πόλη έχει γίνει πολύ φτηνός προορισμός (πλην αλκοόλ, εξαιρούνται οι μπίρες, οι οποίες κόστιζαν γύρω στις 14 λίρες - περίπου 3 ευρώ)."

 

[vanda]

@vanda. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου. Αλκοόλ βρίσκεις παντού, εκτός από τα οθωμανικά εστιατόρια και πιθανώς και κάποια αντίστοιχα καφέ (στην ασιατική πλευρά Kadikoy-Χαλκηδόνα- είναι πολύ χαλαρές οι καταστάσεις και δεν έχεις πρόβλημα). Βρίσκεις παντού, αλλά το πληρώνεις πολύ, λόγω της φορολογίας. Εκτός από τις μπίρες. Στα επόμενα τρία κεφάλαια, τα αναφέρω αυτά. Και εμείς πήγαμε σε δύο εστιατόρια που δεν είχαν αλκοόλ. Βέβαια είχαμε πάρει τα μέτρα μας.

Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχετικά, (με το ζήτημα που έθεσες) αποσπάσματα από τη συνέχεια της ιστορίας μου:
Τα αποσπάσματα είναι μέσα σε εισαγωγικά με πλάγιους χαρακτήρες (Ι).

"Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά (εννοώ μπαρ) και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ)."

"Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης."

"έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.....
...Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες τα ορεκτικά και τα κεμπάπ έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία. Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi, βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά, αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία. Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του και το πλούσια σε ποτά μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό, για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες."

"Κατά τα λοιπά, πρέπει να επισημάνω ότι η Πόλη έχει γίνει πολύ φτηνός προορισμός (πλην αλκοόλ, εξαιρούνται οι μπίρες, οι οποίες κόστιζαν γύρω στις 14 λίρες - περίπου 3 ευρώ)."

Ευχαριστώ πολύ για την άμεση και λεπτομερή απάντησή σου. Πρόκειται να επισκεφτώ την Πόλη την Πρωτομαγιά και η έλλειψη αλκοόλ είναι από τα θέματα που με αγχώνουνε. Τώρα ηρέμησα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι fun της μπίρας. Προτιμώ το κρασί. Υπάρχει κάτι αξιόλογο σε τούρκικο κρασί;

 

[fotast]

@vanda. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου. Αλκοόλ βρίσκεις παντού, εκτός από τα οθωμανικά εστιατόρια και πιθανώς και κάποια αντίστοιχα καφέ (στην ασιατική πλευρά Kadikoy-Χαλκηδόνα- είναι πολύ χαλαρές οι καταστάσεις και δεν έχεις πρόβλημα). Βρίσκεις παντού, αλλά το πληρώνεις πολύ, λόγω της φορολογίας. Εκτός από τις μπίρες. Στα επόμενα τρία κεφάλαια, τα αναφέρω αυτά. Και εμείς πήγαμε σε δύο εστιατόρια που δεν είχαν αλκοόλ. Βέβαια είχαμε πάρει τα μέτρα μας.

Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχετικά, (με το ζήτημα που έθεσες) αποσπάσματα από τη συνέχεια της ιστορίας μου:
Τα αποσπάσματα είναι μέσα σε εισαγωγικά με πλάγιους χαρακτήρες (Ι).

"Επισκεφτήκαμε ένα από αυτά (εννοώ μπαρ) και κατάλαβα ότι η συνεχής πτώση της τούρκικης λίρας δεν είχε την αντίστοιχη άνοδο, ακόμη, στα ποτά. Για παράδειγμα το ποτήρι Cardhu, κόστιζε 44 λίρες (λίγο κάτω από 10 ευρώ), ενώ το 2011 κόστιζε 34 λίρες (17 ευρώ)."

"Ο Ορχάν Παμούκ, αναφέρει στο βιβλίο του "Istanbul" για ποτά και συγκεκριμένα για ρακί και βότκα. Όμως τώρα με την επικράτηση του οθωμανισμού το αλκοόλ είναι σε απαγόρευση, λόγω της μεγάλης φορολόγησης."

