gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.751
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 5
Στην Πόλη ΙV. Μονή της Χώρας, Πατριαρχείο, Kadikoy (Χαλκηδόνα).
Τελευταία ολόκληρη ημέρα στην Πόλη και μετά το πολύ πλούσιο πρωινό στο roof garden του ξενοδοχείου μας,
καλέσαμε Uber, στο οποίο δώσαμε τη διεύθυνση της Μονής της Χώρας. Η Μονή της Χώρας, η οποία σήμερα (ή για την ακρίβεια από το έτος 1958) λειτουργεί ως μουσείο και θεωρείται από τους ειδικούς, ότι διαθέτει τα καλύτερα σωζόμενα ψηφιδωτά στον κόσμο, με δεδομένο ότι αυτά της Συρίας θα έχουν καταστραφεί στον πόλεμο. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της επίσκεψής μας στη Μονή της Χώρας. Στο δρόμο περάσαμε από παραδοσιακούς οθωμανικούς οικισμούς
και όταν κατεβήκαμε στη Μονή της Χώρας, καταλάβαμε ότι η περιοχή γύρω από τη Μονή, η οποία κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα ήταν απόλυτα ερημική, αφού καφέ, καταστήματα με αναμνηστικά κλπ ήταν κλειστά.
Η περιοχή ήταν απόλυτα ερημική γιατί πλέον ελάχιστοι Ευρωπαίοι πηγαίνουν τα δυο τελευταία χρόνια στην Πόλη. Και οι Άραβες, οι οποίοι είναι η κύρια πηγή τουρισμού της Πόλης, προφανώς δεν επισκέπτονται τη Μονή της Χώρας. Κατ' εξαίρεση λειτουργούσε μόνο ένα καφέ,
το οποίο ευτυχώς διέθετε Wi-Fi, οπότε θα είχαμε τη δυνατότητα να καλέσουμε Uber, για την επόμενη μετακίνησή μας.
Ο κύριος ναός δεν είναι επισκέψιμος, αφού βρίσκεται σε διαδικασία αποκατάστασης την περίοδο αυτή,
αλλά όπως είχα πληροφορηθεί τα σπουδαιότερα ψηφιδωτά βρίσκονται στους νάρθηκες, οι οποίοι είναι επισκέψιμοι. Τρεις από εμάς βγάλαμε εισιτήρια και μπήκαμε μέσα στη μονή - μουσείο. Οι υπόλοιποι κάθισαν στο απέναντι καφέ για τσάι. Μπαίνοντας μέσα συνειδητοποίησα ότι οι πληροφορίες μου ήταν απόλυτα σωστές. Τα ψηφιδωτά ήταν (είναι) σπουδαία καλλιτεχνήματα. Πράγματι οι πληροφορίες που είχα ήταν απόλυτα ακριβείς.
Όταν βγήκαμε από το μουσείο καλέσαμε Uber, στο οποίο δώσαμε τη διεύθυνση της μεγάλη του γένους σχολή.
Αφού γυρίσαμε, παρατηρήσαμε το κτίριο,
τη γύρω περιοχή και τη θέα προς τον Κεράτιο κόλπο,
κατηφορίσαμε προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Προχωρώντας από τη μεγάλη του γένους σχολή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρατήρησα μπαράκια τα οποία έχουν ανοίξει πρόσφατα,
δηλαδή όταν εννοώ πρόσφατα, εννοώ τα τελευταία έξι χρόνια τα οποία είχα βάλει την Πόλη σε καραντίνα.
Ύστερα από λίγα λεπτά είμαστε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αφού είδαμε το Πατριαρχείο και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου,
καλέσαμε για μια ακόμη φορά Uber, ώστε να μας πάει στην αποβάθρα στο Εμίνονου, για να πάρουμε το καραβάκι για την ασιατική πλευρά της Πόλης και συγκεκριμένα για το Kadikoy (Χαλκηδόνα).
Την προηγούμενη φορά, κατά την οποία είχα επισκεφτεί την Πόλη, δεν είχα περάσει στην ασιατική πλευρά. Το καραβάκι ξεκίνησε, παρατηρούσα από το κατάστρωμα την ευρωπαϊκή πλευρά
και ύστερα από λίγη ώρα φτάσαμε στο λιμανάκι του Kadikoy. Βγαίνοντας από το καραβάκι και προχωρώντας προς το κέντρο του Kadikoy,
άρχισα να ενθουσιάζομαι και να κάνω ειλικρινή αυτοκριτική, για το ότι είχα βάλει σε καραντίνα την Πόλη. Το συναίσθημα αυτό, εντάθηκε όταν φτάσαμε στην αγορά του Kadikoy, αφού πρώτα είχαμε περάσει από την εκκλησία της Αγίας Ευφημίας. Η αγορά του Kadikoy, είναι αγορά γευσιγνωσίας.
Ότι φάγαμε από τους πάγκους ήταν εξαιρετικό. Ακόμα και τώρα, έχω στη γεύση μου, το υπέροχο γεμιστό μύδι που έφαγα στην αγορά.
Συνεχίσαμε να προχωράμε στην αγορά, όπου υπήρχαν και πολλά καταστήματα αγορές- εστιατόρια, τα οποία μαγείρευαν από τα προϊόντα που πουλούσαν. Ιδιαίτερα τα ψαρικά, (αλλά και όλα τ' άλλα) φαινόντουσαν εξαιρετικά.
Συνεχίσαμε να προχωράμε σε πεζόδρομους με μπαρ κι εστιατόρια.
Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi,
βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά,
αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία. Ήπια μια πολύ γερή γουλιά. Αισθάνθηκα καλύτερα, αλλά όχι τέλεια, όπως θα αισθανόμουν εάν έπινα το Yeni Raki. Προτιμώ πάντα τα τοπικά προϊόντα. Δεν πειράζει όμως. Βολεύτηκα και έτσι. Επαναλαμβάνω πάντως ότι, το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Είχε δίκιο ο φίλος μου σ' αυτόν τον τομέα. Αφού φάγαμε ελαφρά, εγώ πολύ πιο ελαφρά, αφού δεν είχα χωνέψει ακόμα ούτε το πρωινό μου, ούτε το πως βρέθηκα για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε οθωμανικό εστιατόριο, σηκωθήκαμε και αρχίσαμε πάλι να περπατάμε στο κέντρο του Kadikoy. Υπάρχουν πολλά μπαράκια στην περιοχή,
εγώ σκεφτόμουν ότι καθίσαμε στο μόνο κατάστημα της περιοχής χωρίς αλκοόλ και μάλιστα όταν είδα και πολλά μπαράκια με happy hour, άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα, άρχισα να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στη δύση.
Μπήκαμε σ' ένα από τα μπαράκια και ήπιαμε μερικές μπίρες. Όταν βγήκαμε έξω τονωμένοι, κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο Kadikoy,
περάσαμε και από την περίφημη εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Χαλκηδόνας,
συνεχίσαμε να περπατάμε συναντήσαμε το Πολιτιστικό κέντρο Ναζίμ Χικμέτ (ποιητής και δραματουργός - γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το έτος 1902 και πέθανε στη Μόσχα το έτος 1963, μέλος του ΚΚΤουρκίας), επιστρέψαμε σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Kadikoy, τη λεωφόρο General Asım Gündüz Cd., με τις γραμμές του τραμ, γελάσαμε με μια γάτα που είχε μπει στη βιτρίνα ενός καταστήματος γυναικείων εσωρούχων,
νεανικός κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους,
θεωρούσα ότι είμαι σε δυτική πόλη, αίσθηση που δυνάμωσε όταν είδα το κτίριο της Όπερας
και όπως κατηφορίζαμε την κεντρική λεωφόρο του Kadikoy,
κάναμε μια παράκαμψη, περάσαμε πάλι μέσα από την αγορά και βρεθήκαμε σε ένα παράδρομο (Muvakkıthane Cd.) που είχε εκτός των άλλων και δυο ζαχαροπλαστεία, το ένα απέναντι από το άλλο. Το ένα είχε ευρωπαϊκά γλυκά (Baylan),
είχε ιδρυθεί από Έλληνα, το άλλο είχε ανατολίτικα γλυκά (Ali Muhiddin Hacı Bekir, Kadıköy).
