Περιεχόμενα
Ημέρα 3η (22/5)
Και η τρίτη μέρα ξεκίνησε. Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας περιελάμβανε εκδρομή στο Νόβι Σαντ. Είναι εύκολο να πάει κανείς στο Νόβι Σαντ, καθώς καθημερινά φεύγουν πολλά τρένα και λεωφορεία για την πόλη, η οποία απέχει περίπου 80 χλμ από το Βελιγράδι. Όσους, ωστόσο, ρωτήσαμε, μας συμβούλευσαν να πάμε με λεωφορεία, τα οποία είναι και γρηγορότερα από το τρένο. Ο σταθμός λεωφορείων βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τον σιδηροδρομικό σταθμό και σε απόσταση περίπου 20 λεπτών με τα πόδια, από εκεί που μέναμε. Στο δρόμο μας για το σταθμό, συναντήσαμε και το εκπληκτικό κτίριο του ξενοδοχείου Μόσχα, στο ισόγειο του οποίου, λειτουργεί καφετέρια, για όσους ενδιαφέρονται.
Φτάσαμε στο σταθμό και βγάλαμε εισιτήριο με 6,5 ευρώ έκαστος, ακολουθώντας τη συμβουλή άλλου μέλους να μη βγάλουμε εισιτήριο μετ’ επιστροφής για να μη δεσμευτούμε με τα δρομολόγια συγκεκριμένης εταιρείας. Ο υπάλληλος μου έδωσε και το ζετόν, όπως είχε αναφέρει άλλο μέλος, για να το δώσουμε να εισέλθουμε στις πλατφόρμες, αλλά εγώ στην αφηρημάδά μου, το πέρασα για ψιλά από τα ρέστα και το έβαλα στην τσέπη. Φυσικά ο ελεγκτής μας το ζήτησε, και πήγαμε ξανά πίσω να ζητήσουμε από τον υπάλληλο να μας δώσει άλλα ζετόν, άδικα ο κακομοίρης προσπαθούσε να μου εξηγήσει να ψάξω τις τσέπες μου, δεν το κατάλαβα, και τελικά μας έδωσε άλλα ζετόν. Αργότερα, όταν τα ανακάλυψα στις τσέπες μου, κατάλαβα το λάθος μου, αλλά τελικά μου έμειναν σαν ενθύμιο δύο ζετόν.
Η διαδρομή ήταν ήρεμη και σε μιάμιση ώρα ήμασταν όντως στο σταθμό των λεωφορείων στο Νόβι Σαντ. Πήραμε το λεωφορείο Νο 4 και κατεβήκαμε μερικές στάσεις μετά. Μια και είμαστε άνθρωποι που τους αρέσουν τα μουσεία, η πρώτη μας στάση ήταν το μουσείο της Βοϊβοδίνας, ένα μουσείο που στεγάζει την ιστορία της περιοχής από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας, με αρχαιολογικά ευρήματα, φωτογραφίες, αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Ήταν Κυριακή και κάθε Κυριακή η είσοδος στο μουσείο είναι δωρεάν.
Το μουσείο βρίσκεται μπροστά από ένα πολύ ωραίο πάρκο, το οποίο, αν και όχι πολύ μεγάλο, αποτελεί μια όαση πρασίνου στην πόλη, ένα μέρος στο οποίο μπορεί κανείς να ξεκουραστεί και να χαρεί τον κόσμο που κάνει βόλτα εκεί. Ο καιρός κι εκείνη την ημέρα ήταν πολύ καλός κα μια και ήταν Κυριακή, ο κόσμος είχε ξεχυθεί σε αυτό. Στο κέντρο του πάρκου υπάρχει και μια μικρή λιμνούλα.
Από το πάρκο ξεκινάει ένας πολύ μεγάλος πεζόδρομος ο οποίος διασχίζει την πόλη και περνάει από δυο πλατείες. Δεξιά και αριστερά του δρόμου βρίσκονται πολλά μαγαζιά για να απολαύσει κανείς τον καφέ ή το φαγητό του, στον πεζόδρομο υπάρχουν και πολλές στοές, οι οποίες μπορούν να κρύβουν κι εκπλήξεις.
Αρκετά χρήσιμο στην περιήγησή μας στην πόλη, μάς φάνηκε το βιβλιαράκι για το Νόβι Σαντ που είχαμε πάρει την πρώτη μέρα από τα περίπτερα στο Βελιγράδι, όπως είχα γράψει στο πρώτο μέρος. Έτσι στον πεζόδρομο είδαμε το παλαιότερο σπίτι της πόλης, τον ορθόδοξο ναό αλλά και τον καθολικό καθεδρικό ναό στην κεντρική πλατεία Slobode (πλ. Ελευθερίας), το παλαιότερο ξενοδοχείο της πόλης, το hotel Vojvodina, το Εθνικό Θέατρο της πόλης. Αφού κάναμε και μερικές στάσεις για να αγοράσουμε και τα απαραίτητα σουβενίρ, ξαναπήγαμε πίσω, από τη μεριά του πάρκου, για να πάμε στο Φρούριο Petrovaradin.
Περάσαμε, λοιπόν, τη γέφυρα που είχε βομβαρδιστεί από τις συμμαχικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και θαυμάσαμε τόσο από κοντά, όσο και από μακριά το περίφημο ρολόι το οποίο έχεις τους δείκτες του ανάποδα. Περιηγηθήκαμε στο κάστρο, και πήγαμε στο μουσείο, αν και δυστυχώς δε μπορέσαμε να δούμε τα υπόγεια τούνελ του κάστρου, μια κι εκείνη τη μέρα δεν είχε ξενάγηση.
Ο κόσμος ήταν πολύς, μια και όπως ήδη είπα ο καιρός ήταν πολύ καλός, και στο πίσω μέρος υπήρχε κόσμος με τα παιδιά του και είχε στηθεί ένα μικρό πανηγύρι με κιόσκια που πωλούσαν γλυκά, ξηρούς καρπούς, παιχνίδια αλλά υπήρχε κι ένα μίνι λούνα παρκ για παιδιά. Μου άρεσε πολύ που έβλεπα παντού γελαστούς ανθρώπους και φαίνεται ότι τις κακές στιγμές του πολέμου, λιγότερο από δυο δεκαετίες πριν, η Σερβία τις έχει αφήσει οριστικά πίσω της.
Η ώρα περνούσε, όμως, και κατηφορήσαμε ξανά προς το κέντρο για να φάμε σε μια ωραία, από άποψη περιβάλλοντος, ταβέρνα, αλλά με αδιάφορο φαγητό. Μετά από αυτό, πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το σταθμό των λεωφορείων της πόλης.
Στην επιστροφή στο Βελιγράδι, τιμήσαμε κι ένα σουβλατζίδικο με ελληνικά σουβλάκια!
Κατόπιν, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο καθώς την επόμενη μέρα έπρεπε να ξυπνήσουμε αρκετά νωρίς για να πάμε Τιμισοάρα!
Και η τρίτη μέρα ξεκίνησε. Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας περιελάμβανε εκδρομή στο Νόβι Σαντ. Είναι εύκολο να πάει κανείς στο Νόβι Σαντ, καθώς καθημερινά φεύγουν πολλά τρένα και λεωφορεία για την πόλη, η οποία απέχει περίπου 80 χλμ από το Βελιγράδι. Όσους, ωστόσο, ρωτήσαμε, μας συμβούλευσαν να πάμε με λεωφορεία, τα οποία είναι και γρηγορότερα από το τρένο. Ο σταθμός λεωφορείων βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τον σιδηροδρομικό σταθμό και σε απόσταση περίπου 20 λεπτών με τα πόδια, από εκεί που μέναμε. Στο δρόμο μας για το σταθμό, συναντήσαμε και το εκπληκτικό κτίριο του ξενοδοχείου Μόσχα, στο ισόγειο του οποίου, λειτουργεί καφετέρια, για όσους ενδιαφέρονται.
Φτάσαμε στο σταθμό και βγάλαμε εισιτήριο με 6,5 ευρώ έκαστος, ακολουθώντας τη συμβουλή άλλου μέλους να μη βγάλουμε εισιτήριο μετ’ επιστροφής για να μη δεσμευτούμε με τα δρομολόγια συγκεκριμένης εταιρείας. Ο υπάλληλος μου έδωσε και το ζετόν, όπως είχε αναφέρει άλλο μέλος, για να το δώσουμε να εισέλθουμε στις πλατφόρμες, αλλά εγώ στην αφηρημάδά μου, το πέρασα για ψιλά από τα ρέστα και το έβαλα στην τσέπη. Φυσικά ο ελεγκτής μας το ζήτησε, και πήγαμε ξανά πίσω να ζητήσουμε από τον υπάλληλο να μας δώσει άλλα ζετόν, άδικα ο κακομοίρης προσπαθούσε να μου εξηγήσει να ψάξω τις τσέπες μου, δεν το κατάλαβα, και τελικά μας έδωσε άλλα ζετόν. Αργότερα, όταν τα ανακάλυψα στις τσέπες μου, κατάλαβα το λάθος μου, αλλά τελικά μου έμειναν σαν ενθύμιο δύο ζετόν.
