Eurotraveler
Member
Περιεχόμενα
IV. Μάθημα ευρωπαϊκής ιστορίας στο Τρίερ
Ένα ροκοκό παλάτι πλάι σε μια βυζαντινή βασιλική και ρωμαϊκά μνημεία διάσπαρτα γύρω από έναν ογκώδη ρομανικό Ναό. Αυτό είναι με δύο λόγια το Τρίερ. Επειδή όμως αυτή η μικρή γερμανική πόλη στα σύνορα με το Λουξεμβούργο έχει αρχαία ιστορία και δη ρωμαϊκή δε θα μπορούσε να μην έχει και ελληνικό όνομα. Οι Έλληνες της εποχής την ονόμασαν Τριέρη. Οι Γάλλοι την αποκαλούν Trèves και οι Γερμανοί Trier. Εγώ στο εξής θα την αναφέρω Τρίερ γνωρίζοντας πάντως ότι η γραφή αυτή αποκλίνει από τη γερμανική προφορά.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Για να μεταβεί κάποιος από το Λουξεμβούργο στο Τρίερ με τρένο μπορεί να διαλέξει μεταξύ δυο τύπων εισιτηρίων. Το πρώτο (Tagesrückfahrkarte) κοστίζει 9,60 ευρώ μετ’ επιστροφής και προορισμός μπορεί να είναι αποκλειστικά το Τρίερ. Το δεύτερο (Rheinland-Pfalz-Ticket-Plus-LU) είναι για 1 έως 5 άτομα και η τιμή ανάλογα με τα άτομα κυμαίνεται από 30 έως 54 ευρώ. Το μεγάλο πλεονέκτημα του δεύτερου εισιτηρίου είναι ότι προορισμός δεν είναι αποκλειστικά το Τρίερ, αλλά μπορείς εντός της ίδιας μέρας να ταξιδέψεις απεριόριστα με οποιοδήποτε επαρχιακό τρένο σε όλους τους προορισμούς που περιλαμβάνονται στο χάρτη (παρακάτω) και φυσικά να επιστρέψεις στο Λουξεμβούργο. Στην ουσία το εισιτήριο αυτό περιλαμβάνει όλους τους προορισμούς στο γερμανικό κρατίδιο Ρηνανία-Παλατινάτο και λίγες ακόμα πόλεις εκτός αυτού, με σημαντικότερη τη Βόννη. Τα παιδιά πληρώνουν τη μισή τιμή στο πρώτο εισιτήριο και ταξιδεύουν δωρεάν στο δεύτερο. Εμείς προτιμήσαμε πάντως τον δεύτερο τύπο και αγοράσαμε τα εισιτήρια από το σταθμό. Αν κάποιος έχει περισσότερο χρόνο μπορεί εύκολα να συνδυάσει το Τρίερ με το Κόχεμ στην κοιλάδα του Μοζέλα, ακόμα και με το Burg Eltz επιλέγοντας το δεύτερο τύπο εισιτηρίου. Εδώ οι προορισμοί που περιλαμβάνονται στην τιμή του εισιτηρίου Rheinland-Pfalz-Ticket-Plus-LU: http://www.cfl.lu/espaces/voyageurs/fr/Documents/0General/karteRhPf.pdf
Η διαδρομή με το τρένο διήρκεσε κάτι λιγότερο από μία ώρα. Οι μετεωρολόγοι είχαν προβλέψει βροχή κατά τις μεσημεριανές ώρες, σταθήκαμε όμως τυχεροί. Η βροχή κράτησε λίγο και όσο εμείς βρισκόμασταν στο τρένο. Αν και γνώριζα ότι οι ομορφιές του Μοζέλα ξεκινούν λίγο μετά το Τρίερ, είχα κάπως μεγαλύτερες προσδοκίες για τη διαδρομή, η οποία ήταν ευχάριστη, αλλά όχι κάτι το μοναδικό.
Το Τρίερ καλωσορίζει τον επισκέπτη που φτάνει με τρένο με μια πολύ ενδιαφέρουσα αναπαράσταση των σημαντικότερων κτιρίων της πόλης, αποτυπωμένη στην οροφή του σιδηροδρομικού σταθμού.
Γρήγορα βγήκαμε από το σταθμό για να ανακαλύψουμε την πόλη, αφού θα είχαμε μόλις 3 ώρες στη διάθεσή μας. Το Τρίερ μάς υποδέχτηκε με ηλιοφάνεια.
Από το σταθμό μπορείς να επισκεφθείς τα πάντα με τα πόδια. Η πόλη είναι μικρή και μπροστά από το σταθμό ξεδιπλώνεται ένας φαρδύς δρόμος που οδηγεί στην Porta Nigra. Αυτό το δρόμο ακολουθήσαμε κι εμείς ως το μεγάλο ρωμαϊκό μνημείο. Γυρνώντας το βλέμμα πίσω, προς το σταθμό, βλέπεις τους αμπελώνες της πόλης να απλώνονται στα γύρω υψώματα και να αγκαλιάζουν την πόλη, η οποία βρίσκεται άλλωστε σε σημαντική οινοπαραγωγική περιοχή. Στο μέσο του δρόμου υπάρχει μια λωρίδα πάρκου. Δε θα ξεχάσω την εικόνα μιας κυρίας να κλαίει ακατάπαυστα καθισμένη σε ένα παγκάκι αυτού του μικρού πάρκου. Η εικόνα χαράκτηκε στη μνήμη μου ως αντίθετη στη δική μας ψυχολογική κατάσταση του εξερευνητή και σε αυτή του πλήθους που θα συναντούσαμε σε λίγο. Καθώς πλησιάζαμε προς την Porta Nigra τα κτίρια εκατέρωθεν του δρόμου παρουσίαζαν όλο και μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Μάλιστα δυο από αυτά αποδείχθηκαν τα αγαπημένα μου στην πόλη. Ο αρχιτεκτονικός τους ρυθμός, που ούτε ξέρω πώς λέγεται, με παρέπεμψε συνειρμικά στα κτίρια της Βάδης Βυρτεμβέργης και της περιοχής του Μέλανα Δρυμού κι άρχισα πάλι να επεξεργάζομαι αυτό το ταξίδι που θεωρώ must, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να κάνω.
Η Porta Nigra είναι από μόνη της ένας λόγος για να έρθει κάποιος στο Τρίερ, αν και η πόλη διαθέτει πολλά περισσότερα. Η ρωμαϊκή αυτή πύλη είναι πάντως πολύ καλοδιατηρημένη και ογκώδης. Πρόκειται για μια μόνο από τις πολλές πύλες που διέθετε η ρωμαϊκή πόλη, είναι πάντως η μόνη που σώζεται σε τέτοια κατάσταση. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει η εικόνα ενός Γερμανού ντυμένου Ρωμαίου μπροστά στο μνημείο.
Γύρω από την Porta Nigra υπήρχε κοσμοσυρροή. Αυτό εμπόδιζε βέβαια την καλύτερη θέαση του μνημείου, αλλά από την άλλη οι φόβοι μου να βρεθούμε σε μια έρημη (λόγω Κυριακής) πόλη είχαν παντελώς εξαφανιστεί. Φτάνοντας στον πεζόδρομο, στην άλλη πλευρά της πύλης, διαπιστώσαμε πως επρόκειτο για αγώνα ή επιδεικτική πορεία αυτοκινήτων που τερμάτιζαν μπροστά στην πύλη. Ο πεζόδρομος ήταν γεμάτος κόσμο που στεκόταν δεξιά κι αριστερά από το διάδρομο κυκλοφορίας που είχε ειδικά δημιουργηθεί για αυτά τα οχήματα. Αν και δεν είμαι φαν του εν λόγω σπορ, δεν αμφισβητώ πως όλο αυτό προσέδιδε ένα εορταστικό κλίμα στην πόλη.
Η πλατεία της παλιάς πόλης του Τρίερ είναι ένα κόσμημα. Τα κτίρια που την αποτελούν είναι διαλεχτά, όλα με περίτεχνες και εντυπωσιακές προσόψεις και δίνουν στην πόλη αέρα παραμυθιού. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να περιγράψουν την αισθητική απόλαυση.
Δυο βήματα παραπέρα στέκεται ο μεγαλοπρεπής Καθεδρικός Ναός του Αγίου Πέτρου. Πρόκειται για ένα Ναό ρομανικού κυρίως ρυθμού, ο οποίος όμως είναι γνωστός πολύ περισσότερο για την ιστορία του παρά για την αρχιτεκτονική του –η οποία πάντως καθόλου δεν υστερεί. Ο Καθεδρικός του Τρίερ είναι ο παλαιότερος της Γερμανίας. Αποτελείται στην ουσία από περισσότερους από έναν Ναούς, που οικοδομήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και συνενώθηκαν. Ο Ναός συνδέεται διπλά με την Ελένη, μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ήτοι Αγία Ελένη. Τα θεμέλια του Ναού τέθηκαν από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πάνω σε μια κατοικία που υποστηρίζεται ότι ήταν αυτή της μητέρας του και επιπλέον εντός του Ναού φυλάσσεται ένα ένδυμα που θεωρείται ότι φορούσε ο Χριστός κατά τη Σταύρωση και το οποίο συνέλεξε η Αγία Ελένη στα ταξίδια της στους Αγίους Τόπους. Δεν είναι λοιπόν άνευ εξηγήσεως το γεγονός ότι ο Ναός είναι προσφιλής προορισμός για τους κάνοντες θρησκευτικό τουρισμό. Μάλιστα ο Ναός διαθέτει και Θησαυροφυλάκιο, η είσοδος όμως σε αυτό απαιτεί εισιτήριο κι εγώ περιορίστηκα στου υπόλοιπους χώρους του Ναού, οι οποίοι είναι επισκέψιμοι δωρεάν. Ο Ναός είναι μεγάλων διαστάσεων και το εσωτερικό του, αν και σχετικά λιτό, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Προσωπικά γοητεύτηκα από μια μπαρόκ γλυπτική παράσταση στην οροφή με λευκό και μπλε χρώμα. Εξίσου εντυπωσιακό βρήκα και το γοτθικό παρεκκλήσι και τα βιτρό του. Είπαμε, ο ναός είναι κατά κύριο λόγο ρομανικός, αλλά μετά τις πολλές προσθήκες στο πέρασμα του χρόνου δε λείπουν γοτθικά και μπαρόκ στοιχεία.
Συνεχίζοντας το ταξίδι στο χρόνο, συναντάμε λίγο πιο πέρα τη Βασιλική του Κωνσταντίνου, γνωστή με το λατινικό όνομα Aula Palatina.
Για την Porta Nigra και τον Καθεδρικό του Τρίερ γνώριζα λίγο-πολύ κάποια πράγματα πριν προγραμματίσω την επίσκεψή μου στην πόλη, αλλά ομολογώ πως η ύπαρξη της Βασιλικής ήταν για μένα η πιο μεγάλη έκπληξη. Αν κάποιος μου έλεγε ότι ο χώρος όπου γινόταν η στέψη των ρωμαίων αυτοκρατόρων τον 4ο αιώνα βρίσκεται στη Γερμανία και μάλιστα σώζεται σε εξαιρετική κατάσταση θα τον κοίταζα με μεγάλη δυσπιστία. Μετά το ταξίδι στο Τρίερ γνωρίζω πως αυτά είναι αληθή. Φεύγεις με το αεροπλάνο από την Αθήνα, πετάς πάνω από τη Ρώμη και καταλήγεις σε μια επαρχιακή γερμανική πόλη, για να συνειδητοποιήσεις πως σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης πάνω από τις Άλπεις γινόταν κάποτε η στέψη του Ρωμαίου αυτοκράτορα και το πιο εντυπωσιακό, η Εκκλησία αυτή στην οποία γινόταν η στέψη όχι μόνο υπάρχει ακόμα, αλλά και σώζεται σε άριστη κατάσταση. Στο Τρίερ διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τις διαστάσεις του κοινού ευρωπαϊκού μας πολιτισμού. Θα μπορούσα τις ίδιες διαστάσεις να είχα βέβαια ανακαλύψει και στη Ρώμη, στο Παρίσι ή αλλού, στο Τρίερ όμως τις ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη.
Τελευταίος σταθμός το ροκοκό παλάτι Kurfürstliche Palais, χτισμένο ακριβώς δίπλα στη Βασιλική του Κωνσταντίνου, σαν να αποτελεί επέκταση αυτής. Μετά τα ρωμαϊκά μνημεία, η ύπαρξη του παλατιού δε σου προκαλεί φυσικά και μεγάλη εντύπωση. Είναι όμως πανέμορφο και πολύ κομψό. Δυο κοπέλες ντυμένες κατά τα ενδυματολογικά πρότυπα της εποχής μας έκαναν να αναρωτιόμαστε αν όντως είχαμε βρεθεί πίσω στην Αναγέννηση. Κοιτάζοντας όμως το ρολόι διαπιστώσαμε πως ήμασταν στο παρόν και πως μας έμενε μόνο λίγος χρόνος για μια σύντομη ξεκούραση στους κήπους του παλατιού πριν την επιστροφή στο σταθμό.
Το ταξίδι στο Τρίερ ολοκληρώνεται εδώ. Πολύ περισσότερο, είναι όμως ένα ταξίδι στο χρόνο, είναι ένα μάθημα ευρωπαϊκής ιστορίας, που προσωπικά μου προσέφερε μεγάλες συγκινήσεις καθώς με έφερε σε επαφή με τα θεμέλια αυτού που θα ονόμαζα "ο κοινός ευρωπαϊκός μας πολιτισμός".
Το ρωμαικό αμφιθέατρο και τα λουτρά δεν προλαβαίναμε εκ των πραγμάτων να τα δούμε και δεν τα είχαμε εντάξει καν στο πρόγραμμα. Μας είχε μείνει μόνο μια εκκρεμότητα: να δούμε το σπίτι του πιο διάσημου τέκνου της πόλης, του Καρλ Μαρξ, αλλά δεν είχα σημειώσει τη διεύθυνση. Έτσι το ταξίδι στο Τρίερ τελείωσε αυτή τη φορά κάπου στην Αναγέννηση, στους κήπους του παλατιού. Την επόμενη φορά θα τελειώσει λίγο πιο πρόσφατα, γύρω στο 1818, χρόνο γέννησης του Μαρξ.
Ένα ροκοκό παλάτι πλάι σε μια βυζαντινή βασιλική και ρωμαϊκά μνημεία διάσπαρτα γύρω από έναν ογκώδη ρομανικό Ναό. Αυτό είναι με δύο λόγια το Τρίερ. Επειδή όμως αυτή η μικρή γερμανική πόλη στα σύνορα με το Λουξεμβούργο έχει αρχαία ιστορία και δη ρωμαϊκή δε θα μπορούσε να μην έχει και ελληνικό όνομα. Οι Έλληνες της εποχής την ονόμασαν Τριέρη. Οι Γάλλοι την αποκαλούν Trèves και οι Γερμανοί Trier. Εγώ στο εξής θα την αναφέρω Τρίερ γνωρίζοντας πάντως ότι η γραφή αυτή αποκλίνει από τη γερμανική προφορά.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Για να μεταβεί κάποιος από το Λουξεμβούργο στο Τρίερ με τρένο μπορεί να διαλέξει μεταξύ δυο τύπων εισιτηρίων. Το πρώτο (Tagesrückfahrkarte) κοστίζει 9,60 ευρώ μετ’ επιστροφής και προορισμός μπορεί να είναι αποκλειστικά το Τρίερ. Το δεύτερο (Rheinland-Pfalz-Ticket-Plus-LU) είναι για 1 έως 5 άτομα και η τιμή ανάλογα με τα άτομα κυμαίνεται από 30 έως 54 ευρώ. Το μεγάλο πλεονέκτημα του δεύτερου εισιτηρίου είναι ότι προορισμός δεν είναι αποκλειστικά το Τρίερ, αλλά μπορείς εντός της ίδιας μέρας να ταξιδέψεις απεριόριστα με οποιοδήποτε επαρχιακό τρένο σε όλους τους προορισμούς που περιλαμβάνονται στο χάρτη (παρακάτω) και φυσικά να επιστρέψεις στο Λουξεμβούργο. Στην ουσία το εισιτήριο αυτό περιλαμβάνει όλους τους προορισμούς στο γερμανικό κρατίδιο Ρηνανία-Παλατινάτο και λίγες ακόμα πόλεις εκτός αυτού, με σημαντικότερη τη Βόννη. Τα παιδιά πληρώνουν τη μισή τιμή στο πρώτο εισιτήριο και ταξιδεύουν δωρεάν στο δεύτερο. Εμείς προτιμήσαμε πάντως τον δεύτερο τύπο και αγοράσαμε τα εισιτήρια από το σταθμό. Αν κάποιος έχει περισσότερο χρόνο μπορεί εύκολα να συνδυάσει το Τρίερ με το Κόχεμ στην κοιλάδα του Μοζέλα, ακόμα και με το Burg Eltz επιλέγοντας το δεύτερο τύπο εισιτηρίου. Εδώ οι προορισμοί που περιλαμβάνονται στην τιμή του εισιτηρίου Rheinland-Pfalz-Ticket-Plus-LU: http://www.cfl.lu/espaces/voyageurs/fr/Documents/0General/karteRhPf.pdf
Η διαδρομή με το τρένο διήρκεσε κάτι λιγότερο από μία ώρα. Οι μετεωρολόγοι είχαν προβλέψει βροχή κατά τις μεσημεριανές ώρες, σταθήκαμε όμως τυχεροί. Η βροχή κράτησε λίγο και όσο εμείς βρισκόμασταν στο τρένο. Αν και γνώριζα ότι οι ομορφιές του Μοζέλα ξεκινούν λίγο μετά το Τρίερ, είχα κάπως μεγαλύτερες προσδοκίες για τη διαδρομή, η οποία ήταν ευχάριστη, αλλά όχι κάτι το μοναδικό.
Το Τρίερ καλωσορίζει τον επισκέπτη που φτάνει με τρένο με μια πολύ ενδιαφέρουσα αναπαράσταση των σημαντικότερων κτιρίων της πόλης, αποτυπωμένη στην οροφή του σιδηροδρομικού σταθμού.
Γρήγορα βγήκαμε από το σταθμό για να ανακαλύψουμε την πόλη, αφού θα είχαμε μόλις 3 ώρες στη διάθεσή μας. Το Τρίερ μάς υποδέχτηκε με ηλιοφάνεια.
Από το σταθμό μπορείς να επισκεφθείς τα πάντα με τα πόδια. Η πόλη είναι μικρή και μπροστά από το σταθμό ξεδιπλώνεται ένας φαρδύς δρόμος που οδηγεί στην Porta Nigra. Αυτό το δρόμο ακολουθήσαμε κι εμείς ως το μεγάλο ρωμαϊκό μνημείο. Γυρνώντας το βλέμμα πίσω, προς το σταθμό, βλέπεις τους αμπελώνες της πόλης να απλώνονται στα γύρω υψώματα και να αγκαλιάζουν την πόλη, η οποία βρίσκεται άλλωστε σε σημαντική οινοπαραγωγική περιοχή. Στο μέσο του δρόμου υπάρχει μια λωρίδα πάρκου. Δε θα ξεχάσω την εικόνα μιας κυρίας να κλαίει ακατάπαυστα καθισμένη σε ένα παγκάκι αυτού του μικρού πάρκου. Η εικόνα χαράκτηκε στη μνήμη μου ως αντίθετη στη δική μας ψυχολογική κατάσταση του εξερευνητή και σε αυτή του πλήθους που θα συναντούσαμε σε λίγο. Καθώς πλησιάζαμε προς την Porta Nigra τα κτίρια εκατέρωθεν του δρόμου παρουσίαζαν όλο και μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Μάλιστα δυο από αυτά αποδείχθηκαν τα αγαπημένα μου στην πόλη. Ο αρχιτεκτονικός τους ρυθμός, που ούτε ξέρω πώς λέγεται, με παρέπεμψε συνειρμικά στα κτίρια της Βάδης Βυρτεμβέργης και της περιοχής του Μέλανα Δρυμού κι άρχισα πάλι να επεξεργάζομαι αυτό το ταξίδι που θεωρώ must, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να κάνω.
Η Porta Nigra είναι από μόνη της ένας λόγος για να έρθει κάποιος στο Τρίερ, αν και η πόλη διαθέτει πολλά περισσότερα. Η ρωμαϊκή αυτή πύλη είναι πάντως πολύ καλοδιατηρημένη και ογκώδης. Πρόκειται για μια μόνο από τις πολλές πύλες που διέθετε η ρωμαϊκή πόλη, είναι πάντως η μόνη που σώζεται σε τέτοια κατάσταση. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει η εικόνα ενός Γερμανού ντυμένου Ρωμαίου μπροστά στο μνημείο.
Γύρω από την Porta Nigra υπήρχε κοσμοσυρροή. Αυτό εμπόδιζε βέβαια την καλύτερη θέαση του μνημείου, αλλά από την άλλη οι φόβοι μου να βρεθούμε σε μια έρημη (λόγω Κυριακής) πόλη είχαν παντελώς εξαφανιστεί. Φτάνοντας στον πεζόδρομο, στην άλλη πλευρά της πύλης, διαπιστώσαμε πως επρόκειτο για αγώνα ή επιδεικτική πορεία αυτοκινήτων που τερμάτιζαν μπροστά στην πύλη. Ο πεζόδρομος ήταν γεμάτος κόσμο που στεκόταν δεξιά κι αριστερά από το διάδρομο κυκλοφορίας που είχε ειδικά δημιουργηθεί για αυτά τα οχήματα. Αν και δεν είμαι φαν του εν λόγω σπορ, δεν αμφισβητώ πως όλο αυτό προσέδιδε ένα εορταστικό κλίμα στην πόλη.
Η πλατεία της παλιάς πόλης του Τρίερ είναι ένα κόσμημα. Τα κτίρια που την αποτελούν είναι διαλεχτά, όλα με περίτεχνες και εντυπωσιακές προσόψεις και δίνουν στην πόλη αέρα παραμυθιού. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να περιγράψουν την αισθητική απόλαυση.
Δυο βήματα παραπέρα στέκεται ο μεγαλοπρεπής Καθεδρικός Ναός του Αγίου Πέτρου. Πρόκειται για ένα Ναό ρομανικού κυρίως ρυθμού, ο οποίος όμως είναι γνωστός πολύ περισσότερο για την ιστορία του παρά για την αρχιτεκτονική του –η οποία πάντως καθόλου δεν υστερεί. Ο Καθεδρικός του Τρίερ είναι ο παλαιότερος της Γερμανίας. Αποτελείται στην ουσία από περισσότερους από έναν Ναούς, που οικοδομήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και συνενώθηκαν. Ο Ναός συνδέεται διπλά με την Ελένη, μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ήτοι Αγία Ελένη. Τα θεμέλια του Ναού τέθηκαν από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πάνω σε μια κατοικία που υποστηρίζεται ότι ήταν αυτή της μητέρας του και επιπλέον εντός του Ναού φυλάσσεται ένα ένδυμα που θεωρείται ότι φορούσε ο Χριστός κατά τη Σταύρωση και το οποίο συνέλεξε η Αγία Ελένη στα ταξίδια της στους Αγίους Τόπους. Δεν είναι λοιπόν άνευ εξηγήσεως το γεγονός ότι ο Ναός είναι προσφιλής προορισμός για τους κάνοντες θρησκευτικό τουρισμό. Μάλιστα ο Ναός διαθέτει και Θησαυροφυλάκιο, η είσοδος όμως σε αυτό απαιτεί εισιτήριο κι εγώ περιορίστηκα στου υπόλοιπους χώρους του Ναού, οι οποίοι είναι επισκέψιμοι δωρεάν. Ο Ναός είναι μεγάλων διαστάσεων και το εσωτερικό του, αν και σχετικά λιτό, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Προσωπικά γοητεύτηκα από μια μπαρόκ γλυπτική παράσταση στην οροφή με λευκό και μπλε χρώμα. Εξίσου εντυπωσιακό βρήκα και το γοτθικό παρεκκλήσι και τα βιτρό του. Είπαμε, ο ναός είναι κατά κύριο λόγο ρομανικός, αλλά μετά τις πολλές προσθήκες στο πέρασμα του χρόνου δε λείπουν γοτθικά και μπαρόκ στοιχεία.
Συνεχίζοντας το ταξίδι στο χρόνο, συναντάμε λίγο πιο πέρα τη Βασιλική του Κωνσταντίνου, γνωστή με το λατινικό όνομα Aula Palatina.
Για την Porta Nigra και τον Καθεδρικό του Τρίερ γνώριζα λίγο-πολύ κάποια πράγματα πριν προγραμματίσω την επίσκεψή μου στην πόλη, αλλά ομολογώ πως η ύπαρξη της Βασιλικής ήταν για μένα η πιο μεγάλη έκπληξη. Αν κάποιος μου έλεγε ότι ο χώρος όπου γινόταν η στέψη των ρωμαίων αυτοκρατόρων τον 4ο αιώνα βρίσκεται στη Γερμανία και μάλιστα σώζεται σε εξαιρετική κατάσταση θα τον κοίταζα με μεγάλη δυσπιστία. Μετά το ταξίδι στο Τρίερ γνωρίζω πως αυτά είναι αληθή. Φεύγεις με το αεροπλάνο από την Αθήνα, πετάς πάνω από τη Ρώμη και καταλήγεις σε μια επαρχιακή γερμανική πόλη, για να συνειδητοποιήσεις πως σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης πάνω από τις Άλπεις γινόταν κάποτε η στέψη του Ρωμαίου αυτοκράτορα και το πιο εντυπωσιακό, η Εκκλησία αυτή στην οποία γινόταν η στέψη όχι μόνο υπάρχει ακόμα, αλλά και σώζεται σε άριστη κατάσταση. Στο Τρίερ διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τις διαστάσεις του κοινού ευρωπαϊκού μας πολιτισμού. Θα μπορούσα τις ίδιες διαστάσεις να είχα βέβαια ανακαλύψει και στη Ρώμη, στο Παρίσι ή αλλού, στο Τρίερ όμως τις ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη.
Τελευταίος σταθμός το ροκοκό παλάτι Kurfürstliche Palais, χτισμένο ακριβώς δίπλα στη Βασιλική του Κωνσταντίνου, σαν να αποτελεί επέκταση αυτής. Μετά τα ρωμαϊκά μνημεία, η ύπαρξη του παλατιού δε σου προκαλεί φυσικά και μεγάλη εντύπωση. Είναι όμως πανέμορφο και πολύ κομψό. Δυο κοπέλες ντυμένες κατά τα ενδυματολογικά πρότυπα της εποχής μας έκαναν να αναρωτιόμαστε αν όντως είχαμε βρεθεί πίσω στην Αναγέννηση. Κοιτάζοντας όμως το ρολόι διαπιστώσαμε πως ήμασταν στο παρόν και πως μας έμενε μόνο λίγος χρόνος για μια σύντομη ξεκούραση στους κήπους του παλατιού πριν την επιστροφή στο σταθμό.
Το ταξίδι στο Τρίερ ολοκληρώνεται εδώ. Πολύ περισσότερο, είναι όμως ένα ταξίδι στο χρόνο, είναι ένα μάθημα ευρωπαϊκής ιστορίας, που προσωπικά μου προσέφερε μεγάλες συγκινήσεις καθώς με έφερε σε επαφή με τα θεμέλια αυτού που θα ονόμαζα "ο κοινός ευρωπαϊκός μας πολιτισμός".
Το ρωμαικό αμφιθέατρο και τα λουτρά δεν προλαβαίναμε εκ των πραγμάτων να τα δούμε και δεν τα είχαμε εντάξει καν στο πρόγραμμα. Μας είχε μείνει μόνο μια εκκρεμότητα: να δούμε το σπίτι του πιο διάσημου τέκνου της πόλης, του Καρλ Μαρξ, αλλά δεν είχα σημειώσει τη διεύθυνση. Έτσι το ταξίδι στο Τρίερ τελείωσε αυτή τη φορά κάπου στην Αναγέννηση, στους κήπους του παλατιού. Την επόμενη φορά θα τελειώσει λίγο πιο πρόσφατα, γύρω στο 1818, χρόνο γέννησης του Μαρξ.
Last edited by a moderator:
