taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
Έφτασα λοιπόν στο Ελ. Βενιζέλος στις 22:20 της Παρασκευής 8/6, μπήκα στο terminal, και πήγα απευθείας στον έλεγχο security. Η πύλη δεν άνοιγε με το barcode στο κινητό μου, έβγαζε μήνυμα unknown carrier. Η κοπέλα είδε το mobile boarding pass και μου άνοιξε. Η πύλη αναχώρησης δεν είχε ανακοινωθεί ακόμα, οπότε περιορίστηκα να βολτάρω στο άδειο terminal, και να καθήσω για μια μπύρα σε ένα από τα καφέ. Όταν ήρθε η ώρα, πήγα στη Β11, όπου περίμενα την επιβίβαση.
Και ήρθε η ώρα για τις ανακοινώσεις. Η πρώτη, από τα μεγάφωνα. Η πύλη αναχώρησης της πτήσης άλλαξε. Νέα πύλη, Β09. Θα είμασταν η μόνη πτήση που θα αναχωρούσε τις επόμενες 4-5 ώρες από την περιοχή εντός Σένγκεν, οπότε ήταν εύκολο να μας πάνε στη βολικότερη πύλη. Και η δεύτερη ανακοίνωση, όχι επίσημα αλλά ρωτώντας την κοπέλα στην πύλη, ήταν ότι θα έχουμε καθυστέρηση. κάτι που είχα ήδη καταλάβει ότι από το site της Volotea, καθώς το αεροπλάνο που θα εκτελούσε την πτήση μας ερχόταν από το Μπάρι, και δεν είχε ακόμα ξεκινήσει από κει την πτήση Μπάρι – Αθήνα (στο site της Volotea φαινόταν πως είχαν δώσει νέα εκτίμηση ώρας αναχώρησης 22:30 Ιταλίας (23:30 Ελλάδας), αλλά ήδη στις 00:30 δεν είχε ακόμα απογειωθεί).
Μας είπαν διάφορες δικαιολογίες για την καθυστέρηση, του στυλ ότι το αεροπλάνο που θα εκτελούσε την πτήση είχε βλάβη και ψάξανε να βρουν άλλο για να μην ακυρωθεί (και όντως τελικώς ήρθε wet-leased αεροπλάνο, μόνο που το ίδιο wet leased αεροπλάνο πετάει κανονικά επί μήνες στο πρόγραμμα πτήσεων της Volotea και εξωτερικά έχει το livery της εταιρίας).
Εν πάση περιπτώσει, το αεροπλάνο ήρθε, οι επιβάτες του κατέβηκαν, και ήρθε η ώρα της επιβίβασης. Πάω να περάσω το gate, ανάβει το κόκκινο λαμπάκι κι αρχίζουν τα μπιπ. «Τι συμβαίνει;» ρωτάω τη gate agent, που η βάρδια της έπρεπε να είχε τελειώσει ήδη από τις 21:00. «Δεν ξέρω, κάνατε τίποτα με το check-in σας;» μου απάντησε και έμεινα να την κοιτάω με βλέμμα απορημένης αγελάδας. Τελικώς πήγε στο PC, ακύρωσε το checkin μου και το ξανάκανε, μου τύπωσε νέο boarding pass και μου το έδωσε. Το σκανάραμε και πέρασα. Όλα ΟΚ, μόνο η θέση μου είχε αλλάξει. Αντί για το 23F, θα είχα πλέον το 23Α. Μικρή διαφορά.
Μπήκα στο αεροπλάνο, το οποίο ήταν ένα Boeing 737-500 που ανήκε στη Μαλτέζικη AirX, το 9H-AHA. H AirX είναι μια εταιρία που νοικιάζει αεροσκάφη με πληρώματα σε κάθε ενδιαφερόμενο, και η Volotea είναι σταθερός της πελάτης. Το συγκεκριμένο ήταν εξωτερικά βαμμένο στα χρώματα της Volotea, αλλά εσωτερικά είχε τα διακριτικά της AirX.
Όλα καλά, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: Πίσω από το 21Α, βρισκόταν η τουαλέτα και το galley. To 23A, για το οποίο μόλις μου είχαν δώσει boarding pass, δεν υπήρχε. «Νομίζω έχουμε ένα πρόβλημα», λέω στην αεροσυνοδό. «Ναι», μου απαντά, «επειδή αυτό δεν είναι αεροπλάνο της Volotea, δεν έχουμε τις ίδιες θέσεις». Δηλαδή όλες οι άλλες εταιρίες που έχουν διαφορετικούς τύπους αεροπλάνων, έτσι δίνουν θέσεις στον κόσμο; «Να, καθήστε εδώ», μου λέει, δείχνοντας μου μια θέση στο διάδρομο, απέναντι από την τουαλέτα, σε μια σειρά με μόνο δυο καθίσματα διαφορετικά από το υπόλοιπο αεροπλάνο (πάνινα μπλέ αντί για μαύρη δερματίνη). Η σειρά αυτή φαίνεται να έχει δημιουργηθεί όπως-όπως με την αφαίρεση της δεύτερης τουαλέτας. Η θέση μου θα είναι πλέον η “22D”.
Κάθισα, και πήγα να τακτοποιήσω τα πράγματά μου. Τα τακτοποίησα στην τσάντα μου τελικώς, γιατί, ενώ τα καθίσματα του αεροπλάνου κανονικά είναι έτσι:
το καθισμα μπροστά από το δικό μου ήταν με μια ίσια πλάτη, χωρίς θήκες και τραπεζάκι, καθώς προβλεπόταν να είναι η τελευταία σειρά του αεροπλάνου. Φυσικά, μη έχοντας τσέπη, δεν υπήρχε και φυλλάδιο με οδηγίες ασφαλείας (και δεν είμαι σίγουρος αν υπήρχε και σωσίβιο κάτω από το κάθισμα, έτσι όπως ήταν). Τελος πάντων, δυο ώρες ήταν, θα περνούσαν.
Υπήρχαν κι άλλοι επιβάτες με πρόβλημα, είτε είχαν θέσεις στη σειρά 23, είτε είχαν πληρώσει για θέσεις σε έξοδο κινδύνου και βρέθηκαν να κάθονται αλλού. Η απάντηση από το πλήρωμα τυπικά ήταν "δεν ξέρω, δεν εργάζομαι για τη Volotea"...
Επιβιβαστήκαμε, αλλά κάποιο πρόβλημα πρέπει να υπήρχε με τη λίστα επιβατών, γιατί πήρε αρκετή ώρα και αρκετές κλήσεις επιβατών από τα μεγάφωνα ώσπου το προσωπικό εδάφους και το πλήρωμα συμφωνήσουν και δοθεί το ΟΚ να φύγουμε. Τελικώς, η πτήση μας αναχώρησε στις 02:55 ώρα Ελλάδας. Δε θυμάμαι και πολλά από την πτήση, πέραν από ότι την πέρασα κρατώντας στο χέρι ένα μπουκαλάκι νερό που είχα προμηθευτεί από το Ελ. Βενιζέλος. Μάλλον δεν πρέπει να ροχάλιζα πολύ δυνατά, γιατί οι γύρω μου δεν έδειξαν ενοχλημένοι, στις 03:47 τοπική ώρα που προσγειωθήκαμε στη Βενετία…
Και ήρθε η ώρα για τις ανακοινώσεις. Η πρώτη, από τα μεγάφωνα. Η πύλη αναχώρησης της πτήσης άλλαξε. Νέα πύλη, Β09. Θα είμασταν η μόνη πτήση που θα αναχωρούσε τις επόμενες 4-5 ώρες από την περιοχή εντός Σένγκεν, οπότε ήταν εύκολο να μας πάνε στη βολικότερη πύλη. Και η δεύτερη ανακοίνωση, όχι επίσημα αλλά ρωτώντας την κοπέλα στην πύλη, ήταν ότι θα έχουμε καθυστέρηση. κάτι που είχα ήδη καταλάβει ότι από το site της Volotea, καθώς το αεροπλάνο που θα εκτελούσε την πτήση μας ερχόταν από το Μπάρι, και δεν είχε ακόμα ξεκινήσει από κει την πτήση Μπάρι – Αθήνα (στο site της Volotea φαινόταν πως είχαν δώσει νέα εκτίμηση ώρας αναχώρησης 22:30 Ιταλίας (23:30 Ελλάδας), αλλά ήδη στις 00:30 δεν είχε ακόμα απογειωθεί).
Μας είπαν διάφορες δικαιολογίες για την καθυστέρηση, του στυλ ότι το αεροπλάνο που θα εκτελούσε την πτήση είχε βλάβη και ψάξανε να βρουν άλλο για να μην ακυρωθεί (και όντως τελικώς ήρθε wet-leased αεροπλάνο, μόνο που το ίδιο wet leased αεροπλάνο πετάει κανονικά επί μήνες στο πρόγραμμα πτήσεων της Volotea και εξωτερικά έχει το livery της εταιρίας).
Εν πάση περιπτώσει, το αεροπλάνο ήρθε, οι επιβάτες του κατέβηκαν, και ήρθε η ώρα της επιβίβασης. Πάω να περάσω το gate, ανάβει το κόκκινο λαμπάκι κι αρχίζουν τα μπιπ. «Τι συμβαίνει;» ρωτάω τη gate agent, που η βάρδια της έπρεπε να είχε τελειώσει ήδη από τις 21:00. «Δεν ξέρω, κάνατε τίποτα με το check-in σας;» μου απάντησε και έμεινα να την κοιτάω με βλέμμα απορημένης αγελάδας. Τελικώς πήγε στο PC, ακύρωσε το checkin μου και το ξανάκανε, μου τύπωσε νέο boarding pass και μου το έδωσε. Το σκανάραμε και πέρασα. Όλα ΟΚ, μόνο η θέση μου είχε αλλάξει. Αντί για το 23F, θα είχα πλέον το 23Α. Μικρή διαφορά.
Μπήκα στο αεροπλάνο, το οποίο ήταν ένα Boeing 737-500 που ανήκε στη Μαλτέζικη AirX, το 9H-AHA. H AirX είναι μια εταιρία που νοικιάζει αεροσκάφη με πληρώματα σε κάθε ενδιαφερόμενο, και η Volotea είναι σταθερός της πελάτης. Το συγκεκριμένο ήταν εξωτερικά βαμμένο στα χρώματα της Volotea, αλλά εσωτερικά είχε τα διακριτικά της AirX.
Όλα καλά, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: Πίσω από το 21Α, βρισκόταν η τουαλέτα και το galley. To 23A, για το οποίο μόλις μου είχαν δώσει boarding pass, δεν υπήρχε. «Νομίζω έχουμε ένα πρόβλημα», λέω στην αεροσυνοδό. «Ναι», μου απαντά, «επειδή αυτό δεν είναι αεροπλάνο της Volotea, δεν έχουμε τις ίδιες θέσεις». Δηλαδή όλες οι άλλες εταιρίες που έχουν διαφορετικούς τύπους αεροπλάνων, έτσι δίνουν θέσεις στον κόσμο; «Να, καθήστε εδώ», μου λέει, δείχνοντας μου μια θέση στο διάδρομο, απέναντι από την τουαλέτα, σε μια σειρά με μόνο δυο καθίσματα διαφορετικά από το υπόλοιπο αεροπλάνο (πάνινα μπλέ αντί για μαύρη δερματίνη). Η σειρά αυτή φαίνεται να έχει δημιουργηθεί όπως-όπως με την αφαίρεση της δεύτερης τουαλέτας. Η θέση μου θα είναι πλέον η “22D”.
Κάθισα, και πήγα να τακτοποιήσω τα πράγματά μου. Τα τακτοποίησα στην τσάντα μου τελικώς, γιατί, ενώ τα καθίσματα του αεροπλάνου κανονικά είναι έτσι:
το καθισμα μπροστά από το δικό μου ήταν με μια ίσια πλάτη, χωρίς θήκες και τραπεζάκι, καθώς προβλεπόταν να είναι η τελευταία σειρά του αεροπλάνου. Φυσικά, μη έχοντας τσέπη, δεν υπήρχε και φυλλάδιο με οδηγίες ασφαλείας (και δεν είμαι σίγουρος αν υπήρχε και σωσίβιο κάτω από το κάθισμα, έτσι όπως ήταν). Τελος πάντων, δυο ώρες ήταν, θα περνούσαν.
Υπήρχαν κι άλλοι επιβάτες με πρόβλημα, είτε είχαν θέσεις στη σειρά 23, είτε είχαν πληρώσει για θέσεις σε έξοδο κινδύνου και βρέθηκαν να κάθονται αλλού. Η απάντηση από το πλήρωμα τυπικά ήταν "δεν ξέρω, δεν εργάζομαι για τη Volotea"...
Επιβιβαστήκαμε, αλλά κάποιο πρόβλημα πρέπει να υπήρχε με τη λίστα επιβατών, γιατί πήρε αρκετή ώρα και αρκετές κλήσεις επιβατών από τα μεγάφωνα ώσπου το προσωπικό εδάφους και το πλήρωμα συμφωνήσουν και δοθεί το ΟΚ να φύγουμε. Τελικώς, η πτήση μας αναχώρησε στις 02:55 ώρα Ελλάδας. Δε θυμάμαι και πολλά από την πτήση, πέραν από ότι την πέρασα κρατώντας στο χέρι ένα μπουκαλάκι νερό που είχα προμηθευτεί από το Ελ. Βενιζέλος. Μάλλον δεν πρέπει να ροχάλιζα πολύ δυνατά, γιατί οι γύρω μου δεν έδειξαν ενοχλημένοι, στις 03:47 τοπική ώρα που προσγειωθήκαμε στη Βενετία…
Last edited:
