Περιεχόμενα
Ημέρα 5η (24/5)
Έφθασε, λοιπόν, και η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Κάθε φορά που φθάνει αυτή η τελευταία μέρα εύχομαι από μέσα μου να μπορούσαμε να κάτσουμε μερικές μέρες ακόμα, καθώς πάντα υπάρχει κάτι που δε θα έχουμε δει, κάτι που θα θέλαμε να ξανακάνουμε, κάπου να πάμε ακόμα. Αλλά, φυσικά, αυτό δε γίνεται. Το θετικό ήταν ότι η πτήση μας ήταν για τις 19.20, απόγευμα δηλαδή, οπότε κερδίζαμε μεγάλο μέρος της ημέρας. Τα πράγματα και οι βαλίτσες έτοιμα, τα οποία αποθηκεύσαμε σε ένα χώρο απέναντι από το δικό μας, που μας υπέδειξε ο ιδιοκτήτης, ώστε στις τρεισήμισι να τα παίρναμε.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για την τελευταία μας βόλτα στο Βελιγράδι. Αυτή τη φορά πήγαμε στο φρούριο Kalemegdan, για να δούμε το Πολεμικό Μουσείο που δεν είχαμε δει. Στο δρόμο, αγοράσαμε και τα απαραίτητα σουβενίρ, μαγνητάκια, μπλούζες κλπ. Εξωτερικά του μουσείου βρίσκονται παλαιά άρματα μάχης και κανόνια ενώ μέσα σε αυτό ξεδιπλώνεται όλη η πολεμική ιστορία του Βελιγραδίου και των Σέρβων γενικότερα. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον 20ο αιώνα, την περίοδο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, μέσα από όπλα, φωτογραφίες, στολές, διατάξεις μάχης κλπ. Αν σας αρέσουν αυτού του είδους τα μουσεία, αξίζει να το επισκεφθείτε.
Στη συνέχεια εγώ ήθελα να επισκεφθώ και τον ζωολογικό κήπο που βρισκόταν εκεί, ο φίλος μου δεν ψηνόταν, οπότε εγώ πήγα στον κήπο κι εκείνος μια βόλτα. Γενικά, οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσουν οι ζωολογικοί κήποι, έχω πάει σε πολλούς ανά την Ευρώπη και θεωρώ αξεπέραστο αυτόν του Βερολίνου (μαζί με το φοβερό ενυδρείο του). Ο ζωολογικός κήπος είναι ο κλασικός ζωολογικός κήπος μιας πόλης, μέτριος σε μέγεθος με αρκετά άγρια και ήμερα ζώα, πτηνά κλπ. Μέσα στον κήπο έβλεπε κανείς εκατοντάδες πιτσιρίκια από σχολεία που προφανώς είχαν έρθει εκπαιδευτική εκδρομή, με τα smartphone και τα tablet τους να φωτογραφίζουν τα ζώα και φυσικά με τις απαραίτητες selfie.
Βγαίνοντας από τον κήπο κάναμε και την απαραίτητη βόλτα στα πέριξ του φρουρίου και ανακαλύψαμε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στη φύση για να φάμε. Καθίσαμε στα ξύλινα τραπεζάκια του, μέσα στην ηρεμία για να μας την ταράξουν εκατοντάδες πιτσιρίκια που ήρθαν μερικά λεπτά αργότερα με το σχολείο τους για να φάνε (ναι, pleskavica με πατάτες τηγανητές έφαγαν!). Ας, είναι οι παιδικές φωνές είναι πάντα ευχάριστες!
Πήραμε με τα πόδια το δρόμο της επιστροφής. Φθάνοντας και πάνω που φορτωθήκαμε τις βαλίτσες ανακαλύψαμε ότι ήταν αδύνατο να πάμε με τα πόδια, λόγω βάρους, στο Zeleni Venac για να πάρουμε το λεωφορείο του αεροδρομίου. Έτσι πήραμε ταξί, η τιμή για να μας πάει στο αεροδρόμιο μας φάνηκε λογική (12,5 Ευρώ περίπου) κι έτσι φθάσαμε αισίως στο αεροδρόμιο και από εκεί πίσω στην Αθήνα. Ενδεικτικά η βαλίτσα ήταν 23 κιλά, η μία χειραποσκευή 8,5 κιλά και η δεύτερη «τσαντούλα» 9,5. Πώς τη γλίτωσα στο checkinδεν ξέρω ακόμα!!
Κι έτσι άλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του.
Έφθασε, λοιπόν, και η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Κάθε φορά που φθάνει αυτή η τελευταία μέρα εύχομαι από μέσα μου να μπορούσαμε να κάτσουμε μερικές μέρες ακόμα, καθώς πάντα υπάρχει κάτι που δε θα έχουμε δει, κάτι που θα θέλαμε να ξανακάνουμε, κάπου να πάμε ακόμα. Αλλά, φυσικά, αυτό δε γίνεται. Το θετικό ήταν ότι η πτήση μας ήταν για τις 19.20, απόγευμα δηλαδή, οπότε κερδίζαμε μεγάλο μέρος της ημέρας. Τα πράγματα και οι βαλίτσες έτοιμα, τα οποία αποθηκεύσαμε σε ένα χώρο απέναντι από το δικό μας, που μας υπέδειξε ο ιδιοκτήτης, ώστε στις τρεισήμισι να τα παίρναμε.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για την τελευταία μας βόλτα στο Βελιγράδι. Αυτή τη φορά πήγαμε στο φρούριο Kalemegdan, για να δούμε το Πολεμικό Μουσείο που δεν είχαμε δει. Στο δρόμο, αγοράσαμε και τα απαραίτητα σουβενίρ, μαγνητάκια, μπλούζες κλπ. Εξωτερικά του μουσείου βρίσκονται παλαιά άρματα μάχης και κανόνια ενώ μέσα σε αυτό ξεδιπλώνεται όλη η πολεμική ιστορία του Βελιγραδίου και των Σέρβων γενικότερα. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον 20ο αιώνα, την περίοδο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, μέσα από όπλα, φωτογραφίες, στολές, διατάξεις μάχης κλπ. Αν σας αρέσουν αυτού του είδους τα μουσεία, αξίζει να το επισκεφθείτε.
Στη συνέχεια εγώ ήθελα να επισκεφθώ και τον ζωολογικό κήπο που βρισκόταν εκεί, ο φίλος μου δεν ψηνόταν, οπότε εγώ πήγα στον κήπο κι εκείνος μια βόλτα. Γενικά, οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσουν οι ζωολογικοί κήποι, έχω πάει σε πολλούς ανά την Ευρώπη και θεωρώ αξεπέραστο αυτόν του Βερολίνου (μαζί με το φοβερό ενυδρείο του). Ο ζωολογικός κήπος είναι ο κλασικός ζωολογικός κήπος μιας πόλης, μέτριος σε μέγεθος με αρκετά άγρια και ήμερα ζώα, πτηνά κλπ. Μέσα στον κήπο έβλεπε κανείς εκατοντάδες πιτσιρίκια από σχολεία που προφανώς είχαν έρθει εκπαιδευτική εκδρομή, με τα smartphone και τα tablet τους να φωτογραφίζουν τα ζώα και φυσικά με τις απαραίτητες selfie.
Βγαίνοντας από τον κήπο κάναμε και την απαραίτητη βόλτα στα πέριξ του φρουρίου και ανακαλύψαμε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στη φύση για να φάμε. Καθίσαμε στα ξύλινα τραπεζάκια του, μέσα στην ηρεμία για να μας την ταράξουν εκατοντάδες πιτσιρίκια που ήρθαν μερικά λεπτά αργότερα με το σχολείο τους για να φάνε (ναι, pleskavica με πατάτες τηγανητές έφαγαν!). Ας, είναι οι παιδικές φωνές είναι πάντα ευχάριστες!
Πήραμε με τα πόδια το δρόμο της επιστροφής. Φθάνοντας και πάνω που φορτωθήκαμε τις βαλίτσες ανακαλύψαμε ότι ήταν αδύνατο να πάμε με τα πόδια, λόγω βάρους, στο Zeleni Venac για να πάρουμε το λεωφορείο του αεροδρομίου. Έτσι πήραμε ταξί, η τιμή για να μας πάει στο αεροδρόμιο μας φάνηκε λογική (12,5 Ευρώ περίπου) κι έτσι φθάσαμε αισίως στο αεροδρόμιο και από εκεί πίσω στην Αθήνα. Ενδεικτικά η βαλίτσα ήταν 23 κιλά, η μία χειραποσκευή 8,5 κιλά και η δεύτερη «τσαντούλα» 9,5. Πώς τη γλίτωσα στο checkinδεν ξέρω ακόμα!!
Κι έτσι άλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του.
Last edited by a moderator:
