Βουλγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Έτσι είναι τα Βαλκάνια!

[Grerena]

5η ημέρα (ΣΕΡΒΙΑ/ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ): Μια δύσκολη ημέρα (Πολλά τα χιλιόμετρα)
Κόντευε να τελειώσει η εκδρομή και Unesco site δεν είχαμε δει! Ούτε καν ένα υποψήφιο Unesco!
2.500 χλμ. κάναμε, οδικό ταξίδι 6 ημερών και έτσι θα φύγει; Xωρίς να σβήσει τουλάχιστον ένα Unesco από την bucket list μου;
Σήμερα λοιπόν είχα σκοπό να σβήσω … 2 από τα παραπάνω!

Αν ήξεραν τα αγόρια τι τους περίμενε χιλιομετρικά, μπορεί και να μη συναινούσαν ποτέ. Αλλά τι να κάνω και εγώ η τουρίστρια; Αυτοί το νου τους τον είχανε μόνο στο τένις και τα «παρελκόμενα» δεν τους ένοιαζαν! «Εσύ χάραξε πορεία», μου έλεγαν. «Σου έχουμε εμπιστοσύνη», μου έλεγαν. Και εγώ αυτό έκανα. Χάραξα πορεία.

Ο γυρισμός μας δεν θα μπορούσε να είναι από τον ίδιο δρόμο. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Θα γυρνούσαμε από άλλο δρόμο, αν και δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές. Μέσω Σόφιας είναι λοιπόν ο άλλος δρόμος, με διανυκτέρευση στη Σόφια.
Ο συντομότερος δρόμος για τη Σόφια περνάει μέσα από τη Nis. Έλα όμως που Nis και έχουμε ξαναπάει και δεν είναι για ... δεύτερη φορά κατά τη γνώμη μου. Ψάχνοντας να βρω άλλη διαδρομή βρήκα αυτή …

… η οποία περνάει από ένα από τα ελάχιστα Unesco της Σερβίας, το παλάτι του Γαλέριου και που είναι μόλις ένα δύωρο μακρύτερη από τη διαδρομή της Nis. Bonus στη διαδρομή αποτελούν και τα βράχια του Belogradchik, στη Βουλγαρία.

Στα road trips οι δύσκολες χιλιομετρικά ημέρες θα έπρεπε να ξεκινούν νωρίς το πρωί. Εμείς όμως … άρχοντες! Γύρω στις 10:30 είμαστε ακόμα εδώ …

…σε μια καντίνα στην Εθνική λίγο πιο έξω από το Βελιγράδι για τον τρίτο καφέ της ημέρας και για κανένα μπουρέκ.
Αργά το πάμε και θα μας πιάσει νύχτα. Και εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε!
Η πρώτη μας στάση ήδη έγινε. Η δεύτερη θα ήταν μετά από 2,30’ περίπου, στο Gamzigrad.

Gamzigrad
Γνωστό στους Ρωμαίους ως Felix Romuliana, το Gamzigrad είναι ένα ρωμαϊκό ανακτορικό συγκρότημα του 3ου αι. Λόγω του ότι είναι το καλύτερα διατηρημένο δείγμα ρωμαϊκής αυλικής αρχιτεκτονικής της περιόδου εντάχθηκε στη λίστα Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Γαλέριο, ο οποίος διορίστηκε Καίσαρας από τον προκάτοχο και … πεθερό του Διοκλητιανό. Ο Διοκλητιανός ήταν ο μοναδικός Ρωμαίος αυτοκράτορας στην ιστορία που παραιτήθηκε από το θρόνο του. Τον Διοκλητιανό τον γνωρίζω λόγω του ανακτόρου του στο Split της Κροατίας και τον Γαλέριο λόγω της Καμάρας και των άλλων Βυζαντινών της Θεσσαλονίκης. Με αυτές τις …βόλτες στην Ευρώπη στο τέλος θα … μάθουμε και ιστορία σιγά σιγά.

Ο Γάϊος Γαλέριος εκτός από τα διάφορα έργα που έκανε στη Θεσσαλονίκη -κατά τη διάρκεια που αυτή αποτέλεσε την αυτοκρατορική έδρα του- έκανε και ένα μικρό ανάκτορο στο οποίο θα αποσυρόταν όταν θα εγκατέλειπε την εξουσία στην περιοχή Gamzigrad της Σερβίας. Κοντά στο ανάκτορο βρέθηκαν και οι χώροι ταφής του ιδίου και της μητέρας του.
Το ανάκτορο ονομάστηκε "Felix Romuliana" προς τιμή της μητέρας του Romula. Ήρθε στο φως το 1953 και το 2007 μπήκε στη λίστα της Unesco.

Την εποχή που κτιζόταν, η περιοχή αποτελούσε ένα πολύ στρατηγικό σημείο σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που συμβαίνει το … αντίθετο!
Από την ώρα που αφήσαμε πίσω μας την Ε-75 είχα αρχίσει να ακούω λίγες γκρίνιες, του τύπου «που πάμε;», «εδώ είναι ερημιά», «ούτε ζώο δεν βλέπουμε πουθενά όχι τουριστικό αξιοθέατο», «που είναι ο Πολιτισμός;» και άλλα τέτοια.

Είχαμε ήδη διανύσει μια “έτσι κι έτσι” διαδρομή 70 χιλιομέτρων όταν πια αρχίσαμε να βλέπουμε τις πρώτες ταμπέλες που έλεγαν προς “Felix Romuliana”, αμέσως μετά από το χωριό (πολύ χωριό) Gazmigrad (ούτε καφενείο δεν είχε).

Λίγη ώρα μετά φτάσαμε στο parking του αρχαιολογικού χώρου. Εγώ ανακουφίστηκα που είδαμε αυτοκίνητα παρκαρισμένα απ’ έξω, (τρία στον αριθμό), γιατί όσο να ’ναι ένα άγχος το είχα και εγώ για το αν θα συναντήσουμε τίποτα εκεί που πάμε. Τα δε αγόρια ήταν κάτω από την επήρεια ενός νευρικού γέλιου για τον ίδιο λόγο … της παρουσίας των τριών αυτοκινήτων, τα οποία θεώρησαν έως και ... συνωστισμό.

Το τι “άκουσα” στο υπόλοιπο του ταξιδιού για το ρωμαϊκό αυτό ανάκτορο από την παρέα μου δεν λέγεται.
«Τι ανάκτορο είναι αυτό; μόνο πέτρες έχει»
«Αυτό δεν είναι του 3ου αι. Οι Σέρβοι το χτίσανε μόνοι τους. Είχαν βίσμα στην Unesco»
«Φάγαμε όλα αυτά τα χιλιόμετρα για να δούμε δυο πέτρες;»
«Τι αυτοκράτορας ήταν αυτός που έδωσε το όνομα της μαμάς του στο σπίτι του;»

Η αλήθεια είναι ότι ένα είδος «συντήρησης» πρέπει να έχει γίνει. Ειδικά στις αναστυλωμένες καμάρες είναι εμφανή τα ξένα/σύγχρονα υλικά κάτι δηλ. σαν αυτό που έκανε στη δική μας την Κνωσσό ο Έβανς, τον καιρό εκείνο!

Αυτό όμως βοηθά σε μεγάλο βαθμό την κατανόηση του αρχαιολογικού χώρου, γιατί έτσι και τείχη είδαμε και αψίδες και ναούς και με λίγη φαντασία αυτό που φαίνεται στην υπό κατασκευή μακέτα…

Εγώ απτόητη έκανα τη βόλτα μου μέσα στον αρχαιολογικό χώρο διαβάζοντας όλα τα ενημερωτικά, που ήταν και στα Αγγλικά παρακαλώ, πήρα και τα μαγνητάκια μου, γιατί το μέρος ΕΙΝΑΙ και τουριστικό (αφού έχει και μαγνητάκια), και ιστορικό και Unesco.

Η αλήθεια είναι ότι είχα ψάξει στην περιοχή για να βρω κάτι όμορφο για φαγητό/καφέ για να τους χρυσώσω λίγο το χάπι αλλά δεν βρήκα γιατί δεν … είχε. Υπάρχουν βέβαια δυο πόλεις (Zajecar & Bor), με τη δεύτερη καθαρά μεταλλευτική πόλη, οι οποίες δεν είχαν κάποιο σημαντικό ενδιαφέρον για μας. Το ανάκτορο είναι στην καρδιά της Σερβίας σε μια θέση που μόνο στρατηγική δεν τη λες. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε κάνει ούτε το 1/3 από τα χιλιόμετρα της ημέρας και αυτά που θα ακολουθούσαν θα ήταν και τα πιο δύσκολα.

Φύγαμε για Βουλγαρία. Θα περνούσαμε σύνορα σε λίγο, τα οποία δεν ήταν και πολυσύχναστα. Το κύριο συνοριακό πέρασμα ανάμεσα στις δυο χώρες βρίσκεται νοτιότερα και είναι αυτό της Gradinje/Kalotina, ενώ αυτά που θα περνούσαμε εμείς (της Vrashka chuka) αναμενόταν πολύ ήσυχα και θα τα περνούσαμε πολύ γρήγορα πίστευα. Αδημονούσα μάλιστα να μπούμε στην Ε.Ε. για να μπορώ επιτέλους να σερφάρω άνετα με το απεριόριστο internet μου.

Ούτε ένα αυτοκίνητο στην είσοδο της Βουλγαρίας …

Κι όμως όχι μόνο δεν περάσαμε γρήγορα, αλλά οι συνοριακοί είχαν διάθεση για καψόνι. Μέχρι και πορτ μπαγκάζ μας ζήτησαν να ψάξουν. Τόσο περίεργο είναι ανήμερα Πάσχα να περνούν τρεις Έλληνες τα σύνορα Σερβίας - Βουλγαρίας πια;

Με το που περάσαμε τα σύνορα μας ήρθε ένα σοκ. Ο δρόμος ήταν έτσι …

«Τι είναι αυτό;» «Ως τη Σόφια έτσι θα πάμε;» «Να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε από άλλο δρόμο» «Δεν έχει άλλο δρόμο;» ήταν οι πρώτες αντιδράσεις.
Ψυχραιμία. Δεν μπορεί να είναι έτσι ο δρόμος έως τη Σόφια. Θα φτιάχνει κάπου … Είσοδος χώρας είναι και μάλιστα Ε.Ε.

