Άγιος Δομήνικος ΑΓΙΟΣ ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ - Το στολίδι της Καραϊβικής

[varioAthens]

Ο επόμενος προορισμός ήταν το νησί Cayo Levantado.
Φτάσαμε με το γνωστό φορτηγό σε ένα χωριουδάκι (δεν θυμάμαι το όνομά του) ακριβώς απέναντι από το Cayo Levantado και από την πολύ μικρή προβλήτα του επιβιβαστήκαμε σε κρις-κραφτ για να περάσουμε στο νησί. Ο οδηγός, δε, του κρις-κραφτ μας είπε χαριτωμένα "Θέλετε να διασκεδάσετε? Κρύψτε τις μηχανές μην βραχούν και δείτε πόσο ωραία θα περάσουμε!". Ε λοιπόν, όλη τη διαδρομή την κάναμε με τις μπάντες και με σούζες! Περιττό να πώ ότι γίναμε όλοι μούσκεμα! Μετά τη διασκεδαστική "πτήση" φτάσαμε στο Cayo Levantado. Το νησί αυτό, που λέγεται ότι ήταν και ορμητήριο πειρατών, είναι μόλις 1 τ.χλμ. και πολύ όμορφο. Τόσο όμορφο που πριν από χρόνια γυρίστηκε εκεί μία διαφήμιση για το ποτό Bacardi και από τότε το νησί είναι, πλέον, γνωστό και ως Bacardi Island.

Το κακό είναι ότι το νησί έχει τουριστικοποιηθεί και έχει χτιστεί ξενοδοχείο, υπάρχουν μικροπωλητές τουριστικών, γήπεδο βόλεϊ, μπαράκι κ.ό.κ.
Το καλό είναι πώς αν τα προσπεράσεις όλα αυτά (άλλωστε είναι τόσο μικρό που σε 10΄-15΄ έχεις πάει από την μια μεριά του νησιού στην άλλη) φτάνεις σε μία πολύ πιο ήσυχη παραλία εξαιρετικής ομορφιάς (δηλαδή τα γνωστά: κρυστάλλινα νερά, άσπρη άμμος σαν πούδρα, λυγισμένα φοινικόδεντρα που σχεδόν ακουμπάνε τη θάλασσα κ.λ.π.) και εκεί καταλαβαίνεις εύκολα γιατί επιλέχθηκε το συγκεκριμένο μέρος για να γυριστεί η διαφήμιση.

Αφού απολαύσαμε το μπάνιο μας επιστρέψαμε στην προβλήτα του απέναντι χωριού (χωρίς σούζες αυτή τη φορά κατόπιν διαμαρτυρίας μερικών τουριστών).

Καθώς πλησιάζαμε πήρε το μάτι μου κανένα χιλιόμετρο πιο πέρα από την προβλήτα, μία φανταστική παραλία που ήταν ορατή μόνο μέσα από τη θάλασσα λόγω του ότι περιτριγυριζόταν από άπειρους κοκοφοίνικες. Παρατήρησα ότι γινόταν και τζέρτζελο (κόσμος, φασαρία κ.λ.π.) οπότε πήρα την κάμερα, έκανα ζούμ στο maximum και είδα ότι η παραλία ήταν γεμάτη ντόπιους. "Πρέπει οπωσδήποτε να πάμε" λέω στον "καλό" μου. Κοιτάει κι αυτός, συμφωνεί, και λέει στους άλλους να μην αφήσουν το φορτηγό να ξεκινήσει χωρίς εμάς γιατί πρέπει να πάμε για λίγο στη διπλανή παραλία να τραβήξουμε κάποιες φωτογραφίες για επαγγελματικούς λόγους (εντάξει είπαμε και ένα ψέμα). Ξεκινήσαμε, έτσι, για την διπλανή παραλία πηγαίνοντας θάλασσα-θάλασσα. Όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι η παραλία ήταν γεμάτη νεαρούς και νεαρές ντόπιες, που είχαν φέρει μάλιστα τα αυτοκίνητά τους μέχρι την παραλία, είχαν ανοιχτά τα πορτ-μπαγκάζ μέσα στα οποία υπήρχαν κασετόφωνα τεράστια και έπαιζαν στη διαπασών μουσική. Ακούσαμε μερένγκε (μπορεί και 10 διαφορετικά τραγούδια ταυτόχρονα), είδαμε τους νεαρούς και τις νεαρές να λικνίζονται πίνοντας και τα ποτά που είχαν κουβαλήσει, αλλά δυστυχώς μετά από λίγο πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κάτι που μας κοιτούσαν λίγο καχύποπτα, κάτι που περίμενε το φορτηγό, φύγαμε.
Επιστρέψαμε στην προβλήτα, επιβιβαστήκαμε στο φορτηγό και περνώντας αυτή τη φορά από κάποιες μικρές κωμοπόλεις, φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η πτήση της επιστροφής για Πούντα Κάνα πραγματοποιήθηκε εν μέσω τροπικής καταιγίδας, γεγονός που μας έκανε να σκεφτούμε την πιθανότητα να γίνουμε θέμα στις ειδήσεις.

Όταν φτάσαμε στην Πούντα Κάνα και ανεβήκαμε στο πούλμαν για το ξενοδοχείο, συνέβη και κάτι που θεωρώ ότι ήταν μεμωνομένο γεγονός. Σε κάποιο χωριό, λόγω κίνησης, το πούλμαν έμεινε λίγη ώρα ακίνητο και εκεί μας πλησίασαν απέξω μερικοί νεαροί που χτυπούσαν τα τζάμια, φώναζαν και έκαναν χειρονομίες. Το σκηνικό, προσωπικά, μου θύμισε περισσότερο αμερικάνικα γκέτο παρά τον Δομήνικο όπως τον είδα συνολικά στο ταξίδι μας. Ο αρχηγός της εκδρομής, Δομηνικανός και αυτός, μας είπε "Μην τους παρεξηγείτε! Δεν είναι κακοί αλλά καμιά φορά ο πλούτος των τουριστών τους προκαλεί". Πλούσιοι εμείς? Που μαζεύουμε ευρουδάκι-ευρουδάκι τα λεφτά για τα ταξίδια μας? Τέλος πάντων!

Κατά τ' άλλα η ημέρα έκλεισε με τις καλύτερες εντυπώσεις από τις όμορφες εικόνες και τις εμπειρίες αυτής της εκδρομής!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι οι αεροσυνοδοί της ΙBERIA όσο ευγενικοί και εξυπηρετικοί ήταν στην πτήση Αθήνα-Μαδρίτη, τόσο αγενέστατοι και απαράδεκτοι ήταν στην πτήση Μαδρίτη-Santo Domingo. Λες και σνόμπαραν να εξυπηρετήσουν τους "τριτοκοσμικούς" Δομηνικανούς.

Μπα, μόνιμο το φαινόμενο. Η παντελής ανικανότητα να μιλήσουν Αγγλικά, η βαρεμάρα, η μουρμούρα, η μηδαμινή εξυπηρέτηση και η τρισάθλια συμπεριφορά στα ξενοδοχεία όπου καταλύουν, είναι από τα διαχρονικά χαρακτηριστικά του προσωπικού της IBERIA.

Περιμένουμε συνέχεια στην ιστορία. Παρεμπιπτόντως, πόσο κόστισε το πακέτο αν επιτρέπεται;

 

[xenos]

Με βλεπω συντομα Καραιβικη μ`αυτα που διαβαζω.
Varioathens συνεχισε με οσες πιο πολλες λεπτομεριες μπορεις.
Συνεχεια πληζ

 

[ΕΡΣΗ]

Συμβολικά άμα το δεις και ο γάμος είναι ένα ταξίδι για δύο προς άγνωστη κατεύθυνση. Άρα καλά κάνετε και το αποτολμήσατε: Να δείτε τι θα σας συμβεί σε άγνωστο και μη ελεγχόμενο περιβάλον.
Εννοείται οτι και εγώ περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[αθηνα123]

ποση ωρα ειναι η πτηση μαδριτη-αγ δομινικος?

 

[go2dbeach]

Πανομοιοτυπη η εμπειρια μου απο την πτηση στον Αγιο Δομηνικο , αλλα εδω σταματανε τα αρνητικα του ταξιδιου. Το νησι ειναι καταπληκτικο και περιμενω τη συνεχεια!
Αθηνα , αν θυμαμαι καλα ειναι γυρω στις 8 ωρες Μαδριτη-Δομηνικος.