Η διαδρομή ήταν ήρεμη και σε μιάμιση ώρα ήμασταν όντως στο σταθμό των λεωφορείων στο Νόβι Σαντ. Πήραμε το λεωφορείο Νο 4 και κατεβήκαμε μερικές στάσεις μετά. Μια και είμαστε άνθρωποι που τους αρέσουν τα μουσεία, η πρώτη μας στάση ήταν το μουσείο της Βοϊβοδίνας, ένα μουσείο που στεγάζει την ιστορία της περιοχής από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας, με αρχαιολογικά ευρήματα, φωτογραφίες, αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Ήταν Κυριακή και κάθε Κυριακή η είσοδος στο μουσείο είναι δωρεάν.
Το μουσείο βρίσκεται μπροστά από ένα πολύ ωραίο πάρκο, το οποίο, αν και όχι πολύ μεγάλο, αποτελεί μια όαση πρασίνου στην πόλη, ένα μέρος στο οποίο μπορεί κανείς να ξεκουραστεί και να χαρεί τον κόσμο που κάνει βόλτα εκεί. Ο καιρός κι εκείνη την ημέρα ήταν πολύ καλός κα μια και ήταν Κυριακή, ο κόσμος είχε ξεχυθεί σε αυτό. Στο κέντρο του πάρκου υπάρχει και μια μικρή λιμνούλα.
Από το πάρκο ξεκινάει ένας πολύ μεγάλος πεζόδρομος ο οποίος διασχίζει την πόλη και περνάει από δυο πλατείες. Δεξιά και αριστερά του δρόμου βρίσκονται πολλά μαγαζιά για να απολαύσει κανείς τον καφέ ή το φαγητό του, στον πεζόδρομο υπάρχουν και πολλές στοές, οι οποίες μπορούν να κρύβουν κι εκπλήξεις.
Αρκετά χρήσιμο στην περιήγησή μας στην πόλη, μάς φάνηκε το βιβλιαράκι για το Νόβι Σαντ που είχαμε πάρει την πρώτη μέρα από τα περίπτερα στο Βελιγράδι, όπως είχα γράψει στο πρώτο μέρος. Έτσι στον πεζόδρομο είδαμε το παλαιότερο σπίτι της πόλης, τον ορθόδοξο ναό αλλά και τον καθολικό καθεδρικό ναό στην κεντρική πλατεία Slobode (πλ. Ελευθερίας), το παλαιότερο ξενοδοχείο της πόλης, το hotel Vojvodina, το Εθνικό Θέατρο της πόλης. Αφού κάναμε και μερικές στάσεις για να αγοράσουμε και τα απαραίτητα σουβενίρ, ξαναπήγαμε πίσω, από τη μεριά του πάρκου, για να πάμε στο Φρούριο Petrovaradin.
Περάσαμε, λοιπόν, τη γέφυρα που είχε βομβαρδιστεί από τις συμμαχικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και θαυμάσαμε τόσο από κοντά, όσο και από μακριά το περίφημο ρολόι το οποίο έχεις τους δείκτες του ανάποδα. Περιηγηθήκαμε στο κάστρο, και πήγαμε στο μουσείο, αν και δυστυχώς δε μπορέσαμε να δούμε τα υπόγεια τούνελ του κάστρου, μια κι εκείνη τη μέρα δεν είχε ξενάγηση.
Ο κόσμος ήταν πολύς, μια και όπως ήδη είπα ο καιρός ήταν πολύ καλός, και στο πίσω μέρος υπήρχε κόσμος με τα παιδιά του και είχε στηθεί ένα μικρό πανηγύρι με κιόσκια που πωλούσαν γλυκά, ξηρούς καρπούς, παιχνίδια αλλά υπήρχε κι ένα μίνι λούνα παρκ για παιδιά. Μου άρεσε πολύ που έβλεπα παντού γελαστούς ανθρώπους και φαίνεται ότι τις κακές στιγμές του πολέμου, λιγότερο από δυο δεκαετίες πριν, η Σερβία τις έχει αφήσει οριστικά πίσω της.
Η ώρα περνούσε, όμως, και κατηφορήσαμε ξανά προς το κέντρο για να φάμε σε μια ωραία, από άποψη περιβάλλοντος, ταβέρνα, αλλά με αδιάφορο φαγητό. Μετά από αυτό, πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το σταθμό των λεωφορείων της πόλης.
Στην επιστροφή στο Βελιγράδι, τιμήσαμε κι ένα σουβλατζίδικο με ελληνικά σουβλάκια!
Κατόπιν, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο καθώς την επόμενη μέρα έπρεπε να ξυπνήσουμε αρκετά νωρίς για να πάμε Τιμισοάρα!
Last edited by a moderator:
