MARCANGELO
Member
Περιεχόμενα
Κι όμως συμβαίνει, στην καρδιά μιας σύγχρονης ευρωπαικής πόλης ζει ένα πραγματικό παραμύθι, με αμέτρητα μικρά κουκλίστικα σπίτια με παντζούρια πότε κόκκινα και πότε πράσινα, σοκκάκια πεντακάθαρα κι απέξω μία υποδοχή με δυο τρία παρκαρσμένα ποδήλατα να είναι το μόνο να θυμίζει την επαφή με τη σύχρονη εποχή και για να κριβολογώ λέγοντας σύγχρονη, εννοώ τη χρησιμοποίηση του ποδηλάτου σα βασικού μεταφορικού μέσου. Δε πρόλαβα μάλιστα να το πω και να σου μία μάνα με τα δύο της παιδιά πάνω σε ένα ποδήλατο μήκους τρία μέτρα, με δύο πεντάλ και τρεις σέλες και σημειωτέον η ώρα είναι εννέα το πρωί και έξω έχει επτά βαθμούς.....
Αφήνω λοιπόν πίσω μου αυτή τη παραμυθένια γειτονιά κι αρχίζω τη πεζή εξερεύνηση μιας κι η Βασιλεία είναι πόλη που περπατιέται. Αλήθεια κόκκινο δημαρχείο έχετε δει πουθενά; Όχι γιατί εαν δεν έχετε δει, το Basler Rathaus θα σας εντυπωσιάσει τόσο για το έντονο χρώμα του, όσο και για τις τοιχογραφίες στην εξωτερική όψη και πολύ περισσότερο στο εσωτερικό του. Στα αξιοθέατα της πόλης θα συγκατέλεγα και το συντριβάνι του Tinguely με διαφόρων τύπους μεταλλικούς μηχανισμούς από τροχαλίες να εκτοξεύουν νερό σε ένα ρυθμό που σου δίνει την αίσθυση του χορού μέσα από τα μεταλλικά αυτά καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Λίγα λεπτά πιο κάτω ο πανέμορφος καθεδρικός ναός με το παλάτι ( Munster und Pflaz) να σε γυρίζει πίσω στον 11ο αιώνα, χτισμένος με υπέροχη θέα πάνω από το Ρήνο, μία υπέροχη πλατεία διάσπαρτη με γυμνά από φυλλωσιά κι επιμελώς κλαδεμένα δέντρα. Τολμώ να μπω στο εσωτερικό του παλατιού. Είναι ακόμη πρωί κι είμαι ο μοναδικός επισκέπτης, στα αλήθεια όμως είμαι; Xαριτολογώ και δε θέλω να σας τρομάξω, αλλά όλο αυτό το σκηνικό με τις ασάλευτες πανοπλίες γύρω μου, τα σπαθιά και τα εμβλήματα μου δημιούργησε ένα απροσδιόριστο δέος (δε συμβαίνει δα και κάθε μέρα να βρίσκομαι ολομόναχος μέσα σε ένα επιβλητικό παλάτι...). Βγαίνω έξω, αρκετά, το έλαβα το μήνυμα...
Μαζί μου λοιπόν σε αυτό το μικρό ύψωμα πάνω από το Ρήνο, για την ακρίβεια καμιά δεκαπενταριά μέτρα πιο πέρα κάποιο ελβετικό νηπιαγωγείο απολαμβάνει κι αυτό την υπέροχη θέα του ποταμού. Κάτω από άλλες συνθήκες αυτό δε θα ήταν είδηση, όταν όμως παρατηρείς τόσα πολλά πεντάχρονα παιδάκια με κάτι σα φωσφορούχο μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό τους (ακόμη ψάχνομαι να βρω τι ήταν), να είναι τόσο μα τόσο ήσυχα και να ακούν τις περιγραφές από τις δασκάλες τους, εκεί σε πιάνει το παράπονο κι αναρωτιέσαι, μα τι πίνουν τα δικά μας και σε αυτή την ηλικία μεταμορφώνονται σε δαίμονες της Τασμανίας; Τι να πω, τόσο πολιτισμό δεν τον αντέχω......
Και στη συνέχεια ο Ρήνος. Μεγαλοπρεπής ,τέμνει τη Βασιλεία στα δύο και προσφέρεται για αμέτρητες ρομαντικές βόλτες ειδικά στη βόρεια όχθη του με θέα τη παλιά πόλη και τον καθεδρικό ναό... Γέφυρες ουκ ολίγες να συνδέουν τις δύο πλευρές, η ονομαστότερη όμως και πιό ιστορική είναι η Mittlere Brucke, χτισμένη από το 1226 κι έχοντας υποστεί αμέτρητες καταστροφές αλλά και ανακατασκευές δε παύει ακόμη και μέχρι σήμερα να αποτελεί μαζί με το δημαρχείο που σας προανέφερα τα δύο πιο φωτογραφημένα και χαρακτηριστικά αξιοθέατα της πόλης.
ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ πείνασα ώρα για φαγητό....Εδώ λιγάκι τα χαλάμε, μιας και το ελβετικό φαγητό δεν είναι δα και το πιο πικάντικο για τον ουρανίσκο του Έλληνα. Εντάξει μη τρομάζετε, νηστικοί όπως πχ στην Αγγλία δε θα κινδυνέψετε ποτέ να μείνετε, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα, απλά κάτι σνίτσελ, κάτι τοπικά λουκάνικα και κάτι πουρέδες με κρούστα που είναι οι σπεσιαλιτέ τους δεν κάνουν τη διαφορά. Από την άλλη όμως αξίζει και μόνο να επισκεφτείτε ένα αμιγώς ελβετικό εστιατόριο για την ατμόσφαιρά του με τα στρογγυλά, σκαλιστά, ξύλινα τραπέζια να δίνουν ένα διαφορετικό τόνο στο χώρο....Ενημερωτικά απλά εδώ να πω ότι τα πιο φημισμένα και αντιπροσωπευτικά του είδους στη Βασιλεία είναι το Altes Warteck και το Lowerzon στην παλιά πόλη και τα δύο και πολύ κοντά μεταξύ τους.
Τα εμπορικά καταστήματα της πόλης μπορώ να πω ότι υπολείπονται των ελληνικών, τόσο σε αισθητική, όσο και σε τιμές ενώ και για τις περίφημες ελβετικές σοκολάτες που τόσος πια ντόρος γίνεται, τολμώ να πω κι ας χαρακτηριστώ μικρόψυχος απέναντι στους φίλους μου τους Ελβετούς ότι μία ION αμυγδάλου δεν την αλλάζω με τίποτα
. Εκείνα όμως που είναι άπαιχτα είναι τα ρολογάδικά της, ά όλα κι όλα εκεί παίζει εντός έδρας, αλλά βρε παιδιά λύστε μου μία αποροία , σε μία πόλη διακοσίων χιλάδων κατοίκων, ποιος θα πρωτοαγοράσει τόσα μα τόσα πολλά πανάκριβα ρολόγια που κοσμούσαν τις βιτρίνες δυσανάλογα πολλών καταστημάτων και που μας έκαναν να χαζεύουμε, καθότι λάτρεις του είδους. Μα καλά, αυτοί οι άνθρωποι, ...ψωμί δεν έχουν να φάνε ακριβά ρολόγια πάνε και αγoράζουνε ολημερίς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!, αλλά τι να πεις το ίδιο δε κάναμε κι εμείς μετα αυτοκίνητα;
Για να είμαι ειλικρινής πριν επισκεπτώ τη Βασιλεία είχα μία αίσθηση ότι θα συναντήσω εκεί τον κλασικό τύπο του βαρύ, ανοιχτόχρωμου κι αγέλαστου κεντροευρωπαίου που ζώντας μέσα σε ένα πλήρως αποστειρωμένο και καλοκουρδισμένο περιβάλλον, δε κάνει τίποτα άλλο από το να λειτουργεί πιστά το σπίτι-δουλεία-σπίτι-νωρίς για ύπνο κι αύριο πάλι δουλειά....
Κι όμως, καθημερινή μεσάνυχτα η κεντρική πιάτσα της Steinen Vordtstad με τα καφέ και τα μπαράκια σφίζει από νεολαία και κέφι, τα σκαλοπάτια μπροστά στο μουσείο Ιστορίας είμαι γεμάτα από παρέες που απολαμβάνουν τη μπύρα τους κι εγώ να αναρωτιέμαι μα πως ; Aφήστε που και από πλευράς εμφάνισης να το πάρουμε το 80% του πληθυσμού δε θα διέφερε σε τίποτα από ένα Έλληνα, ενώ το μόνο που κρατούν δογματικά γερμανικό είναι γλώσσα, στα αγγλικά κάτω του μετρίου, καλά τα ιταλικά που είναι η τρίτη επίσημη γλώσσα της χώρας δεν υπάρχουν, αλλά και γαλλικά να τολμήσεις να τους μιλήσεις που κι αυτή είναι επίσημή τους γλώσσα και με τα σύνορα της Γαλλίας σε απόσταση αναπνοής, το πολύ πολύ να εισπράξετε ένα oui ή ένα merci και μέχρις εκεί. Συμπέρασμα μη πάτε ποτε να ανοίξετε κέντρο ξένων γλωσσών στη Βασιλεία, θα μείνετε άνεργοι.....
Πρωινό και φύγαμε για το Βahnhof SBB το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό με προορισμό το αεροδρόμιο της Ζυρίχης (υπάρχει κι άλλος, ο Badischer Bahnoff στην απέναντι πλευρά της πόλης). Eκεί βέβαια συμβαίνει το αναμενόμενο για Ελβετία , 07:33 η αναχώρηση , 07:33 κι ένα δεύτερο είχαμε ξεκινήσει...
Φεύγοντας κοιτάζω τις φωτογραφίες που τράβηξα και που παρεπιπτόντως έχω αναρτήσει στο travelstories και διαπιστώνω ότι αφήνω πίσω μου μία πόλυ ανθρώπινη, φιλική , κουκλίστικη κι αισθάνομαι τυχερός που έστω και λόγω δουλειάς έχω την ευκαιρία να την επισκέπτομαι κάθε χρόνο. Πέρα όμως που από μόνη της η Βασιλεία αποτελεί πανέμορφο ταξιδιωτικό προορισμό, η γεωγραφική της θέση είναι τέτοια που ευνοεί ενδιαφέρουσες αποδράσεις σε εξίσου μαγευτικές πόλεις όπως το Στρασβούργο, η Λουκέρνη, το Φράιμπουργκ και η Ζυρίχη....
Τελειώνοντας λοιπόν και για να αναφερθώ στον τίτλο που επινοήθηκε ανοίγοντας αυτό το θέμα, δε λέω από ρολόγια πραγματικά φεύγω πλήρης εικόνων και εντυπώσεων, η κοκκινοσκουφίτσα κάπου μου κρύφτηκε όμως κι ακόμη ψάχνω να τη βρω....ξέρει κανείς σας που να κρύβεται;
Αφήνω λοιπόν πίσω μου αυτή τη παραμυθένια γειτονιά κι αρχίζω τη πεζή εξερεύνηση μιας κι η Βασιλεία είναι πόλη που περπατιέται. Αλήθεια κόκκινο δημαρχείο έχετε δει πουθενά; Όχι γιατί εαν δεν έχετε δει, το Basler Rathaus θα σας εντυπωσιάσει τόσο για το έντονο χρώμα του, όσο και για τις τοιχογραφίες στην εξωτερική όψη και πολύ περισσότερο στο εσωτερικό του. Στα αξιοθέατα της πόλης θα συγκατέλεγα και το συντριβάνι του Tinguely με διαφόρων τύπους μεταλλικούς μηχανισμούς από τροχαλίες να εκτοξεύουν νερό σε ένα ρυθμό που σου δίνει την αίσθυση του χορού μέσα από τα μεταλλικά αυτά καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Λίγα λεπτά πιο κάτω ο πανέμορφος καθεδρικός ναός με το παλάτι ( Munster und Pflaz) να σε γυρίζει πίσω στον 11ο αιώνα, χτισμένος με υπέροχη θέα πάνω από το Ρήνο, μία υπέροχη πλατεία διάσπαρτη με γυμνά από φυλλωσιά κι επιμελώς κλαδεμένα δέντρα. Τολμώ να μπω στο εσωτερικό του παλατιού. Είναι ακόμη πρωί κι είμαι ο μοναδικός επισκέπτης, στα αλήθεια όμως είμαι; Xαριτολογώ και δε θέλω να σας τρομάξω, αλλά όλο αυτό το σκηνικό με τις ασάλευτες πανοπλίες γύρω μου, τα σπαθιά και τα εμβλήματα μου δημιούργησε ένα απροσδιόριστο δέος (δε συμβαίνει δα και κάθε μέρα να βρίσκομαι ολομόναχος μέσα σε ένα επιβλητικό παλάτι...). Βγαίνω έξω, αρκετά, το έλαβα το μήνυμα...
Μαζί μου λοιπόν σε αυτό το μικρό ύψωμα πάνω από το Ρήνο, για την ακρίβεια καμιά δεκαπενταριά μέτρα πιο πέρα κάποιο ελβετικό νηπιαγωγείο απολαμβάνει κι αυτό την υπέροχη θέα του ποταμού. Κάτω από άλλες συνθήκες αυτό δε θα ήταν είδηση, όταν όμως παρατηρείς τόσα πολλά πεντάχρονα παιδάκια με κάτι σα φωσφορούχο μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό τους (ακόμη ψάχνομαι να βρω τι ήταν), να είναι τόσο μα τόσο ήσυχα και να ακούν τις περιγραφές από τις δασκάλες τους, εκεί σε πιάνει το παράπονο κι αναρωτιέσαι, μα τι πίνουν τα δικά μας και σε αυτή την ηλικία μεταμορφώνονται σε δαίμονες της Τασμανίας; Τι να πω, τόσο πολιτισμό δεν τον αντέχω......
Και στη συνέχεια ο Ρήνος. Μεγαλοπρεπής ,τέμνει τη Βασιλεία στα δύο και προσφέρεται για αμέτρητες ρομαντικές βόλτες ειδικά στη βόρεια όχθη του με θέα τη παλιά πόλη και τον καθεδρικό ναό... Γέφυρες ουκ ολίγες να συνδέουν τις δύο πλευρές, η ονομαστότερη όμως και πιό ιστορική είναι η Mittlere Brucke, χτισμένη από το 1226 κι έχοντας υποστεί αμέτρητες καταστροφές αλλά και ανακατασκευές δε παύει ακόμη και μέχρι σήμερα να αποτελεί μαζί με το δημαρχείο που σας προανέφερα τα δύο πιο φωτογραφημένα και χαρακτηριστικά αξιοθέατα της πόλης.
ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ πείνασα ώρα για φαγητό....Εδώ λιγάκι τα χαλάμε, μιας και το ελβετικό φαγητό δεν είναι δα και το πιο πικάντικο για τον ουρανίσκο του Έλληνα. Εντάξει μη τρομάζετε, νηστικοί όπως πχ στην Αγγλία δε θα κινδυνέψετε ποτέ να μείνετε, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα, απλά κάτι σνίτσελ, κάτι τοπικά λουκάνικα και κάτι πουρέδες με κρούστα που είναι οι σπεσιαλιτέ τους δεν κάνουν τη διαφορά. Από την άλλη όμως αξίζει και μόνο να επισκεφτείτε ένα αμιγώς ελβετικό εστιατόριο για την ατμόσφαιρά του με τα στρογγυλά, σκαλιστά, ξύλινα τραπέζια να δίνουν ένα διαφορετικό τόνο στο χώρο....Ενημερωτικά απλά εδώ να πω ότι τα πιο φημισμένα και αντιπροσωπευτικά του είδους στη Βασιλεία είναι το Altes Warteck και το Lowerzon στην παλιά πόλη και τα δύο και πολύ κοντά μεταξύ τους.
Τα εμπορικά καταστήματα της πόλης μπορώ να πω ότι υπολείπονται των ελληνικών, τόσο σε αισθητική, όσο και σε τιμές ενώ και για τις περίφημες ελβετικές σοκολάτες που τόσος πια ντόρος γίνεται, τολμώ να πω κι ας χαρακτηριστώ μικρόψυχος απέναντι στους φίλους μου τους Ελβετούς ότι μία ION αμυγδάλου δεν την αλλάζω με τίποτα
. Εκείνα όμως που είναι άπαιχτα είναι τα ρολογάδικά της, ά όλα κι όλα εκεί παίζει εντός έδρας, αλλά βρε παιδιά λύστε μου μία αποροία , σε μία πόλη διακοσίων χιλάδων κατοίκων, ποιος θα πρωτοαγοράσει τόσα μα τόσα πολλά πανάκριβα ρολόγια που κοσμούσαν τις βιτρίνες δυσανάλογα πολλών καταστημάτων και που μας έκαναν να χαζεύουμε, καθότι λάτρεις του είδους. Μα καλά, αυτοί οι άνθρωποι, ...ψωμί δεν έχουν να φάνε ακριβά ρολόγια πάνε και αγoράζουνε ολημερίς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!, αλλά τι να πεις το ίδιο δε κάναμε κι εμείς μετα αυτοκίνητα;Για να είμαι ειλικρινής πριν επισκεπτώ τη Βασιλεία είχα μία αίσθηση ότι θα συναντήσω εκεί τον κλασικό τύπο του βαρύ, ανοιχτόχρωμου κι αγέλαστου κεντροευρωπαίου που ζώντας μέσα σε ένα πλήρως αποστειρωμένο και καλοκουρδισμένο περιβάλλον, δε κάνει τίποτα άλλο από το να λειτουργεί πιστά το σπίτι-δουλεία-σπίτι-νωρίς για ύπνο κι αύριο πάλι δουλειά....
Κι όμως, καθημερινή μεσάνυχτα η κεντρική πιάτσα της Steinen Vordtstad με τα καφέ και τα μπαράκια σφίζει από νεολαία και κέφι, τα σκαλοπάτια μπροστά στο μουσείο Ιστορίας είμαι γεμάτα από παρέες που απολαμβάνουν τη μπύρα τους κι εγώ να αναρωτιέμαι μα πως ; Aφήστε που και από πλευράς εμφάνισης να το πάρουμε το 80% του πληθυσμού δε θα διέφερε σε τίποτα από ένα Έλληνα, ενώ το μόνο που κρατούν δογματικά γερμανικό είναι γλώσσα, στα αγγλικά κάτω του μετρίου, καλά τα ιταλικά που είναι η τρίτη επίσημη γλώσσα της χώρας δεν υπάρχουν, αλλά και γαλλικά να τολμήσεις να τους μιλήσεις που κι αυτή είναι επίσημή τους γλώσσα και με τα σύνορα της Γαλλίας σε απόσταση αναπνοής, το πολύ πολύ να εισπράξετε ένα oui ή ένα merci και μέχρις εκεί. Συμπέρασμα μη πάτε ποτε να ανοίξετε κέντρο ξένων γλωσσών στη Βασιλεία, θα μείνετε άνεργοι.....
Πρωινό και φύγαμε για το Βahnhof SBB το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό με προορισμό το αεροδρόμιο της Ζυρίχης (υπάρχει κι άλλος, ο Badischer Bahnoff στην απέναντι πλευρά της πόλης). Eκεί βέβαια συμβαίνει το αναμενόμενο για Ελβετία , 07:33 η αναχώρηση , 07:33 κι ένα δεύτερο είχαμε ξεκινήσει...
Φεύγοντας κοιτάζω τις φωτογραφίες που τράβηξα και που παρεπιπτόντως έχω αναρτήσει στο travelstories και διαπιστώνω ότι αφήνω πίσω μου μία πόλυ ανθρώπινη, φιλική , κουκλίστικη κι αισθάνομαι τυχερός που έστω και λόγω δουλειάς έχω την ευκαιρία να την επισκέπτομαι κάθε χρόνο. Πέρα όμως που από μόνη της η Βασιλεία αποτελεί πανέμορφο ταξιδιωτικό προορισμό, η γεωγραφική της θέση είναι τέτοια που ευνοεί ενδιαφέρουσες αποδράσεις σε εξίσου μαγευτικές πόλεις όπως το Στρασβούργο, η Λουκέρνη, το Φράιμπουργκ και η Ζυρίχη....
Τελειώνοντας λοιπόν και για να αναφερθώ στον τίτλο που επινοήθηκε ανοίγοντας αυτό το θέμα, δε λέω από ρολόγια πραγματικά φεύγω πλήρης εικόνων και εντυπώσεων, η κοκκινοσκουφίτσα κάπου μου κρύφτηκε όμως κι ακόμη ψάχνω να τη βρω....ξέρει κανείς σας που να κρύβεται;
