liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 346
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
Roadtrip (συν.)
Byron Bay, ένας ακόμη δημοφιλής προορισμός της ανατολικής ακτής, γνωστός για τους σέρφερς και τους χίπηδές του. Και φυσικά για τις υπέροχες παραλίες του, τόσες κι εδώ όπως και σε όλα τα μέρη από τα οποία περάσαμε που μου είναι αδύνατον να θυμηθώ ονόματα. Ξεκινήσαμε από την κεντρική παραλία και περπατήσαμε το Cape Byron Walking Track έχοντας ως προορισμό τον φάρο (πάλι) του Byron Bay, που είναι και το ανατολικότερο σημείο της ηπειρωτικής Αυστραλίας. Περάσαμε από το πάρκο όπου διάφοροι καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους...
Συνεχίσαμε να περπατάμε για λίγες ώρες και σ’όποια παραλία και να καταλήγαμε συναντούσαμε σέρφερς που είχαν σηκωθεί νωρίς το πρωί για να γλιστρήσουν με τις σανίδες τους στα κύματα, ανθρώπους που έτρεχαν κι έκαναν την πρωϊνή γυμναστική τους πριν την δουλειά και σκεφτόμασταν πόσο διαφορετική είναι η καθημερινότητα εδώ ενώ αράζαμε στις σχεδόν άδειες από κόσμο αμμουδιές. Ο Ολλανδός ενθουσιάστηκε και πείστηκε να μείνει για μερικά χρονάκια ακόμη «μια χαρά...Δευτέρα, Τρίτη δουλειά, Τετάρτη δουλειά και μετά σερφ...μετά πάλι δουλειά και Σαββατοκύριακο πάλι θα πηγαίνω στην παραλία για σερφ! οκ δεν ξέρω να κάνω σερφ αλλά θα κοιτάω τους σέρφερς».
Λίγο πριν ανεβούμε τα τελευταία σκαλιά που οδηγούσαν στον φάρο, σταθήκαμε για λίγο σε ένα από τα παρατηρητήρια και χαζεύαμε από μακριά τα δελφίνια ή προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε μεγάπτερες φάλαινες από τους πίδακες νερού που εκτοξεύουν όταν ανεβαίνουν στην επιφάνεια για ν’ αναπνεύσουν και που συναντώνται κατά μήκος της ανατολικής ακτής από Ιούλιο μέχρι Νοέμβριο, ερχόμενες από τα κρύα νερά της Ανταρκτικής.
Αφού είδαμε και αυτόν τον φάρο, τελευταίο του ταξιδιού, κινήσαμε για τον επόμενο προορισμό ακολουθώντας κατά γράμμα το πρόχειρό μας πρόγραμμα (που σχεδιάσαμε μια μέρα πριν φύγουμε καθισμένοι σ’ένα από τα αγαπημένα μας κινέζικα εστιατόρια στο κέντρο του Σύδνεϋ), κάνοντας μασάζ τους ώμους του καημένου του Κινέζου κι ενθαρρύνοντάς τον μιας και ήταν ο μοναδικός οδηγός της παρέας. Ο Ολλανδός χτυπιόταν πως θέλει να δει καγκουρό εδώ και τώρα και στο τέλος είδαμε ένα φαρδύ-πλατύ στο δρόμο χτυπημένο από αυτοκίνητο κι ησύχασε...επόμενος στόχος του να δει κοάλα. Φτάσαμε λοιπόν το μεσημεράκι στο πασίγνωστο Surfers Paradise που δεν μας άρεσε ιδιαίτερα, ειδικά συγκριτικά με τα υπόλοιπα μέρη που είδαμε. «Οκ, είμαι Κινέζος οπότε θέλω μια φωτογραφία εδώ» είπε γελώντας ο φίλος μας και πήρε πόζα κάτω από την ταμπέλα Surfers Paradise μπροστά από την ομώνυμη παραλία.
Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Brisbane, πρωτεύουσα του Queensland και την περπατήσαμε για ώρες μέχρι αργά το βράδυ. Μετά από τις φυσικές ομορφιές που είδαμε δεν μας πολυάρεσε που μπήκαμε σε πόλη. Το μόνο συγκλονιστικό που συνέβη ήταν πως είδα τον σωσία του μακαρίτη Μάικλ Χάτσενς και χτυπιόμουν που δεν είχα φωτογραφική πάνω μου εκείνη τη στιγμή για να τον αποθανατίσω.
Το επόμενο πρωϊνό πήγαμε στο Lone Pine Koala Sanctuary που βρίσκεται έξω από το Brisbane, για να ικανοποιήσουμε τον διακαή πόθο του οδηγού μας «Οκ είμαι Κινέζος οπότε πρέπει να πάω! Μπορείς να βγεις φωτογραφία με κοάλα εκεί!». Πήγαμε λοιπόν στο μέρος όπου στεγάζονται περί τα 130 κοάλα που είναι πλέον επισήμως το αγαπημένο μου αυστραλέζικο ζώο. Δεν χορταίναμε να τα κοιτάζουμε ν’αγκαλιάζουν τους κορμούς των δέντρων έχοντας πάρει τις πιο αστείες στάσεις, ώρες-ώρες θαρρείς κι είχαν πέσει από ψηλά κι έμειναν έτσι κρεμασμένα πάνω στα κλαδιά, αδιαφορώντας για οτιδήποτε, κοιτάζοντας ολόγυρα με τα μονίμως κόκκινα, μαστουρωμένα από τον ευκάλυπτο μάτια τους. Περάσαμε και από μια μεγάλη έκταση μέσα στο πάρκο όπου κυκλοφορούν ελεύθερα πολλά καγκουρό τα οποία μπορεί να ταϊσει κανείς με ειδική τροφή που πωλείται έναντι ενός αυστραλιανού δολαρίου. Σε κάποια φάση, ένα μικρό πλησιάζει τον Πορτογάλο κι αρχίζει να μυρίζει την μπαντάνα που είχε δέσει γύρω από τον καρπό του χεριού του «μυρίζει τα μαλλιά μου!» λέει περήφανος κι αρχίζει να χαϊδεύει το χαριτωμένο του κεφαλάκι. Τότε αυτό αρπάζεται από τον καρπό του, ανασηκώνεται και παφ! του χώνει μια ωραιότατη απαλή κλωτσιά στο καλάμι. Αφήσαμε λοιπόν τα καγκουρό στην ησυχία τους και πήγαμε πιο πέρα να παρακολουθήσουμε δυο τσοπανόσκυλα που έβαζαν εναλλάξ ένα κοπάδι πρόβατα στο μαντρί τους υπό τις οδηγίες του αφεντικού τους. Στο τέλος το αφεντικό με φώναξε να τα χαϊδέψω αφού πρόσεξε με πόση προσήλωση τα παρατηρούσα – επειδή σκεφτόμουν τον σκύλο μου πίσω στην Ελλάδα...
Byron Bay, ένας ακόμη δημοφιλής προορισμός της ανατολικής ακτής, γνωστός για τους σέρφερς και τους χίπηδές του. Και φυσικά για τις υπέροχες παραλίες του, τόσες κι εδώ όπως και σε όλα τα μέρη από τα οποία περάσαμε που μου είναι αδύνατον να θυμηθώ ονόματα. Ξεκινήσαμε από την κεντρική παραλία και περπατήσαμε το Cape Byron Walking Track έχοντας ως προορισμό τον φάρο (πάλι) του Byron Bay, που είναι και το ανατολικότερο σημείο της ηπειρωτικής Αυστραλίας. Περάσαμε από το πάρκο όπου διάφοροι καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους...
Συνεχίσαμε να περπατάμε για λίγες ώρες και σ’όποια παραλία και να καταλήγαμε συναντούσαμε σέρφερς που είχαν σηκωθεί νωρίς το πρωί για να γλιστρήσουν με τις σανίδες τους στα κύματα, ανθρώπους που έτρεχαν κι έκαναν την πρωϊνή γυμναστική τους πριν την δουλειά και σκεφτόμασταν πόσο διαφορετική είναι η καθημερινότητα εδώ ενώ αράζαμε στις σχεδόν άδειες από κόσμο αμμουδιές. Ο Ολλανδός ενθουσιάστηκε και πείστηκε να μείνει για μερικά χρονάκια ακόμη «μια χαρά...Δευτέρα, Τρίτη δουλειά, Τετάρτη δουλειά και μετά σερφ...μετά πάλι δουλειά και Σαββατοκύριακο πάλι θα πηγαίνω στην παραλία για σερφ! οκ δεν ξέρω να κάνω σερφ αλλά θα κοιτάω τους σέρφερς».
Λίγο πριν ανεβούμε τα τελευταία σκαλιά που οδηγούσαν στον φάρο, σταθήκαμε για λίγο σε ένα από τα παρατηρητήρια και χαζεύαμε από μακριά τα δελφίνια ή προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε μεγάπτερες φάλαινες από τους πίδακες νερού που εκτοξεύουν όταν ανεβαίνουν στην επιφάνεια για ν’ αναπνεύσουν και που συναντώνται κατά μήκος της ανατολικής ακτής από Ιούλιο μέχρι Νοέμβριο, ερχόμενες από τα κρύα νερά της Ανταρκτικής.
Αφού είδαμε και αυτόν τον φάρο, τελευταίο του ταξιδιού, κινήσαμε για τον επόμενο προορισμό ακολουθώντας κατά γράμμα το πρόχειρό μας πρόγραμμα (που σχεδιάσαμε μια μέρα πριν φύγουμε καθισμένοι σ’ένα από τα αγαπημένα μας κινέζικα εστιατόρια στο κέντρο του Σύδνεϋ), κάνοντας μασάζ τους ώμους του καημένου του Κινέζου κι ενθαρρύνοντάς τον μιας και ήταν ο μοναδικός οδηγός της παρέας. Ο Ολλανδός χτυπιόταν πως θέλει να δει καγκουρό εδώ και τώρα και στο τέλος είδαμε ένα φαρδύ-πλατύ στο δρόμο χτυπημένο από αυτοκίνητο κι ησύχασε...επόμενος στόχος του να δει κοάλα. Φτάσαμε λοιπόν το μεσημεράκι στο πασίγνωστο Surfers Paradise που δεν μας άρεσε ιδιαίτερα, ειδικά συγκριτικά με τα υπόλοιπα μέρη που είδαμε. «Οκ, είμαι Κινέζος οπότε θέλω μια φωτογραφία εδώ» είπε γελώντας ο φίλος μας και πήρε πόζα κάτω από την ταμπέλα Surfers Paradise μπροστά από την ομώνυμη παραλία.
Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Brisbane, πρωτεύουσα του Queensland και την περπατήσαμε για ώρες μέχρι αργά το βράδυ. Μετά από τις φυσικές ομορφιές που είδαμε δεν μας πολυάρεσε που μπήκαμε σε πόλη. Το μόνο συγκλονιστικό που συνέβη ήταν πως είδα τον σωσία του μακαρίτη Μάικλ Χάτσενς και χτυπιόμουν που δεν είχα φωτογραφική πάνω μου εκείνη τη στιγμή για να τον αποθανατίσω.
Το επόμενο πρωϊνό πήγαμε στο Lone Pine Koala Sanctuary που βρίσκεται έξω από το Brisbane, για να ικανοποιήσουμε τον διακαή πόθο του οδηγού μας «Οκ είμαι Κινέζος οπότε πρέπει να πάω! Μπορείς να βγεις φωτογραφία με κοάλα εκεί!». Πήγαμε λοιπόν στο μέρος όπου στεγάζονται περί τα 130 κοάλα που είναι πλέον επισήμως το αγαπημένο μου αυστραλέζικο ζώο. Δεν χορταίναμε να τα κοιτάζουμε ν’αγκαλιάζουν τους κορμούς των δέντρων έχοντας πάρει τις πιο αστείες στάσεις, ώρες-ώρες θαρρείς κι είχαν πέσει από ψηλά κι έμειναν έτσι κρεμασμένα πάνω στα κλαδιά, αδιαφορώντας για οτιδήποτε, κοιτάζοντας ολόγυρα με τα μονίμως κόκκινα, μαστουρωμένα από τον ευκάλυπτο μάτια τους. Περάσαμε και από μια μεγάλη έκταση μέσα στο πάρκο όπου κυκλοφορούν ελεύθερα πολλά καγκουρό τα οποία μπορεί να ταϊσει κανείς με ειδική τροφή που πωλείται έναντι ενός αυστραλιανού δολαρίου. Σε κάποια φάση, ένα μικρό πλησιάζει τον Πορτογάλο κι αρχίζει να μυρίζει την μπαντάνα που είχε δέσει γύρω από τον καρπό του χεριού του «μυρίζει τα μαλλιά μου!» λέει περήφανος κι αρχίζει να χαϊδεύει το χαριτωμένο του κεφαλάκι. Τότε αυτό αρπάζεται από τον καρπό του, ανασηκώνεται και παφ! του χώνει μια ωραιότατη απαλή κλωτσιά στο καλάμι. Αφήσαμε λοιπόν τα καγκουρό στην ησυχία τους και πήγαμε πιο πέρα να παρακολουθήσουμε δυο τσοπανόσκυλα που έβαζαν εναλλάξ ένα κοπάδι πρόβατα στο μαντρί τους υπό τις οδηγίες του αφεντικού τους. Στο τέλος το αφεντικό με φώναξε να τα χαϊδέψω αφού πρόσεξε με πόση προσήλωση τα παρατηρούσα – επειδή σκεφτόμουν τον σκύλο μου πίσω στην Ελλάδα...
)
τι ωραία αφήγηση!!τι φωτο όμορφες!!κοάλα και καγκουρώ....αχ σε ζηλεύω Λιζάκι!
