Ρουμανία Σερβία Βελιγράδι, Novi Sad, Timisoara Μάιος 2016

[grtt]

Ημέρα 4η (23/5)

Η Τιμισοάρα πρόεκυψε κάπως ξαφνικά, λίγες μέρες πριν φύγουμε από Αθήνα. Ψάχνοντας πληροφορίες για το Νόβι Σαντ, διαπίστωσα ότι αυτό ήταν πολύ κοντά στην Τιμισοάρα. Τη Ρουμανία την είχα επισκεφθεί με τον ίδιο φίλο, πέντε χρόνια πριν και καημός μας είχε μείνει που δεν προλάβαμε να πάμε στην Τιμισοάρα. Ε, δε, το σκεφτήκαμε και πολύ, ψάξαμε να δούμε πώς πάμε εκεί, από το Βελιγράδι, όμως, που ήταν η έδρα μας.

Λοιπόν, παρόλο που το Βελιγράδι αποτελεί την κοντινότερη πόλη από την Τιμισοάρα, σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η σύνδεση με αυτό μέσω συγκοινωνίας είναι προβληματική. Πρέπει να κλείσει κανείς εισιτήριο τρένου για την παραμεθόριο πόλη της Σερβίας, Vrsac και από εκεί να πάρει το τρένο για Τιμισοάρα. Υπάρχουν δύο τρένα, ένα πρωινό κι ένα απογευματινό αλλά εμείς θέλαμε να πάμε ημερήσια εκδρομή και δε βόλευαν καθόλου τα ωράρια καθώς πρακτικά μόλις φτάναμε θα έπρεπε σε 1-2 ώρες να γυρνούσαμε πίσω!

Ο μόνος άλλος τρόπος για να πάει κανείς εκεί (εκτός φυσικά από το να νοικιάσει αυτοκίνητο) είναι μέσω του ταξιδιωτικού πρακτορείου Gea Tours, το μόνο που κάνει τακτικά δρομολόγια από/προς Τιμισοάρα (και προς πολλές άλλες πόλεις του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένης της Θεσσαλονίκης) με μίνι μπας. Για να κλείσει κανείς, πρέπει να πάρει τηλέφωνο δυο μέρες ακριβώς πριν (ναι, όχι τρεις, ούτε μία!) να αφήσει τα στοιχεία των ταξιδιωτών και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας και να σε πάρουν την επόμενη μέρα το απόγευμα να τους πεις από πού ακριβώς να σε παραλάβουν, και πού ακριβώς να σε αφήσουν. Η τιμή, με επιστροφή ήταν 40 ευρώ, αλλά τώρα που γράφω τις γραμμές αυτές είδα ότι τα εισιτήρια φθήνυναν(!!) πήγαν στα 30!!

Αξημέρωτα δώσαμε ραντεβού στην εκκλησία του Alexander Nievsky, 4.30 το πρωί. Ο οδηγός τελικά ήρθε στις 5, πάνω δηλαδή που είχαμε αρχίσει να κρυώνουμε και να ανησυχούμε. Μαζί με εμάς ήταν και 4-5 άλλα άτομα και κινήσαμε για τον μεθοριακό σταθμό του Vrsac με μια σύντομη στάση λίγο πριν τα σύνορα. Στην Τιμισοάρα ήμασταν στις 9.00 το πρωί (8 η ώρα Βελιγραδίου μια και η Ρουμανία έχει την ίδια ώρα με τη δική μας, ενώ η Σερβία πάει μια ώρα πίσω). Είπαμε, λοιπόν, του οδηγού να μας αφήσει στην πλατεία Unirii, τον ρώτησα τι ώρα θα μας έπαιρνε και μας είπε ότι θα μας καλέσει, του επισήμανα ότι επειδή είχαμε δώσει και σερβικό κινητό, λόγω roaming μπορεί να μη λειτουργεί και αν είναι έτσι ας στείλει sms και θα τον πάρω εγώ από το ελληνικό κινητό μου. Πάντως, γύρω στις πέντε μας είπε… Το επισημαίνω αυτό για αργότερα…


Τέλος πάντων, φθάσαμε στην πλατεία Unirii. Μια μεγάλη πλατεία με δυο ναούς να δεσπόζουν αντικρυστά, σε κάθε δηλαδή πλευρά της πλατείας, από τη μία ο καθεδρικός καθολικός ναός και από την άλλη ο σέρβικος ορθόδοξος ναός. Γύρω γύρω από την πλατεία υπάρχουν διάφορα πολύ ωραία κτίρια, ενώ λίγο πιο κάτω ενώνεται με πεζόδρομο με την πλατεία Victorei (Νίκης) μια εκπληκτική πλατεία με μαγαζιά για να κάτσει ή να ψωνίσει κανείς, με την όπερα της πόλης και στην κάτω πλευρά της οποίας δεσπόζει ο μητροπολιτικός ναός της πόλης. Ο ναός είναι επιβλητικός και σε στυλ όχι συνηθισμένο για ορθόδοξους ναούς.


Μια βόλτα στην πόλη μας αποκάλυψε πολλά μικρά σημεία, όπως για παράδειγμα ένα πολύ όμορφο ρολόι από λουλούδια.