Και έφτιαξε ο δρόμος αλλά όχι και πολύ θεαματικά. Απλά σταμάτησαν οι λακούβες από ένα σημείο και μετά. Όσο προχωρούσαμε έφτιαχνε το πράγμα. Έως και αυτοκίνητα συναντήσαμε (από το αντίθετο ρεύμα). Μέσα στα επόμενα 45 χλμ. που κάναμε μέχρι το Belogradchik, που κάναμε στάση, μέτρησα 13 αυτοκίνητα. Το λες και κίνηση.

Και μέσα από χωριά περάσαμε. Άνθρωπο βέβαια δεν πετύχαμε αλλά ενθαρρυντικές πινακίδες «προς Belogradchik» είδαμε.

Τα αγόρια διακωμωδούσαν την κατάσταση. «Κοίτα σε τι ερημιές μας έφερες» «Ανήμερα Πάσχα και τρέχαμε να δούμε κάτι …πέτρες» «Μα, που είμαστε;» «Κάνε μια στάση να τραβήξω μια φωτογραφία το .. landmark στην ερημιά για να θυμάμαι που ήρθαμε» και άλλα τέτοια γραφικά μου έλεγαν.

«Βαλκάνια είμαστε. Έτσι είναι τα Βαλκάνια. Έχει απ’ όλα. Και δεν ήταν …πέτρες αυτά που είδαμε. Τα ερείπια του παλατιού του Γαλέριου ήταν!»

Μια μουρμούρα την άκουγα σε όλη τη διαδρομή. Έλπιζα μόνο το Belogradchik να “έσωζε” την ημέρα και … εμένα. Γιατί μπορεί το παλάτι να μην ήταν πέτρες αλλά το Belogradchik ... ήταν!

Belogradchik
Τα βράχια Belogradchik δημιουργήθηκαν πριν από 200 εκ. χρόνια από τις δυνάμεις της φύσης. Συναντώνται σε μια έκταση 30x7 km κοντά στην πόλη Belogradchik της Βουλγαρίας. Μοιάζουν με τα δικά μας Μετέωρα αν και έχουν μικρότερες διαστάσεις από τα αυτά και μια πιο κοκκινωπή απόχρωση λόγω της περιεκτικότητάς τους σε σίδηρο.
Αυτό που κάνει ιδιαίτερα αυτά τα βράχια είναι η … συνύπαρξή τους με το Φρούριο Belogradchik.
Στις σχισμές των βράχων οι αρχαίοι Ρωμαίοι έχτισαν οχυρώσεις, που ενισχύθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν αργότερα και από τους Βούλγαρους και από τους Οθωμανούς.
Το αποτέλεσμα είναι ένας όμορφος συνδυασμός βράχων-φρουρίου πραγματικά μοναδικός, ιδιαίτερος, πρωτότυπος, τον οποίο (ευτυχώς Παναγία μου!) εντυπωσίασε και τα αγόρια της παρέας μου. Θα ήταν βέβαια παράλογο να μην …

Και φτάσαμε στην είσοδο του φρουρίου Belogradchik λίγο πιο αργά απ’ ότι περίμενα, αλλά δεν έφταιγε ο δρόμος για αυτό αλλά η αλλαγή ζώνης ώρας που είχα ξεχάσει να υπολογίσω. Σε λίγο θα έκλεινε η είσοδος στο φρούριο, αλλά μας επέτρεψαν να μπούμε μέχρι να πάει 6:00 και τυπικά και μέχρι να βγουν έξω οι επισκέπτες που ήταν ήδη μέσα.

Μπήκαμε έτσι μέσα χωρίς εισιτήριο αλλά προέκυψε να μείνουμε αρκετά έως ότου βγουν οι τελευταίοι επισκέπτες.

Μετά την είσοδο, υπάρχει ένα μονοπάτι το οποίο διασχίζει δύο ακόμα σειρές τειχών και κάποια στιγμή μας οδήγησε με σκαλοπάτια και κιγκλιδώματα στο ψηλότερο σημείο, στην ‘Ακρόπολη’ των βράχων, από την οποία μπορούσαμε να δούμε πανοραμικά την πόλη του Belogradnick και όλη τη γύρω περιοχή.

Η θέα ήταν εκστατική από και προς τα βράχια. Ήταν και χαμηλά ο ήλιος και ήταν και όμορφα τα χρώματα εκείνη την ώρα.

Πολύ χαίρομαι που φτάσαμε ως εδώ και που … προλάβαμε και μπήκαμε μέσα.

Τα μαγαζάκια που ήταν έξω από το φρούριο λειτουργούσαν ακόμα. Είχαν ενθύμια και από το φρούριο αλλά και από το σπήλαιο Magura που είναι εκεί κοντά. Φρούριο και σπήλαιο είναι υποψήφια για τη λίστα της Unesco.

Εγώ πήρα το μαγνητάκι μου κατά τη συνήθειά μου και … σήκωσα και λίγα λέβα από ένα ATM για να μας βρίσκονται. Δεν συνηθίζω να σηκώνω μετρητά άλλου νομίσματος με τέτοιο τρόπο, αλλά νομίζω ότι το έκανα από τη χαρά μου, που είμαστε πάλι στον Πολιτισμό! Χα, χα, χα. ΑΤΜ, μαγαζάκια με σουβενίρ, Internet, ωραία και κλασικά τουριστικά πράγματα!

Για φαγητό συμβουλευτήκαμε το trip advisor το οποίο μας έστειλε στου Ivan! “Pri Ivan” λέγεται το πολύ καλό εστιατόριο που πήγαμε, μέσα στην πόλη, σε ένα μικρό ύψωμα, το οποίο είχε και θέα τα βράχια.

Μια ποικιλία κρεάτων πήραμε με κορυφαίο το αρνάκι. Μετάνιωσα που δεν πήραμε αρνί και μόνο αρνί και επειδή ήταν πανόστιμο και λόγω της ημέρας.

“Πάσχα σήμερα και εμείς βρισκόμασταν σε μια πόλη της Βουλγαρίας τρώγοντας παραδοσιακό αρνί με θέα κάτι …πέτρες!”

…έλεγα και ξαναέλεγα προσπαθώντας να πάρω τα εύσημα από την παρέα μου.

Για το φαγητό δεν … έχω λόγια. Δεν ξέρω πως να περιγράψω την απόλυτη νοστιμιά που γεύτηκα. Ήταν το κορυφαίο γεύμα που είχαμε σε όλη την εκδρομή μας και μπορώ να πω ότι γενικά … φάγαμε καλά!

Ωραίο και το Belogradchik ...

Πριν αποχαιρετίσουμε το Belogradchik, από το οποίο είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα ξαναπεράσω (είναι πάνω στο δρόμο για Vidin και Σιδηρές πύλες που σχεδιάζω να πάω) κάναμε μια στάση στην κεντρική του πλατεία για μια φωτογραφία …

Και η συνέχεια είχε πολύ πόνο… οδηγικό.

Η ώρα ήταν 20:15 και είχαμε να κάνουμε μόλις 178km έως τη Σόφια μέσα στη νύχτα.
Δύσκολος δρόμος με στροφές, στενός και με συχνές εναλλαγές ανηφόρας κατηφόρας και … νύχτα.
Εγώ είπα να αποσυρθώ στα … πίσω καθίσματα για ξεκούραση.
Εξάλλου ας … κάνουν και κάτι και τα αγόρια. Όλα εγώ θα τα κάνω σε αυτό το ταξίδι; Τους άφησα μπροστά να οδηγούν και εγώ την έπεσα για ύπνο πίσω. Τις ένιωθα τις στροφούλες αλλά με νανούρισαν κιόλας. Χρειαζόμουν και λίγες δυνάμεις για τη συνέχεια, γιατί υπήρχε και συνέχεια στη Σόφια που θα φτάναμε.

Στη Σόφια φτάσαμε γύρω στις 11:30 το βράδυ...

Στις 9:30 θα έπρεπε αλλά είπαμε … η διαφορά ώρας αλλά και ο ... Ivan που μας άρεσε και μας κράτησε λίγο παραπάνω , μας “πέταξαν” ένα δύωρο εκτός προγράμματος.

Πήγαμε καρφί στο ίδιο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και τις δύο προηγούμενες φορές που είχα έρθει στη Σόφια για το τουρνουά “Sofia open”. Πάλι με αφορμή ένα τουρνουά βρεθήκαμε εδώ! Το “Hotel light” είναι ένα απλό ξενοδοχείο, οικονομικό με parking, πρωινό και μια receptionist που ξέρει ελληνικά. Το γνωρίζαμε πια καλά και νιώθαμε πολύ οικεία και με τη γειτονιά. Ζητήσαμε και το ίδιο δωμάτιο που είχαμε μείνει με τον άντρα μου και τις άλλες φορές.

Κάναμε check in, φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε βόλτα. Τέτοια ώρα θα μου πείτε Κυριακή βράδυ; Θα ήταν τίποτα ανοιχτό; Δεν ξέρω αν ήταν τίποτα ανοιχτό στην πόλη. Εμείς πήγαμε καρφί στο κοντινότερο casino.
Πολύ κοντά στην Lion bridge που μέναμε, μόλις 8’ απόσταση με τα πόδια είναι το casino Princess.

Στις 12:15 μπήκαμε στο Princess, ήπιαμε τα ποτάκια μας (εγώ έφαγα μια φρουτοσαλάτα), παίξαμε (εγώ όχι), έκανα βόλτες στα τραπέζια παρακολουθώντας τα παιχνίδια και ένα δύωρο μετά βγήκαμε. Δεν μας κούρασε το ξενύχτι όσο το … ντουμάνι. Το τι καπνό είχε εκεί μέσα δεν λέγεται. Ούτε στον “τεκέ” των Σκοπίων δεν είχε τόσο πολύ. Δακρύζανε μάτια!