Τα δύο αυτά ζαχαροπλαστεία θεωρούνται τα καλύτερα ή μάλλον δύο από τα τρία καλύτερα ζαχαροπλαστεία της Πόλης. Καθίσαμε στο πρώτο, απολαύσαμε σε μια πολύ όμορφη σκεπαστή αυλή ένα καταπληκτικό γλυκό και στη συνέχεια περάσαμε από το δεύτερο και πήραμε σουτζούκ-λουκούμ στο χέρι.
Επιστρέφοντας, προκειμένου να πάρουμε το καραβάκι προς την ευρωπαϊκή πλευρά και συγκεκριμένα προς το Karakoy, είδαμε το άγαλμα του Κεμάλ να παραδίδει τη μάθηση και συγκεκριμένα το λατινικό αλφάβητο σε μαθητές.
Φτάνοντας στην αποβάθρα,
το καραβάκι που θα διέσχιζε το Βόσπορο να μας πάει στο Karakoy, αυτή τη φορά , ήταν έτοιμο για αναχώρηση. Τρέξαμε το προλάβαμε, διασχίσαμε το Βόσπορο ακόμη μια φορά,
το καραβάκι μας άφησε στην αποβάθρα του Karakoy,
πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, στο δρόμο για το οποίο κάποιοι σταμάτησαν στο εξαιρετικό ζαχαροπλαστείο Karakoy Gulluoglu,
μην αντέχοντας στους πειρασμούς.
Εγώ με τους υπόλοιπους, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Σε αντίθεση με τους άλλους, είχα αποφύγει τελείως τα γλυκά και πριν από αρκετές ώρες είχα φάει ελάχιστο φαγητό. Έτσι φτάνοντας στο ξενοδοχείο, έκανα αρκετή κολύμβηση στην αδειανή πισίνα, κολύμβηση την οποία είχα στερηθεί τις προηγούμενες δυο ημέρες. Επίσης έκανα και σάουνα. Αποτοξινωμένος μετά τα μπάνια μου ανέβηκα στο roof garden του ξενοδοχείου. Είχε promotion οινογευσίας από μία οινοποιία. Δέχτηκα ευχαρίστως το κέρασμα και ήπια τρία ποτήρια, τα δύο λευκό κρασί και το τρίτο κόκκινο. Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία.
Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του
και το πλούσιo σε ποτά μπαρ, τόσο το εσωτερικό μπαρ,
όσο και το εξωτερικό μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες. Ύστερα από τα κεράσματα, είχε ανέβει και ένας από τους συνταξιδιώτες, ανοίξαμε δυο μπουκάλια λευκό κρασί Sauvignon Blanc, στη μέση του δεύτερου παραγγείλαμε σπαλομπριζόλες
και για να ολοκληρώσουμε τις γεύσεις κλείσαμε με ένα μπουκάλι Cabernet Sauvignon, όπως την προηγούμενη νύχτα και στο τέλος με ένα μπουκάλι Malbec.
Και πάντα με θέα τον Βόσπορο.
Στην Πόλη ΙV. Μονή της Χώρας, Πατριαρχείο, Kadikoy (Χαλκηδόνα).
Τελευταία ολόκληρη ημέρα στην Πόλη και μετά το πολύ πλούσιο πρωινό στο roof garden του ξενοδοχείου μας,
καλέσαμε Uber, στο οποίο δώσαμε τη διεύθυνση της Μονής της Χώρας. Η Μονή της Χώρας, η οποία σήμερα (ή για την ακρίβεια από το έτος 1958) λειτουργεί ως μουσείο και θεωρείται από τους ειδικούς, ότι διαθέτει τα καλύτερα σωζόμενα ψηφιδωτά στον κόσμο, με δεδομένο ότι αυτά της Συρίας θα έχουν καταστραφεί στον πόλεμο. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της επίσκεψής μας στη Μονή της Χώρας. Στο δρόμο περάσαμε από παραδοσιακούς οθωμανικούς οικισμούς
και όταν κατεβήκαμε στη Μονή της Χώρας, καταλάβαμε ότι η περιοχή γύρω από τη Μονή, η οποία κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα ήταν απόλυτα ερημική, αφού καφέ, καταστήματα με αναμνηστικά κλπ ήταν κλειστά.
Η περιοχή ήταν απόλυτα ερημική γιατί πλέον ελάχιστοι Ευρωπαίοι πηγαίνουν τα δυο τελευταία χρόνια στην Πόλη. Και οι Άραβες, οι οποίοι είναι η κύρια πηγή τουρισμού της Πόλης, προφανώς δεν επισκέπτονται τη Μονή της Χώρας. Κατ' εξαίρεση λειτουργούσε μόνο ένα καφέ,
το οποίο ευτυχώς διέθετε Wi-Fi, οπότε θα είχαμε τη δυνατότητα να καλέσουμε Uber, για την επόμενη μετακίνησή μας.
Ο κύριος ναός δεν είναι επισκέψιμος, αφού βρίσκεται σε διαδικασία αποκατάστασης την περίοδο αυτή,
αλλά όπως είχα πληροφορηθεί τα σπουδαιότερα ψηφιδωτά βρίσκονται στους νάρθηκες, οι οποίοι είναι επισκέψιμοι. Τρεις από εμάς βγάλαμε εισιτήρια και μπήκαμε μέσα στη μονή - μουσείο. Οι υπόλοιποι κάθισαν στο απέναντι καφέ για τσάι. Μπαίνοντας μέσα συνειδητοποίησα ότι οι πληροφορίες μου ήταν απόλυτα σωστές. Τα ψηφιδωτά ήταν (είναι) σπουδαία καλλιτεχνήματα. Πράγματι οι πληροφορίες που είχα ήταν απόλυτα ακριβείς.
Όταν βγήκαμε από το μουσείο καλέσαμε Uber, στο οποίο δώσαμε τη διεύθυνση της μεγάλη του γένους σχολή.
Αφού γυρίσαμε, παρατηρήσαμε το κτίριο,
τη γύρω περιοχή και τη θέα προς τον Κεράτιο κόλπο,
κατηφορίσαμε προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Προχωρώντας από τη μεγάλη του γένους σχολή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρατήρησα μπαράκια τα οποία έχουν ανοίξει πρόσφατα,
δηλαδή όταν εννοώ πρόσφατα, εννοώ τα τελευταία έξι χρόνια τα οποία είχα βάλει την Πόλη σε καραντίνα.
Ύστερα από λίγα λεπτά είμαστε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αφού είδαμε το Πατριαρχείο και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου,
καλέσαμε για μια ακόμη φορά Uber, ώστε να μας πάει στην αποβάθρα στο Εμίνονου, για να πάρουμε το καραβάκι για την ασιατική πλευρά της Πόλης και συγκεκριμένα για το Kadikoy (Χαλκηδόνα).
Την προηγούμενη φορά, κατά την οποία είχα επισκεφτεί την Πόλη, δεν είχα περάσει στην ασιατική πλευρά. Το καραβάκι ξεκίνησε, παρατηρούσα από το κατάστρωμα την ευρωπαϊκή πλευρά
και ύστερα από λίγη ώρα φτάσαμε στο λιμανάκι του Kadikoy. Βγαίνοντας από το καραβάκι και προχωρώντας προς το κέντρο του Kadikoy,
άρχισα να ενθουσιάζομαι και να κάνω ειλικρινή αυτοκριτική, για το ότι είχα βάλει σε καραντίνα την Πόλη. Το συναίσθημα αυτό, εντάθηκε όταν φτάσαμε στην αγορά του Kadikoy, αφού πρώτα είχαμε περάσει από την εκκλησία της Αγίας Ευφημίας. Η αγορά του Kadikoy, είναι αγορά γευσιγνωσίας.
Ότι φάγαμε από τους πάγκους ήταν εξαιρετικό. Ακόμα και τώρα, έχω στη γεύση μου, το υπέροχο γεμιστό μύδι που έφαγα στην αγορά.
Συνεχίσαμε να προχωράμε στην αγορά, όπου υπήρχαν και πολλά καταστήματα αγορές- εστιατόρια, τα οποία μαγείρευαν από τα προϊόντα που πουλούσαν. Ιδιαίτερα τα ψαρικά, (αλλά και όλα τ' άλλα) φαινόντουσαν εξαιρετικά.
Συνεχίσαμε να προχωράμε σε πεζόδρομους με μπαρ κι εστιατόρια.
Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, πρότεινε να σταματήσουμε σ' ένα εστιατόριο, το οποίο θεωρούσε ως το καλύτερο στο Kadikoy. Συμφωνήσαμε, γνωρίζοντας ότι είναι καλοφαγάς και ότι το ζήτημα αυτό, το είχε ψάξει πολύ. Το εστιατόριο ονομάζεται Ciya Sofrasi,
βρίσκεται επί του πεζόδρομου Güneşli Bahçe Sk, είχε πράγματι εξαιρετικά φαγητά,
αλλά παράλληλα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν διέθετε αλκοόλ. Θυμήθηκα ότι σε γειτονικό ρακάδικο, το μάτι μου είχε γυαλίσει, πριν από λίγα λεπτά της ώρας, βλέποντας έναν άνθρωπο να τρώει το ψαράκι του και κυρίως να πίνει το Yeni Raki του. Ο φίλος μου που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Πόλη, προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντάς μου ότι το άριστο εστιατόριο ήταν αυτό που είμαστε και όχι εκείνο το οποίο μου άρεσε, δηλαδή το ρακάδικο. Ήμουν απαρηγόρητος. Πάλι σε οθωμανικό εστιατόριο. Πάλι χωρίς αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια ημέρα όπου η Τουρκία γιόρταζε την επέτειο του αλκοολικού ήρωα της. Ημέρα που η Τουρκία ήταν σημαιοστολισμένη. Για την επέτειο του Κεμάλ Ατατούρκ. Όπως είναι γνωστό ο Κεμάλ πέθανε από κίρρωση ήπατος, λόγω της ισχυρής εξάρτησης από το αλκοόλ. Όμως είχαν πάλι «γνώση οι φύλακες». Στο backpack μου κουβαλούσα το φλασκί. Το πρωί το είχα ξαναγεμίσει με Zoladkowa. Για κάτι τέτοιες πολύ δύσκολες καταστάσεις είχαμε κουβαλήσει τη βότκα, από την Πολωνία. Ήπια μια πολύ γερή γουλιά. Αισθάνθηκα καλύτερα, αλλά όχι τέλεια, όπως θα αισθανόμουν εάν έπινα το Yeni Raki. Προτιμώ πάντα τα τοπικά προϊόντα. Δεν πειράζει όμως. Βολεύτηκα και έτσι. Επαναλαμβάνω πάντως ότι, το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Είχε δίκιο ο φίλος μου σ' αυτόν τον τομέα. Αφού φάγαμε ελαφρά, εγώ πολύ πιο ελαφρά, αφού δεν είχα χωνέψει ακόμα ούτε το πρωινό μου, ούτε το πως βρέθηκα για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε οθωμανικό εστιατόριο, σηκωθήκαμε και αρχίσαμε πάλι να περπατάμε στο κέντρο του Kadikoy. Υπάρχουν πολλά μπαράκια στην περιοχή,
εγώ σκεφτόμουν ότι καθίσαμε στο μόνο κατάστημα της περιοχής χωρίς αλκοόλ και μάλιστα όταν είδα και πολλά μπαράκια με happy hour, άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα, άρχισα να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στη δύση.
Μπήκαμε σ' ένα από τα μπαράκια και ήπιαμε μερικές μπίρες. Όταν βγήκαμε έξω τονωμένοι, κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο Kadikoy,
περάσαμε και από την περίφημη εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Χαλκηδόνας,
συνεχίσαμε να περπατάμε συναντήσαμε το Πολιτιστικό κέντρο Ναζίμ Χικμέτ (ποιητής και δραματουργός - γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το έτος 1902 και πέθανε στη Μόσχα το έτος 1963, μέλος του ΚΚΤουρκίας), επιστρέψαμε σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Kadikoy, τη λεωφόρο General Asım Gündüz Cd., με τις γραμμές του τραμ, γελάσαμε με μια γάτα που είχε μπει στη βιτρίνα ενός καταστήματος γυναικείων εσωρούχων,
νεανικός κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους,
θεωρούσα ότι είμαι σε δυτική πόλη, αίσθηση που δυνάμωσε όταν είδα το κτίριο της Όπερας
και όπως κατηφορίζαμε την κεντρική λεωφόρο του Kadikoy,
κάναμε μια παράκαμψη, περάσαμε πάλι μέσα από την αγορά και βρεθήκαμε σε ένα παράδρομο (Muvakkıthane Cd.) που είχε εκτός των άλλων και δυο ζαχαροπλαστεία, το ένα απέναντι από το άλλο. Το ένα είχε ευρωπαϊκά γλυκά (Baylan),
είχε ιδρυθεί από Έλληνα, το άλλο είχε ανατολίτικα γλυκά (Ali Muhiddin Hacı Bekir, Kadıköy).
Τα δύο αυτά ζαχαροπλαστεία θεωρούνται τα καλύτερα ή μάλλον δύο από τα τρία καλύτερα ζαχαροπλαστεία της Πόλης. Καθίσαμε στο πρώτο, απολαύσαμε σε μια πολύ όμορφη σκεπαστή αυλή ένα καταπληκτικό γλυκό και στη συνέχεια περάσαμε από το δεύτερο και πήραμε σουτζούκ-λουκούμ στο χέρι.
Επιστρέφοντας, προκειμένου να πάρουμε το καραβάκι προς την ευρωπαϊκή πλευρά και συγκεκριμένα προς το Karakoy, είδαμε το άγαλμα του Κεμάλ να παραδίδει τη μάθηση και συγκεκριμένα το λατινικό αλφάβητο σε μαθητές.
Φτάνοντας στην αποβάθρα,
το καραβάκι που θα διέσχιζε το Βόσπορο να μας πάει στο Karakoy, αυτή τη φορά , ήταν έτοιμο για αναχώρηση. Τρέξαμε το προλάβαμε, διασχίσαμε το Βόσπορο ακόμη μια φορά,
το καραβάκι μας άφησε στην αποβάθρα του Karakoy,
πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, στο δρόμο για το οποίο κάποιοι σταμάτησαν στο εξαιρετικό ζαχαροπλαστείο Karakoy Gulluoglu,
μην αντέχοντας στους πειρασμούς.
Εγώ με τους υπόλοιπους, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Σε αντίθεση με τους άλλους, είχα αποφύγει τελείως τα γλυκά και πριν από αρκετές ώρες είχα φάει ελάχιστο φαγητό. Έτσι φτάνοντας στο ξενοδοχείο, έκανα αρκετή κολύμβηση στην αδειανή πισίνα, κολύμβηση την οποία είχα στερηθεί τις προηγούμενες δυο ημέρες. Επίσης έκανα και σάουνα. Αποτοξινωμένος μετά τα μπάνια μου ανέβηκα στο roof garden του ξενοδοχείου. Είχε promotion οινογευσίας από μία οινοποιία. Δέχτηκα ευχαρίστως το κέρασμα και ήπια τρία ποτήρια, τα δύο λευκό κρασί και το τρίτο κόκκινο. Από το μπαρ στο roof garden του ξενοδοχείου, έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είχε θέα και προς τον Βόσπορο και προς τον Κεράτιο καθώς και σε δύο από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Πόλης το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία.
Και το κυριότερο. Με τα παρατεταγμένα μπουκάλια κρασί στην είσοδό του
και το πλούσιo σε ποτά μπαρ, τόσο το εσωτερικό μπαρ,
όσο και το εξωτερικό μπαρ, ανάγκαζε τους μουσουλμάνους να μην το επισκέπτονται, φυσικά πλην του πρωινού και αυτό για τους ένοικους του ξενοδοχείου. Έτσι το βράδυ απολάμβανες τα ποτά σου και τη θέα χωρίς μπούρκες και μαντήλες. Ύστερα από τα κεράσματα, είχε ανέβει και ένας από τους συνταξιδιώτες, ανοίξαμε δυο μπουκάλια λευκό κρασί Sauvignon Blanc, στη μέση του δεύτερου παραγγείλαμε σπαλομπριζόλες
και για να ολοκληρώσουμε τις γεύσεις κλείσαμε με ένα μπουκάλι Cabernet Sauvignon, όπως την προηγούμενη νύχτα και στο τέλος με ένα μπουκάλι Malbec.
Και πάντα με θέα τον Βόσπορο.