Επισκεφθήκαμε, ακόμα, το μουσείο της επανάστασης του 1989. Η είσοδος στο μουσείο είναι δωρεάν και το κτίριο χρήζει ανακαίνισης, αλλά μέσα στις αίθουσες του μπορεί κανείς να δει όλο το ιστορικό της επανάστασης του 1989 που ξεκίνησε από την Τιμισοάρα για να επεκταθεί σε όλη την Ρουμανία και που οδήγησε στην ανατροπή και εκτέλεση του Ν. Τσαουσέσκου και της συζύγου του, Έλενας.

Κάτι βόλτες από εδώ, κάτι βόλτες από εκεί, μια στάση για φαγητό, μερικές φωτογραφίες και σουβενίρ, η ώρα είχε πάει πέντε! Μια και δε μας είχε πάρει τηλέφωνο ο οδηγός από το πρακτορείο, τον παίρνω εγώ στο κινητό που με είχε πάρει το πρωί, το σηκώνει και μας λέει «α, εγώ επιστρέφω από Βουδαπέστη τώρα, άλλος οδηγός θα σας παραλάβει, καλέστε το πρακτορείο». Καλούμε το πρακτορείο, μας δίνουν ένα τηλέφωνο του οδηγού το οποίο ήταν λάθος, ξανακαλούμε το πρακτορείο τους δίνουμε το ελληνικό κινητό για να μας καλέσει εκείνος, περιμένουμε, περιμένουμε τίποτα! Μας έπιασε κρύος ιδρώτας, εκ φύσεως αγχώδης τύπος εγώ, φοβήθηκα μήπως μας άφηνε εκεί ο οδηγός, ξανά τηλέφωνα προς το πρακτορείο, μας δίνουν επιτέλους το σωστό κινητό του οδηγού. Τον καλούμε, δε μας άκουγε καλά, του στέλνουμε sms με το πού είμαστε, τελικά στις επτά επιτέλους ήρθε να μας πάρει. Ε, λέμε, επιτέλους θα επιστρέψουμε Βελιγράδι. Πριτς! Περάσαμε από ένα σημείο κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό να παραλάβουμε κάτι άλλους επιβάτες, και μετά να μην κάνουμε μια παράκαμψη μερικών χιλιομέτρων να παραλάβουμε και άλλη μια κοπέλα από το αεροδρόμιο, της οποίας η πτήση είχε καθυστερήσει; Ε, μετά από αυτά σα να μας φάνηκε ότι ξεκινήσαμε για Βελιγράδι. Προχωρούσαμε, προχωρούσαμε, προχωρούσαμε, σα να μου φάνηκε ότι ο δρόμος ήταν διαφορετικός από αυτόν που πήραμε το πρωί, ρωτάω τον διπλανό μου, ο οποίος μου συστήθηκε ότι είναι από τη «Μακεδονία» αλλά είπα να το προσπεράσω, και μου λέει, α, ναι, θα περάσουμε από άλλη συνοριακή διάβαση, να κάνουμε μια παράκαμψη να αφήσουμε την κοπέλα που πήραμε από το αεροδρόμιο. Δηλαδή την κοπέλα που κάναμε παράκαμψη να πάρουμε από το αεροδρόμιο, κάναμε παράκαμψη καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα, για να την αφήσουμε μερικά χιλιόμετρα μετά τα σύνορα σε ένα χωριό! Η αλήθεια είναι ότι με αυτή την παράκαμψη είχαμε την ευκαιρία να δούμε κάθε μικρό και μεγάλο ρουμάνικο και σέρβικο χωριό που υπήρχε στη διαδρομή. Σε ένα σέρβικο χωριό είδαμε και άγαλμα του Ρόκι Μπαλμπόα (!), ναι του γνωστού, δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί του έστησαν άγαλμα!

Ε, τελικά, φθάσαμε επιτέλους στο Βελιγράδι. Αποφασίσαμε να φάμε στο Walters, έναν κεμπαπτζίδικο που μας είχε συστήσει ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος μας, στο δρόμο είδαμε και το νεοκλασικό κτίριο της ελληνικής πρεσβείας. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το κεμπαμπτζίδικο νοιώσαμε ότι τρώμε και λίγο αυθεντικά, καθώς δεν ήταν ιδιαίτερα τουριστικό και είχε αρκετούς σέρβους που έτρωγαν είτε pleskavica, το παραδοσιακό μπιφτέκι το οποίο γενικά τίμησα δεόντος, είτε μικρά κεμπάπ μέσα σε σκεπαστή πίτα.

Άλλη, μια μέρα είχε φθάσει στο τέλος της. Η επόμενη ήταν η τελευταία μας μέρα στο Βελιγράδι και η ημέρα της επιστροφής.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[grtt]

Ημέρα 2η (21/5)

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε χαλαρά θα έλεγα. Ξύπνησα σχετικά νωρίς, άφησα τον φίλο μου να κοιμάται, και άρχισα την εξερεύνηση της γειτονιάς! Πρώτα πήγα στην εκκλησία της περιοχής μου, είναι η εκκλησία του Alexander Nievsky και Σάββατο πρωί είχε Θεία Λειτουργία. Οι ορθόδοξες εκκλησίες της Σερβίας έχουν, φυσικά, αρκετές ομοιότητες με τις δικές μας, μία διαφορά, ωστόσο, είναι ότι τον χώρο για τα κεριά τον έχουν έξω από την εκκλησία ή σε ξεχωριστό δωμάτιο από αυτή. Τα κεριά τα ανάβουν σε δυο επίπεδα, στο πάνω μέρος για τους ζώντες και στο κάτω για τους νεκρούς. Έκατσα περίπου ένα τέταρτο, ακούγοντας τη λειτουργία στα σέρβικα. Κατόπιν έφυγα και μια βόλτα στο τοπικό σούπερ μάρκετ επιβαλλόταν. Οι τιμές, και ανάλογα με τα προϊόντα από 30-70% φθηνότερες των δικών μας. Ενδεικτικά ηλιέλαιο ένα λίτρο κόστιζε ένα ευρώ, το νεράκι 20 λεπτά κλπ. Βέβαια προϊόντα εισαγωγής, όπως ελαιόλαδο Ελλάδας ή Ιταλίας ήταν πανάκριβα.

Κοντά στο σούπερ μάρκετ, υπήρχε και μια λαϊκή αγορά. Εκεί οι αγορές ανά περιοχή είναι μόνιμες, καθημερινές, από το πρωί μέχρι νωρίς το απόγευμα. Οι πάγκοι καθαροί, τακτοποιημένοι σε μια σειρά και οι πωλητές δε σου παίρνουν τα αυτιά. Ε, ντοματούλες, φράουλες κι ελίτσες για πρωινό ήταν ό,τι έπρεπε..!

Αφού γύρισα σπίτι, φάγαμε ένα καλό πρωινό με τυριά, αλλαντικά, τις ντομάτες και τις φράουλες και ξεκινήσαμε για το Ada Cingalija, ένα ποταμίσιο νησί στο Δούναβη που οι Σέρβοι το έχουν μετατρέψει σε πνεύμονα πρασίνου και αθλοπαιδιών. Δε θα επεκταθώ πολύ, μια και άλλοι έχουν γράψει γι αυτό, παρά μόνο να πω ότι ο καιρός ήταν υπέροχος εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό και ο κόσμος είχε ξεχυθεί για τζόκινγκ, βόλτα και αθλοπαιδιές ή απλώς να πιει τον καφέ του, να κάνει βόλτα με τα ζώα του και μερικοί να κάνουν μπάνιο στις παραλίες του νησιού. Εμείς για να δούμε το νησί πήραμε το τρενάκι και μας έκανε το γύρο του νησιού σε τρία τέταρτα περίπου.

Ξανά πίσω στο κέντρο για το 2ο walking tour, αυτή τη φορά στη συνοικία Zemun. Το Zemun ήταν κάποτε ξεχωριστή πόλη, στην άλλη πλευρά του Δούναβη, με την πάροδο των ετών, όμως, έγινε προάστιο του Βελιγραδίου. Στην πραγματικότητα το παλαιό Βελιγράδι άνηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία και το Zemun στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. To walking tour μάς πήγε μία βόλτα στις όχθες του Δούναβη, στο Zemun, πραγματικά ηρεμείς εκεί. Απέναντι βρίσκεται το Νησί του Πολέμου, φυσικός βιότοπος, αλλά το καλοκαίρι ο στρατός στήνει μια πλωτή γέφυρα και περνώντας απέναντι υπάρχει παραλία όπου κάνουν το μπάνιο τους οι κάτοικοι του Βελιγραδίου, βλέπετε η Σερβία δε βρέχεται από θάλασσα και κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν μερικές οάσεις που περιλαμβάνουν παραλία και μπάνιο. Το Zemun, γενικά, είναι μια ωραία περιοχή, με τα πάρκα του, είδαμε το κέντρο του, την μοντέρνα ιδιωτική όπερά του, είδαμε το βομβαρδισμένο κτίριο στο οποίο στεγαζόταν το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας και απολαύσαμε τη θέα από το λόφο στο πιο ψηλό σημείο της πόλης.

Επιστρέψαμε, και κάναμε μια βόλτα στο νυχτερινό Βελιγράδι για να θαυμάσουμε τον Άγιο Σάββα, τη μεγαλύτερη, πλην ημιτελή, εκκλησία της πόλης, και το σερβικό Κοινοβούλιο. Η μέρα ήταν Σάββατο και θυμίζω ότι ήταν η νύχτα των μουσείων. Πήγαμε στο μουσείο Νίκολα Τέσλα, περιμένοντας τρία τέταρτα στην ουρά για να μπούμε μέσα. Η ώρα είχε πάει εννιά το βράδυ και βλέπαμε κόσμο κάθε ηλικίας, ακόμα και πολλά νεαρά άτομα να περιμένουν υπομονετικά να μπουν στο μουσείο. Δε μπορούσα παρά να αναρωτηθώ, αν κάτι τέτοιο γινόταν στην Ελλάδα, αν οι ουρές θα ήταν οι ίδιες. Για να λέμε την αλήθεια το μουσείο δε το ευχαριστηθήκαμε. Όχι φυσικά επειδή δεν ήταν ωραίο, ίσα ίσα που επειδή ο κόσμος ήταν πολύς υπήρχαν διάφοροι ξεναγοί, εικάζω εθελοντές, οι οποίοι έδειχναν τις εφευρέσεις του Τέσλα, ξεναγούσαν τον κόσμο, τον προέτρεπαν να τις δοκιμάσουν. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι οι ξεναγήσεις διεξάγονταν στα.. σέρβικα και δεν καταλάβαμε τίποτα! Ας είναι, διάβασα ό,τι μπορούσα κι όσο πρόλαβα από τις ενημερωτικές επιγραφές στα αγγλικά..