Πέσαμε για ύπνο κατά τις 3:00 το πρωί.

Αυτή κι αν ήταν «ζουμερή» ημέρα, αλλά και … νύχτα!

post ..................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Iris_90]

Ας πάρουμε μια γεύση από τα γειτονικά μας Βαλκάνια , ανυπομονώ να μου δω φωτογραφίες και να μου πεις ποιες διασημότητες συναντήσατε ...

Επίσης η εισαγωγή σου στην ιστορία είναι εξαιρετική και όλα όσα γράφεις είναι σωστά ...

 

[psilos3]

Ανάσα δε μας αφήνεις να πάρουμε, από ιστορία σε ιστορία μας πας!
Τα βαλκάνια είναι πάντα δελεαστικός προορισμός, οπότε περιμένω να δω τη ξεχωριστή οπτική σου.

 

[gkalla]

Με «κλάμα» θα διαβάσω την ιστορία σου. Ακριβώς η ίδια σχεδίαση ταξιδιού (με ανάποδη φορά) ακυρώθηκε 2 φορές, το 2021 και το 2022. Ως εκδίκηση, θα την προωθήσω να την διαβάσουν οι υπαίτιοι των ακυρώσεων.

 

[thaliaper]

Ανάσα δε μας αφήνεις να πάρουμε, από ιστορία σε ιστορία μας πας!
Τα βαλκάνια είναι πάντα δελεαστικός προορισμός, οπότε περιμένω να δω τη ξεχωριστή οπτική σου.

Μη ψαρωνεις !!! Ζηλευει γιατι εχει καιρο να γραψει ! Απο σας που γραφετε τοσο ωραια , περιμενουμε ανυπομονα την συνεχεια της ιστοριας σας !!

 

[Grerena]

ανυπομονώ να μου δω φωτογραφίες και να μου πεις ποιες διασημότητες συναντήσατε ...

Έχεις και εσύ τα δίκια σου. Έτσι όπως το έθεσα ... δημιούργησα προσδοκίες. Μη φανταστείς πάντως ότι είδαμε τον Brad Pitt στο δρόμο.
Όταν λέω συναντήσαμε διασημότητες εννοώ ότι είδαμε τους δυο πρωταγωνιστές των δύο events, αθλητικού και θρησκευτικού να “λειτουργούν” στην έδρα τους, δηλαδή τον Νο1 (της τότε κατάταξης) τενίστα Djokovic στο τουρνουά και του προκαθήμενου της Σέρβικης εκκλησίας Πατριάρχη Πορφύριου στην Ανάσταση!
Τις πρόδωσα νωρίς τις διασημότητες για να μην έχεις αγωνία.

Ανάσα δε μας αφήνεις να πάρουμε, από ιστορία σε ιστορία μας πας!
Τα βαλκάνια είναι πάντα δελεαστικός προορισμός, οπότε περιμένω να δω τη ξεχωριστή οπτική σου.

Τι να κάνω; Κάπως πρέπει να «συντηρηθώ» μέχρι να ’ρθει το επόμενο ταξίδι! Η συγγραφή ιστοριών είναι μια λύση για να … περνάει όμορφα και …ταξιδιωτικά και ο χρόνος ανάμεσα στα ταξίδια μου.

Πραγματικά τα Βαλκάνια είναι δελεαστικός προορισμός και εύκολα προσβάσιμος θα συμπληρώσω εγώ (oύτε καράβια, ούτε αεροπλάνα και έχουν εύκολα περάσματα στα σύνορα).
Ακόμα και για μας που ξεκινάμε από Νότια Ελλάδα, με τους νέους δρόμους εντός και εκτός Ελλάδος μπορούμε σχετικά γρήγορα να φτάσουμε Βελιγράδι και Σόφια. Γι’ αυτό μην «κλαις» @gkalla, γιατί κάποια στιγμή θα «κάτσει». Εγώ να δεις πόσα καταλύματα έχω ακυρώσει μόνο σε Σέρβικο έδαφος, αλλά από τότε που κατάλαβα πόσο κοντά μας είναι δεν με νοιάζει και τόσο, γιατί ανά πάσα στιγμή ... ξεκινώ.

Οι υπαίτιοι όμως των ακυρώσεων, συμφωνώ πως θα πρέπει να τιμωρηθούν.

Μη ψαρωνεις !!! Ζηλευει γιατι εχει καιρο να γραψει !

Έχει καιρό να γράψει γιατί δεν τον αφήνουν τα ταξίδια. Δεν προλαβαίνει!

 

[Iris_90]

@Grerena Εγώ είχα φανταστεί κάποιον Έλληνα Celebrity , παρόλα αυτά σε ευχαριστώ !!!

 

[Grerena]

(1η ημέρα-ΣΚΟΠΙΑ): Μια σουρεάλ … πρώτη ημέρα
Ξεκινήσαμε λοιπόν Μ. Τετάρτη πρωί. Δηλαδή ας πούμε ... πρωί, αφού έπρεπε πρώτα να ολοκληρώσουμε την έρευνα αγοράς στο λεκανοπέδιο, σχετικά με το ποιο βενζινάδικο έχει τη φθηνότερη βενζίνη, γιατί μην ξεχνάμε σε εποχή ενεργειακής κρίσης εμείς ξεκινήσαμε για road trip.
Μέχρι να το βρούμε και να βάλουμε τη φθηνότερη βενζίνη της αγοράς (με 2€ το λίτρο τότε) ξεκινήσαμε κατά τις 10:30.
Επί ελληνικού εδάφους δυο στάσεις κάναμε μόνο και αυτές σε ΣΕΑ για καφέ και για τα …επακόλουθα του καφέ, οπότε αρκετά γρήγορα και ενώ οδηγούσαμε αρκετά οικονομικά και λίγο πριν αδειάσει το ντεπόζιτο φτάσαμε στους Ευζώνους.

Συναντήσαμε μια ουρά του 10λεπτου και αμέσως μετά τα σύνορα φτάσαμε στη Γευγελή. Παλιά μας γνώριμη η Γευγελή από άλλα οδικά ταξίδια. Τα ξέραμε τα «καλούδια» της. Φαγητό, βενζίνη και casino! Και τα τρία τα … γευτήκαμε.

Στο Flamingo casino επιλέξαμε τυχαία να πάμε για ένα διαλειμματάκι.
Όμορφο δεν το λες το κτίριο του Casino βλέποντάς το απ’ έξω …

Αλλά μέσα … είναι πολύ καλό!

“Φακελωθήκαμε” κατά το πρωτόκολλο και μπήκαμε να παίξουμε. Η είσοδος ήταν πολύ γιορτινή και … ελληνική, με επιγραφές «ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ» (στα ελληνικά) και «Καλώς ήρθατε» κ.τ.λ. Έβγαλα και φωτογραφίες περιμένοντας να μου κάνουν παρατήρηση, αλλά δεν ασχολήθηκε κανείς με το θέμα. Οπότε και εγώ συνέχισα…

Εντυπωσιάστηκα από τις δύο μεγάλες κεντρικές αίθουσες, πομπώδεις αλλά πολύ όμορφα διακοσμημένες.

Λίγα τραπέζια λειτουργούσαν. Σε ένα από αυτά καθίσαμε και εμείς για λίγο. Λίγο αλλά …καλό. Ευχαριστημένοι φύγαμε (ο νοών νοείτω) και εμείς και οι γκρουπιέρηδες!
Βγαίνοντας πετύχαμε το «Porta EU», γνωστό μας από προηγούμενο ταξίδι μας. Είχαμε ξαναφάει σε αυτό επιστρέφοντας από οδικό έως Βιέννη το ‘19.
Μια χαρά ήταν το φαγητό, αν είσαι κρεατάς (εγώ είμαι).

Στους χρόνους μας είμαστε όταν φύγαμε για το κατάλυμά μας, το οποίο το είχα κλείσει στο κέντρο των Σκοπίων, της πόλης των … Σκοπίων. Το διευκρινίζω γιατί όταν νωρίτερα καθώς περνούσαμε τα σύνορα, μας ρώτησαν που πάμε και είπαμε «Σκόπια» ένας τελωνιακός το … αμφισβήτησε... διορθώνοντάς μας.
«Βόρεια Μακεδονία εννοείτε, όχι Σκόπια»
«Όχι. Σκόπια εννοούμε, την πόλη Σκόπια»
«Αφήστε τα αυτά. Αφού Σκόπια μας λέτε»


Μετά από δυο ωρίτσες σε έναν … μια χαρά δρόμο φτάσαμε στην πρωτεύουσα Σκόπια.

Σούρουπο ήτανε όταν μπαίναμε στην πόλη, είχε και λίγη κίνηση, δεν έχει και καμιά ρυμοτομία πρότυπο, ε! δεν θέλει και πολύ να πάρουμε ένα λάθος δρόμο και έτσι χωθήκαμε κατά λάθος σε κάτι στενά. Έτσι μπορέσαμε και είδαμε την πανδαισία των εναέριων καλωδίων, των ασοφάτιστων σπιτιών και του άναρχου παρκαρίσματος ...

Το αναφέρω γιατί οι παραπάνω εικόνες απέχουν πάρα πολύ από τις εικόνες του κέντρου της πόλης που θα βλέπαμε σε λίγο. "Απ’ έξω εμφάνιση και από μέσα ... άνεση" (σλόγκαν μιας παλιάς διαφήμισης, θυμάστε;)

Έξω από το hotel Koka παρκάραμε γύρω στις 7:30. Δεν του φαινόταν απ’ έξω ότι ήταν ξενοδοχείο. Πιο πολύ με τράπεζα ή casino για να μην πω και με ενεχυροδανειστήριο έμοιαζε παρά με ξενοδοχείο.

