Βραζιλία Αυτό είναι το Ρίο!

[gelf]

Κεφάλαιο 9

Το Rio ντε Τζανέιρο, η πόλη.

Οι ημέρες που είχα να μείνω στο Ρίο ήταν ελάχιστες. Μόλις τέσσερις διανυκτερεύσεις. Κατ' ουσία τρεις ημέρες, αφού την πρώτη ημέρα, είχε νυχτώσει όταν έφτασα από το Belo Horizonte. Σκέφτομαι ότι έχω πλέον ωριμάσει και ούτε μου αρέσει, ούτε αντέχω να τρέχω όλο το 24ωρο. Θέλω οι εικόνες του ταξιδιού να αποτυπωθούν στο μυαλό μου και ας είναι και λιγότερες. Επίσης ως καλοπερασάκιας, περνώ, πλέον, αρκετό χρόνο στα ταξίδια μου απολαμβάνοντας τα ποτά μου. Και στη συγκεκριμένη χώρα τις καϊπιρίνιες μου.

Την πρώτη ημέρα, μετά την ανάβαση στο Corcovado και την απίστευτη θέα από το υψόμετρο των 704 μέτρων, όταν κατέβηκα από το λόφο, μπήκα σε ένα ταξί και του ζήτησα να με γυρίσει σε διάφορες παραλίες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κατευθυνόμενοι προς τις παραλίες περνούσαμε από φαβέλες, μάλλον από τα όρια αυτών. Ακόμα και στο ανεβοκατέβασμα προς και από τον λόφο Corcovado, υπήρχαν όρια φαβέλας, με τα χαρακτηριστικά κιγκλιδώματα.

Κάθε γειτονιά στο Ρίο συνορεύει με φαβέλα, ή για την ακρίβεια κάθε πλούσια συνοικία έχει δίπλα τη φαβέλα της.

Κατευθύνθηκα (μάλλον ο οδηγός του ταξί, κατόπιν οδηγιών μου) προς τις παραλίες. Παραλίες χωρίς κόσμο, έρημες παραλίες.

Μετά τη βόλτα αυτή κατέβηκα από το ταξί στην παραλία της Ipanema. Έκανα μια βόλτα στην παραλία, ανέβηκα στην πλατεία Praca Nossa Senhora de la Paz

και τελικά κάθισα σε ένα μπαράκι να δροσιστώ με μπύρες.
Αργότερα, περπατώντας κατά μήκος της παραλιακής οδού της Ipanema, της Avenida Vieira Souto, επέστρεψα με τα πόδια στην Copacabana, όπου βρήκα ένα κατάστημα και αγόρασα μαγιό, μπλούζα με επιγραφή "I love Rio" και σαγιονάρες havaianas. Έπεσα στη θάλασσα (μάλλον ήμουν ο μοναδικός εκείνη την ημέρα και ώρα), νύχτωνε νωρίς και όταν πήγα με ένα ταξί προς το κέντρο είχε νυχτώσει για τα καλά.
Τη δεύτερη ημέρα, μετά την ανάβαση στο Πάου ντε Ασουκάρ, (λόφο της ζάχαρης), πήρα ταξί για το κέντρο της πόλης. και έκανα βόλτα στην Praca Floriano, στο Carioca Aqueduct, στον καθεδρικό με σχήμα κόλουρου κώνου, στην πλατεία 15ης Νοεμβρίου κλπ.
Την τρίτη ημέρα στο Ρίο, όπου ήταν Κυριακή, αποφάσισα να πάω από το πρωί στο κέντρο της πόλης. Μετά την πρώτη βουτιά στην Copacabana και μετά από το πρωινό, στο ξενοδοχείο, όπου έτρωγα κυρίως εξωτικά φρούτα, βγαίνω με τη φωτογραφική μου μηχανή. Με ρωτούν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, αν ήθελα ταξί. Τους απαντώ ναι, και αμέσως παρουσιάζεται ένας οδηγός και μου ανοίγει την πόρτα μιας λιμουζίνας. Τον ερωτώ πόσο θα μου κοστίσει να με πάει στο κέντρο. Μου απαντά 50 ρεάλ. Συμφωνούμε. Άλλωστε το ταξί θα κόστιζε περίπου το ίδιο ποσό (το υπολόγιζα από 43 έως 50 ρεάλ). Ξεκινώ από το ξενοδοχείο, δηλαδή από την Avenida Atlantica και προχωρώντας προς το κέντρο, περνάμε από την Copacabana στα τούνελ του Ρίο,

κατευθυνόμενοι προς το κέντρο της πόλης. Όπως γράφει ο ταξιδιωτικός μου οδηγός, οι δύο σήραγγες που συνδέουν το κέντρο της πόλης με την Copacabana, κατασκευάστηκαν μεταξύ των ετών 1892 και 1906. Τότε, στις αρχές του 20 ου αιώνα, έγιναν της μόδας στο Ρίο ντε Τζανέιρο τα θαλάσσια μπάνια. Ήταν Κυριακή πρωί. Όλοι οι δρόμοι στο Ρίο ντε Τζανέιρο ήταν αδειανοί. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής,

συζητώ με τον οδηγό το πόσο θα μου στοιχίσει, ένα πεντάωρο τουρ στο κέντρο της πόλης. Μου ζήτησε 200 ρεάλ και κλείσαμε τη συμφωνία στα 150 ρεάλ. Άλλωστε 100 ρεάλ θα μου κόστιζε το πήγαινε - έλα μεταξύ ξενοδοχείου και κέντρου της πόλης. Προχωράμε προς το κέντρο της πόλης.

Το Ρίο ντε Τζανέιρο γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, όταν ο χρυσός του Μίνας Ζεράις μεταφερόταν μέσω του λιμανιού του, προς την Πορτογαλία. Το Ρίο ντε Τζανέιρο, έγινε πρωτεύουσα της Βραζιλίας το έτος 1763. Το έτος 1960, η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στη Μπραζίλια, αλλά αρκετές υπηρεσίες εξακολουθούν να έχουν την έδρα τους στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Σταματάμε σε ένα σημείο στην παραλία Μποταφόνγκο, για να απολαύσω τη θέα προς το Πάου ντε Ασουκάρ.

Περνάμε από την περιοχή Φλαμένγκο και σκέφτομαι τις αιώνιες κόντρες μεταξύ Μποταφόνγκο - Φλαμένγκο, τις οποίες είχα ακούσει από πολύ μικρό παιδί. Μεταξύ δρόμου και θάλασσας στην περιοχή Φλαμένγκο, υπάρχει αθλητικό πάρκο, με πολύ πράσινο και πολλά γήπεδα για αθλοπαιδειές.

Στη συνέχεια περάσαμε από το μνημείο, Monumento National aos mortos da Segunda Guerra Mundial, δηλαδή για τους ήρωες - πεσόντες του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Πάω προς το μουσείο

και μετά προς την παραλία.

Μετά ζητώ, από τον οδηγό-ταξιτζή να με πάει προς την περιοχή Lapa. H Lapa είναι μια γειτονιά η οποία βρίσκεται στο κέντρο του Ρίο ντε Τζανέιρο και είναι γνωστή για τη νυχτερινή ζωή (την οποία βέβαια είχα ήδη γνωρίσει), αλλά και από τα ιστορικά μνημεία της. Φτάνοντας στην περιοχή, βλέπω το Carioca Aqueduct.

Το υδραγωγείο κατασκευάστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα, για τις ανάγκες υδροδότησης της πόλης από τον ποταμό Carioca.Είναι ένα εντυπωσιακό δείγμα της αποικιακής αρχιτεκτονικής. Μπήκα πάλι στη λιμουζίνα και φτάσαμε στον καθεδρικό ναό του Ρίο ντε Τζανέιρο, με το μοναδικό - για καθεδρικό ναό - σχήμα κόλουρου κώνου.

Οι δρόμοι λόγω Κυριακής ήταν έρημοι,

και άμεσα φτάνουμε στην κεντρική πλατεία του Ρίο ντε Τζανέιρο την Praca Floriano, στη Cinelandia, στο κέντρο της πόλης

όπου το Theatro Municipal του Ρίο ντε Τζανέιρο, το οποίο κατασκευάστηκε στις αρχές του 20 ου αιώνα και προσομοιάζει με την όπερα του Παρισιού,

το Δημαρχείο,

τη Βιβλιοθήκη, η οποία ήταν καλυμμένη λόγω ανακατασκευής,

αλλά και πολλά άλλα σημαντικά κτίρια. Ο οδηγός σταματάει το αυτοκίνητο έξω από το Theatro Municipal.

Βγαίνω από τη λιμουζίνα και κάνω μια βόλτα στην περιοχή. Περπατώντας και παρατηρώντας τόσο το Theatro Municipal, όσο και άλλα πολεοδομικά στοιχεία της περιοχής, θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει, ότι στις αρχές του 20ου αιώνα είχε γίνει μια μερική αναμόρφωση του κέντρου της πόλης του Ρίο ντε Τζανέιρο με βάση στοιχεία της πολεοδομίας από το οσμανικό Παρίσι. Η δημιουργία της στενόμακρης πλατείας στην οποία περπατούσα, δηλαδή της Praca Floriano, έγινε τη δεκαετία του 1920 στη Cinelandia, στο κέντρο της πόλης, όπως αυτή ονομάστηκε λόγω των πολλών κινηματογράφων στην περιοχή. Υπάρχουν βέβαια και θέατρα και μπαρ, ενώ γενικά η περιοχή συγκεντρώνει μεγάλο τμήμα της νυχτερινής ζωής του Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά και της ημερήσιας ζωής τις καθημερινές.

Ο οδηγός - ταξιτζής μου προτείνει να κάτσω σ' ένα bar στην πλατεία. Μου είπε ότι είναι από τα γνωστά samba bar του Ρίο ντε Τζανέιρο. Κάθισα στο bar Amarelinho da Cinelandia,

από την πλευρά του Δημαρχείου, στη μακρόστενη πλατεία, σε κτίριο το οποίο χωριζόταν από το Δημαρχείο με ένα δρόμο μικρού σχετικά πλάτους και κάλεσα τον οδηγό - ταξιτζή μου να τον κεράσω ένα ποτό. Ήπιαμε το ποτό μας, μιλήσαμε λίγο, με την πιο κοινή μας γλώσσα να είναι τα ισπανικά και φεύγοντας από το μπαρ, ο οδηγός - ταξιτζής μου δείχνει προς μία κατεύθυνση και μου λέει ότι στο βάθος είναι η κεντρική λεωφόρος η οποία ονομάζεται και είναι αφιερωμένη στον Getúlio Dornelles Βάργκας, πρόεδρο της Βραζιλίας, στο τέλος της πρώτης 50 ετίας του 20 ου αιώνα.
Τότε παρατηρώ την πινακίδα μπροστά μου και βλέπω ότι γράφει Rua Evaristo da Veiga (1799-1837). Τότε λέω στον οδηγό – ταξιτζή, δείχνοντας την πινακίδα: "Veiga poeta (ποιητής)". Με ρωτάει πως με λένε. Του απαντώ Jorge. Μου λέει "ονομάζομαι Regis". Μου λέει επίσης, ότι ο Regis είναι famoso poeta!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Η απόφαση για το ταξίδι.

Αλλά η ιστορία ξεκινάει πιο νωρίς. Τη Μεγάλη εβδομάδα κατά την οποία θα έφευγα για Νέα Υόρκη. Στη Νέα Υόρκη για να ακούσω Μουσική. Την ιστορία αυτή την έχω ολοκληρώσει. Είχε τίτλο «Όταν οι άλλοι έψηναν αρνί εγώ άκουγα μουσική (ή Πάσχα 2015 στη Νέα Υόρκη)».

Την ημέρα κατά την οποία φεύγω για ένα ταξίδι, συνήθως, οργανώνω τα επόμενα. Έτσι τότε εκείνη την ημέρα (ή μάλλον τη νύχτα) αποφάσισα δύο ταξίδια στο εξωτερικό. Ένα στη Γερμανία στα τέλη του Απρίλη και ένα στη Βραζιλία από 19 Μάη.

Επέστρεψα από Νέα Υόρκη

πανευτυχής έχοντας γυρίσει όσο το δυνατόν περισσότερα jazz club

και ύστερα από τέσσερις ημέρες έφυγα για Βαυαρία.

Επιστρέφοντας από Βαυαρία είχα πολύ λίγες ημέρες προετοιμασίας για το ταξίδι στη Βραζιλία. Δεν πτοήθηκα καθόλου. Η χειραποσκευή μου ήταν έτοιμη. Θα πέρναγα πάλι τον Ατλαντικό σε διάστημα μικρότερο των 30 ημερών. Ήμουν ευτυχής. Δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από το ταξίδι. Από το ταξίδι και τη δημιουργία. Το ταξίδι είναι και δημιουργία.
Κάπως έτσι βρέθηκα ν’ ακούω samba, να πίνω τις καϊπιρίνιες μου στην Copacabana και να παρατηρώ την κίνηση στην παραλία, πίνοντας καϊπιρίνιες.
Αυτή είναι η ζωή, αυτό είναι το Ρίο!

 

[go2dbeach]

Κι άλλο Ριο, καλά πάμε

 

[KLEOPATRA]

Ηταν να μην κανω την αρχη .....χαχαχα.
Και παιζει και Μπραζιλια ...αντε συναδελφε περιμενουμε....

 

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Το ταξίδι του πηγαιμού.

Η πτήση για Ρίο ήταν με Lufthansa μέσω Φραγκφούρτης. Έφτασα εμπρόθεσμα στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Φτάνω έκτη φορά για το έτος 2015 στο αεροδρόμιο για ταξίδι εξωτερικού με πέμπτο διαφορετικό αυτοκίνητο. Ας όψονται οι εταιρείες χρονομίσθωσης, Πάντως έφτασα επί τέλους μια φορά εμπρόθεσμα. Και έδωσα γενναία ανταμοιβή στον εαυτό μου. Στο lounge της Lufthansa στο Ελ. Βενιζέλος είναι πολύ γενναιόδωροι. Έχουν πάνω από δέκα μάρκες μαλτ ουίσκι. Ξεκινάω γρήγορα με ένα Talisker και συνεχίζω με δύο Lagavulin. Άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Μου έφυγε το άγχος της γρήγορης οδήγησης. Βάζω άλλο ένα Lagavulin. Μου άρεσε. Έτσι βάζω και ένα τέταρτο ποτήρι Lagavulin και προχωρώ προς την πύλη. Το αεροπλάνο της Lufthansa με περίμενε.

Ύστερα από πτήση τριών ωρών έφτασα στο αεροδρόμιο της Φραγκφούρτης. Κατευθύνθηκα γρήγορα στο lounge. Η απογοήτευση με κυρίεψε άλλη μια φορά. Στο τεράστιο lounge της Φραγκφούρτης αν και είχε ωραία φαγητά, τη δυνατότητα για ντους, υπολογιστές, αλλά και άλλες πολλές ανέσεις δεν είχε ποικιλία από μαλτ ουίσκι. Ή μάλλον είχε μόνο ένα. Τι να κάνω βολεύτηκα με αυτό. Άλλωστε δεν είχα πολύ ώρα αναμονή. Ήπια μερικά ποτήρια μαλτ ουίσκι, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο της Lufthansa (δυστυχώς Α 330)

και ύστερα από 11 ώρες και 45 λεπτά προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Ρίο. Πέρασα τον Ατλαντικό άλλη μια φορά μέσα στο μήνα. Ήμουν ευτυχής. Δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση από το ταξίδι. Από το ταξίδι και τη δημιουργία.
Στο αεροδρόμιο του Ρίο παρατηρούσα ποδοσφαιρικές ομάδες, οι οποίες περίμεναν το αεροπλάνο .

Πήγα γρήγορα στο lounge. Το lounge στο Ρίο ήταν σχετικά ικανοποιητικό, ευτυχώς γιατί είχα αρκετή ώρα αναμονής μέχρι την πρώτη πρωινή πτήση προς Belo Horizonte από αυτό το διεθνές αεροδρόμιο. Επισημαίνεται ότι στο Ρίο ντε Τζανέιρο υπάρχουν δύο αεροδρόμια. Το ένα είναι σε προσχώσεις κοντά στο κέντρο της πόλης και χρησιμοποιείται για εσωτερικές πτήσεις. Εγώ ήμουν στο άλλο αεροδρόμιο το Galeao. Χρησιμοποιείται κυρίως για διεθνείς πτήσεις και για λίγες εσωτερικές με την ΤΑΜ. Επέλεξα στην ανταπόκριση να μην αλλάξω αεροδρόμιο, για να αποφύγω πιθανή περαιτέρω ταλαιπωρία. Έτσι πήγα γρήγορα στο lounge του αεροδρομίου. Ήπια τα ουισκάκια μου. Είχε ξημερώσει. Έβαλα ακόμα ένα ποτό. Είχα χρόνο. Ήμουν ευτυχής. Ήμουν στη Βραζιλία. Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω από το lounge. Το αεροπλάνο της ΤΑΜ με περίμενε. Πάντως επί τέλους ήμουν πάλι στη Νότια Αμερική. Πήρα ένα αεροπλάνο και συγκεκριμένα αεροπλάνο της ΤΑΜ (Airbus A 320)

για Belo Horizonte. Η πόλη αυτή είναι η τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Βραζιλίας και είναι η πρωτεύουσα του Μίνας Ζεράις – περιοχή πρώην χρυσοθήρων - και σήμερα η τρίτη σε έκταση, σε πληθυσμό και σπουδαιότητα περιοχή της Βραζιλίας. Το αεροπλάνο απογειώθηκε από το αεροδρόμιο Galeao του Ρίο.

Η πτήση ήταν μικρή, μόλις 55 λεπτά. Προσεγγίζοντας το Belo Horizonte, παρατηρούσα από το παράθυρο τη βλάστηση να πυκνώνει.

Βέβαια φτάνοντας εκεί εκτός από το να δω το Belo Horizonte, στόχος μου ήταν ακόμα ένας. Το πάρκο Inhotim.

Νοικιάζω ένα αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς το πάρκο. Στο δρόμο δίψασα. Παρατηρούσα κατά μήκος της διαδρομής διάφορα μπαράκια.

Σταμάτησα σε ένα από αυτά και ήπια μια μπύρα. Ήπια ακόμα μία. Όταν ξεδίψασα μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχισα προς το πάρκο Inhotim.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Το πάρκο Inhotim.

Πλησίαζα στο πάρκο Inhotim, σκεπτόμενος το πόσο φιλικοί είναι οι Βραζιλιάνοι. Το διαπίστωσα ακόμα μια φορά, τόσο στο αεροδρόμιο, όσο και στο μπαρ που σταμάτησα για να δροσιστώ. Σ’ όλα τα ταξίδια στη Λατινική Αμερική, αισθάνεσαι πάντα εντός έδρας, σαν να είσαι στη Νότια Ευρώπη. Τι Γαλλία (νότια), τι Ισπανία, τι Πορτογαλία, τι Ιταλία, τι Ελλάδα, τι Βραζιλία, τι Χιλή, Τι Αργεντινή κλπ. Με αυτές τις σκέψεις συνέχισα να οδηγώ.
Το πάρκο Inhotim βρίσκεται νοτιοδυτικά της πόλης του Belo Horizonte και ανήκει και αυτό στην επαρχία Μίνας Ζεράις. Η περιοχή Μίνας Ζεράις είναι μία από τις 26 ομόσπονδες πολιτείες της Βραζιλίας και συγκεκριμένα η δεύτερη σε πληθυσμό, η τρίτη σε οικονομικό μέγεθος και η τέταρτη σε έκταση. Το Μίνας Ζεράις, η περιοχή των «γενικών ορυχείων», δημιουργήθηκε κατ’ ουσία από αποίκους που αναζητούσαν φλέβες χρυσού. Τα πρώτα κοιτάσματα ανακαλύφθηκαν κατά το τέλος του 17ου αιώνα. Τα μεγάλα κοιτάσματα χρυσού και διαμαντιών, σε συνδυασμό με την άγνοια των γηγενών Ινδιάνων για την αξία τους και με την απληστία των Ευρωπαίων, καθόρισαν την μετέπειτα κατάσταση της περιοχής του Μίνας Ζεράις. Με την ανακάλυψη των κοιτασμάτων, ερημώθηκαν πολλές πορτογαλικές πόλεις, των οποίων ο πληθυσμός μεταφέρθηκε στη Βραζιλία για κερδοσκοπία. Για τις ανάγκες εξόρυξης των πλούσιων κοιτασμάτων, οδηγήθηκαν στη Βραζιλία, εκατομμύρια Αφρικανοί σκλάβοι, από τις τότε αποικίες της Πορτογαλίας, προκειμένου να εργαστούν στα ορυχεία. Επίσης χιλιάδες κάτοικοι από το Ρίο, και το Σάο Πάολο έφτασαν στην περιοχή κάτω από τη γοητεία του χρυσού. Με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά η περιοχή Μίνας Ζεράις μπορεί να αποκληθεί «Βαθιά Βραζιλία».Διαθέτει ένα σαφώς πιο τοπικό και παραδοσιακό χρώμα από το Ρίο ντε Τζανέιρο καθώς και από το Σάο Πάολο.
Ο όλος πλούτος της περιοχής συνετέλεσε και στην ανάπτυξη των τεχνών. Ένας αστικός πολιτισμός, με κίνητρο τα πλούτη τα οποία ήταν κρυμμένα στο υπέδαφος, γέννησε πολιτισμό και δημιούργησε μπαρόκ κουλτούρα, μοναδική για περιοχή εκτός Ευρώπης. Έτσι αναπτύχθηκαν εικαστικές τέχνες κυρίως γλυπτική και αρχιτεκτονική, αλλά παράλληλα αναπτύχθηκε και έντονη μουσική δημιουργία, στοιχείο το οποίο με παρακίνησε στην επίσκεψη της περιοχής..

Το πάρκο Inhotim είναι κατ’ ουσία ένα μεγάλο – έκτασης 500 περίπου εκταρίων και άνω - υπαίθριο μουσείο με έργα σύγχρονης τέχνης κυρίως γλυπτικής αλλά και αρχιτεκτονικής τοπίου.

Τα έργα αυτά βρίσκονται ανάμεσα σε δέντρα και φυτά της Βραζιλίας, αλλά και σε λοιπά σπάνια φυτά. Αυτό είναι και το πρωτοποριακό στοιχείο αυτού του πάρκου.

Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο πάρκο Inhotim.

Αφήνω το αυτοκίνητο στο parking και μπαίνω στο πάρκο.

Ήταν πανέμορφα. Άρχισα την περιπλάνηση στο πάρκο. Οι αισθήσεις όλες ήταν σε πλήρη λειτουργία. Νόμιζα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο.

Όμως κάτι έλειπε. Είχα φτάσει ξημερώματα στη Βραζιλία, είχα πιει τα ουισκάκια μου στο lounge του αεροδρομίου του Ρίο, είχα κάνει μια εσωτερική πτήση, είχα οδηγήσει για πάνω από ενενήντα λεπτά, ήμουν σε ένα μέρος το οποίο έμοιαζε με τις περιγραφές που κάνουν για τον παράδεισο μήπως πείσουν για τα επουράνια αγαθά, αλλά όμως κάτι έλειπε. Έλειπε το επίγειο αγαθό. Δεν είχα δοκιμάσει ακόμα το εθνικό ποτό της χώρας. Πλησίαζε μεσημέρι και το στόμα μου είχε αρχίσει να στεγνώνει. Πλησίαζε μεσημέρι, ήμουν για πάνω από πέντε ώρες στη Βραζιλία και δεν είχα πιεί ούτε μία caipirinha! Ήμουν τόσες ώρες σε μια χώρα και δεν είχα πιεί ακόμα το εθνικό ποτό! Απίστευτο. Στο δρόμο είχα σταματήσει σε ένα μπαρ, αλλά είχα πιεί μπύρες. Όπως περπατούσα και θαύμαζα τη φύση, τα δέντρα, τα φυτά, τα έργα τέχνης βλέπω στο βάθος ένα μαγαζί. Πλησιάζω. Επί τέλους. Ήταν μπαρ – ρεστοράν. Προχωράω γρήγορα προς τα εκεί και παραγγέλνω μια caipirinha. Μου τη φέρνουν γρήγορα και αρχίζω να την απολαμβάνω.

Ήταν πράγματι πολύ καλό ποτό. Παρήγγειλα ακόμα ένα. Το ήπια, άρχισα να ξεδιψάω. Προσπάθησα να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους. Μου άρεσε πολύ το ποτό. Η πιο πρόσφορη γλώσσα συνεννόησης ήταν τελικά τα ισπανικά. Οι άνθρωποι του καταστήματος για να μου αποδείξουν γιατί είναι πολύ καλή η caipirinha με κερνούν μία casassa.

Τότε κατάλαβα. Η caipirinha ήταν πολύ καλή, γιατί ήταν άριστη η πρώτη ύλη. Αφού ξεδίψασα στοιχειωδώς, συνέχισα το περπάτημα στο πάρκο.

Όταν πείνασα επέστρεψα στο μπαρ – ρεστοράν, πήρα από τον μπουφέ ένα πιάτο με ποικιλία φαγητού,

παρήγγειλα ένα μπουκάλι κρασί και ξεκουράστηκα απολαμβάνοντας τις εικόνες αλλά και τους ήχους της φύσης.

Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η ώρα είχε αρχίσει να περνάει. Έπρεπε να πάω στο Belo Horizonte, όπου και θα διανυκτέρευα. Σηκώθηκα και προχώρησα προς την έξοδο. Στο δρόμο προς την έξοδο συνάντησα μια φωτογράφιση γάμου.

Χαμογέλασα και σκέφτηκα διάφορα περί ματαιότητας. Τέλος πάντων σ’ όλη τη γη, οι ίδιες αντιδράσεις. Προχώρησα προς την έξοδο ακολουθώντας μια όμορφη Βραζιλιάνα.

Έτσι έφτασα στο parking,

προκειμένου να πάρω το αυτοκίνητο και να κατευθυνθώ στην πρωτεύουσα του Μίνας Ζεράις στο Belo Horizonte, την τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Βραζιλίας, μετά το Σάο Πάολο και το αγαπημένο μου Ρίο. Ήμουν πολλές ώρες στο πόδι, είχα φτάσει από την άλλη άκρη του κόσμου και ήθελα να πιω ήρεμος τα ποτά μου, τα τελευταία ποτά της ημέρας, χωρίς την έννοια της οδήγησης.

Ήμουν ευτυχής που ήμουν πάλι στη Βραζιλία.
Είμαι πάντα ευτυχής στη Βραζιλία.
Είμαι πάντα ευτυχής στη Νότια Αμερική.
Αγαπάω τη μουσική αλλά πάνω απ’ όλα τους ανθρώπους.
Προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω ότι είμαι πάλι στη Νότια Αμερική.
Είμαι πολύ ευτυχής.
Μια νέα πόλη με περιμένει.
Belo Horizonte, έρχομαι!

 

[giannoula]

Τι ωραίες φωτογραφίες και πληροφορίες!!! Αλήθεια η καιπιρινια εκεί να υποθέσω σούπερ;;;;

 

[gelf]

giannoula σ' ευχαριστώ πολύ. Προχωρώ προς το επόμενο κεφάλαιο.

Κεφάλαιο 5

Belo Horizonte.

Το Belo Horizonte είναι η πρωτεύουσα του Μίνας Ζεράις. Όπως το Belo Horizonte είναι η τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Βραζιλίας, μετά το Σάο Πάολο και το Ρίο, έτσι και το Μίνας Ζεράις (όπως έχει ήδη αναφερθεί) είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πολιτεία της ομοσπονδίας της Βραζιλίας, μετά από την αντίστοιχη του Σάο Πάολο.

Η περιοχή Μίνας Ζεράις από το 18ο αιώνα χρειαζόταν μια νέα πρωτεύουσα, αφού η γεωμορφολογία και συγκεκριμένα το έντονο γεωμορφολογικό ανάγλυφο της μέχρι τότε πρωτεύουσας Ούρου Πρέτου αλλά και της ευρύτερης περιοχής καθιστούσε την επέκτασή της τότε πρωτεύουσας αδύνατη. Έτσι σχεδιάστηκε και τελικά υλοποιήθηκε ο στόχος της νέας πρωτεύουσα του Μίνας Ζεράις, στα τέλη του 19ου αιώνα και συγκεκριμένα η πόλη Belo Horizonte. Την τελική ονομασία (Belo Horizonte) η πόλη την έλαβε στις αρχές του 20ου αιώνα (έτος 1906). Το Belo Horizonte σχεδιάστηκε με κυρίαρχο στυλ το ύφος αρ νουβό. Σχεδιάστηκε ως πρωτεύουσα με μεγάλες λεωφόρους στα πρότυπα του Παρισιού. Η νέα πρωτεύουσα του Μίνας Ζεράις εγκαινιάστηκε το έτος 1897. Σήμερα ο πληθυσμός της πόλης ξεπερνά τα 2,5 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής ξεπερνά τα 5,5 εκατομμύρια κατοίκους.

Αυτά είχα στο μυαλό μου ξεκινώντας από το parking του πάρκου Inhotim, κατευθυνόμενος προς το Belo Horizonte. Το Belo Horizonte το επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Φτάνοντας στην πόλη κατευθύνομαι προς το κέντρο αυτής και συγκεκριμένα προς το ξενοδοχείο, στο οποίο είχα κάνει κράτηση, το Belo Horizonte Othon Palace Hotel.

Το ξενοδοχείο αυτό είναι πράγματι στο κέντρο της πόλης με όλα τα ευχάριστα που συνεπάγει αυτό. Όμως φτάνοντας στο κέντρο της πόλης και ενώ μόνο ένας δρόμος με χώριζε από το ξενοδοχείο μου, προσπαθώντας να βρω το parking του ξενοδοχείου, έπεσα σε διαδήλωση.

Το φαινόμενο αυτό δεν μου ‘κανε εντύπωση για δύο λόγους. Ο πρώτος και βασικός λόγος είναι επειδή προέρχομαι από την Ελλάδα και έχω συνηθίσει στις διαδηλώσεις. Ο δεύτερος βασικός λόγος και γνωστός στους Βραζιλιάνους είναι ότι και αυτοί πλέον έχουν συνηθίσει σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τέλος πάντων, η διαδήλωση ολοκληρώθηκε, ο δρόμος προς το parking άνοιξε, άφησα το αυτοκίνητο στο parking, πήρα τη χειραποσκευή μου, έκανα check in και πήγα στο δωμάτιο. Παρ’ όλον του ότι είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου ήταν υπέροχη.

Το ξενοδοχείο μου ήταν από τα υψηλότερα κτίρια του Belo Horizonte. Όπως παρατηρώ από το πολύ μεγάλο παράθυρο του δωματίου μου, η πόλη είναι χτισμένη σε αρκετούς λόφους και περιβάλλεται από βουνά. Το μέσο υψόμετρο της πόλης ανέρχεται σε 852 μέτρα, όπως διάβασα στο πληροφοριακό φυλλάδιο του ξενοδοχείου.
Απέναντι από το ξενοδοχείο ήταν το parque municipal, όπου και η ωραία θέα από το δωμάτιό μου.

Ξεκουράστηκα για λίγο, όμως η μέρα ήταν μικρή και όταν πήγα στο μπαρ του ξενοδοχείου για να δροσιστώ, είχε σκοτεινιάσει. Πίνω μια caipirinha για να πάρω δυνάμεις.

Κατεβαίνω από το ξενοδοχείο και κάνω μια βόλτα στο parque municipal, για να το δω από κοντά. Περπατώντας στο parque municipal συνάντησα το Παλάσιο ντος Άρτες, μεγάλο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κέντρο, μέσα στο πάρκο. Όπως περπατούσα συναντώ ένα μπαράκι. Ήταν πολύ συμπαθητικό, περιβαλλόταν και με εξωτικά φυτά, οπότε σκέφτηκα να πιω μια ακόμα caipirinha. Η σκέψη μου ήταν σοφή. Το περιβάλλον ήταν υπέροχο.

Δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ήμουν σε πόλη την οποία δεν είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Όταν συμβαίνει αυτό είμαι στην τσίτα. Αν δεν περπατήσω στα κεντρικά σημεία μιας άγνωστης σε μένα πόλης, δεν θα ηρεμήσω απ’ τους δαίμονές μου. Πίνω άλλο ένα ποτό, πληρώνω και φεύγω. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο μου,

το οποίο είναι όμορο του πάρκου, παίρνω μια φωτογραφική μηχανή από το δωμάτιο παίρνω και ένα πληροφοριακό βιβλίο, συνοδευόμενο από χάρτη, από τη ρεσεψιόν και με βήμα ταχύ εξορμώ προς το κέντρο πόλης.

Το πολεοδομικό σχέδιο του κέντρου της πόλης είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Οι οδοί είναι σχεδιασμένοι σε μικρό κάναβο, ενώ οι λεωφόροι τέμνουν διαγώνια τους μικρούς κάναβους, δημιουργώντας μεγαλύτερο κάναβο με θεωρητική στροφή 45 μοιρών από τον μικρότερο κάναβο.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο περπάτησα κατά μήκος της οδού Bahia. Στόχος μου ήταν να φτάσω στην Πράσα ντα Λιμπερντάντε, περπατώντας κατά μήκος κεντρικών δρόμων της πόλης. Η απόσταση ως την Πράσα ντα Λιμπερντάντε είναι μικρή και δεν ξεπερνά τα 800 μέτρα, οπότε αύξησα την απόσταση περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Μπαίνω στην Πράσα ντα Λιμπερντάντε από τη λεωφόρο Pinheiro.

Η Πράσα ντα Λιμπερντάντε θεωρείται το κέντρο της πόλης. Στην Πράσα ντα Λιμπερντάντε, μια αλέα με φοίνικες καθοδηγεί τη ματιά σου προς το Παλάσιο ντα Λιμπερντάντε, το κυβερνητικό μέγαρο της πολιτείας Μίνας Ζεράις, το οποίο εγκαινιάστηκε το έτος 1897.

Στα λοιπά διοικητικά κτίρια της πλατείας επικρατούσε το στυλ αρ νουβό, το οποίο καθορίζει, γενικά, το κέντρο της πόλης.

Συνέχισα τον περίπατο, απολαμβάνοντας την αίσθηση ότι ήμουν σε μια νέα πόλη. Στο δρόμο φωτογράφιζα κτίρια φωτισμένα.

Είναι γνωστό, στους φίλους μου, ότι δεν αντέχω τη ζέστη. Η ζέστη ισούται με κόλαση για μένα. Ευτυχώς είχε αρχίσει να δροσίζει αρκετά. Άρχισα να ψάχνω μπαρ. Παρατηρούσα έντονη κίνηση στους δρόμους της πόλης και τραπεζάκια έξω. Οικείο περιβάλλον.

Ήμουν πάρα πολλές ώρες στο πόδι. Είχα αλλάξει ήπειρο, είχα αλλάξει ημισφαίριο και ευτυχώς ήμουν ακμαίος. Το ταξίδι ήταν μεγάλο. Έπρεπε να επιβραβεύσω τον εαυτό μου. Ήθελα να βρεθώ άμεσα σε ένα μπαρ. Ένα μπαρ λατινοαμερικάνικο. Όπως περπατούσα άκουσα δυνατές μουσικές. Μουσικές του γούστου μου. Ρίχνω το βλέμμα μου στο απέναντι πεζοδρόμιο το οποίο είχε καταληφθεί από καρέκλες. Πολύ καλό μπαρ. Κατευθύνθηκα άμεσα προς αυτό. Ήταν κουλτούρα μπαρ. Θαύμα, ούτε παραγγελία να το είχα. Στον κατάλογο είχε σκίτσο του Νταλί!

Σκέφτηκα ότι το ένστικτό μου λειτούργησε ακόμα μια φορά τέλεια. Είχα γίνει πολύ καλός μπαρογράφος. Με έχουν ωφελήσει τα ταξίδια. Κυρίως αυτά. Δευτερευόντως με έχει ωφελήσει η αγάπη μου για το ποτό. Ήταν η ώρα της δράσης, οπότε κουνάω το κεφάλι μου, για να διώξω τις σκέψεις και προχωρώ γρήγορα προς το μπαρ.

Το Café Cultura Bar. Τα είχε όλα. Το έμβλημα του μπαρ είχε σκίτσο του Νταλί. Στο μπαρ είχε σκίτσα του Δον Κιχώτη του Picasso, της γυμνής Μάγιας του Γκόγια, της Μέριλιν του Γουόρχολ κλπ. Κοντοστάθηκα, δεν έβλεπα ελεύθερο τραπέζι για να κάτσω. Αμέσως έρχεται σερβιτόρος με μαύρο πλαστικό τραπέζι στα χέρια και με ρωτάει που θέλω να κάτσω. Υποδεικνύω μια θέση την οποία θεωρούσα καλύτερη από άποψη θέας, οπότε μου τοποθετεί το τραπέζι και μου φέρνει καρέκλα. Καρέκλα πλαστική κίτρινου χρώματος. Όμως δεν παραξενεύτηκα. Ήμουν στη Λατινική Αμερική. Ήμουν στη Βραζιλία. Αφού μου φέρνουν το ποτό μου, άρχισα να παρατηρώ γύρω μου. Το γλέντι άρχιζε. Μου έκανε εντύπωση ότι στο γωνιακό μεγάλο πεζοδρόμιο αυξάνονταν συνεχώς οι κίτρινες πλαστικές καρέκλες και τα μαύρα πλαστικά τραπεζάκια. Λατινική Αμερική. Ο επίγειος παράδεισος. Επίσης μου έκανε εντύπωση ο τρόπος για τη διατήρηση της χαμηλής θερμοκρασίας (μόνωση) στο μπουκάλι της μπύρας (600 gr).

Πρώτη νύχτα στη Βραζιλία και μάλιστα σε άγνωστη πόλη και είχα αρχίσει να περνάω πολύ ωραία. Η μουσική ήταν δυνατή. Επί τέλους πάλι στη Λατινική Αμερική. Στη γη της επαγγελίας.

Εκεί ξέχασα τα χιλιάδες μίλια που είχα κάνει. Ήταν από τις πιο ευχάριστες νύχτες μου. Και μάλιστα νύχτα, η οποία ακολουθούσε μια μεγάλη ημέρα. Πολύ μεγάλη ημέρα. Είχα κερδίσει πολύ από τη διαφορά ώρας. Διασκέδασα αρκετά.

Πρωινές ώρες και ενώ η κίνηση στο barείχε μειωθεί, αποφάσισα ότι έπρεπε να περάσω από το ξενοδοχείο για ανασύνταξη. Οι εικόνες από Ελλάδα μου φάνταζαν πολύ μακρινές. Νόμιζα ότι το ταξίδι είχε ξεκινήσει αρκετούς μήνες πριν. Πιθανώς και χρόνια.

Αυτό είναι το ταξίδι.
Σου δίνει ζωή.
Σου προσφέρει χρόνο.
Ο χρόνος είναι σχετικός.
Σας προκαλώ να σκεφτείτε μια πρώτη μέρα ταξιδιού.
Μετά να σκεφτείτε μια μέρα ρουτίνας.
Και μετά να τις συγκρίνετε.
Να συγκρίνετε τον πραγματικό χρόνο.
Ο χρόνος είναι σχετικός.
Δεν θέλω να γράψω τίποτα άλλο.
Ας συγκριθούν οι εμπειρίες.

Μ’ αυτές τις σκέψεις κατηφόρισα προς το ξενοδοχείο. Ανέβηκα στο μπαρ.

Όπως είχα προαναφέρει το ξενοδοχείο μου, είναι από τα υψηλότερα κτίρια του Belo Horizonte. Παραγγέλνω ένα ποτό.

Πίνοντας το ποτό μου, παρατηρούσα την κίνηση στους δρόμους. Ο κόσμος αρχίζει να αραιώνει τόσο στους δρόμους όσο και στο μπαρ του ξενοδοχείου. Πίνω τις τελευταίες γουλιές από το ποτό μου, δίνω το ποτήρι στο μπαρ και αποφασίζω να πάω στο δωμάτιό μου, για ανασυγκρότηση. Πριν απ’ αυτό ζητώ ένα ακόμη ποτό. Για να το έχω έως το δωμάτιο. Παίρνω το ασανσέρ. Κατεβαίνω. Φτάνω στο δωμάτιο.

Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο. Οι δρόμοι είχαν σχεδόν ερημώσει.

Σκέφτηκα ότι είναι ώρα για ύπνο. Ήμουν απόλυτα ξεκούραστος εκείνη τη στιγμή. Σκέφτηκα να βγω. Όμως επικράτησε η λογική. Πολλές, πάρα πολλές ώρες ταξιδιών. Από το σπίτι στο αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος ταξίδεψα δύο ώρες. Στο αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος έμεινα σχεδόν τρεις ώρες. Βέβαια με τη βοήθεια του lounge της Lufthansa και του Lagavulin. Από Αθήνα έως Φραγκφούρτη ταξίδεψα άλλες τρεις ώρες. Στο τεράστιο lounge της Φραγκφούρτης δεν είχα πολλές ώρες αναμονής. Μόνο δύο. Από Φραγκφούρτη έως Ρίο ταξίδεψα άλλες 11 ώρες και 45 λεπτά. Ήμουν ευτυχής γιατί πέρασα τον Ατλαντικό άλλη μια φορά μέσα στο μήνα. Το lounge στο Ρίο ήταν σχετικά ικανοποιητικό, ευτυχώς γιατί είχα αρκετή ώρα αναμονής μέχρι την πρώτη πρωινή πτήση προς Belo Horizonte από αυτό το διεθνές αεροδρόμιο. Είχα επιλέξει να φύγω απ’ το αεροδρόμιο άφιξης παρ’ όλο που είχε τέσσερις ώρες αναμονής. Ήθελα να αποφύγω τις μετακινήσεις. Νόμιζα ότι θα ήμουν κουρασμένος, μετά από τόσες ώρες ταξίδι. Όμως ήμουν απόλυτα ξεκούραστος. Ποτέ δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτά τα jetlag που λένε μερικοί. Εμένα πάντως δεν με αφορούν. Η πτήση από Ρίο για Belo Horizonte ήταν μικρή, μόλις 55 λεπτά.

Προσπαθούσα να ξεκουραστώ και έτσι έκανα μια πρόχειρη άθροιση των ταξιδιωτικών ωρών. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την άθροιση. Δυστυχώς ή ευτυχώς, με πήρε ο ύπνος. Πολύ ωραία να σε παίρνει ο ύπνος στη μέση των υπολογισμών.
Η ξεκούραση θα βοηθούσε στην περιήγηση της επόμενης ημέρας. Τελικά κοιμήθηκα!
Στην απόφασή μου είχε βοηθήσει και η εικόνα των άδειων δρόμων της πόλης.

Δεν θυμάμαι όλα απόλυτα. Τότε όλα ήταν θολά. Όμως εγώ αποφάσισα! Έπρεπε να ξεκουραστώ. Και μετά κοιμήθηκα! Επί τέλους! Ξεκουράστηκα.
Κοιμήθηκα για κάποιες ώρες, όχι πολλές. Ξύπνησα γρήγορα. Το καλό να είσαι σε ξένη χώρα, σε ξένη ήπειρο. Δεν χάνεις χρόνο. Έτσι και αλλιώς είχα κερδίσει αρκετό χρόνο λόγω της αλλαγής της ώρας. Σε κάθε ταξίδι στην Αμερική (είτε Βόρεια, είτε Νότια) αισθάνομαι κερδισμένος από άποψη χρόνου. Με αυτές τις σκέψεις ξύπνησα. Ξύπνησα γρήγορα.

Σκέφτηκα τα ζητήματα της προηγούμενης νύχτας. Είχαν περάσει απειροελάχιστες ώρες. Θυμήθηκα ότι πρέπει να υπολογίσω τις ώρες ταξιδιού.

Ωραίο δεδομένο. Γι αυτό με πήρε ο ύπνος. Άσχετο βέβαια με τη νέα μέρα. Όμως εγώ το υπολόγισα. Δεν μου αρέσει να αφήνω άλυτα προβλήματα. Έτσι έκανα τους υπολογισμούς μου. Το μέχρι τώρα ταξίδι είχε διαρκέσει 27 ώρες! Μη συμπεριλαμβανομένων των ωρών του πήγαινε – έλα στο πάρκο Inhotim.

Ξύπνησα ωραία γνωρίζοντας ότι έχω κερδίσει χρόνο. Η γοητεία του να ταξιδεύεις προς δύση. Θυμήθηκα ένα πρόσφατο ταξίδι μου από Πεκίνο προς Κοπεγχάγη. Τότε κυνηγούσαμε τη μέρα. Βλέπαμε συνεχώς μπροστά μας το ηλιοβασίλεμα.

Άνοιξα τα μάτια μου και έριξα το βλέμμα μου στο παράθυρο.

Η θέα ήταν υπέροχη. Κατέβηκα στο 2ο όροφο για πρωινό. Το πρωινό του ξενοδοχείου ήταν υπέροχο. Μετά το πλούσιο – κυρίως σε εξωτικά φρούτα – πρωινό του ξενοδοχείου, έχοντας αρκετή ώρα στη διάθεσή μου, αφού εν τω μεταξύ είχα προγραμματίσει απογευματινή πτήση προς το Ρίο, άρχισα να εξασκώ το αγαπημένο μου άθλημα. Περπάτημα σε μια νέα πόλη, με το φως της ημέρας. Νέα πόλη, προφανώς, για μένα. Την πόλη αυτή την επισκεπτόμουν για πρώτη φορά, όπως έχω προαναφέρει. Κοντά στο ξενοδοχείο και μέσα στον προαναφερθέντα κάναβο ήταν η κεντρική αγορά.

Με βήμα ταχύ κατευθύνθηκα προς τα εκεί.

Πράγματι υπήρχαν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία στην κεντρική αγορά, όπως και σε κάθε αγορά ενός νέου προορισμού.

Βγαίνοντας από την αγορά, στη μέση της οδού συναντώ ένα δέντρο. Μου κάνει εντύπωση ο κορμός του.

Δυστυχώς δεν έχω περισσότερες γνώσεις στη φυτολογία. Συνεχίζω να περπατώ στους δρόμους του Belo Horizonte. Περπατώντας, συναντάς συνεχώς ανηφόρες και κατηφόρες. Όπως έχω προαναφέρει, η πόλη είναι χτισμένη σε αρκετούς λόφους και περιβάλλεται από βουνά. Πολύ έντονο γεωμορφολογικό ανάγλυφο. Άξιο αντιμετώπισης για προβλήματα στη στερεομετρία. Αυτό φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.

Τι να κάνω; Αγαπώ πολύ τη γεωμετρία. Η γεωμορφολογία, σε συνδυασμό με την πολεοδομία της πόλης μου αρέσει πολύ. Βέβαια το έντονο γεωμορφολογικό ανάγλυφο της πόλης, την καθιστά κάπως επίπονη στο περπάτημα.

Πάντως εγώ συνεχίζω να περπατώ στους δρόμους του Belo Horizonte. Το Belo Horizonte είναι από τις πιο ασφαλείς πόλεις της Βραζιλίας. Αλλά οι φράχτες, φράχτες.

Παρ’ όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν αισθάνθηκα απειλή στο Belo Horizonte. Ούτε όταν είδα τους φράκτες τους οποίους απεικόνισα στην προηγούμενη φωτογραφία. Στο Belo Horizonte αισθάνθηκα την απόλυτη ασφάλεια.
Για να είμαι ειλικρινής δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια στη Βραζιλία. Και γύριζα νύχτες. Κυρίως νύχτες. Και ήπια πολλά ποτά σε νυχτερινά μπαρ.

Προχωρώντας προς την Πράσα ντα Λιμπερντάντε, συναντώντας μια αλέα από φοίνικες παρατήρησα και πάλι το Παλάσιο ντα Λιμπερντάντε, το κυβερνητικό μέγαρο της πολιτείας Μίνας Ζεράις, όπως είχα αναφέρει την προηγούμενη νύχτα. Τώρα το βλέπω και ημέρα.

Το Παλάσιο ντα Λιμπερντάντε διακρίνεται επιβλητικό. Ομοίως και τα λοιπά διοικητικά κτίρια της πλατείας στα οποία επικρατεί το στυλ αρ νουβό.

Η κατάσταση είναι υπέροχη. Είμαι στην απόλυτη ευτυχία. Κάθομαι στην πλατεία. Πίνω μερικές μπύρες. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Βλέπω ότι η έφιππη Βραζιλιάνα αστυνομικός με προστατεύει.

Είμαι ευτυχής. Τέτοια προστασία. Για να αποδειχτεί πόσο προστατευόμενη ήταν η περιοχή, η έφιππη αστυνομικίνα πέρασε και άλλες φορές από μπροστά μου. Σκέφτομαι ότι είναι υπέροχα στο Belo Horizonte. Πιάνω μια συζήτηση στο μπαρ. Μετά τη συζήτηση αυτή θέλω να κάνω μια τελευταία επισήμανση. Για τους ποδοσφαιρόφιλους (για τους λοιπούς ασήμαντη λεπτομέρεια). Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι που συνάντησα στο Belo Horizonte ήταν οπαδοί της Ατλέτικο Μινέιρο. Μάλιστα ύστερα από τη συζήτηση μαζί τους έφυγα και με δώρο ένα λάφυρο. Τη φανέλα του μεγάλου Ροναλντίνιο. Τη φανέλα της Ατλέτικο Μινέιρο με το νούμερο 10. Οι μη ποδοσφαιρόφιλοι δεν θα το καταλάβουν. Εγώ είμαι μπασκετόφιλος. Τους το εξήγησα. Τους μίλησα για τους δυο μεγάλους σκόρερ στο μπάσκετ. Το Νίκο Γκάλη και τον Όσκαρ Σμιντ. Ενθουσιάστηκαν. Ήταν και μπασκετόφιλοι. Γνώριζαν τον Γκάλη. Γνώριζαν ότι ήταν κάποιος Έλληνας θεός μπασκετμπολίστας που έβαζε περισσότερους πόντους και από τον δικό τους θεό του μπάσκετ. Τον μεγάλο Όσκαρ Σμιντ. Όμως και εγώ γνωρίζω τον Ροναλντίνιο. Θυμάμαι ένα καταπληκτικό γκολ που είχε βάλει σ’ ένα μουντιάλ κατά της Αγγλίας. Τους εξήγησα ότι σε κάθε μουντιάλ είμαι φανατικός οπαδός της εθνικής Βραζιλίας. Γενικά δεν μιλάω για ποδόσφαιρο. Όμως το να μη μιλάς για ποδόσφαιρο στη Βραζιλία, είναι σαν να μην μιλάς για θρησκείες στην Ιερουσαλήμ.

Πέρασα πολύ ωραία. Όμως κάποια στιγμή φεύγω από το μαγαζί και προχωρώ προς το ξενοδοχείο. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο συναντώ το χθεσινοβραδυνό μπαρ. Το μπαρ στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχα καθίσει αρκετή ώρα. Το Café Cultura Bar.

Όμως ήταν ημέρα. Με έκπληξή μου παρατήρησα ότι το μπαρ δεν λειτουργούσε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ήταν κλειστό την ημέρα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία.

Βέβαια στη συνέχεια το φαινόμενο αυτό, το παρατήρησα και στα υπόλοιπα μπαρ τα οποία είχα δει το προηγούμενο βράδυ με έντονη κίνηση.

Τόσο σε αυτό το μαγαζί, όσο και σε άλλα παρόμοια μπαρ, ούτε μουσικές, ούτε ποτά και κυρίως ούτε μπαρ. Φαίνεται ότι την ημέρα δεν υπήρχαν μπαρ. Άνοιγαν μετά τη δύση του ήλιου.

Το έμαθα μετά. Τα υπαίθρια μπαρ στο BeloHorizonte άνοιγαν μετά τις επτά τη νύχτα, ώρα την οποία σκοτείνιαζε. Κάποια στιγμή έκλειναν. Έκλειναν αργότερα. Μάζευαν και τις καρέκλες. Εξ ου και οι πλαστικές καρέκλες. Για λόγους ευκολίας.

Μελαγχολώντας φεύγω από το Belo Horizonte. Αν και γενικά πέρασα όμορφα το τελευταίο στοιχείο με έκανε κάπως δυστυχή.

Ανεβαίνω προς το δωμάτιο του ξενοδοχείου για να πάρω τις αποσκευές μου. Ρίχνω μια τελευταία ματιά απ’ το παράθυρο.

Στη συνέχεια πάω προς το parking του ξενοδοχείου. Παίρνω το αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς το αεροδρόμιο. Το Ρίο ντε Τζανέιρο με περίμενε. Έπρεπε να πάω γρήγορα. Μεγάλη πρόκληση. Ιδίως για έναν καρναβαλιστή. Είμαι πάρα πολύ ευτυχής.

 

[JohnyE]

Καιπιρίνιες έχουν ακόμα στην Βραζιλία ή τους έβγαλες stock out ?

 

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Η πρώτη καϊπιρίνια στο Ρίο.

Ωραία ήταν στο Belo Horizonte. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να φύγω. Δεν είχα πολύ χρόνο. Δυστυχώς αυτό είναι το δεδομένο των μεγάλων ταξιδιών.

Όπως έγραψα στο προηγούμενο κεφάλαιο πήρα το αυτοκίνητο από το parking του ξενοδοχείου Belo Horizonte Othon Palace Hotel. Πήρα το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο.

Φτάνω στο αεροδρόμιο, παραδίδω το αυτοκίνητο και ολοκληρώνω άμεσα τις διαδικασίες (check- in, κλπ). Μου έμεινε λίγη ώρα και για να ξεμουδιάσω έκανα μερικές βόλτες στο αεροδρόμιο του Belo Horizonte. Μου έκαναν εντύπωση οι κοκοφοίνικες στο αεροδρόμιο.

Η αναμονή ήταν μικρή και γρήγορα μπήκα στο αεροπλάνο της ΤΑΜ (Airbus A 320) για το Ρίο. Πράγματι σε 55 λεπτά το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Galeao του Ρίο.

Έφτασα λοιπόν στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Όπως πολλοί γνωρίζουν στα πορτογαλικά, Ρίο ντε Τζανέιρο, σημαίνει ποταμός του Ιανουαρίου. Και αυτό γιατί οι Πορτογάλοι εξερευνητές μετά από πολύμηνο ταξίδι στον Ατλαντικό Ωκεανό, φτάνοντας στο φυσικό καταφύγιο της ευρύτερης περιοχής του κλειστού κόλπου του Ρίου και επειδή ήταν αρχές Ιανουαρίου και επειδή παράλληλα θεώρησαν ότι όλη αυτή η γεωμορφολογία που συνάντησαν είναι εκβολές ποταμού, ονόμασαν την περιοχή ποταμό του Ιανουαρίου. Δηλαδή Ρίο ντε Τζανέιρο.

Καλά τα ιστορικά στοιχεία που διάβαζα στο αεροπλάνο, αλλά είχε έρθει η ώρα της δράσης.

Όταν έφτασα στο Ρίο, πάλι στο διεθνές αεροδρόμιο, το οποίο είναι στα νότια της πόλης, βγήκα πρώτος από το αεροπλάνο, (τα καλά της Business class) πήρα ταξί και κατευθύνθηκα προς Copacabana. Είδα κίνηση στο δρόμο.

Όμως ο ταξιτζής μου εξήγησε ότι ήμουν τυχερός. Πολύ τυχερός. Αν είχα φτάσει δύο ή τρεις ώρες πριν, ο χρόνος ο οποίος θα απαιτείτο για να φτάσεις στην Copacabana, θα ήταν πολλαπλάσιος.

Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το ξενοδοχείο Golden Tulip Regente μπροστά στην Copacabana.

Τι να κάνω; Από μικρό παιδί, αλλά και στη συνέχεια ως καρναβαλιστής, άκουγα και χόρευα samba, ενώ σε πολλά τραγούδια που χορεύαμε αναφερόταν η Copacabana. Πάντα τη θεωρούσα μαγικό μέρος του πλανήτη. Οι ιδεοληψίες μας φάγανε. Δεν πειράζει. Μια ζωή την έχουμε. Και η πόρνη (η ζωή) κυλά γρήγορα. Κούνησα πάνω – κάτω και δεξιά – αριστερά το κεφάλι μου για να διώξω τις μαύρες σκέψεις. Δεν ήρθα στο Ρίο για να κάνω μαύρες σκέψεις. Ήρθα στο Ρίο για να μείνω στην Copacabana. Να συντηρήσω τις ιδεοληψίες μου που ανέφερα παραπάνω. Και να πιώ μια ακόμα καϊπιρίνια.

Έκανα γρήγορα check in και άφησα τη χειραποσκευή μου στο δωμάτιο.Πήρα μια από τις φωτογραφικές μου μηχανές και εξόρμησα. Ανέβηκα στο bar του roof garden του ξενοδοχείου μου. Έβλεπα και απολάμβανα όλη την Copacabana. Η Copacabana στα πόδια μου. Ωραία αίσθηση. Ήρθε λοιπόν η ώρα να πιω την πρώτη μου καϊπιρίνια στο Ρίο ντε Τζανέιρο, έχοντας στα πόδια μου την τεράστια – μήκους 4.500 μέτρων περίπου - παραλία της Copacabana.

Όπως προανέφερα το θετικό του ξενοδοχείου είναι ότι ήταν μπροστά στην παραλία. Πέρναγες το δρόμο και βρισκόσουν στην παραλιακή ζώνη. Σκέφτηκα προς στιγμή ότι θα ήταν υπέροχο ένα νυχτερινό μπάνιο. Όμως την απόλαυση του νυχτερινού θαλάσσιου μπάνιου την έχω καθημερινά. Και σε απόσταση μικρότερη από αυτήν του ξενοδοχείου. Όπως και την απόλαυση του να πίνω το ποτό μου στη θάλασσα το έχω καθημερινά. Όμως δεν έχω την απόλαυση να πίνω το ποτό μου στην Copacabana.

Αυτό σκέφτηκα και έτσι αποφάσισα να πιω τη δεύτερη καϊπιρίνια στο Ρίο, μπροστά στην παραλία. Το δεύτερο ποτό μου.

Κατεβαίνω, περνάω το δρόμο, σκέφτηκα να κάτσω στο μπαρ της παραλίας, δεν μου άρεσε η μουσική και τελικά ήπια ένα ποτό στο απέναντι μπαρ βλέποντας την Copacabana.

Όλα ήταν υπέροχα. Βέβαια για τη συνέχεια της βραδιάς προφανώς, δεν υπάρχει φωτογραφική τεκμηρίωση. Ας μην περιμένουμε και φωτογραφική τεκμηρίωση. Στη Βραζιλία είμαστε! Τα ποτά μου έπινα.Η βραδιά συνεχίστηκε στην περιοχή Lapa. Ήταν αργά, πολύ αργά, στο κέντρο της πόλης και στην περιοχή Lapa. Συγκροτήματα να παίζουν samba, χορός, ποτά, ο παράδεισος.

Ήταν μια ξεκούραστη μέρα αλλά και μια έντονη και πολύ χαλαρωτική νύχτα.

 

[KLEOPATRA]

Δυνατηηηηη η καιπιρινια !!!!
Καλα μην παιρνεις και ορκο για βραδινο μπανιο στην Κοπα ...με τετοια κυμματα που σε ρουφανε προς τα μεσα ...τα ειδα ΟΛΑ κωλυωμενα!!!!!!
Παριμενω ανυπομονα τη συνεχεια για να ξαναθυμηθω τα βηματα μου στο Ριο.

 

[gelf]

@KLEOPATRA, σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου γραπτά. Ένα σύντομο ταξίδι στο Παρίσι, καθυστέρησε τη συνέχεια της ιστορίας.
Αν και είμαι ουισκάκιας οι καϊπιρίνιες μου άρεσαν πολύ. Άλλωστε, είναι αξίωμα ότι σε μια χώρα πρέπει να πίνεις το τοπικό ποτό.
Πάντως έκανα τα μπάνια μου στην κοπακαμπάνα. Έμπαινα με πλάγια βηματάκια. Το πως θα το συμπεριλάβω σε μεθεπόμενο κεφάλαιο.

Συνεχίζω παρακάτω με το επόμενο κεφάλαιο.



Κεφάλαιο 7

Corcovado.

Όποιος πάει στο Ρίο, κατά κανόνα, ανεβαίνει στο Corcovado. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Ήταν η δεύτερη κίνησή μου μετά τα πρώτα νυχτερινά ποτά στο Ρίο και η πρώτη μου πρωινή κίνηση.

Έτσι μετά το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, πήρα ένα ταξί και κατευθύνθηκα προς το Cosme Velho, όπου είναι και ο σταθμός του οδοντωτού τρένου για την κορυφή του λόφου Corcovado. Στην κορυφή του λόφου αυτού σε ύψος 704 μέτρων, βρίσκεται το διασημότερο αξιοθέατο του Ρίο ντε Τζανέιρο και ένα από τα διασημότερα αξιοθέατα του πλανήτη. Το άγαλμα του Χριστού. Το άγαλμα του Χριστού λυτρωτή, ύψους 38 μέτρων.

Φτάνοντας με το ταξί, στο σταθμό Cosme Velho, το πρώτο που συναντάς είναι μια καρικατούρα ομοιώματος του αγάλματος του Χριστού.

Το δεύτερο που συναντάς είναι το κόκκινο τρένο. Ο οδοντωτός του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Μπαίνω γρήγορα στο κόκκινο τρενάκι. Είχε πολύ πλάκα. Το τρενάκι πέρασε μέσα από φαβέλες (περιφερειακά)

αλλά και μέσα από το δάσος Τιχούκα. Η ταχύτητά του ήταν μικρή και σου επέτρεπε τις οπτικές απολαύσεις προς όλο το σύμπλεγμα που συνθέτει το Ρίο, δηλαδή παραλίες, δάση, φαβέλες, πλούσιες συνοικίες κλπ.

Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Εγώ ευχαριστήθηκα πάρα πολύ.
Έφτασα στην κορυφή.Εκτός από την πανοραμική θέα

το πρώτο που βλέπεις είναι το άγαλμα του Χριστού.

Στη συνέχεια αποτυπώνεις πολλές εικόνες. Θαυμάσιες εικόνες. Η γη αν και σφαιρική είναι πολύπλευρη. Έτσι δεν γνωρίζω, άν έχουν άδικο αυτοί που θεωρούν το Ρίο την πιο όμορφη και την πιο συγκλονιστική πόλη του κόσμου
Πάντως η θέα είναι απίστευτη. Άρχισα να φωτογραφίζω.

Ήμουν ευτυχής. Από το σημείο αυτό, στα 704 μέτρα υψόμετρο, έβλεπες τα πάντα.

Κάποια στιγμή στόχευσα προς το Πάου ντε Ασουκάρ. Η θέση του είναι προνομιακή. Οπότε σκέφτηκα, ότι εκεί θα είναι η επίσκεψή μου την επόμενη ημέρα. Το επόμενο πρωινό.

Στη συνέχεια φωτογραφίζω προς την ταπεινή γέφυρα, η οποία συνδέει το Ρίο ντε Τζανέιρο με νησάκια και το απέναντι ηπειρωτικό τμήμα το Νιτερόι. Χαμογέλασα όταν θυμήθηκα τι μου είχε πει ένας φίλος. «Η δική μας γέφυρα του Ρίο είναι ομορφότερη από αυτήν του άλλου Ρίο.». Έλεγε προφανώς ευφυολογήματα. Όχι για τη γέφυρα, εκεί είχε δίκιο. Για το άλλο Ρίο όμως...

Όμως τι απίστευτες εικόνες είχες από τη θέση του υψομέτρου των 704 μέτρων; Εικόνες απίστευτες. Εικόνες προς το Μαρακανά. Το ναό μας. Το ναό όλων των ποδοσφαιρόφιλων της γης. Ακόμα και για μένα. Και ας είμαι μπασκετόφιλος. Είναι όμως μεγάλη συγκίνηση να βλέπεις το Μαρακανά.

Συνέχιζα να φωτογραφίζω. Η χαρά του φωτογράφου. Ήμουν ευτυχής. Για μια ακόμη φορά. Ο φακός μου στράφηκε προς την καφετέρια του Corcovado, λίγο χαμηλότερα από την κορυφή του λόφου.

Συνέχισα να φωτογραφίζω. Η θέα ήταν υπέροχη.

Ολοκλήρωσα την επίσκεψη στο Corcovado με μια πανοραμική φωτογραφία.

Επέστρεψα στο κέντρο της πόλης με το κόκκινο οδοντωτό τρενάκι. Μέσα από δάση και από φαβέλες. Όμως ήμουν, πάλι, στο κέντρο της πόλης. Ήμουν ευτυχής.