Ηνωμένο Βασίλειο Ανακαλύπτοντας το Κάρντιφ... και ένας περίπατος στις γειτονιές του Λονδίνου

[vasnorth]

5

Η συνέχεια του περιπάτου θα μας φέρει σε μία πολύ δημοφιλή πλατεία, ιδίως το βράδυ, στην Leicester Square. Η πλατεία αυτή βρίσκεται σε σημαντικό κομβικό σημείο και ενώνει το Piccadilly με το Covent Garden αλλά είναι και πέρασμα για το Soho και την Chinatown.

Οποιαδήποτε ώρα και να περάσει κανείς από εκεί θα την δει πάντα γεμάτη από πλήθος κόσμου να κάνει τη βόλτα του, να τρώει στα λογής εστιατόρια, να διασκεδάζει στα μπαράκια και στις καφετέριες και να να χαζεύει τα πολυάριθμα μαγαζάκια. Εκεί και στους γύρω δρόμους θα συναντήσουμε και πολλά θέατρα και κινηματογράφους

όπως τον κινηματογράφο Empire, όπου εδώ γίνονται και οι επίσημες πρεμιέρες με πλήθος κόσμου να συγκεντρώνεται γύρω από το κόκκινο χαλί για να δει από κοντά τους αγαπημένους του σταρ

το Her Majesty's Theatre στην οδό Haymarket, λίγο πιό κάτω από το Piccadilly Circus, όπου εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζεται το ''Phantom of the Opera'' που αποτελεί το απόλυτο hit της Λονδρέζικης θεατρικής σκηνής.

το Noel Coward Theatre στην St. Martin's Lane, όπου πέρσυ παρουσίαζε εναλλασόμενο ρεπερτόριο με διάσημους ηθοποιούς, όπως τον Jude Law και την Judi Dench

ή το Lyceum Theatre όπου παρουσιάζεται το μιούζικαλ ''The Lion King'' προσαρμοσμένο από την ομώνυμη κινηματογραφική επιτυχία της Disney

και λίγο πιο κάτω, στην Shaftesbury Avenue, στο Queens' Theatre, όπου εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζεται με εξαιρετική επιτυχία το μιούζικαλ ''Les Miserables''

Πάντως όποια παράσταση και να επιλέξει να παρακολουθήσει ένας επισκέπτης σε ένα ταξίδι του στο Λονδίνο θα είναι μία μοναδική εμπειρία για την αρτιότητα και την ποιότητα που θα δει και σίγουρα θα την θυμάται για πάντα.
Βέβαια πριν λίγα χρόνια είχα παρακολουθήσει την παράσταση ''Mama mia'' η οποία ομολογουμένως ήταν εξαιρετική από κάθε άποψη και κάποιες στιγμές νόμιζα ότι έβλεπα κινηματαγραφική ταινία, όμως ίσως επηρεασμένος και από την ταινία, η έντονη αγγλική προφορά των ηθοποιών κάπου με χάλαγε και μάλλον δεν ταίριαζε με το αμερικάνικο θέμα της ταινίας.
Το θέμα θέατρο στη Βρετανία είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση που δύσκολα το συναντάς στην υπόλοιπη τουλάχιστον Ευρώπη. Εκεί πίσω από κάθε παράσταση υπάρχει μία τέλεια οργανωμένη παραγωγή και η κάθε περίπτωση αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν μία κινηματογραφική ταινία. Γι' αυτό υπάρχει η δυνατότητα υπερβολικά πολυέξοδων θεατρικών παραστάσεων με πλήθος ηθοποιών, ακριβών σκηνικών, κοστουμιών, ακόμη και κομπάρσων, ιδιαίτερα δε στα απαιτητικά μιούζικαλ.
Βέβαια οι παραστάσεις εκεί απευθύνονται σε ένα πολυάριθμο κοινό από όλο τον κόσμο και για αυτό και παρουσιάζονται για πολλά χρόνια, όπως για παράδειγμα η θρυλική ''Ποντικοπαγίδα'' της Αγκάθα Κρίστι που φέτος συμπληρώνει 62 χρόνια συνεχών παραστάσεων! Η ιστορία αναφέρει ότι τα δικαιώματα από αυτή την παράσταση η Κρίστι τα παραχώρησε σαν δώρο στον εγγονό της, ο οποίος από τότε έλυσε το οικονομικό του πρόβλημα.

το Novello Theatre στην Strand, όπου η παράσταση ''Mama mia'' μετακόμισε εκεί πριν δύο χρόνια από το Prince of Wales Theatre από το Piccadilly

Κατηφορίζοντας προς τα νότια φτάνουμε σε μία πασίγνωστη πλατεία, στηνTrafalgar Square, λίγο αδιάφορη κατά τη γνώμη μου, ίσως επειδή απουσιάζει το πράσινο που συναντάμε σε άλλες πλατείες, η οποία όμως τις μέρες των εορτών γίνεται περισσότερο ελκυστική λόγω και του μεγάλου Χριστουγεννιάτικου δέντρου που στολίζεται στην άκρη της πλατείας. Το δέντρο αυτό από το 1947 έρχεται κάθε χρόνο από την Νορβηγία ως δώρο από την πόλη του Όσλο στον λαό της Βρετανίας εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη των Νορβηγών για την βοήθεια που είχαν στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πλατεία αυτή, όπως και η περιοχή γύρω από το Big Ben, το London Eye και το Piccadilly είναι τα πιό δημοφιλή μέρη για την υποδοχή του νέου χρόνου, όπου κάθε χρόνο συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου για να δει τα πυροτεχνήματα αλλά και το μεγάλο πάρτυ που ακολουθεί. Η εμπειρία από τη συμμετοχή σ'αυτή τη βραδιά είναι μοναδική.
Εδώ να συμπληρώσω ότι η παραμονή του νέου έτους και ανήμερα την Πρωτοχρονιά είναι μεγάλη γιορτή για το Λονδίνο και βρίσκουν την ευκαιρία όλοι να βγουν και να το γιορτάσουν έξω. Είναι ανοικτά σχεδόν όλα τα μουσεία και τα καταστήματα (είναι και η περίοδος των μεγάλων χειμερινών εκπτώσεων ) και από τον πολύ κόσμο νοιώθεις ότι συμμετέχεις σ' ένα μεγάλο πανηγύρι!
Σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα που σχεδόν τα πάντα είναι κλειστά, ακόμα και τα ΜΜΜ, τα οποία και τα γιορτάζουν στο σπίτι οικογενειακά.

η υποδοχή του νέου χρόνου

Φτάνοντας προς το κάτω μέρος της πλατείας εκεί που βρίσκεται το άγαλμα του Νέλσονα, από τα αριστερά ξεκινά μία πολύ ωραία οδός, η Strand που πηγαίνει προς τα ανατολικά.
Ο δρόμος αυτός είναι πολύ ωραίος με πολλά και κομψά κτίρια με σημαντικότερο το Somerset House.
'Ενα νεοκλασσικό κτίριο του 18ου αι. που φιλοξενεί έργα τέχνης και πολλές εκθέσεις. Είναι όμως περισσότερο γνωστό για την τεράστια κλειστή πλατεία που δημιουργείται από τα κτίρια του μουσείου, όπου το καλοκαίρι τα νερά από τους 55 πίδακες δημιουργούν ένα εντυπωσιακό μουσικό θέαμα, ενώ από τα μέσα Νοεμβρίου έως και τα μέσα Ιανουαρίου δημιουργείται ένα τεράστιο παγοδρόμιο που μαζεύει πολύ κόσμο.

Εκεί δίπλα υπάρχει και ένα από τα ιστορικότερα ξενοδοχεία του Λονδίνου, το θρυλικό Savoy.
Πρωτολειτούργησε το 1889 και στα δωμάτια του έχουν φιλοξενηθεί μερικά από τα πιό διάσημα ονόματα όλων των εποχών. Το ξενοδοχείο αυτό όμως έχει και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Στο μικρό κάθετο δρομάκι που δημιουργείται στην είσοδο του με την Strand είναι το μοναδικό σημείο σε όλη τη Βρετανία όπου επιβάλεται με νόμο τα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν στη δεξιά πλευρά του δρόμου.
Αυτό ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια όταν ο οδηγός των ταξί έβγαζε το χέρι του από το παράθυρο για να ανοίξει την πίσω πόρτα του επιβάτη, η οποία άνοιγε ανάποδα και είχε την χειρολαβή μπροστά, χωρίς να χρειάζεται να βγει ο ίδιος από το ταξί ιδίως σε περίπτωση βροχής.
Είπαμε οι 'Αγγλοι ξεχωρίζουν και για τις παραξενιές τους.

Στρίβοντας αριστερά από την Strand φτάνουμε στον παραποτάμιο δρόμο και συγκεκριμένα στην Victoria Embankment. Εκεί θα συναντήσουμε ένα τεράστιο συγκρότημα εντυπωσιακών κτιρίων,το WhitehallCourt με τους υπέροχους κλειστούς κήπους μπροστά, οι οποίοι κάποιες ώρες είναι ανοικτοί για το κοινό. Τα κτίρια αυτά ήταν κάποτε το ένα ξενοδοχείο και το άλλο δημόσιες υπηρεσίες και σήμερα το ένα είναι μία κλειστή λέσχη και το άλλο είναι προς πώληση.

Προχωρώντας στα αριστερά θα συναντήσουμε την Whitehall, ένα δρόμο όπου είναι συγκεντρωμένα πολλά υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες καθώς και την γνωστή Downing Street με την πρωθυπουργική κατοικία.

και τέλος φτάνουμε σε ένα από τα σύμβολα του Λονδίνου, στα Houses of Parliament και το εμβληματικό Big Ben. Αλήθεια αυτή η πόλη πόσα ιδιαίτερα σύμβολα και αν δεν έχει. Από τα κόκκινα διώροφα λεωφορεία, τους τηλεφωνικούς θαλάμους, τα κόκκινα γραμματοκιβώτια , τα διάσημα μαύρα ταξί (αν και σύντομα θα αντικατασταθούν με νέα μοντέλα), τις ξεχωριστές πινακίδες των οδών (που αντίγραφα πωλούνται και ως σουβενίρ), μέχρι και τις στολές των αστυνομικών με τα παράξενα καπέλα, ίσως και πολλά άλλα που μπορεί να μου διαφεύγουν.

το Big Ben που το 2012 μετονομάστηκε σε Queen Elizabeth Tower προς τιμήν της βασίλισσας Ελισάβετ με την ευκαιρία του Ιωβηλαίου των 60 χρόνων στο θρόνο. Δεν νομίζω όμως να επικρατήσει αυτή η ονομασία γιατί στο μυαλό όλων θα είναι πάντα γνωστό ως Big Ben.

το Big Ben και το άγαλμα της Queen Boadicea

η Boadicea ήταν βασίλισσα μίας Κέλτικης φυλής της Βρετανίας την εποχή που η Βρετανία ήταν κάτω από Ρωμαϊκή κατοχή και ηγήθηκε της εξέργεσης του λαού της ενάντια στον Ρωμαίο διοικητή της Βρετανίας. Την περίοδο της Βικτωριανής εποχής η φήμη της έφτασε στο μέγιστο βαθμό και πλέον αποτελεί σύμβολο ηρωισμού για το Ηνωμένο Βασίλειο

δίπλα από το Big Ben δεν παραλείπουμε φυσικά και την επίσκεψη στοWestminster Abbey αλλά και στην St. Margaret's church
( η ποιότητα κάποιων φωτογραφιών δεν είναι και η καλύτερη γιατί είναι από κινητό)

και στην πλατεία μπροστά στο Westminster Abbey το Middlesex Guildhall - Queen Elisabeth II Conference Centre

Από εκεί αφού επιστρέψουμε μπροστά στο ποτάμι, περνάμε την Westminster Bridge και από την απέναντι όχθη την SouthBank, θα κάνουμε ένα μεγάλο περίπατο μέχρι τον Πύργο του Λονδίνου, που μπορεί η απόσταση να είναι μεγάλη και τα χιλιόμετρα πολλά, αλλά η διαδρομή είναι τόσο εντυπωσιακή που δεν καταλαβαίνεις την απόσταση που διανύεις.
Εδώ θα ήθελα όμως να σημειώσω ότι όλοι αυτοί οι περίπατοι δεν έγιναν φυσικά σε μία μέρα γιατί αυτό είναι λίγο δύσκολο να γίνει τουλάχιστον πεζή, αλλά για οικονομία χρόνου τα έχω συμπεριλάβει σε ένα κεφάλαιο.
Την ιδέα για αυτή τη μεγάλη διαδρομή την πήρα από τα μέλη του travelstories, οι οποίοι με τις ωραίες ιστορίες τους μου έδωσαν την αφορμή να την κάνω γιατί όλα αυτά τα χρόνια που επισκέπτομαι το Λονδίνο είχα φτάσει μέχρι την Tate Modern και δεν είχα προχωρήσει πιό πέρα.

Ξεκινώντας από την Westminster Bridge συναντάμε σε μία ωραία διαδρομή το Ενυδρείο και δίπλα το London Eye,

το OXO Tower με την ωραία θέα στο Τάμεση

στη συνέχεια βρισκόμαστε κάτω από τη γέφυρα Blackfriars, όπου στην υπόγεια διάβαση συναντάμε ωραίες τοιχογραφίες με ζωγραφισμένα πλακάκια που περιγράφουν την ιστορία της γέφυρας

και δίπλα φυσικά το πιο ελκυστικό πλέον κτίριο της Southbank από άποψη θεματολογίας, το ανακατασκευασμένο μουσείο της Tate Modern.

εκεί κοντά όμως σε ένα ήσυχο δρομάκι, που αν δεν το προσέξεις περνά απαρατήρητο, στην Cardinal Wharf, θα συναντήσουμε το σπίτι του σπουδαίου αρχιτέκτονα Sir Christopher Wren, του οποίου πολλά υπέροχα δημόσια κτίρια φέρουν την υπογραφή του

Στη συνέχεια θα συναντήσουμε το Shakespeare's Globe Theatre, φυσικά χωρίς να είναι το αυθεντικό θέατρο του 1599 συνεχίζει να εντυπωσιάζει με την προσπάθεια ανακατασκευής που έχει γίνει αλλά και της ιστορίας που το ακολουθεί

και την νέα γέφυρα, τη Millennium Bridge, που ενώνει τον Άγιο Παύλο με την απέναντι όχθη του Τάμεση.
Δεν λείπουν και οι ειδικές μπάρες για τα άτομα με προβλήματα κινητικότητας, όπου φυσικά αυτό συμβαίνει σε όλη την πόλη

από εκεί σε ένα όμορφα διατηρημένο δρόμο που νομίζω ότι είναι και από τα πιό ωραία σημεία της διαδρομής

θα περάσουμε από την ιστορική The Anchor Pub, όπου είχαμε την ευκαιρία κάποιο βράδυ να δοκιμάσουμε το κλασσικό fish & chips που μπορώ να πω ότι ήταν εξαιρετικό. Αυτό όμως που αξίζει περισσότερο είναι η ατμόσφαιρα που αισθάνεσαι στο εσωτερικό της παμπ από όλους αυτούς τους αιώνες που κουβαλά πίσω της

η Clink Street

και ξαφνικά μπροστά μας εμφανίζεται το Golden Hind, ένα αντίγραφο παλιού ιστιοφόρου το οποίο και είναι επισκέψιμο για το κοινό. Οι Άγγλοι εκμεταλεύονται με τον καλύτερο τρόπο την όποια ιστορική τους κληρονομιά, όπως και έχουν κάνει με το Cutty Shark και το πολεμικό πλοίο Belfast

η Southwark Cathedral

και η εντυπωσιακή Borough Market, μία από τις παλαιότερες αγορές του Λονδίνου.
Να υπενθυμίσω ότι η πιό κοντινή στάση του μετρό είναι η London Bridge και είναι ανοικτά καθημερινά εκτός της Κυριακής.

Αποτέλεσμα όλης αυτής της μεγάλης ανάπλασης που γίνεται στην περιοχή είναι και η δημιουργία της Hay's Galleria. Ενός σκεπαστού εμπορικού κέντρου όπου συνυπάρχει το παλαιό με το καινούργιο.

το ιστορικό HMS Belfast

ακριβώς απέναντι κτίρια του City

και έχουμε φτάσει πιά στην ωραιότερη για μένα γέφυρα του κόσμου, την Tower Bridge

η οποία με τη φετεινή προσθήκη της γυάλινης πεζογέφυρας γίνεται ακόμα πιό εντυπωσιακή
(φωτο από το ''Newsbeast.gr'')

περνώντας τη γέφυρα συναντάμε το Butlers Wharf Pier με όμορφα μοντέρνα διαμερίσματα κατοικιών που με λίγη φαντασία θυμίζουν... την παραλιακή της Θεσσαλονίκης!

και εκεί δίπλα είναι το Design Museum, ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης και design όπου πέρσυ για πολλούς μήνες παρουσίαζε την έκθεση ''Hello my name is Paul Smith'' αφιερωμένη στον διάσημο σχεδιαστή μόδας.

επιστρέφοντας πάλι προς τη μεριά της γέφυρας συναντάμε το αμφιθεατρικό The Scoop που χρησιμεύει για υπαίθριες εκδηλώσεις

και το πολύ μοντέρνο νέο Δημαρχείο, που από το 2002 ήλθε και αυτό να προστεθεί στο project αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού αυτής της περιοχής γύρω από τον Τάμεση.

και απέναντι από το Δημαρχείο στέκει ο επιβλητικός Tower of London που και αυτός αποτελεί ένα από τα ορόσημα του Λονδίνου.

περνώντας την Tower Bridge και αφού χαζέψουμε τον Πύργο βγαίνουμε στην παράλληλη με το ποτάμι λεωφόρο και από εκεί παίρνοντας κάποιο λεωφορείο και περνώντας από το City επιστρέφουμε πίσω στο κέντρο. Από τον Πύργο όμως περνά και το λεωφορείο 15, ένα από τα λίγα διατηρητέα λεωφορεία των προηγούμενων δεκαετιών. Εκείνα τα ιστορικά πλέον λεωφορεία που έμπαινες και έβγαινες από το ανοικτό χωρίς πόρτα στο πίσω μέρος του λεωφορείου, πολλοί κατέβαιναν και εν κινήσει, υπήρχε εισπράκτορας, ο οδηγός ήταν απομονωμένος εμπρός χωρίς να επικοινωνεί με το χώρο των επιβατών και όταν ήθελες να κατεβείς τραβούσες το κορδόνι πάνω από τα παράθυρα για να ακουστεί το κλασσικό καμπανάκι.

στα βόρεια του City θα βρούμε και την Leadenhall Market, μία ωραία κλειστή αγορά που εκτείνεται σε δύο στοές με πολλά καταστήματα με delicatessen τρόφιμα, ποτά και πολλά ωραία εστιατόρια.
Στις φωτο τα καταστήματα φαίνονται κλειστά λόγω της Πρωτοχρονιάς, όπως και σε όλο το City, ενώ στο υπόλοιπο Λονδίνο σχεδόν όλα είναι ανοικτά

Έτσι φτάσαμε και στο τέλος της μεγάλης μας βόλτας σε κάποιες από τις γειτονιές του Λονδίνου.
Πριν κλείσω θα ήθελα έτσι απλά να προσθέσω και κάποιες φωτογραφίες από άλλη μιά αγαπημένη γειτονιά στα ανατολικά του Λονδίνου, γύρω από την περιοχή τωνDocklands.

Το Canary Wharf, την αναβαθμισμένη γειτονιά με τους μοντέρνους ουρανοξύστες, το εναέριο τραίνο (το Doclands Light Railway) και τα trendy καταστήματα να έχει γίνει πόλος έλξης πλέον πολλών Λονδρέζων για διαμονή και εργασία σ' αυτή την περιοχή

και κοντά στην περιοχή του Greenwich, όπου με το Emirates Air Line, το πρώτο τελεφερίκ του Λονδίνου μπορούμε να κάνουμε τη βόλτα μέχρι το Ο2 arena, τον πολυχώρο αθλητισμού, συναυλιών και εκθέσεων αλλά και να δούμε την περιοχή των Docklands από ψηλά. Η διαδρομή αν και σύντομη, αξίζει γιατί έχεις ωραία θέα από ψηλά.

http://www.theo2.co.uk/visit-us/getting-here/emirates-air-line?intcmp=20062

Εδώ λοιπόν τελειώνει η ιστορία μου για το Κάρντιφ και το Λονδίνο.
Πιστεύω να μη σας κούρασα με την μεγάλη αυτή βόλτα γιατί όπως σημείωσα και στην αρχή της ιστορίας δεν ήθελα να προσθέσω κάτι καινούργιο στο ''κεφάλαιοΛονδίνο'', εξάλλου και πρόσφατα πολλά μέλη ανέβασαν πολλές φρέσκες φωτογραφίες και πληροφορίες για ότι νεώτερο συμβαίνει εκεί, απλά και εγώ από τη μεριά μου ήθελα να προσθέσω και να θυμίσω κάποιες εικόνες από την μαγική αυτή πόλη.
Όσοι δεν έχει τύχει να επισκεφθείτε αυτή την πόλη εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσετε να βρεθείτε εκεί και είμαι σίγουρος ότι αν ανοίξετε λογαριασμούς μαζί της, δύσκολα θα τους κλείσετε.

[/B]

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

First Προηγούμενη 5 of 5

Go to chapter

Go

[vasnorth]

2

Το σημερινό πρωινό φρέσκοι και ξεκούραστοι θα ξεκινούσαμε την περιήγηση στο κέντρο του Κάρντιφ. Η βροχή είχε σταματήσει, μόνο προς τα μέσα της ημέρας θα μας ξαναθυμόταν, αλλά το κρύο συνέχιζε να είναι τσουχτερό. Μόνο όταν κάποια στιγμή εμφανιζόταν λίγο ο ήλιος αισθανόσουν κάπως πιό άνετα.
Welcome to Cardiff λοιπόν ή Croeso i Caerdydd γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ουαλία έχει διατηρηθεί και η Ουαλική γλώσσα αν και πλέον αυτή μιλιέται από κάποιους ηλικιωμένους μόνο. Πράγματι σου κάνει μεγάλη εντύπωση όπου και να κοιτάξεις από τις πινακίδες των οδών, των καταστημάτων, τις ανακοινώσεις στους σταθμούς των τραίνων, στις επιγραφές των μουσείων παντού όλα είναι γραμμένα και στα Ουαλικά.

Το Κάρντιφ με πληθυσμό 320.000 κατοίκων έχει μία ιστορία που ξεκινά από τα ρωμαϊκά χρόνια προχωρά στο μεσαίωνα και φτάνει ως τις μέρες μας. Η μεγάλη ακμή της πόλης ήλθε στις αρχές του 20ου αι. όταν το λιμάνι του Κάρντιφ έγινε το πρώτο στον κόσμο στην μεταφορά του άνθρακα, υλικό πολύτιμο εκείνα τα χρόνια, που έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της οικονομίας. Πέρασε βέβαια και άσχημες στιγμές ιδιαίτερα στον μεσοπόλεμο με την παγκόσμια οικονομική ύφεση αλλά και στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, όπου όπως και το Λονδίνο υπέφερε από τους τρομερούς βομβαρδισμούς.

Πρωτεύουσα της Ουαλίας έγινε μόλις το 1955 και έτσι πήρε τον τίτλο της νεώτερης πρωτεύουσας της Ευρώπης. Σήμερα το Κάρντιφ είναι μία ζωντανή σύγχρονη πόλη με μεγάλη ανάπτυξη και με πολλά ενδιαφέροντα σημεία που αξίζει να τα εξερευνήσεις. Είναι μία εύκολη πόλη, μικρή σε έκταση, με πεζοδρομημένο το ιστορικό κέντρο και αυτό σε βοηθά να την περπατήσεις πολύ άνετα. Βέβαια το χειμώνα είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα γιατί στατιστικά οι βροχοπτώσεις είναι πολύ συχνές και το κρύο τσουχτερό, συγκριτικά τουλάχιστον με το Λονδίνο. Ίσως να παίζει ρόλο ότι είναι πολύ κοντά στον Ωκεανό.

Φτάνοντας με το τραίνο από το Λονδίνο ή και από οποιοδήποτε άλλη περιοχή τερματικός σταθμός είναι ο Cardiff Central. Από εκεί μπορείς άνετα με τα πόδια να περιηγηθείς σε όλα τα αξιοθέατα και ιδίως στο ιστορικό κέντρο. Το ξενοδοχείο μας βέβαια ήταν μία στάση παρακάτω από τον κεντρικό σταθμό, στην Queen Street Station.

Από εκεί διασχίζοντας τον κυριότερο εμπορικό δρόμο της πόλης, την Queen Street, μία ωραία πεζοδρομημένη οδό, σε δεκαπέντε λεπτά φτάσαμε στο σημαντικότερο αξιοθέατο του Κάρντιφ, στο περίφημο Κάστρο του. Παρόλο που ήταν περασμένες 10 το πρωί και μέρες Χριστουγέννων η κίνηση από τους πεζούς στους δρόμους ήταν σχετικά αραιή. Γενικά το είδαμε όλες τις μέρες, το Κάρντιφ είναι μία ήσυχη και ήρεμη πόλη, συγκριτικά βέβαια με τις άλλες μεγάλες πόλεις της Αγγλίας και της Σκωτίας.

Το Κάστρο του Κάρντιφ κρύβει πίσω του μία ιστορία 2.000 χρόνων. Με ρίζες από τα Ρωμαϊκά χρόνια, προχωρά στα χρόνια των Νορμανδών, των Τυδόρ, των Ουϊνδσωρ και αφού πέρασε στα χέρια πολλών επιφανών οικογενειών, φτάνει στο 1766 όπου από τότε ανήκει στην οικογένεια των Butes έως το 1947, όπου ο τελευταίος Μαρκήσιος του Bute παρέδωσε το Κάστρο στον λαό του Κάρντιφ. Την σημερινή μορφή που πήρε το Κάστρο, την χρωστά στον 3ο Μαρκήσιο του Bute, ο οποίος το 1865 προσέλαβε έναν εκκεντρικό αρχιτέκτονα, τον William Burges, που με εργασία δεκαέξι χρόνων μετέτρεψε το Κάστρο σ΄αυτό το εντυπωσιακό παλάτι που συναντάμε μέχρι σήμερα.
Το Κάστρο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 9 πμ έως τις 6 μμ εκτός από τους χειμερινούς μήνες που κλείνει στις 5 μμ. Το εισιτήριο κοστίζει £15 και περιλαμβάνει είσοδο στους χώρους του Κάστρου αλλά και στα διαμερίσματα.

Το πρώτο πράγμα που συναντά ο επισκέπτης περνώντας την πύλη της εισόδου είναι μία τεράστια καταπράσινη έκταση, όπου στο βάθος ξεχωρίζει πάνω σε ύψωμα το ‘’Norman Keep’’. Από αυτό το δωδεκάπλευρο φρούριο - παρατηρητήριο έχεις μία εξαιρετική θέα της γύρω περιοχής.

Ευχάριστες εντυπώσεις σου αφήνει ο περιμετρικός περίπατος πάνω στα τείχη, όπου σε πολλά σημεία θα βρεί κανείς απομεινάρια από τα Ρωμαϊκά τείχη.

Φυσικά την παράσταση κλέβουν τα διαμερίσματα όπου με την πολυτέλεια τους εντυπωσιάζουν τον καθένα. Σ΄αυτά τελούνται πολλές σημαντικές εκδηλώσεις με τελευταία την σύνοδο του ΝΑΤΟ στις 4 Σεπτεμβρίου.

η εντυπωσιακή οροφή

Προσωπικά όμως εκείνο που μας εντυπωσίασε περισσότερο ήταν τα τούνελ περιμετρικά των τειχών, όπου χρησίμευαν σαν καταφύγιο στους βομβαρδισμούς του 2ου Παγκοσμ. Πολέμου. Έχουν πετύχει να κρατήσουν τα αυθεντικά αντικείμενα εκείνης της εποχής και ένα πέρασμα από εκεί, με τα εφέ και τους ήχους που έχουν προσθέσει, σε κάνουν να ξαναζείς την ατμόσφαιρα από εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Στα υπόγεια αυτά περάσματα υπήρχε η δυνατότητα να φιλοξενηθούν γύρω στα δύο χιλιάδες άτομα!

Ξεχωριστή θέση έχει και ο περίτεχνος Πύργος του ρολογιού, όπου αξίζει κανείς να ανεβεί τα σκαλιά του και να τον δει από κοντά.

Ο τελευταίος Μαρκήσιος του Bute παραδίδει το Κάστρο στο Δήμαρχο του Κάρντιφ.

από τη συνάντηση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Κάρντιφ το 1998

Μπορεί το Κάστρο του Κάρντιφ να μην μοιάζει σε όγκο ή σε φήμη με τα υπόλοιπα κάστρα της Αγγλίας ή της Σκωτίας, δεν παύει όμως να είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Ουαλίας.

Πίσω από το Κάστρο βρίσκεται και το μεγαλύτερο πάρκο του Κάρντιφ, το Bute Park, ένα τεράστιο πάρκο που είναι φτιαγμένο δίπλα στην όχθη του ποταμού Taff. Είναι πολύ όμορφο και γραφικό, σίγουρα όμως το καλοκαίρι που θα είναι όλα ανθισμένα θα είναι ακόμα καλύτερο.
Από εκεί κάθε μισάωρο ξεκινούν μικρά καραβάκια που δισχίζουν όλο το ποτάμι και μέσα από μία ωραία διαδρομή φτάνεις στο Cardiff Bay, στο λιμάνι του Κάρντιφ. Εκεί θα βρεθούμε την επόμενη μέρα γιατί χρειάζεται σχεδόν ένα πρωινό για να δεις όλα τα ωραία σημεία που έχει αυτή η περιοχή.

Λίγο πιό κάτω από το πάρκο υπάρχει το Millenium Stadium. Είναι το εθνικό στάδιο της Ουαλίας και εξωτερικά είναι πολύ εντυπωσιακό με χωρητικότητα 74.500 θεατών. Φτιαγμένο κι αυτό στις όχθες του ποταμού Taff φιλοξενεί εκτός από αγώνες rugby και football και άλλες εκδηλώσεις όπως συναυλίες και εκθέσεις. Όποιος επιθυμεί μπορεί να περιηγηθεί μέσα στο στάδιο με οργανωμένη ξενάγηση. Επειδή όμως δεν είναι και από τα πιό δημοφιλή στάδια και προσωπικά δεν μας ενδιέφεραν τα συγκεκριμένα αγωνίσματα, αρκεστήκαμε να το δούμε εξωτερικά μόνο και να συνεχίσουμε την περιήγηση μας.