Φωτο internet

Μια χαρά όμως ήταν. Με το parking του, το πρωινό του και ήταν και κέντρο-κέντρο και μάλιστα σε πολύ κομβικό σημείο μεταξύ παλιάς και νέας πόλης.

Ένα μικρό refreshment κάναμε, βάλαμε ότι πιο χοντρό είχαμε σε ρούχο, γιατί έκανε ψοφόκρυο και βγήκαμε βόλτα στην πόλη.

Εγώ με το σύζυγο είχαμε ξανακάνει ένα πέρασμα παλαιότερα από την πόλη, χωρίς διανυκτέρευση. Είχαμε δηλαδή μια ιδέα για το ιδιαίτερο στυλ …διακόσμησης της πόλης, με τα τεράστια κτίρια και την πληθώρα των αγαλμάτων. Τώρα θα τα βλέπαμε και βράδυ και φωταγωγημένα για να ολοκληρώναμε την εικόνα. Ο φίλος μας τα έβλεπε πρώτη φορά και νομίζω ότι εντυπωσιάστηκε έως και να … ψιλοσοκαρίστηκε. Όλοι άλλωστε το παθαίνουν αυτό την πρώτη φορά. Σίγουρα τα Σκόπια είναι ένα ιδιαίτερο μοντέλο πόλης (σε αυτόν τον αιώνα!)

Θα τολμήσω να πω ότι μου άρεσε αυτή η μικρή νυχτερινή βόλτα που κάναμε στο κέντρο των Σκοπίων, της … πόλης των Σκοπίων.
Λίγο τα κτίρια με την ωραία φωταγώγηση, λίγο τα σύγχρονα μαγαζιά κατά μήκος του πεζόδρομου που "έτρεχε" πλάι στον Βαρδάρη, λίγο ο ίδιος ο Βαρδάρης που είχε μπόλικη ροή, λίγο τα αγάλματα που συναντούσες ξαφνικά στο διάβα σου, λίγο και η εντελώς διαφορετική και «Οθωμανικού» στυλ παλιά πόλη (με τα χαμόσπιτα), μπορώ να πω ότι ένιωσα σα να βρίσκομαι στο κέντρο κάποιων σκηνικών του Hollywood. Δεν είναι μοναδικό αυτό; Το σίγουρο είναι ότι δεν μοιάζει με καμιά άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Περάσαμε δίπλα από Υπουργείο Εξωτερικών. Μεγαλοπρεπές, όχι αστεία …

Περπατήσαμε στον πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι περνώντας δίπλα από Μουσεία, Υπουργεία, Δημόσιες υπηρεσίες, αρχεία του Κράτους και ένιωθα ότι περπατούσα ανάμεσα σε παλάτια. Εκεί βρίσκονταν και το Θέατρο, η Φιλαρμονική, η όπερα, και όλα έμοιαζαν σαν να είναι μέρη ενός νεόκτιστου συγκροτήματος κάστρων.

Και οι γέφυρες ήταν όμως πολύ … πληθωρικές. Γεμάτη με … τέχνη είναι η “art bridge” και η γέφυρα «των πολιτισμών» …

Παρόλο που δεν είχε κόσμο να κυκλοφορεί (βαρύ το κρύο) .... δε ένιωθες μοναξιά. Άπειρα ήταν τα βλέμματα που πέφτανε πάνω μας. Παρατεταμένα αγάλματα με χαμηλό βλέμμα στέκονταν ένα επίπεδο πάνω μας … έως και λίγο scary μου έκαναν μέσα στη νύχτα.

Η απέναντι πλευρά του ποταμού ήταν λίγο πιο … γήινη...

... αν εξαιρέσεις τη γαλέρα που ήταν αραγμένη στην όχθη του ποταμού
Eίχε μοδάτα μαγαζιά στη σειρά, γεμάτα με κόσμο. Μαγαζιά με διάφορα στυλ και για όλα τα γούστα.

Φτάσαμε και στην πλατεία «Βόρεια Μακεδονία», όπου χαζολογήσαμε με το σιντριβάνι που έπαιζε με τους πίδακες και τα χρώματα, αλλά και με τις γιγαντο-πινακίδες νέον, που έκαναν τον κολοσσιαίο “Μέγα Αλέξανδρο” να είναι πότε κόκκινος και πότε μπλε.

Να και ένας φούξια …

Από εδώ ξεκινούσε ένας μεγάλος κεντρικός πεζόδρομος, ο οποίος κατέληγε 600μ. αργότερα ύστερα από μια ευθεία, στο Μουσείο των Σκοπίων. Γεμάτος με εμπορικά καταστήματα, μπαράκια καφέ και εστιατόρια ήταν ο πεζόδρομος. Εκτός από ένα Μεξικάνικο, που φαινόταν πολύ ωραίο, κανένα άλλο δεν μας “γυάλισε”. Βέβαια ούτε και στο Μεξικάνικο καθίσαμε για φαγητό, γιατί μαζί με τους Σκοπιανούς το μαγαζί φαινόταν να είναι full στον…κορονοϊό. Οι Σκοπιανοί δεν έμοιαζαν και πολλοί προσεκτικοί με το θέμα και μαζί με το ελεύθερο κάπνισμα εντός, ευνοούνταν πολύ και η κυκλοφορία παντός είδους…ιών.

Πάνω στον πεζόδρομο είδαμε ένα μνημείο της Μητέρας Τερέζας και μουσείο αφιερωμένο σε αυτήν (και εγώ νόμιζα ότι ήταν Αλβανή).

Είδαμε κι άλλα περίεργα, όπως αυτός ο ταύρος…(υπάρχει μεγάλη ποικιλία στη θεματολογία των αγαλμάτων ) …

Το πιο hot-spot σημείο της πλατείας είναι το παγκάκι μπροστά στην πέτρινη γέφυρα, που “ρεμβάζει” τον φουσκωμένο Αξιό, την απέναντι όχθη, τις γέφυρες “Θεάτρου” από τη μια και “Πολιτισμών” από την άλλη και γενικά ένα μεγάλο ποσοστό των ογκωδών δημόσιων κτιρίων.

Αφού «χτενίσαμε» τη νότια όχθη του Βαρδάρη και είδαμε ότι αξιοθέατο υπάρχει σε αυτήν είχε έρθει και η σειρά της βόρειας όχθης, ακολουθώντας και τις υποδείξεις της (καφέ) πινακίδας της πλατείας.

Ξαναπεράσαμε στην απέναντι όχθη μέσω της πέτρινης γέφυρας, η οποία αποτελεί και το πιο παλιό κτίσμα της πόλης (15ου αι.)

Για λίγο μας συντρόφευαν τα θηριώδη αγάλματα …

… ώσπου μπήκαμε στην παλιά πόλη. Η παλιά πόλη είναι σαφώς σε άλλο ύφος και στυλ. Είναι μια άλλη πόλη. Είναι ένας λαβύρινθος από πλακόστρωτα στενά δρομάκια με μικρομάγαζα, κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, καφενεία, σκεπαστές στοές και μικρά εμπορικά, αλλά και τζαμιά, αφού εδώ το μουσουλμανικό στοιχείο κυριαρχεί.

Ήταν αργά για την παλιά πόλη. Ήταν όλα κλειστά εκτός από μερικά ελάχιστα αλλά πραγματικά πολύ γραφικά σημεία…

Μιας και βρεθήκαμε σε αυτήν την πλευρά της πόλης είπαμε να δοκιμάσουμε να πάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο (που μας σύστησε ένας τυχαίος οδηγός του internet) στην ταράτσα του ξενοδοχείου "Arka", που απορώ πως αυτό βρίσκεται μέσα σε αυτή τη γειτονιά. Αταίριαστο τελείως. Άδειο ήταν το μαγαζί από κόσμο και νιώσαμε τουλάχιστον αμήχανα με το που βγήκαμε απ’ το ασανσέρ και ήρθαμε μούρη με μούρη με τους σερβιτόρους. Μπήκαμε, χαιρετίσαμε, είδαμε τη θέα και φύγαμε.

Νηστικούς μας έβλεπα σήμερα. Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά το ένα μαγαζί δεν μας άρεσε γιατί ήταν γεμάτο και το άλλο γιατί ήταν άδειο. Τι θέλαμε επιτέλους;

Δίπλα στο κυριλάτο “Hotel Arka” είδαμε ένα καφενείο να το πω; τεκέ να το πω; δεν ξέρω πως να το πω. Ήταν ένα ισόγειο με τζαμαρίες πέρα ως πέρα γεμάτο με κόσμο, όλοι άντρες, που έπαιζαν χαρτιά και κάπνιζαν, απ’ όσο βέβαια μπορούσαμε να διακρίνουμε μέσα από το σύννεφο καπνού που αιωρούνταν στο χώρο.

«Μάλλον επιτρέπεται το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους στα Σκόπια»
«Γυναίκες δεν βλέπω. Λέτε αν μπω μέσα να έχουν πρόβλημα;» είπα στην παρέα μου.
«Αν μπεις μέσα δεν θα ξαναμπείς στο αυτοκίνητο μαζί μας, γιατί θα έχουμε εμείς πρόβλημα»
Σωστό και αυτό. Δεν νομίζω ότι θα με έσωζε η μάσκα.
Κρίμα που δεν έβγαλα φωτογραφία. Πρόκειται όμως για την τσαγερία “Pall”, για όποιον ενδιαφέρεται.

Κάπου έπρεπε να πάμε για φαγητό και το trip advisor μας συμβούλεψε να πάμε σε μια ταβέρνα στη γειτονιά μας και κοντά στο ενεχυροδανειστήριο εεε! εννοώ στο ξενοδοχείο μας. Αυτή η ταβέρνα ήταν και η τελευταία μας ελπίδα για να φάμε σήμερα. Αυτή ήταν το «Old City House» ή αλλιώς «Сτара Куќа». Οριακά την προλάβαμε ανοιχτή, αφού με τις βόλτες είχε περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε.

Στην ταβέρνα αυτή που ήταν μεταξύ παλιάς και νέας πόλης φάγαμε πολύ καλά πιάτα και παραδοσιακά και λίγο πιο σύγχρονα.

Ήταν πάρα πολύ ωραίο και το φαγητό που φάγαμε και το κρασί που ήπιαμε και το περιβάλλον.

Δε νομίζω ότι κουράστηκε κανείς μας σήμερα. Τα χιλιόμετρα ήταν λίγα, το περπάτημα επίσης λίγο και είχαμε και μια ψυχική ανάταση από το happening του casino αλλά και του ωραίου δείπνου. Και η βόλτα στα νυχτερινά Σκόπια μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Ήταν μια λίγο ασυνήθιστη τουριστική ημέρα αλλά σίγουρα θα την χαρακτηρίσω και πετυχημένη.
Δυο βήματα ήταν το ξενοδοχείο μας. Ξεκούραση και "ες αύριον τα σπουδαία".

post .................

 

[Smaragda53]

Τα Σκόπια προσπαθούν να μοιάσουν μ΄ ένα μικρό Λας Βέγκας ίσως? Πολύ ενδιαφέρουσα βόλτα!

 

[Grerena]

(2η ημέρα: ΣΚΟΠΙΑ/ΣΕΡΒΙΑ): Σε φαράγγια και εκκλησιές
Επίτηδες αφήνω τις κουρτίνες ανοιχτές αποβραδίς για να ξυπνήσω νωρίς από το πρωινό φως. Μ’ αρέσει να σηκώνομαι πριν από την παρέα μου και να βγαίνω μια αναγνωριστική βόλτα στην πόλη μόνη μου όταν αυτή δεν έχει ξυπνήσει ακόμα.
Σήμερα ξύπνησα μεν, αλλά δεν χρειαζόμουν αναγνωριστική βόλτα στα Σκόπια, γιατί πίστευα ότι είμαι “καλυμμένη” από αυτά, δεύτερη φορά γαρ. Επικεντρώθηκα στο να μπω σε μια γρήγορη διαδικασία για την αναχώρησή μας. Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα για να προλάβουμε τα δρώμενα της ημέρας. Δεν ήταν και πολλά, αλλά ήταν “αμφιβόλου”. Ένα άγχος το είχα για την επιτυχή έκβαση των «τουριστικών» της ημέρας.
Το πρόγραμμα μου έλεγε μια βόλτα στο γειτονικό φαράγγι Matka, το οποίο φοβόμουν ότι παραήταν ρομαντικό για τα γούστα της αγοροπαρέας που είχα μαζί μου και η συνέχεια είχε μια στάση σε μια εκκλησία, που μάλλον ήταν εντελώς εκτός των γούστων τους. Βασίστηκα όμως στο ένστικτό μου και σθεναρά στήριξα τα σχέδιά μου μέχρι τέλους.

Αρχές Απριλίου είχε πάρει το μάτι μου στο “Live from” του forum μας μια φωτογραφία από ένα φαράγγι στα Σκόπια. Με είχε εντυπωσιάσει πολύ το καρτ-ποσταλικό αποτέλεσμα της εικόνας. Αναρωτιόμουν αν όντως ήταν τόσο όμορφο αυτό το φαράγγι ή είχα καιρό να πάω ταξίδι; Έτσι, άρχισα να ψάχνω.
Είναι κοντά στα Σκόπια; Πόσο κοντά στη διαδρομή μας; Θα μπορούσαμε άραγε να πάμε;

Το φαράγγι Matka βρίσκεται αρκετά κοντά στην πόλη (των Σκοπίων) και δυτικά της. Τόσο κοντά που ευελπιστούσα να πάμε την ημέρα της άφιξής μας, δηλαδή χθες.
Δεν πειράζει που δεν προλάβαμε. Ίσως να είναι καλύτερα σήμερα αν καταφέρναμε να το ξεκινήσουμε λίγο νωρίς.

Το ξενοδοχείο-τράπεζα είχε και πρωινό. Όχι από τα καλύτερα (πολύ γλουτένη και ζάχαρη) αλλά τα απαραίτητα 2-3 καφεδάκια και 5-6 τσάι για να πάρουμε μπρος … τα είχε!
Και φύγαμε για το φαράγγι …

Βγαίνοντας από την πόλη, την είδαμε και περιφερειακά. Πολύ διαφορετικά ήταν τα προάστια / περίχωρα των Σκοπίων. Είχαμε το …. Φαραωνικό κέντρο, το … Οθωμανικό παράκεντρο και τα περίχωρα της … πάλαι ποτέ σοσιαλιστικής εποχής.

Φαράγγι Matka
Δεν κάναμε μεγάλο ταξίδι. Μετά από 15 km και 25’ περίπου φτάσαμε στο στίγμα που είχα στο χάρτη για το parking του φαραγγιού.
Παρκάραμε σε ένα άδειο parking. Ήταν και καθημερινή ήταν και ψιλοάσχημος καιρός. Για την ακρίβεια έκανε κρύο, είχε και ένα ψιλόβροχο. Με ομπρέλες περπατήσαμε σε ένα μονοπάτι, που ακολουθούσε ένα ρυάκι. Στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς ρυάκι αλλά πίστα για σκάφη kayak.

Αναρωτιόμουν στο δρόμο πως αυτό το ρυάκι θα μεταμορφωθεί σε αυτό που είχα δει σε φωτογραφίες του διαδικτύου και ύστερα από πόση ώρα περπάτημα μέσα στη βροχή θα γινόταν αυτό; Φοβόμουν μήπως είναι μακρύς ο δρόμος και παρκάραμε νωρίς. Φοβόμουν ότι δεν θα βρίσκαμε τίποτα, γιατί εκτός από το κρύο είχε και … ερημιά. Φοβόμουν ότι αν είναι φιάσκο η επίσκεψη αυτή ότι μπορεί και να είχα γκρίνιες. Τι τραβάω (και εγώ και ο γρύλλος μου) για μια βαρκάδα. Μια βαρκάδα μόνο ήθελα στο φαράγγι, θα την έβρισκα;
Κάποια στιγμή είδαμε στο βάθος ένα φράγμα.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σκαλιά παίρνοντας ύψος μέχρι που βρεθήκαμε στην κορυφή του φράγματος, που από τη μια πλευρά βλέπαμε το «ρυάκι» σε όλο του το μεγαλείο και από την άλλη μια λίμνη, η οποία σχηματιζόταν ανάμεσα στις πλευρές του φαραγγιού επίσης σε όλο της το μεγαλείο.

Το τοπίο είναι υπέροχο!

Το μονοπάτι τώρα “έτρεχε” δίπλα στη λίμνη κάνοντας ελιγμούς όπου χρειαζόταν και “τρυπούσε” και τα βράχια για να περάσει όταν δεν είχε χώρο δίνοντας μας έτσι μερικές καταπληκτικές εικόνες.

Σε πολύ λίγο συναντήσαμε μια προβλήτα με αραγμένες βάρκες και κανό.

Εγώ αυτό ήθελα. Μια βάρκα! Μόνο που δεν υπήρχε ψυχή.
«Μάλλον είναι πολύ χειμώνας για … βαρκάδα»
«Όχι. Μίλησα διαδικτυακά σε chat με τον υπεύθυνο προχθές και μου είπε ότι λειτουργούν!»
Πάντως η όλη φάση με είχε εκπλήξει αρκετά. Όχι μόνο υπάρχει ένα τόσο ειδυλλιακό μέρος στη χώρα (που για κάποιο λόγο δεν το περίμενα), αυτό είναι τόσο κοντά στα Σκόπια και μάλιστα και με οργανωμένη ιστοσελίδα; Ομολογώ ότι ήμουν πολύ προκατειλημμένη αρνητικά και το μέρος απ’ ότι φαινόταν με διέψευδε πανηγυρικά.

Και εκεί που είπαμε να προχωρήσουμε προς το καφέ που βλέπαμε στο βάθος, «σκάει» από μακριά μια βάρκα με καπετάνιο και επιβάτες.

«Σας το είπα ότι λειτουργούν. Εγώ δεν πάω πουθενά αλλού τώρα. Πρώτα θα πάω για βαρκάδα και μετά για καφέ ή ότι άλλο» είπα.

Και ήρθε ο καπετάνιος και άραξε τη βάρκα του και έτρεξα να τον ρωτήσω αν έχει άλλο δρομολόγιο και μου είπε ναι! Ότι μου είχαν πει και στο chat δηλαδή. Με 4€ το άτομο θα μπορούσαμε να κάνουμε μια βαρκάδα πριβέ για μισή ώρα μέσα στο φαράγγι. Μόνο για τους τρεις μας, αφού δεν είχε άλλο κόσμο να περιμένει.
Έτσι και κάναμε. Μια πάρα πολύ όμορφη βόλτα μέσα στο φαράγγι Matka.

Απ’ ότι κατάλαβα και από το site και από τις πινακίδες καιρού επιτρέποντος και κόσμου έχοντος υπάρχουν και άλλες δραστηριότητες που πραγματοποιούνται στο φαράγγι. Υπάρχουν μεγαλύτερες διαδρομές με βάρκα που σε πάνε έως κάποιο σπήλαιο (ονόματι Βρέλο), στο οποίο κατεβαίνεις κάνοντας και μικρή πεζοπορική διαδρομή. Επίσης μπορείς να νοικιάσεις και κανό κάνοντας σόλο βαρκάδα και βέβαια μπορείς να κάνεις και τη διαδρομή στο μονοπάτι που «τρέχει» δίπλα στο φαράγγι.

Το κρύο δεν έλεγε να μαλακώσει και έτσι μετά τη βαρκάδα πήγαμε και χωθήκαμε μέσα στο καφέ.

Σε τραπέζι δίπλα στη τζαμαρία και πάνω στο νερό καθίσαμε για το καφεδάκι μας.

Ήταν τόσο όμορφα που σκεφτήκαμε για λίγο να φάμε μεσημεριανό. Ήταν νωρίς για φαγητό αλλά με τέτοιο περιβάλλον και με ψάρι στο μενού, στο οποίο έχει αδυναμία η παρέα μου …. ήταν μεγάλος ο πειρασμός που … ξεπεράστηκε ευτυχώς! Δεδομένου όμως ότι είχαμε χιλιόμετρα να κάνουμε, ήταν και λίγο “τσιμπημένο” το ψαράκι για …Σκόπια κατάφερα και επικράτησε η φωνή της (δικής μου) λογικής και πήραμε την απόφαση να φύγουμε.

Το καφέ έχει και ξενοδοχείο από πάνω. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποια άλλη φορά να μείνουμε κιόλας σε αυτό, να περπατήσουμε και στο μονοπάτι, να πάμε και μέχρι το σπήλαιο, να φάμε και το ψαράκι. Άλλωστε μια μικρή παράκαμψη είναι από την Ε-75!

Στα λημέρια του Karađorđević
456 χιλιόμετρα μας χώριζαν από το Βελιγράδι, τα οποία θα ήταν κρίμα να τα κάναμε … μονοκοπανιά. Ένα διάλειμμα το χρειαζόμασταν. Τι road trip θα ήταν άλλωστε χωρίς μια στάση;
Αξιόλογη στάση όμως πάνω στη διαδρομή, σε έδαφος Σερβίας πια ...

... χωρίς κάποια παράκαμψη δεν έβρισκα όσο και αν είχα ψάξει. Λίιιιιιιγο πιο έξω από την Ε75 όμως βρήκα! Μόνο 16 χιλιομετράκια ήταν παραπάνω αλλά σε χρόνο ….. 50 ολόκληρα λεπτά, οπότε φαντάζεστε τι δρόμος ήταν. Είπαμε άμα βγεις από την Ε75 … το χάος.

Λίγο μετά το ύψος της Γιαγκοντίνα στρίψαμε αριστερά προς Topola. Δεν ήταν χάλια ο δρόμος. Ίσωμα ήταν, απλά ήταν λίγο στενός, μια λωρίδα εννοείται και περνούσε μέσα από χωριά, πολύ … χωριά. 40 λεπτά ήταν αρκετά για να γίνουν "κουδούνια" οι επιβάτες. Τυχερός ήταν μόνο ο οδηγός. Εγώ οδηγούσα σε αυτή τη φάση, οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι θα έπρεπε το αξιοθέατο που θα βλέπαμε να είναι πολύ «δυνατό» για να μην “τα ακούσω”.

Το αξιοθέατο ήταν «δυνατό», αλλά φτάσαμε αργά και δεν το προλάβαμε ανοιχτό.

Το κυρίως αξιοθέατο ήταν μια υπέροχη εκκλησία, της οποίας δεν είχα καταφέρει να βρω τα ωράριά της από το internet, αλλά παρόλαυτά το ρίσκαρα γιατί πίστευα ότι σήμερα που ήταν Μ. Πέμπτη θα ήταν όχι μόνο ανοιχτή αλλά θα είχε έως και λειτουργία.
Τώρα θα μου πείτε αν άξιζε τον κόπο 50’ παράκαμψη για να δεις μια εκκλησία;
Ναι, έτσι πιστεύω.

Δεν είναι μια τυχαία εκκλησία, αλλά μια εκκλησία μαυσωλείο, στην κρύπτη της οποίας έχουν ταφεί έξι γενιές της δυναστείας Karađorđević, σε 28 τάφους. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται και του Πέτρου του Α΄, του πρώτου βασιλιά των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, που έγινε διάσημος αλλά και δημοφιλής για την φιλελεύθερη πολιτική του και τις στρατιωτικές επιτυχίες του.
Πρόκειται για το ναό του Αγίου Γεωργίου, που χτίστηκε στην κορυφή του λόφου Oplenac της πόλης Topola και ιδρύθηκε από τον ίδιο τον βασιλιά Πέτρο τον Α’.
Η εκκλησία ξεχωρίζει για τα πανέμορφα ψηφιδωτά της. Αποτελούνται από 725 συνθέσεις, καλύπτουν έκταση 3.500 τετραγωνικών, με εκατομμύρια χρωματιστές γυάλινες ψηφίδες, οι οποίες δίνουν στο χώρο τόσο φως που κερδίζει σε φωτεινότητα και τη Saint Sapel του Παρισιού.

Ιδού …

Φωτο από Internet

Αλλά είμαστε άτυχοι, εγώ … πιο πολύ. Φτάσαμε στο ναό του Αγίου Γεωργίου 6:15 το απόγευμα. Ήταν κλειστά. Ε! απογοητεύτηκα λίγο.

Απέναντι από την εκκλησία βρίσκεται το σπίτι του παππού Karadjordje, του Πέτρου του Α’, Dorge Petrovic, αυτός δηλ. από τον οποίο ξεκίνησε η γνωστή Δυναστεία των Karadjordje (Μαύρος Γεώργιος). Αυτός είναι που ηγήθηκε της πρώτης εξέγερσης κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας της Σερβίας. Ένας «Κολοκοτρώνης» θα μπορούσαμε να πούμε, της …Σερβίας.

Στην πίσω αυλή του σπιτιού είδαμε μια μεγάλη φωτογραφία του εγγονού του, του βασιλιά Πέτρου του Α’ πάνω στο άλογο με το τσιγάρο στο στόμα. Λεβέντης και θεριακλής ο βασιλιάς. Από αυτόν θα «πήραν» όλοι οι Σέρβοι αφού εμένα όλοι λεβέντες μου φαίνονται και για το θεριακλήδες … ούτε λόγος.

Κατεβήκαμε το λόφο άπραγοι.

Ένα μαγαζάκι βρήκα απέναντι από το parking, που στην ουσία ήταν το σουβενιρομάγαζο ενός ξενοδοχείου, η ύπαρξη του οποίου φανερώνει περίτρανα ότι είναι τουριστικό το μέρος! Μπήκα μέσα για να πάρω το καθιερωμένο μαγνητάκι μου και ο μαγαζάτορας μου έκανε άλλα δύο … δώρο (!) επειδή είμαι Ελληνίδα και έχουμε την “Καραγιώργη Σερβίας” στο κέντρο της Αθήνας μας…. μου είπε!

Πήγα με χαρά να το πω στα αγόρια. Δεν πήγε εντελώς χαμένη η επίσκεψη. Εκτός του ότι βρεθήκαμε στα μέρη που έζησαν και τάφηκαν οι Karadjordje, είχα και τα δωράκια μου και διαπίστωσα … για μια ακόμη φορά την περιβόητη … Ελληνοσερβική φιλία!
Ομολογώ ότι περίμενα γκρίνιες για αυτήν την επιλογή, κυρίως λόγω του ότι “φάγαμε” τον άσχημο δρόμο χωρίς μεγάλο αντίκρισμα, αλλά δεν … είχα ευτυχώς.

Χωρίς άλλη στάση φτάσαμε Βελιγράδι σούρουπο πια. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας "hotel Livnica" λίγο μετά τις 8:00 το βράδυ. Η επιλογή του έγινε με βάση την απόσταση από τα γήπεδα, την ύπαρξη ασφαλούς parking και βέβαια την τιμή. Πρωινό δεν είχε αλλά ας είναι καλά η καφετιέρα μου (ναι ναι την κουβάλησα μαζί) και τα μπουρέκ των γειτονικών φούρνων.

Το ξενοδοχείο μας προέκυψε πολύ καλό. Ήταν του «κουτιού». Δεν είχε ένα μήνα που λειτουργούσε. Μύριζε καινουργίλα.

Μπορεί να μην είχαμε ασανσέρ για τα δωμάτιά μας του δεύτερου ορόφου αλλά είχε ασανσέρ το ... αυτοκίνητό μας για το υπόγειο γκαράζ. Μεγάλο προσόν το ιδιωτικό parking στο Βελιγράδι και μάλιστα σε ξενοδοχείο που απέχει μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από την Skardalja!

Στην Skardalja πήγαμε αμέσως μετά το check in μας. Τα αγόρια δεν ήθελαν βόλτα. Ήθελαν φαγητό … εδώ και τώρα. Στο πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας αλλά όχι τυχαίο καθίσαμε. Δηλαδή όχι όλοι. Τα αγόρια μόνο. Εγώ πήγα βόλτα. Ήταν η τρίτη μου φορά στην πόλη και τη γειτονιά αυτή της Skardalja δεν την είχα περπατήσει.

Πολύ όμορφη γειτονιά. Ήταν όπως την φανταζόμουν από τις περιγραφές. Γραφική με παλιά ανακαινισμένα κτίρια, παραδοσιακές kafana, πολλές με ζωντανή μουσική και πλακόστρωτο.

Ο δρόμος "Skadarska" είναι καταπληκτικός. Από τη μια μεριά βρίσκεται ο τοίχος ενός παλιού εργοστασίου, που μόνο με τοίχο δεν μοιάζει από τα πολύ όμορφα γκράφιτι που έχει και από την άλλη βρίσκονται όμορφες ταβερνούλες.

Το πλακόστρωτο όμως ήταν πιο πολύ βοτσαλόστρωτο, δηλ. δύσκολο να το περπατήσεις ακόμα και με το λίγο τακουνάκι που φορούσα. Ήταν και ο καιρός έτοιμος για βροχή, οπότε λίγο κράτησε η βόλτα μου. Επέστρεψα στο “Velica Skadarlija restaurant”, που είχε καθίσει η παρέα μου.

Ήταν η διάθεση μου; ήταν η ατμόσφαιρα; το περιβάλλον; η πόλη; Δεν ξέρω τι «έφταιγε» και μου φαινόντουσαν όλα καταπληκτικά. Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και το πιάτο “karadorgevic” από την παραγγελία μας, μέρα που ήταν! Και αυτό και τα άλλα πιάτα ήταν υπέροχα και το κρασί ... ονειρικό!

Πήραμε και δεύτερο μπουκάλι. Μείναμε ως αργά. Έτσι είναι τα Βαλκάνια!
Όμορφα έκλεισε η μέρα.

post ..................

 

[Smaragda53]

Είπαμε άμα βγεις από την Ε75 … το χάος.

και πάλι καλά να λέμε γιατί κάποτε ήταν και η εθνική το χάος!

 

[Grerena]

(3η ημέρα - ΣΕΡΒΙΑ): Οι αγώνες
Από την Τετάρτη το πρωί που φύγαμε από την Αθήνα εκτός του ότι ταξιδεύαμε, παράλληλα βλέπαμε και αγώνες. Τι νομίζατε; Τιμόνι ξεροσφύρι; ή είμαστε fans του αθλήματος ή δεν είμαστε.
Το τουρνουά είχε ξεκινήσει από τη Δευτέρα και είχαν παιχτεί αρκετοί αγώνες κατά τους πρώτους γύρους, τους οποίους αγώνες παρακολουθούσαμε ιντερνετικά από τα κινητά μας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας με αρκετό ενδιαφέρον. Τι ενδιαφέρον λέω; Σχεδόν μια γηπεδική ατμόσφαιρα υπήρχε μέσα στο αυτοκίνητο, αφού από τη μία παρακολουθούσαμε τους αγώνες του Djokovic και από την άλλη τουρνουά της Βαρκελώνης, στο οποίο έπαιζε ο δικός μας ο Τσιτσιπάς και παράλληλα παρακολουθούσαμε και τις … βροχές που διέκοπταν τους αγώνες. Είχαμε πολλές έννοιες να μας κάνουν παρέα στα πολλά χιλιόμετρα που τρώγαμε: Να κερδίσει ο Ντζόκο, να μην επηρεάσουν οι βροχές τους αγώνες που θα βλέπαμε εμείς Παρασκευή και Σάββατο και φυσικά να κερδίσει και ο Τσίτσι.
Είχε και το σασπένς του, δεν μπορώ να πω. Ο Djokovic στους δυο αγώνες που έπαιξε Τετάρτη και Πέμπτη που εμείς ταξιδεύαμε … έχασε στο πρώτο σετ. Λες και το έκανε επίτηδες έχανε τα πρώτα σετ σε σημείο που σκεφτόμασταν ότι τσάμπα κάνουμε τα χιλιόμετρα για να πάμε να τον δούμε. Η βασική μας έννοια ήταν να «περάσει» στα προημιτελικά της Παρασκευής για να τον δούμε από κοντά να παίζει στην έδρα του.
Ο Djokovic, σαν κορυφαίος αθλητής και Νο 1 Παγκοσμίως στην κατάταξη θα ήταν ΤΟ θέαμα / happening για μας. Οπωσδήποτε το να δεις live στο γήπεδο έναν από τους τρεις καλύτερους παίκτες παγκοσμίως είναι σημαντικό. Που να τρέχουμε τώρα σε Παρίσια και Ρώμες και να σκάσουμε και ένα σωρό λεφτά. Μια χαρά είναι και το μικρό Βαλκανικό τουρνουά, αρκεί να περάσει ο Djoko και να μη βρέξει! Δεν είναι και λίγα αυτά.

Τώρα που μετέφερα το κλίμα καταλαβαίνετε τι χαρά είχα που ξημέρωσε η μέρα των αγώνων και μάλιστα με καλό καιρό … μάλλον. Είχε βρέξει το βράδυ (ευτυχώς “ξέσπασε” τότε) και κάτι άλλες βροχούλες τις έδινε κατά το απογευματάκι για μετά τους αγώνες. Ε! είμαστε τυχεροί μέχρι τώρα, γιατί να χαλούσε τώρα;

Ήπιαμε λοιπόν τους 15 καφέδες μας (τι την κουβαλήσαμε τη καφετιέρα, τσάμπα και φύγαμε. Με τα πόδια εννοείτε θα φτάναμε στο γήπεδο, για να κάνουμε και τη βόλτα μας. Η διαδρομή ως τα γήπεδα είναι μισής ώρας μέσα από τη γειτονιά Dorcol. Το ωραίο κομμάτι της ήταν κυρίως το παραποτάμιο.

Πολλές όμορφες διαδρομές περιπάτου χαρίζει ο Δούναβης στην πόλη. Μία από αυτές πήραμε και εμείς προκειμένου να φτάσουμε στο γήπεδο, το οποίο είναι χτισμένο σε πολύ προνομιακό σημείο πλάι στο ποτάμι. Κάναμε μια πολύ όμορφη περατζάδα από την οποία είχαμε ορατότητα έως και το Zemun και έως και πέρα από αυτό ως τη γέφυρα Mihajlo Pupin.

Παρκάκια, ποδηλατόδρομοι, γηπεδάκια «τρέχανε» και αυτά δίπλα μας μαζί με το ποτάμι ...

... και καθώς πλησιάζαμε στο γήπεδο κάνανε σιγά σιγά την εμφάνισή τους και τα πλωτά καφέ/bars. Ανάμεσά τους υπάρχει και ένα ... ελληνικό. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας! Πόσο μάλλον στο Βελιγράδι που είναι και δίπλα μας.

Φτάσαμε στο γήπεδο ...

... νωρίς. Τι ώρα ξεκινούσαν οι αγώνες; Στη 1:00 το μεσημέρι. Τι ώρα φτάσαμε εμείς; Στις 11 παρά. Γιατί φτάσαμε τόσο νωρίς; Πείτε μου εσείς. Πως γίνεται ενώ τα αγόρια ολημερίς και ολονυχτίς να είναι συνδεδεμένα απ’ ευθείας με την ATP να κάνανε λάθος την ώρα των αγώνων;
Κρίμα γιατί ...
Είναι η τρίτη μου φορά στο Βελιγράδι. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχα άγχος για να δω τα αξιοθέατά του. Όχι ότι τα έχω δει όλα αλλά είχα αποδεχτεί ότι οι μέρες του Βελιγραδίου θα ήταν αφιερωμένες στο τένις και δεν θα προσπαθούσα να “στριμώξω” τίποτα άλλο και για χάρη των ... αγοριών αλλά και για χάρη του αθλήματος, του οποίου και εγώ είμαι fan. Απόδειξη ότι είχα ψάξει μέχρι και για να κλείσω και γήπεδο τένις για να παίξουμε εμείς οι ίδιοι κανένα παιχνίδι. Είχαμε κουβαλήσει και ρακέτες μαζί μας. Είχα βρει καμιά 10αριά χωμάτινα γήπεδα μέσα στο Βελιγράδι και ήμουν έτοιμη να κλείσω ένα ανάλογα με το πρόγραμμα των αγώνων. Άνετα χωρούσε ένα παιχνίδι τένις πριν τους αγώνες «ανεβάζοντας» πολύ την τενιστική αυτή μας ημέρα.
Αντ’ αυτού προτιμήσαμε να … περιμένουμε στο χώρο υποδοχής του Novak Tennis Center για ένα δύωρο.

Ένα μικρό πανηγυράκι είχε στηθεί κυρίως από χορηγούς. Μια γιγαντοοθόνη, μουσική, σουβενίρ, αφιερώματα κ.α. Κάτω από την οθόνη αράξαμε στο περίμενε ...

Ώσπου ύστερα από μιάμιση ώρα όταν πια ο κόσμος κατέκλυσε το χώρο ... (κόσμος που ήξερε για την ώρα που αρχίζουν οι αγώνες ) …

… βγήκαμε και εμείς από τη γωνιά μας, όπου με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι το τεχνητό γκαζόν πάνω στο οποίο είχαμε καθίσει χύμα είχε μαζέψει νερό από τη χθεσινοβραδινή νεροποντή και μαζί με αυτό και τα ρουχαλάκια μας. Είχαμε γίνει μου-σκί-δι.
Τι να πω; Ευτυχώς θα πω που ) προλάβαμε και στεγνώσουμε στον ήλιο πριν μπούμε μέσα.

Επιτέλους ήγγικεν η ώρα των αγώνων. Το γήπεδο είναι χωμάτινο, ανοιχτό, έχει κερκίδες από τις τρεις πλευρές του και όπου και να καθόσουν έβλεπες καλά. Ωραίες ήταν και οι θέσεις μας. Ήταν ψηλά μεν αλλά δίπλα σε σκάλες, που ακόμα και αν γέμιζε το γήπεδο θα βλέπαμε άνετα.

Βρίσκεται σε καταπληκτική θέση. Δίπλα στο ποτάμι, σχεδόν πάνω τη συμβολή των δυο ποταμών Σάββα και Δούναβη, που από τη μια μεριά ειδικά στις ψηλές θέσεις έβλεπες το Δούναβη, το νησί του Πολέμου απέναντι και ίσως και την ακτή του Zemun στο βάθος και από την άλλη έβλεπες το φρούριο Kalemegdan. Φοβερή θέα. Δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις, το γήπεδο ή τη θέα.

Το ίδιο το γήπεδο αποτελεί αξιοθέατο!

Εδώ πρέπει να αναφέρω κάποια πράγματα σχετικά με τους αγώνες που παρακολουθήσαμε.
Το τουρνουά διοργάνωσε η ATP (Ένωση επαγγελματιών αντισφαίρισης) και είναι κατηγορίας 250, που σημαίνει ότι 250 πόντοι θα προστεθούν στον νικητή, ανεβάζοντάς τον στην κατάταξη. Έτσι διαμορφώνεται και η σειρά κατάταξης των καλύτερων αθλητών τένις παγκοσμίως. Το “Serbia open” είναι ένα μικρό τουρνουά, που οι “μεγάλοι” του τένις συνήθως δεν το προτιμούν. Το Νο 1 όμως της παγκόσμιας κατάταξης θα ήταν εκεί, αφού τον Απρίλιο του ’22 που πήγαμε εμείς Νο 1 ήταν ο Novak Djokovic, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης των γηπέδων και … Σέρβος!
Αύριο όμως θα τον βλέπαμε εντός του γηπέδου να αγωνίζεται στον ημιτελικό του τουρνουά. Σήμερα θα βλέπαμε δύο προημιτελικούς χωρίς αυτόν.

Ο πρώτος αγώνας ήταν μεταξύ του Ιταλού Fabio Fognini και ενός Γερμανού, του Otte Oscar.
Πολύ θα ήθελα να ακούω το “Vamos Rafa”, αλλά δεν πειράζει συμβιβάζομαι και με το “Fortza Fabio”. Όπου Fabio εννοούμε τον Fognini που θα βλέπαμε και Rafa τον Nadal (του οποίου είμαι fan και δεν έχω ακόμα καταφέρει να δω από κοντά). Ο Fognini είναι ένας «χωματάς» Ιταλός, ο οποίος γίνεται και λίγο drama queen όταν ζορίζεται. Προσφέρει θέαμα όταν έχει κέφια. Έχει φτάσει και στο Νο 9 της κατάταξης.

Ήταν τέλειες οι συνθήκες, το γήπεδο, οι θέσεις μας, η ατμόσφαιρα, η διάθεση ακόμα και ο καιρός. Ανοιξιάτικος ήταν ο καιρός, δηλαδή πότε έτσι και πότε αλλιώς. Όταν τα σύννεφα σκίαζαν το γήπεδο φορούσες μπουφανάκι και όταν αυτά έφευγαν φόραγες καπέλο για να μην πάθεις ηλίαση.
Εμείς καπέλα δεν είχαμε! Είχαμε όμως … ομπρέλα! Και ναι! Το τολμήσαμε. Ανοίξαμε ομπρέλα. Οι μοναδικοί θεατές είμαστε με ομπρέλα.

Κάποια στιγμή υπήρξε μια αναταραχή στις κερκίδες που ήταν από την πλευρά που έβλεπε την είσοδο του γηπέδου. Όλοι οι θεατές είχαν μετακινηθεί στην τελευταία σειρά για να δουν ή μάλλον να αποθεώσουν τον Djokovic, ο οποίος μόλις είχε μπει στο γήπεδο για να δει και αυτός τους αγώνες. Κανένας δεν ασχολιόταν πια με το Fognini, πλάτη είχαν γυρίσει όλοι στο court προκειμένου να δουν τον διάσημο συμπατριώτη τους.
Αν για μια απλή είσοδο στο γήπεδο γίνεται τέτοια αντάρα φαντάσου αύριο που θα παίξει τι θα γίνει!
Τη συνέχεια των αγώνων την είδαμε παρέα …

Είδαμε και δεύτερο αγώνα μεταξύ του Ρώσου Andrey Rublev και του αμερικανού Taro Daniel. Το “όνομα” της αναμέτρησης εδώ ήταν ο Ρώσος, ο οποίος έχει φτάσει και στο Νο 5 της κατάταξης, ενώ σήμερα είναι στο Νο 8.

Και στους δυο αγώνες κέρδισαν τα φαβορί δηλ. Ο Fognini και ο Rublev, τους οποίους θα ξαναβλέπαμε την επόμενη ημέρα να παίζουν μεταξύ τους.

Κατά τις 5:00 η ώρα τελείωσαν οι αγώνες. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.
Στην αρχή περπατήσαμε πάλι δίπλα στο ποτάμι και στη συνέχεια πήραμε την κεντρική οδό Cara Dušana...

Ώσπου συναντήσαμε την εκκλησία του St. Alexander Nevsky, η οποία μου θύμισε ότι σήμερα ήταν Μ. Παρασκευή. Με το τένις είχα ξεχάσει ότι διανύαμε τη Μ. Εβδομάδα. Να μην μπούμε λίγο στην εκκλησία να δούμε επιτάφιο; Πως θα καταλάβουμε αλλιώς τη Μ. Παρασκευή;
Τα αγόρια δεν ήθελαν. «Θα σε περιμένουμε έξω» μου είπαν.

Αμφιταλαντεύτηκα να βάλω μαντήλι στο κεφάλι μου ή όχι, αφού έβλεπα ότι οι περισσότερες γυναίκες που έμπαιναν μέσα κάλυπταν το κεφάλι τους. Γιατί; Απ’ ότι έμαθα αργότερα … μαντήλι φορούν οι παλαιοημερολογίτισσες.

Έμεινα για λίγο, περιεργάστηκα την εκκλησία και τον κόσμο και είδα και τον επιτάφιο. Καμία σχέση με τον συνήθη δικό μας. Καμία φαντασματαγορία. Ένας κεντητός επιτάφιος ήταν με τρία βάζα με λουλούδια όλα κι όλα γύρω του.

Μινιμαλισμός και στην επίπλωση. Καρέκλες δεν υπήρχαν πουθενά. Όλοι όρθιοι ήταν.
Η χορωδία πάντως ήταν εξαιρετική και μου έκανε εντύπωση ότι σχεδόν όλοι έψελναν μαζί της.

Μετά από λίγο φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.
Στη συνέχεια έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να κλειστούμε … μέσα για να δούμε …. αγώνα δηλ. τον Τσιτσιπά να παίζει στη Βαρκελώνη. Λες και δεν είχαμε δει αγώνα σήμερα, λες και δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε! Στο ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ είμαστε!!!
Κάναμε μια σύσκεψη με μένα να υποστηρίζω την ‘έξοδο μετά φαγητού’ και τα αγόρια να ψηφίζουν ‘μέσα με αγώνα’ Ευτυχώς δεν βρήκαν τρόπο; τηλεόραση; internet; δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά και τελικά κάναμε το σωστό δηλ. … βγήκαμε για φαγητό.

Οι συστάσεις του travelstories έλεγαν να πάμε στην «Kafana Pavle Korcagin». Ψιλομακριά ήταν. Έβρεχε κιόλας, οπότε με το αυτοκίνητο θα πηγαίναμε.
Αυτό και κάναμε.

Σε μια αυλή ήταν η ταβέρνα. Την έβρισκες εύκολα, αφού παντού στην περιοχή οι πινακίδες δεν σε άφηναν να την χάσεις.
Καμία σχέση με τη χθεσινοβραδινή ταβέρνα. Εδώ ήταν άλλο το στυλ. Κόκκινα καρό τραπεζομάντηλα, κόκκινα σύμβολα, φωτογραφίες του Τσε, αγάλματα του Λένιν και πάει λέγοντας. Θεματική ταβέρνα με θέμα τη Γιουγκοσλαβία και το κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας.

Τα άπταιστα Σέρβικα του καταλόγου δεν θα μας βοηθούσαν και πολύ στην παραγγελία, αλλά ευτυχώς υπήρχαν και φωτογραφίες. Βλέπετε η ταβέρνα απευθύνεται και στους τουρίστες.

Φάγαμε παραδοσιακά, χορταστικά, Σέρβικα πιάτα. Πήραμε πλεσκαβίτσα, μπριζολίδια και κρασάκι. Πάλι πήρα “Karadjiordjeva Snicla”, το πιο γνωστό Σέρβικο πιάτο, το οποίο έχει το όνομα του ηγέτη της Πρώτης Επανάστασης των Σέρβων κατά των Οθωμανών. Είναι τρελοί αυτοί οι Σέρβοι.

Τελείωσε η σημερινή ημέρα. Μπορεί να είχαμε το πρωινό ... χασομέρι, τα ρούχα μας που ... βράχηκαν, γκρίνιες και διαφωνίες το απόγευμα για το που ... θα πάμε αλλά με τους αγώνες μέσα στην ημέρα, ... θετικό είναι το πρόσημο της ημέρας.

Ουπς! Βιάστηκα να μιλήσω!
γιατί ... στο γυρισμό για το ξενοδοχείο μας ... είχαμε κάτι … περιπετειούλες.

Αν μέσα στη βροχή και τη σκοτεινιά σου τύχει και μια κοφτερή λακούβα τι θα πάθει το αυτοκίνητο; Λάστιχο. Ένα εκκωφαντικό γκντουπ ακούστηκε και πριν προλάβουμε να αναρωτηθούμε τι μπορεί να ήταν … άρχισε να «τραβάει» και το τιμόνι.
Κάναμε στην άκρη, παρκάραμε όπως όπως και πάμε να δούμε το λάστιχο. Πιο “πίτα” δεν θα μπορούσε να γίνει. Απίστευτο. Λακούβα ήταν αυτή ή μαχαιριά;

Μ. Παρασκευή βράδυ, έκανε κρύο και έβρεχε.
«Τι κάνουμε τώρα;»
«Θα πάρουμε τηλέφωνο την οδική βοήθεια»

Και πήραμε τηλέφωνο την οδική βοήθεια, στην οποία δώσαμε το στίγμα μας.
“Cvijiceva 119” στο Βελιγράδι είμαστε και περιμένουμε … μέσα στη βροχή και στο κρύο.
Δυο περαστικοί σταμάτησαν όταν μας είδαν. “Do you need help?” μας ρώτησαν.
Τι καλοί!!! «Όχι» τους είπαμε. «Καλέσαμε οδική».
Μας κατατόπισαν όμως για τα βουλκανιζατέρ της γειτονιάς και μετά έφυγαν.

45’ αργότερα (γύρω στις 00:15) ήρθε ένας Κυριούλης Σέρβος για να μας … αλλάξει το λάστιχο. Αγγλικά δεν ήξερε αλλά συνεννοηθήκαμε μια χαρά στα …. Βαλκανικά!

Το περίεργο είναι ότι στα τόσα χρόνια που έχουμε το αυτοκίνητό μας αυτό αυτή ήταν η δεύτερη φορά που φωνάξαμε την οδική βοήθεια. Η πρώτη φορά ήταν ... πάλι στο Βελιγράδι, σε ταξίδι του ’17 που μας είχε πέσει η μπαταρία.

Ευχαριστήσαμε τον Κυριούλη και φύγαμε.
Μία παρά φτάσαμε στα δωμάτιά μας. Είχαμε μια κούραση ομολογουμένως. Είχαμε φάει και το κρύο και μια μικρή ταλαιπωρία … αλλά παρόλα αυτά δεν ... άλλαξε το πρόσημο της ημέρας.

post .....