Γερμανία Λουξεμβούργο Ένα ΣΚ στο Μεγάλο Δουκάτο!

[Eurotraveler]

V. Μια τελευταία βόλτα και ο επίλογος

Με τις καλύτερες εντυπώσεις επιστρέψαμε από την τόσο σύντομη, αλλά πλούσια επίσκεψη στο Τρίερ. Ήταν πλέον απόγευμα και σε μερικές ώρες θα πετούσαμε για το Πόρτο. Με ένα πολύ αυστηρό χρονοδιάγραμμα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμα μια μικρή βόλτα στην πόλη πριν ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο. Έτσι, αντί να πάρουμε το λεωφορείο από το Σταθμό περπατήσαμε ως τη στάση Hamilius στο κέντρο της πόλης και πήραμε το λεωφορείο από εκεί.

Σε αυτόν τον περίπατο διασχίσαμε τη βασική οδική αρτηρία της συνοικίας του Σταθμού, την Avenue de la Liberté. Η περιοχή είναι καθαρά αστική και φαντάζομαι πως τις καθημερινές θα έχει κίνηση, αλλά το απόγευμα της αυγουστιάτικης Κυριακής ήταν φυσικά άδεια. Δύο κτίρια μονοπωλούν το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Το ένα είναι το κομψό και γαλλοπρεπές κτίριο που στεγάζει την εταιρία εξόρυξης χάλυβα Arcelor Mittal και το οποίο βρίσκεται στην Place des Martyrs. Το άλλο είναι το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το Μουσείο Τράπεζας και η τράπεζα Banque et caisse d'épargne de l'État. Το κτίριο αυτό ξεχωρίζει για την κυρτή του πρόσοψη και για τον πύργο του, ο οποίος είναι ορατός από διάφορα σημεία στην πόλη. Βρίσκεται στην τοποθεσία Plateau Bourbon, εκεί όπου υπήρχαν στο παρελθόν οι οχυρώσεις με την ονομασία Bourbon. Εκεί βρίσκεται το άκρο σημείο της συνοικίας του Σταθμού. Το φαράγγι του Petrusse χωρίζει το Plateau Bourbon από την Άνω Πόλη, ενώ η Γέφυρα του Αδόλφου συνδέει σήμερα τις δύο συνοικίες.

Η συνέχεια έχει άφιξη στη στάση Hamilius, μεταφορά με το λεωφορείο στο ξενοδοχείο στο Kirchberg και παραλαβή των αποσκευών που είχαμε αφήσει για φύλαξη κι έπειτα μετάβαση ξανά με το λεωφορείο στο αεροδρόμιο.

Το Λουξεμβούργο μάς άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ένα μικρό κράτος στην καρδιά της δυτικής Ευρώπης, που απολαμβάνει ύψιστο βιοτικό επίπεδο. Μια πρωτεύουσα κομψότατη σε μια τοποθεσία μοναδικού φυσικού κάλλους, όπου οι κεντρικές συνοικίες χωρίζονται η μια από την άλλη με ρυάκια και χαράδρες.

Περιτριγυρισμένο από ισχυρά κράτη και μεγάλα αστικά κέντρα, κατατάσσεται στην τριάδα των κρατών με το μεγαλύτερο ΑΕΠ στον κόσμο, ενώ παράλληλα οι κάτοικοί του απολαμβάνουν μια ζωή πλήρως εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον. Είναι κοσμοπολίτικο και συνάμα χαλαρό, επιχειρηματικό κέντρο και πνεύμονας πρασίνου. Με λίγα λόγια, το Λουξεμβούργο μοιάζει να έχει βρει το κλειδί της επιτυχίας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

First Προηγούμενη 5 of 5

Go to chapter

Go

[vikara]

I. Εισαγωγή

Δεύτερη φορά στο Λουξεμβούργο και η επίσκεψή μας αυτή υπήρξε πολύ πληρέστερη και πιο απολαυστική από την πρώτη. Αυτή τη φορά όμως ο βασικός προορισμός ήταν άλλος, η Πορτογαλία, απλά συνέφερε περισσότερο να φτάσουμε εκεί μέσω Λουξεμβούργου.


Γιατί στο Λουξεμβούργο;
Η αλήθεια είναι πως εξεπλάγην, όταν διάβασα ότι το Λουξεμβούργο βρίσκεται μεταξύ των προορισμών που πρόσθεσε φέτος η Αιγαίου στο θερινό της πρόγραμμα. Βρυξέλλες, Παρίσι, Φρανκφούρτη, όλα τους μεγάλα αεροδρόμια με τακτικές συνδέσεις με την Αθήνα, ισαπέχουν σχεδόν από το Λουξεμβούργο, επομένως η απευθείας σύνδεση της Αθήνας με το Λουξεμβούργο μού φάνηκε αρχικά περιττή. Διαψεύστηκα όμως, όταν είδα πως το αεροπλάνο ήταν γεμάτο τόσο από Λουξεμβούργιους που επισκέπτονταν την Αθήνα όσο και από Έλληνες που εργάζονται και μένουν στο Λουξεμβούργο. Και προσωπικά με βόλεψε πολύ αυτή η σύνδεση καθώς αναζητούσα έναν τρόπο μετάβασης στην Πορτογαλία. Οι αεροπορικές συνδέσεις της πρωτεύουσας του Δουκάτου με τις πόλεις της ηπειρωτικής Πορτογαλίας είναι όντως συχνότατες. Κι αυτό γιατί ένας στους 4 κατοίκους του Λουξεμβούργου είναι Πορτογάλος!

Γιατί γράφω ιστορία για το Λουξεμβούργο;
Πρώτον, γιατί είναι λίγο παρεξηγημένος προορισμός που προσπερνιέται στα γρήγορα κατά τη διάρκεια των εκδρομών στο Benelux. Δεύτερον, γιατί δεν υπάρχουν πολλές ιστορίες για το Λουξεμβούργο στο φόρουμ. Τρίτον, γιατί ήθελα να γράψω μια μικρή ιστορία, αλλά δεν επέλεξα να γράψω για την Πορτογαλία, αφού η προϋπάρχουσα ιστορία του @giannismits, αλλά και άλλες είναι πληρέστατες. Βέβαια η ιστορία αυτή θα είναι εκ των πραγμάτων σύντομη, αφού χρονικά καλύπτει κάτι λιγότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Γεωγραφικά καλύπτει μόνο την πόλη του Λουξεμβούργο και τη γειτονική Τριέρη της Γερμανίας.

Μιλώντας τώρα γενικά για το κράτος του Λουξεμβούργου, θα πρέπει να ξέρει κανείς από την αρχή πως δεν είναι και τόσο μικρό. Από άποψη έκτασης δηλαδή είναι μάλλον άδικο να συγκρίνεται με το Μονακό, το Λιχτενστάιν ή τον Άγιο Μαρίνο. Πέρα από την πόλη του Λουξεμβούργου, διαθέτει φυσικά κι άλλους οικισμούς. Η νότια περιοχή κοντά στα σύνορα με τη Γαλλιά είναι βιομηχανική, ωστόσο το Λουξεμβούργο έχει δύο δύο τοποθεσίες φυσικού κάλλους, την περιοχή του λουξεμβουργιανού Μοζέλα και την καλούμενη "Μικρή Ελβετία του Λουξεμβούργου". Ακόμη, στο έδαφος του μικρού κράτους υπάρχουν γραφικά χωριά με πιο ονομαστά το Vianden με το κάστρο του και το Clervaux με το μοναστήρι του.

Η πόλη του Λουξεμβούργου είναι χτισμένη σε δύο επίπεδα. Το κέντρο της πόλης είναι το τμήμα εκείνο της Άνω Πόλης που στις τρεις πλευρές του περιβάλλεται από χαράδρα και ονομάζεται Centre. Το Centre ενώνεται με γέφυρες με τη συνοικία του σιδηροδρομικού σταθμού, Gare, καθώς και με το οροπέδιο του Kirchberg, την επιχειρηματική συνοικία της πόλης στην οποία εδρεύουν οι θεσμοί της Ε.Ε. Η κάτω πόλη απαρτίζεται κυρίως από τις μικρές συνοικίες Pfaffenthal, Clausen (εν μέρει) και Grund, από τις οποίες η τελευταία είναι η πιο ιστορική, η "παλιά πόλη" του Λουξεμβούργου.

View attachment 153958

Πολυ ωραία αρχή @eurotraveler!Ετοιμάζομαι κ εγώ για Λουξεμβούργο τον Οκτώβρη (5 ημερες) οποτε περιμένω την εμπειρία σου και τις πληροφορίες σου!

 

[Eurotraveler]

Ευχαριστώ πολύ @vikara ! Φαντάζομαι ότι τον Οκτώβρη θα απολαύσεις όμορφες φθινοπωρινές εικόνες αφού η πόλη έχει πολύ πλούσια βλάστηση! Κατά τη γνώμη μου οι 5 μέρες είναι υπεραρκετές και θα μπορούσες να κάνεις κάποιες εκδρομές στη γύρω περιοχή, τόσο εντός της χώρας, όσο και στα γειτονικά κράτη, μιας και υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες τοποθεσίες εκεί γύρω. Σε επόμενο κεφάλαιο μπορείς να δεις και τη δική μου πρόταση να συνδυάσεις την επίσκεψή σου με μια βόλτα στην Τριέρη στη Γερμανία.

 

[Eurotraveler]

ΙΙ. Η άφιξη, η βόλτα στο κέντρο και το λούνα παρκ

Η απευθείας πτήση της Αιγαίου αναχώρησε από την Αθήνα περίπου στις 13:30. Ήταν σε γενικές γραμμές άνετη με κάποιες αναταράξεις στην περιοχή των ελβετικών Άλπεων. Έτσι, ύστερα από μια τρίωρη διαδρομή στους ευρωπαϊκούς αιθέρες προσγειωθήκαμε στο μικρό κράτος με τη μικρή πρωτεύουσα και -όπως είναι αναμενόμενο- το μικρό αεροδρόμιο.

Το αεροδρόμιο Findel βρίσκεται μόλις έξω από την πόλη του Λουξεμβούργου. Για τη μεταφορά από το αεροδρόμιο στο κέντρο η πιο βολική λύση -πέρα των ταξί- είναι το λεωφορείο και συγκεκριμένα η γραμμή 16. Η γραμμή αυτή του λεωφορείου που συχνά φέρει την επιγραφή EUROBUS εξυπηρετεί τις πιο βασικές συνοικίες της πόλης, αφού ξεκινώντας από το αεροδρόμιο διασχίζει το Kirchberg, περνά από τα όρια του κέντρου και καταλήγει στη συνοικία του σταθμού, κοινώς Gare.

Κάθε Σάββατο τα λεωφορεία στην πόλη του Λουξεμβούργου είναι δωρεάν! Κι αν αυτή η απόφαση ελήφθη για να τονώσει την κίνηση στην πρωτεύουσα τα Σάββατα, κατά τη γνώμη μου το έχει πετύχει. Η δωρεάν μετακίνηση με λεωφορείο τα Σάββατα θα ισχύσει ως και το τέλος του 2017 και αφορά τα λεωφορεία που κινούνται εντός της πόλης (γραμμές 1-31), καθώς και λίγες ακόμα γραμμές.

Διαφορετικά, ένα απλό εισιτήριο κοστίζει 2 ευρώ και περιλαμβάνει διαδρομές με λεωφορείο αλλά και με τρένο εντός της χώρας. Ένα τέτοιο απλό εισιτήριο διαρκεί 2 ώρες, ενώ το ημερήσιο κοστίζει 4 ευρώ. Οι τιμές είναι πράγματι αρκετά συμφέρουσες για τα δεδομένα μάλιστα ενός ακριβού προορισμού, όμως τα καλά νέα δε σταματούν εδώ. Οι Λουξεμβούργιοι έχουν προνοήσει δίνοντας τη δυνατότητα να αγοράσει κανείς το εισιτήριό του από το κινητό του τηλέφωνο με μόνη την αποστολή του γράμματος A στο 64222! Η εξέλιξη αυτή στον τομέα των μεταφορών μού έκανε αμέσως πολύ καλή εντύπωση, μιας και είναι προς όφελος του τουρίστα, ο οποίος δε χρειάζεται να ψάχνει μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων όταν θέλει να επιβιβαστεί σε ένα λεωφορείο.

Με το λεωφορείο 16 μεταφερθήκαμε λοιπόν δωρεάν στο ξενοδοχείο μας, το Novotel Kirchberg, και μετά το check-in και την τακτοποίηση πήραμε το ίδιο λεωφορείο με προορισμό το κέντρο της πόλης. Τα περισσότερα λεωφορεία που περνούν από το κέντρο σταματούν στη στάση Hamilius. Εκεί κατεβήκαμε κι εμείς, μιας και οι κεντρικοί δρόμοι με τα καταστήματα βρίσκονται δυο βήματα από αυτό το σημείο.

Στη στάση Hamilius υπάρχει μια συμπαθητική πλατεία, ωστόσο δεν είχαμε τη δυνατότητα να τη δούμε, γιατί γίνονταν εκεί κάποια έργα ανάπλασης και ήταν ολόκληρη σκαμμένη σε βάθος. Πρόκειται για το φιλόδοξο πρότζεκτ "Royal Hamilius", το οποίο περιλαμβάνει αναβάθμιση της πλατείας με τη δημιουργία ενός μοντέρνου σύγχρονου κτιρίου και πεζοδρόμηση ενός γειτονικού δρόμου.

Ακολουθήσαμε την Avenue Monterey κι αμέσως αντικρίσαμε πλήθος κόσμου να κάνει βόλτα στον πεζόδρομο. Πολύ καλό δείγμα, μιας και την προηγούμενη φορά το Λουξεμβούργο το είχαμε γνωρίσει άδειο. Φοβούμενος μήπως ξανασυμβεί και τώρα το ίδιο, η σκέψη μου ήταν να κατευθυνθούμε στο κέντρο της πόλης όσο τα μαγαζιά ήταν ακόμα ανοιχτά, δηλαδή ως τις 18:00. Και πράγματι το κέντρο του Λουξεμβούργου ήταν κατάμεστο, ο καιρός ήταν καλός παρά τις μετεωρολογικές προβλέψεις για το αντίθετο και όλοι κυκλοφορούσαν στο πεζοδρομημένο κέντρο της πόλης, έμπαιναν στα μαγαζιά, κάθονταν στα καφέ και στα εστιατόρια ή απλά έκαναν βόλτες, καλοντυμένοι πάντοτε και κομψοί. Οι Λουξεμβούργιοι είναι στην πλειονότητά τους φινετσάτοι και περιποιημένοι, πράγμα εύλογο αν σκεφτεί κανείς την καλή οικονομική τους κατάσταση, αλλά όχι και απαραίτητο, αν γίνει η σύγκριση με πλούσιες γερμανικές πόλεις.

Συνεχίσαμε ευθεία περνώντας από τη μια μεριά της Place des Armes, που είναι ο πυρήνας της πόλης και προχωρήσαμε στον ίδιο δρόμο, ο οποίος στο σημείο αυτό ονομάζεται Rue Sigefroi. Όπως μας πληροφορεί η επιγραφή, ο Sigefroi ήταν ο ιδρυτής του οίκου των κόμητων του Λουξεμβούργου, ενώ ο δρόμος αυτός βρίσκεται στην ιστορική περιοχή της Ψαραγοράς (Marché-aux-Poissons/Fischmarkt), η οποία είναι ιστορική ακριβώς γιατί βρίσκεται στη συμβολή δύο ρωμαϊκών δρόμων. Το σημείο αυτό, στο οποίο ο δρόμος φαρδαίνει δίνοντας την εντύπωση ότι σχηματίζει μια μικρή πλατεία, είναι αρκετά γραφικό και εκεί βρίσκονται ο Ναός του St Michel και το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης. Ακόμη πιο γραφικό όμως -και ίσως το γραφικότερο στην πόλη- είναι το σημείο στο τέλος του δρόμου, στην τοποθεσία των Casemates du Bock. Πρόκειται για τμήμα των οχυρώσεων της πόλης, γνωστό για τη μοναδική θέα που προσφέρει στην κάτω πόλη, στο Grund. Το αββαείο Neumünster βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, καθώς κοιτά κανείς προς τα κάτω, ενώ στο βάθος διακρίνονται τα κτίρια της συνοικίας του σταθμού. Είναι μάλλον η πιο πολυφωτογραφημένη εικόνα της πόλης και όχι άδικα.

Επιστρέψαμε στο κέντρο και αυτή τη φορά στις δύο εμπορικές αρτηρίες της πόλης, τις πεζοδρομημένες οδούς Grand Rue και Rue Philippe II. Τώρα πολλά καταστήματα είχαν κλείσει και παρέμεναν ανοιχτά μόνο κάποιες αλυσίδες, ωστόσο ο κόσμος δεν είχε μειωθεί. Μάλιστα πετύχαμε το δρόμο Rue Philippe II στολισμένο με αμέτρητες κούνιες να κρέμονται ανάμεσα στα κτίρια, ένα πρότζεκτ που σύμφωνα με δήλωση του οραματιστή του έχει σκοπό να επαναφέρει στα μάτια του περαστικού μνήμες της παιδικής ηλικίας.

Φτάσαμε στην Πλατεία Συντάγματος (Place de la Constitution). Από εκεί απολαμβάνει κανείς όμορφη θέα στη γέφυρα του Αδόλφου, στην απέναντι συνοικία του σταθμού και στο πάρκο, το οποίο διασχίζει ο μικρός ποταμός Petrusse. Ένας περιποιημένος κήπος σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο, ανάμεσα στο επίπεδο της Άνω Πόλης και στο επίπεδο του πάρκου, θυμίζει πως βρισκόμαστε στη χώρα όπου όλα βρίσκονται σε τάξη και αρμονία. Η πλατεία Συντάγματος ήταν κατακλυσμένη από τουρίστες που φωτογραφίζονταν στην όμορφη τοποθεσία. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το ψηλό άγαλμα της Νίκης ή "Gëlle Fra", δηλαδή χρυσή κυρία, όπως είναι γνωστή στο Λουξεμβούργο. Υψώθηκε αρχικά προς τιμή των Λουξεμβούργιων που έπεσαν στον Α' Π.Π., ωστόσο κατεδαφίστηκε από τους ναζί κι ύστερα ανεγέρθηκε ξανά. Έκτοτε είναι ένα μνημείο για το ελεύθερο Λουξεμβούργο, ένας φόρος τιμής για όλους τους Λουξεμβούργιους που έπεσαν μαχόμενοι.

Συνεχίζοντας στη λεωφόρο Φραγκλίνου Ρούσβελτ και αντικρίζοντας το πίσω μέρος του Καθεδρικού της πόλης, Notre-Dame, μπαίνουμε σε ένα στενάκι που μας οδηγεί στην Place Clairefontaine. Στην περιοχή αυτή η Άνω Πόλη σχηματίζει στο χάρτη μια γωνία, η οποία ορίζεται από τους ποταμούς Alzette και Petrusse. Εκεί βρίσκονται συγκεντρωμένα διάφορα κυβερνητικά κτίρια. Συναντήσαμε το Υπουργείο του Κράτους και το Υπουργείο Οικονομικών και λίγο πιο πέρα το Παλάτι του Δούκα και την πλατεία Guillame II με το Δημαρχείο.

Στο δρόμο που ενώνει την πλατεία Guillame II με το Παλάτι, υπήρχε ένα μοντέρνο άγαλμα ενός ελέφαντα. Βλέποντας τον πρώτο, δεν περίμενα ότι θα συναντούσα κι άλλους. Ύστερα από αναζήτηση, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μάλλον είχαν κρατήσει κάποιους από τους πολλούς ελέφαντες-αγάλματα, που είχαν γεμίσει τους δρόμους του Λουξεμβούργου και της Τριέρης το 2013 στο πλαίσιο μιας καμπάνιας για την προστασία του ινδικού ελέφαντα.

Εν τω μεταξύ στη διαδρομή με το λεωφορείο από το ξενοδοχείο στο κέντρο, είχαμε δει τους περισσότερους επιβάτες να αποβιβάζονται στην περιοχή του ιδρύματος Pescatore, όπου είχε στηθεί ένα μεγάλο λούνα παρκ. Έτσι επιστρέψαμε τώρα στην Place des Armes για ένα σύντομο γεύμα και κατευθυνθήκαμε στα βόρεια πλέον της Άνω Πόλης με προορισμό το λούνα παρκ.

Καθοδόν περάσαμε από την Eglise St Alphonse, την Place du Théâtre και την Boulevard Royal, με σύγχρονα αλλά και κλασικά κτίρια, όπως η Banque Centrale du Luxembourg. Στη συνέχεια μέσα από το πάρκο φτάσαμε στο λούνα παρκ Scouberfouer. Είχε ανοίξει μόλις την προηγούμενη μέρα και ήταν πλημμυρισμένο από κόσμο. Εκεί συναντήσαμε το "άλλο" Λουξεμβούργο. Πρόσωπα διαφορετικά από αυτά που βλέπεις στο εμπορικές και επιχειρηματικές συνοικίες, πιο λαϊκά και καθημερινά και πολλά από αυτά εναλλακτικά, εκκεντρικά και κάποια απεριποίητα. Μπορεί το people watching να μην ήταν το ίδιο ευχάριστο με αυτό στους κεντρικούς δρόμους, ωστόσο υπήρχε πάρα πολλή κίνηση και οι εικόνες με τα πολύχρωμα και φωταγωγημένα παιχνίδια ήταν κάτι διαφορετικό. Ακόμα, οι επιλογές για street food ήταν πολλές.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε με τα πόδια, παρόλο που το λεωφορείο ήταν δωρεάν. Το Kirchberg ήταν ακριβώς απέναντι. Περάσαμε από το σύγχρονο Grand Théâtre de la Ville de Luxembourg, το οποίο φάνηκε να έχει ένα ενδιαφέρον εστιατόριο και ακολουθήσαμε την Boulevard Robert Schuman αντικρίζοντας το μοντέρνο μνημείο που έχει στηθεί στη μνήμη του μεγάλου οραματιστή της Ε.Ε. Συνεχίσαμε στην "κόκκινη γέφυρα", η οποία ενώνει την Άνω Πόλη με το Kirchberg και απολαύσαμε τη θέα προς τη συνοικία Pfaffenthal στις όχθες του Alzette. Από την άλλη πλευρά οι διάφανοι τοίχοι της γέφυρας ήταν καλυμμένοι για εργασίες, αλλιώς θα είχαμε θέα και προς το κέντρο της πόλης. Φτάσαμε στη λεωφόρο Kennedy και σε λίγο ήμασταν στο ξενοδοχείο.

 

[Eurotraveler]

ΙΙΙ. Από το Kirchberg στο Gare

Κυριακή στο τέλος του καλοκαιριού και ο καιρός είναι φθινοπωρινός. Η πρόβλεψη λέει ότι η μέγιστη θερμοκρασία θα είναι 19 βαθμοί και πως το μεσημέρι αναμένονται κάποιες βροχοπτώσεις. Ως λάτρης του χειμώνα θεωρώ ότι υπήρξα τυχερός, αν σκεφτεί κανείς ότι μια εβδομάδα πριν η θερμοκρασία στο Λουξεμβούργο έφτανε τους 27 βαθμούς. Το Kirchberg ήταν φυσικά σχεδόν άδειο από κόσμο, επιχειρηματική συνοικία γαρ και το Σαββατοκύριακο καθείς παραμένει στο σπίτι του. Στο Kirchberg δεν υπάρχουν πολλά σπίτια, τουλάχιστον στο νότιο τμήμα του Kirchberg, στο οποίο και βρεθήκαμε εμείς. Είχαμε στη διάθεσή μας το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, αφού η πτήση για το Πόρτο αναχωρούσε το βράδυ, γύρω στις 10. Δεδομένου όμως ότι θέλαμε να επισκεφθούμε και το Trier την ίδια μέρα, παραμείναμε ουσιαστικά ως το μεσημέρι στην πόλη του Λουξεμβούργου. Αφήσαμε τις βαλίτσες στη reception του ξενοδοχείου με σκοπό να τις πάρουμε πίσω το απόγευμα και ξεκινήσαμε πεζή για μια μεγάλη (για τα δεδομένα της πόλης) βόλτα από το Kirchberg ως το Gare.

Η πρώτη σκέψη ήταν να δούμε από πιο κοντά τα κτίρια του Δικαστηρίου της Ε.Ε., τα οποία και ως τότε βλέπαμε από το παράθυρο του δωματίου. Κάναμε λοιπόν μια σύντομη παράκαμψη, αλλά στην κεντρική είσοδο με τις σημαίες δε φτάσαμε, αφενός γιατί θα έπρεπε να κάνουμε τον κύκλο για να δούμε μόνο τις σημαίες από πιο κοντά, αφετέρου γιατί κάποια κιγκλιδώματα μας προϊδέαζαν ότι μάλλον άδικα θα κάναμε τον κύκλο. Τώρα που βλέπω όμως τη διαδρομή στο google maps και κοντά μου φαίνεται και κανένα κιγκλίδωμα δε βλέπω...

Bρισκόμαστε πλέον στην άλλη πλευρά της λεωφόρου Kennedy. Φουτουριστικό και ογκώδες το κτίριο της Φιλαρμονικής του Λουξεμβούργου δε μένει απαρατήρητο. Παραδίπλα, το ξενοδοχείο Melia. Μπορεί όλη η πόλη να είναι ακριβή στη διαμονή, αλλά το συγκεκριμένο ξενοδοχείο το θυμόμουν χαρακτηριστικά ήδη από την πρώτη μου αναζήτηση στο ίντερνετ λόγω των απλησίαστων τιμών του. Πάντως η περιοχή μεταξύ της Φιλαρμονικής και του Melia είναι ευχάριστη και σύγχρονη, στην ουσία πρόκειται για έναν μικρό πεζόδρομο με δέντρα και παγκάκια, ίσως και κάποια τραπεζάκια.

