Γαλλία Ένα Παρίσι και για μένα!

[Dorotija]

Την επόμενη μέρα, δεν γινόταν άλλο, έπρεπε να κάνουμε και λίγο τους τουρίστες γιατί αλλιώς οι φίλοι μου στην Αθήνα δεν θα πίστευαν ότι είχα πάει πράγματι Παρίσι και όχι κάπου αλλού… Κινήσαμε λοιπόν οι μισές (γιατί οι υπόλοιπες μισές δεν την παλέψανε να σηκωθούνε μετά την κραιπάλη της προηγούμενης βραδιάς) για το μουσείο του Λούβρου με τον κλασικό πια RER και την all time classic στάση Chatelet την οποία θα χρησιμοποιήσετε άπειρες φορές κατά τη διαμονή σας εδω. Ούτε ουρές βρήκαμε όπως μας τρομοκρατούσαν, ούτε τα 9 αντίτιμο εισόδου πληρώσαμε γιατί ήμασταν νέοι 18-24 από χώρες-μέλη της ΕΕ (τιπ για όσους νέους σκοπεύουν να επισκεφτούν σύντομα το μουσείο- όσοι αισθάνονται νέοι νομίζω δεν απολαμβάνουν το συγκεκριμένο προνόμιο…) και μπήκαμε κουνιστές και λυγιστές μέσα. Δεν θα επεκταθώ σχετικά με το μουσείο, αφενός μεν γιατί σίγουρα τα έχουν πει κι άλλοι καλύτερα από μένα, αφετέρου γιατί δεν είδα και πολλά πράγματα –ούτε τρεις ώρες καλά καλά δεν είχαν περάσει και το πόδι μου άρχισε να με σφάζει οπότε τα παράτησα και βγήκα αναζητώντας ένα φαρμακείο. Θα πω μόνο κάτι που μου έκανε εντύπωση, κι ελπίζω να μην παρεξηγηθεί: δεν ξέρω τι θα ήταν το Λούβρο χωρίς τα Αιγυπτιακες και Ελληνικές αρχαιότητες και την Ιταλική ζωγραφική! Καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο και προσελκύουν πλήθη επισκεπτών! Αυτή η Μόνα Λίζα, μπορεί να είναι το πιο ωραίο έργο του κόσμου, δεν ξέρω- εγώ τσαλαπατησα τουλαχιστον 40 ανθρωπους στην προσπαθεια μου να τη φτασω!

Η Πόλη της Βροχής και ο Πύργος του Άιφελ
Ακολούθησε κούτσα κούτσα εξερεύνηση της γύρω περιοχής που έφτασε μέχρι την Κομεντί Φρανσέζ (η κάπως ετσι). Εκεί βρεθήκαμε ξανά όλες μαζί για να πάμε περπατητό όοοοοολο κάτω μέχρι τον Πύργο του Άιφελ. Η διαδρομή κατά μήκος του ποταμού είναι πραγματικά απολαυστική, και το Παρίσι μοιάζει με υπαίθριο μουσείο. Ουτε στα μισα της διαδρομής δεν ειμασταν όταν αρχισε να ψιλοβρεχει.
Δεν ξέρω γιατί το Παρίσι λέγεται Πόλη του Φωτός -εμένα μου φάνηκε απείρως πιο γοητευτικό και ρομαντικό κάτω από το πέπλο της βροχής που το τύλιγε. Θύμιζε ρετρό φωτογραφία, ήταν πραγματικά ερωτεύσιμο! Ο πύργος του Άιφελ εντυπωσιακός ακριβώς όπως τον περίμενα, μόνο που αρνήθηκα να περιμένω στην τεράστια ουρά για να ανεβώ επάνω να δω τη θέα και μια τσούρμα έλληνες μαστόρους-μπογιατζήδες που κυκλοφορούσαν στις σιδεριές- δεν πειράζει, μια άλλη φορά, άλλα δυο χρόνια διδακτορικό εδώ θασαι καλή μου, θα ξανάρθουμε –κι έτσι τις ξεσήκωσα όλες να πάμε να φύγουμε –μετά το ολοήμερο κούτσα κούτσα περπάτημα στηριγμένη στον χρώματος μωβ -μελιτζανί υπερφυσικό αστράγαλο, χρειαζόμουν απεγνωσμένα ένα mojito να συνελθω…

Η πλατεία ήταν γεμάτη…
Κανουμε ένα πέρασμα από το Τροκαντερό για να φωτογραφίσουμε το Συμβολο του Παρισιού από μακριά, μερικά ακόμα ααααα και ωωωωω μπροστά στον Πύργο… αλλά… κάτι συμβαίνει… Τι είναι αυτές οι φωνές που έρχονται από πίσω μας; Άνθρωποι μαζεμένοι, αγριεμένοι, κουνανε σημαίες, φωνάζουν συνθήματα. Τι συμβαίνει; Βουταω την Canon και τρέχω, μπουρδουκλώνομαι λίγο στο πλήθος και εύκολα βρίσκω κάποιον που μιλαει σε ένα βαθμό αγγλικά. Πρόκειται για την παύση των κυβερνητικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Σρι Λάνκα. Με κόπο αλλά ενδιαφέρον μαθαίνω πως η κυβέρνηση της χωράς εδώ και μέρες σφυροκοπά αδιάκοπα το βόρειο τμήμα της χώρας που υπό τους αντάρτες Ταμιλ έχει αποσχιστικές τάσεις -σφυροκόπημα που στο πέρασμα του, εκτός από τους πολεμιστές, παίρνει μαζί δεκάδες κεφάλια αμαχων… Τη μέρα εκείνη που εμείς αμέριμνες βολτάραμε στο Σηκουάνα, η κυβέρνηση στη Σρι Λανκα είχε αφήσει έναν τριψήφιο αριθμό νεκρών με μια κίνηση. Φορτώνομαι με φυλλάδια και μπροσούρες, ανταλλασσω email και φεύγοντας σκέπτομαι πως, στο Παρίσι διακοπες πηγα, σε πολιτική συγκέντρωση έπεσα..
Τέλος πάντων, σας κούρασα με την άσχετη παρένθεση μου, απλώς έτυχε το ταξίδι μου ναναι γεμάτο από ένα σωρό διαφορετικές, πολύχρωμες ψηφίδες που έφτιαξαν ένα πίνακα μοναδικό και ανεπανάληπτο!

Που είχαμε μείνει; Α ναι. Πεινάμε και θέλουμε και mojito.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 7
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Με ενδιαφέρει πολύ να ακούσω και γι' αυτό το "άλλο", το πιο εναλλακτικό πρόσωπο του Παρισιού! Περιμέεεεεενω!!!

 

[latina]

αααα!εμεινες στο Cite Universitaire??
εχω ακουσει πολλα για αυτο!
καποιοι γνωστοι μου που εχουν μεινει εκει, επεδιωξαν και καταφεραν, παρολο που ηταν ελληνες, να εξασφαλισουν δωματιο σε καποιο απο τα αλλα κτιρια(το ελληνικο το αποφευγουν ολοι..υπαρχει η "φημη" οτι ειναι και το πιο βρωμικο!!)

 

[dik-7]

Καλή αρχή Δωροθέα. Ανάμένουμε τη συνέχεια του ταξιδιου σου.

 

[getxowoman]

Wow! Moυ αρεσει για συνεχισε.. ειμαι ηδη Μονμαρτη σε περιμενω με τη Canon!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Ξεκίνησε έτσι μετά το τέλος του Β’ ΠΠ, ως ένδειξη αρμονικής συνύπαρξης των λαών! Κάθε κτήριο είχε τα χαρακτηριστικά της χώρας που φιλοξενούσε: το γερμανικό παράδειγμα, είχε πύργους και προμαχώνες, ήταν κάπως… γοτθικό. Το δικό μας όπως καταλαβαίνετε ήταν το πιο κιτς απ’ όλα: αρχαιοελληνικοί κίονες και αετώματα στην είσοδο, ενώ στους τοίχους μαίανδροι ονόματα ελλήνων ΣΟΛΩΝ, ΠΛΑΤΩΝ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ και τα σχετικά.

Μερικές διορθώσεις:

Η ιδέα της δημιουργίας της Cite Universitaire προέκυψε πολύ νωρίτερα με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα πρώτα κτίρια άρχισαν να εγκαινιάζονται το 1925.
Η Fondation Hellenique εγκαινιαστηκε το 1932 και κτίστηκε στα σχέδια ενός έλληνα αρχιτέκτονα βολιώτη στην καταγωγή ο οποίος ομως σπούδασε, έζησε και δραστηριοποιήθηκε στη Γαλλία στα χρόνια πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και στα χρόνια του μεσοπολέμου του Νικολάου Ζάχου. Το κτίριο αυτό είναι εμπνέεται από τον νεοκλασσικό ρυθμό χωρίς όμως ακρότητες. Δεν εμπνέεται από τη modernite που χαρακτήριζε την εποχή, γεγονός. Να συμφωνήσω οτι δεν εισάγει τίποτε νέο στην αρχιτεκτονική της εποχής του. Το να μη σου αρέσει δεκτό και απολύτως, απολύτως σεβαστό. Το να το χαρακτηρίζεις όμως κιτς λάθος. Είναι έντιμο στις προθέσεις του, ακολουθεί με συνέπεια τις νεοκλασικές επιταγές, δεν κάνει παράτολμες αναμείξεις ρυθμών που πράγματι μπορεί να αποτύχουν ως άποψη και να θεωρηθούν κακόγουστες. Είναι δηλαδή ένα τυπικό αρχιτεκτόνημα πιστό στο νεοκλασσικό ρυθμό. Ενδεχομένως ξεπερασμένο ακόμη και για την εποχή που χτίστηκε, αλλά χωρίς ακρότητες. Ο αρχιτέκτονας πράγματι δε διακινδύνευσε, προτίμησε ένα δρόμο ασφάλειας. Δεν έχει καμία φθήνια πάνω του και δεν προσπαθεί να παραστήσει τίποτε διαφορετικό από αυτό που είναι, δηλαδή μια φοιτητική εστία. Δεν ξέρω αν η ανακαίνηση που έγινε αλλοίωσε τον χαρακτήρα που είχε οταν κτίσθηκε, χρησιμοποιώντας άθλια υλικά και προσβάλλοντας έτσι την άποψη του αρχιτέκτονα. Στην τελευταία μου επίσκεψη, που ήταν πολύ πολύ παλιά βέβαια, δεν είχε γίνει η ανακαίνιση αυτή, αλλά εμένα προσωπικά δε μου φάνηκε καθόλου κιτς. Μια χαρά κτίριο ήταν για τον σκοπό για τον οποίο κτίστηκε και για την ιδεολογική χρήση που όφειλε να έχει, να υπενθυμίζει δηλαδή τον αρχαιοελληνικο κλασικό χαρακτήρα της χώρας μας σε μια από τις παγκόσμιες μητροπόλεις . Το οτι αυτός ο σκοπός θα μπορούσε να γίνει και με πιο εμπνευσμένο τρόπο στα χέρια ενός Πικιώνη, ενδεχομένως ναι, αλλά αυτό δεν καθιστά το κτίριο αυτό καθεαυτό κιτς, αλλά απλώς ανέμπνευστο.
Και όσον αφορά τα ονόματα τα βρίσκω απολύτως ταιριαστά για ένα πανεπιστημιακής χρήσης κτίριο. Όταν μάλιστα ο Πλάτωνας, ο Σωκτάτης και ο Αριστοτέλης καθώς και άλλοι αρχαίοι έλληνες φυσικά, αποτελουν τη βάση της φιλοσοφικής εξέλιξης στη δυτική Ευρώπη και όταν κάθε επιστημονικό κείμενο που πρέπει να κάνει μια ιστορική αναφορά θεωρεί οτι πρέπει να παραπέμψει στους στοχαστές αυτούς είτε πρόκειται για Βιολογία είτε για Φυσική είτε για Μαθηματικά είτα για Πολιτικές Επιστήμες και Ανθρωπολογία κλπ, νομίζω οτι είναι πολύ ταιριαστή η υπενθύμιση αυτή, υπηρετώντας φυσικά την ιδεολογική χρήση που έπρεπε να εξυπηρετήσει το κτίριο αυτό την εποχή που χτίστηκε.
Σύμφωνα δε με τον κανονισμό της Cite Universitaire κάποιο ποσοστό των δωματίων κάθε maison, ανάλογα με το μέγεθός της, υποχρεωτικά δίνεται σε ξένους φοιτητές. Πράγμα που σημαίνει οτι έλληνες φοιτητές που δε μπορέσαν να βρουν δωμάτιο στο ελληνικό σπίτι μπορεί να είναι τυχεροί και να βρουν σε κάποιο άλλο, καθώς μπορεί και κάποιοι αλλοδαποί φοιτητές να στεγάζοντια στο ελληνικό σπίτι.
Παραθέτω τη φωτογραφία του κτιρίου.
Και για όποιον ενδιαφέρεται περισσότερο:
CIUP - Qui Sommes Nous ? - 40 halls of residence ________________________________
CIUP - Qui Sommes Nous ? - Hell
και για τους γαλλομαθείς του site μια και η ελληνική γλώσσα δεν ανοίγει, αλλά έχει ενδιαφέρουσες φωτογραφίες: architecture architecte fondation hellenique cite universitaire internationale de paris maison de la grece etudiant#

 

[Dorotija]

Πωπωωωω ξεσήκωσα θύελλα από την Έρση

Τι να πω, εγώ το να βλέπω στους διαδρόμους κομμάτια από αγγεία ή τμήματα απο ζωοφόρους μου φαίνεται λίγο κίτς! Ορθώς προσφέρεται και σε μη έλληνες φοιτητές, δεν το βρήκα βρόμικο, ή ότι πρέπει κάποιος να φύγει, απλώς ήταν το πιο "φορτωμένο" απόλα τα υπόλοιπα. Η Cite των γάλλων ας πούμε, δεν έγραφε με μεγάλα γράμματα Μολιέρος ή κάτι τέτοιο, ούτε ήταν τόσο άσχημα χρωματισμένη. Συγγνώμη αν ήμουν λίγο οφσάιντ με το χαρακτηρισμό, αλλά αυτόν τον αρχαιοελληνικό κίονα συνεχώς να τον βλέπω μπροστά μου, δεν είναι και η καλύτερη μου. Είναι λες και παγώνουμε την εξέλιξη της χώρας στο Σωκράτη.

 

[Rosa]

Πολύ θα ήθελα να μάθω για ένα Παρίσι 'έξω από τα συνηθισμένα'....Περιμένω με αγωνία, Dorotija!!!!

 

[Leftris B]

το άλλο Παρίσι? χωρίς την αγαπημένη μου πλατεία και ch. elysees? για να δούμε... περιμένω να διαβάσω για την μεγάλη μου αγάπη δε θέλω να σε αγχώσω μα θα είμαι αυστηρός!!

 

[marydim]

Τέλεια! Θα έχουμε νεανική ξενάγηση στο Παρίσι!
Σε ακολουθώ, dorotija...

 

[Leftris B]

έχω πάρει ταμπλοβαθμολογίες από το 1-10 (ούτε που το σκέφτηκα να σου βάλω 0) και περιμένω!

 

[ΕΡΣΗ]

Πωπωωωω ξεσήκωσα θύελλα από την Έρση

Τι να πω, εγώ το να βλέπω στους διαδρόμους κομμάτια από αγγεία ή τμήματα απο ζωοφόρους μου φαίνεται λίγο κίτς! Ορθώς προσφέρεται και σε μη έλληνες φοιτητές, δεν το βρήκα βρόμικο, ή ότι πρέπει κάποιος να φύγει, απλώς ήταν το πιο "φορτωμένο" απόλα τα υπόλοιπα. Η Cite των γάλλων ας πούμε, δεν έγραφε με μεγάλα γράμματα Μολιέρος ή κάτι τέτοιο, ούτε ήταν τόσο άσχημα χρωματισμένη. Συγγνώμη αν ήμουν λίγο οφσάιντ με το χαρακτηρισμό, αλλά αυτόν τον αρχαιοελληνικό κίονα συνεχώς να τον βλέπω μπροστά μου, δεν είναι και η καλύτερη μου. Είναι λες και παγώνουμε την εξέλιξη της χώρας στο Σωκράτη.

Τώρα αν είναι κακοβαμμένο ή όχι δεν έχω ιδέα και όταν το είχα επισκεφθεί χρόνια και χρόνια πριν δε θυμάμαι να είδα κομμάτια από αγγεία ή τμήματα από ζωφόρους, μπορεί και να υπήρχαν και να το έχω ξεχάσει βέβαια. Ή μπορεί να τα έβγαλαν στη φόρα μετά την ανακαίνιση, είτε καινούργια, είτε να τα βρήκαν ξεχασμένα σε κάποια αποθήκη από την πρώτη λειτουργία του κτιρίου.
Συμφωνώ απολύτως σε αυτό που λες οτι παγώνουμε την εξέλιξη της χώρας στο Σωκράτη, ως να μην έχουμε να υπερηφανευθούμε για τίποτε άλλο πέραν της κλασσικής Ελλάδας (και ίσως-ίσως και μόνο της κλασικής Αθήνας), αλλά κάθετι έχει και την εξήγησή του:
Όταν το 1821 καταφέραμε να συνεγείρουμε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη η οποία μας στήριξε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θεωρώντας ότι είμαστε το ευγενές έθνος των άμεσων απογόνων του Σωκράτη του Αισχύλου του Περικλη και λοιπών αρχαίων προσωπικοτήτων το οποίο εξεγείρεται εναντίον των βάρβαρων τούρκων, αναγεννάται και εξυψώνεται στο πρότερο βάθρο του, διαγράφοντας ενδιαμέσως πάνω από 2.000 χρόνια ιστορία και η επιχείρηση αυτή εστέφθη με επιτυχία, κατόπιν ήταν κομμάτι δύσκολο να απεμπλακούμε από αυτή στρατηγική. Μέσα στα πλαίσια αυτής της λογικής, πεισμένοι και εμείς οι ίδιοι για την ακρίβειά της, γεμίσαμε την Ελλάδα με νεοκλασικά κτίρια υιοθετώντας κατά τον 19ο αιώνα τον νεοκλασικό ρυθμό που δέσποζε στην υπόλοιπη Ευρώπη κατά το 18 αιώνα, αλλά κατά τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη ήταν ήδη ξεπερασμένος. Ήδη δηλαδή από την εποχή που κτίστηκαν στην Αθήνα τα κτίρια της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Εθνικής Βιβλιοθήκης και άλλα διάφορα, ο ρυθμός αυτός ήταν passe. Στην Ευρώπη μια και επικρατούσε το κίνημα του ρομαντισμού ο αρχιτεκτονικός ρυθμός που επικρατούσε κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα ήταν ο νεογοτθικός και στα καθ' υμάς νεοβυζαντινός, ο οποίος εκπροσωπήθηκε στην Αθήνα με ελάχιστα κτίρια, όπως το Οφθαλμιατρείο στην Πανεπιστημίου και το Μέγαρο της Δουκίσης της Πλακεντίας (ιδωτική παραγγελία δηλαδή) το οποίο σήμερα στεγάζει το Βυζαντινό Μουσείο. Όμως δεν κερδίσαμε το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων επικαλούμενοι το Βυζάντιο το οποίο εξ αιτίας του Διαφωτισμού είχε, αδίκως εν πολλοίς, θεωρηθεί ως παρακμιακό, σκοταδιστικό, καθυστερημένο, οπισθοδρομικό, παρασυρμένο σε θρησκευτικές έριδες κλπ. Άντε μετά να πας μπροστά με βυζαντινά εμβληματα, βυζαντινές αρχιτεκτονικές, βυζαντινές αντιλήψεις κλπ. Εφόσον αποδείχθηκε επιτυχής εκείνη η στρατηγική γίναμε δέσμιοι της και από ένα σημείο και πέρα άρχισε και να λειτουργεί και εις βάρος μας. Πρέπει συνεχώς να συγκρινόμαστε με τους αρχαίους προγόνους μας και να βγαίνουμε λειψοί στο ζύγι και να απολογούμαστε και γι αυτό. "Οι σύγχρονοι έλληνες δεν είναι άξιοι των αρχαίων προγόνων τους" ειπώθηκε ουκ ολίγες φορές από επίσημα χείλη ξένων κυρίως όταν επρόκειτο να παρθεί κάποια διπλωματική ή πολιτική απόφαση εις βάρος μας ή εν πάσει περιπτώσει δυσμενής για το συμφέροντά μας. Άλλα μικρά έθνη όπως η Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο κλπ δεν είχαν να αντιμετωπίσουν αυτό το handicap.
Αλλά τον 1930 που κτίστηκε το συγκεκριμένο κτίριο στο Παρίσι, χρηματοδοτήθηκε κυρίως δηλαδή κατά 80% από την ελληνική ομογένεια που ήταν εγκατεστημένη στη Γαλλία. Μεγάλο μέρος αυτής της ομογένειας προερχόταν εκείνη την εποχή από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου οι οποίοι είχαν βρεθεί στη Γαλλία και συνήθως χωρίς να περάσουν πρώτα από την Ελλάδα. Στο Παρίσι συνήθως έμεναν στη συνοικία της Belleville, γνωστή περιοχή στο Παρίσι που συγκεντρώνει τους κατετρεγμένους του κόσμου τούτου. Αν θυμάμαι καλά τώρα οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής. Τέτοιοι πονεμένοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έδωσαν χρήματα για την ανέγερση της φοιτητικής εστίας, οπότε ήταν λογικό να στραφούν προς το ένδοξο και απώτατο παρελθόν, να υπενθυμίσουν ίσως ίσως οτι κάποτε ήταν αλλιώς τα πράγματα, και δεν ήταν πάντα πρόσφυγες, άνθρωποι δίχως πατρίδα και ιστορία. Και ενδεχομένως να εκφράσουν οτι με τη μόρφωση είναι δυνατόν να αποκτήσουν ξανά τα όσα έχασαν. Ίσως γι αυτό και να με συγκινεί λίγο αυτό το κτίριο. Το προσέφεραν φτωχοί, κατατρεγμένοι άνθρωποι που στερήθηκαν για να δώσουν στους επερχόμενους έλληνες φοιτητές το καλύτερο, χωρίς τσιγγουνιές, σύμφωνα με τα παρωχημένα γούστα τους βέβαια, τα οποία διαμορφώθηκαν έτσι από τις περιστάσεις. Το βρίσκω πολύ τρυφερό ως χειρονομία, γιατί δεν προέρχεται από έναν πλούσιο ευεργέτη, τους οποίους αρκετούς από αυτούς τους σέβομαι, αλλά από πολλούς ανώνυμους συνήθως ζορισμένους ανθρώπους.
Οι Γάλλοι, από την άλλη μεριά, δεν είχαν ανάγκη να τονίσουν τίποτε στην κατασκευή της δικής τους φοιτητικής εστίας. Γάλλοι στο Παρίσι θα ήταν οι κάτοικοι. Και όσο για τους ξένους φοιτητές που θα περιτριγύριζαν στο πάρκο, αυτοί ήδη ήταν εκεί, είχαν ήδη παρασυρθεί από τα θέλγητρα της γαλλικής κουλτούρας, δε χρειαζόταν να τους πείσουν για τίποτε πια. Αλλού και νωρίτερα είχε παιχθεί το παιχνίδι εκείνο. Το κτίριο λοιπόν δεν χρειαζόταν να έχει εμφανή ιδεολογία. Σιγά άλλωστε, τίγκα είναι όλο το Παρίσι στα κτίρια τα οποία τονίζουν την εκάστοτε γαλλική ιδεολογία της εποχής κτίσης τους. Για παράδειγμα δεν είναι ο πύργος του Άιφελ ένα σύμβολο το οποίο θέλει να διατρανώσει την τεχνολογική ικανότητα της χώρας μια δεδομένη εποχή; Η αψίδα του θριάμβου, δε θέλει να διατρανώσει τη γαλλική ιμπεριαλιστική ιδεολογία του 19ου αιώνα; Το συγκεκριμένο κτίριο προφανώς και δεν ήταν πρώτης προτεραιότητας τους, ούτε καν δεύτερης. Από τη στιγμή που φοιτητές από όλες τις χώρες του κόσμου προσερχόντουσαν και προσέρχονται στο Παρίσι για να μορφωθούν η Γαλλία αυτομάτως ενδυναμώνει την πολιτιστική της επικυριαρχία στις χώρες προέλευσης των φοιτητών της.
Το ελληνικό πρόβλημα είναι οτι σήμερα,190 χρόνια περίπου μετά τη ελληνική επανάσταση και κοντά 90 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, νιώθουμε ακόμη υποχρεωμένοι να επικαλούμαστε το αρχαίο κλέος το αθάνατο, ως ιδεολογία που θα έχει αντίκρυσμα στο εξωτερικό, σαν να μην παράγουμε σε κανένα επίπεδο και τίποτε άλλο.