"έτσι καλέσαμε Uber, ώστε να μας πάει στο εξαιρετικό Οθωμανικό εστιατόριο Akdeniz Hatay Sofrası.....
...Τα φαγητά ήταν εξαιρετικά από τις πίτες τα ορεκτικά και τα κεμπάπ έως την υπερπαραγωγή με το αρνάκι ψημένο σε μέσα σε περίβλημα αλατιού αλλά και το εξαίσιο κιουνεφέ, σερβιρισμένο και αυτό με ιεροτελεστία. Επίσης γελάσαμε πολύ με το σπάσιμο του περιβλήματος του αλατιού, αλλά και το σερβίρισμα του κιουνεφέ, ολόκληρη ιεροτελεστία και τα δύο, ιεροτελεστία την οποία βιντεοσκόπησα. Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η έλλειψη αλκοόλ. Το ζήτημα αυτό λύθηκε με τα φλασκιά τα οποία είχαμε γεμίσει με βότκα. Έτσι και εμείς απολαύσαμε το φαγητό με συνοδεία ποτού και οι θαμώνες του εστιατορίου δεν σκανδαλίστηκαν."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi, βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά, αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία."
Η ιστορία καλύπτεται με πολλές φωτογραφίες.

"Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία. Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του και το πλούσια σε ποτά μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό, για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες."

"Κατά τα λοιπά, πρέπει να επισημάνω ότι η Πόλη έχει γίνει πολύ φτηνός προορισμός (πλην αλκοόλ, εξαιρούνται οι μπίρες, οι οποίες κόστιζαν γύρω στις 14 λίρες - περίπου 3 ευρώ)."

Κεντάς...Αλκοολικός ήρωας....

 

[babaduma]

Όταν είχα πάει το έτος 2011, έζησα μια τραυματική εμπειρία. Πλήρωσα το Cragganmore Malt Whisky (μεζούρα) 17,50 ευρώ, όταν τότε, πριν λίγους μήνες, στη Σουηδία το είχα πληρώσει 12 ευρώ.

Μετά από τέτοια τραυματική εμπειρία σε μια Πόλη, εγώ το ομολογώ: Όχι απλώς δεν θα ξαναπήγαινα, αλλά θα την έσβηνα κι απ'το χάρτη, να μην ξαναδώ ούτε τ'όνομά της! Να ρίξει φωτιά ο Αλλάχ και να με κάψει αν λέω ψέμματα... Ακούς εκεί!

 

[giannismits]

Μπορεί το θέμα αλκοόλ να με αφήνει αδιάφορο, αλλά τις αλκοολικές ιστορίες σου πάντα τις απολαμβάνω
Βέβαια δεν εστιάζω σ'αυτό στις ιστορίες σου αλλά στην άμεση συνολική περιγραφή και τις ωραίες φωτογραφίες. Αγαπημένη Κωνσταντινούπολη. Πήγα όταν ήμουν πρωτάρης στα ταξίδια και νομίζω επιβάλλεται να την επισκεφτώ ξανά. Τουλάχιστον φωτογραφικά και γευσιγνωστικά άφησα πολλές εκκρεμότητες!

 

[Borealis]

Μετά από τέτοια τραυματική εμπειρία σε μια Πόλη, εγώ το ομολογώ: Όχι απλώς δεν θα ξαναπήγαινα, αλλά θα την έσβηνα κι απ'το χάρτη, να μην ξαναδώ ούτε τ'όνομά της! Να ρίξει φωτιά ο Αλλάχ και να με κάψει αν λέω ψέμματα... Ακούς εκεί!

Περιλαμβάνεται και αυτό στα πλαίσια της μη- ελευθερίας που χαρακτηρίζει την πόλη, τουλάχιστον από το 89 που κάπως μπορώ να ξέρω. Δεν θυμάμαι καμιά εποχή που δεν υπήρχε κάποια υποψία απειλής, ανάλογα ποιο ζήτημα ήταν στην επικαιρότητα (και στην Τουρκία υπήρχαν πάντα πολλά). Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν ή είναι μια επικίνδυνη πόλη ή ότι αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία, σημασία έχει ότι συνεχίζει να είναι μια πόλη που ζει με σκιές, μισόλογα και πάντα ψιθυριστά. Και αυτό, αν δεν είσαι τύπος που τρελαίνεται με τα πατριαρχεία και τα μοναστήρια, λίγο περισσότερο αλκοόλ χρειάζεται για να το χωνέψεις.

 

[gelf]

@vanda. Κρασί υπάρχει και μάλιστα πολύ καλό. Στην Τουρκία παράγονται καλές ποικιλίες οίνου. Όμως το πιο φτηνό που βρήκα είχε 130 λίρες, το μπουκάλι και 28-30 λίρες, το ποτήρι. Βέβαια εσύ πιθανώς βρεις και φτηνότερα. Πάντως η τούρκικη λίρα διολισθαίνει συνεχώς, έναντι του ευρώ, οπότε έως το Μάη φαντάζομαι ότι οι τιμές θα είναι πιο ελκυστικές.
Για να επανέλθω στα τούρκικα κρασιά, την τελευταία νύχτα στο roof garden του ξενοδοχείου, είχε promotion οινογευσίας από μία οινοποιία. Με κέρασαν διάφορες ποικιλίες και έμεινα ευχαριστημένος και από τα λευκά και από τα κόκκινα κρασιά τους. Εκείνο που δεν γνώριζα ήταν ότι παράγουν και κρασί Malbec, το οποίο ως επί το πλείστον παράγεται στην Αργεντινή. Εκεί είχα μάθει το Malbec και έχει γίνει από τις αγαπημένες μου ποικιλίες. Σε χώρες που δεν παράγουν κρασί είναι μία από τις πρώτες μου επιλογές. Με έκπληξή μου, παρατήρησα ότι στην Τουρκία, το παράγουν με ιδιαίτερη επιτυχία.
Παρακάτω βάζω μια φωτογραφία ενός πολυποικιλιακού λευκού οίνου και μια φωτογραφία από Cabernet Sauvignon. Και τα δύο είναι παραγωγή Τουρκίας.

@fotast. Σ' ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να απολαύσω φαγητό, ή τη νύχτα μια υπέροχη θέα χωρίς να πιω λίγο κρασάκι ή λίγο malt ουισκάκι (αυτά είναι τα αγαπημένα μου), αλλά δεν λέω όχι σε βότκα, τζιν, ή ακόμα και μπίρα. Εξαρτάται από το που θα βρεθώ. Για παράδειγμα στη Βραζιλία έπινα κασάσα. Πάντως αλκοολικός ήρωας (ήρωας για τους Τούρκους) ήταν ο Κεμάλ, ο πατέρας των Τούρκων (Ατατούρκ). Έπεσε ηρωικά λόγω της αγάπης του προς το αλκοόλ. Παρακάτω το άγαλμα του Κεμάλ να παραδίδει τη μάθηση και συγκεκριμένα το λατινικό αλφάβητο σε μαθητές.

@babaduma. Ευχαριστώ, έχεις καλή αίσθηση του χιούμορ.


@giannismits. Σ' ευχαριστώ πολύ. Πάντως στην παρούσα μικρή ιστορία δεν αναφέρομαι ιδιαίτερα στην Πόλη, όπου άλλωστε υπάρχουν πολλές άριστες ιστορίες από πολλούς, μεταξύ των οποίων και η δική σου, αλλά επειδή πέρασα όμορφα, γράφω αυτή την πολύ μικρή ιστορία, ως αυτοκριτική, επειδή απέφευγα την Πόλη. Άλλωστε όπου έχεις γράψει εσύ, ο γνωστός συγγραφέας ταξιδιωτικών οδηγών, έχεις καλύψει πλήρως το θέμα. Αυτό ισχύει και για την ιστορία σου για την Πόλη, παρά τους ισχυρισμούς σου περί πρωτάρη.
Βέβαια, πιστεύω ότι ο κάθε ένας που γράφει, βάζει ένα λιθαράκι στη γνώση του τόπου, όσο γνωστός και να είναι αυτός ο τόπος. Ο κάθε ένας που γράφει παρουσιάζει κάτι, από τη δική του οπτική γωνία.
Όσο για μένα, βασικά τις ιστορίες τις γράφω για τον εαυτό μου. Να τις διαβάζω, να θυμάμαι τις λεπτομέρειες, λόγω συνεχών ταξιδιών. Αν καταφέρω να μοντάρω και τις φωτογραφίες τις ανεβάζω. Να φανταστείς ότι ενώ έχω σημειώσεις από καλοκαιρινό road trip, δεν έχω μοντάρει ιστορία, λόγω πολλών φωτογραφιών (96,5 GB) και video (18 GB).


@Borealis. Οι παρεμβάσεις σου, όπως πάντα, είναι πολύ εύστοχες. Άριστες. Σε ευχαριστώ, ακόμα μια φορά. Πράγματι οι περιορισμοί περιλαμβάνονται στα πλαίσια της μη ελευθερίας, όπως σωστά γράφεις. Αλλά και τα λοιπά που γράφεις εκφράζουν απόλυτα τις καταστάσεις και οπωσδήποτε εκφράζουν επακριβώς και τις δικές μου απόψεις.