Ιταλία Βεν...αιτία τρέλας & Βερόνα

[demie]

4η μέρα: 21 Μαΐου 2016

Ξυπνήσαμε νωρίς-νωρίς, πήραμε το πρωινό μας και ήμασταν έτοιμοι

Θα φεύγαμε την επομένη το πρωί, οπότε θέλαμε να πληρώσουμε να μην ψαχνόμαστε τελευταία στιγμή, όμως από τη ρεσεψιόν έλειπε η κυριούλα που μιλούσε αγγλικά και κάπου πετύχαμε την κυριούλα “κολατσιόνε νόβε”, άντε να συνεννοηθείς! ‘Ομως η google για μάς δουλεύει! Και έτσι στο google translator γράφαμε αυτό που θέλαμε και της το λέγαμε (με προφορά ο,τι να ‘ναι!)... σημασία όμως έχει πως τα καταφέραμε!


Αρχικά έλεγα να πάμε στο Burano αλλά θα μάς έπαιρνε τη μισή μέρα (είναι γύρω στη μία ώρα μακρυά) και μεις είχαμε ακόμα να δούμε πολλά στη Βενετία (περιοχές: San Polo και Dorsoduro). Δεν μπορώ να πω πως δε στεναχωρέθηκα, αλλά δεν πειράζει, την επόμενη φορά!


Είδαμε για ακόμα μια φορά τη γέφυρα Rialto...

Ήταν ακόμα πρωί και δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος...

Περάσαμε από την αγορά Rialto…

Μεγάλο κανάλι…

Μόνο εδώ πρόσεξα ταμπέλα για traghetto (μοιάζει με γόνδολα) στο οποίο στέκεσαι όρθιος και σε περνάει από τη μία όχθη του Μεγάλου καναλιού στην άλλη...

Λαχταριστά αλλαντικά…

Όμορφο μπαλκονάκι…

Θέλαμε να γευτούμε το παγωτό από την “Alaska”, άνοιγε όμως 11:00 και μεις φτάσαμε λίγο νωρίτερα, οπότε αποφασίσαμε να πάμε στους κήπους Papadopoli...

χαζέψαμε λίγο και μετά περάσαμε από το ωραίο κτίριο Scuola Grande di San Rocco...

συνεχίσαμε...

και φτάσαμε τελικά στην "Alaska"...

Η συγκεκριμένη gelateria εκτός από τις συνηθισμένες γεύσεις, έχει και κάποιες πολύ περίεργες. Εγώ πήρα τριαντάφυλλο και καρότο . Το τριαντάφυλλο ήταν ωραίο, το καρότο...σαν να τρως παγωμένο καρότο… Είχε και γεύση σέλινο!!! Ούτε καν δε θα’ θελα να το δοκιμάσω!!!

Μετά το παγωτάκι, βρεθήκαμε στο Campo San Margherita την πλατεία με τα πολλά εστιατόρια και καφέ και καθίσαμε σ'ένα απ'αυτά τα παγκάκια για να χαζέψουμε τον κόσμο και να ξεκουραστούμε...

Φτάσαμε στην αποβάθρα στο Dorsoduro…

“Συνεργείο” γόνδολας…

Και αφού περπατήσαμε στην ωραία αποβάθρα του Dorsoduro με θέα στα απέναντι νησάκιαGiudecca και San Giorgio, καταλήξαμε στην εκπληκτική εκκλησία Santa Maria della Salute, πραγματικό κομψοτέχνιμα. Η είσοδος ήταν δωρεάν, κάτι που μού έκανε εντύπωση όπως και στην εκκλησία Αγ. Μάρκου, ενώ σε κάποιες άλλες λιγότερο γνωστές, έπρεπε να πληρώσεις...

Ανεβήκαμε στη γέφυρα Accademia, την είχαμε δει βιαστικά κάτω από ψιλόβροχο, μάς “χρωστούσε” μια δεύτερη ευκαιρία… και μάς την έδωσε! Αχ και πάλι αχ!!!

Αφού είχαν περάσει αρκετές ώρες χωρίς να έχουμε φάει κάτι, κατευθυνθήκαμε προς την "Pizzeria Sansovino" που είναι take away. Πήραμε 3 κομμάτια με πεπερόνι τα οποία μόλις είχαν βγει από τον φούρνο προς 3,50 ευρώ έκαστο και καθίσαμε σε κάτι σκαλοπάτια στην πλατεία San Maurizio...

Τι πίτσα ήταν αυτή;;; Τέλεια!!! Δεν έχω λόγια! Λεπτή ζύμη και τα υλικά πεντανόστιμα… μέχρι που έφτασα σε σημείο να πω στον άντρα μου να μην ξαναφάμε πίτσα στην Ελλάδα… αλλά τελικά έχουμε ήδη υποκύψει πάμπολλες φορές!!! Τι να κάνεις; Περιορίζεσαι σε ο,τι είναι διαθέσιμο στη χώρα σου!

Και όπως ήταν αναμενόμενο επιστρέψαμε στον "τόπο του εγκλήματος" για να πάρουμε άλλα 2 κομμάτια… και φυσικά πήραμε την πίτσα που μόλις είχε βγει από τον φούρνο και ήταν με prosciutto. Perfetto που λένε και οι φίλοι μας οι Ιταλοί!

Ύστερα, βρεθήκαμε στην πλατεία Αγ. Μάρκου...

και φυσικά μπήκαμε μέσα στην εκκλησία. Η ουρά ήταν μεγάλη, αλλά προχωρούσε πάρα πολύ γρήγορα. Τί να πω τώρα για την εκκλησία αυτή; Φανταστική και εξωτερικά και εσωτερικά! Γεμάτη με μικρή και χρυσή ψηφίδα...

Πήγαμε και στο μουσείο που είχε εισιτήριο 5 ευρώ και είδαμε μεταξύ άλλων τα αυθεντικά άλογα της πρόσοψης που μεταφέρθηκαν από τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης το 1204. Προκειμένου να μεταφερθούν έπρεπε να τους κόψουν τα κεφάλια και για να μη φαίνονται τα σημάδια τους πρόσθεσαν τα κολάρα.

Το 1797 ο Ναπολέοντας τα μετέφερε στο Παρίσι, αλλά τελικά κατέληξαν στη Βενετία το 1815.

Είχαμε και πρόσβαση στο μπαλκόνι , απ’ όπου είχαμε πολύ όμορφη θέα στην πλατεία και όχι μόνο…

Torro dell’ Orologio…

Παλάτι του Δόγη…

Μεγάλο Κανάλι...

Κατεβήκαμε και ήρθε η στιγμή που τόοοοσο περίμενα! Βενετία χωρίς γόνδολα, γίνεται;;; Μπορεί και να γίνεται για κάποιους, εγώ, όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω “άπραγη”! Θα μού έμενε απωθημένο και είχα ήδη ένα (το Burano). Ήμασταν, βέβαια, πάρα πολύ κουρασμένοι και δεν είχαμε κουράγιο να ψάξουμε το κατάλληλο μέρος, οπότε βρήκαμε κάποιον κοντά στην πλατεία Αγ. Μάρκου. Πληρώσαμε 70 ευρώ για 30’. Κανονικά ήταν 80 ευρώ αλλά μόλις τον ρωτήσαμε, πήγαμε να φύγουμε (νομίζοντας πως οι άλλοι κάνουν 40’, αλλά μάλλον θυμόμουν λάθος) ... και έτσι μάς το κατέβασε στα 70 και συμφωνήσαμε. Η βόλτα ήταν πολύ ωραία, τα 30’ φυσικά περνάνε υπερβολικά γρήγορα και δεν προλαβαίνεις να δεις και πολλά αφού η γόνδολα πάει πολύ αργά. Το κακό ήταν πως επειδή την πήραμε από κεντρικό σημείο, σε πολλές φάσεις, μαζευόμασταν πολλές γόνδολες μαζί (αν μπορέσετε εσείς να την πάρετε από κάπου πιο ήρεμα, νομίζω θα είναι καλύτερα).


Οι πρώτες εικόνες…

Μάς έβγαλε και στο Μεγάλο Κανάλι.

Basilica Santa Maria della Salute…

Και ξαναβρεθήκαμε στα καναλάκια...

Οι πληροφορίες που μάς “χάρισε” ο γονδολιέρης, είναι πως τον χειμώνα δεν έχουν πολύ τουρισμό οπότε “κάθονται” και εκτός αυτού, ανεβαίνει η στάθμη με αποτέλεσμα να μην μπορούν να μετακινηθούν και δε μιλάμε μόνο για τις γόνδολες, αλλά και για την αστυνομία, τα ασθενοφόρα, κτλ. κάτι το οποίο δημιουργεί πολλά προβλήματα όπως καταλαβαίνετε.

Και εδώ συνειδητοποιείς πως κάτι το οποίο για σένα είναι ωραίο, πρωτότυπο, μοναδικό για κάποιους είναι ο τρόπος ζωής τους ο οποίος δεν είναι τόσο “ονειρικός” όπως φαντάζει στα μάτια σου.


Άλλη πληροφορία που πήραμε είναι πως το επάγγελμα του γονδολιέρη περνάει από γενιά σε γενιά και εκπαιδεύονται επί 1 χρόνο γιατί θέλει συγκεκριμένο τρόπο να χειρίζεσαι το κουπί.


Κατά τη διάρκεια της βόλτας, παίρναμε φωτογραφίες με κινητά, φωτογραφική μηχανή, τραβούσαμε βίντεο και έτσι θα ζούμε τη στιγμή ξανά και ξανά… σαν να λέμε τζάμπα μάς βγήκε!!!


Τελείωσε, λοιπόν, η ωραία μας βόλτα και επιστρέψαμε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο.


Το βράδυ θέλαμε φυσικά να “πάρουμε” ή μάλλον να “ξαναπάρουμε γεύση” από βραδινή πλατεία Αγ. Μάρκου. Πόσο μαγική; Όσες φορές και να τη δεις σε συνδυασμό με τις υπέροχες μελωδίες από τις ορχήστρες, νομίζω πως εντυπωσιάζεσαι! (Σάς έχω ζαλίσει, ε;;; )


Μού έμεναν ακόμα δύο “εκκρεμότητες”. Η μία ήταν να δοκιμάσω καρμπονάρα, δεν είχα διαβάσει όμως για κάποιο εστιατόριο που να φημίζεται και έτσι, περνώντας από το "Kori grill", δεν το πολυσκεφτήκαμε… είχε περάσει και η ώρα (για δεδομένα Βενετίας) και τα περισσότερα είχαν κλείσει. Την βρήκα τέλεια! Η αλήθεια είναι πως είχα πολλά χρόνια να φάω αυθεντική ιταλική καρμπονάρα, οπότε δεν έχω μέτρο σύγκρισης, πάντως ξανα-υποσχέθηκα να μην ξαναφάω στην Ελλάδα την υποτιθέμενη καρμπονάρα (προς το παρόν δεν έχω υποκύψει!!!). Κόστισε 13 ευρώ η μία και σκάσαμε.


Η δεύτερη “εκκρεμότητα” επρόκειτο να σβηστεί από τη λίστα μου εντός ολίγου. Κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο Danieli. Με το που μπήκαμε είδαμε την υπέροχη σκάλα…

Στο αριστερό μας χέρι ήταν το Bar Dandolο όπου μπορείς να πιεις από καφέ ως ποτό. Υπέροχο απλά!!! Πολυέλαιοι από γυαλί Murano, μαρμάρινες κολώνες, κτλ. οι φωτογραφίες μου το αδικούν πολύ… οπότε καλύτερα να το googlάρετε.

Είχε και πιανίστα, ο οποίος ήταν καταπληκτικός, μεταξύ άλλων έπαιξε και το “That’s amore” που λατρεύω! Παραγγείλαμε prosecco (αφρώδης οίνος) και αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε το ταξίδι μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Italitsa]

Like, like, like!!! Περιμένω τη συνέχεια με αγωνία γιατί από το κείμενο σου καταλαβαίνω πόσο πολύ αγάπησες αυτές τις 2 πόλεις!! Ελπίζω η τρέλα σου να είναι γενικότερη, για όλη την Ιταλία, όπως και η δική μου!!!

 

[demie]

2η μέρα: 19 Μαΐου 2016


Ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι: κάτι η ανυπομονησία μου, κάτι το φως που έμπαινε από ένα παραθυράκι οροφής… δεν ήθελε και πολύ! Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω από το παράθυρο τον καιρό μιας και τα sites είχαν προβλέψει βροχή εκείνη τη μέρα. Δυστυχώς βγήκαν αληθινά, αλλά τίποτα δε μάς πτοούσε. Ήμασταν στη Βενετίαααααααα!!!


Κατεβήκαμε στο σαλονάκι για να πάρουμε το πρωινό μας. Είχαμε “συνεννοηθεί” με την κυριούλα που θα μάς το ετοίμαζε, και όταν λέω συνεννοηθεί, εννοώ πως δε γνώριζε αγγλικά, ούτε εμείς ιταλικά... οπότε βρήκαμε στον οδηγό μας πως το πρωινό λέγεται “κολατσιόνε”, ξέραμε τους αριθμούς οπότε της πετάξαμε και ένα “νόβε” και έτσι στις 9 που πήγαμε, το πρωινό μάς περίμενε. Δε θα πω πως ήταν πλούσιο: 1 κρουασάν, 1 γιαούρτι, 2 φρυγανιές, μέλι, κρεμώδες τυράκι, βούτυρο, μαρμελάδα για τον καθένα μας και ήπιαμε ζεστή σοκολάτα.


Ευτυχώς, η βροχή είχε σταματήσει, κρυάκι είχε πάντως.

Την πρώτη στάση μας την κάναμε στο στενότερο δρομάκι της Βενετίας, Calletta Varisco, 53 εκατοστά.

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Αγ. Μάρκου και είδαμε αυτές τις υπέροχες εικόνες! Σαν ψεύτικα σκηνικά ήταν…

Παρατηρήσαμε πως σκουπιδοτενεκέδες δεν υπήρχαν και οι κάτοικοι άφηναν τα σκουπίδια τους κάτω. Την τελευταία μέρα, είδαμε και πως τα μάζευαν...

Ζόρικο αν σκεφτούμε πως κουβαλάνε τόσο βάρος έτσι για ώρα και πως οι γεφυρούλες αποτελούνται από μικρά μικρά σκαλοπατάκια. Τους κούριερ, μεταφορείς, ακόμα και τους γονείς με τα καρότσια τους λυπήθηκε η ψυχή μου, αγκομαχούσαν κάποιες φορές.


Φτάσαμε στην πλατεία Αγ.Μάρκου, κόοοοσμος! Η ώρα κόντευε 11 και γινόταν χαμός από γκρουπς.

Κατευθυνθήκαμε προς το παλάτι του Δόγη για το οποίο είχαμε κλείσει εισιτήρια για “Secret itineraries”. Ψάχνοντας για κάτι άσχετο στο “Le routard” (γαλλικό forum), έπεσα σε μια συζήτηση σχετική και όλοι έλεγαν πως είναι “must”. 2 βδομάδες πριν πήγα να κλείσω αλλά δεν υπήρχε διαθεσιμότητα στις αγγλικές ξεναγήσεις για καμία από τις μέρες που θα ήμασταν εκεί. Τελικά κλείσαμε στη γαλλική ξενάγηση των 12:00, παρόλο που ο άντρας μου δεν ξέρει γρι γαλλικά. Του έκανα τη μετάφραση όποτε μπορούσα. Καλύτερα από το να μην πηγαίναμε καθόλου. Εκτός από αγγλικά και γαλλικά, είχε και στα ιταλικά για όποιον ενδιαφέρεται. Το κάθε εισιτήριο κόστιζε 20,50 ευρώ και τα κλείσαμε από το vivaticket. Εκτός από τους χώρους που βλέπεις έτσι και αλλιώς, περιλαμβάνει και ξενάγηση η οποία διαρκεί 1:20’ και μαθαίνεις πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες, και πηγαίνεις και σε μέρη τα οποία δεν μπορείς να δεις μόνος σου..


Έξω από το παλάτι υπήρχαν, θεωρητικά, 3 ουρές. Η αριστερή για ν’ αγοράσεις εισιτήριο, η μεσαία για όσους είχαν προπληρώσει και η δεξιά για τις “μυστικές διαδρομές”. Και όταν λέω θεωρητικά, εννοώ πως στην πράξη ο καθένας στεκόταν όπου ήθελε, παρόλο που υπήρχαν ταμπελίτσες στην αρχή κάθε ουράς. Για τις 2 πρώτες, δεν το συζητώ καν ήταν ένα μπουλούκι δηλ. και να ήθελες να καθίσεις στη σωστή ουρά, απλά δε γινόταν. Εμείς καθίσαμε στη σωστή και ενώ ήμασταν οι μόνοι τη δεδομένη στιγμή για τις “μυστικές διαδρομές”, περιμέναμε τόση ώρα επειδή οι άλλοι ήταν σε λάθος σειρά και όταν έφταναν στον υπεύθυνο δεν τους άφηνε να περάσουν. Τέλος πάντων, είχαμε εκτυπώσει την κράτηση (έπρεπε να είμαστε 1 ώρα πριν), μας έδωσαν τα εισιτήρια, περάσαμε και τον έλεγχο και βρεθήκαμε στην εσωτερική αυλή του παλατιού…

Ευτυχώς που προλάβαμε και τη θαυμάσαμε, βγάλαμε και φωτογραφίες γιατί ξαναξεκίνησε να βρέχει. Δε μας εμπόδισε σε κάτι όμως γιατί θα μπαίναμε μέσα. Μέχρι να ξεκινήσει η ξενάγηση είχαμε λίγο χρόνο να χαζέψουμε κάτω.

Ωραία γόνδολα...

και μετά ανεβήκαμε.

Είδαμε την πανέμορφη χρυσή σκάλα…

Την αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου και της Συγκλήτου...

Κόντευε η ώρα 12 και έτσι κατευθυνθήκαμε προς το σημείο συνάντησης.


Όσοι δεν ενδιαφέρεστε για το περιεχόμενο της ξενάγησης, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε εδώ, τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!


Από αυτήν την πορτούλα (απέναντι από τις τουαλέτες) μπήκαμε και ξεκίνησε η ξενάγηση της ανοδικής διαδρομής που ακολουθήσαμε...

Αρχικά μάς μίλησε και μάς εξήγησε μερικά πράγματα για το αξίωμα του Δόγη, ο οποίος εκλεγόταν από τους ευγενείς και έπρεπε να είναι περίπου από 60 έως 80 χρονών για να έχει περισσότερη ωριμότητα και εμπειρία.

Τα κελιά που βρισκόντουσαν στο ισόγειο, τα λεγόμενα “πηγάδια”, ήταν τα χειρότερα, 6 μήνες το πολύ άντεχε κάποιος εκεί καθώς πλημμύριζαν, είχε πολλή ζέστη το καλοκαίρι, πολύ κρύο το χειμώνα και υγρασία και εκτός αυτού, υπήρχαν αρουραίοι οι οποίοι μετέδιδαν αρρώστιες. Σε κάθε κελί χωρούσε 1 ή 2 κρατούμενοι και οι φυλακές αυτές προορίζονταν για τους πολιτικούς οι οποίοι πρόδιδαν τη Βενετία.


Στη συνέχεια είδαμε κελιά με ξύλινα κρεβάτια (κάποτε υπήρχε και ένα ραφάκι καθώς και ένα δοχείο για την ανάγκη τους).


Όσο λιγότερο σοβαρό ήταν το αδίκημα, τόσο πιο ψηλά ήταν το κελί.

Ανεβήκαμε μια στενή σκαλίτσα και βρεθήκαμε στο κελί που λεγόταν “φούρνος” καθώς έφτανε τους 35-40 βαθμούς Κελσίου και ήταν σαν απομόνωση έτσι ώστε να σκεφτούν το παράπτωμά που είχαν διαπράξει και κατ’ επέκταση να ομολογήσουν. Όλοι οι κρατούμενοι είχαν δικαίωμα σε γιατρό και δικηγόρο και το κράτος τούς έδινε κάποια χρήματα ώστε να καλυτερέψει λίγο η ζωή τους μέσα στη φυλακή.


Συνεχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε την στενή σκαλίτσα και βρεθήκαμε στο γραφείο της γραμματέως, όπου υπήρχε ένα μικρό παραθυράκι και ένα μικρό καθρέφτη ώστε να διαχέεται το φως. Όσοι δούλευαν κοντά στον Δόγη πληρωνόντουσαν πολύ καλά για να μην αποκαλύπτουν τα μυστικά του. Ο κάτω από τον Δόγη έπαιρνε σε αναλογία περίπου 500.000 ευρώ το χρόνο (ύστερα από έναν πρόχειρο υπολογισμό της ξεναγού!).


Στη συνέχεια πήγαμε στην αίθουσα των αρχείων όπου φυλασσόντουσαν γύρω στα 15.000.000 έγγραφα (υπήρχαν και αντίγραφα σε περίπτωση πυρκαγιάς).


Κάθε ντουλαπάκι ανήκε σε έναν Δόγη που έφερε το οικόσημό του και περιείχε τα έγγραφά του. 2 ντουλαπάκια είχαν το ίδιο οικόσημο γιατί ο πατέρας σκοτώθηκε στην Κωνσταντινούπολη και προς τιμήν του, τη θέση του την πήρε ο γιος του. Αυτό έγινε κατ’ εξαίρεση καθώς όπως προείπαμε το αξίωμα του Δόγη δεν ήταν κληρονομικό. Τα τελευταία ντουλαπάκια δεν είχαν οικόσημο καθώς προορίζονταν για τους μελλοντικούς Δόγηδες.

Τα έγγραφα εκτός από την πυρκαγιά, απειλούνταν και από τους αρουραίους. Οι Βενετοί μεγάλοι έμποροι, δε θα μπορούσαν να σκεφτούν τίποτ’ άλλο παρά να φέρουν… γάτες από την Αίγυπτο και Συρία (νομίζω) τις οποίες άφησαν να κυκλοφορούν ελεύθερες στην αίθουσα των εγγράφων. Στην αίθουσα αυτή παρατηρήσαμε και το πάτωμα το οποίο είναι φτιαγμένο από ανθεκτικό υλικό ώστε να μη “φουσκώνει”. Εκτός αυτού η πόρτα είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να κλείνει εύκολα όταν η γραμματέας ήταν φορτωμένη με έγγραφα.


Η διπλανή αίθουσα είναι η αίθουσα των βασανιστηρίων. Τους έδεναν τα χέρια με το σκοινί και όσο δεν ομολογούσαν τόσο τραβούσαν το σκοινί και έσπαγαν τα κόκαλα της ωμοπλάτης. Στο βασανιστήριο, το οποίο μπορούσε να κρατήσει το πολύ μια ώρα, παρευρισκόταν και γιατρός ο οποίος μπορούσε να παρέμβει όταν έκρινε πως απειλούταν η ζωή του βασανιζόμενου, καθώς σκοπός δεν ήταν να πεθάνει. Από το μπαλκονάκι παρακολουθούσαν οι μελλοντικοί βασανιζόμενοι.

Συνέχεια είχε το κελί του Καζανόβα, του μεγάλου αυτού μυθιστοριογράφου που έχει μείνει στην ιστορία σαν φοβερός καρδιοκατακτητής...

Βρισκόταν στα Piombi δηλ. στα κελιά τα οποία βρισκόντουσαν στον τελευταίο όροφο και κάτω από μολύβδινη οροφή (οι συνθήκες ήταν καλύτερες από τα κελιά “πηγάδια”) και ήταν αρκετά μεγάλο.

Τον συνέλαβαν για ύβρη προς τα θεία το 1757. Η δίκη κράτησε μόλις μισή ώρα και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 χρόνων, αλλά τελικά κάθισε έναν: μπήκε καλοκαίρι, οπότε στην ουσία πέρασε δύο καλοκαίρια στο ζεστό αυτό κελί, το οποίο ήταν όλο ξύλινο.


Ο Καζανόβα άρχισε να οργανώνει την απόδρασή του. Το κελί του ήταν απομονωμένο και μόνο ο φύλακας που τον πρόσεχε ερχόταν σε επαφή μαζί του. Μετακινούσε το κρεβάτι, σκάλιζε το ξύλινο πάτωμα με ένα κομμάτι σίδερο και όταν ερχόταν ο φύλακας να του δώσει φαγητό το έβαζε στη θέση του. Σκάλιζε, σκάλιζε και όταν έβλεπε φως να έρχεται από το πάτωμα που σήμαινε πως κάποιος δούλευε στον από κάτω όροφο σταματούσε. Το πλάνο του, προφανώς, δεν το είχε σκεφτεί και πολύ καλά, καθώς από κάτω του ακριβώς, βρισκόταν η αίθουσα κάποιου συμβουλίου, αλλά τί να έκανε; Μια μέρα, λοιπόν, πριν αποδράσει, έρχεται ο φύλακας και του ανακοινώνει τα “ευχάριστα” νέα πως “παίρνει προαγωγή” και αλλάζει κελί!!!


Προχωρήσαμε και μεις και αφού περάσαμε από μια αίθουσα με λόγχες, όπλα, ασπίδες, κτλ και τη σοφίτα, φτάσαμε στο καινούργιο κελί του Καζανόβα, το οποίο ήταν λιγότερο ζεστό. Του μετέφεραν και τα έπιπλα και καθώς τράβηξε το κρεβάτι ο φύλακας, είδε την τρύπα που είχε σκάψει ο Καζανόβα. Ο φύλακας δεν μπορούσε να τον καταδώσει γιατί ο Καζανόβα είχε ελεγχθεί πριν μπει φυλακή και δε βρέθηκε το σίδερο πουθενά, επίσης ο φύλακας ήταν ο μόνος που ερχόταν σ’ επαφή μαζί του, οπότε θα φαινόταν πως τον βοήθησε δίνοντας του εκείνος το σίδερο. Οι κρατούμενοι είχαν μόνο ένα κοκάλινο κουτάλι το οποίο δεν ήταν ικανό να σκαλίσει το ξύλο. Ο Καζανόβα έκρυψε το σίδερο μέσα στην πολυθρόνα οπότε, εφόσον μεταφέρθηκαν όλα του τα πράγματα, το είχε μαζί του και στο νέο κελί. Όμως ο φύλακας τον παρακολουθούσε και έτσι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Στο πιο πέρα κελί ήταν κρατούμενος ένας ιερέας και καθώς δεν μπορούσαν να έχουν συνομιλίες μεταξύ τους, άρχισαν να ανταλλάσσουν βιβλία στα οποία έκρυβαν γράμματα στα οποία ο Καζανόβα τού εξηγούσε την προηγούμενη του απόπειρα και τον ρώτησε αν θέλει να αποδράσει μαζί του. Ο ιερέας απήντησε θετικά και έτσι ξεκίνησε το σχέδιο. Ο Καζανόβα, εφόσον παρακολουθείτο έπρεπε με κάποιο τρόπο να περάσει το σίδερο στον ιερέα για να κάνει αυτός όλη τη δουλειά Έτσι, ζητάει από τον φύλακα να του αγοράσει την πιο όμορφη και μεγάλη Βίβλο που μπορούσε να βρει. Πράγματι ο φύλακας τη βρήκε και έτσι ο Καζανόβα έκρυψε μέσα το κομμάτι σίδερο. Ο ιερέας άνοιξε τρύπα στο ταβάνι του και βρέθηκε στα δοκάρια, περπάτησε και έφτασε πάνω από το κελί του Καζανόβα και άρχισε να σκαλίζει το ταβάνι του.


Μετά από κάποιους μήνες που τελείωσε το “έργο” του ήταν έτοιμοι για τη μεγάλη απόδραση. Όντως, έγινε έτσι όπως τα είχαν σχεδιάσει, κατάφεραν να περπατήσουν στα δοκάρια και να περάσουν πάνω από τα κελιά και εν τέλει βρήκαν τρόπο και κατέβηκαν, πήραν τη διαδρομή που κάναμε και μεις (με αντίθετη όμως κατεύθυνση) και βρέθηκαν σε μια μεγάλη κλειδωμένη πόρτα, αλλά να γυρίσουν πίσω δε γινόταν. Σε κάποια φάση είδε ο φύλακας δύο κυρίους να περιμένουν πίσω από την κλειδωμένη πόρτα και σήμανε συναγερμό. Νομίζοντας όμως πως οι τύποι αυτοί ανήκουν στο συμβούλιο του Δόγη και τούς κλείδωσε μέσα κατά λάθος, σήμανε λάθος συναγερμό και οι πόρτες άνοιξαν! Έφυγαν, λοιπόν, έφτασαν στο Μέστρε και χωρίστηκαν. Από εκεί πήραν άλογα και τελικά ο Καζανόβα κατέληξε στη Γαλλία όπου έμεινε 18 χρόνια.


Αυτή ήταν η ιστορία του Καζανόβα. Η ξεναγός μάς πρότεινε να διαβάσουμε τα "απομνημονεύματα του Καζανόβα" για περισσότερες λεπτομέρειες. Ήδη τα ανακάλυψα και περιμένουν να τα διαβάσω!

Ξεκινήσαμε την καθοδική μας πορεία, περάσαμε από την αίθουσα των Ιεροεξεταστών και των Δικαστών. Είδαμε και το “Στόμα της αλήθειας” και η ξεναγός μάς εξήγησε πως υπήρχαν στην πόλη διάσπαρτα και έριχνες στο στόμα το χαρτάκι και “κάρφωνες” τον “διπλανό σου” όταν ήξερες πως παρανομεί.

Η ξενάγηση τελείωσε και ενώ είχα διαβάσει πως ένα μυστικό πέρασμα θα μάς οδηγούσε σε κάποια αίθουσα του παλατιού, μυστικό πέρασμα δεν είδα ούτε και η ξεναγός μάς είπε κάτι.

 

[makisg]

Βεν........νετρελανε μας,,,, οεο.

 

[giannismits]

Πω δεν είχα ιδέα για όσα έγραψες! Πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, άξιζε τελικά αυτή η ξενάγηση που κάνατε. Ούτε μου έμεινε τίποτα από το παλάτι των Δόγηδων. Μάλιστα απορώ γιατί έχω τόσες λίγες φωτό από το εσωτερικό του.

Πάντως σαν χθες θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό που ήταν στη Βενετία.
Ωραία μας τα λες, περιμένω τη συνέχεια.

 

[demie]

Πω δεν είχα ιδέα για όσα έγραψες! Πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, άξιζε τελικά αυτή η ξενάγηση που κάνατε. Ούτε μου έμεινε τίποτα από το παλάτι των Δόγηδων. Μάλιστα απορώ γιατί έχω τόσες λίγες φωτό από το εσωτερικό του.

Πάντως σαν χθες θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό που ήταν στη Βενετία.
Ωραία μας τα λες, περιμένω τη συνέχεια.

Και μεις στην αρχή που είδαμε τις αίθουσες μόνοι μας, αν και είχαμε τον TOP 10 και διαβάζαμε τις ταμπελίτσες δεν πολυκαταλαβαίναμε και όντως ούτε εμάς μάς έμεινε κάτι από αυτά, με την ξενάγηση όμως μάθαμε και καταλάβαμε κάποια πράγματα. Άξιζε, λοιπόν, απλώς θα πρέπει να κλείσεις καιρό πριν γιατί υπάρχουν 3 αγγλικές ξεναγήσεις τη μέρα και στην καθεμία δέχονται ως 25 άτομα.

Το πρώτο ταξίδι στη Βενετία και από τότε έχεις πάρει φόρα!!!! Χαχα!!!

 

[demie]

Βεν........νετρελανε μας,,,, οεο.

Χαχα!!! θα προσπαθήσω!!!

 

[Vally]

Αχ, περιμένω πώς και πώς την υπόλοιπη περιγραφή σου, καθώς θα πάμε γαμήλιο Βενετία - Βερόνα - Φλωρεντία τέλη Αυγούστου/αρχές Σεπτέμβρη!!!!
Λύσε μου μόνο δύο απορίες:
1)Να πάρουμε κάποιο pass για τα καραβάκια (24ωρο, 48ωρο κτλ) ή περπατιέται και δε χρειάζεται;
2) Αν κλείσω το museum pass, το secret itineraries tour στο Παλάτι των Δόγηδων είναι επιπλέον 14 ευρώ όπως είδα κάπου ή περιλαμβάνεται στην κάρτα;

 

[demie]

Συνέχεια 2ης ημέρας


Ύστερα από την πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση, γυρίσαμε μόνοι μας το υπόλοιπο παλάτι...


περάσαμε τη Γέφυρα των Στεναγμών...

κάποια κελιά...

και ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε το όμορφο αυτό παλάτι.


Όση ώρα ήμασταν στο παλάτι έβρεχε, ευτυχώς, όμως, σταμάτησε λίγο πριν βγούμε και έτσι ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε.


Νιώσαμε μια πείνα και αποφασίσαμε να φάμε ζυμαρικά. Βρήκαμε το μαγαζί που θέλαμε στο offline google maps και μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στο Dal Moro’s που είχε ολόφρεσκα ζυμαρικά και ήταν take away. Εγώ πήρα με θαλασσινά και ο άντρας μου με πεκορίνο. Ήταν πολύ νόστιμα και κόστισαν 13 ευρώ και τα δύο. Εγώ χόρτασα, ο άντρας μου όχι απόλυτα.

Γεμίσαμε, λοιπόν, τις "μπαταρίες' μας και κατευθυνθήκαμε προς την ελληνική συνοικία.

Περπατήσαμε την calle dei Greci και βρεθήκαμε στην ponte dei Greci. Την είσοδο της ελληνικής εκκλησίας δε θα πω πως είμαι 100% σίγουρη πως τη βρήκαμε.

Βγήκαμε στην Riva degli Schiavoni και περπατήσαμε ανέμελοι και ωραίοι…

Η φρεγάτα ήταν επισκέψιμη (δε γνωρίζω περι τίνος πρόκειται), αλλά είχε μια τεράστια ουρά...

Φτάσαμε στα ναυπηγεία του Arsenale και καθίσαμε να ξεκουραστούμε, χαζεύοντας και διαβάζοντας στον Top 10 τις πληροφορίες που μάς έδινε.

Αφήσαμε, λοιπόν, πίσω μας την περιοχή Castello και κατευθυνθήκαμε προς το καφέ Florian με σκοπό να καθίσουμε. Τα σύννεφα είχαν ήδη δώσει τη θέση τους στον ήλιο και το κρυάκι, στη ζέστη. Με κοντομάνικα κυκλοφορούσαμε αλλά μέχρι να φτάσουμε στο Florian...

ξανάλλαξε ο καιρός, είδαμε πάλι τα συννεφάκια να μάς πλησιάζουν απειλητικά, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε milk shake από το διπλανό μαγαζί (4 ευρώ το ένα) και να το πιούμε όρθιοι (για να μην καθυστερήσουμε και μάς πιάσει βροχή) θαυμάζοντας την πανέμορφη πλατεία Αγ. Μάρκου υπό τον ήχο κλασικής μουσικής.

Πόσο υπέροχες στιγμές μάς χάρισε αυτή η πλατεία;


Περπατήσαμε στην περιοχή San Marco

είδαμε τη σκάλα Contarini del Bovolο η οποία έχει χρησιμοποιηθεί σε γυρίσματα ταινιών...

και καταλήξαμε στη γέφυρα Accademia. Φανταστικά!

Όμως μόλις είχε αρχίσει το ψιλόβροχο και εμείς με την ομπρέλα παλεύαμε να βγάλουμε selfie πάνω στη γέφυρα με background το Μεγάλο Κανάλι με τα υπεροχα κτίρια!

Περάσαμε στην άλλη πλευρά, δηλ. την περιοχή Dorsoduro και με ενεργοποιημένο το gps (μάς έσωσε μέσα στη βροχή!) κατευθυνθήκαμε προς τη γέφυρα Rialto. Κάπου στη διαδρομή, μάς εγγατέλειψε η βροχή και περνώντας έξω από ένα μαγαζί με παγωτό-ξυλάκι, ζήλεψα και είπα να το τιμήσω. Πολύ ωραίο ήταν!

Περάσαμε και τη Rialto, τα μαγαζάκια ήταν ανοιχτά…

Συνεχίσαμε…

Μεταφορικό-σκαφάκι…

Και τελικά καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, θα ξαναβγαίναμε το βραδάκι...

Ετοιμαστήκαμε και θέλαμε να πάμε για φαγητό στην Fondamenta Ormesini. Δεν προλάβαμε να κάνουμε 2 βήματα και άνοιξαν οι ουρανοί. Περιμέναμε κάτω από μια τέντα μπας και σταματήσει αλλά δεν είδαμε φως στο τούνελ! Τελικά, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Δυστυχώς πέσαμε στην ανάγκη των McDonald's (ντρέπομαι και που το γράφω!!!), τα οποία βρέθηκαν στο δρόμο μας. Το menu έκανε 10€. Είχαν μπει νερά στα παπούτσια μου οπότε δε θα καθόμασταν. Τα παραγγείλαμε σε ένα από τα αυτόματα μηχανήματα και πληρώσαμε με κάρτα. Το μηχάνημα μάς έβγαλε τον αριθμό προτεραιότητας και μετά από λίγο, όταν αυτός εμφανίστηκε στην οθόνη, πήραμε το πακέτο από τον πάγκο και φύγαμε. Πρώτη φορά έβλεπα αυτό το σύστημα!

Και έτσι έκλεισε η δεύτερη μέρα..

 

[demie]

Αχ, περιμένω πώς και πώς την υπόλοιπη περιγραφή σου, καθώς θα πάμε γαμήλιο Βενετία - Βερόνα - Φλωρεντία τέλη Αυγούστου/αρχές Σεπτέμβρη!!!!
Λύσε μου μόνο δύο απορίες:
1)Να πάρουμε κάποιο pass για τα καραβάκια (24ωρο, 48ωρο κτλ) ή περπατιέται και δε χρειάζεται;
2) Αν κλείσω το museum pass, το secret itineraries tour στο Παλάτι των Δόγηδων είναι επιπλέον 14 ευρώ όπως είδα κάπου ή περιλαμβάνεται στην κάρτα;

Με το καλό εύχομαι!

Όσο για τις απορίες σου:

1) εξαρτάται που βρίσκεται το ξενοδοχείο σας και αν σάς αρέσει να περπατάτε. Εμείς δε βγάλαμε κάποιο pass αλλά λιώσαμε στο περπάτημα και το καταχαρήκαμε. Θα βγάζαμε την τελευταία μέρα για να πάμε Burano και πάνω-κάτω στο Μεγάλο κανάλι, αλλά τελικά αλλάξαμε σχέδια (spoiler!)

2) Δεν το γνωρίζω αυτό καθώς δεν πήραμε museum pass, στείλε mail να ρωτήσεις για να είσαι σίγουρη.

 

[Vally]

Θα μένουμε σχεδόν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, άρα θεωρώ ότι δε χρειάζεται για την παραμονή μας εκεί, αλλά ίσως να συνέφερε για να φτάσουμε αρχικώς εκεί και για να πάμε Βurano. Σε ευχαριστώ πολύ πάντως!! Θα στείλω και mail για να το τσεκάρω.

 

[vasnorth]

Πολύ ωραία και ευχάριστη η αφήγηση σου! Μας πηγαίνεις βήμα - βήμα στα στενά και στις ομορφιές της Βενετίας και νοιώθω σαν να ταξιδεύουμε μαζί σας! Σ΄ευχαριστούμε πολύ. Πιστεύω να μην μας αφήσεις στα μέσα της ιστορίας τον Αύγουστο γιατί είναι και ο μήνας των διακοπών και να έχουμε τη συνέχεια από Σεπτέμβριο.

Τα παραγγείλαμε σε ένα από τα αυτόματα μηχανήματα και πληρώσαμε με κάρτα. Το μηχάνημα μάς έβγαλε τον αριθμό προτεραιότητας και μετά από λίγο, όταν αυτός εμφανίστηκε στην οθόνη, πήραμε το πακέτο από τον πάγκο και φύγαμε. Πρώτη φορά έβλεπα αυτό το σύστημα!

Το σύστημα αυτό στα Mc Donald's το συνάντησα και εγώ πρώτη φορά στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Η τεχνολογία όσον αφορά την εξυπηρέτηση εξελίσσεται.