hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.2: Saint Louis
Αφιερωμένο στην dim kyr
Aντιθέτως προς το δόγμα του λιτού βίου αποφασίστηκε για την άνεσή μας να κινηθούμε οδικώς βόρεια, προς το Saint Louis με ενοικιαζόμενο όχημα μετά οδηγού. Ο οδηγός αποδείχθηκε επαγγελματίας για τα δεδομένα Σενεγάλης, το όχημα όμως όχι. Πριν το τελικό μας προορισμό κι αφού έκανε τις κουτσουκέλες του κάμποσες φορές, παρέδωσε πνεύμα. Κούτσα κούτσα φτάσαμε στον σταθμό όπου μας μετεπιβίβασαν σε νέο αυτοκίνητο μέχρι να καλύψουμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τον ξενώνα μας.
Κι επειδή το δις εξαμαρτείν όταν πρόκειται για λίγη άνεση, εστίν ταξιδευτού σοφού, περίπατο πήγε κι εδώ το λιτός βίος αφού το κατάλυμμα αυτοδιαφημιζόταν ως boutique hotel (αφρικανικών προδιαγραφών) μιας και απολάμβανε προνομιακής θέσης στην άκρη του νησιού με θέα το ποταμό Σενεγάλη. Όπως έχω σχολιάσει κι αλλού στο φόρουμ στην υποσαχάρια Αφρική (με εξαίρεση την Ν.Αφρική) η έννοια value for money στα καταλύμματα είναι σχεδόν άγνωστη.
Το Saint Louis λοιπόν, έχει τρία πρόσωπα. Πρώτα η καινούργια πόλη που βρίσκεται στην ηπειρωτική χώρα και δεν την χαρακτηρίζει τίποτα διαφορετικό από ένα πολύβουο άχρωμο αστικό τοπίο. Καν δεν μπήκαμε στο κόπο να την επισκεφθούμε.
Μετά, διασχίζοντας τη μεταλλική γέφυρα Faidherbe βρίσκεσαι σ’ένα μικρό νησάκι.
Το σκηνικό μεταμορφώνεται αφού εδώ εδρεύει η παλιά πόλη με τα κομψά αποικιακά κτήρια. Εδώ βρίσκονται όλα τα καλούδια που αφορούν τους επισκέπτες: τα όποια αξιοθέατα, καταλύμματα, εστιατόρια, καφέ. Aρχιτεκτονικά κι αισθητικά τα διώροφα ή τριώροφα κτίρια αποικιακής προέλευσης διακρίνονται για τα ξύλινα μπαλκόνια με γρίλιες από σφυρήλατο σίδηρο, τις στέγες με τα κόκκινα κεραμίδια, τις πόρτες και τα παράθυρα με ξύλινα παραθυρόφυλλα. Κάθε στενό αναδίδει και μια νοσταλγική νότα, όμως κατά ένα περίεργο τρόπο η συνολική ατμόσφαιρα μου φάνηκε πολύ “μουσειακή”και άτονη. Σπίτια κλειστά, κίνηση αναιμική στους δρόμους.
Θαρρείς κι επρόκειτο για ένα υπαίθριο μουσείο απαγορευμένο ως αδιάφορο για την πλειονότητα των ντόπιων.
Το νησί του Saint-Louis, πρώην πρωτεύουσα της Δυτικής Αφρικής, είναι ένα εξαιρετικό δειγμα αποικιακής πόλης σ’ένα ξεχωριστό φυσικό περιβάλλον όντας στις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη. Η πόλη οφείλει την ύπαρξή της βασικά στους Γάλλους που την ανέδειξαν σε κορυφαίο αστικό κέντρο όχι μόνο για εμπορικές δραστηριότητες αλλά και ως κέντρο για τη διάδοση πολιτιστικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων
Ωστόσο το 1957 ο γαλλικός πληθυσμός μειώθηκε δραστικά, γραφεία και καταστήματα έκλεισαν. Επί του παρόντος, η πόλη ακροβατεί οικονομικά βασιζόμενη στην αλιεία και τη γεωργία και τον ισχνό τουρισμό.
Δυό γέφυρες συνδέουν το νησάκι με μια μακρόστενη χερσόνησο, το Langue de Barbarie, που καταλήγει στον Ατλαντικό. Στο απάνεμο κανάλι βρίσκουν καταφύγιο εκατοντάδες παραδοσιακές πιρόγες.
Εδώ το σκηνικό έρχεται κωλοτούμπα (επίκαιρη έκφραση). Επανέρχεται θεαματικά η μπίχλα (οικείο περιβάλλον για ένα γουρούνι), τόνοι σκουπιδιών πεταμένοι στις όχθες του ποταμού, ερύφια να καταβροχθίζουν ότι τρώγεται.
Το σκηνικό της χωματερής ήρθε να σώσει μια πολύβουη ολοζώντανη παραλία όπου οι πιρόγες ξανοίγονταν στον ωκεανό για τη ψαριά της μέρας. Χαθήκαμε μέσα στο πολύχρωμο ανθρώπινο μελίσσι. Δεν μας πήρε χρόνο όμως να αντιληφθούμε ότι η παρουσία λευκών που κράδαιναν φωτογραφικές μηχανές κι επιχειρούσαν να αποτυπώσουν στο φακό τη καθημερινότητά τους δεν γινόταν δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
O χρόνος που περάσαμε στο Saint Louis αναλώθηκε σε ατέλειωτες βόλτες στην παλιά πόλη. Παρότι το να βρεις ανοικτό εστιατόριο τις βραδυνές ώρες καταντούσε λίγο ανέκδοτο και οι δύο επιλογές εστίασης μας άφησαν θετικές γευστικές εντυπώσεις (ιδιαιτέρως το μαροκινό)
Το Saint Louis αποτέλεσε και τη βάση για να κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή στοEθνικό Καταφύγιο Πτηνών του Djoudj (άλλο ένα Μνημείο Παγκόσμιας Φυσικής Κληρονομιάς).
O οδηγός που ανέλαβε να μας φέρει στο πάρκο αποδείχτηκε αρκούντως τζαναμπέτης κουβαλώντας τα κλασσικά μυαλά της αρπαχτής των σενεγαλέζων. Συμφώνησε σε μια τιμή μεν αλλά θεώρησε ότι αυτή ισχύει μέχρι την πύλη του πάρκου. Εκεί μουλάρωσε και ζητούσε κι άλλα χρήματα για να μας οδηγήσει μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα στην αποβάθρα όπου ξεκινούσαν οι βάρκες για τη βόλτα στα υδρόβια μονοπάτια του πάρκου. Τα νεύρα μας χτύπησαν κόκκινο!
Το Εθνικό καταφύγιο πουλιών Djoudj που βρίσκεται στο δέλτα του ποταμού Σενεγάλη, κοντά στα σύνορα της Σενεγάλης με τη Μαυριτανία, αποτελεί καταφύγιο εκατομμυρίων αποδημητικών πουλιών σαν οι παγωμένοι άνεμοι του φθινοπώρου αρχίζουν να φυσούν στην Ευρώπη.
Χιλιάδες φλαμίνγκο, ερωδιοί κι άλλα πουλιά φωλιάζουν εδώ τακτικά. Όμως αυτό που θα εντυπωσιάσει τον επισκέπτη είναι το μέρος που αποτελεί το μαιευτήριο - μονάδα νεογνών - παιδικό σταθμό - νηπιαγωγείο των λευκών πελεκάνων.
Κυριολεκτικά ούτε διαδήλωση να’κάναν τόσα που ήταν στοιβαγμένα σε μια μικρή έκταση. Αυτοί οι φτερωτοί κάτοικοι ακολουθουσαν κιόλας μια σχεδόν χορευτική ιεροτελεστία βουτώντας ταυτόχρονα όλοι μαζί τα κεφάλια τους στο νερό προς άγραν τροφής. Αποδείχθηκαν ό,τι εντυπωσιακότερο για τα μάτια μου και το φακό της μηχανής.
Τώρα αν σε κάποιο κλαρί λιαζότανε ο σουδανέζικος αγριόγαλος, οι ορνιθολογικές μου γνώσεις είναι τόσο ισχνές που και πάλι χαμπάρι δεν θα τον έπαιρνα....
Αφιερωμένο στην dim kyr
Aντιθέτως προς το δόγμα του λιτού βίου αποφασίστηκε για την άνεσή μας να κινηθούμε οδικώς βόρεια, προς το Saint Louis με ενοικιαζόμενο όχημα μετά οδηγού. Ο οδηγός αποδείχθηκε επαγγελματίας για τα δεδομένα Σενεγάλης, το όχημα όμως όχι. Πριν το τελικό μας προορισμό κι αφού έκανε τις κουτσουκέλες του κάμποσες φορές, παρέδωσε πνεύμα. Κούτσα κούτσα φτάσαμε στον σταθμό όπου μας μετεπιβίβασαν σε νέο αυτοκίνητο μέχρι να καλύψουμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τον ξενώνα μας.
Κι επειδή το δις εξαμαρτείν όταν πρόκειται για λίγη άνεση, εστίν ταξιδευτού σοφού, περίπατο πήγε κι εδώ το λιτός βίος αφού το κατάλυμμα αυτοδιαφημιζόταν ως boutique hotel (αφρικανικών προδιαγραφών) μιας και απολάμβανε προνομιακής θέσης στην άκρη του νησιού με θέα το ποταμό Σενεγάλη. Όπως έχω σχολιάσει κι αλλού στο φόρουμ στην υποσαχάρια Αφρική (με εξαίρεση την Ν.Αφρική) η έννοια value for money στα καταλύμματα είναι σχεδόν άγνωστη.
Το Saint Louis λοιπόν, έχει τρία πρόσωπα. Πρώτα η καινούργια πόλη που βρίσκεται στην ηπειρωτική χώρα και δεν την χαρακτηρίζει τίποτα διαφορετικό από ένα πολύβουο άχρωμο αστικό τοπίο. Καν δεν μπήκαμε στο κόπο να την επισκεφθούμε.
Μετά, διασχίζοντας τη μεταλλική γέφυρα Faidherbe βρίσκεσαι σ’ένα μικρό νησάκι.
Το σκηνικό μεταμορφώνεται αφού εδώ εδρεύει η παλιά πόλη με τα κομψά αποικιακά κτήρια. Εδώ βρίσκονται όλα τα καλούδια που αφορούν τους επισκέπτες: τα όποια αξιοθέατα, καταλύμματα, εστιατόρια, καφέ. Aρχιτεκτονικά κι αισθητικά τα διώροφα ή τριώροφα κτίρια αποικιακής προέλευσης διακρίνονται για τα ξύλινα μπαλκόνια με γρίλιες από σφυρήλατο σίδηρο, τις στέγες με τα κόκκινα κεραμίδια, τις πόρτες και τα παράθυρα με ξύλινα παραθυρόφυλλα. Κάθε στενό αναδίδει και μια νοσταλγική νότα, όμως κατά ένα περίεργο τρόπο η συνολική ατμόσφαιρα μου φάνηκε πολύ “μουσειακή”και άτονη. Σπίτια κλειστά, κίνηση αναιμική στους δρόμους.
Θαρρείς κι επρόκειτο για ένα υπαίθριο μουσείο απαγορευμένο ως αδιάφορο για την πλειονότητα των ντόπιων.
Το νησί του Saint-Louis, πρώην πρωτεύουσα της Δυτικής Αφρικής, είναι ένα εξαιρετικό δειγμα αποικιακής πόλης σ’ένα ξεχωριστό φυσικό περιβάλλον όντας στις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη. Η πόλη οφείλει την ύπαρξή της βασικά στους Γάλλους που την ανέδειξαν σε κορυφαίο αστικό κέντρο όχι μόνο για εμπορικές δραστηριότητες αλλά και ως κέντρο για τη διάδοση πολιτιστικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων
Ωστόσο το 1957 ο γαλλικός πληθυσμός μειώθηκε δραστικά, γραφεία και καταστήματα έκλεισαν. Επί του παρόντος, η πόλη ακροβατεί οικονομικά βασιζόμενη στην αλιεία και τη γεωργία και τον ισχνό τουρισμό.
Δυό γέφυρες συνδέουν το νησάκι με μια μακρόστενη χερσόνησο, το Langue de Barbarie, που καταλήγει στον Ατλαντικό. Στο απάνεμο κανάλι βρίσκουν καταφύγιο εκατοντάδες παραδοσιακές πιρόγες.
Εδώ το σκηνικό έρχεται κωλοτούμπα (επίκαιρη έκφραση). Επανέρχεται θεαματικά η μπίχλα (οικείο περιβάλλον για ένα γουρούνι), τόνοι σκουπιδιών πεταμένοι στις όχθες του ποταμού, ερύφια να καταβροχθίζουν ότι τρώγεται.
Το σκηνικό της χωματερής ήρθε να σώσει μια πολύβουη ολοζώντανη παραλία όπου οι πιρόγες ξανοίγονταν στον ωκεανό για τη ψαριά της μέρας. Χαθήκαμε μέσα στο πολύχρωμο ανθρώπινο μελίσσι. Δεν μας πήρε χρόνο όμως να αντιληφθούμε ότι η παρουσία λευκών που κράδαιναν φωτογραφικές μηχανές κι επιχειρούσαν να αποτυπώσουν στο φακό τη καθημερινότητά τους δεν γινόταν δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
O χρόνος που περάσαμε στο Saint Louis αναλώθηκε σε ατέλειωτες βόλτες στην παλιά πόλη. Παρότι το να βρεις ανοικτό εστιατόριο τις βραδυνές ώρες καταντούσε λίγο ανέκδοτο και οι δύο επιλογές εστίασης μας άφησαν θετικές γευστικές εντυπώσεις (ιδιαιτέρως το μαροκινό)
Το Saint Louis αποτέλεσε και τη βάση για να κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή στοEθνικό Καταφύγιο Πτηνών του Djoudj (άλλο ένα Μνημείο Παγκόσμιας Φυσικής Κληρονομιάς).
O οδηγός που ανέλαβε να μας φέρει στο πάρκο αποδείχτηκε αρκούντως τζαναμπέτης κουβαλώντας τα κλασσικά μυαλά της αρπαχτής των σενεγαλέζων. Συμφώνησε σε μια τιμή μεν αλλά θεώρησε ότι αυτή ισχύει μέχρι την πύλη του πάρκου. Εκεί μουλάρωσε και ζητούσε κι άλλα χρήματα για να μας οδηγήσει μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα στην αποβάθρα όπου ξεκινούσαν οι βάρκες για τη βόλτα στα υδρόβια μονοπάτια του πάρκου. Τα νεύρα μας χτύπησαν κόκκινο!
Το Εθνικό καταφύγιο πουλιών Djoudj που βρίσκεται στο δέλτα του ποταμού Σενεγάλη, κοντά στα σύνορα της Σενεγάλης με τη Μαυριτανία, αποτελεί καταφύγιο εκατομμυρίων αποδημητικών πουλιών σαν οι παγωμένοι άνεμοι του φθινοπώρου αρχίζουν να φυσούν στην Ευρώπη.
Χιλιάδες φλαμίνγκο, ερωδιοί κι άλλα πουλιά φωλιάζουν εδώ τακτικά. Όμως αυτό που θα εντυπωσιάσει τον επισκέπτη είναι το μέρος που αποτελεί το μαιευτήριο - μονάδα νεογνών - παιδικό σταθμό - νηπιαγωγείο των λευκών πελεκάνων.
Κυριολεκτικά ούτε διαδήλωση να’κάναν τόσα που ήταν στοιβαγμένα σε μια μικρή έκταση. Αυτοί οι φτερωτοί κάτοικοι ακολουθουσαν κιόλας μια σχεδόν χορευτική ιεροτελεστία βουτώντας ταυτόχρονα όλοι μαζί τα κεφάλια τους στο νερό προς άγραν τροφής. Αποδείχθηκαν ό,τι εντυπωσιακότερο για τα μάτια μου και το φακό της μηχανής.
Τώρα αν σε κάποιο κλαρί λιαζότανε ο σουδανέζικος αγριόγαλος, οι ορνιθολογικές μου γνώσεις είναι τόσο ισχνές που και πάλι χαμπάρι δεν θα τον έπαιρνα....
Last edited:
