Αυστραλία Αυστραλία-East Coast

[liz]

Ένας Ολλανδός, ένας Κινέζος, ένας Πορτογάλος και μια Ελληνίδα αποφάσισαν να νοικιάσουν ένα αμάξι και να γυρίσουν για δυο βδομάδες την ανατολική ακτή της Αυστραλίας για να ξεχαρμανιάσουν μετά την εξεταστική. Ξεκίνησαν από το Σύδνεϋ με σκουφιά και πανωφόρια και κατέληξαν στο νησί Whitsunday με μαγιό, χόρτασε το μάτι τους μπλε και πράσινο, είδαν μερικές από τις ωραιότερες παραλίες που έχουν δει ποτέ στη ζωή τους, επισκέφτηκαν τη μεγαλύτερη αμμώδη νήσο του πλανήτη, χάϊδεψαν κοάλα, έφαγαν κλοτσιά από καγκουρό, είδαν φάλαινες και δελφίνια κι ερωτεύτηκαν ακόμη περισσότερο την όμορφη αυτή χώρα.

Βάλαμε πάλι τα backpacks μας στους ώμους, όλοι εκτός από τον Ολλανδό μας που ήρθε με τη βαλίτσα με τα ροδάκια και το κολαριστό του ριγέ πουκάμισο «Σας παρακαλώ μην αρχίσετε να με δουλεύετε όταν θα προσπαθώ να την σύρω στην άμμο». Η μεταμόρφωσή του μετά από λίγες μέρες εντυπωσιακή: εκεί που αρνιόταν να φορέσει μπλούζα που να μην έχει κολάρο και να εμφανιστεί δημόσια χωρίς τζελ στο μαλλί, κατέληξε μαυρισμένος (προς το κόκκινο) να κυκλοφορεί με ατημέλητο μαλλί και φανελάκι (κοινώς τον κάναμε σαν τα μούτρα μας).

Με μουσική υπόκρουση το σουρεαλιστικό CD “Roadtrip classics” που μας έγραψε ο Πορτογάλος (προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα μουσικά γούστα όλων που κυμαίνονται από σκα σε ποπ και από τρανς σε ροκ) αφήσαμε ένα σαββατιάτικο πρωϊνό του Ιούλη πίσω μας το Σύδνεϋ και σε 1,5-2 ώρες φτάσαμε στην πρώτη μας στάση: Hunter Valley, ένας από τους μεγάλους πόλους έλξης τουριστών λόγω των περίπου 120 κελαριών του. Από κρασιά κανείς μας δεν είχε ιδέα, οπότε περάσαμε πρώτα από το κέντρο πληροφόρησης, πήραμε χάρτες και προτεινόμενες διαδρομές για τις μόλις 3 ώρες που θα περνούσαμε εκεί, δοκιμάσαμε κρασιά, τυριά και λιωμένη σοκολάτα με φράουλες και κινήσαμε για το Port Macquarie όπου θα περνούσαμε το πρώτο μας βράδυ. Στο δρόμο χαζεύαμε τον αυστραλιανό ουρανό που όλοι μας λατρεύουμε γιατί μας φαίνεται τόσο διαφορετικός από αυτόν που έχει συνηθίσει ο καθένας στην πατρίδα του. Φαντάζει απέραντος σαν να βρίσκεται πολύ πιο ψηλά και όποτε ήταν καταγάλανος με άσπρα σύννεφα μουρμουρίζαμε τραγουδιστά όλοι μαζί “the Siiiimpsoοοns”. Ξαφνικά με ταρακουνάει ο ένας και μου δείχνει ψηλά “Bat-time!”, φωνάζουμε βλέποντας ένα κατάμαυρο, τεράστιο κοπάδι από εκατοντάδες νυχτερίδες να πετάει στον ουρανό. Έτσι αποκαλούμε την συγκεκριμένη ώρα και στο Σύδνεϋ, όταν με τη δύση του ήλιου ακόμα και στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, βγαίνουν τσάρκα κοπάδια νυχτερίδες.