Έτσι ο δρόμος μας έφερε πάλι στην Queen Street , στον σημαντικότερο πεζοδρομημένο εμπορικό δρόμο της πόλης, είναι θα μπορούσαμε να πούμε η αντίστοιχη Oxford Str. του Κάρντιφ.
Στο δρόμο αυτό θα συναντήσει κανείς όλες τις μεγάλες φίρμες που συναντά στο Λονδίνο και στις άλλες μεγάλες πόλεις της Αγγλίας και της Σκωτίας, όπως τα Next, Marks & Spencer, Laura Ashley, WHSmith, Top Shop και πλήθος άλλα. Ο δρόμος αυτός αν και μέρες Χριστουγέννων, δεν ήταν και ιδιαίτερα στολισμένος όπως είναι για παράδειγμα ένας αντίστοιχος του Λονδίνου. Γενικά όλο το Κάρντιφ ήταν ελάχιστα στολισμένο και δεν σε έβαζε στην Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Αλλά όπως είπαμε και στην αρχή της ιστορίας, κάθε σύγκριση με το Λονδίνο είναι χαμένη από χέρι και θα είναι άδικη για το Κάρντιφ.

Βρισκόμαστε όμως ήδη στο ιστορικό κέντρο και εκεί περπατώντας θα ανακαλύψουμε και κάτι άλλο για το οποίο είναι φημισμένο το Κάρντιφ, τις περίφημες Arcades (εμπορικές στοές). Τέτοιες φυσικά στοές ή γκαλερίες, όπως ονομάζονται σε άλλα μέρη, θα συναντήσει κανείς σε πολλές χώρες του κόσμου, αυτές όμως εδώ είναι αναλογικά πολλές σε αριθμό για μία τόσο μικρή πόλη, σχεδόν δαιδαλώδεις και βρίσκονται πολύ κοντά η μία με την άλλη. Συνολικά καλύπτουν έκταση ενός χιλιομέτρου.
Μου θύμισαν πολύ τα στενά δρομάκια (lanes) που συναντάμε στο Brighton και στο York, μόνο που εκείνα είναι ανοικτά χωρίς οροφή.
Είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε σε κάποιες από αυτές, με ωραιότερες την High Street Arcade και την Royal Arcade. Εκεί συναντήσαμε πλήθος από περίτεχνα μαγαζάκια που πωλούσαν μοντέρνα αλλά και παλιά ρούχα, γκαλερί με αντίκες, κοσμηματοπωλεία, παραδοσιακά παντοπωλεία με delicatessen τρόφιμα αλλά και πολλά γραφικά καφέ. Ωραίο μέρος για να περάσεις το χρόνο σου ιδιαίτερα μία βροχερή μέρα.
Παράλληλα με τις παραδοσιακές Arcades υπάρχουν και τα σύγχρονα εμπορικά κέντρα που εκεί βρίσκεις όλες τις επώνυμες φίρμες που συναντάμε παντού.

Είχε βραδιάσει πιά και αρχίσαμε να πεινάμε και περπατώντας στα δρομάκια του ιστορικού κέντρου παρατηρήσαμε ότι, παρόλο που ήταν γιορτινές μέρες, μόλις έκλειναν τα καταστήματα η πόλη νέκρωνε. Έμεναν ανοικτά μόνο τα εστιατόρια και κάποιες παμπ. Στα νότια του πεζοδρομημένου κέντρου, απέναντι από την Βιβλιοθήκη του Κάρντιφ ξεκινά ένα γραφικό δρομάκι, η Brewery Quarter. Είναι μία ωραία γειτονιά με πολλά έθνικ ταβερνάκια και παμπ, όπου μπορείς να πιείς μπύρα και να φας σχετικά απλά και οικονομικά. Εκεί βρήκαμε και μερικά ελληνικά μαγαζάκια με γύρο. Προτιμήσαμε να φάμε σ΄ένα κινέζικο, το κλασικό κοτόπουλο με σάλτσα γλυκόξινη και αρωματικό ρύζι και μπορώ να πω ότι αυτά που πήραμε ήταν συμπαθητικά.

Η ώρα όμως είχε περάσει για τα καλά και παρόλο το κρύο, μετά από ένα ωραίο νυχτερινό περίπατο φτάσαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Η αυριανή μέρα θα μας εύρισκε στο λιμάνι, στο πανέμορφο Cardiff Bay.

 

[vasnorth]

3

Το σημερινό πρωινό θα επισκεπτόμασταν το δεύτερο σημαντικότερο κομμάτι του Κάρντιφ, την περιοχή του λιμανιού, το εντυπωσιακό Cardiff Bay.

Για να πάει κάποιος στο Cardiff Bay μπορεί να πάρει είτε το λεωφορείο, είτε το τραίνο από την Cardiff Queen Street Station είτε ακόμα και με τα πόδια γιατί η απόσταση είναι μόνο 1 χλμ. Επειδή βέβαια το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς δίπλα στο σταθμό του τραίνου και ψιχάλιζε λίγο, μας ήταν πολύ βολικό να χρησιμοποιήσουμε αυτό το μέσο και έτσι σε δέκα λεπτά φτάσαμε στο Cardiff Bay. Ενημερωτικά να πω ότι το εισιτήριο κοστίζει £1.70.

Η περιοχή αυτή του Cardiff Bay ανακατασκευάστηκε το 1999 και θεωρείται το πιό πετυχημένο project αναβάθμισης περιοχής στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Βγαίνοντας από το σταθμό του τραίνου βλέπουμε πολύ κόσμο να κατευθύνεται προς τις αποβάθρες. Πράγματι τι ωραίες εικόνες να βλέπεις οικογένειες με μικρά παιδάκια, άλλους με το σκυλάκι τους, νέους ανθρώπους με τα ποδήλατα τους, πιτσιρικάδες να κάνουν κόντρες με τα πατίνια τους, ακόμα και ηλικιωμένους με μπαστούνι ή και ανθρώπους σε αναπηρικό αμαξάκι να κάνουν τον περίπατο τους και να μην μένουν στο περιθώριο αλλά να χαίρονται με τις απλές χαρές της ζωής.

Έτσι και εμείς, ευτυχώς είχε σταματήσει το ψιλόβροχο και είχε βγει ένας ωραίος ήλιος, ακολουθώντας τον κόσμο προχωράμε και συναντάμε μία πολύ ωραία πλατεία με περίεργο σχήμα, την Roald Dahl Plass, που πήρε το όνομα της από τον συγγραφέα Roald Dahl που γεννήθηκε στο Κάρντιφ.
Η πλατεία αυτή που έχει το σχήμα βάζου είναι πολύ δημοφιλής και χρησιμεύει για υπαίθρια κονσέρτα. Εκεί κοντά όμως θα συναντήσουμε και το Wales Millennium Centre. Ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο που ξεχωρίζει από μακρυά, τόσο με το σχήμα του όσο με την παράξενη Ουαλική και Αγγλική επιγραφή στην πρόσοψη του. Πρωτολειτούργησε το 2004 και παρουσιάζει παραστάσεις όπερας, χορού και θεάτρου. Η κυρίως αίθουσα είναι χωρητικότητας 1.900 ανθρώπων.

Λίγα μέτρα πιό κάτω είναι το μέρος που συγκεντρώνει τον περισσότερο κόσμο, η Mermaid Quay. Εκεί μπροστά στις αποβάθρες του λιμανιού βρίσκουμε μικρά εμπορικά κέντρα με κομψά μαγαζάκια, καφετέριες, παμπ, απλά ταχυφαγεία μέχρι στυλάτα ακριβά εστιατόρια. Εντύπωση σου κάνει ότι έφτιαξαν όλη αυτή την περιοχή με πολύ φαντασία, με μεράκι και με μοντέρνα αρχιτεκτονική αντίληψη ώστε να θυμίζει ένα μικρό παραθαλάσιο χωριό. Παρόλο που ήταν μία παγωμένη μέρα, ήταν βέβαια και Κυριακή, ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί για την βόλτα του, όπως είπα και πιό πριν, ήταν πάρα πολύς. Φαντάζομαι το καλοκαίρι θα γίνεται το αδιαχώρητο.

Εκείνο όμως που ξεχωρίζει από μακρυά και είναι βέβαια το πιό πολυφωτογραφημένο κτίριο της περιοχής είναι το Pierhead Building. Το κτίριο αυτό μπροστά στη θάλασσα με ιστορία περίπου 120 χρόνων κατασκευάστηκε το 1897 και χρησιμεύει ως χώρος συνεδρίων και εκθέσεων, αλλά είναι και το μέρος όπου ο λαός της Ουαλίας μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του και να διαφωνήσει για διάφορα θέματα. Με τον πύργο του ρολογιού στο μέσον της πρόσοψης ονομάζεται το Big Ben της Ουαλίας.

Προχωρώντας προς τα αριστερά του λιμανιού συναντάμε ένα άλλο εμβληματικό κτίριο την Norwegian Church. Η ιστορία του κτιρίου ξεκινά από τον 19ο αιώνα όταν το Κάρντιφ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια του κόσμου και συγκεκριμένα το τρίτο μεγαλύτερο λιμάνι της Βρετανίας μετά το Λονδίνο και το Λίβερπουλ. Ο Νορβηγικός εμπορικός στόλος της εποχής εκείνης, από τους μεγαλύτερους του κόσμου, χρησιμοποιούσε το λιμάνι του Κάρντιφ για τις επιχειρήσεις του, κυρίως για τη μεταφορά άνθρακα στη Νορβηγία. Έτσι η εκκλησία αυτή χρησίμευε για τον εκκλησιασμό των ναυτικών αλλά και της μικρής κοινωνίας των Νορβηγών που είχε δημιουργηθεί εκεί.
Με το τέλος όμως του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και τον περιορισμό της χρήσης του άνθρακα τα Νορβηγικά πλοία στράφηκαν σε άλλα λιμάνια και έτσι η εκκλησία έπεσε σε παρακμή. Ξαναλειτούργησε το 1992 ως κέντρο τεχνών όπου πλέον γίνονται εκθέσεις, συνέδρια αλλά και πολλές ιδιωτικές εκδηλώσεις.