 

[varioAthens]

Kαταρχήν ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας! Η συνέχεια έρχεται σε λιγάκι!

Φίλε Yorgos το κόστος ήταν 1.600€/άτομο και περιλάμβανε αεροπορικά, μεταφορά από/προς το αεροδρόμιο (3,5 ώρες ταξίδι) και διαμονή 11 ημερών σε ξενοδοχείο All-Inclusive. Nα σημειώσω δε ότι στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο το all-inclusive περιελάμβανε απεριόριστα φαγητά, ποτά, σπορ, δραστηριότητες (π.χ. σάουνες και τέτοια), ακόμα και τσιγάρα κ΄ πούρα!!
Υπάρχουν και πολύ φθηνότερες επιλογές αλλά εμείς λόγω γαμήλιου ταξιδιού είπαμε να το ρίξουμε λιγάκι έξω. Καταλαβαίνεις!
Για τις εκδρομές που κάναμε χρειαστήκαμε γύρω στα 250€ έκαστος.

Φίλη αθηνα123 η πτήση είνια όντως γύρω στις 8,5 ώρες (η επιστροφή κατά 1/2 ώρα συντομότερη).

 

[varioAthens]

Φτάνοντας πια στο ξενοδοχείο μας διαπιστώσαμε ότι βρισκόταν στο πιο ειδυλλιακό, ίσως, σημείο της περιοχής καθώς ήταν χτισμένο ανάμεσα σε mini τροπικό δάσος και στην παραλία της Πούντα Κάνα. Συγκεκριμένα, καθώς έφτανες έπαιρνες το κλειδί σου από την υποδοχή και μετά για να πας στο δωμάτιό σου έπρεπε να διασχίσεις το δάσος μέσα από τα μονοπάτια του ξενοδοχείου (ή αν ήσουν εντελώς τεμπέλης χρησιμοποιούσες το τραινάκι του ξενοδοχείου).
Προσωπικά, η βόλτα από την υποδοχή μέχρι το δωμάτιο θα μου μείνει αξέχαστη μιας και ήταν γύρω στα 10΄-15΄ μέσα από μονοπάτια πνιγμένα στο πράσινο. Πολύχρωμα,εξωτικά λουλούδια, τροπικά δέντρα, λιμνούλες όπου κυκλοφορούσαν ελεύθερα φλαμίνγκο (ναι, αλήθεια λέω) και τρεχούμενα νερά. Μάλιστα πολλές φορές τα μονοπάτια του ξενοδοχείου πλημμύριζαν από τις καθημερινές απογευματινές μπόρες (ευτυχώς διαρκούσαν από 1/2 έως 1 ώρα και ήταν άκρως ανακουφιστικές) και το νερό έφτανε μέχρι το μέσο της γάμπας....αλλά πιστέψτε με, ούτε τότε χρησιμοποιήσαμε το τραινάκι του ξενοδοχείου. Επίσης, υπήρχε μέσα στο δάσος και μικρός ζωολογικός κήπος με μεγάλη ποικιλία πουλιών σε απίστευτα χρώματα (είδαμε ακόμα και τυρκουάζ πουλιά!), φίδια (μπρρρρ) και ταϊσαμε και μαϊμουδάκια!

Πριν μιλήσω για την Πούντα Κάνα και τα υπόλοιπα μέρη που επισκεφθήκαμε ας κάνω μία παρένθεση και να πώ για τις εντυπώσεις μου μέσα στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο, λοιπόν, ήταν ένα από τα πολυτελή all-inclusive (Α/Ι) resorts όπου τρώς-πίνεις-κάνεις τα θαλάσσια σπορ σου και τις σάουνές σου απεριορίστως. Λεπτομέρεια: στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο σου παρείχαν στην τιμή και απεριόριστη χρήση τσιγάρων και πούρων!
Λόγω του κοπιαστικού χειμώνα που προανέφερα και λόγω του ότι επρόκειτο για γαμήλιο ταξίδι αποφασίσαμε να κάνουμε την υπέρβαση και να κλείσουμε σε Α/Ι για να ξεκουραστούμε και να πάρουμε και μια μυρωδιά "πολυτέλειας". Ωστόσο με χάλασε λίγο το ότι όλοι κυκλοφορούσαμε φορώντας τα χαρακτηριστικά βραχιολάκια του ξενοδοχείου σαν να είμαστε μαρκαρισμένα πρόβατα. Παρόλ' αυτά η ειδυλλιακή τοποθεσία και οι καταπληκτικές υπηρεσίες μας αποζημίωσαν!
Το πρώτο πράγμα που με εξέπληξε είναι ότι περισσότεροι τουρίστες στο ξενοδοχείο ήταν κατά κύριο λόγο Αμερικανοί και Λατινοαμερικανοί. Ναι! ήταν το μοναδικό μέρος που έχουμε πάει και είμασταν οι μοναδικοί Έλληνες, για να μην πω οι μοναδικοί Ευρωπαίοι. Εξ' ου και στην πτήση Μαδρίτη-Σάντο Ντομίγκο είμασταν οι μοναδικοί μη Δομηνικανοί.
Το δεύτερο είναι ότι οι οι 9 στους 10 εκεί μέσα, είχαν κλείσει πακέτα των 10, 15 ή 20 ημερών και δεν βγήκαν ούτε μία μέρα εκτός ξενοδοχείου να δούν το νησί. Γνώρισα Αμερικανούς που μου είπαν ότι επέλεξαν να έρθουν στο νησί μέσω του αεροδρομίου της Πούντα Κάνα και όχι του Σάντο Ντομίνγκο, γιατί δεν είχαν καμία διάθεση να "ταλαιπωρηθούν". Ταλαιπωρία το να δεις, έστω και κλεφτά μέσα από ένα ταξί, την πρωτεύουσα της χώρας που πάς? Απίστευτο!
Το τρίτο είναι ότι στην Πούντα Κάνα υπήρχαν ορδές γυναικοπαρεών (κυρίως Αμερικανίδων) που όπως αποδείχθηκε έρχονταν στο συγκεκριμένο μέρος για σεξοτουρισμό (όπως κάποτε οι Βορειοευρωπαίες έρχοντας στην Ελλάδα αναζητώντας greek-καμάκι).
Και τέλος, το ότι οι νεαροί Δομηνικανοί που εργάζονταν στο ξενοδοχείο (κυρίως ως χορευτές, εκπαιδευτές θαλάσσιων σπορ κ.λ.π.) ήταν κάτι παραπάνω από διαχυτικοί ως προς τις γυναίκες ακόμα και αν αυτές συνοδεύονταν (μπίλιες πήγαμε να γίνουμε με τον "καλό" μου και ήταν και το honeymoon!). Πολλοί από αυτούς όμως τιμολογούσαν την "διαχυτικότητά" τους.
Κλείνει η παρένθεση.

Η Πούντα Κάνα πρόκειται για μία παραλία μήκους 40 χλμ. με λευκή άμμο, τυρκουάζ νερά και πανύψηλους φοίνικες που φτάνουν μέχρι και λίγα μέτρα από τη θάλασσα. Τα νερά είναι βαθιά και το έδαφος μέσα στη θάλασσα όλο αμμώδες (σε αντίθεση με πολλά νησιά του Ινδικού που είναι ρηχά και κόβεσαι και στα κοράλια).
Κάποιο απόγευμα βγήκαμε από "το χρυσό κλουβί" μας, δηλ. τα όρια του ξενοδοχείου μας και περπατήσαμε παραλία-παραλία αρκετά χιλιόμετρα μέχρι που καταλήξαμε σε ένα σημείο που δεν ανήκε σε κάποιο ξενοδοχείο. Εκεί υπήρχαν λίγα τουριστικά μαγαζάκια τα οποία ήταν γραφικότατα μιας και όλοι κι όλοι οι τουρίστες, που είχαμε απομακρυνθεί από τα ξενοδοχεία και είχαμε φτάσει μέχρι εκεί, είμασταν 7-8 το πολύ. Οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μας πουλήσουν κάτι από την πραμάτεια τους, αλλά όταν είδαν ότι δεν ενδιαφερόμασταν για αγορές, άρχισαν να πρότεινουν να μας φτιάξουν, έστω, τα χαρακτηριστικά δομηνικάνικα κοτσιδάκια, μπας και βγάλουν έτσι το μεροκάματο. Μιας και είπα μεροκάματο.... Ο μέσος μηνιαίας μισθός στον Άγιο Δομήνικο 10$.
Προσπεράσαμε και τα μαγαζάκια και φτάσαμε σε ένα σημείο της παραλίας όπου είχαν ελεύθερη πρόσβαση οι ντόπιοι και οι μόνοι τουρίστες που είχαν πλέον απομείνει είμασταν εμείς. Είδαμε κάποιους ψαράδες που είχαν βγάλει στην αμμουδιά τις βάρκες τους και ετοίμαζαν τα δίχτυα τους. Είδαμε παιδάκια που έκαναν τις βουτιές τους όλο χαρά στη θάλασσα. Είδαμε 2-3 παρέες ντόπιων να κάθονται στο μοναδικό ταβερνάκι που υπήρχε εκεί και είχε όλα κι όλα 3-4 πλαστικά τραπεζάκια πάνω στο σημείο που έσκαγε η θάλασσα. Καθίσαμε και εμείς και φάγαμε ψάρια ψητά με σκόρδο και κάτι σαν δενδρολίβανο... Δεν ξέρω τι ψάρια ήταν, ούτε αν ήταν δενδρολίβανο, αλλά ήταν πεντανόστιμα!

Κάποιο πρωϊ πήγαμε και στο χωριό να ρίξουμε μια ματιά αλλά ήταν υπερβολικά τουριστικό, οι μαγαζάτορες δεν μας άφηναν να περπατήσουμε και μας τράβαγαν μέσα στα μαγαζιά τους και γενικά δεν υπήρχε η αυθεντικότητα των τοπίων και των ανθρώπων που συναντήσαμε στις εκδρομές μας και θα σας περιγράψω λίαν συντόμως......................

---
Εικόνα 1: Άποψη της παραλίας Πούντα Κάνα....
Εικόνα 2: Άποψη του mini τροπικού δάσους εντός του οποίου βρισκόταν το ξενοδοχείο....

 

[go2dbeach]

Αυτα που αναφερεις για τα Α/Ι ξενοδοχεια , τα βραχιολακια των επισκεπτων και η ελλειψη ντοπιου χρωματος με χαλασαν κι εμενα οπως αναφερω στο αρθρο μου και δεν εμεινα στην Πουντα κανα παρολο που η παραλια ειναι πανεμορφη - απο τις καλυτερες του νησιου.
Χαιρομαι που περασατε καλα και αποζημιωθηκατε.Οι φωτο τα λενε ολα εξαλλου
Περιμενω συνεχεια.

 

[varioAthens]

Η πρώτη εκδρομή που επιλέξαμε ήταν αυτή στο χωριό Altos de Chavons και στο Saona Island. Σημείο αναχώρησης της εκδρομής ήταν η πόλη La Romana, 1,5-2 ώρες μακρυά από την Πούντα Κάνα.

Στή διαδρομή προς την La Romana περάσαμε ξανά από πολλά χωριά που είχαμε δει και την πρώτη ημέρα, πηγαίνοντας από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο. Σε αντίθεση, όμως, με την πρώτη μέρα που ήταν Κυριακή απόγευμα, τώρα ήταν Τρίτη πρωϊ και είχαμε την ευκαιρία να δούμε πως εκτυλίσσεται η ζωή εκεί στους καθημερινούς ρυθμούς της.
Οι δρόμοι είχαν τώρα περισσότερη κίνηση. Ως επί των πλείστον κυκλοφορούσαν μηχανάκια και αγροτικά αυτοκίνητα με τις καρότσες φορτωμένες μέχρι και δέκα ανθρώπους. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και οι ντόπιες γυναίκες έκαναν τα ψώνια τους.
Να σημειώσω ότι τα μαγαζιά ήταν λίγα και παρείχαν τα άκρως απαραίτητα: λίγα παντοπωλεία και μανάβικα, 1-2 κομμωτήρια με ειδίκευση (τι άλλο?) τα κοτσιδάκια, αρκετά κρεοπωλεία, και πολλά μαγαζιά τζόγου (τύπου λόττο). Δεν είδα φαρμακεία, βιβλιοπωλείο ή κάτι άλλο από αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Τα μαγαζιά τζόγου, όμως ήταν πολλά, δυσανάλογα πολλά σε σχέση με τους κατοίκους.
Εντύπωση μου έκανε ότι τα κρεοπωλεία, παρά τις υψηλότατες θερμοκρασίες, δεν είχαν τα κρέατα μέσα σε ψυγεία αλλά κρεμασμένα έξω στο δρόμο να τα χτυπάει ο ήλιος (ενίοτε να τα τρώνε και οι μύγες) και μάλιστα όπως με καμάρι μας είπε αργότερα ο Δομηνικανός οδηγός του πούλμαν που μας μετέφερε, με αυτό τον τρόπο γίνονται πολύ νόστιμα και συντηρούνται καλύτερα (?).
Παρατηρώντας αυτή την φορά καλύτερα τα σπίτια στα χωριά μιας και είχαν ορθάνοιχτες τις πόρτες τους (αλλά και γιατί στο πούλμαν είχα προνομιακή θέση κοιτάζοντας από ψηλά), πρόσεξα ότι όλα ήταν πάρα πολύ μικρά. Ήταν τόσο μικρά που ακόμα και εν κινήσει με το πούλμαν προλάβαινα να δω ολόκληρο το κάθε σπίτι. Και ήταν και πανομοιότυπα χτισμένα: ένα κύριο δωμάτιο όλο κι όλο με μία μικρή τραπεζαρία και πολύ σπάνια καμιά μινιατούρα-καναπέ, ένα μόνο υπνοδωμάτιο και μία κουζίνα. Τα δάπεδα των σπιτιών είτε ήταν από σκέτο τσιμέντο είτε από μουσαμά. Τα έπιπλα παλιά και αρκετά φθαρμένα. Και φυσικά, όπως έχω ήδη γράψει, σε όλα τα παράθυρα κάγκελα. Μάλιστα σε πολλά σπίτια είχαν κλείσει με κάγκελα ακόμα και την μικρή αυλή τους. Αφού βλέπαμε γριούλες να κάθονται στις κουνιστές τους πολυθρόνες (must η κουνιστή πολυθρόνα έξω από το κάθε σπίτι, όπως έχω ξαναγράψει) μοιάζοντας σαν φυλακισμένες.
Τα σπίτια ήταν όλα πολύ φτωχικά και σχετικά παραμελημένα. Τα έντονα χρώματα της Καραϊβικής με τα οποία ήταν βαμμένα είχαν ξεθωριάσει και παρόλ' αυτά κανένας δεν φαινόταν να έχει ξαναβάψει το σπίτι του από τότε που χτίστηκε.


Αφού περάσαμε τα χωριά φτάσαμε και στην La Romana. Η πόλη αυτή είναι η 3η μεγαλύτερη πόλη του Δομήνικου και στηρίζεται οικονομικά στον τουρισμό και στην παραγωγή πούρων. Συγκεκριμένα εκεί φτιάχνονται 2 πολύ γνωστές μάρκες πούρων, η Montecristo και Romeo y Julietta.
Φτάνοντας στην La Romana επισκεφθήκαμε το Altos de Chavon, το οποίο είναι ένα αντίγραφο τυπικού ανδαλουσιανού χωριού του 16ου αιώνα, με τα χαρακτηριστικά σπίτια, εκκλησία, σχολείο κ.λ.π. Περπατώντας στα γραφικά καλντερίμια του έχεις την αίσθηση ότι "αναβιώνει" εκείνη η εποχή. Το αποκαλούν και χωριό των καλλιτεχνών και γίνονται αρκετές πολιτιστικές εκδηλώσεις κάθε χρόνο, κυρίωςς στο αμφιθέατρό του (αντίγραφο ρωμαϊκού αμφιθεάτρου), χωρητικότητας 5.000 θέσεων παρακαλώ. Το χωριό επίσης είναι χτισμένο σε ύψωμα και έχει εκπληκτική θέα προς τον ποταμό Chavon, ο οποίος διασχίζει μία καταπράσινη κοιλάδα.

Μετά από το Altos de Chavon συνεχίσαμε προς ένα λιμανάκι της περιοχής απ' όπου ξεκινάνε τα catamaran που σε μεταφέρουν σε γειτονικά νησάκια. Εμείς καταλήξαμε στο Saona Island.
Το Saona είναι ένα τροπικό νησάκι εκπληκτικής ομορφιάς. Κρυστάλλινα νερά, πυκνή βλάστηση από φοινικόδεντρα, κάτασπρη άμμος. Αρκεί να πω ότι προστατεύεται από το κράτος ως περιοχής ιδιαίτερης ομορφιάς και χλωρίδας-πανίδας. Εκεί είχαμε αρκετό χρόνο και για να τιμήσουμε τον αστακό ψημένο στα κάρβουνα που μας ετοίμασαν αλλά και για να απολαύσουμε το μπάνιο μας. Συμβουλή μου, αν σας βγάλει ο δρόμος στο Saona, να απομακρυνθείτε από την μπροστινή παραλία του νησιού που συνωστίζεται όλος ο κόσμος και να περπατήσετε αρκετά. Θα βρεθείτε σε πιο απόμερες μεριές που θα έχετε όλη την παραλία δικιά σας. Επίσης, αξίζει να έχετε μάσκα και να ρίξετε μια ματιά και στον βυθό! Εάν δε περπατήσετε και προς το εσωτερικό του νησιού θα δείτε και τους λίγους ντόπιους που μένουν μόνιμα εκεί και ζούν από το ψάρεμα και τον τουρισμό.


Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα κατάκοποι αλλά τόσο γεμάτοι. Θεωρήσαμε ότι τόση ομορφιά αποκλείεται να δούμε τις επόμενες ημέρες.... Πόσο έξω πέσαμε!

---
Εικόνα 1: Φωτο από Altos de Chavons 1
Εικόνα 2: Φωτο από Altos de Chavons 2
Εικόνα 3: Φωτο από Saona Island 1
Εικόνα 4: Φωτο από Saona Island 2

 

[go2dbeach]

Θεωρήσαμε ότι τόση ομορφιά αποκλείεται να δούμε τις επόμενες ημέρες.... Πόσο έξω πέσαμε!

Με την ιδια φραση κλεινω κι εγω τη μερα που περασαμε στο Σαονα. Δεν ειναι συμπτωση!
Νομιζω οτι καθε μερα στον Αγιο Δομηνικο ειναι μια εκπληξη αφου δεν πιστευεις οτι θα δεις μεγαλυτερη ομορφια κι ομως βλεπεις!

 

[varioAthens]

Με την ιδια φραση κλεινω κι εγω τη μερα που περασαμε στο Σαονα. Δεν ειναι συμπτωση!
Νομιζω οτι καθε μερα στον Αγιο Δομηνικο ειναι μια εκπληξη αφου δεν πιστευεις οτι θα δεις μεγαλυτερη ομορφια κι ομως βλεπεις!

Ε είναι απίστευτο! Διάβασα την ιστορία σου! Κι εσύ γοητευμένη σφόδρα από τον Δομήνικο.......
Ξέρεις τι πιστεύω? Ότι σε αντίθεση με άλλα νησιά "τροπικά", "εξωτικά" και όπως αλλιώς λέγονται, που τα ονειρεύεσαι καιρό και μόλις τελικά πάς είναι πολύ λιγότερα των προσδοκιών σου, ο Δομήνικος είναι η ακριβώς αντίθετη περίπτωση! Δηλαδή ξεπερνάει κατά πολύ τις προσδοκίες σου!
Και ενώ σε άλλα νησιά πας και περιμένεις να τα δεις όπως τα έβλεπες στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, συνειδητοποιείς πως οι οι φωτογραφίες που έβλεπες απεικονίζουν 1-2 συγκεκριμένες παραλίες και that's it! Αντίθετα στο Δομήνικο είναι όλες μα όλες οι παραλίες βγαλμένες από κάρτ-ποστάλ! Για να μην πούμε για την ενδοχώρα........
Συν του ότι θεωρώ ότι οι Δομηνικανοί είναι πολύ πιο γνήσιοι και κεφάτοι από τους Κουβανούς για παράδειγμα, που μοιάζει πλέον το κέφι τους να είναι επιτηδευμένο ως μέρος της τουριστικής attraction!