ka8y
Member
- Μηνύματα
- 66
- Likes
- 311
- Επόμενο Ταξίδι
- Ισλανδία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παταγονία
Μέρα 3η
Ξυπνήσαμε το πρωί με μια ομίχλη, μια μουντάδα, μια ψύχρα...
Πριν φύγουμε είχαμε ρίξει μια ματιά στον καιρό, 20C με 5 C την νύχτα έλεγε, λέμε νύχτα ποσο θα κυκλοφορήσουμε, ας πάρουμε ένα μπουφανάκι για τον μικρό και εμείς βολευόμαστε και με καμιά ζακέτα. Αμα κάνει πολύ κρύο, θα μπούμε σε ενα μαγαζί να πάρουμε (όσο είδατε εσείς μαγαζί, είδα και εγώ).
Πρωί λοιπόν, βγήκαμε βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη - την είχαμε δει λίγο και το προηγούμενο απόγευμα με τα πόδια- ψάχνοντας κάτι σε καφε/φούρνο να φάμε κάτι και να πάρουμε και ένα καφέ. Τελικά βρήκαμε ένα μαγαζάκι, με νοήματα συννενοηθήκαμε, καφέ δεν είχε, και on the road again! Είχαμε 300 χλμ μέχρι την suceava... ναι αλλά δεν ήταν 2 και 3 ώρες οδήγηση, αλλα 5 όπως έλεγε το google maps!
Όσο πηγαίναμε βόρεια τόσο άλλαζε το σκηνικό. Πιο αγροτιά, πιο πολύ τρακτέρ, πιο φτώχια, πιο κάρο.. πολύ κάρο στους δρόμους! Οι δικοί μας μας είχαν προειδοποιήσει (για πριν 30 χρονια ξαναλέω) οτι μέσα στα σκοτάδια εμφανιζόταν απο το πουθενά κάρα... Ε αυτο δεν έχει αλλάξει!
Στην πρώτη πολη που συναντήσαμε πήραμε ένα καφέ, και μετα ο δρόμος ανέβαινε βουνο, κατέβαινε βουνο, καταπληκτικά φθινοπωρινά τοπία, μάθαμε στον μικρό για τα φυλοβολλα και τα αειθαλή δέντρα, αρχίσαμε όμως να πεινάμε... και στην μέση του πουθενά... μια μικρή συστάδα απο παραγκες, και άνθρωποι να ψήνουν Kürtős!
Πήραμε έναν, και τον είχαμε και τον παιδεύαμε οποτε πεινούσαμε μεχρι το απόγευμα! Πεντανόστιμο πράγμα.. σαν τσουρέκι αλλα σε κωνικό σχήμα...
Παρόλες τις στροφές και το ανέβα-κατέβα ο δρόμος ήταν πολύ καλός.
Κάποια στιγμή τελειώνει το βουνο, και αρχίζουμε να περνάμε απο τα χωριά. Τρακτερ παντού, κάρα παντού, το όριο στα 80 και μέσα στα χωριά 50. Η αδερφή μου γενικώς οδηγεί αργά και προσεκτικά. Οπότε οταν μας σταματήσε η αστυνομία και μας είπανε οτι τρέχαμε με 70 μέσα σε ενα χωριό... φρικάραμε! Γιατι μας πήραν το διπλωμα και πήγαν μέσα στο περιπολικό για κανα 15λεπτο. Και μετα απο όλες τις ιστορίες που είχαμε ακούσει σκεφτόμασταν
1)Δεν έχουμε αλλάξει παρα ελάχιστα ron δεν μπορούμε ούτε να τους λαδώσουμε, ούτε να πληρώσουμε πρόστιμο
2)Ειναι αληθινοί αστυνομικοί?
3)Τι θα κάνουμε αν μας πάρουν πινακίδες?
Ξαφνικά ακούμε ένα μπιπ απο το αυτοκίνητο καταλαβαίνουμε οτι έχουμε ανοιχτά φωτα και φώτα ομίχλης και τα κλείνουμε. Περνάνε ακομα 10 λεπτά, εμφανίζεται ο αστυνομικός μας εξηγει σε σπασμένα αγγλικά οτι μας έβαλε ποντους στο point system αλλα δεν χρειάζεται να πληρώσουμε! Τέλεια λέμε και ξεκινάμε να φύγουμε.. γυρνάμε το κλειδί... τίποτα. Είχαμε μεινει απο μπαταρία. Κοιτάμε για καλώδια, δεν έιχε. Πάει η sister, μιλάει στους αστυνόμους, μπαίνει ο ένας μέσα, γυρίζει το κλειδί, φυσικά τίποτα.. να σπρώξουμε λέει ο άλλος. (Το παιδί τόση ώρα, δεμένο στο πίσω κάθισμα). Σπρώχνουμε λοιπόν, σε 6-7 μέτρα τσαααακ παίρνει το αυτοκίνητο, μαρσάρει ο αστυνομικός, λέμε θα σταματήσει τώρα, ομως αυτος γκαζώνει και τον βλέπουμε να απομακρύνεται με το παιδί μέσα. Τα δευτερόλεπτα αυτά ένω εμείς τρέχαμε έξω απο το αυτοκίνητο να το προλάβουμε περάσαν 1000 σκέψεις απο το μυαλό "Δεν γίνεται να φύγει ειναι εδω ο αλλος αστυνομικός με το περιπολικό. Δεν γινεται να ειναι fake αστυνομικός, μας έδωσε κλήση", και ευτυχώς κόβει, και λέμε θα σταματήσει.. όμως ΟΧΙ, έκανε αναστροφή (σε διπλή γραμμή έτσι?) και γύρισε... για δευτερόλεπτα πάλι σκεφτόμουν οτι πάει σκοτώθηκε το παιδι, διαλύθηκε το αυτοκίνητο...
Ευτυχώς μας τα φέρανε και τα δύο σώα και αβλαβή και συνεχίσαμε με 45 λεπτά χαμένα τον δρόμο για την Suceava...
Ξυπνήσαμε το πρωί με μια ομίχλη, μια μουντάδα, μια ψύχρα...
Πριν φύγουμε είχαμε ρίξει μια ματιά στον καιρό, 20C με 5 C την νύχτα έλεγε, λέμε νύχτα ποσο θα κυκλοφορήσουμε, ας πάρουμε ένα μπουφανάκι για τον μικρό και εμείς βολευόμαστε και με καμιά ζακέτα. Αμα κάνει πολύ κρύο, θα μπούμε σε ενα μαγαζί να πάρουμε (όσο είδατε εσείς μαγαζί, είδα και εγώ).
Πρωί λοιπόν, βγήκαμε βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη - την είχαμε δει λίγο και το προηγούμενο απόγευμα με τα πόδια- ψάχνοντας κάτι σε καφε/φούρνο να φάμε κάτι και να πάρουμε και ένα καφέ. Τελικά βρήκαμε ένα μαγαζάκι, με νοήματα συννενοηθήκαμε, καφέ δεν είχε, και on the road again! Είχαμε 300 χλμ μέχρι την suceava... ναι αλλά δεν ήταν 2 και 3 ώρες οδήγηση, αλλα 5 όπως έλεγε το google maps!
Όσο πηγαίναμε βόρεια τόσο άλλαζε το σκηνικό. Πιο αγροτιά, πιο πολύ τρακτέρ, πιο φτώχια, πιο κάρο.. πολύ κάρο στους δρόμους! Οι δικοί μας μας είχαν προειδοποιήσει (για πριν 30 χρονια ξαναλέω) οτι μέσα στα σκοτάδια εμφανιζόταν απο το πουθενά κάρα... Ε αυτο δεν έχει αλλάξει!
Στην πρώτη πολη που συναντήσαμε πήραμε ένα καφέ, και μετα ο δρόμος ανέβαινε βουνο, κατέβαινε βουνο, καταπληκτικά φθινοπωρινά τοπία, μάθαμε στον μικρό για τα φυλοβολλα και τα αειθαλή δέντρα, αρχίσαμε όμως να πεινάμε... και στην μέση του πουθενά... μια μικρή συστάδα απο παραγκες, και άνθρωποι να ψήνουν Kürtős!
Πήραμε έναν, και τον είχαμε και τον παιδεύαμε οποτε πεινούσαμε μεχρι το απόγευμα! Πεντανόστιμο πράγμα.. σαν τσουρέκι αλλα σε κωνικό σχήμα...
Παρόλες τις στροφές και το ανέβα-κατέβα ο δρόμος ήταν πολύ καλός.
Κάποια στιγμή τελειώνει το βουνο, και αρχίζουμε να περνάμε απο τα χωριά. Τρακτερ παντού, κάρα παντού, το όριο στα 80 και μέσα στα χωριά 50. Η αδερφή μου γενικώς οδηγεί αργά και προσεκτικά. Οπότε οταν μας σταματήσε η αστυνομία και μας είπανε οτι τρέχαμε με 70 μέσα σε ενα χωριό... φρικάραμε! Γιατι μας πήραν το διπλωμα και πήγαν μέσα στο περιπολικό για κανα 15λεπτο. Και μετα απο όλες τις ιστορίες που είχαμε ακούσει σκεφτόμασταν
1)Δεν έχουμε αλλάξει παρα ελάχιστα ron δεν μπορούμε ούτε να τους λαδώσουμε, ούτε να πληρώσουμε πρόστιμο
2)Ειναι αληθινοί αστυνομικοί?
3)Τι θα κάνουμε αν μας πάρουν πινακίδες?
Ξαφνικά ακούμε ένα μπιπ απο το αυτοκίνητο καταλαβαίνουμε οτι έχουμε ανοιχτά φωτα και φώτα ομίχλης και τα κλείνουμε. Περνάνε ακομα 10 λεπτά, εμφανίζεται ο αστυνομικός μας εξηγει σε σπασμένα αγγλικά οτι μας έβαλε ποντους στο point system αλλα δεν χρειάζεται να πληρώσουμε! Τέλεια λέμε και ξεκινάμε να φύγουμε.. γυρνάμε το κλειδί... τίποτα. Είχαμε μεινει απο μπαταρία. Κοιτάμε για καλώδια, δεν έιχε. Πάει η sister, μιλάει στους αστυνόμους, μπαίνει ο ένας μέσα, γυρίζει το κλειδί, φυσικά τίποτα.. να σπρώξουμε λέει ο άλλος. (Το παιδί τόση ώρα, δεμένο στο πίσω κάθισμα). Σπρώχνουμε λοιπόν, σε 6-7 μέτρα τσαααακ παίρνει το αυτοκίνητο, μαρσάρει ο αστυνομικός, λέμε θα σταματήσει τώρα, ομως αυτος γκαζώνει και τον βλέπουμε να απομακρύνεται με το παιδί μέσα. Τα δευτερόλεπτα αυτά ένω εμείς τρέχαμε έξω απο το αυτοκίνητο να το προλάβουμε περάσαν 1000 σκέψεις απο το μυαλό "Δεν γίνεται να φύγει ειναι εδω ο αλλος αστυνομικός με το περιπολικό. Δεν γινεται να ειναι fake αστυνομικός, μας έδωσε κλήση", και ευτυχώς κόβει, και λέμε θα σταματήσει.. όμως ΟΧΙ, έκανε αναστροφή (σε διπλή γραμμή έτσι?) και γύρισε... για δευτερόλεπτα πάλι σκεφτόμουν οτι πάει σκοτώθηκε το παιδι, διαλύθηκε το αυτοκίνητο...
Ευτυχώς μας τα φέρανε και τα δύο σώα και αβλαβή και συνεχίσαμε με 45 λεπτά χαμένα τον δρόμο για την Suceava...
Last edited:
Μπλε οδηγούς αγόραζα παλιά με έξτρα χάρτες μέσα