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας εκείνη την ημέρα, προσέχοντας βέβαια μην πάρουμε και καμμιά γλύστρα γιατί το πλακόστρωτο έδαφος της παραλίας είχε παγετό από την πρωινή βροχή και δεν ήθελες και πολύ να βρεθείς οριζόντια στο έδαφος με τις ανάλογες συνέπειες, παρατηρήσαμε πολύ κόσμο κυρίως οικογένειες με παιδάκια να κατευθύνονται σε ένα συγκεκριμμένο μέρος.
Εκεί μάθαμε ότι υπάρχουν τα στούντιο μιάς πολύ δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς στους Βρετανούς και όχι μόνο, του ''Dr. Who''. Μία σειρά που θεωρείται από τις μακροβιότερες στη Βρετανία και έχοντας fan σε όλο τον κόσμο πολλοί προγραμματίζουν εκδρομή στο Κάρντιφ ειδικά και μόνο για να γνωρίσουν από κοντά τα στούντιο αλλά και τις αυθεντικές τοποθεσίες όπου γυρίζεται η σειρά.

Η ώρα όμως είχε περάσει και αφού τριγυρίσαμε τα δρομάκια και τα μαγαζάκια του λιμανιού έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στο κέντρο της πόλης. Είχε πέσει και ο ήλιος και έκανε πολύ κρύο, λίγο περισσότερο από το κέντρο, γιατί η περιοχή ήταν ανοικτή αλλά και εκτεθειμένη στη θαλασσινή αύρα. Είναι όμως ένα υπέροχο μέρος για να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις και να χαζέψεις το ωραίο τοπίο.

κάνοντας σχέδια για να φύγουν στην Αμερική

Ο πιό γραφικός τρόπος για να επιστρέψει κάποιος πίσω στο κέντρο είναι να πάρει κάποιο από τα καραβάκια από το λιμάνι και αφού διασχίσει τον ποταμό Taff και μέσα από μιά ωραία διαδρομή να φτάσει στην πόλη. Επειδή όμως εκείνη τη στιγμή έφυγε το καραβάκι και το επόμενο ήταν σε μισή ώρα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κέντρο με τα πόδια για να χαζέψουμε και τη διαδρομή, άλλωστε η απόσταση ήταν μόνο ένα χιλιόμετρο.

Παίρνοντας λοιπόν το δρόμο που πηγαίνει παράλληλα με το τραίνο ξεκινήσαμε για το κέντρο. Στα μέσα της διαδρομής είχαμε την ευκαιρία σε ένα κάθετο δρομάκι, στην Greek Church Street, να συναντήσουμε και την ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγ. Νικολάου.
Είμασταν τυχεροί και η εκκλησία ήταν ανοικτή, ήταν Κυριακή και είχε τελειώσει η λειτουργία και έτσι ανάψαμε και ένα κεράκι.

Φτάνοντας πάλι πίσω στο κέντρο μετά από αυτόν τον ωραίο πρωινό περίπατο, θα συναντήσουμε ξανά το πεζοδρομημένο κέντρο από την νότια πλευρά του αυτή τη φορά και συγκεκριμένα τον άλλο σημαντικό εμπορικό δρόμο τον The Hayes. Εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να περάσουμε από την κλειστή αγορά την Cardiff Central Market, με τα λογής αγαθά, ντόπια αλλά και από διάφορα μέρη του κόσμου. Ωραία είναι η βόλτα στον επάνω όροφο της αγοράς όπου έχεις την ευκαιρία να χαζέψεις από ψηλά τα εμπορεύματα και τον κόσμο που κάνει τα ψώνια του.

Λίγο πιό κάτω από την κεντρική αγορά ωραίες μυρωδιές μας πήραν τη μύτη. Λόγω των εορτών είχε στηθεί μία μικρή Χριστουγεννιάτικη αγορά με ελκυστικές λιχουδιές από διάφορα μέρη. Εκείνα όμως που ξεχώριζαν ήταν κάποια μικρά μαγαζάκια που έφτιαχναν γερμανικές λιχουδιές και πρόσφεραν ζεστό γλυκό κρασί αλλά και παγωμένη γερμανική μπύρα. Ήδη είχε αρχίσει να βραδυάζει, πεινούσαμε και πολύ και έτσι τα τιμήσαμε με το παραπάνω.

Αρκετά κουρασμένοι πιά, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο ξενοδοχείο. Εκείνο το βράδυ ήταν και το τελευταίο μας στο Κάρντιφ και παρόλο που την επόμενη μέρα θα φεύγαμε αργά το απόγευμα, θέλαμε να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες από την προηγούμενη για να έχουμε αρκετό χρόνο το επόμενο πρωινό για ένα τελευταίο περίπατο στις περιοχές που δεν είχαμε πάει.
Η επιστροφή μέχρι το ξενοδοχείο ήταν πολύ εντυπωσιακή. Είχε νυκτώσει αρκετά και ένα στρώμα ομίχλης είχε απλωθεί πάνω από την πόλη, βοηθούσαν και λίγο οι θρύλοι για φαντάσματα που ακολουθούν από τα παλιά την Ουαλία, δεν ήθελε και πολύ να δημιουργηθεί ένα υποβλητικό σκηνικό που νόμιζες ότι συμμετείχες σε ταινία της Αγκάθα Κρίστι.

Νωρίς το πρωί λοιπόν πήραμε πάλι το τραίνο για μιά σύντομη επίσκεψη στο γειτονικό Caerphilly για να δούμε το χωριό και το ομώνυμο κάστρο. Η απόσταση από το Κάρντιφ είναι γύρω στα 15΄ με το τραίνο και με ένα ολιγόλεπτο περίπατο φτάνεις εύκολα στο Κάστρο.
Το κάστρο του Caerphilly είναι αναμφίβολα μαζί με το αντίστοιχο του Κάρντιφ από τα σπουδαιότερα κάστρα στην Ουαλία και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα μεσαιωνικά κτίρια στη Δυτική Ευρώπη.

Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Caerphilly και περιβάλλεται από δύο τεράστιες λίμνες. Παρόλη όμως την μεγάλη προσέλευση τουριστών μας φάνηκε παράξενο που η πόλη δεν έχει και την ανάλογη υποδομή, δύο μόνο απλές καφετέριες κοντά στην είσοδο του κάστρου.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η κατασκευή του κάστρου, καθώς χτίστηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχεδόν μόλις σε τρία χρόνια, μεταξύ του 1268 και του 1271 από τον Αγγλο - Νορμανδό Λόρδο Gilbert de Clare. Ακόμα και με τα σύγχρονα μέσα αμφιβάλλει κανείς αν είναι εφικτό να κατασκευαστεί ένα τέτοιο τεράστιο πέτρινο φρούριο μέσα σε μόλις τρία χρόνια. Το γεγονός ότι το κατάφεραν αυτό πριν από 700 χρόνια κάνει το κάστρο του Caerphilly αρκετά αξιοσημείωτο.
Εντύπωση σου προξενεί και η τοποθεσία που διάλεξαν για να κτίσουν αυτό το τεράστιο φρούριο.
Αντί να διαλέξουν ένα υπερυψωμένο βραχώδες μέρος, προτίμησαν να το κτίσουν σε μία πεδιάδα. Εν τούτοις οι λίμνες που περιτριγυρίζουν όλο το κάστρο το έκαναν απόρθητο και έτσι όλος αυτός ο σχεδιασμός αποδείχτηκε πολύ πετυχημένος γιατί το κάστρο δεν υπέκυψε ποτέ σε πολιορκία. Βέβαια βοήθησε και ο ομόκεντρος σχεδιασμός του οικοδομήματος - ουσιαστικά ένα κάστρο μέσα στα τείχη του άλλου κάστρου. Όλο αυτό ήταν μία επαναστατική εξέλιξη της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής.

Εξωτερικά παρατηρώντας το δεν σε εντυπωσιάζει και πολύ, μόνο όταν περνάς την εξωτερική τάφρο καταλαβαίνεις το πραγματικό όγκο του. Απλώνεται σε έκταση μεγαλύτερη των 30 στρεμμάτων και αναφέρεται σαν το δεύτερο μεγαλύτερο κάστρο στη Βρετανία μετά το κάστρο του Windsor. Το 1776 το κάστρο πέρασε, όπως και το αντίστοιχο του Κάρντιφ, στην οικογένεια των Butes και άρχισαν επισκέπτες να έρχονται στο κάστρο. Σε πολλά διαμερίσματα δεν έχουν ολοκληρωθεί οι ανακαινίσεις και έτσι κάποια μόνο τμήματα είναι επισκέψιμα. Στο μέσο του κάστρου εντύπωση σου κάνει ένας μεσαιωνικός πύργος που γέρνει 10 μοίρες από την κατακόρυφη θέση, πιθανότατα λόγω κάποιας καθίζησης και έχει ονομαστεί χαρακτηριστικά ''ο Ουαλικός πύργος της Πίζας''. Το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό από κοντά. Το κάστρο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 10:00’ έως τις 4:00’ το απόγευμα και το εισιτήριο κοστίζει £ 5.50.

Επιστρέφοντας πίσω στο Κάρντιφ κατευθυνθήκαμε λίγο πιό βόρεια του κέντρου και συγκεκριμένα για το Gorsedd Gardens, όπου εκεί είναι συγκεντρωμένα τα ωραιότερα δημόσια κτίρια του Κάρντιφ.
Γύρω από το συμπαθητικό αυτό πάρκο βρίσκονται τα κτίρια του Πανεπιστημίου (από συνάδελφο που έχει σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ, μου έλεγε ότι το συγκεκριμένο συγκαταλέγεται στα κορυφαία της Βρετανίας), το Δικαστικό μέγαρο, το Δημαρχείο και το σημαντικότερο όλων το Εθνικό Μουσείο του Κάρντιφ.

το Δικαστικό Μέγαρο

το Δημαρχείο

Αφού χαζέψαμε εξωτερικά όλα τα κτίρια και βγάλαμε τις σχετικές φωτογραφίες, στο Δημαρχείο μάλιστα πετύχαμε και ένα γάμο όπου οι νεόνυμφοι είχαν έλθει με ένα γραφικό πούλμαν εποχής, προχωρήσαμε στο τρίτο στη σειρά κτίριο στο Εθνικό Μουσείο.

