Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
(3η ημέρα - ΣΕΡΒΙΑ): Οι αγώνες
Από την Τετάρτη το πρωί που φύγαμε από την Αθήνα εκτός του ότι ταξιδεύαμε, παράλληλα βλέπαμε και αγώνες. Τι νομίζατε; Τιμόνι ξεροσφύρι; ή είμαστε fans του αθλήματος ή δεν είμαστε.
Το τουρνουά είχε ξεκινήσει από τη Δευτέρα και είχαν παιχτεί αρκετοί αγώνες κατά τους πρώτους γύρους, τους οποίους αγώνες παρακολουθούσαμε ιντερνετικά από τα κινητά μας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας με αρκετό ενδιαφέρον. Τι ενδιαφέρον λέω; Σχεδόν μια γηπεδική ατμόσφαιρα υπήρχε μέσα στο αυτοκίνητο, αφού από τη μία παρακολουθούσαμε τους αγώνες του Djokovic και από την άλλη τουρνουά της Βαρκελώνης, στο οποίο έπαιζε ο δικός μας ο Τσιτσιπάς και παράλληλα παρακολουθούσαμε και τις … βροχές που διέκοπταν τους αγώνες. Είχαμε πολλές έννοιες να μας κάνουν παρέα στα πολλά χιλιόμετρα που τρώγαμε: Να κερδίσει ο Ντζόκο, να μην επηρεάσουν οι βροχές τους αγώνες που θα βλέπαμε εμείς Παρασκευή και Σάββατο και φυσικά να κερδίσει και ο Τσίτσι.
Είχε και το σασπένς του, δεν μπορώ να πω. Ο Djokovic στους δυο αγώνες που έπαιξε Τετάρτη και Πέμπτη που εμείς ταξιδεύαμε … έχασε στο πρώτο σετ. Λες και το έκανε επίτηδες έχανε τα πρώτα σετ σε σημείο που σκεφτόμασταν ότι τσάμπα κάνουμε τα χιλιόμετρα για να πάμε να τον δούμε. Η βασική μας έννοια ήταν να «περάσει» στα προημιτελικά της Παρασκευής για να τον δούμε από κοντά να παίζει στην έδρα του.
Ο Djokovic, σαν κορυφαίος αθλητής και Νο 1 Παγκοσμίως στην κατάταξη θα ήταν ΤΟ θέαμα / happening για μας. Οπωσδήποτε το να δεις live στο γήπεδο έναν από τους τρεις καλύτερους παίκτες παγκοσμίως είναι σημαντικό. Που να τρέχουμε τώρα σε Παρίσια και Ρώμες και να σκάσουμε και ένα σωρό λεφτά. Μια χαρά είναι και το μικρό Βαλκανικό τουρνουά, αρκεί να περάσει ο Djoko και να μη βρέξει! Δεν είναι και λίγα αυτά.
Τώρα που μετέφερα το κλίμα καταλαβαίνετε τι χαρά είχα που ξημέρωσε η μέρα των αγώνων και μάλιστα με καλό καιρό … μάλλον. Είχε βρέξει το βράδυ (ευτυχώς “ξέσπασε” τότε) και κάτι άλλες βροχούλες τις έδινε κατά το απογευματάκι για μετά τους αγώνες. Ε! είμαστε τυχεροί μέχρι τώρα, γιατί να χαλούσε τώρα;
Ήπιαμε λοιπόν τους 15 καφέδες μας (τι την κουβαλήσαμε τη καφετιέρα, τσάμπα
και φύγαμε. Με τα πόδια εννοείτε θα φτάναμε στο γήπεδο, για να κάνουμε και τη βόλτα μας. Η διαδρομή ως τα γήπεδα είναι μισής ώρας μέσα από τη γειτονιά Dorcol. Το ωραίο κομμάτι της ήταν κυρίως το παραποτάμιο.
Πολλές όμορφες διαδρομές περιπάτου χαρίζει ο Δούναβης στην πόλη. Μία από αυτές πήραμε και εμείς προκειμένου να φτάσουμε στο γήπεδο, το οποίο είναι χτισμένο σε πολύ προνομιακό σημείο πλάι στο ποτάμι. Κάναμε μια πολύ όμορφη περατζάδα από την οποία είχαμε ορατότητα έως και το Zemun και έως και πέρα από αυτό ως τη γέφυρα Mihajlo Pupin.
Παρκάκια, ποδηλατόδρομοι, γηπεδάκια «τρέχανε» και αυτά δίπλα μας μαζί με το ποτάμι ...
... και καθώς πλησιάζαμε στο γήπεδο κάνανε σιγά σιγά την εμφάνισή τους και τα πλωτά καφέ/bars. Ανάμεσά τους υπάρχει και ένα ... ελληνικό. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Πόσο μάλλον στο Βελιγράδι που είναι και δίπλα μας.
Φτάσαμε στο γήπεδο ...
... νωρίς. Τι ώρα ξεκινούσαν οι αγώνες; Στη 1:00 το μεσημέρι. Τι ώρα φτάσαμε εμείς; Στις 11 παρά. Γιατί φτάσαμε τόσο νωρίς; Πείτε μου εσείς. Πως γίνεται ενώ τα αγόρια ολημερίς και ολονυχτίς να είναι συνδεδεμένα απ’ ευθείας με την ATP να κάνανε λάθος την ώρα των αγώνων;
Κρίμα γιατί ...
Είναι η τρίτη μου φορά στο Βελιγράδι. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχα άγχος για να δω τα αξιοθέατά του. Όχι ότι τα έχω δει όλα αλλά είχα αποδεχτεί ότι οι μέρες του Βελιγραδίου θα ήταν αφιερωμένες στο τένις και δεν θα προσπαθούσα να “στριμώξω” τίποτα άλλο και για χάρη των ... αγοριών αλλά και για χάρη του αθλήματος, του οποίου και εγώ είμαι fan. Απόδειξη ότι είχα ψάξει μέχρι και για να κλείσω και γήπεδο τένις για να παίξουμε εμείς οι ίδιοι κανένα παιχνίδι. Είχαμε κουβαλήσει και ρακέτες μαζί μας. Είχα βρει καμιά 10αριά χωμάτινα γήπεδα μέσα στο Βελιγράδι και ήμουν έτοιμη να κλείσω ένα ανάλογα με το πρόγραμμα των αγώνων. Άνετα χωρούσε ένα παιχνίδι τένις πριν τους αγώνες «ανεβάζοντας» πολύ την τενιστική αυτή μας ημέρα.
Αντ’ αυτού προτιμήσαμε να … περιμένουμε στο χώρο υποδοχής του Novak Tennis Center για ένα δύωρο.
Ένα μικρό πανηγυράκι είχε στηθεί κυρίως από χορηγούς. Μια γιγαντοοθόνη, μουσική, σουβενίρ, αφιερώματα κ.α. Κάτω από την οθόνη αράξαμε στο περίμενε ...
Ώσπου ύστερα από μιάμιση ώρα όταν πια ο κόσμος κατέκλυσε το χώρο ... (κόσμος που ήξερε για την ώρα που αρχίζουν οι αγώνες) …
… βγήκαμε και εμείς από τη γωνιά μας, όπου με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι το τεχνητό γκαζόν πάνω στο οποίο είχαμε καθίσει χύμα είχε μαζέψει νερό από τη χθεσινοβραδινή νεροποντή και μαζί με αυτό και τα ρουχαλάκια μας. Είχαμε γίνει μου-σκί-δι.
Τι να πω; Ευτυχώς θα πω που) προλάβαμε και στεγνώσουμε στον ήλιο πριν μπούμε μέσα.
Επιτέλους ήγγικεν η ώρα των αγώνων. Το γήπεδο είναι χωμάτινο, ανοιχτό, έχει κερκίδες από τις τρεις πλευρές του και όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά. Ωραίες ήταν και οι θέσεις μας. Ήταν ψηλά μεν αλλά δίπλα σε σκάλες, που ακόμα και αν γέμιζε το γήπεδο θα βλέπαμε άνετα.
Βρίσκεται σε καταπληκτική θέση. Δίπλα στο ποτάμι, σχεδόν πάνω τη συμβολή των δυο ποταμών Σάββα και Δούναβη, που από τη μια μεριά ειδικά στις ψηλές θέσεις έβλεπες το Δούναβη, το νησί του Πολέμου απέναντι και ίσως και την ακτή του Zemun στο βάθος και από την άλλη έβλεπες το φρούριο Kalemegdan. Φοβερή θέα. Δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις, το γήπεδο ή τη θέα.
Το ίδιο το γήπεδο αποτελεί αξιοθέατο!
Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Το τουρνουά διοργάνωσε η ATP (Ένωση επαγγελματιών αντισφαίρισης) και είναι κατηγορίας 250, που σημαίνει ότι 250 πόντοι θα προστεθούν στον νικητή, ανεβάζοντάς τον στην κατάταξη. Έτσι διαμορφώνεται και η σειρά κατάταξης των καλύτερων αθλητών τένις παγκοσμίως. Το “Serbia open” είναι ένα μικρό τουρνουά, που οι “μεγάλοι” του τένις συνήθως δεν το προτιμούν. Το Νο 1 όμως της παγκόσμιας κατάταξης θα ήταν εκεί, αφού τον Απρίλιο του ’22 που πήγαμε εμείς Νο 1 ήταν ο Novak Djokovic, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης των γηπέδων και … Σέρβος!
Αύριο όμως θα τον βλέπαμε εντός του γηπέδου να αγωνίζεται στον ημιτελικό του τουρνουά. Σήμερα θα βλέπαμε δύο προημιτελικούς χωρίς αυτόν.
Ο πρώτος αγώνας ήταν μεταξύ του Ιταλού Fabio Fognini και ενός Γερμανού, του Otte Oscar.
Πολύ θα ήθελα να ακούω το “Vamos Rafa”, αλλά δεν πειράζει συμβιβάζομαι και με το “Fortza Fabio”. Όπου Fabio εννοούμε τον Fognini που θα βλέπαμε και Rafa τον Nadal (του οποίου είμαι fan και δεν έχω ακόμα καταφέρει να δω από κοντά). Ο Fognini είναι ένας «χωματάς» Ιταλός, ο οποίος γίνεται και λίγο drama queen όταν ζορίζεται. Προσφέρει θέαμα όταν έχει κέφια. Έχει φτάσει και στο Νο 9 της κατάταξης.
Ήταν τέλειες οι συνθήκες, το γήπεδο, οι θέσεις μας, η ατμόσφαιρα, η διάθεση ακόμα και ο καιρός. Ανοιξιάτικος ήταν ο καιρός, δηλαδή πότε έτσι και πότε αλλιώς. Όταν τα σύννεφα σκίαζαν το γήπεδο φορούσες μπουφανάκι και όταν αυτά έφευγαν φόραγες καπέλο για να μην πάθεις ηλίαση.
Εμείς καπέλα δεν είχαμε! Είχαμε όμως … ομπρέλα! Και ναι! Το τολμήσαμε. Ανοίξαμε ομπρέλα. Οι μοναδικοί θεατές είμαστε με ομπρέλα.
Κάποια στιγμή υπήρξε μια αναταραχή στις κερκίδες που ήταν από την πλευρά που έβλεπε την είσοδο του γηπέδου. Όλοι οι θεατές είχαν μετακινηθεί στην τελευταία σειρά για να δουν ή μάλλον να αποθεώσουν τον Djokovic, ο οποίος μόλις είχε μπει στο γήπεδο για να δει και αυτός τους αγώνες. Κανένας δεν ασχολιόταν πια με το Fognini, πλάτη είχαν γυρίσει όλοι στο court προκειμένου να δουν τον διάσημο συμπατριώτη τους.
Αν για μια απλή είσοδο στο γήπεδο γίνεται τέτοια αντάρα φαντάσου αύριο που θα παίξει τι θα γίνει!
Τη συνέχεια των αγώνων την είδαμε παρέα …
Είδαμε και δεύτερο αγώνα μεταξύ του Ρώσου Andrey Rublev και του αμερικανού Taro Daniel. Το “όνομα” της αναμέτρησης εδώ ήταν ο Ρώσος, ο οποίος έχει φτάσει και στο Νο 5 της κατάταξης, ενώ σήμερα είναι στο Νο 8.
Και στους δυο αγώνες κέρδισαν τα φαβορί δηλ. Ο Fognini και ο Rublev, τους οποίους θα ξαναβλέπαμε την επόμενη ημέρα να παίζουν μεταξύ τους.
Κατά τις 5:00 η ώρα τελείωσαν οι αγώνες. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.
Στην αρχή περπατήσαμε πάλι δίπλα στο ποτάμι και στη συνέχεια πήραμε την κεντρική οδό Cara Dušana...
Ώσπου συναντήσαμε την εκκλησία του St. Alexander Nevsky, η οποία μου θύμισε ότι σήμερα ήταν Μ. Παρασκευή. Με το τένις είχα ξεχάσει ότι διανύαμε τη Μ. Εβδομάδα. Να μην μπούμε λίγο στην εκκλησία να δούμε επιτάφιο; Πως θα καταλάβουμε αλλιώς τη Μ. Παρασκευή;
Τα αγόρια δεν ήθελαν. «Θα σε περιμένουμε έξω» μου είπαν.
Αμφιταλαντεύτηκα να βάλω μαντήλι στο κεφάλι μου ή όχι, αφού έβλεπα ότι οι περισσότερες γυναίκες που έμπαιναν μέσα κάλυπταν το κεφάλι τους. Γιατί; Απ’ ότι έμαθα αργότερα … μαντήλι φορούν οι παλαιοημερολογίτισσες.
Έμεινα για λίγο, περιεργάστηκα την εκκλησία και τον κόσμο και είδα και τον επιτάφιο. Καμία σχέση με τον συνήθη δικό μας. Καμία φαντασματαγορία. Ένας κεντητός επιτάφιος ήταν με τρία βάζα με λουλούδια όλα κι όλα γύρω του.
Μινιμαλισμός και στην επίπλωση. Καρέκλες δεν υπήρχαν πουθενά. Όλοι όρθιοι ήταν.
Η χορωδία πάντως ήταν εξαιρετική και μου έκανε εντύπωση ότι σχεδόν όλοι έψελναν μαζί της.
Μετά από λίγο φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.
Στη συνέχεια έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να κλειστούμε …
μέσα για να δούμε …. αγώνα δηλ. τον Τσιτσιπά να παίζει στη Βαρκελώνη. Λες και δεν είχαμε δει αγώνα σήμερα, λες και δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε! 
Στο ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ είμαστε!!!
Κάναμε μια σύσκεψη με μένα να υποστηρίζω την ‘έξοδο μετά φαγητού’ και τα αγόρια να ψηφίζουν ‘μέσα με αγώνα’
Ευτυχώς δεν βρήκαν τρόπο; τηλεόραση; internet; δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά και τελικά κάναμε το σωστό δηλ. … βγήκαμε για φαγητό.
Οι συστάσεις του travelstories έλεγαν να πάμε στην «Kafana Pavle Korcagin». Ψιλομακριά ήταν. Έβρεχε κιόλας, οπότε με το αυτοκίνητο θα πηγαίναμε.
Αυτό και κάναμε.
Σε μια αυλή ήταν η ταβέρνα. Την έβρισκες εύκολα, αφού παντού στην περιοχή οι πινακίδες δεν σε άφηναν να την χάσεις.
Καμία σχέση με τη χθεσινοβραδινή ταβέρνα. Εδώ ήταν άλλο το στυλ. Κόκκινα καρό τραπεζομάντηλα, κόκκινα σύμβολα, φωτογραφίες του Τσε, αγάλματα του Λένιν και πάει λέγοντας. Θεματική ταβέρνα με θέμα τη Γιουγκοσλαβία και το κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας.
Τα άπταιστα Σέρβικα του καταλόγου δεν θα μας βοηθούσαν και πολύ στην παραγγελία, αλλά ευτυχώς υπήρχαν και φωτογραφίες. Βλέπετε η ταβέρνα απευθύνεται και στους τουρίστες.
Φάγαμε παραδοσιακά, χορταστικά, Σέρβικα πιάτα. Πήραμε πλεσκαβίτσα, μπριζολίδια και κρασάκι. Πάλι πήρα “Karadjiordjeva Snicla”, το πιο γνωστό Σέρβικο πιάτο, το οποίο έχει το όνομα του ηγέτη της Πρώτης Επανάστασης των Σέρβων κατά των Οθωμανών. Είναι τρελοί αυτοί οι Σέρβοι.
Τελείωσε η σημερινή ημέρα. Μπορεί να είχαμε το πρωινό ... χασομέρι, τα ρούχα μας που ... βράχηκαν, γκρίνιες και διαφωνίες το απόγευμα για το που ... θα πάμε αλλά με τους αγώνες μέσα στην ημέρα, ... θετικό είναι το πρόσημο της ημέρας.
Ουπς! Βιάστηκα να μιλήσω!
γιατί ... στο γυρισμό για το ξενοδοχείο μας ... είχαμε κάτι … περιπετειούλες.
Αν μέσα στη βροχή και τη σκοτεινιά σου τύχει και μια κοφτερή λακούβα τι θα πάθει το αυτοκίνητο; Λάστιχο. Ένα εκκωφαντικό γκντουπ ακούστηκε και πριν προλάβουμε να αναρωτηθούμε τι μπορεί να ήταν … άρχισε να «τραβάει» και το τιμόνι.
Κάναμε στην άκρη, παρκάραμε όπως όπως και πάμε να δούμε το λάστιχο. Πιο “πίτα” δεν θα μπορούσε να γίνει. Απίστευτο. Λακούβα ήταν αυτή ή μαχαιριά;
Μ. Παρασκευή βράδυ, έκανε κρύο και έβρεχε.
«Τι κάνουμε τώρα;»
«Θα πάρουμε τηλέφωνο την οδική βοήθεια»
Και πήραμε τηλέφωνο την οδική βοήθεια, στην οποία δώσαμε το στίγμα μας.
“Cvijiceva 119” στο Βελιγράδι είμαστε και περιμένουμε … μέσα στη βροχή και στο κρύο.
Δυο περαστικοί σταμάτησαν όταν μας είδαν. “Do you need help?” μας ρώτησαν.
Τι καλοί!!! «Όχι» τους είπαμε. «Καλέσαμε οδική».
Μας κατατόπισαν όμως για τα βουλκανιζατέρ της γειτονιάς και μετά έφυγαν.
45’ αργότερα (γύρω στις 00:15) ήρθε ένας Κυριούλης Σέρβος για να μας … αλλάξει το λάστιχο. Αγγλικά δεν ήξερε αλλά συνεννοηθήκαμε μια χαρά στα …. Βαλκανικά!
Το περίεργο είναι ότι στα τόσα χρόνια που έχουμε το αυτοκίνητό μας αυτό αυτή ήταν η δεύτερη φορά που φωνάξαμε την οδική βοήθεια. Η πρώτη φορά ήταν ... πάλι στο Βελιγράδι, σε ταξίδι του ’17 που μας είχε πέσει η μπαταρία.
Ευχαριστήσαμε τον Κυριούλη και φύγαμε.
Μία παρά φτάσαμε στα δωμάτιά μας. Είχαμε μια κούραση ομολογουμένως. Είχαμε φάει και το κρύο και μια μικρή ταλαιπωρία … αλλά παρόλα αυτά δεν ... άλλαξε το πρόσημο της ημέρας.
post .....
Από την Τετάρτη το πρωί που φύγαμε από την Αθήνα εκτός του ότι ταξιδεύαμε, παράλληλα βλέπαμε και αγώνες. Τι νομίζατε; Τιμόνι ξεροσφύρι; ή είμαστε fans του αθλήματος ή δεν είμαστε.
Το τουρνουά είχε ξεκινήσει από τη Δευτέρα και είχαν παιχτεί αρκετοί αγώνες κατά τους πρώτους γύρους, τους οποίους αγώνες παρακολουθούσαμε ιντερνετικά από τα κινητά μας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας με αρκετό ενδιαφέρον. Τι ενδιαφέρον λέω; Σχεδόν μια γηπεδική ατμόσφαιρα υπήρχε μέσα στο αυτοκίνητο, αφού από τη μία παρακολουθούσαμε τους αγώνες του Djokovic και από την άλλη τουρνουά της Βαρκελώνης, στο οποίο έπαιζε ο δικός μας ο Τσιτσιπάς και παράλληλα παρακολουθούσαμε και τις … βροχές που διέκοπταν τους αγώνες. Είχαμε πολλές έννοιες να μας κάνουν παρέα στα πολλά χιλιόμετρα που τρώγαμε: Να κερδίσει ο Ντζόκο, να μην επηρεάσουν οι βροχές τους αγώνες που θα βλέπαμε εμείς Παρασκευή και Σάββατο και φυσικά να κερδίσει και ο Τσίτσι.
Είχε και το σασπένς του, δεν μπορώ να πω. Ο Djokovic στους δυο αγώνες που έπαιξε Τετάρτη και Πέμπτη που εμείς ταξιδεύαμε … έχασε στο πρώτο σετ. Λες και το έκανε επίτηδες έχανε τα πρώτα σετ σε σημείο που σκεφτόμασταν ότι τσάμπα κάνουμε τα χιλιόμετρα για να πάμε να τον δούμε. Η βασική μας έννοια ήταν να «περάσει» στα προημιτελικά της Παρασκευής για να τον δούμε από κοντά να παίζει στην έδρα του.
Ο Djokovic, σαν κορυφαίος αθλητής και Νο 1 Παγκοσμίως στην κατάταξη θα ήταν ΤΟ θέαμα / happening για μας. Οπωσδήποτε το να δεις live στο γήπεδο έναν από τους τρεις καλύτερους παίκτες παγκοσμίως είναι σημαντικό. Που να τρέχουμε τώρα σε Παρίσια και Ρώμες και να σκάσουμε και ένα σωρό λεφτά. Μια χαρά είναι και το μικρό Βαλκανικό τουρνουά, αρκεί να περάσει ο Djoko και να μη βρέξει! Δεν είναι και λίγα αυτά.
Τώρα που μετέφερα το κλίμα καταλαβαίνετε τι χαρά είχα που ξημέρωσε η μέρα των αγώνων και μάλιστα με καλό καιρό … μάλλον. Είχε βρέξει το βράδυ (ευτυχώς “ξέσπασε” τότε) και κάτι άλλες βροχούλες τις έδινε κατά το απογευματάκι για μετά τους αγώνες. Ε! είμαστε τυχεροί μέχρι τώρα, γιατί να χαλούσε τώρα;
Ήπιαμε λοιπόν τους 15 καφέδες μας (τι την κουβαλήσαμε τη καφετιέρα, τσάμπα
και φύγαμε. Με τα πόδια εννοείτε θα φτάναμε στο γήπεδο, για να κάνουμε και τη βόλτα μας. Η διαδρομή ως τα γήπεδα είναι μισής ώρας μέσα από τη γειτονιά Dorcol. Το ωραίο κομμάτι της ήταν κυρίως το παραποτάμιο.Πολλές όμορφες διαδρομές περιπάτου χαρίζει ο Δούναβης στην πόλη. Μία από αυτές πήραμε και εμείς προκειμένου να φτάσουμε στο γήπεδο, το οποίο είναι χτισμένο σε πολύ προνομιακό σημείο πλάι στο ποτάμι. Κάναμε μια πολύ όμορφη περατζάδα από την οποία είχαμε ορατότητα έως και το Zemun και έως και πέρα από αυτό ως τη γέφυρα Mihajlo Pupin.
Παρκάκια, ποδηλατόδρομοι, γηπεδάκια «τρέχανε» και αυτά δίπλα μας μαζί με το ποτάμι ...
... και καθώς πλησιάζαμε στο γήπεδο κάνανε σιγά σιγά την εμφάνισή τους και τα πλωτά καφέ/bars. Ανάμεσά τους υπάρχει και ένα ... ελληνικό. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Πόσο μάλλον στο Βελιγράδι που είναι και δίπλα μας.
Φτάσαμε στο γήπεδο ...
... νωρίς. Τι ώρα ξεκινούσαν οι αγώνες; Στη 1:00 το μεσημέρι. Τι ώρα φτάσαμε εμείς; Στις 11 παρά. Γιατί φτάσαμε τόσο νωρίς; Πείτε μου εσείς.
Πως γίνεται ενώ τα αγόρια ολημερίς και ολονυχτίς να είναι συνδεδεμένα απ’ ευθείας με την ATP να κάνανε λάθος την ώρα των αγώνων;Κρίμα γιατί ...
Είναι η τρίτη μου φορά στο Βελιγράδι. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχα άγχος για να δω τα αξιοθέατά του. Όχι ότι τα έχω δει όλα αλλά είχα αποδεχτεί ότι οι μέρες του Βελιγραδίου θα ήταν αφιερωμένες στο τένις και δεν θα προσπαθούσα να “στριμώξω” τίποτα άλλο και για χάρη των ... αγοριών αλλά και για χάρη του αθλήματος, του οποίου και εγώ είμαι fan. Απόδειξη ότι είχα ψάξει μέχρι και για να κλείσω και γήπεδο τένις για να παίξουμε εμείς οι ίδιοι κανένα παιχνίδι. Είχαμε κουβαλήσει και ρακέτες μαζί μας. Είχα βρει καμιά 10αριά χωμάτινα γήπεδα μέσα στο Βελιγράδι και ήμουν έτοιμη να κλείσω ένα ανάλογα με το πρόγραμμα των αγώνων. Άνετα χωρούσε ένα παιχνίδι τένις πριν τους αγώνες «ανεβάζοντας» πολύ την τενιστική αυτή μας ημέρα.
Αντ’ αυτού προτιμήσαμε να … περιμένουμε στο χώρο υποδοχής του Novak Tennis Center για ένα δύωρο.
Ένα μικρό πανηγυράκι είχε στηθεί κυρίως από χορηγούς. Μια γιγαντοοθόνη, μουσική, σουβενίρ, αφιερώματα κ.α. Κάτω από την οθόνη αράξαμε στο περίμενε ...
Ώσπου ύστερα από μιάμιση ώρα όταν πια ο κόσμος κατέκλυσε το χώρο ... (κόσμος που ήξερε για την ώρα που αρχίζουν οι αγώνες
) …
… βγήκαμε και εμείς από τη γωνιά μας, όπου με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι το τεχνητό γκαζόν πάνω στο οποίο είχαμε καθίσει χύμα είχε μαζέψει νερό από τη χθεσινοβραδινή νεροποντή και μαζί με αυτό και τα ρουχαλάκια μας. Είχαμε γίνει μου-σκί-δι.
Τι να πω; Ευτυχώς θα πω που
) προλάβαμε και στεγνώσουμε στον ήλιο πριν μπούμε μέσα. Επιτέλους ήγγικεν η ώρα των αγώνων. Το γήπεδο είναι χωμάτινο, ανοιχτό, έχει κερκίδες από τις τρεις πλευρές του και όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά. Ωραίες ήταν και οι θέσεις μας. Ήταν ψηλά μεν αλλά δίπλα σε σκάλες, που ακόμα και αν γέμιζε το γήπεδο θα βλέπαμε άνετα.
Βρίσκεται σε καταπληκτική θέση. Δίπλα στο ποτάμι, σχεδόν πάνω τη συμβολή των δυο ποταμών Σάββα και Δούναβη, που από τη μια μεριά ειδικά στις ψηλές θέσεις έβλεπες το Δούναβη, το νησί του Πολέμου απέναντι και ίσως και την ακτή του Zemun στο βάθος και από την άλλη έβλεπες το φρούριο Kalemegdan. Φοβερή θέα. Δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις, το γήπεδο ή τη θέα.
Το ίδιο το γήπεδο αποτελεί αξιοθέατο!
Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Το τουρνουά διοργάνωσε η ATP (Ένωση επαγγελματιών αντισφαίρισης) και είναι κατηγορίας 250, που σημαίνει ότι 250 πόντοι θα προστεθούν στον νικητή, ανεβάζοντάς τον στην κατάταξη. Έτσι διαμορφώνεται και η σειρά κατάταξης των καλύτερων αθλητών τένις παγκοσμίως. Το “Serbia open” είναι ένα μικρό τουρνουά, που οι “μεγάλοι” του τένις συνήθως δεν το προτιμούν. Το Νο 1 όμως της παγκόσμιας κατάταξης θα ήταν εκεί, αφού τον Απρίλιο του ’22 που πήγαμε εμείς Νο 1 ήταν ο Novak Djokovic, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης των γηπέδων και … Σέρβος!
Αύριο όμως θα τον βλέπαμε εντός του γηπέδου να αγωνίζεται στον ημιτελικό του τουρνουά. Σήμερα θα βλέπαμε δύο προημιτελικούς χωρίς αυτόν.
Ο πρώτος αγώνας ήταν μεταξύ του Ιταλού Fabio Fognini και ενός Γερμανού, του Otte Oscar.
Πολύ θα ήθελα να ακούω το “Vamos Rafa”, αλλά δεν πειράζει συμβιβάζομαι και με το “Fortza Fabio”. Όπου Fabio εννοούμε τον Fognini που θα βλέπαμε και Rafa τον Nadal (του οποίου είμαι fan και δεν έχω ακόμα καταφέρει να δω από κοντά). Ο Fognini είναι ένας «χωματάς» Ιταλός, ο οποίος γίνεται και λίγο drama queen όταν ζορίζεται. Προσφέρει θέαμα όταν έχει κέφια. Έχει φτάσει και στο Νο 9 της κατάταξης.
Ήταν τέλειες οι συνθήκες, το γήπεδο, οι θέσεις μας, η ατμόσφαιρα, η διάθεση ακόμα και ο καιρός. Ανοιξιάτικος ήταν ο καιρός, δηλαδή πότε έτσι και πότε αλλιώς. Όταν τα σύννεφα σκίαζαν το γήπεδο φορούσες μπουφανάκι και όταν αυτά έφευγαν φόραγες καπέλο για να μην πάθεις ηλίαση.
Εμείς καπέλα δεν είχαμε! Είχαμε όμως … ομπρέλα! Και ναι! Το τολμήσαμε. Ανοίξαμε ομπρέλα. Οι μοναδικοί θεατές είμαστε με ομπρέλα.
Κάποια στιγμή υπήρξε μια αναταραχή στις κερκίδες που ήταν από την πλευρά που έβλεπε την είσοδο του γηπέδου. Όλοι οι θεατές είχαν μετακινηθεί στην τελευταία σειρά για να δουν ή μάλλον να αποθεώσουν τον Djokovic, ο οποίος μόλις είχε μπει στο γήπεδο για να δει και αυτός τους αγώνες. Κανένας δεν ασχολιόταν πια με το Fognini, πλάτη είχαν γυρίσει όλοι στο court προκειμένου να δουν τον διάσημο συμπατριώτη τους.
Αν για μια απλή είσοδο στο γήπεδο γίνεται τέτοια αντάρα φαντάσου αύριο που θα παίξει τι θα γίνει!
Τη συνέχεια των αγώνων την είδαμε παρέα …
Είδαμε και δεύτερο αγώνα μεταξύ του Ρώσου Andrey Rublev και του αμερικανού Taro Daniel. Το “όνομα” της αναμέτρησης εδώ ήταν ο Ρώσος, ο οποίος έχει φτάσει και στο Νο 5 της κατάταξης, ενώ σήμερα είναι στο Νο 8.
Και στους δυο αγώνες κέρδισαν τα φαβορί δηλ. Ο Fognini και ο Rublev, τους οποίους θα ξαναβλέπαμε την επόμενη ημέρα να παίζουν μεταξύ τους.
Κατά τις 5:00 η ώρα τελείωσαν οι αγώνες. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.
Στην αρχή περπατήσαμε πάλι δίπλα στο ποτάμι και στη συνέχεια πήραμε την κεντρική οδό Cara Dušana...
Ώσπου συναντήσαμε την εκκλησία του St. Alexander Nevsky, η οποία μου θύμισε ότι σήμερα ήταν Μ. Παρασκευή. Με το τένις είχα ξεχάσει ότι διανύαμε τη Μ. Εβδομάδα. Να μην μπούμε λίγο στην εκκλησία να δούμε επιτάφιο; Πως θα καταλάβουμε αλλιώς τη Μ. Παρασκευή;
Τα αγόρια δεν ήθελαν. «Θα σε περιμένουμε έξω» μου είπαν.
Αμφιταλαντεύτηκα να βάλω μαντήλι στο κεφάλι μου ή όχι, αφού έβλεπα ότι οι περισσότερες γυναίκες που έμπαιναν μέσα κάλυπταν το κεφάλι τους. Γιατί; Απ’ ότι έμαθα αργότερα … μαντήλι φορούν οι παλαιοημερολογίτισσες.
Έμεινα για λίγο, περιεργάστηκα την εκκλησία και τον κόσμο και είδα και τον επιτάφιο. Καμία σχέση με τον συνήθη δικό μας. Καμία φαντασματαγορία. Ένας κεντητός επιτάφιος ήταν με τρία βάζα με λουλούδια όλα κι όλα γύρω του.
Μινιμαλισμός και στην επίπλωση. Καρέκλες δεν υπήρχαν πουθενά. Όλοι όρθιοι ήταν.
Η χορωδία πάντως ήταν εξαιρετική και μου έκανε εντύπωση ότι σχεδόν όλοι έψελναν μαζί της.
Μετά από λίγο φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.
Στη συνέχεια έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να κλειστούμε …
μέσα για να δούμε …. αγώνα δηλ. τον Τσιτσιπά να παίζει στη Βαρκελώνη. Λες και δεν είχαμε δει αγώνα σήμερα, λες και δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε! Στο ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ είμαστε!!!Κάναμε μια σύσκεψη με μένα να υποστηρίζω την ‘έξοδο μετά φαγητού’ και τα αγόρια να ψηφίζουν ‘μέσα με αγώνα’
Ευτυχώς δεν βρήκαν τρόπο; τηλεόραση; internet; δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά και τελικά κάναμε το σωστό δηλ. … βγήκαμε για φαγητό.Οι συστάσεις του travelstories έλεγαν να πάμε στην «Kafana Pavle Korcagin». Ψιλομακριά ήταν. Έβρεχε κιόλας, οπότε με το αυτοκίνητο θα πηγαίναμε.
Αυτό και κάναμε.
Σε μια αυλή ήταν η ταβέρνα. Την έβρισκες εύκολα, αφού παντού στην περιοχή οι πινακίδες δεν σε άφηναν να την χάσεις.
Καμία σχέση με τη χθεσινοβραδινή ταβέρνα. Εδώ ήταν άλλο το στυλ. Κόκκινα καρό τραπεζομάντηλα, κόκκινα σύμβολα, φωτογραφίες του Τσε, αγάλματα του Λένιν και πάει λέγοντας. Θεματική ταβέρνα με θέμα τη Γιουγκοσλαβία και το κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας.
Τα άπταιστα Σέρβικα του καταλόγου δεν θα μας βοηθούσαν και πολύ στην παραγγελία, αλλά ευτυχώς υπήρχαν και φωτογραφίες. Βλέπετε η ταβέρνα απευθύνεται και στους τουρίστες.
Φάγαμε παραδοσιακά, χορταστικά, Σέρβικα πιάτα. Πήραμε πλεσκαβίτσα, μπριζολίδια και κρασάκι. Πάλι πήρα “Karadjiordjeva Snicla”, το πιο γνωστό Σέρβικο πιάτο, το οποίο έχει το όνομα του ηγέτη της Πρώτης Επανάστασης των Σέρβων κατά των Οθωμανών. Είναι τρελοί αυτοί οι Σέρβοι.
Τελείωσε η σημερινή ημέρα. Μπορεί να είχαμε το πρωινό ... χασομέρι, τα ρούχα μας που ... βράχηκαν, γκρίνιες και διαφωνίες το απόγευμα για το που ... θα πάμε αλλά με τους αγώνες μέσα στην ημέρα, ... θετικό είναι το πρόσημο της ημέρας.
Ουπς! Βιάστηκα να μιλήσω!
γιατί ... στο γυρισμό για το ξενοδοχείο μας ... είχαμε κάτι … περιπετειούλες.
Αν μέσα στη βροχή και τη σκοτεινιά σου τύχει και μια κοφτερή λακούβα τι θα πάθει το αυτοκίνητο; Λάστιχο. Ένα εκκωφαντικό γκντουπ ακούστηκε και πριν προλάβουμε να αναρωτηθούμε τι μπορεί να ήταν … άρχισε να «τραβάει» και το τιμόνι.
Κάναμε στην άκρη, παρκάραμε όπως όπως και πάμε να δούμε το λάστιχο. Πιο “πίτα” δεν θα μπορούσε να γίνει. Απίστευτο. Λακούβα ήταν αυτή ή μαχαιριά;
Μ. Παρασκευή βράδυ, έκανε κρύο και έβρεχε.
«Τι κάνουμε τώρα;»
«Θα πάρουμε τηλέφωνο την οδική βοήθεια»
Και πήραμε τηλέφωνο την οδική βοήθεια, στην οποία δώσαμε το στίγμα μας.
“Cvijiceva 119” στο Βελιγράδι είμαστε και περιμένουμε … μέσα στη βροχή και στο κρύο.
Δυο περαστικοί σταμάτησαν όταν μας είδαν. “Do you need help?” μας ρώτησαν.
Τι καλοί!!! «Όχι» τους είπαμε. «Καλέσαμε οδική».
Μας κατατόπισαν όμως για τα βουλκανιζατέρ της γειτονιάς και μετά έφυγαν.
45’ αργότερα (γύρω στις 00:15) ήρθε ένας Κυριούλης Σέρβος για να μας … αλλάξει το λάστιχο. Αγγλικά δεν ήξερε αλλά συνεννοηθήκαμε μια χαρά στα …. Βαλκανικά!
Το περίεργο είναι ότι στα τόσα χρόνια που έχουμε το αυτοκίνητό μας αυτό αυτή ήταν η δεύτερη φορά που φωνάξαμε την οδική βοήθεια. Η πρώτη φορά ήταν ... πάλι στο Βελιγράδι, σε ταξίδι του ’17 που μας είχε πέσει η μπαταρία.
Ευχαριστήσαμε τον Κυριούλη και φύγαμε.
Μία παρά φτάσαμε στα δωμάτιά μας. Είχαμε μια κούραση ομολογουμένως. Είχαμε φάει και το κρύο και μια μικρή ταλαιπωρία … αλλά παρόλα αυτά δεν ... άλλαξε το πρόσημο της ημέρας.
post
.....
Last edited:
)
Παρατεταμένα αγάλματα με χαμηλό βλέμμα στέκονταν ένα επίπεδο πάνω μας … έως και λίγο scary μου έκαναν μέσα στη νύχτα. 
Δεδομένου όμως ότι είχαμε χιλιόμετρα να κάνουμε, ήταν και λίγο “τσιμπημένο” το ψαράκι για …Σκόπια κατάφερα και επικράτησε η φωνή της (δικής μου) λογικής και πήραμε την απόφαση να φύγουμε.
Φτάσαμε στο ναό του Αγίου Γεωργίου 6:15 το απόγευμα. Ήταν κλειστά. Ε! απογοητεύτηκα λίγο.
..................