Την επόμενη μέρα πήραμε σβάρνα όποιο φάρο βρισκόταν στον δρόμο μας. Ξεκινήσαμε με αυτόν του Port Macquarie και συνεχίσαμε με τον λεγόμενο Smoky Cape Lighthouse όπου ζήσαμε το πρώτο highlight του ταξιδιού μας. Πήραμε το μονοπάτι που βρίσκεται κοντά του και αφού κατηφορίσαμε για 800 μέτρα φτάσαμε στην Smoky beach που μας έκλεψε την καρδιά. Πατήσαμε το πόδι μας στην έρημη τεράστια παραλία, πετάξαμε τα παπούτσια μας κι αρχίσαμε να τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη προς τη θάλασσα. Χαζεύαμε τα κύματα που έσκαγαν στα βράχια, πλατσουρίσαμε τα πόδια μας στα ρηχά, ξαπλώσαμε στην άμμο και κοιτούσαμε χαρούμενοι το φάρο που δέσποζε τώρα ψηλά και μακριά και βγάζαμε φωτογραφίες με τα αποτυπώματα των ποδιών μας που ήταν και τα μοναδικά στην παραλία. Κατευχαριστημένοι, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και μετά από λίγες ώρες φτάσαμε στο Byron Bay την ώρα που οι φοίνικες και τα υπόλοιπα δέντρα είχαν βαφτεί μαύρα και ο ουρανός σε μωβ, κόκκινες και πορτοκαλί αποχρώσεις. Κάναμε τη βόλτα μας, μετρήσαμε πεφταστέρια καθισμένοι στην παραλία και μετά παρακολουθήσαμε τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Ο Ολλανδός και ο Πορτογάλος ήταν ομολογουμένως αρκετά συγχυσμένοι μετά τη λήξη, αλλά μετά από λίγες ώρες, νωρίς το πρωϊ, το ξεπέρασαν με τα όμορφα τοπία που αντίκρυσαν.



View attachment 6088

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[10900km]

Χαίρομαι για σένα. Ειλικρινά. Δεν ξέρω πόσο έχεις ταξιδέψει ήδη και πόσο θα καταφέρεις να ταξιδέψεις στο μέλλον, όμως κάτι μου λέει πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, το συγκεκριμένο ταξίδι θα το έχεις πάντα στις πρώτες θέσεις των πιο αγαπημένων σου. Καλή παρέα, αυτοκίνητο, και last but most definitely not least, Αυστραλία. Άπαιχτο πακέτο.

 

[pattyyy]

Noμίζω πως μόλις ξεκίνησε μια καταπληκτική ιστορία! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[liz]

Χαίρομαι για σένα. Ειλικρινά. Δεν ξέρω πόσο έχεις ταξιδέψει ήδη και πόσο θα καταφέρεις να ταξιδέψεις στο μέλλον, όμως κάτι μου λέει πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, το συγκεκριμένο ταξίδι θα το έχεις πάντα στις πρώτες θέσεις των πιο αγαπημένων σου. Καλή παρέα, αυτοκίνητο, και last but most definitely not least, Αυστραλία. Άπαιχτο πακέτο.

Thanx! Όσον αφορά τα ταξίδια, έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου, σχεδιάζω κι ελπίζω...όσον αφορά την Αυστραλία την έχουμε δαγκώσει όλοι μαζί της κι έχουμε δει προς το παρόν ένα μικρό κομμάτι της μόνο.

 

[romantic woman]

Λιζάκι χαίρομαι πολύ για σένα!Μας λείπεις βέβαια από τις θεσσαλονικιώτικες συναντήσεις...αλλά βλέπω ότι περνάς καλά!μας μεταφέρεις πολύ όμορφες εικόνες μέσα από την αφήγηση σου,περιμένω κι εγώ τη συνέχεια!

 

[xenos]

Πολυ ομορφο και ενδιαφερον ξεκινημα.
Περιμενω τη συνεχεια....

 

[Soctama]

Τελειο ξεκίνημα...Μην αργείς πολύ την συνέχεια...

 

[liz]

Roadtrip (συν.)

Byron Bay, ένας ακόμη δημοφιλής προορισμός της ανατολικής ακτής, γνωστός για τους σέρφερς και τους χίπηδές του. Και φυσικά για τις υπέροχες παραλίες του, τόσες κι εδώ όπως και σε όλα τα μέρη από τα οποία περάσαμε που μου είναι αδύνατον να θυμηθώ ονόματα. Ξεκινήσαμε από την κεντρική παραλία και περπατήσαμε το Cape Byron Walking Track έχοντας ως προορισμό τον φάρο (πάλι) του Byron Bay, που είναι και το ανατολικότερο σημείο της ηπειρωτικής Αυστραλίας. Περάσαμε από το πάρκο όπου διάφοροι καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους...
​

Συνεχίσαμε να περπατάμε για λίγες ώρες και σ’όποια παραλία και να καταλήγαμε συναντούσαμε σέρφερς που είχαν σηκωθεί νωρίς το πρωί για να γλιστρήσουν με τις σανίδες τους στα κύματα, ανθρώπους που έτρεχαν κι έκαναν την πρωϊνή γυμναστική τους πριν την δουλειά και σκεφτόμασταν πόσο διαφορετική είναι η καθημερινότητα εδώ ενώ αράζαμε στις σχεδόν άδειες από κόσμο αμμουδιές. Ο Ολλανδός ενθουσιάστηκε και πείστηκε να μείνει για μερικά χρονάκια ακόμη «μια χαρά...Δευτέρα, Τρίτη δουλειά, Τετάρτη δουλειά και μετά σερφ...μετά πάλι δουλειά και Σαββατοκύριακο πάλι θα πηγαίνω στην παραλία για σερφ! οκ δεν ξέρω να κάνω σερφ αλλά θα κοιτάω τους σέρφερς».



Λίγο πριν ανεβούμε τα τελευταία σκαλιά που οδηγούσαν στον φάρο, σταθήκαμε για λίγο σε ένα από τα παρατηρητήρια και χαζεύαμε από μακριά τα δελφίνια ή προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε μεγάπτερες φάλαινες από τους πίδακες νερού που εκτοξεύουν όταν ανεβαίνουν στην επιφάνεια για ν’ αναπνεύσουν και που συναντώνται κατά μήκος της ανατολικής ακτής από Ιούλιο μέχρι Νοέμβριο, ερχόμενες από τα κρύα νερά της Ανταρκτικής.



Αφού είδαμε και αυτόν τον φάρο, τελευταίο του ταξιδιού, κινήσαμε για τον επόμενο προορισμό ακολουθώντας κατά γράμμα το πρόχειρό μας πρόγραμμα (που σχεδιάσαμε μια μέρα πριν φύγουμε καθισμένοι σ’ένα από τα αγαπημένα μας κινέζικα εστιατόρια στο κέντρο του Σύδνεϋ), κάνοντας μασάζ τους ώμους του καημένου του Κινέζου κι ενθαρρύνοντάς τον μιας και ήταν ο μοναδικός οδηγός της παρέας. Ο Ολλανδός χτυπιόταν πως θέλει να δει καγκουρό εδώ και τώρα και στο τέλος είδαμε ένα φαρδύ-πλατύ στο δρόμο χτυπημένο από αυτοκίνητο κι ησύχασε...επόμενος στόχος του να δει κοάλα. Φτάσαμε λοιπόν το μεσημεράκι στο πασίγνωστο Surfers Paradise που δεν μας άρεσε ιδιαίτερα, ειδικά συγκριτικά με τα υπόλοιπα μέρη που είδαμε. «Οκ, είμαι Κινέζος οπότε θέλω μια φωτογραφία εδώ» είπε γελώντας ο φίλος μας και πήρε πόζα κάτω από την ταμπέλα Surfers Paradise μπροστά από την ομώνυμη παραλία.



Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Brisbane, πρωτεύουσα του Queensland και την περπατήσαμε για ώρες μέχρι αργά το βράδυ. Μετά από τις φυσικές ομορφιές που είδαμε δεν μας πολυάρεσε που μπήκαμε σε πόλη. Το μόνο συγκλονιστικό που συνέβη ήταν πως είδα τον σωσία του μακαρίτη Μάικλ Χάτσενς και χτυπιόμουν που δεν είχα φωτογραφική πάνω μου εκείνη τη στιγμή για να τον αποθανατίσω.



Το επόμενο πρωϊνό πήγαμε στο Lone Pine Koala Sanctuary που βρίσκεται έξω από το Brisbane, για να ικανοποιήσουμε τον διακαή πόθο του οδηγού μας «Οκ είμαι Κινέζος οπότε πρέπει να πάω! Μπορείς να βγεις φωτογραφία με κοάλα εκεί!». Πήγαμε λοιπόν στο μέρος όπου στεγάζονται περί τα 130 κοάλα που είναι πλέον επισήμως το αγαπημένο μου αυστραλέζικο ζώο. Δεν χορταίναμε να τα κοιτάζουμε ν’αγκαλιάζουν τους κορμούς των δέντρων έχοντας πάρει τις πιο αστείες στάσεις, ώρες-ώρες θαρρείς κι είχαν πέσει από ψηλά κι έμειναν έτσι κρεμασμένα πάνω στα κλαδιά, αδιαφορώντας για οτιδήποτε, κοιτάζοντας ολόγυρα με τα μονίμως κόκκινα, μαστουρωμένα από τον ευκάλυπτο μάτια τους. Περάσαμε και από μια μεγάλη έκταση μέσα στο πάρκο όπου κυκλοφορούν ελεύθερα πολλά καγκουρό τα οποία μπορεί να ταϊσει κανείς με ειδική τροφή που πωλείται έναντι ενός αυστραλιανού δολαρίου. Σε κάποια φάση, ένα μικρό πλησιάζει τον Πορτογάλο κι αρχίζει να μυρίζει την μπαντάνα που είχε δέσει γύρω από τον καρπό του χεριού του «μυρίζει τα μαλλιά μου!» λέει περήφανος κι αρχίζει να χαϊδεύει το χαριτωμένο του κεφαλάκι. Τότε αυτό αρπάζεται από τον καρπό του, ανασηκώνεται και παφ! του χώνει μια ωραιότατη απαλή κλωτσιά στο καλάμι. Αφήσαμε λοιπόν τα καγκουρό στην ησυχία τους και πήγαμε πιο πέρα να παρακολουθήσουμε δυο τσοπανόσκυλα που έβαζαν εναλλάξ ένα κοπάδι πρόβατα στο μαντρί τους υπό τις οδηγίες του αφεντικού τους. Στο τέλος το αφεντικό με φώναξε να τα χαϊδέψω αφού πρόσεξε με πόση προσήλωση τα παρατηρούσα – επειδή σκεφτόμουν τον σκύλο μου πίσω στην Ελλάδα...

 

[liz]

Η getxowoman πρόσθεσε τις φώτος που δεν μπόρεσα να βάλω αρχικά στο πρώτο μήνυμα (thanx ξανά)

 

[romantic woman]

τι ωραία αφήγηση!!τι φωτο όμορφες!!κοάλα και καγκουρώ....αχ σε ζηλεύω Λιζάκι!

 

[liz]

Roadtrip (συν.)

Εισάγουμε τον επόμενο προορισμό στο GPS κι ακολουθούμε τις οδηγίες της εκνευριστικής γυναικείας φωνής που βαφτίσαμε Μαρίκο προς τιμήν της κοπέλας του οδηγού μας και φτάνουμε στην κεντρική παραλία της Noosa. Ακολουθούμε την γνωστή διαδικασία: μαγιώ, πετσέτα, τάβλα στην άμμο και το βραδάκι βόλτες στην περιοχή. Στην Αυστραλία, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κανείς συναντά κι από ένα εθνικό πάρκο και η Noosa δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι το επόμενο πρωϊνό επισκεφθήκαμε το Noosa National Park. Πήραμε μια από τις διαδρομές και για λίγες ώρες απολαμβάναμε το γνώριμο σκηνικό: δάσος και θάλασσα, ηρεμία διανθισμένη με τον ήχο των πουλιών και των κυμάτων και περιστασιακές συναντήσεις με άλλους επισκέπτες ή ντόπιους που έκαναν ως συνήθως το πρωϊνό τους τρέξιμο ή σερφάρισμα.

Νωρίς το απόγευμα μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για το τελευταίο κομμάτι του roadtrip μέρους του ταξιδιού. Ο Κινέζος θα επέστρεφε την επόμενη μέρα στο Σύδνεϋ για να βρει την Γιαπωνέζα του που γυρνούσε κι αυτή μετά από έναν μήνα στο Μπαγκλαντές (κοινώς μας πούλησε για την γκόμενα) και θα συνεχίζαμε το ταξίδι με άλλα μέσα. Φτάσαμε λοιπόν στο Hervey Bay, ένα από τα δύο βασικά σημεία εκκίνησης για το Fraser Island, τη μεγαλύτερη αμμώδη νήσο του πλανήτη, κι αφού εισακούστηκαν οι προσευχές του Ολλανδού και κανείς δεν πρόσεξε την γρατζουνιά που είχε κάνει στο αμάξι, το αποχαιρετήσαμε και πήγαμε στο χόστελ μας.



«Επιτέλους κρεβάτι!» αναφώνησε ο Πορτογάλος, χοροπηδάμε στα κρεβάτια μας για λίγο, ρίχνουμε και μια βουτιά στην πισίνα και πηγαίνουμε στην ενημερωτική συνάντηση που απευθυνόταν σε όσους θα επισκέπτονταν το νησί την επόμενη μέρα. Μετά από κάποια ατυχήματα που συνέβησαν σε άτομα που είχαν νοικιάσει δικά τους οχήματα για να το επισκεφθούν μεμονωμένα (μπορεί να πάει κανείς μόνο με 4Χ4), μπορεί να πάει κάποιος πλέον μόνο οργανωμένα. Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι, κι αυτό που κάναμε κι εμείς ήταν να μπούμε σε ένα γκρουπ των 8 ατόμων. Την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε μαζί με 2 ακόμη ισάριθμα γκρουπ που το καθένα τους θα είχε το δικό του όχημα. Σε κάθε όχημα 2 από τα μέλη θα αναλάμβαναν την οδήγηση και θα ακολουθούσαν το πρώτο όχημα όπου θα βρισκόταν ο «επίσημος» οδηγός μας. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης μας χώρισαν σε ομάδες, μας έδειξαν ενημερωτικά βίντεο για το νησί, την οδήγηση σε αυτό και κάποιους κανόνες ασφαλείας.

«Το μέρος που θα επισκεφθείτε είναι αβορίγινη γη (αχέμ...), οπότε πρέπει ν’ακολουθήσετε κάποιους κανόνες και να σεβαστείτε κάποια πράγματα: απαγορεύεται να σφυρίζετε και να φτύσετε σε φωτιά. Πιστεύεται πως έτσι προσελκύονται κακά πνεύματα. Απαγορεύεται να φέρετε μαζί σας γυαλί, γιατί στους κατοίκους αρέσει πολύ να περπατούν ξυπόλητοι κι αν δείτε ντίνγκο, έχετε κατά νου πως όσο χαριτωμένα κι αν φαίνονται, δεν είναι κατοικίδια μα άγρια ζώα. Απαγορεύεται να τα ταϊζετε και πρέπει πάντα να περπατάτε δυο-δυο ακόμη κι όταν πηγαίνετε προς νερού σας, ειδικά οι μικροκαμωμένοι. Αν τυχόν βρεθείτε κάπου μόνοι και συναντήσετε κάποιο μην δείξετε φόβο, σε καμία περίπτωση μην γυρίσετε την πλάτη κι αρχίσετε να τρέχετε, αλλά σταθείτε αυστηρά μπροστά του με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος».

Πετάγεται μια κοπέλα «και φίδια?»
«Έχουμε κι από αυτά! Κάποια μάλιστα πολύ δηλητηριώδη, αλλά μην ανησυχείτε, δεν είχαμε ποτέ περιστατικό δαγκώματος. Ξέρετε άλλωστε πως αποφεύγουν τους ανθρώπους, απλά προσέχετε πού πατάτε κι αν δείτε καμιά ύποπτη ουρίτσα να κουνιέται στο έδαφος κάντε πίσω και περιμένετε, θα φύγει. Αν είστε τόσο άτυχοι και σας δαγκώσει κάποιο, μην πανικοβληθείτε, καθίστε όσο πιο ήρεμοι γίνεται κάπου, φουμάρετε και τίποτα (γελάει), χαλαρώστε και θα σας παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες. Και τώρα ακούστε μια ιστορία...»

«Την εποχή του ονείρου (Dreamtime, ο καιρός της δημιουργίας κατά την αβορίγινη μυθολογία), το γκοάνα ήταν ο φόβος κι ο τρόμος όλων των πλασμάτων γιατί είχε στην κατοχή του το δηλητήριο. Κάποτε αποφάσισαν όλα μαζί να συναντηθούν και να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να του το αρπάξουν. Εκεί που συζητούσαν μην μπορώντας να βρουν λύση, ακούγεται μια ψιλή φωνή «αφήστε με να προσπαθήσω να το πάρω εγώ». Γυρνούν όλοι τα βλέμματα τους υποτιμητικά στο έδαφος κι αντικρύζουν το φίδι «χα! Εσύ, τόσο μικρό κι αδύναμο, πώς θα μπορέσεις να τα βάλεις μαζί του?». Αφού το χλεύασαν γι’αρκετή ώρα, το φίδι αποχώρησε και κίνησε γλιστρώντας προς τη φωλιά του γκοάνα. Καθώς αυτό κοιμόταν, του άρπαξε αθόρυβα το δηλητήριο κι επέστρεψε στο μέρος όπου οι υπόλοιποι ακόμα συνεδρίαζαν, δείχνοντάς τους το θριαμβευτικά. «Ωραία», του είπαν «τώρα μοιράσου το μαζί μας». «Πριν με κοροϊδεύατε...δεν πρόκειται να σας το δώσω». Τους γύρισε την ουρά και μοιράστηκε το λάφυρο μόνο με τα υπόλοιπα φίδια (εύθικτο το φίδι).
Και τώρα πηγαίνετε για ύπνο, αύριο έχουμε εγερτήριο στις έξι!»

Παραμύθι-μύθι-μύθι το κουκί και το ρεβύθι, μας πήρε όλους ο Μορφέας για να μας ξυπνήσει λίγες ώρες μετά το βάρβαρο ξυπνητήρι, που όποτε το ακούω μου ‘ρχεται να το πετάξω απ’το παράθυρο. «Για να σβήσει τα χαμόγελα των εραστών εκπαίδευσε ο διάβολος τα κοκόρια να λαλούν στις πέντε το πρωϊ», μου ‘ρχεται στο μυαλό ατάκα από βιβλίο κι αφήνοντας πίσω μου όνειρα με φίδια, γκοάνα και τοτέμ υπό τους ήχους του «got the poison» που έσκασαν σαν μπουρμπουλήθρες με το που άνοιξα τα μάτια, άρπαξα τον σάκο μου και βγήκα από το δώματιο. Η νήσος Fraser μας περίμενε...

 

[nenena]

Καιρό είχαμε να σε διαβάσουμε! Οι φωτογραφίες είναι πραγματικά μοναδικές! Περιμένω να μάθω τι κάνατε στη συνέχεια!


Υ.Γ. Τη φωνή στο δικό μας gps τη φωνάζουμε μαρίκα!