το Εθνικό Μουσείο

Με τα τρία κτίρια στη σειρά, τα Δικαστήρια, το Δημαρχείο και το Μουσείο, η γειτονιά αυτή είναι αρχιτεκτονικά από τις πιό ωραίες και από τις πιό ενδιαφέρουσες του Κάρντιφ.
Η επίσκεψη στο μουσείο ήταν αληθινή έκπληξη. Ποτέ δεν το περίμενα ότι θα συναντούσαμε ένα τόσο ολοκληρωμένο και πλήρες μουσείο. Στην πραγματικότητα είναι συνδυασμός τριών μουσείων. Είναι μουσείο τέχνης με συλλογή από πίνακες, γλυπτά, πορσελάνες, κεραμικά, όπου ξεχωρίζουν έργα των Βαν Γκογκ, Μονέ και Πικάσσο. Παράλληλα είναι μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τα υπόλοιπα που συναντάμε σε όλες τις μεγάλες πόλεις με τους γνωστούς δεινόσαυρους, τα ζώα, τα πτηνά και τα έντομα. Τέλος συναντάμε το σημαντικότερο όλων, το τμήμα της Αρχαιολογίας, με ευρήματα από τη Λίθινη εποχή, την εποχή του Χαλκού και του Σιδήρου, έως τα Ρωμαϊκά και Μεσαιωνικά χρόνια.
Το Μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά εκτός της Δευτέρας και η είσοδος είναι ελεύθερη. Αν κάποτε βρεθείτε από αυτά τα μέρη ας συμπεριλάβετε στην περιήγηση σας και μία επίσκεψη σε αυτό το συναρπαστικό μουσείο και σίγουρα θα βγείτε εντυπωσιασμένοι.

Εντύπωση μας έκαναν αυτοί οι τρείς πίνακες στη σειρά που διηγούνται μιά μικρή ιστορία.
Ο πρώτος απεικονίζει τη βασίλισσα Eleanor, τη ζηλιάρα σύζυγο του Ερρίκου του ΙΙ της Αγγλίας, η οποία κρατά ένα κύπελο με δηλητήριο προκειμένου να το δώσει στην ερωμένη του άντρα της, την Fair Rosamura (δεύτερος πίνακας). Αυτή γονατισμένη προσεύχεται και περιμένει να επιστρέψει ο εραστής της, ενώ από πίσω η βασίλισσα Eleanor κρυφοκοιτά και έρχεται να τη δηλητηριάσει (τρίτος πίνακας).

όπως και τα πορτραίτα του Dylan Thomas (ο μεγαλύτερος ποιητής και συγγραφέας της Ουαλίας) από τον ζωγράφο Augustus John, ο οποίος αφού πόζαρε μία φορά, ήταν συνεχώς ανήσυχος, στη δεύτερη και καλύτερη του έδωσε ένα μπουκάλι μπύρα και πόζαρε ήσυχα!

Επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο περάσαμε και πάλι από το κέντρο για τις τελευταίες φωτογραφίες σε πολλά όμορφα κτίρια.

όπως το κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης

Είχε φτάσει πιά αργά το απόγευμα και πλησίαζε η ώρα της αναχώρησης για το Λονδίνο. Αποχαιρετήσαμε το Κάρντιφ με τις καλύτερες εντυπώσεις και με τα πιό ωραία συναισθήματα.
Τελικά αξίζει το Κάρντιφ μία ευκαιρία?
Σίγουρα ναι, γιατί πέρα από μία τουριστική περιήγηση είναι και ένα ταξίδι στην ιστορία, στους θρύλους και τις παραδόσεις αυτής της συναρπαστικής πόλης.
Αν θα επισκεπτόμουνα ξανά αυτή την πόλη?
Σίγουρα και πάλι ναι, γιατί μου άρεσαν οι χαλαροί ρυθμοί της, οι ευγενικοί της άνθρωποι, οι παραξενιές της αλλά και γιατί έμειναν πολλά στην ευρύτερη περιοχή που αξίζουν να τα ζήσεις και να τα γνωρίσεις από κοντά.

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Θα μου επιτρέψετε η συνέχεια να είναι με μία μικρή φωτοϊστορία από το περσυνό Χριστουγεννιάτικο Λονδίνο. Δεν θα κουράσω με λεπτομέρειες, άλλωστε έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί διεξοδικά τόσα πολλά για αυτή την αγαπημένη πόλη, απλά θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ κάποιες εικόνες από τη δική μου ματιά ...

 

[romantic woman]

Πολλά μπράβο για την ιστορία σου!!μου θύμισες την αγαπημένη αυτή πόλη στην οποία έχω να πάω πάααρα πολλά χρόνια...τότε δεν υπήρχε τίποτε από αυτά που αναφέρεις τώρα στην ιστορία σου στις αποβάθρες...αλλά τόχουμε πεί..οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να φτιάχνουν δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη του γι αυτό λατρεύω αυτό το νησί!
Νάσαι καλά,μου έδωσες το έναυσμα για να βάλω στο πρόγραμμα το Κάρντιφ!

 

[vasnorth]

Πολλά μπράβο για την ιστορία σου!!μου θύμισες την αγαπημένη αυτή πόλη στην οποία έχω να πάω πάααρα πολλά χρόνια...τότε δεν υπήρχε τίποτε από αυτά που αναφέρεις τώρα στην ιστορία σου στις αποβάθρες...αλλά τόχουμε πεί..οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να φτιάχνουν δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη του γι αυτό λατρεύω αυτό το νησί!
Νάσαι καλά,μου έδωσες το έναυσμα για να βάλω στο πρόγραμμα το Κάρντιφ!

Σ' ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που η ιστορία σου έφερε ωραίες αναμνήσεις. Γιατί στο τέλος ενός ταξιδιού αυτό μας μένει, οι εμπειρίες που ζήσαμε και οι αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα.
Όπως το είπες, το νησί αυτό είναι μοναδικό και ανεξάντλητο και κάθε φορά που πηγαίνω δε σταματά να με γοητεύει και θέλω συνεχώς να επιστρέφω...
Σου εύχομαι να βρεθείς σύντομα εκεί και να περάσεις και πάλι ωραίες μέρες στην πόλη αυτή, που και για μένα ήταν μία ευχάριστη έκπληξη.

 

[vickokka]

Πολύ όμορφη η ιστορία σου.Με πήγε πίσω στη δεκαετία του 90 γιατί έζησα στο Κάρντιφ ένα χρόνο για σπουδές!Ειναι πολυ γλυκια πολη και μου άρεσε πολυ!Εχω να πάω πολλα χρόνια και βλέπω ποσά καινούργια μέρη βρηκες όπως το Cardiff bay που τοτε δεν ηταν ανεπτυγμένο.Να εισαι καλα!

 

[vasnorth]

Πολύ όμορφη η ιστορία σου.Με πήγε πίσω στη δεκαετία του 90 γιατί έζησα στο Κάρντιφ ένα χρόνο για σπουδές!Ειναι πολυ γλυκια πολη και μου άρεσε πολυ!Εχω να πάω πολλα χρόνια και βλέπω ποσά καινούργια μέρη βρηκες όπως το Cardiff bay που τοτε δεν ηταν ανεπτυγμένο.Να εισαι καλα!

Χαίρομαι που σου άρεσε. Όταν ξεκίναγα να γράφω αυτή τη μικρή ιστορία είχα ενδοιασμούς αν αξίζει κάτι τέτοιο, γιατί σαν προορισμός δεν είναι και πολύ δημοφιλής. Όμως όπως είπες και εσύ τελικά είναι μιά πολύ γλυκιά πόλη και προσωπικά με εξέπληξε. Από ότι μου περιγράφετε και εσύ και η romantic woman, στην εποχή που ήσασταν εκεί, δεν είχε γίνει η αναβάθμιση του Cardiff Bay, επομένως τώρα πλέον με αυτές τις αλλαγές είναι καλή στιγμή κάποιος να επισκεφθεί το Κάρντιφ.

 

[giannismits]

To οτι ένα μέρος δεν είναι δημοφιλές δεν ακυρώνει την όποια αξία έχει. Και το ζητούμενο νομίζω είναι να μαθαίνουμε και άλλα μέρη εκτός από Παρίσια, Ρώμες και Λονδίνα. Οπότε καλά έκανες και μοιράζεσαι αυτό το ταξίδι μαζί μας να γνωρίσουμε και κάτι διαφορετικό.
Όπως έξω ξαναγράψει όλα τα μέρη μας δίνουν κάτι και σίγουρα η ματιά και οι εμπειρίες του καθενός κάνουν τη διαφορά για οποιοδήποτε προοορισμό.

 

[vasnorth]

4

Μετά τις ωραίες μέρες που περάσαμε στο Κάρντιφ, η συνέχεια θα ήταν σε ένα πολύ οικείο και αγαπημένο μέρος, στο εορταστικό Λονδίνο, που είχε φορέσει τα καλά του και περίμενε σαν ευγενικός οικοδεσπότης να μας καλοδεχτεί και να μας περιποιηθεί στο σπίτι του.

'Εχοντας επισκεφθεί πολλά και όμορφα μέρη σε διάφορες πόλεις του κόσμου, τα οποία και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, όμως μόνο το Λονδίνο με κέρδισε από την πρώτη στιγμή και είναι ίσως το μοναδικό μέρος που θέλω να πηγαίνω και να ξαναπηγαίνω...
Έτσι εδώ και πολλά χρόνια έχω την ευκαιρία τις μέρες της Πρωτοχρονιάς να βρίσκομαι πάντα εκεί και κάθε φορά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Φυσικά οποιαδήποτε εποχή και αν βρεθείς, αυτή η πόλη θα σε κερδίσει και θα σε ξελογιάσει, στις γιορτές όμως το κλίμα που θα συναντήσεις είναι μοναδικό.

Στην πορεία της ιστορίας ίσως θα φανώ αρκετά υπερβολικός στις εκφράσεις θαυμασμού για αυτή την υπέροχη πόλη, αλλά στη συγκεκριμμένη περίπτωση όμως το συναίσθημα υπερισχύει του μέτρου.

Πέρα από τα κλασσικά και χιλιοειπωμένα ότι είναι μία οργανωμένη πόλη με σπουδαία αρχιτεκτονική και μοναδικά πάρκα (πάντα πίστευα ότι είναι η πόλη με το περισσότερο πράσινο στην Ευρώπη, αλλά κάπου διάβασα τελευταία ότι την ξεπερνά μόνο το Βερολίνο - άλλη αγαπημένη περίπτωση και αυτή) κάποιες μικρές λεπτομέρειες που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια πιστεύω ότι συνθέτουν το παζλ που την κάνουν μοναδική.

Είναι μιά πόλη που σέβεται και αγαπά τους ανθρώπους. Είναι μιά πόλη μοναδική με τις παραξενιές και τις ιδιαιτερότητες της. Είναι όμως και μία πόλη με αισθητική, εκπέμπει πολιτισμό και το κυριότερο εκτιμά, προστατεύει αλλά και προβάλλει μοναδικά την ιστορική της κληρονομιά.

Περπατάς στους καλαίσθητους δρόμους και στα περιποιημένα πεζοδρόμια και δεν φοβάσαι μην σκοντάψεις σε οτιδήποτε άσχετο βρεθεί στο διάβα σου από διαφημιστικές κολώνες, δίκυκλα μέχρι δέντρα που έχουν να δουν κλάδεμα από την προηγούμενη δεκαετία.

Λένε ότι οι άνθρωποι αυτής της πόλης είναι ψυχροί και εκνευριστικά τυπικοί. Ίσως και να είναι έτσι, εκεί όμως θα σε αντιμετωπίσουν σαν άνθρωπο σε κάθε συναλλαγή με το Δημόσιο, αλλά και εκεί θα δεις να περιμένουν με υπομονή σε κάποια ουρά και όχι με κουτοπονηριά να σου κλέβουν τη σειρά.

Υπερηφανεύονται ότι έχουν το καλύτερο σύστημα ΜΜΜ και ότι μπορείς να βρεθείς από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη άνετα, γρήγορα και κυρίως με ακρίβεια στην ώρα. Πράγματι έτσι συμβαίνει και παρόλο που ο υπόγειος είναι παλιός και κάπου αρκετά βρώμικος, έκλεισε αισίως βέβαια και τα 150 χρόνια, τα τελευταία χρόνια όμως και λόγω των Ολυμπιακών έχει ξεκινήσει ένα εκτεταμένο project ανακαίνισης, όμως ξέρεις από πρίν ότι ξεκινώντας να πας στη δουλειά σου θα φτάσεις χωρίς άγχος και στον χρόνο που έχεις προγραμματίσει. Θα σε εντυπωσιάσει συγχρόνως όταν θα δεις στις πλατφόρμες των τραίνων να περιμένουν να βγουν πρώτα οι επιβάτες από το τραίνο που φτάνει στο σταθμό και όχι να βιάζονται να μπουν πρώτοι εμποδίζοντας τους να αποβιβαστούν.

Εκεί θα δεις να σταματά το αυτοκίνητο στη στροφή της διάβασης, παρόλο που το φανάρι έχει γίνει κόκκινο για τους πεζούς και δεν έχει προλάβει να περάσει ο κινητικά αδύναμος ηλικιωμένος, αλλά και τα αυτοκίνητα από πίσω να περιμένουν στην ουρά αδιαμαρτήρητα, όπως γίνεται και πρέπει να γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Θα δεις πάντα τον οδηγό του λεωφορείου να είναι καθαρός και περιποιημένος φορώντας τη στολή του αλλά και να κατεβαίνει από το λεωφορείο για να βοηθήσει την μαμά με το παιδικό καροτσάκι ή τον κινητικά αδύναμο με το αναπηρικό αμαξάκι να ανεβεί στο λεωφορείο.
Όταν θα χρειαστείς όμως να πάρεις ταξί ο οδηγός δεν θα σε ζαλίσει με την φλυαρία του ούτε θα σε ενοχλήσει με το τσιγάρο που θα ανάψει χωρίς την άδεια σου ή με τη μουσική που θα βάλει στο τέρμα.

Από την άλλη βέβαια θα συναντήσεις και ότι παράξενο και περίεργο φανταστείς τόσο σε εμφάνιση όσο και σε συμπεριφορά, που αρχικά θα σε ξενίσει, χωρίς όμως να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού ή ενόχλησης από τους υπόλοιπους κατοίκους.

Αγαπούν πολύ τα ζωάκια και το δείχνουν έμπρακτα με τα πολυάριθμα κατοικίδια που έχουν μαζί τους, αλλά συνάμα αγαπούν και το περιβάλλον και σέβονται τους συνανθρώπους τους και φροντίζουν όταν τα βγάλουν βόλτα να έχουν μαζί τους και την σχετική σακούλα για τις ακαθαρσίες τους.

Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι σε αυτή τη χώρα γεννήθηκε και ο χουλιγκανισμός, κατόρθωσε όμως η κοινωνία με σχέδιο και πρόγραμμα να τον αντιμετωπίσει και να τον τιθασεύσει. Κατόρθωσε όμως παράλληλα να διδάξει, κυρίως στα νέα άτομα, αγωγή αλλά και σεβασμό για την ιδιωτική και την δημόσια περιουσία και αυτό μπορείς να το παρατηρήσεις στα περίφημα γκράφιτι για παράδειγμα, να γίνονται σε ελεγχόμενο χώρο και όχι να ρυπαίνεται οποιοσδήποτε τοίχος ή και μνημείο ακόμα, που θα βρεθεί μπροστά τους.

Ανέκδοτο έχει καταντήσει και ο βροχερός καιρός και ότι ο ήλιος έχει πάρει διαζύγιο με αυτή την πόλη. Εντάξει, μπορεί στατιστικά οι βροχοπτώσεις να είναι περισσότερες από άλλες πόλεις, όμως το να περπατάς στο βροχερό Λονδίνο δεν είναι κάτι τρομερό, εκτός φυσικά των ακραίων καιρικών φαινομένων και ούτε χρειάζεται να έχεις επιδεξιότητες κασκαντέρ για να μπορέσεις να διασχίσεις ένα δρόμο και να φοβάσαι μην πέσεις σε καμμιά κρυμμένη λακούβα. Αλήθεια πως γίνεται να σκάβουν κάποιο δρόμο και την άλλη μέρα να μην αντιλαμβάνεσαι ότι εκεί την προηγούμενη γίνονταν έργα. Πάντα βέβαια θα συναντήσεις και την πινακίδα "ζητάμε συγνώμη για την οποιαδήποτε αναστάτωση που σας προκαλούμε", στο σημείο που γίνονται έργα, την οποία όταν πρωτοείδα δεν πίστευα στα μάτια μου.

Όλα αυτά αλλά και πολλά ακόμα, που θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να ειπωθούν, κάνουν για μένα αυτή την χώρα και αυτή την πόλη ιδιαίτερα ξεχωριστή. Βέβαια θα μου πεις ότι όλα αυτά τα παραπάνω που αναφέρεις τα συναντάς και σε άλλα μέρη του κόσμου ή ακόμα ότι σε αυτή την πόλη όλα είναι τέλεια και δεν βρίσκεις πράγματα που σε εκνευρίζουν ή σε ενοχλούν?
Δεν καταντά κουραστικό για παράδειγμα, κάποιες στιγμές ο υπερβολικός ζήλος που δείχνουν σε τύπους και σε κανόνες?
'Όπως τη φορά εκείνη που ο οδηγός πούλμαν ακύρωσε δρομολόγιο επειδή ένα από τα φώτα στην καμπίνα των επιβατών ήταν καμμένο!
'Η δεν συναντάς εξαθλιωμένες γειτονιές - γκέτο με περίεργους ανθρώπους όπου το σκέφτεσαι να τις διασχίσεις?
Δεν σε ενοχλεί όταν αργά το βράδυ περπατώντας έξω από παμπ βλέπεις μεθυσμένα άτομα να έχουν χάσει κάθε έλεγχο και να φοβάσαι να περάσεις από κοντά τους?
Αυτό είναι σίγουρο, γιατί το Λονδίνο δεν είναι μόνο το λούστρο του μεγαλόπρεπου ιστορικού κέντρου που θα επισκεφτεί ο τουρίστας, είναι και οι κακόφημες περιοχές, είναι και οι ταλαιπωρημένες γειτονιές ιδίως στα νότια της πόλης και γενικά όλα τα προβλήματα που ακολουθούν μία σύγχρονη μητρόπολη.
Όμως πιστεύω ότι τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά και αυτά τα συνάντησα στο μέγιστο βαθμό.
Αρκετά όμως φλυάρισα και σίγουρα σας κούρασα, ας ξεκινήσουμε λοιπόν τη βόλτα στις γειτονιές του Λονδίνου.

Γνωρίζω βέβαια ότι έχουν γραφτεί πολυάριθμες ιστορίες με χρήσιμες λεπτομέρειες, όπως και εξαιρετικές φωτοϊστορίες από τα παλιότερα μέλη του forum, με ξεχωριστές του @giannismits και της @echo2011, ίσως και άλλων που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.
'Ετσι δεν θα προσπαθήσω με αυτή την ιστορία να περιγράψω χρηστικές πληροφορίες όμως θα ήθελα και εγώ να προσθέσω κάποιες εικόνες από κάποιες γειτονιές αυτής της υπέροχης πόλης που οι περισσότεροι επισκέπτες βέβαια έχουν κάνει ένα πέρασμα από εκεί.

Τη βόλτα μας θα ήθελα να την ξεκινήσουμε από έναν αγαπημένο δρόμο, που πιστεύω ότι είναι και από τους ωραιότερους του Λονδίνου, την Regent Street.

όπου εκεί θα συναντήσουμε το εντυπωσιακό πολυκατάστημα Liberty, νομίζω ένα από τα πιό ξεχωριστά του Λονδίνου.

και μία παλαιότερη φωτογραφία

αλλά και το βράδυ η Regent Street φωταγωγημένη μοιάζει να βγήκε από παραμύθι

χαζεύοντας τα όμορφα κτίρια φτάνουμε στο Piccadilly Circus.
H πλατεία αυτή πήρε το όνομα της από τον ράφτη Roger Baker, ο οποίος ζούσε στην περιοχή και έγινε πλούσιος φτιάχνοντας πουκάμισα με ένα ειδικό κολλάρο που ονομαζόταν piccadil.

στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται και η πολυφωτογραφημένη Shaftesbury Memorial Fountain η οποία χτίστηκε το 1893 προς τιμήν του Λόρδου Shaftesbury, ενός φιλανθρώπου γνωστού για την στήριξη των φτωχών.
Το άγαλμα στην κορυφή του σιντριβανιού απεικονίζει τον Άγγελο της χριστιανικής φιλανθρωπίας, αλλά αργότερα μετονομάστηκε σε Αντέρωτα , που ήταν αδελφός του Έρωτα, του έλληνα θεού της αγάπης και της ομορφιάς.
Το σιντριβάνι είναι φτιαγμένο από χαλκό, αλλά το άγαλμα είναι φτιαγμένο από αλουμίνιο, ένα μέταλλο πολύτιμο στην εποχή του.

η Air Street, η μικρή πάροδος που ενώνει την Piccadily Str. με την Regent Str.

η Piccadilly Street

το Cafe Concerto με τα εντυπωσιακά γλυκά στις βιτρίνες.

και κάπου εκεί απέναντι βρίσκεται ένα από τα πιό φινετσάτα καταστήματα του Λονδίνου, το μοναδικό Fortnum & Mason. Το κατάστημα αυτό φημίζεται για την περίφημη ποικιλία τσαγιών που διαθέτει αλλά και για τα delicatessen τρόφιμα από την Βρετανία αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο. Η δε ιεροτελεστία της απόλαυσης ενός τσαγιού συνοδεία μιάς ποικιλίας από scones (μικρά κέικ) στον τελευταίο όροφο είναι μοναδική εμπειρία.
Το κατάστημα αυτό τις μέρες των Χριστουγέννων συγκεντρώνει πλήθος κόσμου, μικρών και μεγάλων, για να θαυμάσουν τις βιτρίνες του, όπου κάθε χρόνο παρουσιάζονται σκηνές από κάποιο παραμύθι.

οι βιτρίνες του 2013

απέναντι ξεκινά και η διάσημη Bond Street που ενώνει την Piccadilly Str. με την Oxford Str.

η Oxford Street με το φωταγωγημένο Selfridges

η Oxford Str. στολισμένη τα προηγούμενα χρόνια

λίγο πιό κάτω όμως από το Selfridges θα συναντήσουμε και ένα στενό δρομάκι την Gee's St. που πολλές φορές περνά απαρατήρητο και βγάζει σε μία όμορφη πλατεία, την St. Christopher's Place.

εκεί πίσω από το Selfridges, στον παράλληλο της Oxford Street, στην Wigmore Street συγκεκριμένα, βρίσκεται και το υπέροχο μουσείο τέχνης το Wallace Collection. Η είσοδος είναι ελεύθερη και νομίζω μία επίσκεψη εκεί, αν σας περισεύει χρόνος, θα σας εντυπωσιάσει.

φεύγοντας δε από το μουσείο, ευθεία στο δρόμο που θα μας βγάλει πάλι στην Oxford Str. στα δεξιά μας θα συναντήσουμε το σπίτι που πέρασε κάποια χρόνια από τη ζωή του ο Simon Bolivar.

Κάποιο πρωινό από τις επόμενες μέρες θα μας εύρισκε σε έναν δημοφιλή προορισμό για τους επισκέπτες αυτής της πόλης, στο γραφικό Notting Hill και στην περίφημη αγορά του Portobello.
Εδώ όμως θα μου επιτρέψετε να κάνω μία παρένθεση και να σημειώσω το λόγο που με έκανε να ξαναπάω σ΄αυτη την ωραία γειτονιά.
Μία από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς είναι και η Τζούλια Ρόμπερτς και φυσικά την περίφημη ταινία "Notting Hill" ή "Μιά βραδιά στο Νότινγκ Χιλ" όπως είναι πιό γνωστή, δεν χορταίνω να τη βλέπω και να την ξαναβλέπω.
Έτσι σε κάθε ταξίδι στο Λονδίνο σχεδίαζα κάποια στιγμή να περάσω και από αυτά τα μέρη για να δώ τα σημεία όπου γυρίστηκαν σκηνές της ταινίας, είχαν περάσει και πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο Portobello και θα ήταν ωραίο ένα πέρασμα από εκεί, αλλά όλο το ανέβαλα.
Σε αυτό το τελευταίο ταξίδι ξεκίνησα αποφασισμένος να βρεθώ εκεί και να ανακαλύψω τα μέρη από όπου πέρασε η Τζούλια! (τι να κάνουμε έχω μεγάλο κολλημα).
Πράγματι ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκα ένα site που σου δείχνει με λεπτομέρειες τα αυθεντικά σημεία στα οποία έχουν γυριστεί οποιαδήποτε ταινία θελήσεις να βρεις.

http://www.movie-locations.com/movies/n/nottinghill.html#.VGXsnWc1-Sp

παίρνοντας τον υπόγειο η πιο βολική στάση είναι η Ladbroke Grove

το περίφημο βιβλιοπωλείο του Χιου Γκραντ στο 142 Portobello Road, το οποίο πλέον είναι προς πώληση

το σπίτι με την "μπλέ πόρτα" στο 280 Westbourne Park Road

91 Lansdowne Road, το σπίτι των φίλων όπου ο Χιού Γκραντ συνόδεψε την Τζούλια Ρόμπερτς

και η αρχή της αγοράς του Portobello.

τελικά τη Τζούλια την ξαναβρήκα στο Notting Hill... έστω και αν δεν μου μίλησε

επιστρέφοντας στο κέντρο περνάμε και από την κοντινή γειτονιά της Bayswater, μιάς περιοχής που την επισκέπτομαι πάντα πολλές φορές για τα έθνικ εστιατόρια της, για ένα περίπατο στο παλιότερο Shopping Centre της Ευρώπης, το Whiteleys, αλλά και για να ανάψω ένα κεράκι στην Moscow Road, στον ελληνόρθοδοξο καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας. Εκεί εξάλλου στην αρχή της Queensway έχω βρει και τα ανταλλακτήρια με τις καλύτερες ισοτιμίες για το ευρώ.

το Whiteleys

από την Bayswater η συνέχεια θα ήταν με τα λεωφορεία 94 και με αλλαγή στην Marble Arch με το 137 στην άλλη σημαντική εμπορική περιοχή, στο κομψό Knightsbridge και συγκεκριμένα στη Brompton Road. Εκεί φυσικά πόλος έλξης χιλιάδων επισκεπτών είναι το εντυπωσιακό Harrods, ένα εμβληματικό κατάστημα με μεγάλη ιστορία να το ακολουθεί.

και μία παλαιότερη φωτογραφία, εκτός εορτών

όπου ένα πρωινό είδαμε κόσμο στην ουρά, στις 9:55', να περιμένει να ανοίξουν οι πόρτες

η Brompton Road

στην ευθεία όμως της Brompton Road και συγκεκριμένα στην Cromwell Road θα συναντήσουμε δύο από τα σπουδαιότερα μουσεία του Λονδίνου, που ένας επισκέπτης οφείλει να τα συμπεριλάβει στο πλάνο με τα αξιοθέατα που πρέπει να επισκεφθεί.
Το Victoria & Albert Museum (γνωστό και με τα αρχικά του ως V & A, που προσωπικά είναι και το αγαπημένο μου μουσείο )

αλλά και το εξαιρετικό Natural History Museum

Πίσω όμως από το Harrods και διασχίζοντας την κομψή Sloane Street με τις ακριβότερες φίρμες συγκεντρωμένες εκεί (ο ανταγωνιστικός δρόμος της Bond Street) θα βρεθούμε σε μία πό τις ωραιότερες γειτονιές του Λονδίνου, στο αριστοκρατικό Chelsea.
Με την όμορφη Sloane Square στο κέντρο της

στο βάθος η Sloane Street που οδηγεί στο Knightsbridge και στην Brompton Road, αλλά και στο άλλο σπουδαίο πολυκατάστημα, το Harvey Nichols

εκεί στην πλατεία βρίσκεται και το πολυκατάστημα Peter Jones, αδελφάκι του γνωστού John Lewis της Oxford Str. το οποίο αν και εξωτερικά δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό, εν τούτοις οι βιτρίνες ήταν φτιαγμένες με πολλή φαντασία

όπως μία κουκουβάγια με είδη οικιακής χρήσης

ή μία μύγα με ξυριστικά είδη

λίγο πιό κάτω θα συναντήσουμε και την Duke of York Square με την εντυπωσιακή Saatchi Gallery.
Ενα νέο σχετικά μουσείο που πρωτολειτούργησε πριν από εικοσιπέντε περίπου χρόνια και είναι αφιερωμένο στη σύγχρονη τέχνη. Είναι ανοικτό καθημερινά από τις 10:00' έως τις 18:00' και η είσοδος είναι δωρεάν.

αλλά και "δυνατά" αυτοκίνητα στους γύρω δρόμους

Εδώ όμως ας κάνουμε ένα διάλειμμα γιατί μάλλον θα σας κούρασα αρκετά και θα συνεχίσουμε αργότερα με περισσότερες εικόνες...

 

[Kanel28]

Πάντα ότι και να πεις και ότι και να δείξεις για το αγαπημένο Λονδίνο δεν είναι αρκετό...

Εκεί θα δεις να σταματά το αυτοκίνητο στη στροφή της διάβασης, παρόλο που το φανάρι έχει γίνει κόκκινο για τους πεζούς και δεν έχει προλάβει να περάσει ο κινητικά αδύναμος ηλικιωμένος, αλλά και τα αυτοκίνητα από πίσω να περιμένουν στην ουρά αδιαμαρτήρητα, όπως γίνεται και πρέπει να γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Χιχι επίτρεψε μου να πω ότι αυτό δεν ισχύει σε όλη την Αγγλία. Αν ακολουθούσα τη Λονδρέζικη "καλομαθημένη" τακτική των πεζών, τώρα θα έπαιζα την άρπα μου στα σύννεφα

 

[vasnorth]

Πάντα ότι και να πεις και ότι και να δείξεις για το αγαπημένο Λονδίνο δεν είναι αρκετό...


Χιχι επίτρεψε μου να πω ότι αυτό δεν ισχύει σε όλη την Αγγλία. Αν ακολουθούσα τη Λονδρέζικη "καλομαθημένη" τακτική των πεζών, τώρα θα έπαιζα την άρπα μου στα σύννεφα

Φυσικά και δεν ισχύει παντού και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Το έχω διαπιστώσει και εγώ σε κάποιο προάστιο του Brighton, αλλά στο Λονδίνο νομίζω ότι ισχύει στο μέγιστο. Όπως βέβαια το αντίθετο, αν προσπαθήσεις να διασχίσεις δρόμο εκτός διάβασης και δεν έχεις υπολογίσει σωστά την απόσταση από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, τότε όχι μόνο κινδυνεύεις αλλά σίγουρα θα τα "ακούσεις" και από τους οδηγούς.

 

[echo2011]

Φανταστικές φωτογραφίες και πολύ χρήσιμες πληροφορίες! Ευχαριστώ και για την αναφορά στην ιστορία μου
Ήμουν το Σάββατο στην αγορά του Portobello, θα ήταν ωραία να είχα δει νωρίτερα την ιστορία σου και να εντοπίσω τα σημεία που αναφέρεις.. Γύρισα σήμερα τα χαράματα και ακόμα είμαι στους ρυθμούς του μαγικού Λονδίνου..
Δεν έχω πάει στο Cardiff, ούτε γνώριζα για αυτό, αλλά από τις φωτος σου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον προορισμός!