Στο σημείο αυτό, στο τέλος σχεδόν του οροπεδίου του Kirchberg, ξεκινάει η συνοικία Clausen, για να καταλήξει στις όχθες του μικρού Αλζέτ. Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζουν το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης MUDAM και το φρούριο Thüngen. Τα δύο κτίρια είναι κτισμένα το ένα πλάι στο άλλο δημιουργοώντας μια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονικά σύνθεση, μολονότι η κατασκευή τους απέχει χρονικά περίπου 3 αιώνες. Το μεν MUDAM άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό το 2016, ενώ το φρούριο Thüngen αποτελεί τμήμα των οχυρώσεων του Λουξεμβούργου και χρονολογείται στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα. Μάλιστα σώζεται σε καλή κατάσταση, γι'αυτό και δε στερείται γραφικότητας. Ένα χαρακτηριστικό μιρκό φρούριο, με την τους πύργους του και τη γεφυρούλα του πάνω από την τάφρο. Για τους πιο ρομαντικούς προτείνεται η εναλλακτική ονομασία του φορυρίου Thüngen: φρούριο των 3 βελανιδιών! Προσοχή όμως, βελανιδιών εκ των βελανίδια κι όχι βαλενιδιές, αφού καθένας από τους πύργους του φρουρίου φέρει στην κορυφή του ένα βελανίδι!

Έξω από το φρούριο ένα πλάτωμα με γρασίδι προσφέρει υπέροχη θέα στην πόλη του Λουξεμβούργου. Πάντως πολλά σημεία στην περιοχή αυτή είναι γνωστά για τη θέα που προσφέρουν.

Αφού απολαύσαμε τη θέα περάσαμε μέσα από ένα άλλο τμήμα των οχυρώσεων της πόλης. Πρόκειται για το Haut-Grünewald/Obergrünewald, το οποίο είχε κυρίως αμυντικό ρόλο. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι αυτή τη φορά η επίσκεψη έγινε και εσωτερικά. Δε γνωρίζω με βεβαιότητα αν άλλα τμήματα των οχυρώσεων της πόλης απαιτούν εισιτήριο για την είσοδο, στο συγκεκριμένο όμως η επίσκεψη είναι δωρεάν και εσωτερικά. Βέβαια μόνο λίγα δρομάκια υπάρχουν στο εσωτερικό, όμως η επίσκεψη συνιστάται, καθώς αυτό το φρούριο διαφέρει αρχιτεκτονικά από τα υπόλοιπα. Αποτελείται από μεγάλους πέτρινους όγκους σε γεωμετρικά σχήματα και θεωρείται ότι συνολικά σχηματίζει ένα ημισέληνο, αν και αυτό δεν είναι εύκολα διακριτό.

Μια καλή απεικόνιση της τοποθεσίας υπάρχει εδώ: https://www.google.gr/maps/place/Fort+Thüngen/@49.615,6.1378652,3a,75y,282.19h,90t/data=!3m8!1e1!3m6!1s-8wH_EkwHpcM/Vi_idVRkeeI/AAAAAAAAF04/20Yat-g-Lss4258HLsTMKe4e31kx3O6zQ!2e4!3e11!6s//lh5.googleusercontent.com/-8wH_EkwHpcM/Vi_idVRkeeI/AAAAAAAAF04/20Yat-g-Lss4258HLsTMKe4e31kx3O6zQ/w203-h100-k-no-pi-0-ya356.47635-ro-0-fo100/!7i5000!8i2500!4m5!3m4!1s0x47954f319beba3b7:0xce274998ceb83fe7!8m2!3d49.6169751!4d6.140209

Βγαίνοντας από το εσωτερικό της οχύρωσης, η τοποθεσία επιφύλασσε μια ακόμη όμορφη εικόνα προς την Άνω Πόλη του Λουξεμβούργου.

Ο στόχος ήταν να συνεχίσουμε την κατηφορική διαδρομή προς την Κάτω Πόλη, ώστε να φτάσουμε στις όχθες του Αλζέτ. Πράγματι, αυτό κάναμε και η διαδρομή ήταν υπέροχη. Για λίγο όμως βρεθήκαμε να τριγυρνάμε στα καταπράσινα δρομάκια της πλαγιάς του Clausen αναζητώντας το σωστό δρόμο που θα μας οδηγούσε στο ποτάμι. Δυο φορές λοιπόν βρεθήκαμε σε αδιέξοδο, αλλά δεν ήταν κάτι τραγικό. Απλά προχωρήσαμε ακολουθώντας όχι μόνο τα δρομάκια που είχαν κατηφορική κλίση, αλλά και τους άλλους -αν και ελάχιστους- επισκέπτες που τύχαινε να βρίσκονται εκεί. Η διαδρομή λοιπόν μέχρι το ποτάμι ήταν πολύ όμορφη. Καταπράσινη, με δρομάκια ανάμεσα στα δέντρα, σκαλιά και καμια δυο μικρές γέφυρες.

Έτσι φτάσαμε στο ποτάμι. Ο Αλζέτ πνιγμένος στο πράσινο των δέντρων άπλωνε ήσυχα τα νερά του κάτω από από τη γέφυρα. Είναι μικρός, ωστόσο η παρουσία του αρκεί για να αγακαλιάσει μαζί με τον Πετρούς όλο το κέντρο του Λουξεμβούργου διαγράφοντας μια κοιλάδα ανάμεσα στα υψώματα.

Αφού όμως κατεβήκαμε, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε ξανά την ανάβαση. Ευτυχώς η σήμανση ήταν επαρκής και γρήγορα υποχώρησε ο φόβος μου ότι θα χαθούμε ξανά ανάμεσα στα δέντρα. Ανεβήκαμε λοιπον τώρα ως το βράχο Bock για να ξεκινήσουμε από εκεί την πιο γραφική μάλλον και τουριστική -αλλά δικαίως- διαδρομή εντός της πόλης του Λουξεμβούργου. Ονομάζεται chemin de la Corniche ή απλά Corniche και προσφέρει όμορφη θέα στο φαράγγι του Πετρούς και στο Grund διασχίζοντας εξωτερικά ένα τμήμα της Άνω Πόλης. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ο Λουξεμβούργιος συγγραφέας Batty Weber την ονόμασε "το πιο όμορφο μπαλκόνι της Ευρώπης"!

Μπαίνουμε τώρα για λίγο στο εσωτερικό της Άνω Πόλης και συναντάμε τη συνοικία των δικαστηρίων, άλλως Cité judiciare. Χτισμένη στην τοποθεσία Plateau St Esprit στο άκρο της Άνω Πόλης, η συνοικία αμέσως εκπέμπει ένα αίσθημα τάξης και αποτελείται από καλοδιατηρημένα κτίρια, καθένα από τα οποία στεγάζει και ένα δικαστήριο. Γιατί αφού είδαμε το Δικαστήριο της Ε.Ε. ήταν καιρός να γνωρίσουμε και τα εσωτερικά δικαστήρια.

Λίγο πριν αφήσουμε την Άνω Πόλη για τη συνοικία του σταθμού, βλέπουμε μια φλόγα να καίει. Είναι η καλούμενη "αιώνια φλόγα" του Λουξεμβούργου, η οποία μαζί με τους καμπύλους τοίχους και την κρύπτη, που υψώνονται πίσω της, συνθέτει το Εθνικό Μνημείο Αλληλεγγύης, ένα μνημείο προς τιμήν των νεκρών Λουξεμβούργιων του Β' Π.Π.

Διασχίζουμε τη γέφυρα που ονομάζεται Passarelle ή Viaduc για να μεταβούμε στην απέναντι συνοικία του σταθμού. Φυσικά, όπως οι περισσότερες γέφυρες της πόλης, έτσι κι αυτή προσφέρει όμορφη θέα. Η συνοικία του σταθμού ή απλώς Gare δεν παρουσιάζει το ίδιο ιστορικό ενδιαφέρον με την Άνω Πόλη και το Grund, είναι όμως μια σύγχρονη συνοικία, ζωηρή και με εμπορική κίνηση, κυρίως κατά μήκος των λεωφόρων Avenue de la Gare και Avenue de la Liberté. Η κυρίως βόλτα μας όμως στο Λουξεμβούργο τελειώνει εδώ, στο όμορφο κτίριο του σταθμού, στο οποίο μπαίνουμε λίγο πριν ξεκινήσει να βρέχει με σκοπό να επιβιβαστούμε στο τρένο με προορισμό την αρχαιότερη πόλη της γειτονικής Γερμανίας.

 

[hydronetta]

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την εισαγωγή σου. Η χώρα είναι μια σταλιά, και περνά απαρατήρητη.. Κρίμα που δεν κάνατε μια γύρα στο Δουκάτο, είναι μια ευχάριστη έκπληξη με τα γραφικά χωριά. Όχι ότι οικονομικότερο υπάρχει, αλλά δίπλα είναι η Γερμανία...
Δεν ξεχνάω ακόμα και τώρα ότι βρεθήκαμε βράδυ στην πρωην παραμεθόρια πόλη του Echternach και ψάχναμε πού να δειπνήσουμε.
Κάποιος μας λέει: "Είστε έλληνες; υπάρχει ένα ελληνικό εστιατόριο μετά αυτή τη γέφυρα"
Περάσαμε τη γέφυρα ποδαράτοι συνειδητοποιώντας ότι η ταβέρνα ήταν σε...γερμανικό έδαφος...
Το δεύτερο που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν οι ατελείωτες ουρές στα "σύνορα", στα βενζινάδικα. Η βενζίνη ήταν πιο φθηνή στο Λουξεμβούργο και όλοι οι γερμανοί το εκμεταλλεύονταν καταλλήλως

 

[Eurotraveler]

Κρίμα που δεν κάνατε μια γύρα στο Δουκάτο, είναι μια ευχάριστη έκπληξη με τα γραφικά χωριά.

Είναι όντως κρίμα. Έχω διαβάσει πολύ καλά σχόλια και υποθέτω ότι το σκηνικό θα είναι πολύ όμορφο, από τη στιγμή που ακόμη και η πρωτεύουσα διαθέτει τοποθεσίες φυσικού κάλλους. Αν υπάρξει επόμενη φορά κι αν το ΣΚ γίνει ΠΣΚ η εκδρομή στα χωριά θα είναι σίγουρα μέρος του προγράμματος.

Κάποιος μας λέει: "Είστε έλληνες; υπάρχει ένα ελληνικό εστιατόριο μετά αυτή τη γέφυρα"
Περάσαμε τη γέφυρα ποδαράτοι συνειδητοποιώντας ότι η ταβέρνα ήταν σε...γερμανικό έδαφος...

χαχα τόσο απλό! Πάντως πήρατε έτσι και μια γεύση (κυριολεκτικά) Γερμανίας.

Η βενζίνη ήταν πιο φθηνή στο Λουξεμβούργο και όλοι οι γερμανοί το εκμεταλλεύονταν καταλλήλως

Θα ομολογήσω πως το γνωρίζω εκ πείρας. Σε προηγούμενο ταξίδι λίγο πριν αφήσουμε το Βέλγιο κοντά στα σύνορα με το Λουξεμβούργο αποφασίσαμε για κάποιο λόγο να γεμίσουμε το αυτοκίνητο με βενζίνη από ένα τοπικό βελγικό πρατήριο. Μόλις περάσαμε τα σύνορα είδαμε τη μεγάλη διαφορά στην τιμή της βενζίνης. Ευτυχώς το Λουξεμβούργο είναι οικονομικό έστω και σε ένα μόνο είδος!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Eurotraveler]

IV. Μάθημα ευρωπαϊκής ιστορίας στο Τρίερ

Ένα ροκοκό παλάτι πλάι σε μια βυζαντινή βασιλική και ρωμαϊκά μνημεία διάσπαρτα γύρω από έναν ογκώδη ρομανικό Ναό. Αυτό είναι με δύο λόγια το Τρίερ. Επειδή όμως αυτή η μικρή γερμανική πόλη στα σύνορα με το Λουξεμβούργο έχει αρχαία ιστορία και δη ρωμαϊκή δε θα μπορούσε να μην έχει και ελληνικό όνομα. Οι Έλληνες της εποχής την ονόμασαν Τριέρη. Οι Γάλλοι την αποκαλούν Trèves και οι Γερμανοί Trier. Εγώ στο εξής θα την αναφέρω Τρίερ γνωρίζοντας πάντως ότι η γραφή αυτή αποκλίνει από τη γερμανική προφορά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Για να μεταβεί κάποιος από το Λουξεμβούργο στο Τρίερ με τρένο μπορεί να διαλέξει μεταξύ δυο τύπων εισιτηρίων. Το πρώτο (Tagesrückfahrkarte) κοστίζει 9,60 ευρώ μετ’ επιστροφής και προορισμός μπορεί να είναι αποκλειστικά το Τρίερ. Το δεύτερο (Rheinland-Pfalz-Ticket-Plus-LU) είναι για 1 έως 5 άτομα και η τιμή ανάλογα με τα άτομα κυμαίνεται από 30 έως 54 ευρώ. Το μεγάλο πλεονέκτημα του δεύτερου εισιτηρίου είναι ότι προορισμός δεν είναι αποκλειστικά το Τρίερ, αλλά μπορείς εντός της ίδιας μέρας να ταξιδέψεις απεριόριστα με οποιοδήποτε επαρχιακό τρένο σε όλους τους προορισμούς που περιλαμβάνονται στο χάρτη (παρακάτω) και φυσικά να επιστρέψεις στο Λουξεμβούργο. Στην ουσία το εισιτήριο αυτό περιλαμβάνει όλους τους προορισμούς στο γερμανικό κρατίδιο Ρηνανία-Παλατινάτο και λίγες ακόμα πόλεις εκτός αυτού, με σημαντικότερη τη Βόννη. Τα παιδιά πληρώνουν τη μισή τιμή στο πρώτο εισιτήριο και ταξιδεύουν δωρεάν στο δεύτερο. Εμείς προτιμήσαμε πάντως τον δεύτερο τύπο και αγοράσαμε τα εισιτήρια από το σταθμό. Αν κάποιος έχει περισσότερο χρόνο μπορεί εύκολα να συνδυάσει το Τρίερ με το Κόχεμ στην κοιλάδα του Μοζέλα, ακόμα και με το Burg Eltz επιλέγοντας το δεύτερο τύπο εισιτηρίου. Εδώ οι προορισμοί που περιλαμβάνονται στην τιμή του εισιτηρίου Rheinland-Pfalz-Ticket-Plus-LU: http://www.cfl.lu/espaces/voyageurs/fr/Documents/0General/karteRhPf.pdf

Η διαδρομή με το τρένο διήρκεσε κάτι λιγότερο από μία ώρα. Οι μετεωρολόγοι είχαν προβλέψει βροχή κατά τις μεσημεριανές ώρες, σταθήκαμε όμως τυχεροί. Η βροχή κράτησε λίγο και όσο εμείς βρισκόμασταν στο τρένο. Αν και γνώριζα ότι οι ομορφιές του Μοζέλα ξεκινούν λίγο μετά το Τρίερ, είχα κάπως μεγαλύτερες προσδοκίες για τη διαδρομή, η οποία ήταν ευχάριστη, αλλά όχι κάτι το μοναδικό.

Το Τρίερ καλωσορίζει τον επισκέπτη που φτάνει με τρένο με μια πολύ ενδιαφέρουσα αναπαράσταση των σημαντικότερων κτιρίων της πόλης, αποτυπωμένη στην οροφή του σιδηροδρομικού σταθμού.

Γρήγορα βγήκαμε από το σταθμό για να ανακαλύψουμε την πόλη, αφού θα είχαμε μόλις 3 ώρες στη διάθεσή μας. Το Τρίερ μάς υποδέχτηκε με ηλιοφάνεια.

Από το σταθμό μπορείς να επισκεφθείς τα πάντα με τα πόδια. Η πόλη είναι μικρή και μπροστά από το σταθμό ξεδιπλώνεται ένας φαρδύς δρόμος που οδηγεί στην Porta Nigra. Αυτό το δρόμο ακολουθήσαμε κι εμείς ως το μεγάλο ρωμαϊκό μνημείο. Γυρνώντας το βλέμμα πίσω, προς το σταθμό, βλέπεις τους αμπελώνες της πόλης να απλώνονται στα γύρω υψώματα και να αγκαλιάζουν την πόλη, η οποία βρίσκεται άλλωστε σε σημαντική οινοπαραγωγική περιοχή. Στο μέσο του δρόμου υπάρχει μια λωρίδα πάρκου. Δε θα ξεχάσω την εικόνα μιας κυρίας να κλαίει ακατάπαυστα καθισμένη σε ένα παγκάκι αυτού του μικρού πάρκου. Η εικόνα χαράκτηκε στη μνήμη μου ως αντίθετη στη δική μας ψυχολογική κατάσταση του εξερευνητή και σε αυτή του πλήθους που θα συναντούσαμε σε λίγο. Καθώς πλησιάζαμε προς την Porta Nigra τα κτίρια εκατέρωθεν του δρόμου παρουσίαζαν όλο και μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Μάλιστα δυο από αυτά αποδείχθηκαν τα αγαπημένα μου στην πόλη. Ο αρχιτεκτονικός τους ρυθμός, που ούτε ξέρω πώς λέγεται, με παρέπεμψε συνειρμικά στα κτίρια της Βάδης Βυρτεμβέργης και της περιοχής του Μέλανα Δρυμού κι άρχισα πάλι να επεξεργάζομαι αυτό το ταξίδι που θεωρώ must, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να κάνω.

Η Porta Nigra είναι από μόνη της ένας λόγος για να έρθει κάποιος στο Τρίερ, αν και η πόλη διαθέτει πολλά περισσότερα. Η ρωμαϊκή αυτή πύλη είναι πάντως πολύ καλοδιατηρημένη και ογκώδης. Πρόκειται για μια μόνο από τις πολλές πύλες που διέθετε η ρωμαϊκή πόλη, είναι πάντως η μόνη που σώζεται σε τέτοια κατάσταση. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει η εικόνα ενός Γερμανού ντυμένου Ρωμαίου μπροστά στο μνημείο.

Γύρω από την Porta Nigra υπήρχε κοσμοσυρροή. Αυτό εμπόδιζε βέβαια την καλύτερη θέαση του μνημείου, αλλά από την άλλη οι φόβοι μου να βρεθούμε σε μια έρημη (λόγω Κυριακής) πόλη είχαν παντελώς εξαφανιστεί. Φτάνοντας στον πεζόδρομο, στην άλλη πλευρά της πύλης, διαπιστώσαμε πως επρόκειτο για αγώνα ή επιδεικτική πορεία αυτοκινήτων που τερμάτιζαν μπροστά στην πύλη. Ο πεζόδρομος ήταν γεμάτος κόσμο που στεκόταν δεξιά κι αριστερά από το διάδρομο κυκλοφορίας που είχε ειδικά δημιουργηθεί για αυτά τα οχήματα. Αν και δεν είμαι φαν του εν λόγω σπορ, δεν αμφισβητώ πως όλο αυτό προσέδιδε ένα εορταστικό κλίμα στην πόλη.

Η πλατεία της παλιάς πόλης του Τρίερ είναι ένα κόσμημα. Τα κτίρια που την αποτελούν είναι διαλεχτά, όλα με περίτεχνες και εντυπωσιακές προσόψεις και δίνουν στην πόλη αέρα παραμυθιού. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να περιγράψουν την αισθητική απόλαυση.

Δυο βήματα παραπέρα στέκεται ο μεγαλοπρεπής Καθεδρικός Ναός του Αγίου Πέτρου. Πρόκειται για ένα Ναό ρομανικού κυρίως ρυθμού, ο οποίος όμως είναι γνωστός πολύ περισσότερο για την ιστορία του παρά για την αρχιτεκτονική του –η οποία πάντως καθόλου δεν υστερεί. Ο Καθεδρικός του Τρίερ είναι ο παλαιότερος της Γερμανίας. Αποτελείται στην ουσία από περισσότερους από έναν Ναούς, που οικοδομήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και συνενώθηκαν. Ο Ναός συνδέεται διπλά με την Ελένη, μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ήτοι Αγία Ελένη. Τα θεμέλια του Ναού τέθηκαν από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πάνω σε μια κατοικία που υποστηρίζεται ότι ήταν αυτή της μητέρας του και επιπλέον εντός του Ναού φυλάσσεται ένα ένδυμα που θεωρείται ότι φορούσε ο Χριστός κατά τη Σταύρωση και το οποίο συνέλεξε η Αγία Ελένη στα ταξίδια της στους Αγίους Τόπους. Δεν είναι λοιπόν άνευ εξηγήσεως το γεγονός ότι ο Ναός είναι προσφιλής προορισμός για τους κάνοντες θρησκευτικό τουρισμό. Μάλιστα ο Ναός διαθέτει και Θησαυροφυλάκιο, η είσοδος όμως σε αυτό απαιτεί εισιτήριο κι εγώ περιορίστηκα στου υπόλοιπους χώρους του Ναού, οι οποίοι είναι επισκέψιμοι δωρεάν. Ο Ναός είναι μεγάλων διαστάσεων και το εσωτερικό του, αν και σχετικά λιτό, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Προσωπικά γοητεύτηκα από μια μπαρόκ γλυπτική παράσταση στην οροφή με λευκό και μπλε χρώμα. Εξίσου εντυπωσιακό βρήκα και το γοτθικό παρεκκλήσι και τα βιτρό του. Είπαμε, ο ναός είναι κατά κύριο λόγο ρομανικός, αλλά μετά τις πολλές προσθήκες στο πέρασμα του χρόνου δε λείπουν γοτθικά και μπαρόκ στοιχεία.

Συνεχίζοντας το ταξίδι στο χρόνο, συναντάμε λίγο πιο πέρα τη Βασιλική του Κωνσταντίνου, γνωστή με το λατινικό όνομα Aula Palatina.

Για την Porta Nigra και τον Καθεδρικό του Τρίερ γνώριζα λίγο-πολύ κάποια πράγματα πριν προγραμματίσω την επίσκεψή μου στην πόλη, αλλά ομολογώ πως η ύπαρξη της Βασιλικής ήταν για μένα η πιο μεγάλη έκπληξη. Αν κάποιος μου έλεγε ότι ο χώρος όπου γινόταν η στέψη των ρωμαίων αυτοκρατόρων τον 4ο αιώνα βρίσκεται στη Γερμανία και μάλιστα σώζεται σε εξαιρετική κατάσταση θα τον κοίταζα με μεγάλη δυσπιστία. Μετά το ταξίδι στο Τρίερ γνωρίζω πως αυτά είναι αληθή. Φεύγεις με το αεροπλάνο από την Αθήνα, πετάς πάνω από τη Ρώμη και καταλήγεις σε μια επαρχιακή γερμανική πόλη, για να συνειδητοποιήσεις πως σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης πάνω από τις Άλπεις γινόταν κάποτε η στέψη του Ρωμαίου αυτοκράτορα και το πιο εντυπωσιακό, η Εκκλησία αυτή στην οποία γινόταν η στέψη όχι μόνο υπάρχει ακόμα, αλλά και σώζεται σε άριστη κατάσταση. Στο Τρίερ διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τις διαστάσεις του κοινού ευρωπαϊκού μας πολιτισμού. Θα μπορούσα τις ίδιες διαστάσεις να είχα βέβαια ανακαλύψει και στη Ρώμη, στο Παρίσι ή αλλού, στο Τρίερ όμως τις ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη.

Τελευταίος σταθμός το ροκοκό παλάτι Kurfürstliche Palais, χτισμένο ακριβώς δίπλα στη Βασιλική του Κωνσταντίνου, σαν να αποτελεί επέκταση αυτής. Μετά τα ρωμαϊκά μνημεία, η ύπαρξη του παλατιού δε σου προκαλεί φυσικά και μεγάλη εντύπωση. Είναι όμως πανέμορφο και πολύ κομψό. Δυο κοπέλες ντυμένες κατά τα ενδυματολογικά πρότυπα της εποχής μας έκαναν να αναρωτιόμαστε αν όντως είχαμε βρεθεί πίσω στην Αναγέννηση. Κοιτάζοντας όμως το ρολόι διαπιστώσαμε πως ήμασταν στο παρόν και πως μας έμενε μόνο λίγος χρόνος για μια σύντομη ξεκούραση στους κήπους του παλατιού πριν την επιστροφή στο σταθμό.

Το ταξίδι στο Τρίερ ολοκληρώνεται εδώ. Πολύ περισσότερο, είναι όμως ένα ταξίδι στο χρόνο, είναι ένα μάθημα ευρωπαϊκής ιστορίας, που προσωπικά μου προσέφερε μεγάλες συγκινήσεις καθώς με έφερε σε επαφή με τα θεμέλια αυτού που θα ονόμαζα "ο κοινός ευρωπαϊκός μας πολιτισμός".

Το ρωμαικό αμφιθέατρο και τα λουτρά δεν προλαβαίναμε εκ των πραγμάτων να τα δούμε και δεν τα είχαμε εντάξει καν στο πρόγραμμα. Μας είχε μείνει μόνο μια εκκρεμότητα: να δούμε το σπίτι του πιο διάσημου τέκνου της πόλης, του Καρλ Μαρξ, αλλά δεν είχα σημειώσει τη διεύθυνση. Έτσι το ταξίδι στο Τρίερ τελείωσε αυτή τη φορά κάπου στην Αναγέννηση, στους κήπους του παλατιού. Την επόμενη φορά θα τελειώσει λίγο πιο πρόσφατα, γύρω στο 1818, χρόνο γέννησης του Μαρξ.

 

[greco]

Εξαιρετικη περιγραφη,μπραβο @Eurotraveler.Mια μικρη διορθωση αν μου επιτρεπεις η παλια ονομασια της πολης ηταν Τρέβηροι.

 

[taver]

Καλά τα γράφεις, αλλά δυο παρατηρήσεις:
- Προφέρεται (και άρα αποδίδεται) Τρήρ, όχι Τρίερ.
- Έχασες ένα πολύ σημαντικό μνημείο από το μάθημα της Ευρωπαϊκής ιστορίας: https://en.wikipedia.org/wiki/Karl_Marx_House

 

[Eurotraveler]

Ευχαριστώ πολύ @greco . Εννοείται πως η διόρθωσή σου είναι καλοδεχούμενη.