Βγαίνοντας η ώρα είχε περάσει και δεν είχαμε κουράγιο για άλλο μουσείο, τελικά πήραμε ταξί για να πάμε για φαγητό στο γνωστό εστιατόριο ? (QuestionMark). Ο κόσμος αρκετός, το περιβάλλον ωραίο, κι εδώ ζωντανή μουσική. Οι τιμές καλές και το φαγητό επίσης καλό.

Μετά από αυτό άλλη μια μέρα είχε φτάσει στο τέλος της…

Συνεχίζεται ….

 

[grtt]

Ημέρα 3η (22/5)

Και η τρίτη μέρα ξεκίνησε. Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας περιελάμβανε εκδρομή στο Νόβι Σαντ. Είναι εύκολο να πάει κανείς στο Νόβι Σαντ, καθώς καθημερινά φεύγουν πολλά τρένα και λεωφορεία για την πόλη, η οποία απέχει περίπου 80 χλμ από το Βελιγράδι. Όσους, ωστόσο, ρωτήσαμε, μας συμβούλευσαν να πάμε με λεωφορεία, τα οποία είναι και γρηγορότερα από το τρένο. Ο σταθμός λεωφορείων βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τον σιδηροδρομικό σταθμό και σε απόσταση περίπου 20 λεπτών με τα πόδια, από εκεί που μέναμε. Στο δρόμο μας για το σταθμό, συναντήσαμε και το εκπληκτικό κτίριο του ξενοδοχείου Μόσχα, στο ισόγειο του οποίου, λειτουργεί καφετέρια, για όσους ενδιαφέρονται.

Φτάσαμε στο σταθμό και βγάλαμε εισιτήριο με 6,5 ευρώ έκαστος, ακολουθώντας τη συμβουλή άλλου μέλους να μη βγάλουμε εισιτήριο μετ’ επιστροφής για να μη δεσμευτούμε με τα δρομολόγια συγκεκριμένης εταιρείας. Ο υπάλληλος μου έδωσε και το ζετόν, όπως είχε αναφέρει άλλο μέλος, για να το δώσουμε να εισέλθουμε στις πλατφόρμες, αλλά εγώ στην αφηρημάδά μου, το πέρασα για ψιλά από τα ρέστα και το έβαλα στην τσέπη. Φυσικά ο ελεγκτής μας το ζήτησε, και πήγαμε ξανά πίσω να ζητήσουμε από τον υπάλληλο να μας δώσει άλλα ζετόν, άδικα ο κακομοίρης προσπαθούσε να μου εξηγήσει να ψάξω τις τσέπες μου, δεν το κατάλαβα, και τελικά μας έδωσε άλλα ζετόν. Αργότερα, όταν τα ανακάλυψα στις τσέπες μου, κατάλαβα το λάθος μου, αλλά τελικά μου έμειναν σαν ενθύμιο δύο ζετόν.

Η διαδρομή ήταν ήρεμη και σε μιάμιση ώρα ήμασταν όντως στο σταθμό των λεωφορείων στο Νόβι Σαντ. Πήραμε το λεωφορείο Νο 4 και κατεβήκαμε μερικές στάσεις μετά. Μια και είμαστε άνθρωποι που τους αρέσουν τα μουσεία, η πρώτη μας στάση ήταν το μουσείο της Βοϊβοδίνας, ένα μουσείο που στεγάζει την ιστορία της περιοχής από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας, με αρχαιολογικά ευρήματα, φωτογραφίες, αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Ήταν Κυριακή και κάθε Κυριακή η είσοδος στο μουσείο είναι δωρεάν.

Το μουσείο βρίσκεται μπροστά από ένα πολύ ωραίο πάρκο, το οποίο, αν και όχι πολύ μεγάλο, αποτελεί μια όαση πρασίνου στην πόλη, ένα μέρος στο οποίο μπορεί κανείς να ξεκουραστεί και να χαρεί τον κόσμο που κάνει βόλτα εκεί. Ο καιρός κι εκείνη την ημέρα ήταν πολύ καλός κα μια και ήταν Κυριακή, ο κόσμος είχε ξεχυθεί σε αυτό. Στο κέντρο του πάρκου υπάρχει και μια μικρή λιμνούλα.

Από το πάρκο ξεκινάει ένας πολύ μεγάλος πεζόδρομος ο οποίος διασχίζει την πόλη και περνάει από δυο πλατείες. Δεξιά και αριστερά του δρόμου βρίσκονται πολλά μαγαζιά για να απολαύσει κανείς τον καφέ ή το φαγητό του, στον πεζόδρομο υπάρχουν και πολλές στοές, οι οποίες μπορούν να κρύβουν κι εκπλήξεις.

Αρκετά χρήσιμο στην περιήγησή μας στην πόλη, μάς φάνηκε το βιβλιαράκι για το Νόβι Σαντ που είχαμε πάρει την πρώτη μέρα από τα περίπτερα στο Βελιγράδι, όπως είχα γράψει στο πρώτο μέρος. Έτσι στον πεζόδρομο είδαμε το παλαιότερο σπίτι της πόλης, τον ορθόδοξο ναό αλλά και τον καθολικό καθεδρικό ναό στην κεντρική πλατεία Slobode (πλ. Ελευθερίας), το παλαιότερο ξενοδοχείο της πόλης, το hotel Vojvodina, το Εθνικό Θέατρο της πόλης. Αφού κάναμε και μερικές στάσεις για να αγοράσουμε και τα απαραίτητα σουβενίρ, ξαναπήγαμε πίσω, από τη μεριά του πάρκου, για να πάμε στο Φρούριο Petrovaradin.

Περάσαμε, λοιπόν, τη γέφυρα που είχε βομβαρδιστεί από τις συμμαχικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και θαυμάσαμε τόσο από κοντά, όσο και από μακριά το περίφημο ρολόι το οποίο έχεις τους δείκτες του ανάποδα. Περιηγηθήκαμε στο κάστρο, και πήγαμε στο μουσείο, αν και δυστυχώς δε μπορέσαμε να δούμε τα υπόγεια τούνελ του κάστρου, μια κι εκείνη τη μέρα δεν είχε ξενάγηση.

Ο κόσμος ήταν πολύς, μια και όπως ήδη είπα ο καιρός ήταν πολύ καλός, και στο πίσω μέρος υπήρχε κόσμος με τα παιδιά του και είχε στηθεί ένα μικρό πανηγύρι με κιόσκια που πωλούσαν γλυκά, ξηρούς καρπούς, παιχνίδια αλλά υπήρχε κι ένα μίνι λούνα παρκ για παιδιά. Μου άρεσε πολύ που έβλεπα παντού γελαστούς ανθρώπους και φαίνεται ότι τις κακές στιγμές του πολέμου, λιγότερο από δυο δεκαετίες πριν, η Σερβία τις έχει αφήσει οριστικά πίσω της.

Η ώρα περνούσε, όμως, και κατηφορήσαμε ξανά προς το κέντρο για να φάμε σε μια ωραία, από άποψη περιβάλλοντος, ταβέρνα, αλλά με αδιάφορο φαγητό. Μετά από αυτό, πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το σταθμό των λεωφορείων της πόλης.

Στην επιστροφή στο Βελιγράδι, τιμήσαμε κι ένα σουβλατζίδικο με ελληνικά σουβλάκια!

Κατόπιν, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο καθώς την επόμενη μέρα έπρεπε να ξυπνήσουμε αρκετά νωρίς για να πάμε Τιμισοάρα!

Συνεχίζεται ….

 

[grtt]

Ημέρα 4η (23/5)

Η Τιμισοάρα πρόεκυψε κάπως ξαφνικά, λίγες μέρες πριν φύγουμε από Αθήνα. Ψάχνοντας πληροφορίες για το Νόβι Σαντ, διαπίστωσα ότι αυτό ήταν πολύ κοντά στην Τιμισοάρα. Τη Ρουμανία την είχα επισκεφθεί με τον ίδιο φίλο, πέντε χρόνια πριν και καημός μας είχε μείνει που δεν προλάβαμε να πάμε στην Τιμισοάρα. Ε, δε, το σκεφτήκαμε και πολύ, ψάξαμε να δούμε πώς πάμε εκεί, από το Βελιγράδι, όμως, που ήταν η έδρα μας.

Λοιπόν, παρόλο που το Βελιγράδι αποτελεί την κοντινότερη πόλη από την Τιμισοάρα, σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η σύνδεση με αυτό μέσω συγκοινωνίας είναι προβληματική. Πρέπει να κλείσει κανείς εισιτήριο τρένου για την παραμεθόριο πόλη της Σερβίας, Vrsac και από εκεί να πάρει το τρένο για Τιμισοάρα. Υπάρχουν δύο τρένα, ένα πρωινό κι ένα απογευματινό αλλά εμείς θέλαμε να πάμε ημερήσια εκδρομή και δε βόλευαν καθόλου τα ωράρια καθώς πρακτικά μόλις φτάναμε θα έπρεπε σε 1-2 ώρες να γυρνούσαμε πίσω!

Ο μόνος άλλος τρόπος για να πάει κανείς εκεί (εκτός φυσικά από το να νοικιάσει αυτοκίνητο) είναι μέσω του ταξιδιωτικού πρακτορείου Gea Tours, το μόνο που κάνει τακτικά δρομολόγια από/προς Τιμισοάρα (και προς πολλές άλλες πόλεις του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένης της Θεσσαλονίκης) με μίνι μπας. Για να κλείσει κανείς, πρέπει να πάρει τηλέφωνο δυο μέρες ακριβώς πριν (ναι, όχι τρεις, ούτε μία!) να αφήσει τα στοιχεία των ταξιδιωτών και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας και να σε πάρουν την επόμενη μέρα το απόγευμα να τους πεις από πού ακριβώς να σε παραλάβουν, και πού ακριβώς να σε αφήσουν. Η τιμή, με επιστροφή ήταν 40 ευρώ, αλλά τώρα που γράφω τις γραμμές αυτές είδα ότι τα εισιτήρια φθήνυναν(!!) πήγαν στα 30!!

Αξημέρωτα δώσαμε ραντεβού στην εκκλησία του Alexander Nievsky, 4.30 το πρωί. Ο οδηγός τελικά ήρθε στις 5, πάνω δηλαδή που είχαμε αρχίσει να κρυώνουμε και να ανησυχούμε. Μαζί με εμάς ήταν και 4-5 άλλα άτομα και κινήσαμε για τον μεθοριακό σταθμό του Vrsac με μια σύντομη στάση λίγο πριν τα σύνορα. Στην Τιμισοάρα ήμασταν στις 9.00 το πρωί (8 η ώρα Βελιγραδίου μια και η Ρουμανία έχει την ίδια ώρα με τη δική μας, ενώ η Σερβία πάει μια ώρα πίσω). Είπαμε, λοιπόν, του οδηγού να μας αφήσει στην πλατεία Unirii, τον ρώτησα τι ώρα θα μας έπαιρνε και μας είπε ότι θα μας καλέσει, του επισήμανα ότι επειδή είχαμε δώσει και σερβικό κινητό, λόγω roaming μπορεί να μη λειτουργεί και αν είναι έτσι ας στείλει sms και θα τον πάρω εγώ από το ελληνικό κινητό μου. Πάντως, γύρω στις πέντε μας είπε… Το επισημαίνω αυτό για αργότερα…


