Ιταλία Βεν...αιτία τρέλας & Βερόνα

[demie]

3η μέρα: 20 Μαΐου 2016

Ξυπνήσαμε και το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να τσεκάρω τον καιρό!!! Ήλιοοος!!!

Ετοιμαστήκαμε, πήραμε το πρωινό μας το οποίο έγινε πλουσιότερο κατά ένα κρουασάν (Yeahhh!!!)... μιας και η κυριούλα μάλλον κατάλαβε πως μάς άρεσε!

Το πρόγραμμα είχε Βερόνα. Κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό των τρένων...

Οι "κλασικές" ταμπέλες που σού δείχνουν την κατεύθυνση, βέβαια, μετά σε αφήνουν στο έλεος σου!!!

Τα εισιτήρια είχαν κλειστεί από Ελλάδα και κόστισαν 55,40 ευρώ για 2 άτομα πηγαινέλα. Στο πήγαινε πήραμε το regionale των 11:12 της trenitalia. Όταν έκλεισα τα εισιτήρια μού έστειλαν διάφορα συνημμένα και επειδή δεν ήξερα τι να πρωτοεκτυπώσω, σημείωσα τον αριθμό PNR όπως είχε αναφέρει κάπου ο Samion. Πήγαμε στα ταμεία γιατί στ' αυτόματα μηχανήματα μάς έβγαζε επιλογή μόνο να τ'αλλάξουμε (δεν ξέρω μήπως έφταιγε το συγκεκριμένο μηχάνημα), εν τέλει μάς έδωσε σε φωτοτυπία το εισιτήριο, κάτι που θα μπορούσα να είχα κάνει μόνη μου. Τα εισιτήρια της επιστροφής μάς είπε να τα πάρουμε από Βερόνα γιατί ήταν με το Frecciarossa της trenitalia.

Δε χρειάστηκε να περάσουμε το barcode από το μηχάνημα, ούτε να τα "χτυπήσουμε".

Τη διαδρομή μάλλον αδιάφορη θα τη χαρακτήριζα, μόνο οι εκτάσεις αμπελιών μού άρεσαν...

Μετά από 1:17’ φτάσαμε στη Βερόνα... θα είμαι ειλικρινής!

Με το που βγήκαμε από τον σταθμό και είδα αυτοκίνητα και λεωφορεία, ήθελα να πάρω το επόμενο τρένο και να επιστρέψω στη Βενετία (είχα καλομάθει 2μέρες τώρα!). Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο που δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα, μετάνιωνα που “θυσιάσαμε” τη μέρα μας. Όταν φτάσαμε στο κέντρο, άρχισα ν’ αλλάζω γνώμη και άρχισε να μου αρέσει. Είμαι σίγουρη πως αν την βλέπαμε πριν τη Βενετία θα μού άρεσε πιο πολύ απ’ οτι τώρα, απλά η Βενετία είναι απίστευτη πόλη και νομίζω πως όπου και να πήγαινα, αφαιρώντας της μέρα, θα γκρίνιαζα!

Φτάσαμε, λοιπόν, στην όμορφη πλατεία Bra

Ύστερα από αρκετές φωτογραφίες, μπήκαμε στην Arena, το ρωμαϊκό αμφιθέατρο...

Στην είσοδο βγάλαμε Veronacard με 18€ τη μια και είχαμε δωρεάν πρόσβαση στα αξιοθέατα που θέλαμε να πάμε. Αν σκεφτούμε πως η Αrena κόστιζε 10€, η Veronacard άξιζε.


Μπαίνοντας στην Arena…

Στην Arena…

Να πω πως μού άρεσε μέσα, ψέματα θα πω. Οργανώνονται μουσικές βραδιές και είδαμε μόνο καθίσματα και φώτα.

Θέα προς την πλατεία...

Νιώσαμε μια μικρή πείνα και είπαμε να την ξεγελάσουμε με τηγανητές πατάτες από το Chips houseτο οποίο έχει 22 διαφορετικές γεύσεις σάλτσας, το είχαμε δει και ζηλέψει καθώς πηγαίναμε στην πλατεία. Τις πήραμε στο χέρι και επιστρέψαμε να τις φάμε στην piazza Bra.

Σειρά είχε το Castelvecchio.

Αρχικά πήγαμε στη γέφυρα Scaligero, είδαμε την ωραία θέα...

και στη συνέχεια μπήκαμε μέσα στο μουσείο το οποίο περιλαμβάνεται στη Veronacard και εκτός από τις αίθουσες, είχαμε πρόσβαση και στα τείχη...

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία delle Erbe. Μέχρι να φτάσουμε, περάσαμε από όμορφα σημεία...

και τελικά καταλήξαμε στην πλατεία η οποία δυστυχώς ήταν κατειλημμένη από πάγκους...

Ανεβήκαμε και στον πύργο Λαμπέρτη. Ενώ είχαμε διαβάσει πως πληρώνεις για να χρησιμοποιήσεις το ασανσέρ, όταν πήγαμε, ήταν δωρεάν. Η θέα πολύ ωραία...

Περπατήσαμε την Via Capello και φτάσαμε στο σπίτι της Ιουλιέτας. Στην αυλή γινόταν της τρελής από groups, αλλά μέσα στο σπίτι (που πληρώνεις για να μπεις) δεν υπήρχε ψυχή. Φουλ τουριστικό αξιοθέατο, αλλά μιας και συμπεριλαμβανόταν στην Veronacard κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα... Ε, να μη βγάλουμε και καμιά selfie στο μπαλκόνι;;;

Γκράφιτι στην είσοδο...

Στη συνέχεια βγήκαμε στο ποτάμι...

και περπατήσαμε ως το μουσείο degli Affreschi όπου βρίσκεται και ο τάφος της Ιουλιέτας, όχι οτι θέλαμε ντε και ναι να το δούμε, απλώς συμπεριλαμβανόταν στην κάρτα και ήταν μια καλή αφορμή να περπατήσουμε και να γνωρίσουμε την πόλη. Βέβαια η διαδρομή που διαλέξαμε δε μάς άρεσε καθώς περπατούσαμε δίπλα στ’ αυτοκίνητα.Το μουσείο δε μάς άρεσε.

Κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στην πλατεία Bra για στάση, γιατί (όπως είπε και ο άντρας μου) κόντεψαν να λιώσουν οι σόλες μας!

Καθίσαμε στο καφέ Vittorio Emanuele με θέα στην όμορφη πλατεία και την Arena. Πήραμε cappucino και panini και απολαύσαμε τις στιγμές. Ύστερα από αρκετή ώρα και αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας, κάναμε μια βόλτα στην παλιά πόλη η οποία ήταν πολύ πιο ωραία αφού είχαν φύγει τα groups.

Το σπίτι της Ιουλιέτας χωρίς κόσμο!

21.30 αναχωρούσε το τρένο της trenitalia, οπότε κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό.

Φτάσαμε στη Βενετία και μόλις βγήκαμε από το σταθμό και (ξανα)είδα το Μεγάλο Κανάλι, η ευτυχία μου δεν περιγράφεται.


Είχαμε όμως “χρωστούμενα” από την προηγούμενη μέρα και έτσι με το που φτάσαμε πήγαμε κατευθείαν για cichetti στο Al Timon. Δε μάς άρεσαν τα συγκεκριμένα cichetti, ίσως επειδή ήταν ήδη 23:00 η ώρα και ίσως φάγαμε αυτά που είχαν μείνει. Πήραμε ό,τι είχε: φτερούγες κοτόπουλου, πατατοκροκέτες, ψωμάκι με διάφορα υλικά, κτλ. πληρώσαμε 1 ευρώ για το καθένα και συνολικά πήραμε 18 για να πούμε πως γεμίσαμε τα στομάχια μας και ήπιαμε spritz (πολύ πικρό για τις γεύσεις μου, αν και πήρα τη γλυκιά εκδοχή). Μπορεί να μη μάς άρεσε το φαγητό, αλλά ήταν υπέροχα καθώς το μαγαζί είναι πάνω σε κανάλι και μεις μπήκαμε και αράξαμε στη βάρκα που περιμένει υπομονετικά τους πελάτες του μαγαζιού!

Δανεισμένη φωτογραφία από το Ίντερνετ...

Καθώς επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο και περπατούσαμε στα ήσυχα και ατμοσφαιρικά δρομάκια, παρατηρήσαμε την πανσέληνο η οποία μάς συνόδευε! Πόσο πιο μαγική μπορεί να γίνει αυτή η πόλη;;;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Italitsa]

Like, like, like!!! Περιμένω τη συνέχεια με αγωνία γιατί από το κείμενο σου καταλαβαίνω πόσο πολύ αγάπησες αυτές τις 2 πόλεις!! Ελπίζω η τρέλα σου να είναι γενικότερη, για όλη την Ιταλία, όπως και η δική μου!!!

 

[demie]

2η μέρα: 19 Μαΐου 2016


Ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι: κάτι η ανυπομονησία μου, κάτι το φως που έμπαινε από ένα παραθυράκι οροφής… δεν ήθελε και πολύ! Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω από το παράθυρο τον καιρό μιας και τα sites είχαν προβλέψει βροχή εκείνη τη μέρα. Δυστυχώς βγήκαν αληθινά, αλλά τίποτα δε μάς πτοούσε. Ήμασταν στη Βενετίαααααααα!!!


Κατεβήκαμε στο σαλονάκι για να πάρουμε το πρωινό μας. Είχαμε “συνεννοηθεί” με την κυριούλα που θα μάς το ετοίμαζε, και όταν λέω συνεννοηθεί, εννοώ πως δε γνώριζε αγγλικά, ούτε εμείς ιταλικά... οπότε βρήκαμε στον οδηγό μας πως το πρωινό λέγεται “κολατσιόνε”, ξέραμε τους αριθμούς οπότε της πετάξαμε και ένα “νόβε” και έτσι στις 9 που πήγαμε, το πρωινό μάς περίμενε. Δε θα πω πως ήταν πλούσιο: 1 κρουασάν, 1 γιαούρτι, 2 φρυγανιές, μέλι, κρεμώδες τυράκι, βούτυρο, μαρμελάδα για τον καθένα μας και ήπιαμε ζεστή σοκολάτα.


Ευτυχώς, η βροχή είχε σταματήσει, κρυάκι είχε πάντως.

Την πρώτη στάση μας την κάναμε στο στενότερο δρομάκι της Βενετίας, Calletta Varisco, 53 εκατοστά.

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Αγ. Μάρκου και είδαμε αυτές τις υπέροχες εικόνες! Σαν ψεύτικα σκηνικά ήταν…

Παρατηρήσαμε πως σκουπιδοτενεκέδες δεν υπήρχαν και οι κάτοικοι άφηναν τα σκουπίδια τους κάτω. Την τελευταία μέρα, είδαμε και πως τα μάζευαν...

Ζόρικο αν σκεφτούμε πως κουβαλάνε τόσο βάρος έτσι για ώρα και πως οι γεφυρούλες αποτελούνται από μικρά μικρά σκαλοπατάκια. Τους κούριερ, μεταφορείς, ακόμα και τους γονείς με τα καρότσια τους λυπήθηκε η ψυχή μου, αγκομαχούσαν κάποιες φορές.


Φτάσαμε στην πλατεία Αγ.Μάρκου, κόοοοσμος! Η ώρα κόντευε 11 και γινόταν χαμός από γκρουπς.

Κατευθυνθήκαμε προς το παλάτι του Δόγη για το οποίο είχαμε κλείσει εισιτήρια για “Secret itineraries”. Ψάχνοντας για κάτι άσχετο στο “Le routard” (γαλλικό forum), έπεσα σε μια συζήτηση σχετική και όλοι έλεγαν πως είναι “must”. 2 βδομάδες πριν πήγα να κλείσω αλλά δεν υπήρχε διαθεσιμότητα στις αγγλικές ξεναγήσεις για καμία από τις μέρες που θα ήμασταν εκεί. Τελικά κλείσαμε στη γαλλική ξενάγηση των 12:00, παρόλο που ο άντρας μου δεν ξέρει γρι γαλλικά. Του έκανα τη μετάφραση όποτε μπορούσα. Καλύτερα από το να μην πηγαίναμε καθόλου. Εκτός από αγγλικά και γαλλικά, είχε και στα ιταλικά για όποιον ενδιαφέρεται. Το κάθε εισιτήριο κόστιζε 20,50 ευρώ και τα κλείσαμε από το vivaticket. Εκτός από τους χώρους που βλέπεις έτσι και αλλιώς, περιλαμβάνει και ξενάγηση η οποία διαρκεί 1:20’ και μαθαίνεις πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες, και πηγαίνεις και σε μέρη τα οποία δεν μπορείς να δεις μόνος σου..


Έξω από το παλάτι υπήρχαν, θεωρητικά, 3 ουρές. Η αριστερή για ν’ αγοράσεις εισιτήριο, η μεσαία για όσους είχαν προπληρώσει και η δεξιά για τις “μυστικές διαδρομές”. Και όταν λέω θεωρητικά, εννοώ πως στην πράξη ο καθένας στεκόταν όπου ήθελε, παρόλο που υπήρχαν ταμπελίτσες στην αρχή κάθε ουράς. Για τις 2 πρώτες, δεν το συζητώ καν ήταν ένα μπουλούκι δηλ. και να ήθελες να καθίσεις στη σωστή ουρά, απλά δε γινόταν. Εμείς καθίσαμε στη σωστή και ενώ ήμασταν οι μόνοι τη δεδομένη στιγμή για τις “μυστικές διαδρομές”, περιμέναμε τόση ώρα επειδή οι άλλοι ήταν σε λάθος σειρά και όταν έφταναν στον υπεύθυνο δεν τους άφηνε να περάσουν. Τέλος πάντων, είχαμε εκτυπώσει την κράτηση (έπρεπε να είμαστε 1 ώρα πριν), μας έδωσαν τα εισιτήρια, περάσαμε και τον έλεγχο και βρεθήκαμε στην εσωτερική αυλή του παλατιού…

Ευτυχώς που προλάβαμε και τη θαυμάσαμε, βγάλαμε και φωτογραφίες γιατί ξαναξεκίνησε να βρέχει. Δε μας εμπόδισε σε κάτι όμως γιατί θα μπαίναμε μέσα. Μέχρι να ξεκινήσει η ξενάγηση είχαμε λίγο χρόνο να χαζέψουμε κάτω.

Ωραία γόνδολα...

και μετά ανεβήκαμε.

Είδαμε την πανέμορφη χρυσή σκάλα…

Την αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου και της Συγκλήτου...

Κόντευε η ώρα 12 και έτσι κατευθυνθήκαμε προς το σημείο συνάντησης.


Όσοι δεν ενδιαφέρεστε για το περιεχόμενο της ξενάγησης, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε εδώ, τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!


Από αυτήν την πορτούλα (απέναντι από τις τουαλέτες) μπήκαμε και ξεκίνησε η ξενάγηση της ανοδικής διαδρομής που ακολουθήσαμε...

Αρχικά μάς μίλησε και μάς εξήγησε μερικά πράγματα για το αξίωμα του Δόγη, ο οποίος εκλεγόταν από τους ευγενείς και έπρεπε να είναι περίπου από 60 έως 80 χρονών για να έχει περισσότερη ωριμότητα και εμπειρία.

Τα κελιά που βρισκόντουσαν στο ισόγειο, τα λεγόμενα “πηγάδια”, ήταν τα χειρότερα, 6 μήνες το πολύ άντεχε κάποιος εκεί καθώς πλημμύριζαν, είχε πολλή ζέστη το καλοκαίρι, πολύ κρύο το χειμώνα και υγρασία και εκτός αυτού, υπήρχαν αρουραίοι οι οποίοι μετέδιδαν αρρώστιες. Σε κάθε κελί χωρούσε 1 ή 2 κρατούμενοι και οι φυλακές αυτές προορίζονταν για τους πολιτικούς οι οποίοι πρόδιδαν τη Βενετία.


Στη συνέχεια είδαμε κελιά με ξύλινα κρεβάτια (κάποτε υπήρχε και ένα ραφάκι καθώς και ένα δοχείο για την ανάγκη τους).


Όσο λιγότερο σοβαρό ήταν το αδίκημα, τόσο πιο ψηλά ήταν το κελί.

Ανεβήκαμε μια στενή σκαλίτσα και βρεθήκαμε στο κελί που λεγόταν “φούρνος” καθώς έφτανε τους 35-40 βαθμούς Κελσίου και ήταν σαν απομόνωση έτσι ώστε να σκεφτούν το παράπτωμά που είχαν διαπράξει και κατ’ επέκταση να ομολογήσουν. Όλοι οι κρατούμενοι είχαν δικαίωμα σε γιατρό και δικηγόρο και το κράτος τούς έδινε κάποια χρήματα ώστε να καλυτερέψει λίγο η ζωή τους μέσα στη φυλακή.


Συνεχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε την στενή σκαλίτσα και βρεθήκαμε στο γραφείο της γραμματέως, όπου υπήρχε ένα μικρό παραθυράκι και ένα μικρό καθρέφτη ώστε να διαχέεται το φως. Όσοι δούλευαν κοντά στον Δόγη πληρωνόντουσαν πολύ καλά για να μην αποκαλύπτουν τα μυστικά του. Ο κάτω από τον Δόγη έπαιρνε σε αναλογία περίπου 500.000 ευρώ το χρόνο (ύστερα από έναν πρόχειρο υπολογισμό της ξεναγού!).


Στη συνέχεια πήγαμε στην αίθουσα των αρχείων όπου φυλασσόντουσαν γύρω στα 15.000.000 έγγραφα (υπήρχαν και αντίγραφα σε περίπτωση πυρκαγιάς).


Κάθε ντουλαπάκι ανήκε σε έναν Δόγη που έφερε το οικόσημό του και περιείχε τα έγγραφά του. 2 ντουλαπάκια είχαν το ίδιο οικόσημο γιατί ο πατέρας σκοτώθηκε στην Κωνσταντινούπολη και προς τιμήν του, τη θέση του την πήρε ο γιος του. Αυτό έγινε κατ’ εξαίρεση καθώς όπως προείπαμε το αξίωμα του Δόγη δεν ήταν κληρονομικό. Τα τελευταία ντουλαπάκια δεν είχαν οικόσημο καθώς προορίζονταν για τους μελλοντικούς Δόγηδες.

Τα έγγραφα εκτός από την πυρκαγιά, απειλούνταν και από τους αρουραίους. Οι Βενετοί μεγάλοι έμποροι, δε θα μπορούσαν να σκεφτούν τίποτ’ άλλο παρά να φέρουν… γάτες από την Αίγυπτο και Συρία (νομίζω) τις οποίες άφησαν να κυκλοφορούν ελεύθερες στην αίθουσα των εγγράφων. Στην αίθουσα αυτή παρατηρήσαμε και το πάτωμα το οποίο είναι φτιαγμένο από ανθεκτικό υλικό ώστε να μη “φουσκώνει”. Εκτός αυτού η πόρτα είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να κλείνει εύκολα όταν η γραμματέας ήταν φορτωμένη με έγγραφα.


Η διπλανή αίθουσα είναι η αίθουσα των βασανιστηρίων. Τους έδεναν τα χέρια με το σκοινί και όσο δεν ομολογούσαν τόσο τραβούσαν το σκοινί και έσπαγαν τα κόκαλα της ωμοπλάτης. Στο βασανιστήριο, το οποίο μπορούσε να κρατήσει το πολύ μια ώρα, παρευρισκόταν και γιατρός ο οποίος μπορούσε να παρέμβει όταν έκρινε πως απειλούταν η ζωή του βασανιζόμενου, καθώς σκοπός δεν ήταν να πεθάνει. Από το μπαλκονάκι παρακολουθούσαν οι μελλοντικοί βασανιζόμενοι.

Συνέχεια είχε το κελί του Καζανόβα, του μεγάλου αυτού μυθιστοριογράφου που έχει μείνει στην ιστορία σαν φοβερός καρδιοκατακτητής...

Βρισκόταν στα Piombi δηλ. στα κελιά τα οποία βρισκόντουσαν στον τελευταίο όροφο και κάτω από μολύβδινη οροφή (οι συνθήκες ήταν καλύτερες από τα κελιά “πηγάδια”) και ήταν αρκετά μεγάλο.

Τον συνέλαβαν για ύβρη προς τα θεία το 1757. Η δίκη κράτησε μόλις μισή ώρα και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 χρόνων, αλλά τελικά κάθισε έναν: μπήκε καλοκαίρι, οπότε στην ουσία πέρασε δύο καλοκαίρια στο ζεστό αυτό κελί, το οποίο ήταν όλο ξύλινο.


Ο Καζανόβα άρχισε να οργανώνει την απόδρασή του. Το κελί του ήταν απομονωμένο και μόνο ο φύλακας που τον πρόσεχε ερχόταν σε επαφή μαζί του. Μετακινούσε το κρεβάτι, σκάλιζε το ξύλινο πάτωμα με ένα κομμάτι σίδερο και όταν ερχόταν ο φύλακας να του δώσει φαγητό το έβαζε στη θέση του. Σκάλιζε, σκάλιζε και όταν έβλεπε φως να έρχεται από το πάτωμα που σήμαινε πως κάποιος δούλευε στον από κάτω όροφο σταματούσε. Το πλάνο του, προφανώς, δεν το είχε σκεφτεί και πολύ καλά, καθώς από κάτω του ακριβώς, βρισκόταν η αίθουσα κάποιου συμβουλίου, αλλά τί να έκανε; Μια μέρα, λοιπόν, πριν αποδράσει, έρχεται ο φύλακας και του ανακοινώνει τα “ευχάριστα” νέα πως “παίρνει προαγωγή” και αλλάζει κελί!!!


Προχωρήσαμε και μεις και αφού περάσαμε από μια αίθουσα με λόγχες, όπλα, ασπίδες, κτλ και τη σοφίτα, φτάσαμε στο καινούργιο κελί του Καζανόβα, το οποίο ήταν λιγότερο ζεστό. Του μετέφεραν και τα έπιπλα και καθώς τράβηξε το κρεβάτι ο φύλακας, είδε την τρύπα που είχε σκάψει ο Καζανόβα. Ο φύλακας δεν μπορούσε να τον καταδώσει γιατί ο Καζανόβα είχε ελεγχθεί πριν μπει φυλακή και δε βρέθηκε το σίδερο πουθενά, επίσης ο φύλακας ήταν ο μόνος που ερχόταν σ’ επαφή μαζί του, οπότε θα φαινόταν πως τον βοήθησε δίνοντας του εκείνος το σίδερο. Οι κρατούμενοι είχαν μόνο ένα κοκάλινο κουτάλι το οποίο δεν ήταν ικανό να σκαλίσει το ξύλο. Ο Καζανόβα έκρυψε το σίδερο μέσα στην πολυθρόνα οπότε, εφόσον μεταφέρθηκαν όλα του τα πράγματα, το είχε μαζί του και στο νέο κελί. Όμως ο φύλακας τον παρακολουθούσε και έτσι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Στο πιο πέρα κελί ήταν κρατούμενος ένας ιερέας και καθώς δεν μπορούσαν να έχουν συνομιλίες μεταξύ τους, άρχισαν να ανταλλάσσουν βιβλία στα οποία έκρυβαν γράμματα στα οποία ο Καζανόβα τού εξηγούσε την προηγούμενη του απόπειρα και τον ρώτησε αν θέλει να αποδράσει μαζί του. Ο ιερέας απήντησε θετικά και έτσι ξεκίνησε το σχέδιο. Ο Καζανόβα, εφόσον παρακολουθείτο έπρεπε με κάποιο τρόπο να περάσει το σίδερο στον ιερέα για να κάνει αυτός όλη τη δουλειά Έτσι, ζητάει από τον φύλακα να του αγοράσει την πιο όμορφη και μεγάλη Βίβλο που μπορούσε να βρει. Πράγματι ο φύλακας τη βρήκε και έτσι ο Καζανόβα έκρυψε μέσα το κομμάτι σίδερο. Ο ιερέας άνοιξε τρύπα στο ταβάνι του και βρέθηκε στα δοκάρια, περπάτησε και έφτασε πάνω από το κελί του Καζανόβα και άρχισε να σκαλίζει το ταβάνι του.


Μετά από κάποιους μήνες που τελείωσε το “έργο” του ήταν έτοιμοι για τη μεγάλη απόδραση. Όντως, έγινε έτσι όπως τα είχαν σχεδιάσει, κατάφεραν να περπατήσουν στα δοκάρια και να περάσουν πάνω από τα κελιά και εν τέλει βρήκαν τρόπο και κατέβηκαν, πήραν τη διαδρομή που κάναμε και μεις (με αντίθετη όμως κατεύθυνση) και βρέθηκαν σε μια μεγάλη κλειδωμένη πόρτα, αλλά να γυρίσουν πίσω δε γινόταν. Σε κάποια φάση είδε ο φύλακας δύο κυρίους να περιμένουν πίσω από την κλειδωμένη πόρτα και σήμανε συναγερμό. Νομίζοντας όμως πως οι τύποι αυτοί ανήκουν στο συμβούλιο του Δόγη και τούς κλείδωσε μέσα κατά λάθος, σήμανε λάθος συναγερμό και οι πόρτες άνοιξαν! Έφυγαν, λοιπόν, έφτασαν στο Μέστρε και χωρίστηκαν. Από εκεί πήραν άλογα και τελικά ο Καζανόβα κατέληξε στη Γαλλία όπου έμεινε 18 χρόνια.


Αυτή ήταν η ιστορία του Καζανόβα. Η ξεναγός μάς πρότεινε να διαβάσουμε τα "απομνημονεύματα του Καζανόβα" για περισσότερες λεπτομέρειες. Ήδη τα ανακάλυψα και περιμένουν να τα διαβάσω!

Ξεκινήσαμε την καθοδική μας πορεία, περάσαμε από την αίθουσα των Ιεροεξεταστών και των Δικαστών. Είδαμε και το “Στόμα της αλήθειας” και η ξεναγός μάς εξήγησε πως υπήρχαν στην πόλη διάσπαρτα και έριχνες στο στόμα το χαρτάκι και “κάρφωνες” τον “διπλανό σου” όταν ήξερες πως παρανομεί.

Η ξενάγηση τελείωσε και ενώ είχα διαβάσει πως ένα μυστικό πέρασμα θα μάς οδηγούσε σε κάποια αίθουσα του παλατιού, μυστικό πέρασμα δεν είδα ούτε και η ξεναγός μάς είπε κάτι.

 

[makisg]

Βεν........νετρελανε μας,,,, οεο.

 

[giannismits]

Πω δεν είχα ιδέα για όσα έγραψες! Πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, άξιζε τελικά αυτή η ξενάγηση που κάνατε. Ούτε μου έμεινε τίποτα από το παλάτι των Δόγηδων. Μάλιστα απορώ γιατί έχω τόσες λίγες φωτό από το εσωτερικό του.

Πάντως σαν χθες θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό που ήταν στη Βενετία.
Ωραία μας τα λες, περιμένω τη συνέχεια.

 

[demie]

Πω δεν είχα ιδέα για όσα έγραψες! Πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, άξιζε τελικά αυτή η ξενάγηση που κάνατε. Ούτε μου έμεινε τίποτα από το παλάτι των Δόγηδων. Μάλιστα απορώ γιατί έχω τόσες λίγες φωτό από το εσωτερικό του.

Πάντως σαν χθες θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό που ήταν στη Βενετία.
Ωραία μας τα λες, περιμένω τη συνέχεια.

Και μεις στην αρχή που είδαμε τις αίθουσες μόνοι μας, αν και είχαμε τον TOP 10 και διαβάζαμε τις ταμπελίτσες δεν πολυκαταλαβαίναμε και όντως ούτε εμάς μάς έμεινε κάτι από αυτά, με την ξενάγηση όμως μάθαμε και καταλάβαμε κάποια πράγματα. Άξιζε, λοιπόν, απλώς θα πρέπει να κλείσεις καιρό πριν γιατί υπάρχουν 3 αγγλικές ξεναγήσεις τη μέρα και στην καθεμία δέχονται ως 25 άτομα.

Το πρώτο ταξίδι στη Βενετία και από τότε έχεις πάρει φόρα!!!! Χαχα!!!

 

[demie]

Βεν........νετρελανε μας,,,, οεο.

Χαχα!!! θα προσπαθήσω!!!

 

[Vally]

Αχ, περιμένω πώς και πώς την υπόλοιπη περιγραφή σου, καθώς θα πάμε γαμήλιο Βενετία - Βερόνα - Φλωρεντία τέλη Αυγούστου/αρχές Σεπτέμβρη!!!!
Λύσε μου μόνο δύο απορίες:
1)Να πάρουμε κάποιο pass για τα καραβάκια (24ωρο, 48ωρο κτλ) ή περπατιέται και δε χρειάζεται;
2) Αν κλείσω το museum pass, το secret itineraries tour στο Παλάτι των Δόγηδων είναι επιπλέον 14 ευρώ όπως είδα κάπου ή περιλαμβάνεται στην κάρτα;

 

[demie]

Συνέχεια 2ης ημέρας


Ύστερα από την πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση, γυρίσαμε μόνοι μας το υπόλοιπο παλάτι...


περάσαμε τη Γέφυρα των Στεναγμών...

κάποια κελιά...

και ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε το όμορφο αυτό παλάτι.


Όση ώρα ήμασταν στο παλάτι έβρεχε, ευτυχώς, όμως, σταμάτησε λίγο πριν βγούμε και έτσι ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε.


Νιώσαμε μια πείνα και αποφασίσαμε να φάμε ζυμαρικά. Βρήκαμε το μαγαζί που θέλαμε στο offline google maps και μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στο Dal Moro’s που είχε ολόφρεσκα ζυμαρικά και ήταν take away. Εγώ πήρα με θαλασσινά και ο άντρας μου με πεκορίνο. Ήταν πολύ νόστιμα και κόστισαν 13 ευρώ και τα δύο. Εγώ χόρτασα, ο άντρας μου όχι απόλυτα.

Γεμίσαμε, λοιπόν, τις "μπαταρίες' μας και κατευθυνθήκαμε προς την ελληνική συνοικία.

Περπατήσαμε την calle dei Greci και βρεθήκαμε στην ponte dei Greci. Την είσοδο της ελληνικής εκκλησίας δε θα πω πως είμαι 100% σίγουρη πως τη βρήκαμε.

Βγήκαμε στην Riva degli Schiavoni και περπατήσαμε ανέμελοι και ωραίοι…

Η φρεγάτα ήταν επισκέψιμη (δε γνωρίζω περι τίνος πρόκειται), αλλά είχε μια τεράστια ουρά...

Φτάσαμε στα ναυπηγεία του Arsenale και καθίσαμε να ξεκουραστούμε, χαζεύοντας και διαβάζοντας στον Top 10 τις πληροφορίες που μάς έδινε.

Αφήσαμε, λοιπόν, πίσω μας την περιοχή Castello και κατευθυνθήκαμε προς το καφέ Florian με σκοπό να καθίσουμε. Τα σύννεφα είχαν ήδη δώσει τη θέση τους στον ήλιο και το κρυάκι, στη ζέστη. Με κοντομάνικα κυκλοφορούσαμε αλλά μέχρι να φτάσουμε στο Florian...

ξανάλλαξε ο καιρός, είδαμε πάλι τα συννεφάκια να μάς πλησιάζουν απειλητικά, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε milk shake από το διπλανό μαγαζί (4 ευρώ το ένα) και να το πιούμε όρθιοι (για να μην καθυστερήσουμε και μάς πιάσει βροχή) θαυμάζοντας την πανέμορφη πλατεία Αγ. Μάρκου υπό τον ήχο κλασικής μουσικής.

Πόσο υπέροχες στιγμές μάς χάρισε αυτή η πλατεία;


Περπατήσαμε στην περιοχή San Marco

είδαμε τη σκάλα Contarini del Bovolο η οποία έχει χρησιμοποιηθεί σε γυρίσματα ταινιών...

και καταλήξαμε στη γέφυρα Accademia. Φανταστικά!

Όμως μόλις είχε αρχίσει το ψιλόβροχο και εμείς με την ομπρέλα παλεύαμε να βγάλουμε selfie πάνω στη γέφυρα με background το Μεγάλο Κανάλι με τα υπεροχα κτίρια!

Περάσαμε στην άλλη πλευρά, δηλ. την περιοχή Dorsoduro και με ενεργοποιημένο το gps (μάς έσωσε μέσα στη βροχή!) κατευθυνθήκαμε προς τη γέφυρα Rialto. Κάπου στη διαδρομή, μάς εγγατέλειψε η βροχή και περνώντας έξω από ένα μαγαζί με παγωτό-ξυλάκι, ζήλεψα και είπα να το τιμήσω. Πολύ ωραίο ήταν!

Περάσαμε και τη Rialto, τα μαγαζάκια ήταν ανοιχτά…

Συνεχίσαμε…

Μεταφορικό-σκαφάκι…

Και τελικά καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, θα ξαναβγαίναμε το βραδάκι...

Ετοιμαστήκαμε και θέλαμε να πάμε για φαγητό στην Fondamenta Ormesini. Δεν προλάβαμε να κάνουμε 2 βήματα και άνοιξαν οι ουρανοί. Περιμέναμε κάτω από μια τέντα μπας και σταματήσει αλλά δεν είδαμε φως στο τούνελ! Τελικά, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Δυστυχώς πέσαμε στην ανάγκη των McDonald's (ντρέπομαι και που το γράφω!!!), τα οποία βρέθηκαν στο δρόμο μας. Το menu έκανε 10€. Είχαν μπει νερά στα παπούτσια μου οπότε δε θα καθόμασταν. Τα παραγγείλαμε σε ένα από τα αυτόματα μηχανήματα και πληρώσαμε με κάρτα. Το μηχάνημα μάς έβγαλε τον αριθμό προτεραιότητας και μετά από λίγο, όταν αυτός εμφανίστηκε στην οθόνη, πήραμε το πακέτο από τον πάγκο και φύγαμε. Πρώτη φορά έβλεπα αυτό το σύστημα!

Και έτσι έκλεισε η δεύτερη μέρα..

 

[demie]

Αχ, περιμένω πώς και πώς την υπόλοιπη περιγραφή σου, καθώς θα πάμε γαμήλιο Βενετία - Βερόνα - Φλωρεντία τέλη Αυγούστου/αρχές Σεπτέμβρη!!!!
Λύσε μου μόνο δύο απορίες:
1)Να πάρουμε κάποιο pass για τα καραβάκια (24ωρο, 48ωρο κτλ) ή περπατιέται και δε χρειάζεται;
2) Αν κλείσω το museum pass, το secret itineraries tour στο Παλάτι των Δόγηδων είναι επιπλέον 14 ευρώ όπως είδα κάπου ή περιλαμβάνεται στην κάρτα;

Με το καλό εύχομαι!

Όσο για τις απορίες σου:

1) εξαρτάται που βρίσκεται το ξενοδοχείο σας και αν σάς αρέσει να περπατάτε. Εμείς δε βγάλαμε κάποιο pass αλλά λιώσαμε στο περπάτημα και το καταχαρήκαμε. Θα βγάζαμε την τελευταία μέρα για να πάμε Burano και πάνω-κάτω στο Μεγάλο κανάλι, αλλά τελικά αλλάξαμε σχέδια (spoiler!)

2) Δεν το γνωρίζω αυτό καθώς δεν πήραμε museum pass, στείλε mail να ρωτήσεις για να είσαι σίγουρη.

 

[Vally]

Θα μένουμε σχεδόν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, άρα θεωρώ ότι δε χρειάζεται για την παραμονή μας εκεί, αλλά ίσως να συνέφερε για να φτάσουμε αρχικώς εκεί και για να πάμε Βurano. Σε ευχαριστώ πολύ πάντως!! Θα στείλω και mail για να το τσεκάρω.

 

[vasnorth]

Πολύ ωραία και ευχάριστη η αφήγηση σου! Μας πηγαίνεις βήμα - βήμα στα στενά και στις ομορφιές της Βενετίας και νοιώθω σαν να ταξιδεύουμε μαζί σας! Σ΄ευχαριστούμε πολύ. Πιστεύω να μην μας αφήσεις στα μέσα της ιστορίας τον Αύγουστο γιατί είναι και ο μήνας των διακοπών και να έχουμε τη συνέχεια από Σεπτέμβριο.

Τα παραγγείλαμε σε ένα από τα αυτόματα μηχανήματα και πληρώσαμε με κάρτα. Το μηχάνημα μάς έβγαλε τον αριθμό προτεραιότητας και μετά από λίγο, όταν αυτός εμφανίστηκε στην οθόνη, πήραμε το πακέτο από τον πάγκο και φύγαμε. Πρώτη φορά έβλεπα αυτό το σύστημα!

Το σύστημα αυτό στα Mc Donald's το συνάντησα και εγώ πρώτη φορά στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Η τεχνολογία όσον αφορά την εξυπηρέτηση εξελίσσεται.