taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, οι σκάλες ήρθαν, οι πόρτες άνοιξαν…. Αλλά αποβίβαση από την πίσω πόρτα δεν προβλέπεται: «Τέτοια ώρα, δεν έχουμε δεύτερο λεωφορείο» εξήγησε ο τύπος του handling στην αεροσυνοδό. Όλο το αεροδρόμιο υπολειτουργούσε, κι αυτοί που μας εξυπηρετούσαν έπρεπε να είχαν σχολάσει ώρες πριν. Το αεροπλάνο γέμισε, και ήμουν ο τυχερός που σταμάτησαν στη σκάλα «Παρακαλώ περιμένετε το επόμενο λεωφορείο». Που μεταφραζόταν σε «περιμένετε αυτό το ίδιο λεωφορείο να τους πάει και να ξανάρθει», καθώς, ως γνωστόν, δεν υπάρχει άλλος οδηγός. Όσο περίμενα, άκουγα τη συζήτηση του συνοδού εδάφους με τον cabin chief (στα Αγγλικά). Το ίδιο λεωφορείο θα έπαιρνε κι αυτούς. «Το ίδιο λεωφορείο είναι και για σας, μετά. Πόσο γρήγορα μπορείτε να καθαρίσετε;» «Εντάξει, μόνο τα βασικά θα κάνουμε, μην ανησυχείτε».
Με τα πολλά έφτασα στο terminal, όπου στα πόστα τους ήταν μόνο οι καθαρίστριες. Βγήκα έξω, και φυσικά, ούτε κάποιο λεωφορείο έφευγε σε λιγότερο από ώρα, ούτε κάποιο βαπορέτο. Αλλά αυτά τα περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα, ήταν πως η πιάτσα των ταξί θα ήταν άδεια. Στάθηκα πρώτος στην ουρά, και περίμενα να έρθει κάποιο. Ένα που ήρθε, έφερε κάποιους αλλά δεν επιβίβασε. Περίμενα κι άλλο, ώσπου μια Αμερικανίδα που ήταν πίσω μου, μου έδωσε το τηλέφωνο του ραδιοταξί του Μεστρε. Κάλεσα και μετά το ηχογραφημένο μήνυμα στα Ιταλικά (μόνο) απάντησε μια κοπέλα. «Ένα ταξί στο αεροδρόμιο θα ήθελα παρακαλώ» «Ναι, το έχουμε ειδοποιήσει το ταξί, έρχεται στο αεροδρόμιο. Γειά σας.» ήταν η απάντηση, λίγο πριν μου κλείσουν το τηλέφωνο στη μούρη.
Εν τω μεταξύ, συνεννοήθηκα με τρεις ακόμα Έλληνες που περίμεναν εκεί να μοιραστούμε το ταξί όταν έρθει, και μόλις εμφανίστηκε μπουκάραμε. 20 λεπτά αργότερα και 40 ευρώ (διά τέσσερα) φτωχότεροι, βρισκόμασταν στην Piazzale Roma, το τελευταίο σημείο μέσα στη Βενετία όπου επιτρέπεται η κυκλοφορία τροχοφόρων. Τα 40 ευρώ είναι η ταρίφα από το αεροδρόμιο για εκεί, όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας και ανεξάρτητα από την κίνηση.
Η ώρα ήταν 04:50. Για να φτάσω στο ξενοδοχείο μου, που βρισκόταν περίπου στη μέση ανάμεσα στη γέφυρα του Ριάλτο και την πλατεία του Αγ. Μάρκου, είχα δυο επιλογές. Η μία ήταν να πάρω το νυκτερινό βαπορέτο, που θα πέρναγε από τη στάση εκεί στις 05:09, με το οποίο θα έφτανα στο ξενοδοχείο μου κατά τις 05:30, και η άλλη ήταν να το κόψω ποδαράτο. Το google maps μου έδινε χρόνο διαδρομής 20’, δηλαδή άφιξη 05:10 πάνω κάτω. Ε, επέλεξα τη δεύτερη επιλογή.
Δεν είχα προσέξει όμως ότι το google maps είναι τόσο ηλίθιο, που μου είχε προτείνει διαδρομή με ferry (δηλαδή βαπορέτο, και μάλιστα από γραμμή που την ώρα αυτή δε λειτουργούσε), ΚΑΙ είχε γυρίσει σε night mode στο οποίο ΔΕΝ εμφανίζονται οι γέφυρες. Είχα φτάσει στο Campo San Toma όταν διαπίστωσα το πόσο λάθος κατεύθυνση είχα πάρει, καθώς έπρεπε τελικά να διασχίσω τη γέφυρα του Ριάλτο… Κι εντάξει, 10 λεπτά περπάτημα παραπάνω δεν είναι για να γράφεις άρθρο στο travelstories, είναι όμως πολύ όταν είναι 5 τα χαράματα και είσαι άυπνος και ταλαιπωρημένος.
Παρ' όλα αυτά, η βόλτα μου έδωσε τη δυνατότητα να απολάυσω το χάραμα στη Βενετία, σε μια πόλη ήσυχη, χωρίς κόσμο και τουρίστες στους δρόμους, χωρίς κίνηση από πλεούμενα...
Τελικά στο ξενοδοχείο έφτασα 05:30. Πήρα το δωμάτιο μου, κοιμήθηκα ένα τετράωρο, και κατά τις 10:30 είχα πάρει το πρωϊνό μου και ήμουνα πάλι στο δρόμο.
Δεν έχει νόημα να σας περιγράψω τι είδα και τι έκανα στη Βενετία. Ήταν η τρίτη φορά που πήγαινα στην πόλη, όλα τα μεγάλα αξιοθέατα τα είχα καλύψει, όλες τις «α τι ωραία» φωτογραφίες τις είχα βγάλει, οπότε εστίασα περισσότερο σε κάποια μουσεία και σε βόλτες στα στενάκια, με διαλλείματα ξεκούρασης για κάνα εσπρέσο, κάνα Spritz ή ό,τι. Θα πήγαινα και στη Μπιενάλε αρχιτεκτονικής μια βόλτα, αν δεν την είχα αφήσει για το απόγευμα όπου ένιωθα εξουθενωμένος πια.
Με τα πολλά έφτασα στο terminal, όπου στα πόστα τους ήταν μόνο οι καθαρίστριες. Βγήκα έξω, και φυσικά, ούτε κάποιο λεωφορείο έφευγε σε λιγότερο από ώρα, ούτε κάποιο βαπορέτο. Αλλά αυτά τα περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα, ήταν πως η πιάτσα των ταξί θα ήταν άδεια. Στάθηκα πρώτος στην ουρά, και περίμενα να έρθει κάποιο. Ένα που ήρθε, έφερε κάποιους αλλά δεν επιβίβασε. Περίμενα κι άλλο, ώσπου μια Αμερικανίδα που ήταν πίσω μου, μου έδωσε το τηλέφωνο του ραδιοταξί του Μεστρε. Κάλεσα και μετά το ηχογραφημένο μήνυμα στα Ιταλικά (μόνο) απάντησε μια κοπέλα. «Ένα ταξί στο αεροδρόμιο θα ήθελα παρακαλώ» «Ναι, το έχουμε ειδοποιήσει το ταξί, έρχεται στο αεροδρόμιο. Γειά σας.» ήταν η απάντηση, λίγο πριν μου κλείσουν το τηλέφωνο στη μούρη.
Εν τω μεταξύ, συνεννοήθηκα με τρεις ακόμα Έλληνες που περίμεναν εκεί να μοιραστούμε το ταξί όταν έρθει, και μόλις εμφανίστηκε μπουκάραμε. 20 λεπτά αργότερα και 40 ευρώ (διά τέσσερα) φτωχότεροι, βρισκόμασταν στην Piazzale Roma, το τελευταίο σημείο μέσα στη Βενετία όπου επιτρέπεται η κυκλοφορία τροχοφόρων. Τα 40 ευρώ είναι η ταρίφα από το αεροδρόμιο για εκεί, όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας και ανεξάρτητα από την κίνηση.
Η ώρα ήταν 04:50. Για να φτάσω στο ξενοδοχείο μου, που βρισκόταν περίπου στη μέση ανάμεσα στη γέφυρα του Ριάλτο και την πλατεία του Αγ. Μάρκου, είχα δυο επιλογές. Η μία ήταν να πάρω το νυκτερινό βαπορέτο, που θα πέρναγε από τη στάση εκεί στις 05:09, με το οποίο θα έφτανα στο ξενοδοχείο μου κατά τις 05:30, και η άλλη ήταν να το κόψω ποδαράτο. Το google maps μου έδινε χρόνο διαδρομής 20’, δηλαδή άφιξη 05:10 πάνω κάτω. Ε, επέλεξα τη δεύτερη επιλογή.
Δεν είχα προσέξει όμως ότι το google maps είναι τόσο ηλίθιο, που μου είχε προτείνει διαδρομή με ferry (δηλαδή βαπορέτο, και μάλιστα από γραμμή που την ώρα αυτή δε λειτουργούσε), ΚΑΙ είχε γυρίσει σε night mode στο οποίο ΔΕΝ εμφανίζονται οι γέφυρες. Είχα φτάσει στο Campo San Toma όταν διαπίστωσα το πόσο λάθος κατεύθυνση είχα πάρει, καθώς έπρεπε τελικά να διασχίσω τη γέφυρα του Ριάλτο… Κι εντάξει, 10 λεπτά περπάτημα παραπάνω δεν είναι για να γράφεις άρθρο στο travelstories, είναι όμως πολύ όταν είναι 5 τα χαράματα και είσαι άυπνος και ταλαιπωρημένος.
Παρ' όλα αυτά, η βόλτα μου έδωσε τη δυνατότητα να απολάυσω το χάραμα στη Βενετία, σε μια πόλη ήσυχη, χωρίς κόσμο και τουρίστες στους δρόμους, χωρίς κίνηση από πλεούμενα...
Τελικά στο ξενοδοχείο έφτασα 05:30. Πήρα το δωμάτιο μου, κοιμήθηκα ένα τετράωρο, και κατά τις 10:30 είχα πάρει το πρωϊνό μου και ήμουνα πάλι στο δρόμο.
Δεν έχει νόημα να σας περιγράψω τι είδα και τι έκανα στη Βενετία. Ήταν η τρίτη φορά που πήγαινα στην πόλη, όλα τα μεγάλα αξιοθέατα τα είχα καλύψει, όλες τις «α τι ωραία» φωτογραφίες τις είχα βγάλει, οπότε εστίασα περισσότερο σε κάποια μουσεία και σε βόλτες στα στενάκια, με διαλλείματα ξεκούρασης για κάνα εσπρέσο, κάνα Spritz ή ό,τι. Θα πήγαινα και στη Μπιενάλε αρχιτεκτονικής μια βόλτα, αν δεν την είχα αφήσει για το απόγευμα όπου ένιωθα εξουθενωμένος πια.
Last edited:
