Ιταλία Βενετία με τσάι στο Βόλο…

[taver]

Την επόμενη μέρα το πρωί, το τρένο μου για τη Βερόνα έφευγε στις 08:20. Εμφανίστηκα στο σταθμό, ήπια τον καπουτσίνο μου, μπήκα στη Frecia Rossa, βρήκα τη θέση μου στο βαγόνι της πρώτης θέσης (3 ευρώ παραπάνω την είχαν μόνο…), και αξιοποίησα λίγο το χρόνο της διαδρομής για να τακτοποιήσω τις φωτογραφίες μου.

Στη Βερόνα, ο σταθμός Porta Nuova είναι… στην Porta Nuova, δυο χιλιόμετρα δηλαδή από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Και στη Βερόνα είναι η τρίτη μου επίσκεψη, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που έρχομαι με τρένο, και η πρώτη φορά που έρχομαι πρωινή ώρα. Περπάτησα με τα πόδια ως το ιστορικό κέντρο, προσπέρασα επιδεικτικά τη Ρωμαϊκή αρένα (ως και παράσταση όπερας έχω παρακολουθήσει εντός της), και συνέχισα στο εμπορικό κέντρο. Πέρασα από το «σπίτι της Ιουλιέτας» όπου άντεξα να παραμείνω περί τα 30 δευτερόλεπτα, προτού κάνω αναστροφή προς την Piazza d’ Erbe, που τη θυμάμαι γεμάτη με πλανόδιους και καλλιτέχνες τις προηγούμενες φορές. Η αλλαγμένη νότα στο τουριστ τραπ είναι ότι πλέον έχουν επενδύσει τους τοίχους με ένα υλικό που δεν επιτρέπει στις τσίχλες να κολλάνε…

Το πριν:

Το μετά:

Έτσι είναι η τεχνολογία. Οι τσίχλες αντικαθίστανται με PostIt, και η καλτίλα χάνεται...

Είναι εντυπωσιακό πόσο πολύ μοιάζει η Verona με την Arles στη Γαλλία. Και οι δυο έχουν καλοσυντηρημένα Ρωμαϊκά αμφιθέατρα που χρησιμοποιούνται για παραστάσεις, και οι δυο έχουν και Ρωμαϊκά θέατρα εκτός από τα αμφιθέατρα που επίσης χρησιμοποιούνται, και οι δυο έχουν μια όμορφη μακρόστενη πλατεία στο κέντρο τους γεμάτη καλλιτέχνες, και οι δυο έχουν ένα μεγάλο ποτάμι στο κέντρο τους, και οι δυο έχουν σχέση με κάποιο μεγάλο καλλιτεχνικό έργο – με το Σαίξπηρ η Βερόνα, με το Βαν Γκόγκ η Άρλ. Η αρχιτεκτονική των κτηρίων μοιάζει αρκετά, επίσης, αλλά κάπου εκεί οι ομοιότητες τελειώνουν, καθώς οι Ρωμαϊκές αρχαιότητες στην Αρλ είναι περισσότερες και σημαντικότερες, υπάρχει κι ένας World Heritage καθεδρικός, η τριγύρω περιοχή (Camargue) τα σπάει από φυσική ομορφιά, και το Cote du Rhone της περιοχής είναι εξαιρετικό.

Ένα κομμάτι της Verona το οποίο δεν είχα επισκεφθεί τις προηγούμενες φορές, και αποφάσισα να εστιάσω περισσότερο, είναι το μέτωπό της στο ποτάμι και οι καθεδρικός της που βρίσκεται κι αυτός εκεί. Υπάρχει κι ένα τελεφερίκ που με 2 ευρώ ανεβάζει στο λόφο που βρίσκεται το Castel San Pietro, με πανοραμική θέα προς όλη την πόλη.

Επέστρεψα στο κέντρο της Βερόνα. Η ώρα είχε περάσει και είπα να ξεκινήσω για το αεροδρόμιο – αφού πρώτα πήρα το παγωτάκι μου από το GROM στη Via Mazzini, τον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο της πόλης. GROM είναι πάντα εγγύηση, μια εξαιρετική αλυσίδα παγωτού, με προέλευση από το Τορίνο και καταστήματα πλέον σε όλο τον κόσμο.

Είδα στο internet ότι η διαδρομή με ταξί προς το αεροδρόμιο κοστίζει 17-18 ευρώ (ένα ιταλικό site που έβαζες σημείο Α και σημείο Β και σου έβγαζε το εκτιμώμενο κόστος διαδρομής ανάμεσά τους), και αποφάσισα να τα δώσω, προκειμένου να περπατήσω με τα πόδια ως το σταθμό, που βρίσκεται η αφετηρία του Aerobus για το αεροδρόμιο. Τελικώς η τιμή δεν ήταν 17-18 ευρώ, αλλά 17+18=35 ευρώ, αλλά πλέον είχα αργήσει. Δε με έκλεψαν, αυτή είναι η ταρίφα, την έγραφε και πάνω στην πόρτα του ταξί (που δεχόταν και κάρτες όλων των ειδών).

Το αεροδρόμιο της Βερόνα… έχει κάποιο χώρο πριν τον έλεγχο, αλλά μετά από αυτόν είναι χειρότερο από το χειρότερο ελληνικό αεροδρόμιο με διαφορά. Η αναλογία καθισμάτων ανά πύλη είναι κοντά στα 40, και φυσικά με όλες τις πύλες σε λειτουργία στην εντός Σέγκεν περιοχή, δε φτάνουν για όλους τους επιβάτες. Οι τουαλέτες είναι επίσης ανεπαρκείς για την κοσμοσυρροή που υποδέχεται. Οι πύλες – όλες με λεωφορεία – είναι απελπιστικά κοντά η μία στην άλλη, τόσο που μπροστά στην πύλη μας το λεωφορείο φόρτωνε επιβάτες από τη διπλανή πύλη – το δικό μας ήταν πιο πέρα, κι ένας κακομοίρης υπάλληλος έπρεπε να στέκει στον ήλιο για να προσέχει τους επιβάτες να μη μπουν σε λάθος λεωφορείο.

Με τα πολλά επιβιβαστήκαμε, και το Α319 EC-MUX αναχώρησε για την Αθήνα με ελαφρά μόνο καθυστέρηση, και έφτασε πάνω κάτω στην ώρα του στο Βενιζέλος. Για να πούμε κι ένα καλό για τη Βολοτέα, χρησιμοποιεί jetbridges στο Βενιζέλος, κι έτσι πρωτού καλά καλά το καταλάβω, ήμουνα στο δρόμο για το σπίτι μου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

First Προηγούμενη 4 of 4

Go to chapter

Go

[panpan]

πάνε στον @panpan, με ένα σχετικό του σχόλιο εδώ στο off-topic...

Νομίζω στο φβ ήταν.

 

[taver]

Νομίζω στο φβ ήταν.

Κι όμως...

πρέπει να γράψεις κι εσύ την Βενετία με τσάι στον Βόλο.

 

[Dina Z]

Ξεκινάω με προειδοποίηση: Αν περιμένετε να δείτε και να διαβάσετε για τη Βενετία, πηγαίνετε σε κάποια επόμενη ταξιδιωτική ιστορία

Εμενα παντως σαν απειλη μου φανηκε και τρομαξα
Αλλα βλεποντας την φοβερη φωτογραφια με το ποτο(?) πρωτο πλανο ειπα να φανω γενναια και να συνεχισω το διαβασμα
Περιμενω την συνεχεια!

 

[panpan]

Κι όμως...

Γκούντα το λένε;;;Όχι!!!!
Α!! Αλτσχάιμερ μάλλον.
υγ
Θέλω το ξενοδοχείο γιατί μπορεί να πάω.

 

[Samion]

πόσες φορές να πάει πια κανείς στην Ιταλική επαρχία μέσα σε ένα χρόνο;

δυσκολο ερωτημα. 10,15?παραπάνω?

 

[jimp]

Αγαπημένα 717 της Volotea!

 

[panpan]

Αγαπημένα 717 της Volotea!

Γενικά,αγαπημένα όσα έχουν τους κινητήρες πίσω.

 

[taver]

Έφτασα λοιπόν στο Ελ. Βενιζέλος στις 22:20 της Παρασκευής 8/6, μπήκα στο terminal, και πήγα απευθείας στον έλεγχο security. Η πύλη δεν άνοιγε με το barcode στο κινητό μου, έβγαζε μήνυμα unknown carrier. Η κοπέλα είδε το mobile boarding pass και μου άνοιξε. Η πύλη αναχώρησης δεν είχε ανακοινωθεί ακόμα, οπότε περιορίστηκα να βολτάρω στο άδειο terminal, και να καθήσω για μια μπύρα σε ένα από τα καφέ. Όταν ήρθε η ώρα, πήγα στη Β11, όπου περίμενα την επιβίβαση.

Και ήρθε η ώρα για τις ανακοινώσεις. Η πρώτη, από τα μεγάφωνα. Η πύλη αναχώρησης της πτήσης άλλαξε. Νέα πύλη, Β09. Θα είμασταν η μόνη πτήση που θα αναχωρούσε τις επόμενες 4-5 ώρες από την περιοχή εντός Σένγκεν, οπότε ήταν εύκολο να μας πάνε στη βολικότερη πύλη. Και η δεύτερη ανακοίνωση, όχι επίσημα αλλά ρωτώντας την κοπέλα στην πύλη, ήταν ότι θα έχουμε καθυστέρηση. κάτι που είχα ήδη καταλάβει ότι από το site της Volotea, καθώς το αεροπλάνο που θα εκτελούσε την πτήση μας ερχόταν από το Μπάρι, και δεν είχε ακόμα ξεκινήσει από κει την πτήση Μπάρι – Αθήνα (στο site της Volotea φαινόταν πως είχαν δώσει νέα εκτίμηση ώρας αναχώρησης 22:30 Ιταλίας (23:30 Ελλάδας), αλλά ήδη στις 00:30 δεν είχε ακόμα απογειωθεί).

Μας είπαν διάφορες δικαιολογίες για την καθυστέρηση, του στυλ ότι το αεροπλάνο που θα εκτελούσε την πτήση είχε βλάβη και ψάξανε να βρουν άλλο για να μην ακυρωθεί (και όντως τελικώς ήρθε wet-leased αεροπλάνο, μόνο που το ίδιο wet leased αεροπλάνο πετάει κανονικά επί μήνες στο πρόγραμμα πτήσεων της Volotea και εξωτερικά έχει το livery της εταιρίας).

Εν πάση περιπτώσει, το αεροπλάνο ήρθε, οι επιβάτες του κατέβηκαν, και ήρθε η ώρα της επιβίβασης. Πάω να περάσω το gate, ανάβει το κόκκινο λαμπάκι κι αρχίζουν τα μπιπ. «Τι συμβαίνει;» ρωτάω τη gate agent, που η βάρδια της έπρεπε να είχε τελειώσει ήδη από τις 21:00. «Δεν ξέρω, κάνατε τίποτα με το check-in σας;» μου απάντησε και έμεινα να την κοιτάω με βλέμμα απορημένης αγελάδας. Τελικώς πήγε στο PC, ακύρωσε το checkin μου και το ξανάκανε, μου τύπωσε νέο boarding pass και μου το έδωσε. Το σκανάραμε και πέρασα. Όλα ΟΚ, μόνο η θέση μου είχε αλλάξει. Αντί για το 23F, θα είχα πλέον το 23Α. Μικρή διαφορά.

Μπήκα στο αεροπλάνο, το οποίο ήταν ένα Boeing 737-500 που ανήκε στη Μαλτέζικη AirX, το 9H-AHA. H AirX είναι μια εταιρία που νοικιάζει αεροσκάφη με πληρώματα σε κάθε ενδιαφερόμενο, και η Volotea είναι σταθερός της πελάτης. Το συγκεκριμένο ήταν εξωτερικά βαμμένο στα χρώματα της Volotea, αλλά εσωτερικά είχε τα διακριτικά της AirX.

Όλα καλά, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: Πίσω από το 21Α, βρισκόταν η τουαλέτα και το galley. To 23A, για το οποίο μόλις μου είχαν δώσει boarding pass, δεν υπήρχε. «Νομίζω έχουμε ένα πρόβλημα», λέω στην αεροσυνοδό. «Ναι», μου απαντά, «επειδή αυτό δεν είναι αεροπλάνο της Volotea, δεν έχουμε τις ίδιες θέσεις». Δηλαδή όλες οι άλλες εταιρίες που έχουν διαφορετικούς τύπους αεροπλάνων, έτσι δίνουν θέσεις στον κόσμο; «Να, καθήστε εδώ», μου λέει, δείχνοντας μου μια θέση στο διάδρομο, απέναντι από την τουαλέτα, σε μια σειρά με μόνο δυο καθίσματα διαφορετικά από το υπόλοιπο αεροπλάνο (πάνινα μπλέ αντί για μαύρη δερματίνη). Η σειρά αυτή φαίνεται να έχει δημιουργηθεί όπως-όπως με την αφαίρεση της δεύτερης τουαλέτας. Η θέση μου θα είναι πλέον η “22D”.

Κάθισα, και πήγα να τακτοποιήσω τα πράγματά μου. Τα τακτοποίησα στην τσάντα μου τελικώς, γιατί, ενώ τα καθίσματα του αεροπλάνου κανονικά είναι έτσι:

το καθισμα μπροστά από το δικό μου ήταν με μια ίσια πλάτη, χωρίς θήκες και τραπεζάκι, καθώς προβλεπόταν να είναι η τελευταία σειρά του αεροπλάνου. Φυσικά, μη έχοντας τσέπη, δεν υπήρχε και φυλλάδιο με οδηγίες ασφαλείας (και δεν είμαι σίγουρος αν υπήρχε και σωσίβιο κάτω από το κάθισμα, έτσι όπως ήταν). Τελος πάντων, δυο ώρες ήταν, θα περνούσαν.

Υπήρχαν κι άλλοι επιβάτες με πρόβλημα, είτε είχαν θέσεις στη σειρά 23, είτε είχαν πληρώσει για θέσεις σε έξοδο κινδύνου και βρέθηκαν να κάθονται αλλού. Η απάντηση από το πλήρωμα τυπικά ήταν "δεν ξέρω, δεν εργάζομαι για τη Volotea"...

Επιβιβαστήκαμε, αλλά κάποιο πρόβλημα πρέπει να υπήρχε με τη λίστα επιβατών, γιατί πήρε αρκετή ώρα και αρκετές κλήσεις επιβατών από τα μεγάφωνα ώσπου το προσωπικό εδάφους και το πλήρωμα συμφωνήσουν και δοθεί το ΟΚ να φύγουμε. Τελικώς, η πτήση μας αναχώρησε στις 02:55 ώρα Ελλάδας. Δε θυμάμαι και πολλά από την πτήση, πέραν από ότι την πέρασα κρατώντας στο χέρι ένα μπουκαλάκι νερό που είχα προμηθευτεί από το Ελ. Βενιζέλος. Μάλλον δεν πρέπει να ροχάλιζα πολύ δυνατά, γιατί οι γύρω μου δεν έδειξαν ενοχλημένοι, στις 03:47 τοπική ώρα που προσγειωθήκαμε στη Βενετία…

 

[panpan]

το οποίο ήταν ένα Boeing 737-500

Αυτό ήταν πίκρα.Από δουλεμπορικό σε δουλεμπορικό.27 χρονών!!!

 

[fenia42]

Τόσες λεπτομέρειες για τα αεροσκάφη που τις ξέρεις απορώ!

 

[taver]

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, οι σκάλες ήρθαν, οι πόρτες άνοιξαν…. Αλλά αποβίβαση από την πίσω πόρτα δεν προβλέπεται: «Τέτοια ώρα, δεν έχουμε δεύτερο λεωφορείο» εξήγησε ο τύπος του handling στην αεροσυνοδό. Όλο το αεροδρόμιο υπολειτουργούσε, κι αυτοί που μας εξυπηρετούσαν έπρεπε να είχαν σχολάσει ώρες πριν. Το αεροπλάνο γέμισε, και ήμουν ο τυχερός που σταμάτησαν στη σκάλα «Παρακαλώ περιμένετε το επόμενο λεωφορείο». Που μεταφραζόταν σε «περιμένετε αυτό το ίδιο λεωφορείο να τους πάει και να ξανάρθει», καθώς, ως γνωστόν, δεν υπάρχει άλλος οδηγός. Όσο περίμενα, άκουγα τη συζήτηση του συνοδού εδάφους με τον cabin chief (στα Αγγλικά). Το ίδιο λεωφορείο θα έπαιρνε κι αυτούς. «Το ίδιο λεωφορείο είναι και για σας, μετά. Πόσο γρήγορα μπορείτε να καθαρίσετε;» «Εντάξει, μόνο τα βασικά θα κάνουμε, μην ανησυχείτε».

Με τα πολλά έφτασα στο terminal, όπου στα πόστα τους ήταν μόνο οι καθαρίστριες. Βγήκα έξω, και φυσικά, ούτε κάποιο λεωφορείο έφευγε σε λιγότερο από ώρα, ούτε κάποιο βαπορέτο. Αλλά αυτά τα περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα, ήταν πως η πιάτσα των ταξί θα ήταν άδεια. Στάθηκα πρώτος στην ουρά, και περίμενα να έρθει κάποιο. Ένα που ήρθε, έφερε κάποιους αλλά δεν επιβίβασε. Περίμενα κι άλλο, ώσπου μια Αμερικανίδα που ήταν πίσω μου, μου έδωσε το τηλέφωνο του ραδιοταξί του Μεστρε. Κάλεσα και μετά το ηχογραφημένο μήνυμα στα Ιταλικά (μόνο) απάντησε μια κοπέλα. «Ένα ταξί στο αεροδρόμιο θα ήθελα παρακαλώ» «Ναι, το έχουμε ειδοποιήσει το ταξί, έρχεται στο αεροδρόμιο. Γειά σας.» ήταν η απάντηση, λίγο πριν μου κλείσουν το τηλέφωνο στη μούρη.

Εν τω μεταξύ, συνεννοήθηκα με τρεις ακόμα Έλληνες που περίμεναν εκεί να μοιραστούμε το ταξί όταν έρθει, και μόλις εμφανίστηκε μπουκάραμε. 20 λεπτά αργότερα και 40 ευρώ (διά τέσσερα) φτωχότεροι, βρισκόμασταν στην Piazzale Roma, το τελευταίο σημείο μέσα στη Βενετία όπου επιτρέπεται η κυκλοφορία τροχοφόρων. Τα 40 ευρώ είναι η ταρίφα από το αεροδρόμιο για εκεί, όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας και ανεξάρτητα από την κίνηση.

Η ώρα ήταν 04:50. Για να φτάσω στο ξενοδοχείο μου, που βρισκόταν περίπου στη μέση ανάμεσα στη γέφυρα του Ριάλτο και την πλατεία του Αγ. Μάρκου, είχα δυο επιλογές. Η μία ήταν να πάρω το νυκτερινό βαπορέτο, που θα πέρναγε από τη στάση εκεί στις 05:09, με το οποίο θα έφτανα στο ξενοδοχείο μου κατά τις 05:30, και η άλλη ήταν να το κόψω ποδαράτο. Το google maps μου έδινε χρόνο διαδρομής 20’, δηλαδή άφιξη 05:10 πάνω κάτω. Ε, επέλεξα τη δεύτερη επιλογή.

Δεν είχα προσέξει όμως ότι το google maps είναι τόσο ηλίθιο, που μου είχε προτείνει διαδρομή με ferry (δηλαδή βαπορέτο, και μάλιστα από γραμμή που την ώρα αυτή δε λειτουργούσε), ΚΑΙ είχε γυρίσει σε night mode στο οποίο ΔΕΝ εμφανίζονται οι γέφυρες. Είχα φτάσει στο Campo San Toma όταν διαπίστωσα το πόσο λάθος κατεύθυνση είχα πάρει, καθώς έπρεπε τελικά να διασχίσω τη γέφυρα του Ριάλτο… Κι εντάξει, 10 λεπτά περπάτημα παραπάνω δεν είναι για να γράφεις άρθρο στο travelstories, είναι όμως πολύ όταν είναι 5 τα χαράματα και είσαι άυπνος και ταλαιπωρημένος.

Παρ' όλα αυτά, η βόλτα μου έδωσε τη δυνατότητα να απολάυσω το χάραμα στη Βενετία, σε μια πόλη ήσυχη, χωρίς κόσμο και τουρίστες στους δρόμους, χωρίς κίνηση από πλεούμενα...

Τελικά στο ξενοδοχείο έφτασα 05:30. Πήρα το δωμάτιο μου, κοιμήθηκα ένα τετράωρο, και κατά τις 10:30 είχα πάρει το πρωϊνό μου και ήμουνα πάλι στο δρόμο.

Δεν έχει νόημα να σας περιγράψω τι είδα και τι έκανα στη Βενετία. Ήταν η τρίτη φορά που πήγαινα στην πόλη, όλα τα μεγάλα αξιοθέατα τα είχα καλύψει, όλες τις «α τι ωραία» φωτογραφίες τις είχα βγάλει, οπότε εστίασα περισσότερο σε κάποια μουσεία και σε βόλτες στα στενάκια, με διαλλείματα ξεκούρασης για κάνα εσπρέσο, κάνα Spritz ή ό,τι. Θα πήγαινα και στη Μπιενάλε αρχιτεκτονικής μια βόλτα, αν δεν την είχα αφήσει για το απόγευμα όπου ένιωθα εξουθενωμένος πια.