marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 414
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][I
- Κεφάλαιο 3ο][I][IMG]http://www.travelstories.gr/photo/data/4/wien00001.jpg[/IMG
- Κεφάλαιο 4ο][I
- Κεφάλαιο 5ο][I]Την Κυριακή, είπαμε να ξανακάνουμε ένα πέρασμα πάλι από τα αξιοθέατα ώστε να μην μας ξεφύγει κάποιο! Έτσι, με εκκίνηση έξω από την [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Karlskirche"]Karlchirhe[/URL] (από τα ωραιότερα αξιοθέατα κατά τη γνώμη μου και δεν είχαμε βγάλει και φωτογραφίες υπό το φως της ημέρας. Η είσοδος έχει 4 Ευρώ), περάσαμε από το υπέροχο λευκόχρυσο [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Vienna_Secession"]κτίριο της Απόσχισης[/URL] ή των Αυστριακών Καλλιτεχνών (επιτέλους κάτι διαφορετικό), από μουσεία και παλάτια, ξεκουραστήκαμε στον Βοτανικό κήπο, ξαναφωτογραφίσαμε την [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Vienna_State_Opera"]Όπερα[/URL
Ο καιρός μας έκανε κόλπα σήμερα και μια είχε κρύο μια ζέστη. Όταν σηκωθήκαμε από το καφέ είχε απίστευτη ζέστη και είπαμε να πάμε μέχρι το Δούναβη να δροσιστούμε λίγο. Τελικά, βρεθήκαμε να πίνουμε μπύρα και να κάνουμε ηλιοθεραπεία παρέα με δεκάδες Βιεννέζους, σε αυτές τις πολύ σπέσιαλ τεχνητές παραποταμίσιες παραλίες που είναι τόσο της μόδας στις Ευρωπαϊκές πόλεις! Μας άρεσε πολύ εκεί παρακολουθώντας και σχολιάζοντας τους Βιεννέζους να περνούν μπροστά μας πότε με τα πόδια πότε με τα ποδήλατα (τα ποδήλατα τα κατεβάζουν με την ανεσή τους στο κανάλι αφού υπάρχει ειδική ποδηλατοράμπα ενσωματωμένη στις σκάλες). Δυστυχώς, δεν μπορούσαμε να μείνουμε και πάρα πολύ παραλιακά γιατί έπρεπε να συνεχίσουμε το κυνήγι των αξιοθεάτων της Βιέννης!
Φτάσαμε στο Πράτερ, φάγαμε γρανίτα και όσο το σκεφτόμασταν αν θα ανεβούμε στον τροχό η όχι, πιάσαμε κουβέντα με τον κύριο στον έλεγχο εισιτηρίων! Βαριόταν πολύ φαίνεται και είχε απίστευτη όρεξη για κουβέντα! Τελικά μας συμπάθησε υπερβολικά και ανεβήκαμε σχεδόν τζάμπα στον τροχό! Λέω σχεδόν τζάμπα γιατί η μια από εμάς είχε ήδη βγάλει εισιτήριο. Είναι υπέροχα εκεί ψηλά και συνιστώ να μην το χάσετε με τίποτα.
Συνεχίσαμε προς το Δούναβη αλλά μέχρι να φτάσουμε άρχισε να ψιχαλίζει. Ξανά πίσω και μετρό μέχρι το Simmering απ' όπου πήραμε το τραμ Νο 38 για το Grinzing όπου θα δειπνούσαμε. Αν και ήξερα ότι το εισιτήριο που είχαμε δεν μας κάλυπτε για την περιοχή του Grizing που είναι στα περίχωρα της Βιέννης και άρα εκτός της ζώνης 100 ρωτάω και τον οδηγό. Μου λέει όχι φυσικά, και με ενημερώνει ότι πρέπει να βάλω 2,20 Ευρώ στο μηχάνημα για να μου βγάλει εισιτήριο (Όταν βγάζεις εισιτήριο μέσα στο τραμ και στο λεωφορείο το εισιτήριο κοστίζει 50 λεπτά ακριβότερο απ' ότι αν το αγόραζες εκτός). Το μηχάνημα, όμως, δεν λειτουργούσε, ο οδηγός δεν έπαιρνε τα χρήματα για το εισιτήριο και έτσι βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε χωρίς εισιτήριο και τον Θεό βοηθό.
Το Grinzing είναι ένα όμορφο χωριουδάκι (κάποτε χωριουδάκι καθώς τώρα έχει γίνει ένα σχεδόν με την πόλη) που στον κύριο δρόμο του υπάρχουν πάρα πολλές ταβέρνες. Οι περισσότερες είναι λίγο ακριβούτσικες και αν ακολουθήσετε το πλήθος θα βρεθείτε μάλλον σε μια από τις πιο ακριβές της περιοχής. Αυτό κάναμε και εμείς μέχρι που κοιτάξαμε τον τιμοκατάλογο στην είσοδο. 17 Ευρώ το πιάτο το σνίτσελ και εννοείται ότι φύγαμε! Για να μην την πατήσετε και εσείς είναι η ταβέρνα που ήταν πρώην μοναστήρι και στη συνέχεια μετατράπηκε σε ταβέρνα για να εξελιχθεί σε πανάκριβο εστιατόριο με ζωντανή μουσική καθημερινά. Για να μην την αδικήσω να σημειώσω ότι η διακόσμησή της είναι πολύ ιδιαίτερη και προσεγμένη αλλά οι τιμές της δεν ήταν για τα δικά μας βαλάντια! Κάναμε μερικές βόλτες στο χωριό και αφού διαπιστώσαμε ότι σχεδόν η πλειοψηφία των heuringer -έτσι λέγονται τα οινοφαγεία- έχουν τσιμπημένες τιμούλες, καταλήξαμε σε μια ταβερνούλα που είχαμε δει αρχικά, στο αριστερό μας χέρι καθώς ανεβαίναμε τον κεντρικό δρόμο -το όνομά της δεν το συγκράτησα γιατί έχω πολύ μεγάλο πρόβλημα τελικά με τα γερμανικά-. Φυσικά, παραγγείλαμε σνίτσελ και ένα ποτήρι λευκό ξηρό κρασί που ήταν πολύ καλό και μας κράτησε ζεστή συντροφιά μέχρι να σερβιριστεί το φαγητό μας. Να σημειώσω εδώ ότι το Grinzing είναι οινοπαραγωγός περιοχή γι' αυτό και η κάθε ταβέρνα προσφέρει κρασί παραγωγής της. Υπήρχαν και δύο μουσικοί στην ταβέρνα που έπαιζαν ζωντανά πότε πότε. Όταν έμπαιναν καινούργιοι πελάτες, έπαιζαν πάντα ένα κομμάτι αλλά συνέχιζαν μόνο αν έπεφτε χρήμα από τους παρευρισκόμενους. Και όταν έβλεπαν ότι δεν δίνει κανείς τίποτα έκαναν ένα γύρο στα τραπέζια. Και αν σε έβλεπαν και συμμετείχες και δεν έδινες tips στο τέλος του τραγουδιού, σου έφερναν ένα καπέλο με χρήματα μέσα που υποδήλωνε καθαρά τι ήθελαν από εσένα. Το χρήμα δεν γνωρίζει τελικά γλωσσικά εμπόδια!
Σε αυτές τις ταβερνούλες μπορείς να κάτσεις να πιεις το κρασί σου και να πας να πάρεις φαγητό και από το μπουφέ. Αν το ξέραμε αυτό από την αρχή θα είχαμε παραγγείλει ένα σνίτσελ λιγότερο και θα πέρναμε περισσότερα μεζεδάκια από το μπουφέ. Όχι ότι δεν πήραμε δηλαδή να δοκιμάσουμε αλλά απλά έμεινε το μισό σνίτσελ στο κάθε πιάτο. Δοκιμάσαμε κυρίως χοιρινό κρέας ψητό σε διάφορες παραλλαγές. Ήταν πάρα πολύ γευστικά όπως υπέροχες ήταν και οι μπάλες dumplings, ένα είδος ψωμιού ψημένο στον ατμό ή κάπως έτσι! Επίσης, καταπληκτικές ήταν και οι πατατούλες βουτύρου ψημένες στο φούρνο που συνόδευαν το σνίτσελ. Να σημειώσω ότι αυτά που παίρνεις από το μπουφέ τα πληρώνεις στο μπουφετζή και όχι στον τελικό λογαριασμό. Ο μπουφές βρίσκεται κάπου κοντά στην κουζίνα.
Περάσαμε πολύ ωραία, φάγαμε καλά και επιστρέψαμε στην πόλη πάλι με το τράμ και πάλι χωρίς εισιτήριο, για να φάμε παγωτό κάνοντας βόλτα στην περιοχή γύρω από την Stephanplatz. Γύρω από την πλατεία υπάρχουν πολλές gelaterie και κάνουν χρυσές δουλειές. Ήταν Σάββατο και όλη η Βιέννη έμοιαζε να έχει ξεχυθεί στο κέντρο και να τρώει παγωτό!
Δοκιμάσαμε ξανά και ξανά γεύση Αμαρένα στην πρώτη gelateria που συναντάει κάποιος στρίβοντας στη Graben από την Stephanplatz! Μην ζητήσετε όμως νερό από το συγκεκριμένο καφέ γιατί θα το παρά-ακριβοπληρώσετε καθώς κοστίζει 2,50 Ευρώ το μπουκαλάκι (Στην καντίνα που βρίσκεται ακριβώς απέναντί του το νερό έχει 1,75 Ευρώ)! Γενικά στη Βιέννη το νερό είναι απλησίαστο καθώς το μπουκαλάκι το μικρό πωλείται από 1,70- 2,50 Ευρώ και δεν συμφέρει καθόλου ειδικά αν διψάς πολύ. Ευτυχώς, παντού στην πόλη υπάρχουν σούπερμάρκετ όπου μπορείς να προμηθευτείς εμφιαλωμένο νερό. Αυτό που γράφει τη λέξη ohne στο καπάκι είναι χωρίς ανθρακικό. Όταν βλέπετε τη λέξη mit σημαίνει ότι είναι ανθρακούχο (αυτές οι δύο λέξεις μαζί με το Danke είναι οι μόνες που συγκράτησα από όλο το ταξίδι!!!).[/I]
Φτάσαμε στο Πράτερ, φάγαμε γρανίτα και όσο το σκεφτόμασταν αν θα ανεβούμε στον τροχό η όχι, πιάσαμε κουβέντα με τον κύριο στον έλεγχο εισιτηρίων! Βαριόταν πολύ φαίνεται και είχε απίστευτη όρεξη για κουβέντα! Τελικά μας συμπάθησε υπερβολικά και ανεβήκαμε σχεδόν τζάμπα στον τροχό! Λέω σχεδόν τζάμπα γιατί η μια από εμάς είχε ήδη βγάλει εισιτήριο. Είναι υπέροχα εκεί ψηλά και συνιστώ να μην το χάσετε με τίποτα.
Συνεχίσαμε προς το Δούναβη αλλά μέχρι να φτάσουμε άρχισε να ψιχαλίζει. Ξανά πίσω και μετρό μέχρι το Simmering απ' όπου πήραμε το τραμ Νο 38 για το Grinzing όπου θα δειπνούσαμε. Αν και ήξερα ότι το εισιτήριο που είχαμε δεν μας κάλυπτε για την περιοχή του Grizing που είναι στα περίχωρα της Βιέννης και άρα εκτός της ζώνης 100 ρωτάω και τον οδηγό. Μου λέει όχι φυσικά, και με ενημερώνει ότι πρέπει να βάλω 2,20 Ευρώ στο μηχάνημα για να μου βγάλει εισιτήριο (Όταν βγάζεις εισιτήριο μέσα στο τραμ και στο λεωφορείο το εισιτήριο κοστίζει 50 λεπτά ακριβότερο απ' ότι αν το αγόραζες εκτός). Το μηχάνημα, όμως, δεν λειτουργούσε, ο οδηγός δεν έπαιρνε τα χρήματα για το εισιτήριο και έτσι βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε χωρίς εισιτήριο και τον Θεό βοηθό.
Το Grinzing είναι ένα όμορφο χωριουδάκι (κάποτε χωριουδάκι καθώς τώρα έχει γίνει ένα σχεδόν με την πόλη) που στον κύριο δρόμο του υπάρχουν πάρα πολλές ταβέρνες. Οι περισσότερες είναι λίγο ακριβούτσικες και αν ακολουθήσετε το πλήθος θα βρεθείτε μάλλον σε μια από τις πιο ακριβές της περιοχής. Αυτό κάναμε και εμείς μέχρι που κοιτάξαμε τον τιμοκατάλογο στην είσοδο. 17 Ευρώ το πιάτο το σνίτσελ και εννοείται ότι φύγαμε! Για να μην την πατήσετε και εσείς είναι η ταβέρνα που ήταν πρώην μοναστήρι και στη συνέχεια μετατράπηκε σε ταβέρνα για να εξελιχθεί σε πανάκριβο εστιατόριο με ζωντανή μουσική καθημερινά. Για να μην την αδικήσω να σημειώσω ότι η διακόσμησή της είναι πολύ ιδιαίτερη και προσεγμένη αλλά οι τιμές της δεν ήταν για τα δικά μας βαλάντια! Κάναμε μερικές βόλτες στο χωριό και αφού διαπιστώσαμε ότι σχεδόν η πλειοψηφία των heuringer -έτσι λέγονται τα οινοφαγεία- έχουν τσιμπημένες τιμούλες, καταλήξαμε σε μια ταβερνούλα που είχαμε δει αρχικά, στο αριστερό μας χέρι καθώς ανεβαίναμε τον κεντρικό δρόμο -το όνομά της δεν το συγκράτησα γιατί έχω πολύ μεγάλο πρόβλημα τελικά με τα γερμανικά-. Φυσικά, παραγγείλαμε σνίτσελ και ένα ποτήρι λευκό ξηρό κρασί που ήταν πολύ καλό και μας κράτησε ζεστή συντροφιά μέχρι να σερβιριστεί το φαγητό μας. Να σημειώσω εδώ ότι το Grinzing είναι οινοπαραγωγός περιοχή γι' αυτό και η κάθε ταβέρνα προσφέρει κρασί παραγωγής της. Υπήρχαν και δύο μουσικοί στην ταβέρνα που έπαιζαν ζωντανά πότε πότε. Όταν έμπαιναν καινούργιοι πελάτες, έπαιζαν πάντα ένα κομμάτι αλλά συνέχιζαν μόνο αν έπεφτε χρήμα από τους παρευρισκόμενους. Και όταν έβλεπαν ότι δεν δίνει κανείς τίποτα έκαναν ένα γύρο στα τραπέζια. Και αν σε έβλεπαν και συμμετείχες και δεν έδινες tips στο τέλος του τραγουδιού, σου έφερναν ένα καπέλο με χρήματα μέσα που υποδήλωνε καθαρά τι ήθελαν από εσένα. Το χρήμα δεν γνωρίζει τελικά γλωσσικά εμπόδια!
Σε αυτές τις ταβερνούλες μπορείς να κάτσεις να πιεις το κρασί σου και να πας να πάρεις φαγητό και από το μπουφέ. Αν το ξέραμε αυτό από την αρχή θα είχαμε παραγγείλει ένα σνίτσελ λιγότερο και θα πέρναμε περισσότερα μεζεδάκια από το μπουφέ. Όχι ότι δεν πήραμε δηλαδή να δοκιμάσουμε αλλά απλά έμεινε το μισό σνίτσελ στο κάθε πιάτο. Δοκιμάσαμε κυρίως χοιρινό κρέας ψητό σε διάφορες παραλλαγές. Ήταν πάρα πολύ γευστικά όπως υπέροχες ήταν και οι μπάλες dumplings, ένα είδος ψωμιού ψημένο στον ατμό ή κάπως έτσι! Επίσης, καταπληκτικές ήταν και οι πατατούλες βουτύρου ψημένες στο φούρνο που συνόδευαν το σνίτσελ. Να σημειώσω ότι αυτά που παίρνεις από το μπουφέ τα πληρώνεις στο μπουφετζή και όχι στον τελικό λογαριασμό. Ο μπουφές βρίσκεται κάπου κοντά στην κουζίνα.
Περάσαμε πολύ ωραία, φάγαμε καλά και επιστρέψαμε στην πόλη πάλι με το τράμ και πάλι χωρίς εισιτήριο, για να φάμε παγωτό κάνοντας βόλτα στην περιοχή γύρω από την Stephanplatz. Γύρω από την πλατεία υπάρχουν πολλές gelaterie και κάνουν χρυσές δουλειές. Ήταν Σάββατο και όλη η Βιέννη έμοιαζε να έχει ξεχυθεί στο κέντρο και να τρώει παγωτό!
Δοκιμάσαμε ξανά και ξανά γεύση Αμαρένα στην πρώτη gelateria που συναντάει κάποιος στρίβοντας στη Graben από την Stephanplatz! Μην ζητήσετε όμως νερό από το συγκεκριμένο καφέ γιατί θα το παρά-ακριβοπληρώσετε καθώς κοστίζει 2,50 Ευρώ το μπουκαλάκι (Στην καντίνα που βρίσκεται ακριβώς απέναντί του το νερό έχει 1,75 Ευρώ)! Γενικά στη Βιέννη το νερό είναι απλησίαστο καθώς το μπουκαλάκι το μικρό πωλείται από 1,70- 2,50 Ευρώ και δεν συμφέρει καθόλου ειδικά αν διψάς πολύ. Ευτυχώς, παντού στην πόλη υπάρχουν σούπερμάρκετ όπου μπορείς να προμηθευτείς εμφιαλωμένο νερό. Αυτό που γράφει τη λέξη ohne στο καπάκι είναι χωρίς ανθρακικό. Όταν βλέπετε τη λέξη mit σημαίνει ότι είναι ανθρακούχο (αυτές οι δύο λέξεις μαζί με το Danke είναι οι μόνες που συγκράτησα από όλο το ταξίδι!!!).[/I]
