Μαυριτανία Σενεγάλη Βίος λιτός (Μαυριτανία & Σενεγάλη)

[hydronetta]

Κεφ.5: Ouadane

Με το ξημέρωμα ξεκίνησαν και οι δημόσιες σχέσεις με την οικογένεια του νομάδα. Με τη πιτσιρίκα της οικογένειας μέσα στο βήχα και τη μύξα και με τη μητέρα της απελπισμένη να μου προτείνει 5-6 μπουκαλάκια φαρμάκων που τους είχαν συνταγογραφήσει (ό,τι βάλει ο νους σας από αντιβηχικά μέχρι αντιβιώσεις) εκκλήθην να πράξω το ιπποκράτειο λειτούργημά μου όπως έκαναν αιώνες πριν, απουσία στηθοσκοπίου. Ζητώντας την άδεια των γονιών για να τηρούνται τα προσχήματα έβαλα το αυτί... στο θώρακα της μικρής. Μετά από ενδελεχή φυσική εξέταση κι αναλογιζόμενος ότι η πολυφαρμακία είναι παγκόσμιο φαινόμενο (αλλά κυρίως τρικοσμικό) της πρότεινα ότι το μαυριτάνικο τσάι αλλά σε γενναίες ποσότητες μάλλον θα έχει ευεργετικότερη δράση προς θλίψιν των φαρμακοβιομηχανιών...

Κινήσαμε για τα μερικές δεκάδες χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τον πρώτο σημαντικό αξιοθέατο του ταξιδιού. Την ιστορική πόλη Ouadane.

Η διαδρομή με αποζημίωσε και με τη καλή φωτογραφία. Έναν αμμόλοφο όπως επιθυμούσα να τον απαθανατίσω. Με το ιδανικό φως και τις σκιές που είχα βομβαρδίσει τις φωτογραφικές μου φαντασιώσεις.

Φτάσαμε στην Ouadane, μια μικρή πόλη στο νότιο άκρο του οροπέδιου Adrar, ανηφορίζοντας στο ύψωμα που βρίσκεται ο μικρός σύγχρονος οικισμός έξω από την πύλη της παλιάς πόλης.
Σ’εναν από τους λιγοστούς ξενώνες που απέμειναν μετά τη κρίση, καταλύσαμε. Τα δωμάτια σπαρτάτικα όπως επιτάσσει η διακοσμητική εσωτερικών χώρων της Μαυριτανίας: ένα στρώμα στο πάτωμα, μερικές κουβέρτες και that’s all. Ως ξενώνας όμως είχε και πολυτέλειες. Διέθετε κοινόχρηστες τουαλέτες και ντουζιέρα. Τώρα μην έχετε την απαίτηση να έχει και ζεστό νερό. Θα μου πεις στη Σαχάρα είσαι, ζέστη πρέπει να κάνει, τι το θες το ζεστό νερό; Αυτό ίσως τη μέρα, γιατί το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει σε μονοψήφια νούμερα και το μόνο που ονειρεύεσαι είναι να χουχουλιάξεις κάτω από τις κουβέρτες κι όχι να κάνεις ένα κρύο ντους. Ίσως η πολυτιμότερη υπηρεσία που απολαύσαμε στον ξενώνα ήταν το σπιτικό φαγάκι από τα χεράκια της σπιτονοικοκυράς, οκλαδόν στο χαλί του δωματίου που εκτελούσε χρέη τραπεζαρίας (τρόπος του λέγειν τραπεζαρία, διότι ούτε τραπέζι υπήρχε ούτε καρέκλες). Μίνιμαλ άποψη στον ύψιστο βαθμό. Βίος λιτός ούτε στα πιο τρελλά όνειρα του Yanis!

Η Ouadane σήμερα είναι ένας μικρός οικισμός σκαρφαλωμένος στο ύψωμα στις παρυφές της παλιάς πόλης.
Η παλιά πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO είναι ένα φάντασμα του χρόνου. Η ιστορία της Ouadane χάνεται στη λήθη του παρελθόντος, αλλά είναι πιθανό ότι άκμασε από το εμπόριο χρυσού κι αλατιού στους δρόμους καραβανιών της Σαχάρα. Η πόλη παρήκμασε σταδιακά από τον 16ο αιώνα και σήμερα είναι ένας σωρός ερείπια.

Από το σκήνωμα του πρότερου μεγαλείου που συνεχίζει να ρημάζει, σημαντικότερο είναι το τζαμί με καμάρες στο πέριβολό του, που χτίστηκε πιθανότατα το 15ο αιώνα, όταν η πόλη επεκτάθηκε.

Είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Μοναδικοί ήταν κι οι ένοικοι των ερειπίων, τεράστια τρωκτικά που χάνονταν ανάμεσα στις πέτρες σαν πλησιάζαμε.

Βαδίσαμε στα ανηφορικά σοκάκια ανάμεσα σε μισογκρεμισμένους τοίχους, τρυπώσαμε σε αυλές σπιτιών, πλανηθήκαμε σ’έρημη πλατεία που κάποτε θα έσφυζε από ζωή. Τώρα μόνο σιωπή. Απέραντη σιωπή και λήθη.

Μόνο εκεί που η παλιά πόλη άγγιζε τον νέο οικισμό, γέμιζε από ανθρώπινη παρουσία. Αρχικά από τα ίχνη του σύγχρονου πολιτισμού: πλαστικά σκουπίδια. Και μετά αραιά, λιγοστά αγόρια κι άντρες που μαζεύονταν για την απογευματινή προσευχή στο νέο τζαμί χτισμένο στα αισθητικά πρότυπα του παλιού.

Με το αμάξι κινηθήκαμε κι εκτός ορίων του οικισμού, στο πλατύ wadi με τα φοινικόδενδρα και τους διάσπαρτους οικισμούς.

Στη παλιά πόλη επαναλάβαμε τη βόλτα μας αργότερα σαν ο ήλιος της ερήμου έβαφε απόκοσμα τα χαλάσματα ένα χρυσοκόκκικο της φωτιάς.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 9
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

Κι επειδή έχω συνηθίσει το φόρουμ σε ...ανολοκλήρωτες ιστορίες, ευτυχώς αυτή έχει σχεδόν γραφτεί

 

[Rosa]

Άφεριμ, νέε μου, επιτέλους!
(και τι ωραίες μπάντες βλέπουν τα ματάκια μου! ελπίζω να εξόκειλες ακόμα μία φορά και το περικαλλές τούτον τεχνούργημα να κοσμεί ήδη τους τοίχους του ταπεινού χοιροστασίου...)

 

[hydronetta]

Άφεριμ, νέε μου, επιτέλους!
(και τι ωραίες μπάντες βλέπουν τα ματάκια μου! ελπίζω να εξόκειλες ακόμα μία φορά και το περικαλλές τούτον τεχνούργημα να κοσμεί ήδη τους τοίχους του ταπεινού χοιροστασίου...)

Ναι έπεσα στο αμάρτημα του καταναλωτισμού. Μπορεί να μην είναι η συγκεκριμένη είναι όμως αναλόγου αισθητικής, μόνο που από αναβλητικότητα δεν κοσμεί ακόμα το χοιροστάσιο

 

[greco]

Για οσους δεν πηραμε δωρο χθες-λεμε τωρα-τι πιο πολυτιμο δωρο απο μια ιστορια σου και μαλιστα με προοπτικες ολοκληρωσης σε συντομο χρονικο διαστημα?

 

[hydronetta]

Κεφ.2: Saint Louis

Αφιερωμένο στην dim kyr

Aντιθέτως προς το δόγμα του λιτού βίου αποφασίστηκε για την άνεσή μας να κινηθούμε οδικώς βόρεια, προς το Saint Louis με ενοικιαζόμενο όχημα μετά οδηγού. Ο οδηγός αποδείχθηκε επαγγελματίας για τα δεδομένα Σενεγάλης, το όχημα όμως όχι. Πριν το τελικό μας προορισμό κι αφού έκανε τις κουτσουκέλες του κάμποσες φορές, παρέδωσε πνεύμα. Κούτσα κούτσα φτάσαμε στον σταθμό όπου μας μετεπιβίβασαν σε νέο αυτοκίνητο μέχρι να καλύψουμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τον ξενώνα μας.

Κι επειδή το δις εξαμαρτείν όταν πρόκειται για λίγη άνεση, εστίν ταξιδευτού σοφού, περίπατο πήγε κι εδώ το λιτός βίος αφού το κατάλυμμα αυτοδιαφημιζόταν ως boutique hotel (αφρικανικών προδιαγραφών) μιας και απολάμβανε προνομιακής θέσης στην άκρη του νησιού με θέα το ποταμό Σενεγάλη. Όπως έχω σχολιάσει κι αλλού στο φόρουμ στην υποσαχάρια Αφρική (με εξαίρεση την Ν.Αφρική) η έννοια value for money στα καταλύμματα είναι σχεδόν άγνωστη.

Το Saint Louis λοιπόν, έχει τρία πρόσωπα. Πρώτα η καινούργια πόλη που βρίσκεται στην ηπειρωτική χώρα και δεν την χαρακτηρίζει τίποτα διαφορετικό από ένα πολύβουο άχρωμο αστικό τοπίο. Καν δεν μπήκαμε στο κόπο να την επισκεφθούμε.

Μετά, διασχίζοντας τη μεταλλική γέφυρα Faidherbe βρίσκεσαι σ’ένα μικρό νησάκι.

Το σκηνικό μεταμορφώνεται αφού εδώ εδρεύει η παλιά πόλη με τα κομψά αποικιακά κτήρια. Εδώ βρίσκονται όλα τα καλούδια που αφορούν τους επισκέπτες: τα όποια αξιοθέατα, καταλύμματα, εστιατόρια, καφέ. Aρχιτεκτονικά κι αισθητικά τα διώροφα ή τριώροφα κτίρια αποικιακής προέλευσης διακρίνονται για τα ξύλινα μπαλκόνια με γρίλιες από σφυρήλατο σίδηρο, τις στέγες με τα κόκκινα κεραμίδια, τις πόρτες και τα παράθυρα με ξύλινα παραθυρόφυλλα. Κάθε στενό αναδίδει και μια νοσταλγική νότα, όμως κατά ένα περίεργο τρόπο η συνολική ατμόσφαιρα μου φάνηκε πολύ “μουσειακή”και άτονη. Σπίτια κλειστά, κίνηση αναιμική στους δρόμους.

Θαρρείς κι επρόκειτο για ένα υπαίθριο μουσείο απαγορευμένο ως αδιάφορο για την πλειονότητα των ντόπιων.

Το νησί του Saint-Louis, πρώην πρωτεύουσα της Δυτικής Αφρικής, είναι ένα εξαιρετικό δειγμα αποικιακής πόλης σ’ένα ξεχωριστό φυσικό περιβάλλον όντας στις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη. Η πόλη οφείλει την ύπαρξή της βασικά στους Γάλλους που την ανέδειξαν σε κορυφαίο αστικό κέντρο όχι μόνο για εμπορικές δραστηριότητες αλλά και ως κέντρο για τη διάδοση πολιτιστικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων
Ωστόσο το 1957 ο γαλλικός πληθυσμός μειώθηκε δραστικά, γραφεία και καταστήματα έκλεισαν. Επί του παρόντος, η πόλη ακροβατεί οικονομικά βασιζόμενη στην αλιεία και τη γεωργία και τον ισχνό τουρισμό.

Δυό γέφυρες συνδέουν το νησάκι με μια μακρόστενη χερσόνησο, το Langue de Barbarie, που καταλήγει στον Ατλαντικό. Στο απάνεμο κανάλι βρίσκουν καταφύγιο εκατοντάδες παραδοσιακές πιρόγες.

Εδώ το σκηνικό έρχεται κωλοτούμπα (επίκαιρη έκφραση). Επανέρχεται θεαματικά η μπίχλα (οικείο περιβάλλον για ένα γουρούνι), τόνοι σκουπιδιών πεταμένοι στις όχθες του ποταμού, ερύφια να καταβροχθίζουν ότι τρώγεται.

Το σκηνικό της χωματερής ήρθε να σώσει μια πολύβουη ολοζώντανη παραλία όπου οι πιρόγες ξανοίγονταν στον ωκεανό για τη ψαριά της μέρας. Χαθήκαμε μέσα στο πολύχρωμο ανθρώπινο μελίσσι. Δεν μας πήρε χρόνο όμως να αντιληφθούμε ότι η παρουσία λευκών που κράδαιναν φωτογραφικές μηχανές κι επιχειρούσαν να αποτυπώσουν στο φακό τη καθημερινότητά τους δεν γινόταν δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

O χρόνος που περάσαμε στο Saint Louis αναλώθηκε σε ατέλειωτες βόλτες στην παλιά πόλη. Παρότι το να βρεις ανοικτό εστιατόριο τις βραδυνές ώρες καταντούσε λίγο ανέκδοτο και οι δύο επιλογές εστίασης μας άφησαν θετικές γευστικές εντυπώσεις (ιδιαιτέρως το μαροκινό)

Το Saint Louis αποτέλεσε και τη βάση για να κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή στο Eθνικό Καταφύγιο Πτηνών του Djoudj (άλλο ένα Μνημείο Παγκόσμιας Φυσικής Κληρονομιάς).
O οδηγός που ανέλαβε να μας φέρει στο πάρκο αποδείχτηκε αρκούντως τζαναμπέτης κουβαλώντας τα κλασσικά μυαλά της αρπαχτής των σενεγαλέζων. Συμφώνησε σε μια τιμή μεν αλλά θεώρησε ότι αυτή ισχύει μέχρι την πύλη του πάρκου. Εκεί μουλάρωσε και ζητούσε κι άλλα χρήματα για να μας οδηγήσει μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα στην αποβάθρα όπου ξεκινούσαν οι βάρκες για τη βόλτα στα υδρόβια μονοπάτια του πάρκου. Τα νεύρα μας χτύπησαν κόκκινο!
Το Εθνικό καταφύγιο πουλιών Djoudj που βρίσκεται στο δέλτα του ποταμού Σενεγάλη, κοντά στα σύνορα της Σενεγάλης με τη Μαυριτανία, αποτελεί καταφύγιο εκατομμυρίων αποδημητικών πουλιών σαν οι παγωμένοι άνεμοι του φθινοπώρου αρχίζουν να φυσούν στην Ευρώπη.

Χιλιάδες φλαμίνγκο, ερωδιοί κι άλλα πουλιά φωλιάζουν εδώ τακτικά. Όμως αυτό που θα εντυπωσιάσει τον επισκέπτη είναι το μέρος που αποτελεί το μαιευτήριο - μονάδα νεογνών - παιδικό σταθμό - νηπιαγωγείο των λευκών πελεκάνων.

Κυριολεκτικά ούτε διαδήλωση να’κάναν τόσα που ήταν στοιβαγμένα σε μια μικρή έκταση. Αυτοί οι φτερωτοί κάτοικοι ακολουθουσαν κιόλας μια σχεδόν χορευτική ιεροτελεστία βουτώντας ταυτόχρονα όλοι μαζί τα κεφάλια τους στο νερό προς άγραν τροφής. Αποδείχθηκαν ό,τι εντυπωσιακότερο για τα μάτια μου και το φακό της μηχανής.

Τώρα αν σε κάποιο κλαρί λιαζότανε ο σουδανέζικος αγριόγαλος, οι ορνιθολογικές μου γνώσεις είναι τόσο ισχνές που και πάλι χαμπάρι δεν θα τον έπαιρνα....

 

[hydronetta]

Για οσους δεν πηραμε δωρο χθες-λεμε τωρα-τι πιο πολυτιμο δωρο απο μια ιστορια σου και μαλιστα με προοπτικες ολοκληρωσης σε συντομο χρονικο διαστημα?

Χαλάλι τότε... είδες άμα έχεις λουμπάγκο; σε πιανει προκοπή και συγγραφικός οίστρος

 

[dim kyr]

Ασε μας ρε Παναγιώτη!!! Εδω αναλύουμε την ενδεχομενη τουμπα της κυβερνησης, το ποιος είναι αριστερος στο φορουμ και ποιος δεξιός, μοιραζουμε πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, αναλύουμε για 1200η φορά λαθος ονομα στην Ραιαν, ανεβαζουμε χιλιοειπωμένες πολιτικές γελοιογραφίες, και ερχεσαι εσυ και μας γραφεις για -ασχετο στο υφος του φορουμ-, ιστορια για Ντακαρ.
Αντε παρατα μας ρε Συριζαιε πλουσιοκρατη....
Εδω ειναι ταξιδιωτικό φορουμ ρε, και οχι πεδίο προπαγανδας.. Τις ταξιδιωτικες σου ιστοριες να πας τις γραψεις αλλού....

υγΕυχαριστω απο καρδιας.. και εσένα και την Λουλου και την Αlma που γραφετε ακόμη για ταξίδια. Μας εχουν λείψει....

 

[giannismits]

Aπό τις ομορφότερες φωτογραφίες της συλλογής σου νομίζω. Εξαιρετικά γραφικά και πανέμορφα σημεία. Εύγε!

 

[hydronetta]

Ασε μας ρε Παναγιώτη!!! Εδω αναλύουμε την ενδεχομενη τουμπα της κυβερνησης, το ποιος είναι αριστερος στο φορουμ και ποιος δεξιός, μοιραζουμε πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, αναλύουμε για 1200η φορά λαθος ονομα στην Ραιαν, ανεβαζουμε χιλιοειπωμένες πολιτικές γελοιογραφίες, και ερχεσαι εσυ και μας γραφεις για -ασχετο στο υφος του φορουμ-, ιστορια για Ντακαρ.
Αντε παρατα μας ρε Συριζαιε πλουσιοκρατη....
Εδω ειναι ταξιδιωτικό φορουμ ρε, και οχι πεδίο προπαγανδας.. Τις ταξιδιωτικες σου ιστοριες να πας τις γραψεις αλλού....
υγΕυχαριστω απο καρδιας.. και εσένα και την Λουλου και την Αlma που γραφετε ακόμη για ταξίδια. Μας εχουν λείψει....

 

[giannoula]

Υanis όπως Βαρουφάκης;;;;;;;;; Ύπουλε περίμενες να γίνει η κοπή της πίτας σήμερα για να αναρτήσεις την ιστορία, έτσιιιιιι;;;;;;;;;;;;

 

[hydronetta]

Υanis όπως Βαρουφάκης;;;;;;;;; Ύπουλε περίμενες να γίνει η κοπή της πίτας σήμερα για να αναρτήσεις την ιστορία, έτσιιιιιι;;;;;;;;;;;;

Ξέρεις κανέναν άλλο Γιανη;
Είδες τι κάνω από τη κακία μου το γουρούνι; Πολύ θα ήθελα να ήμουν μαζί σας.