Τέλος πάντων, φθάσαμε στην πλατεία Unirii. Μια μεγάλη πλατεία με δυο ναούς να δεσπόζουν αντικρυστά, σε κάθε δηλαδή πλευρά της πλατείας, από τη μία ο καθεδρικός καθολικός ναός και από την άλλη ο σέρβικος ορθόδοξος ναός. Γύρω γύρω από την πλατεία υπάρχουν διάφορα πολύ ωραία κτίρια, ενώ λίγο πιο κάτω ενώνεται με πεζόδρομο με την πλατεία Victorei (Νίκης) μια εκπληκτική πλατεία με μαγαζιά για να κάτσει ή να ψωνίσει κανείς, με την όπερα της πόλης και στην κάτω πλευρά της οποίας δεσπόζει ο μητροπολιτικός ναός της πόλης. Ο ναός είναι επιβλητικός και σε στυλ όχι συνηθισμένο για ορθόδοξους ναούς.


Μια βόλτα στην πόλη μας αποκάλυψε πολλά μικρά σημεία, όπως για παράδειγμα ένα πολύ όμορφο ρολόι από λουλούδια.


Επισκεφθήκαμε, ακόμα, το μουσείο της επανάστασης του 1989. Η είσοδος στο μουσείο είναι δωρεάν και το κτίριο χρήζει ανακαίνισης, αλλά μέσα στις αίθουσες του μπορεί κανείς να δει όλο το ιστορικό της επανάστασης του 1989 που ξεκίνησε από την Τιμισοάρα για να επεκταθεί σε όλη την Ρουμανία και που οδήγησε στην ανατροπή και εκτέλεση του Ν. Τσαουσέσκου και της συζύγου του, Έλενας.

Κάτι βόλτες από εδώ, κάτι βόλτες από εκεί, μια στάση για φαγητό, μερικές φωτογραφίες και σουβενίρ, η ώρα είχε πάει πέντε! Μια και δε μας είχε πάρει τηλέφωνο ο οδηγός από το πρακτορείο, τον παίρνω εγώ στο κινητό που με είχε πάρει το πρωί, το σηκώνει και μας λέει «α, εγώ επιστρέφω από Βουδαπέστη τώρα, άλλος οδηγός θα σας παραλάβει, καλέστε το πρακτορείο». Καλούμε το πρακτορείο, μας δίνουν ένα τηλέφωνο του οδηγού το οποίο ήταν λάθος, ξανακαλούμε το πρακτορείο τους δίνουμε το ελληνικό κινητό για να μας καλέσει εκείνος, περιμένουμε, περιμένουμε τίποτα! Μας έπιασε κρύος ιδρώτας, εκ φύσεως αγχώδης τύπος εγώ, φοβήθηκα μήπως μας άφηνε εκεί ο οδηγός, ξανά τηλέφωνα προς το πρακτορείο, μας δίνουν επιτέλους το σωστό κινητό του οδηγού. Τον καλούμε, δε μας άκουγε καλά, του στέλνουμε sms με το πού είμαστε, τελικά στις επτά επιτέλους ήρθε να μας πάρει. Ε, λέμε, επιτέλους θα επιστρέψουμε Βελιγράδι. Πριτς! Περάσαμε από ένα σημείο κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό να παραλάβουμε κάτι άλλους επιβάτες, και μετά να μην κάνουμε μια παράκαμψη μερικών χιλιομέτρων να παραλάβουμε και άλλη μια κοπέλα από το αεροδρόμιο, της οποίας η πτήση είχε καθυστερήσει; Ε, μετά από αυτά σα να μας φάνηκε ότι ξεκινήσαμε για Βελιγράδι. Προχωρούσαμε, προχωρούσαμε, προχωρούσαμε, σα να μου φάνηκε ότι ο δρόμος ήταν διαφορετικός από αυτόν που πήραμε το πρωί, ρωτάω τον διπλανό μου, ο οποίος μου συστήθηκε ότι είναι από τη «Μακεδονία» αλλά είπα να το προσπεράσω, και μου λέει, α, ναι, θα περάσουμε από άλλη συνοριακή διάβαση, να κάνουμε μια παράκαμψη να αφήσουμε την κοπέλα που πήραμε από το αεροδρόμιο. Δηλαδή την κοπέλα που κάναμε παράκαμψη να πάρουμε από το αεροδρόμιο, κάναμε παράκαμψη καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα, για να την αφήσουμε μερικά χιλιόμετρα μετά τα σύνορα σε ένα χωριό! Η αλήθεια είναι ότι με αυτή την παράκαμψη είχαμε την ευκαιρία να δούμε κάθε μικρό και μεγάλο ρουμάνικο και σέρβικο χωριό που υπήρχε στη διαδρομή. Σε ένα σέρβικο χωριό είδαμε και άγαλμα του Ρόκι Μπαλμπόα (!), ναι του γνωστού, δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί του έστησαν άγαλμα!

Ε, τελικά, φθάσαμε επιτέλους στο Βελιγράδι. Αποφασίσαμε να φάμε στο Walters, έναν κεμπαπτζίδικο που μας είχε συστήσει ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος μας, στο δρόμο είδαμε και το νεοκλασικό κτίριο της ελληνικής πρεσβείας. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το κεμπαμπτζίδικο νοιώσαμε ότι τρώμε και λίγο αυθεντικά, καθώς δεν ήταν ιδιαίτερα τουριστικό και είχε αρκετούς σέρβους που έτρωγαν είτε pleskavica, το παραδοσιακό μπιφτέκι το οποίο γενικά τίμησα δεόντος, είτε μικρά κεμπάπ μέσα σε σκεπαστή πίτα.

Άλλη, μια μέρα είχε φθάσει στο τέλος της. Η επόμενη ήταν η τελευταία μας μέρα στο Βελιγράδι και η ημέρα της επιστροφής.

Συνεχίζεται…

 

[grtt]

Ημέρα 5η (24/5)

Έφθασε, λοιπόν, και η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Κάθε φορά που φθάνει αυτή η τελευταία μέρα εύχομαι από μέσα μου να μπορούσαμε να κάτσουμε μερικές μέρες ακόμα, καθώς πάντα υπάρχει κάτι που δε θα έχουμε δει, κάτι που θα θέλαμε να ξανακάνουμε, κάπου να πάμε ακόμα. Αλλά, φυσικά, αυτό δε γίνεται. Το θετικό ήταν ότι η πτήση μας ήταν για τις 19.20, απόγευμα δηλαδή, οπότε κερδίζαμε μεγάλο μέρος της ημέρας. Τα πράγματα και οι βαλίτσες έτοιμα, τα οποία αποθηκεύσαμε σε ένα χώρο απέναντι από το δικό μας, που μας υπέδειξε ο ιδιοκτήτης, ώστε στις τρεισήμισι να τα παίρναμε.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για την τελευταία μας βόλτα στο Βελιγράδι. Αυτή τη φορά πήγαμε στο φρούριο Kalemegdan, για να δούμε το Πολεμικό Μουσείο που δεν είχαμε δει. Στο δρόμο, αγοράσαμε και τα απαραίτητα σουβενίρ, μαγνητάκια, μπλούζες κλπ. Εξωτερικά του μουσείου βρίσκονται παλαιά άρματα μάχης και κανόνια ενώ μέσα σε αυτό ξεδιπλώνεται όλη η πολεμική ιστορία του Βελιγραδίου και των Σέρβων γενικότερα. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον 20ο αιώνα, την περίοδο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, μέσα από όπλα, φωτογραφίες, στολές, διατάξεις μάχης κλπ. Αν σας αρέσουν αυτού του είδους τα μουσεία, αξίζει να το επισκεφθείτε.

Στη συνέχεια εγώ ήθελα να επισκεφθώ και τον ζωολογικό κήπο που βρισκόταν εκεί, ο φίλος μου δεν ψηνόταν, οπότε εγώ πήγα στον κήπο κι εκείνος μια βόλτα. Γενικά, οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσουν οι ζωολογικοί κήποι, έχω πάει σε πολλούς ανά την Ευρώπη και θεωρώ αξεπέραστο αυτόν του Βερολίνου (μαζί με το φοβερό ενυδρείο του). Ο ζωολογικός κήπος είναι ο κλασικός ζωολογικός κήπος μιας πόλης, μέτριος σε μέγεθος με αρκετά άγρια και ήμερα ζώα, πτηνά κλπ. Μέσα στον κήπο έβλεπε κανείς εκατοντάδες πιτσιρίκια από σχολεία που προφανώς είχαν έρθει εκπαιδευτική εκδρομή, με τα smartphone και τα tablet τους να φωτογραφίζουν τα ζώα και φυσικά με τις απαραίτητες selfie.

Βγαίνοντας από τον κήπο κάναμε και την απαραίτητη βόλτα στα πέριξ του φρουρίου και ανακαλύψαμε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στη φύση για να φάμε. Καθίσαμε στα ξύλινα τραπεζάκια του, μέσα στην ηρεμία για να μας την ταράξουν εκατοντάδες πιτσιρίκια που ήρθαν μερικά λεπτά αργότερα με το σχολείο τους για να φάνε (ναι, pleskavica με πατάτες τηγανητές έφαγαν!). Ας, είναι οι παιδικές φωνές είναι πάντα ευχάριστες!

Πήραμε με τα πόδια το δρόμο της επιστροφής. Φθάνοντας και πάνω που φορτωθήκαμε τις βαλίτσες ανακαλύψαμε ότι ήταν αδύνατο να πάμε με τα πόδια, λόγω βάρους, στο Zeleni Venac για να πάρουμε το λεωφορείο του αεροδρομίου. Έτσι πήραμε ταξί, η τιμή για να μας πάει στο αεροδρόμιο μας φάνηκε λογική (12,5 Ευρώ περίπου) κι έτσι φθάσαμε αισίως στο αεροδρόμιο και από εκεί πίσω στην Αθήνα. Ενδεικτικά η βαλίτσα ήταν 23 κιλά, η μία χειραποσκευή 8,5 κιλά και η δεύτερη «τσαντούλα» 9,5. Πώς τη γλίτωσα στο checkinδεν ξέρω ακόμα!!

Κι έτσι άλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του.

Συνεχίζεται με ένα ακόμα post με χρηστικές -και άχρηστες- πληροφορίες.

 

[grtt]

Χρηστικές -και άχρηστες- πληροφορίες

· Το Βελιγράδι είναι μια πόλη που μπορεί κανείς να την περπατήσει εύκολα, το 80% των αξιοθέατων, εφόσον μένετε στο κέντρο, μπορεί κανείς να τα δει με τα πόδια. Για ορισμένα, ίσως χρειάζεται να πάρετε λεωφορείο, όπως το Ada Cinhalija και η συνοικία Zemun.

· Οι μετακινήσεις με τα ΜΜΜ γίνονται με λεωφορείο, τρόλευ και τραμ, μετρό δεν υπάρχει! Η Ελλάδα πρέπει να είναι από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχει καθιερώσει το ηλεκτρονικό εισιτήριο ακόμα. Εκεί, το εισιτήριο είναι ηλεκτρονικό. Μπορείτε να προμηθευτείτε ημερήσιο ή τριήμερο εισιτήριο απεριόριστων διαδρομών, υπό τη μορφή μιας χάρτινης ηλεκτρονικής κάρτας, την Busplus (προφ. Μπουσπλους!) και να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο. Επειδή εγώ θέλω να κυκλοφορώ σαν «ντόπιος» έβγαλα την κανονική πλαστική κάρτα και τη γέμιζα με ό,τι ποσό ήθελα, το εισιτήριο ισχύει για 90 λεπτά, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί από περισσότερα του ενός ατόμων. Εισιτήριο μπορείτε να προμηθευτείτε και από τον οδηγό μέσα στο λεωφορείο, στη διπλάσια, όμως τιμή. Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω site με κατανοητές τις διαδρομές των ΜΜΜ, μια και το Google Maps δεν παρέχει ακόμα πληροφορίες για τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τελικά, όμως το βρήκα: http://www.eway.rs/en/cities/beograd

· Το Βελιγράδι προσφέρεται για οικονομικές διακοπές. Τα ξενοδοχεία και τα διαμερίσματα στο Airbnb είναι οικονομικά. Οι είσοδοι στα μουσεία, ξεκινούν από 1,5 και φθάνουν τα 3-4 ευρώ, τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ είναι κατά μέσο όρο 50% φθηνότερα. Οι τιμές είναι μέτριες στο φαγητό, ωστόσο μάλλον οφείλεται ότι οι περισσότεροι τρώνε στα κλασικά τουριστικά μέρη, αν και πάλι δε θα τις έλεγε κανείς ακριβές.

· Η Σερβία γενικότερα, προσφέρεται για χαλάρωση. Αν έχετε άνεση χρόνου και δε σας ενδιαφέρουν τόσο τα μουσεία, μπορείτε να νοικιάσετε ένα ποδήλατο και να κάνετε βόλτα στις όχθες του Δούναβη, να χαλαρώσετε στο Ada Cinhalija, και αν πάτε καλοκαίρι να κάνετε και μπάνιο, να ανεβείτε οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου στο φρούριο και να θαυμάσετε τη θέα. Το Βελιγράδι, το Νόβι Σαντ, και είμαι βέβαιος και άλλες πόλεις, έχουν πολλά πάρκα, μες το πράσινο, με ψηλά καταπράσινα δέντρα, ιδανικά για ηρεμήσει κανείς.

· Αν σας αρέσουν τα κρεατικά, τα αλλαντικά, τα καπνιστά, το αλκοόλ και τα πικάντικα, τότε βρίσκεστε στο σωστό μέρος! Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι οι Σέρβοι δεν πρέπει να είναι και πολύ της υγιεινής διατροφής!

· Όσο για την Τιμισοάρα, επιβεβαίωσε την άποψη μου για τη Ρουμανία, που είχα πάει το 2011, ότι δηλαδή είναι μια υπέροχη χώρα, απίθανος τουριστικός προορισμός και μάλλον τουριστικά αδικημένη.

Κι έτσι μια ακόμα ταξιδιωτική ιστορία έφθασε στο τέλος της, στο επανειδείν λοιπόν και καλά ταξίδια!!

 

[Eurotraveler]

Πολύ όμορφη ιστορία! Και η Τιμισοάρα φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα πόλη. Βέβαια γνωρίζοντας πλέον την περιπέτειά σας, δεν ξέρω αν θα κατέφευγα στην Gea tours για αυτή τη μονοήμερη από το Βελιγράδι. Κρίμα που δεν υπάρχει απευθείας και ταχεία σιδηροδρομική σύνδεση.

 

[grtt]

Πολύ όμορφη ιστορία! Και η Τιμισοάρα φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα πόλη. Βέβαια γνωρίζοντας πλέον την περιπέτειά σας, δεν ξέρω αν θα κατέφευγα στην Gea tours για αυτή τη μονοήμερη από το Βελιγράδι. Κρίμα που δεν υπάρχει απευθείας και ταχεία σιδηροδρομική σύνδεση.

Δυστυχώς η μόνη άλλη λύση είναι η ενοίκιαση αυτοκινήτου, εκτός αν έχει κάποιος 2 μέρες τουλάχιστον για να προτιμήσει τη λύση του τρένου. Στο αεροδρόμιο της Τιμισοάρα που περάσαμε, πρόλαβα να δω ότι υπάρχουν απευθείας πτήσεις το καλοκαίρι από/προς Ζάκυνθο, Κρήτη και Ρόδο, αν θυμάμαι καλά.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη