Γαλλία Ένα Παρίσι και για μένα!

[Dorotija]

Κυριακή του Πάσχα, και ότι θα ξυπνουσα στο Παρισι με κλαρινα και μια ελαφρα τσικνα να φτανει μεχρι το παραθυρο μου, σιγουρα δεν το περιμενα… Ανακλαδιστηκα, μισανοιξα τα ματια προσπαθωντας να αποφυγω τον ηλιο που μου ερχοταν καταμουτρα από το παραθυρο, κι ενώ κατεβαλλα υπερανθρωπη προσπαθεια να συνειδητοποιησω που βρισκομαι (στο Παρισι; στο Μεσολογγι; ) η πορτα ανοιγει και μπαινει ο Αργυρης με μια στοιβα πλαστικα ποτηρια και μια τσαντα μπιρες στα χερια. Τι εννοειτε «ποιος είναι ο Αργυρης»; Ο Αργυρης μας εμαθε πολλα «κολασμενα» μυστικα του Παρισιου, και αυτό προς το παρον σας είναι αρκετο… Πινουμε τις πρωτες τζουρες, ντυνομαστε όπως όπως και κουτρουβαλαμε τις σκαλες. παραδοσιακο εορτασμο του Πασχα εχει διοργανωσει η ελληνικη εστια στο παρισι, και η κατασταση μας για να καταλαβετε εχει ως εξης: Ξαπλα στα γρασιδια που περιβαλλουν το κτηριο, να λιαζομαστε στον ηλιο, ψησταρια με εκλεκτα κοψιδια (ειδικα εμεις παιρναμε τα εκλεκτοτερα, καθαρισε ο Αργυρης βλεπετε… ωραιο πραγμα να εισαι γυναικα), ελληνικες σαλατες και φετα (!) κρασια και μπιρες ένα γυρω, κλαρινα στο τερμα, αυτοσχεδιες χορευτικες ομαδες να στηνουν κυκλους μεσα στη σαλα η και εξω, ελληνες φοιτητες και μη που ζουν στο Παρισι να ερχονται «για ένα γεια» και βεβαια, το πιο διασκεδαστικο απ όλα, οι υπολοιποι φοιτητες της εστιας να περνουν και να κοιτουν απορημενα καμια πενηνταρια και περιπλεον παλαβους Ελληνες… Καλο, γνησιο ελληνικο φολκλορ, και χαιρομαι πολύ που το εζησα!

Canal San Martin
Όλα τα ωραια καποτε τελειωνουν, ευτυχως για να ερθουν τα ακομη ωραιοτερα, κι ετσι αποφασιζω πως αρκετα με τους Ελληνες για σημερα, μας περιμενουν οι Γαλλοι… Σηκωνομαστε λοιπον και παιρνουμε το μετρο που θα μας βγαλει στο βορρα –που κοντευει να γινει δευτερη φυση μας- και συγκεκριμενα στο CanalStMartin- ενας πραγματικος ερωτας!

Για να φτασει κανεις εκει, κατεβαινει με το μετρο στη Republique–νομιζω βγαινει και από GareduNord. Εμεις καναμε ένα στοπ στη Belleville. Οι μισες, πιστα ακολουθωντας τον τοπικο «κωδικα» πηραν τα ποδηλατακια που βρισκονται δεμενα εξω από το μετρο και κινησαν- οι υπολοιπες το κοψαμε με τα ποδαρια μας, περνωντας μεσα από αυτή την τοσο ιδιαιτερη πολυχρωμη γειτονια που ακουει στο ονομα Belleville για να φτασουνε στον προορισμο μας. Το CanalSanMartin το ερωτευτηκα κεραυνοβολα, από την πρωτη στιγμη που πατησα το ποδι μου στην περιοχη, και όταν ξαναγυρισω στο Παρισι (γιατι θα ξαναγυρισω), ας με συγχωρεσουν οι φιλοι της Μονμαρτρης, αλλα εδώ θαρθω πρωτα πρωτα να υποβαλλω τα σεβη μου…

Εκανα την πρωτη μου βολτα κατά μηκος του ησυχου καναλιου ρουφωντας εικονες, αρωματα, χρωματα. Παλια σπιτια πλαισιωναν το ποταμι, δινοντας μια ελαφρια ρετρο αυρα στην περιοχη, ενώ στο ισογειο τους, πολυχρωμα café restoδινουν μια νεανικη, ζωηρη νοτα. Τα κτηρια, τα δεντρα καθρεφτιζονται στα ησυχα νερα του καναλιου, και τα παιγνιδισματα που προκαλουσαν με αναγκαζαν να βλεπω τα παντα μεσα από τη φωτογραφικο μου φακο… πώς να τραβηξω το χερι μου, πώς να αφησω να περασουν τοσο μοναδικες, μαγικες εικονες? Στη σειρα οι γεφυρες, η μια μετα την άλλη, σε συνδυασμο με το νερο, δημιουργουσαν τοσο ομορφα δαχτυλιδα που ηθελα να φωναξω: Ido! Τα πεζουλια πλαι στο καναλι ηταν γεματα με κάθε λογης κοσμο: ενας παχουλος κυριος εκανε γυμναστικη, μια κοπελια με καπελακι διαβαζε αμεριμνη το βιβλιο της, ένα ζευγαρι καθοταν αγκαλιασμενο… Βεβαιως, ο περισσοτερος κοσμος εδώ ηταν πιο ωραιος αλλα και πιο… underground απ αυτόν που συναντησα στο υπολοιπο Παρισι. Εναλλακτικοι τυποι με ραστακια, παρεες που πινανε μπιρες και παιζανε κιθαρα, μυστηριοι τυποι στριφογυριζαν ένα τσιγαριλικι -αργοτερα, όταν θα νυχτωνε, θα με πετυχαιναν παρακατω και θα προσφεραν μια τζουρα «στο κοριτσι με τη φωτογραφικη(!)» γενικοτερα μια φαση μποεμ και χαλαρη που μας συνεπηρε και συνεχισαμε τη βολτα μας νωχελικα κατά μηκος του καναλιου.

Σταση για καφε στο πολύ καλο Bar Ourcq και μετα τα πρωτα κερασμενα σφηνακια και ποτα φευγουμε γρηγορα, προτου ο καφες εξελιχθει σε τεκιλοποσια ανευ οριων… Λιγο παρακατω τρακαρουμε μερικους κυριους που παιζουν πετανκ –τυπικο γαλλικο παιχνιδι με σιδερενιες μπαλες και μια μικρη ξυλινη- και μας καλουν να συμμετασχουμε –και ποιος λεει όχι σε μια παρεα γοητευτικων γαλλων σαρανταρηδων? Τελειωνει όμως και το αθλητικο κομματι, ευτυχως χωρις να στειλουμε κανενα μπαλακι στα νερα του ποταμου…- για να λιωσουμε, εξαντλημενες στο Point Ephemere έναν πολυχωρο στο τελος του CanalStMartin, με funky χαρακτηρα, πολυχρωμο décor, worldmusic στη διαπασων, διαφορα events– τη στιγμη που φτασαμε μολις τελειωνε ένα liveιρανικης μουσικης!- χαρουμενη διαθεση και υπεροχη, παγωμενη μπιρα, πλαι στο καναλι, με τον ηλιο που δυει να βαφει την αρυτιδωτη επιφανεια του νερου με παλ αποχρωσεις….

Oberkampf
Αν βρεθειτε στο Παρισι και δεν περασετε από την περιοχη Oberkampf, γυρω από τον ομωνυμο σταθμο του μετρο, απλως θα εχετε χασει! Δεν εχω να πω πολλα εδώ, γιατι την περιοχη βραδυ την ειδα και σκοταδι την περπατησα –και όταν λεμε την περπατησα, εννοουμε εμπαινα από το ένα μαγαζι στο άλλο… (taverσε προειδοποιω, μη διαβασεις παρακατω!) Δεν ξερω ειλικρινα τι άλλο μπορει να υπαρχει εδώ, στο 11ο διαμερισμα οσον αφορα τα μουσεια η τα πασης φυσεως αξιοθεατα, ξερω όμως στα σιγουρα ότι εδώ υπαρχουν επιλογες του Παριζιανικου nightlife. Αν και νταλα σκοταδι όταν εφτασα, δεν διεφυγαν της προσοχης μου στενοσοκακα με μικρα χαριτωμενα café που εκλειναν εκεινη την ωρα η ειχαν κλεισει προ πολλου… Οι οδηγοι και το ιντερνετ λενε πως δεν θα βρειτε τοση ζωη οση στο κεντρο- εγω παλι, όταν πηγα, σε όλα τα μαγαζια χρειαστηκε να στριμωχτω και να πατησω για να καταφερω να φτασω στο μπαρ… σιγουρα ο κοσμος είναι αρκετος, ακομπλεξαριστος και πολύ κεφατος! ΜΕτα από αρκετο στριμωγμα και μπες βγες, καταληγουμε στο εξαιρετικο alimentation generale:::ALG (δεν ξερω γαλλικα-ελπιζω να εδωσα το σωστο Linκ.. Προκειται για μουσικη σκηνη- bar- club- λιγο απ όλα και τιποτε από όλα αυτά, παντως είναι οσο ethnic και γεματο από ολες τις φυλες της γης πρεπει, για να αισθανθω αμεσως σαν στο σπιτι μου! Από τα ηχεια παιζει τερμα ρυθμικη salsa, λικνιζομαστε ηδη με το που καθομαστε, και λιγο πριν αφησω το ρυθμο, και αυτόν τον πολύ συμπαθητικο φοιτητη από το Μαλι που γνωρισαμε στο προηγουμενο μαγαζι, να με παρασυρουν στην πιστα, το πολυποθητο mojito προσγειωνεται επιτελους στο τραπεζι μου….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Με ενδιαφέρει πολύ να ακούσω και γι' αυτό το "άλλο", το πιο εναλλακτικό πρόσωπο του Παρισιού! Περιμέεεεεενω!!!

 

[latina]

αααα!εμεινες στο Cite Universitaire??
εχω ακουσει πολλα για αυτο!
καποιοι γνωστοι μου που εχουν μεινει εκει, επεδιωξαν και καταφεραν, παρολο που ηταν ελληνες, να εξασφαλισουν δωματιο σε καποιο απο τα αλλα κτιρια(το ελληνικο το αποφευγουν ολοι..υπαρχει η "φημη" οτι ειναι και το πιο βρωμικο!!)

 

[dik-7]

Καλή αρχή Δωροθέα. Ανάμένουμε τη συνέχεια του ταξιδιου σου.

 

[getxowoman]

Wow! Moυ αρεσει για συνεχισε.. ειμαι ηδη Μονμαρτη σε περιμενω με τη Canon!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Ξεκίνησε έτσι μετά το τέλος του Β’ ΠΠ, ως ένδειξη αρμονικής συνύπαρξης των λαών! Κάθε κτήριο είχε τα χαρακτηριστικά της χώρας που φιλοξενούσε: το γερμανικό παράδειγμα, είχε πύργους και προμαχώνες, ήταν κάπως… γοτθικό. Το δικό μας όπως καταλαβαίνετε ήταν το πιο κιτς απ’ όλα: αρχαιοελληνικοί κίονες και αετώματα στην είσοδο, ενώ στους τοίχους μαίανδροι ονόματα ελλήνων ΣΟΛΩΝ, ΠΛΑΤΩΝ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ και τα σχετικά.

Μερικές διορθώσεις:

Η ιδέα της δημιουργίας της Cite Universitaire προέκυψε πολύ νωρίτερα με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα πρώτα κτίρια άρχισαν να εγκαινιάζονται το 1925.
Η Fondation Hellenique εγκαινιαστηκε το 1932 και κτίστηκε στα σχέδια ενός έλληνα αρχιτέκτονα βολιώτη στην καταγωγή ο οποίος ομως σπούδασε, έζησε και δραστηριοποιήθηκε στη Γαλλία στα χρόνια πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και στα χρόνια του μεσοπολέμου του Νικολάου Ζάχου. Το κτίριο αυτό είναι εμπνέεται από τον νεοκλασσικό ρυθμό χωρίς όμως ακρότητες. Δεν εμπνέεται από τη modernite που χαρακτήριζε την εποχή, γεγονός. Να συμφωνήσω οτι δεν εισάγει τίποτε νέο στην αρχιτεκτονική της εποχής του. Το να μη σου αρέσει δεκτό και απολύτως, απολύτως σεβαστό. Το να το χαρακτηρίζεις όμως κιτς λάθος. Είναι έντιμο στις προθέσεις του, ακολουθεί με συνέπεια τις νεοκλασικές επιταγές, δεν κάνει παράτολμες αναμείξεις ρυθμών που πράγματι μπορεί να αποτύχουν ως άποψη και να θεωρηθούν κακόγουστες. Είναι δηλαδή ένα τυπικό αρχιτεκτόνημα πιστό στο νεοκλασσικό ρυθμό. Ενδεχομένως ξεπερασμένο ακόμη και για την εποχή που χτίστηκε, αλλά χωρίς ακρότητες. Ο αρχιτέκτονας πράγματι δε διακινδύνευσε, προτίμησε ένα δρόμο ασφάλειας. Δεν έχει καμία φθήνια πάνω του και δεν προσπαθεί να παραστήσει τίποτε διαφορετικό από αυτό που είναι, δηλαδή μια φοιτητική εστία. Δεν ξέρω αν η ανακαίνηση που έγινε αλλοίωσε τον χαρακτήρα που είχε οταν κτίσθηκε, χρησιμοποιώντας άθλια υλικά και προσβάλλοντας έτσι την άποψη του αρχιτέκτονα. Στην τελευταία μου επίσκεψη, που ήταν πολύ πολύ παλιά βέβαια, δεν είχε γίνει η ανακαίνιση αυτή, αλλά εμένα προσωπικά δε μου φάνηκε καθόλου κιτς. Μια χαρά κτίριο ήταν για τον σκοπό για τον οποίο κτίστηκε και για την ιδεολογική χρήση που όφειλε να έχει, να υπενθυμίζει δηλαδή τον αρχαιοελληνικο κλασικό χαρακτήρα της χώρας μας σε μια από τις παγκόσμιες μητροπόλεις . Το οτι αυτός ο σκοπός θα μπορούσε να γίνει και με πιο εμπνευσμένο τρόπο στα χέρια ενός Πικιώνη, ενδεχομένως ναι, αλλά αυτό δεν καθιστά το κτίριο αυτό καθεαυτό κιτς, αλλά απλώς ανέμπνευστο.
Και όσον αφορά τα ονόματα τα βρίσκω απολύτως ταιριαστά για ένα πανεπιστημιακής χρήσης κτίριο. Όταν μάλιστα ο Πλάτωνας, ο Σωκτάτης και ο Αριστοτέλης καθώς και άλλοι αρχαίοι έλληνες φυσικά, αποτελουν τη βάση της φιλοσοφικής εξέλιξης στη δυτική Ευρώπη και όταν κάθε επιστημονικό κείμενο που πρέπει να κάνει μια ιστορική αναφορά θεωρεί οτι πρέπει να παραπέμψει στους στοχαστές αυτούς είτε πρόκειται για Βιολογία είτε για Φυσική είτε για Μαθηματικά είτα για Πολιτικές Επιστήμες και Ανθρωπολογία κλπ, νομίζω οτι είναι πολύ ταιριαστή η υπενθύμιση αυτή, υπηρετώντας φυσικά την ιδεολογική χρήση που έπρεπε να εξυπηρετήσει το κτίριο αυτό την εποχή που χτίστηκε.
Σύμφωνα δε με τον κανονισμό της Cite Universitaire κάποιο ποσοστό των δωματίων κάθε maison, ανάλογα με το μέγεθός της, υποχρεωτικά δίνεται σε ξένους φοιτητές. Πράγμα που σημαίνει οτι έλληνες φοιτητές που δε μπορέσαν να βρουν δωμάτιο στο ελληνικό σπίτι μπορεί να είναι τυχεροί και να βρουν σε κάποιο άλλο, καθώς μπορεί και κάποιοι αλλοδαποί φοιτητές να στεγάζοντια στο ελληνικό σπίτι.
Παραθέτω τη φωτογραφία του κτιρίου.
Και για όποιον ενδιαφέρεται περισσότερο:
CIUP - Qui Sommes Nous ? - 40 halls of residence ________________________________
CIUP - Qui Sommes Nous ? - Hell
και για τους γαλλομαθείς του site μια και η ελληνική γλώσσα δεν ανοίγει, αλλά έχει ενδιαφέρουσες φωτογραφίες: architecture architecte fondation hellenique cite universitaire internationale de paris maison de la grece etudiant#

 

[Dorotija]

Πωπωωωω ξεσήκωσα θύελλα από την Έρση

Τι να πω, εγώ το να βλέπω στους διαδρόμους κομμάτια από αγγεία ή τμήματα απο ζωοφόρους μου φαίνεται λίγο κίτς! Ορθώς προσφέρεται και σε μη έλληνες φοιτητές, δεν το βρήκα βρόμικο, ή ότι πρέπει κάποιος να φύγει, απλώς ήταν το πιο "φορτωμένο" απόλα τα υπόλοιπα. Η Cite των γάλλων ας πούμε, δεν έγραφε με μεγάλα γράμματα Μολιέρος ή κάτι τέτοιο, ούτε ήταν τόσο άσχημα χρωματισμένη. Συγγνώμη αν ήμουν λίγο οφσάιντ με το χαρακτηρισμό, αλλά αυτόν τον αρχαιοελληνικό κίονα συνεχώς να τον βλέπω μπροστά μου, δεν είναι και η καλύτερη μου. Είναι λες και παγώνουμε την εξέλιξη της χώρας στο Σωκράτη.

 

[Rosa]

Πολύ θα ήθελα να μάθω για ένα Παρίσι 'έξω από τα συνηθισμένα'....Περιμένω με αγωνία, Dorotija!!!!

 

[Leftris B]

το άλλο Παρίσι? χωρίς την αγαπημένη μου πλατεία και ch. elysees? για να δούμε... περιμένω να διαβάσω για την μεγάλη μου αγάπη δε θέλω να σε αγχώσω μα θα είμαι αυστηρός!!

 

[marydim]

Τέλεια! Θα έχουμε νεανική ξενάγηση στο Παρίσι!
Σε ακολουθώ, dorotija...

 

[Leftris B]

έχω πάρει ταμπλοβαθμολογίες από το 1-10 (ούτε που το σκέφτηκα να σου βάλω 0) και περιμένω!

 

[ΕΡΣΗ]

Πωπωωωω ξεσήκωσα θύελλα από την Έρση

Τι να πω, εγώ το να βλέπω στους διαδρόμους κομμάτια από αγγεία ή τμήματα απο ζωοφόρους μου φαίνεται λίγο κίτς! Ορθώς προσφέρεται και σε μη έλληνες φοιτητές, δεν το βρήκα βρόμικο, ή ότι πρέπει κάποιος να φύγει, απλώς ήταν το πιο "φορτωμένο" απόλα τα υπόλοιπα. Η Cite των γάλλων ας πούμε, δεν έγραφε με μεγάλα γράμματα Μολιέρος ή κάτι τέτοιο, ούτε ήταν τόσο άσχημα χρωματισμένη. Συγγνώμη αν ήμουν λίγο οφσάιντ με το χαρακτηρισμό, αλλά αυτόν τον αρχαιοελληνικό κίονα συνεχώς να τον βλέπω μπροστά μου, δεν είναι και η καλύτερη μου. Είναι λες και παγώνουμε την εξέλιξη της χώρας στο Σωκράτη.

Τώρα αν είναι κακοβαμμένο ή όχι δεν έχω ιδέα και όταν το είχα επισκεφθεί χρόνια και χρόνια πριν δε θυμάμαι να είδα κομμάτια από αγγεία ή τμήματα από ζωφόρους, μπορεί και να υπήρχαν και να το έχω ξεχάσει βέβαια. Ή μπορεί να τα έβγαλαν στη φόρα μετά την ανακαίνιση, είτε καινούργια, είτε να τα βρήκαν ξεχασμένα σε κάποια αποθήκη από την πρώτη λειτουργία του κτιρίου.
Συμφωνώ απολύτως σε αυτό που λες οτι παγώνουμε την εξέλιξη της χώρας στο Σωκράτη, ως να μην έχουμε να υπερηφανευθούμε για τίποτε άλλο πέραν της κλασσικής Ελλάδας (και ίσως-ίσως και μόνο της κλασικής Αθήνας), αλλά κάθετι έχει και την εξήγησή του:
Όταν το 1821 καταφέραμε να συνεγείρουμε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη η οποία μας στήριξε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θεωρώντας ότι είμαστε το ευγενές έθνος των άμεσων απογόνων του Σωκράτη του Αισχύλου του Περικλη και λοιπών αρχαίων προσωπικοτήτων το οποίο εξεγείρεται εναντίον των βάρβαρων τούρκων, αναγεννάται και εξυψώνεται στο πρότερο βάθρο του, διαγράφοντας ενδιαμέσως πάνω από 2.000 χρόνια ιστορία και η επιχείρηση αυτή εστέφθη με επιτυχία, κατόπιν ήταν κομμάτι δύσκολο να απεμπλακούμε από αυτή στρατηγική. Μέσα στα πλαίσια αυτής της λογικής, πεισμένοι και εμείς οι ίδιοι για την ακρίβειά της, γεμίσαμε την Ελλάδα με νεοκλασικά κτίρια υιοθετώντας κατά τον 19ο αιώνα τον νεοκλασικό ρυθμό που δέσποζε στην υπόλοιπη Ευρώπη κατά το 18 αιώνα, αλλά κατά τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη ήταν ήδη ξεπερασμένος. Ήδη δηλαδή από την εποχή που κτίστηκαν στην Αθήνα τα κτίρια της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Εθνικής Βιβλιοθήκης και άλλα διάφορα, ο ρυθμός αυτός ήταν passe. Στην Ευρώπη μια και επικρατούσε το κίνημα του ρομαντισμού ο αρχιτεκτονικός ρυθμός που επικρατούσε κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα ήταν ο νεογοτθικός και στα καθ' υμάς νεοβυζαντινός, ο οποίος εκπροσωπήθηκε στην Αθήνα με ελάχιστα κτίρια, όπως το Οφθαλμιατρείο στην Πανεπιστημίου και το Μέγαρο της Δουκίσης της Πλακεντίας (ιδωτική παραγγελία δηλαδή) το οποίο σήμερα στεγάζει το Βυζαντινό Μουσείο. Όμως δεν κερδίσαμε το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων επικαλούμενοι το Βυζάντιο το οποίο εξ αιτίας του Διαφωτισμού είχε, αδίκως εν πολλοίς, θεωρηθεί ως παρακμιακό, σκοταδιστικό, καθυστερημένο, οπισθοδρομικό, παρασυρμένο σε θρησκευτικές έριδες κλπ. Άντε μετά να πας μπροστά με βυζαντινά εμβληματα, βυζαντινές αρχιτεκτονικές, βυζαντινές αντιλήψεις κλπ. Εφόσον αποδείχθηκε επιτυχής εκείνη η στρατηγική γίναμε δέσμιοι της και από ένα σημείο και πέρα άρχισε και να λειτουργεί και εις βάρος μας. Πρέπει συνεχώς να συγκρινόμαστε με τους αρχαίους προγόνους μας και να βγαίνουμε λειψοί στο ζύγι και να απολογούμαστε και γι αυτό. "Οι σύγχρονοι έλληνες δεν είναι άξιοι των αρχαίων προγόνων τους" ειπώθηκε ουκ ολίγες φορές από επίσημα χείλη ξένων κυρίως όταν επρόκειτο να παρθεί κάποια διπλωματική ή πολιτική απόφαση εις βάρος μας ή εν πάσει περιπτώσει δυσμενής για το συμφέροντά μας. Άλλα μικρά έθνη όπως η Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο κλπ δεν είχαν να αντιμετωπίσουν αυτό το handicap.
Αλλά τον 1930 που κτίστηκε το συγκεκριμένο κτίριο στο Παρίσι, χρηματοδοτήθηκε κυρίως δηλαδή κατά 80% από την ελληνική ομογένεια που ήταν εγκατεστημένη στη Γαλλία. Μεγάλο μέρος αυτής της ομογένειας προερχόταν εκείνη την εποχή από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου οι οποίοι είχαν βρεθεί στη Γαλλία και συνήθως χωρίς να περάσουν πρώτα από την Ελλάδα. Στο Παρίσι συνήθως έμεναν στη συνοικία της Belleville, γνωστή περιοχή στο Παρίσι που συγκεντρώνει τους κατετρεγμένους του κόσμου τούτου. Αν θυμάμαι καλά τώρα οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής. Τέτοιοι πονεμένοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έδωσαν χρήματα για την ανέγερση της φοιτητικής εστίας, οπότε ήταν λογικό να στραφούν προς το ένδοξο και απώτατο παρελθόν, να υπενθυμίσουν ίσως ίσως οτι κάποτε ήταν αλλιώς τα πράγματα, και δεν ήταν πάντα πρόσφυγες, άνθρωποι δίχως πατρίδα και ιστορία. Και ενδεχομένως να εκφράσουν οτι με τη μόρφωση είναι δυνατόν να αποκτήσουν ξανά τα όσα έχασαν. Ίσως γι αυτό και να με συγκινεί λίγο αυτό το κτίριο. Το προσέφεραν φτωχοί, κατατρεγμένοι άνθρωποι που στερήθηκαν για να δώσουν στους επερχόμενους έλληνες φοιτητές το καλύτερο, χωρίς τσιγγουνιές, σύμφωνα με τα παρωχημένα γούστα τους βέβαια, τα οποία διαμορφώθηκαν έτσι από τις περιστάσεις. Το βρίσκω πολύ τρυφερό ως χειρονομία, γιατί δεν προέρχεται από έναν πλούσιο ευεργέτη, τους οποίους αρκετούς από αυτούς τους σέβομαι, αλλά από πολλούς ανώνυμους συνήθως ζορισμένους ανθρώπους.
Οι Γάλλοι, από την άλλη μεριά, δεν είχαν ανάγκη να τονίσουν τίποτε στην κατασκευή της δικής τους φοιτητικής εστίας. Γάλλοι στο Παρίσι θα ήταν οι κάτοικοι. Και όσο για τους ξένους φοιτητές που θα περιτριγύριζαν στο πάρκο, αυτοί ήδη ήταν εκεί, είχαν ήδη παρασυρθεί από τα θέλγητρα της γαλλικής κουλτούρας, δε χρειαζόταν να τους πείσουν για τίποτε πια. Αλλού και νωρίτερα είχε παιχθεί το παιχνίδι εκείνο. Το κτίριο λοιπόν δεν χρειαζόταν να έχει εμφανή ιδεολογία. Σιγά άλλωστε, τίγκα είναι όλο το Παρίσι στα κτίρια τα οποία τονίζουν την εκάστοτε γαλλική ιδεολογία της εποχής κτίσης τους. Για παράδειγμα δεν είναι ο πύργος του Άιφελ ένα σύμβολο το οποίο θέλει να διατρανώσει την τεχνολογική ικανότητα της χώρας μια δεδομένη εποχή; Η αψίδα του θριάμβου, δε θέλει να διατρανώσει τη γαλλική ιμπεριαλιστική ιδεολογία του 19ου αιώνα; Το συγκεκριμένο κτίριο προφανώς και δεν ήταν πρώτης προτεραιότητας τους, ούτε καν δεύτερης. Από τη στιγμή που φοιτητές από όλες τις χώρες του κόσμου προσερχόντουσαν και προσέρχονται στο Παρίσι για να μορφωθούν η Γαλλία αυτομάτως ενδυναμώνει την πολιτιστική της επικυριαρχία στις χώρες προέλευσης των φοιτητών της.
Το ελληνικό πρόβλημα είναι οτι σήμερα,190 χρόνια περίπου μετά τη ελληνική επανάσταση και κοντά 90 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, νιώθουμε ακόμη υποχρεωμένοι να επικαλούμαστε το αρχαίο κλέος το αθάνατο, ως ιδεολογία που θα έχει αντίκρυσμα στο εξωτερικό, σαν να μην παράγουμε σε κανένα επίπεδο και τίποτε άλλο.