Ουγγαρία Βολτάρωντας στη Βουδαπέστη με "mulled wine & kurtos kalacs"

[alterego]

Πρώτη μέρα, λοιπόν, και φτάσαμε στη Βουδαπέστη μεσημεράκι. Αφού χαζέψαμε το ξενοδοχείο αποφασίσαμε γρήγορα-γρήγορα να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της πόλης...
Το πρόγραμμά μας έλεγε να πάμε προς τον εμπορικό δρόμο (vaci utca) μέχρι και τη vorosmarty ter. Στην πορεία όμως το πλάνο άλλαξε..
Ξεκινώντας από την αρχή της vaci utca (Γέφυρα Szabadsag) φτάσαμε μέχρι τη Γέφυρα της Ελισάβετ χαζεύοντας κτίρια, μαγαζάκια και αγάλματα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η αρχιτεκτονική των κτιρίων και τα διάφορα αγάλματα που βρίσκονταν τόσο πάνω στα κτίρια όσο και διάσπαρτα μέσα στην πόλη. Συγκεκριμένα στο ύψος της Γέφυρας της Ελισάβετ (Erzsebet) δίπλα στον γρανιτένιο ποδηλάτη υπήρχε μία φιγούρα ενός ανθρώπου που έκανε τους τουρίστες να αναρωτιούνται αν πρόκειται για άγαλμα ή για κάποιον άνθρωπο που στεκόταν εκεί ακίνητος επί ώρες.. Η απάντηση σ' αυτό το "μυστήριο" μας αποκαλύφθηκε τυχαία το τελευταίο βράδυ την ώρα που γυρίζαμε στο ξενοδοχείο μας αφού σταματήσαμε για μία τελευταία φωτογραφία..

Για να μην αποκαλύψουμε την απάντηση και σ' αυτούς που δεν έχουν πάει Βουδαπέστη, όποιος θέλει ας στείλει pm.

Συνεχίζουμε λοιπόν την βόλτα μας μέσα από τα στενάκια δεξιά της vaci utca, χανόμαστε και λίγο και τυχαία καταλήγουμε στην πλατεία Deak ter (η οποία μας δυσκόλεψε λίγο στον προσανατολισμό). Αποφασίζουμε να ανηφορίσουμε λίγο ακόμα γιατί παρατηρούμε ότι εκεί κοντά είναι η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, αν και το πρόγραμμα έλεγε ότι θα πηγαίναμε την επόμενη μέρα. Τελικά οι αποστάσεις ήταν πιο μικρές απ' όσο περιμέναμε με αποτέλεσμα να γίνουν αρκετές αλλαγές στο πρόγραμμα.

Φτάσαμε από την πίσω μεριά της εκκλησίας και το θέαμα μας άφησε άναυδους. Κατευθυνθήκαμε προς την κύρια είσοδο και σιγά-σιγά φάνηκε και η πλατεία μπροστά από τη Βασιλική, η οποία ήταν στολισμένη και γεμάτη από ξύλινα σπιτάκια με τοπικά χειροποίητα προϊόντα-σουβενίρ και απίστευτες λιχουδιές.

Αποφασίσαμε να μπούμε πρώτα στην εκκλησία, αφού μας ζητήθηκε να καταθέσουμε τον οβολό μας - 1 ευρώ. Το εσωτερικό ήταν επιβλητικό και μας φάνηκε αρκετά ελκυστική η ιδέα να καθίσουμε για λίγο να την απολαύσουμε και παράλληλα να ζεσταθούμε και να ξεκουραστούμε λίγο..
Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε τα μικρά ξύλινα σπιτάκια και από ένα ποτήρι ζεστό αρωματικό κρασί (mulled wine) βρέθηκε στα χέρια μας χωρίς να το πολυσκεφτούμε.

Αφού τριγυρίσαμε στην πλατεία, ξεκινήσαμε την επιστροφή προς vaci utca. Ο κανόνας όμως είναι ένας: Ποτέ δεν περνάμε από τον ίδιο δρόμο!!! Έτσι με το χάρτη ανά χείρας είπαμε να περάσουμε μέσα από την πλατεία της Ελισάβετ, η οποία όντας μη επαρκώς φωτισμένη δε μας επέτρεψε να την απολαύσουμε και να φωτογραφίσουμε, όπως θα θέλαμε, το συντριβάνι του Δούναβη με τους υπόλοιπους ποταμούς της Ουγγαρίας (μάλλον.. ). Ωστόσο, δύο πράγματα μας κίνησαν την προσοχή. Πρώτον, ο ειδικός περιφραγμένος χώρος που είχαν φτιάξει αποκλειστικά και μόνο για σκύλους (!!!!!!!!!) και δεύτερον, ένα δέντρο που γύρω του είχε κάγκελα πάνω στα οποία ήταν κλειδωμένα αμέτρητα λουκέτα. Κλειδωμένα λουκέτα συναντήσαμε και στη Γέφυρα των Αλυσίδων και απ' ό, τι διαβάσαμε το κλείδωμα κάθε λουκέτου γίνεται προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ευχή αυτού που το τοποθετεί, κάτι σαν το κέρμα στη Fontana di Trevi.

Συνεχίζοντας προς την vaci utca διασχίσαμε την Deak Ferenc utca, η οποία ήταν επίσης στολισμένη και γεμάτη σπιτάκια παρόμοια με τα προηγούμενα, και από εκεί καταλήξαμε στην Vorosmarty ter, η οποία είχε και αυτή τα δικά της σπιτάκια, τα οποία όμως είχαν μόνο τοπικούς μεζέδες, και το υπέροχο φημισμένο ζαχαροπλαστείο Gerbeaud, το οποίο τελικά δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε.

Και κάπου εδώ το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται... Δυστυχώς δεν ακολουθήσαμε τις συμβουλές πολλών να μη φάμε στην Vaci utca, αλλά πρώτη μέρα δεν είχαμε ιδέα και πού αλλού να πάμε. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για το στομάχι μας αλλά δε μας πτόησε και έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε την διάθεσή μας με μία ακόμη, διαφορετική εννοείται, βόλτα!!!!

Θέλαμε κάτι ακόμα πιο ρομαντικό και δεν υπήρχε κάτι καλύτερο από μία ρομαντική βόλτα στο Δούναβη παρά το εκνευριστικό ψιλόβροχο που ναι μεν προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να μας χαλάσει τη διάθεση. Έτσι, ενώ είχαμε αποφασίσει να περπατήσουμε μέχρι τη Γέφυρα των Αλυσίδων με την ομπρέλα στο ένα χέρι και το χάρτη πλέον στην τσέπη, τελικά δεν αντισταθήκαμε να διασχίσουμε τη γέφυρα και να βρεθούμε στην πλευρά της Βούδας θαυμάζοντας από μακριά το φωτισμένο κάστρο και το λόφο του Γκέλλερτ. Περπατήσαμε κατά μήκος της πολύ λιγότερο πολύβουης Βούδας μέχρι τη Γέφυρα της Ελισάβετ, από την οποία επιστρέψαμε πάλι στην πλευρά της Πέστης με εμφανή πλέον τα σημάδια της κούρασης. Κατηφορίσαμε τη vaci utca προς το ξενοδοχείο μας για να μαζέψουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 6
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alterego]

Πρώτη μέρα, λοιπόν, και φτάσαμε στη Βουδαπέστη μεσημεράκι. Αφού χαζέψαμε το ξενοδοχείο αποφασίσαμε γρήγορα-γρήγορα να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της πόλης...
Το πρόγραμμά μας έλεγε να πάμε προς τον εμπορικό δρόμο (vaci utca) μέχρι και τη vorosmarty ter. Στην πορεία όμως το πλάνο άλλαξε..
Ξεκινώντας από την αρχή της vaci utca (Γέφυρα Szabadsag) φτάσαμε μέχρι τη Γέφυρα της Ελισάβετ χαζεύοντας κτίρια, μαγαζάκια και αγάλματα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η αρχιτεκτονική των κτιρίων και τα διάφορα αγάλματα που βρίσκονταν τόσο πάνω στα κτίρια όσο και διάσπαρτα μέσα στην πόλη. Συγκεκριμένα στο ύψος της Γέφυρας της Ελισάβετ (Erzsebet) δίπλα στον γρανιτένιο ποδηλάτη υπήρχε μία φιγούρα ενός ανθρώπου που έκανε τους τουρίστες να αναρωτιούνται αν πρόκειται για άγαλμα ή για κάποιον άνθρωπο που στεκόταν εκεί ακίνητος επί ώρες.. Η απάντηση σ' αυτό το "μυστήριο" μας αποκαλύφθηκε τυχαία το τελευταίο βράδυ την ώρα που γυρίζαμε στο ξενοδοχείο μας αφού σταματήσαμε για μία τελευταία φωτογραφία..

Για να μην αποκαλύψουμε την απάντηση και σ' αυτούς που δεν έχουν πάει Βουδαπέστη, όποιος θέλει ας στείλει pm.

Συνεχίζουμε λοιπόν την βόλτα μας μέσα από τα στενάκια δεξιά της vaci utca, χανόμαστε και λίγο και τυχαία καταλήγουμε στην πλατεία Deak ter (η οποία μας δυσκόλεψε λίγο στον προσανατολισμό). Αποφασίζουμε να ανηφορίσουμε λίγο ακόμα γιατί παρατηρούμε ότι εκεί κοντά είναι η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, αν και το πρόγραμμα έλεγε ότι θα πηγαίναμε την επόμενη μέρα. Τελικά οι αποστάσεις ήταν πιο μικρές απ' όσο περιμέναμε με αποτέλεσμα να γίνουν αρκετές αλλαγές στο πρόγραμμα.

Φτάσαμε από την πίσω μεριά της εκκλησίας και το θέαμα μας άφησε άναυδους. Κατευθυνθήκαμε προς την κύρια είσοδο και σιγά-σιγά φάνηκε και η πλατεία μπροστά από τη Βασιλική, η οποία ήταν στολισμένη και γεμάτη από ξύλινα σπιτάκια με τοπικά χειροποίητα προϊόντα-σουβενίρ και απίστευτες λιχουδιές.

Αποφασίσαμε να μπούμε πρώτα στην εκκλησία, αφού μας ζητήθηκε να καταθέσουμε τον οβολό μας - 1 ευρώ. Το εσωτερικό ήταν επιβλητικό και μας φάνηκε αρκετά ελκυστική η ιδέα να καθίσουμε για λίγο να την απολαύσουμε και παράλληλα να ζεσταθούμε και να ξεκουραστούμε λίγο..
Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε τα μικρά ξύλινα σπιτάκια και από ένα ποτήρι ζεστό αρωματικό κρασί (mulled wine) βρέθηκε στα χέρια μας χωρίς να το πολυσκεφτούμε.

Αφού τριγυρίσαμε στην πλατεία, ξεκινήσαμε την επιστροφή προς vaci utca. Ο κανόνας όμως είναι ένας: Ποτέ δεν περνάμε από τον ίδιο δρόμο!!! Έτσι με το χάρτη ανά χείρας είπαμε να περάσουμε μέσα από την πλατεία της Ελισάβετ, η οποία όντας μη επαρκώς φωτισμένη δε μας επέτρεψε να την απολαύσουμε και να φωτογραφίσουμε, όπως θα θέλαμε, το συντριβάνι του Δούναβη με τους υπόλοιπους ποταμούς της Ουγγαρίας (μάλλον.. ). Ωστόσο, δύο πράγματα μας κίνησαν την προσοχή. Πρώτον, ο ειδικός περιφραγμένος χώρος που είχαν φτιάξει αποκλειστικά και μόνο για σκύλους (!!!!!!!!!) και δεύτερον, ένα δέντρο που γύρω του είχε κάγκελα πάνω στα οποία ήταν κλειδωμένα αμέτρητα λουκέτα. Κλειδωμένα λουκέτα συναντήσαμε και στη Γέφυρα των Αλυσίδων και απ' ό, τι διαβάσαμε το κλείδωμα κάθε λουκέτου γίνεται προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ευχή αυτού που το τοποθετεί, κάτι σαν το κέρμα στη Fontana di Trevi.

Συνεχίζοντας προς την vaci utca διασχίσαμε την Deak Ferenc utca, η οποία ήταν επίσης στολισμένη και γεμάτη σπιτάκια παρόμοια με τα προηγούμενα, και από εκεί καταλήξαμε στην Vorosmarty ter, η οποία είχε και αυτή τα δικά της σπιτάκια, τα οποία όμως είχαν μόνο τοπικούς μεζέδες, και το υπέροχο φημισμένο ζαχαροπλαστείο Gerbeaud, το οποίο τελικά δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε.

Και κάπου εδώ το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται... Δυστυχώς δεν ακολουθήσαμε τις συμβουλές πολλών να μη φάμε στην Vaci utca, αλλά πρώτη μέρα δεν είχαμε ιδέα και πού αλλού να πάμε. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για το στομάχι μας αλλά δε μας πτόησε και έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε την διάθεσή μας με μία ακόμη, διαφορετική εννοείται, βόλτα!!!!

Θέλαμε κάτι ακόμα πιο ρομαντικό και δεν υπήρχε κάτι καλύτερο από μία ρομαντική βόλτα στο Δούναβη παρά το εκνευριστικό ψιλόβροχο που ναι μεν προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να μας χαλάσει τη διάθεση. Έτσι, ενώ είχαμε αποφασίσει να περπατήσουμε μέχρι τη Γέφυρα των Αλυσίδων με την ομπρέλα στο ένα χέρι και το χάρτη πλέον στην τσέπη, τελικά δεν αντισταθήκαμε να διασχίσουμε τη γέφυρα και να βρεθούμε στην πλευρά της Βούδας θαυμάζοντας από μακριά το φωτισμένο κάστρο και το λόφο του Γκέλλερτ. Περπατήσαμε κατά μήκος της πολύ λιγότερο πολύβουης Βούδας μέχρι τη Γέφυρα της Ελισάβετ, από την οποία επιστρέψαμε πάλι στην πλευρά της Πέστης με εμφανή πλέον τα σημάδια της κούρασης. Κατηφορίσαμε τη vaci utca προς το ξενοδοχείο μας για να μαζέψουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα...

 

[alterego]

Δεύτερη μέρα στη Βουδαπέστη και το πρωινό μας ξεκινάει διαφορετικά!!! Ύστερα από ένα γρήγορο καφεδάκι στο χέρι και "κρουασάν" κατευθυνθήκαμε προς το "Trap". Τι είναι το trap; Μία ώρα αγωνίας, εξερεύνησης και χρήσης του μυαλού στο 100% μέσα σε ένα δωμάτιο 3 επιπέδων στο οποίο ψάχνεις να βρεις την έξοδο... Το ανακαλύψαμε μέσω του trip advisor και ήταν σίγουρα κάτι διαφορετικό το οποίο θα προτείναμε ανεπιφύλακτα αφού το καταευχαριστηθήκαμε!!! Εδώ μπορείτε να βρείτε όποια πληροφορία θέλετε: http://www.trap.hu/
Αφού τελικά δεν καταφέραμε να δραπετεύσουμε και τελείωσε η ώρα μας, αποφασίσαμε να πάμε για ένα καφεδάκι στο πιο όμορφο καφέ του κόσμου, όπως το χαρακτήρισαν όταν κατασκευάστηκε... Ήπιαμε λοιπόν το ιδιαίτερο καφεδάκι μας (καφές melange με τσίλι!!!!) στο φημισμένο New York Cafe και θαυμάσαμε τον εσωτερικό διάκοσμο του κτιρίου! Απλά υπέροχο!!!

Το κτίριο εξωτερικά! (Είναι στο ίδιο κτίριο με το ξενοδοχείο Boscolo)

Το κτίριο εσωτερικά με μέρος από την είσοδο του ξενοδοχείου!

Στη συνέχεια το πρόγραμμα ήταν να πάμε στο City Park, ένα πάρκο ανατολικά στην Πλατεία των Ηρώων. Ωστόσο, έπρεπε να κάνουμε μία στάση στο σταθμό Keleti για να βγάλουμε τα εισιτήριά μας για Μπρατισλάβα.
Αφού βγάλαμε τα εισιτήρια, μετά από λίγο βρεθήκαμε στο πάρκο, το οποίο περπατήσαμε με κατεύθυνση προς την Πλατεία Ηρώων με σκοπό να δούμε το μνημείο για την επανάσταση Ούγγρων το 1956 (Memorial to the 1954 hungarian revolution), το οποίο οι Ούγγροι απεχθάνονται απ' ό,τι διαβάσαμε επειδή γι 'αυτούς οι κολώνες από χάλυβα μοιάζουν με την αγχόνη που χρησιμοποιήθηκε για να κρεμάσει εκατοντάδες μετά την επανάσταση - και καλά κάνουν και κατά τη δική μας άποψη, και το Timewheel, μία τεράστια κλεψύδρα σε σχήμα τροχού, η οποία αδειάζει στη διάρκεια ενός έτους και γυρίζει στην αρχή κάθε έτους με τη βοήθεια καλωδίων από χάλυβα.

Memorial

Timewheel

Βγάλαμε τις φωτογραφίες και κατευθυνθήκαμε προς την Πλατεία των Ηρώων. Εντύπωση μας έκανε η κοσμοσυρροή από οικογένειες με τα παγοπέδιλα στο χέρι και η ουρά που είχαν δημιουργήσει προκειμένου να μπουν στην παγωμένη λίμνη... Περάσαμε απέναντι στην πλατεία και μείναμε έκθαμβοι με τη φωτογραφική να παίρνει φωτιά!! Ήμασταν τυχεροί και πετύχαμε την καλύτερη ώρα για να φωτογραφίσει κάποιος την πλατεία μιας και εκείνη τη στιγμή σουρούπωνε και μέχρι να διασχίσουμε την πλατεία είχε φωταγωγηθεί πλήρως.

Μόλις άναψαν τα φώτα!!!

Στη συνέχεια κινηθήκαμε προς το Κάστρο Vajdahunyad πάνω από την πλατεία και την παγωμένη λίμνη. Λέγεται ότι από αυτό το κάστρο εμπνεύστηκε ο μύθος του Κόμη Δράκουλα όπως αναφέρεται και στο πλάνο του ταξιδιού μας που θα ανεβάσουμε στο τέλος της διήγησής μας. Το κάστρο ήταν πανέμορφο και συστήνουμε σε όποιον επιλέξει να το επισκεφτεί να επιλέξει τις απογευματινές ώρες, όταν σουρουπώνει, γιατί είναι πιο εντυπωσιακό και επιβλητικό λόγω του φωτισμού, συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε αφού το επισκεφτήκαμε και την τελευταία μέρα για να το δούμε άλλη μια φορά με το φως της ημέρας.

Το άγαλμα του Bela, του ιππότη και ιδιοκτήτη του κάστρου.

...και του ανώνυμου υπηρέτη του...

Η ώρα όμως περνούσε κι εμείς είχαμε κλείσει εισιτήρια για να παρακολουθήσουμε όπερα, η οποία είναι τόσο φημισμένη σ' αυτές τις χώρες. Γρήγορα γρήγορα και πάντα με τα ποδαράκια μας γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, βάλαμε τα καλά μας και μέσα σε λίγα λεπτά, με τη βοήθεια του μετρό αυτή τη φορά, πήραμε τις θέσεις στην πανέμορφη και αριστοκρατική αίθουσα της Όπερας. Θεωρήσαμε καλύτερο να δούμε το κτίριο μέσα από την παρακολούθηση μιας παράστασης παρά μέσω μιας ξενάγησης.

Η ώρα έχει πάει δέκα και όπως μάλλον καταλάβατε, δεν έχουμε φάει ακόμα.. Επομένως, με την ολοκλήρωση της παράστασης και της χθεσινής άσχημης εμπειρίας, παρά τις συμβουλές πολλών να μη φάμε από το δρόμο στα διάφορα κιόσκια που ήταν στημένα στις πλατείες, ευτυχώς τους παρακούσαμε αφού και πιο φθηνά φάγαμε και πολύ καλύτερα!! Ίσως κάποιος να θεωρήσει ότι από ποιότητα δεν είναι καλά αλλά εμείς τουλάχιστον δεν πάθαμε κάτι και φάγαμε δύο φορές από εκεί.

Αφού φάγαμε, κατά έναν περίεργο τρόπο είχαμε ακόμα κουράγιο. Πήραμε λοιπόν ανά χείρας ένα ποτήρι ζεστή βότκα με φρούτα (τέλειο!!!!) και αποφασίσαμε να πάμε προς την Πλατεία της Ελευθερίας και το Κοινοβούλιο. Η πλατεία ήταν όμορφη αλλά τελείως άδεια.

Συναντήσαμε, ωστόσο, κάποια όμορφα αγάλματα στο δρόμο μας προς το Κοινοβούλιο, το οποίο δυστυχώς δεν καταφέραμε να προσεγγίσουμε, επειδή γίνονταν έργα. Με κάποια απογοήτευση πήραμε το δρόμο της επιστροφής μιας και τα πόδια μας δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν παραπέρα.

...και ένα από τα πιο ωραία αγάλματα...

 

[makisg]

ωραία περιγραφή και πανέμορφες φωτογραφίες. μπράβο σου.

 

[Traveller]

Αχ που φτάσαμε σύντροφοι... αγάλματα του παρανοϊκού καομπόϊ και του βδελυρού ρεβιζιονιστή Νάγκι να κοσμούν την χώρα του μεγάλου Κάνταρ... O Tempora O Mores!

Y.Γ. Εύγε νέοι μου... ωραίο ταξίδι ωραίες φωτό... πάντα τέτοια... άντε και το επόμενο στην λατρευτή μας πατρίδα...

 

[alterego]

Ξημερώνει η τρίτη μέρα και όχι με τις καλύτερες προδιαγραφές!!! Το θηλυκό της παρέας με δέκατα... Δε μασάμε όμως... Κατεβάζουμε ένα από αυτά τα θαυματουργά πράσινα χαπάκια (ήμασταν προετοιμασμένοι) και ξεκινάμε να πάμε να χαζέψουμε το Central Market, την κλειστή κεντρική αγορά στη γέφυρα της Ελευθερίας.

Μπαίνοντας μέσα εντυπωσιαστήκαμε από το πόσο καθαρά και τακτοποιημένα ήταν τα διάφορα μαγαζάκια, στα οποία έβρισκες κάθε λογής οπωροκηπευτικά και κρέατα στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο διάφορα παραδοσιακά προϊόντα, σουβενίρ και δύο-τρία τοπικά φαστφουντάδικα με λιχουδιές για όλα τα γούστα. Η αγορά μας γέμισε με τα χρώματα των κόκκινων πιπεριών και των διάφορων φρούτων καθώς και με τις μυρωδιές των αλλαντικών της πάπρικας.

Αφού ήμασταν πολύ κοντά από το να ξεφύγουμε χρονικά χαζολογώντας, αποφασίσαμε να κινηθούμε προς την έξοδο για να πάμε επιτέλους να γνωρίσουμε και τη Βούδα.
Διασχίζοντας τη γέφυρα της Ελευθερίας αντικρίσαμε το λόφο του Γκέλλερτ. Σκεφτόμασταν: με τα πόδια ή με το λεωφορείο??? Όπως πάντα επικράτησε η λογική του παραλόγου και τελικά πήγαμε με τα πόδια!!!!

Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πού πάμε, αφήνοντας το άγαλμα της Ελευθερίας στην κορυφή του λόφου να μας οδηγήσει. Πρώτη στάση μία εκκλησία μέσα σε μία σπηλιά στην οποία δε κατορθώσαμε να μπούμε γιατί για κάποιο λόγο, που δεν καταλάβαμε, απαγορευόταν η είσοδος. Ακριβώς έξω από την εκκλησία υπήρχε ένα άγαλμα του Αγίου Στεφάνου, το οποίο, αν και δεν ήταν τόσο ωραίο, με φόντο τη γέφυρα άξιζε να το τιμήσουμε κι εκείνο με κάποιες φωτογραφίες.

Συνεχίσαμε τον ανήφορο προς την κορυφή του λόφου... Ξεχάσαμε να σας αναφέρουμε φυσικά ότι η μέρα αυτή ήταν η πρώτη με τόσο πολύ ομίχλη!!! Ευτυχώς ήμασταν τυχεροί γιατί όσο πιο ψηλά ανεβαίναμε τόσο πιο πολύ καθάριζε η ατμόσφαιρα.

Φτάσαμε λοιπόν στην κορυφή και μείναμε αρκετή ώρα με τα κεφάλια γερμένα προς τον ουρανό!!! Το άγαλμα ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟ με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να το χωρέσουμε στο πλάνο της φωτογραφικής... Αφού κοντέψαμε σχεδόν να ξαπλώσουμε κάτω, τα καταφέραμε!!!

Απολαύσαμε το τοπίο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε με σκοπό να φτάσουμε στο κάστρο της Βούδας (περπατώντας φυσικά!!! Μα τι περιμένατε;; ) Αυτός ήταν ο σκοπός! Δε σημαίνει όμως ότι επετεύχθη κιόλας!!! Με μεγάλη μας απογοήτευση, όταν πλέον είχαμε κατέβει το λόφο, συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά είχαμε κάνει ένα μ ε γ ά λ ο κύκλο και βρισκόμασταν στη πίσω μεριά του λόφου!!! Ψάχναμε τα κακόμοιρα στο χάρτη να βρούμε κάποια από τις οδούς που συναντούσαμε. Έλα μου όμως που κοιτάζαμε αλλού... Πού να φανταστούμε ότι κατεβαίνουμε το λόφο αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση;;; Δεν πειράζει όμως, λόγω αυτού του απρόοπτου είδαμε και εκείνη την περιοχή και τελικά χρησιμοποιήσαμε και το τραμ αφού δεν αντέχαμε να περπατήσουμε τη διπλάσια απόσταση μέχρι το κάστρο... Μη ξεχνάμε άλλωστε και τον ρημαδιασμένο πυρετό!!! Αφού χάσαμε δύο τραμ γιατί η συνεννόηση με τους ντόπιους μιας μη τουριστικής περιοχής ήταν ανέφικτη, ευτυχώς βρέθηκε μια κοπέλα (να 'ναι καλά!!) η οποία ήξερε αγγλικά και προσφέρθηκε να μας βοηθήσει.
Μετά από 5-6 στάσεις κατεβήκαμε στην πλατεία Clark Adam και κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο της Βούδας. Υπήρχε η επιλογή να ανεβούμε με το τελεφερίκ ή με τα πόδια.

Νομίζουμε ότι είναι αυτονόητο τι επιλέξαμε!! Είναι πιο κοντά απ' ότι φαίνεται πάντως με την πρώτη ματιά... Στο κάστρο δεν μπήκαμε, απλά το χαζέψαμε απ' έξω και καταλήξαμε στην άποψη ότι τελικά δεν μας άρεσε και τόσο. Σίγουρα το βράδυ όντας φωτισμένο είναι εντυπωσιακό από μακριά αλλά κατά τη γνώμη μας είναι μόνο αυτό.

Και φτάσαμε επιτέλους στη Μέκκα της Βουδαπέστης!

Ο Πύργος των Ψαράδων με τη Εκκλησία του Ματθαίου!!!!!!!!!!​

Ξεπρόβαλαν μπροστά μας τόσο όμορφα και επιβλητικά και συνάμα τόσο διαφορετικά!!!
Η Εκκλησία του Ματθαίου με τα χρώματα και την αρχιτεκτονική της τραβούσε τα βλέμματα όλων με αποτέλεσμα όλοι οι φωτογραφικοί φακοί να είναι στραμμένοι πάνω της.

Ο Πύργος των Ψαράδων βγαλμένος σαν από παραμύθι σε ταξίδευε σε μια άλλη εποχή! Αφού δεν αφήσαμε ούτε γωνία που να μην φωτογραφήσουμε, αποφασίσαμε ότι σίγουρα θα τον επισκεφτούμε για άλλη μια φορά πριν επιστρέψουμε!! Ανεβήκαμε σε όλα τα επίπεδα, πουθενά δεν είχε είσοδο. Μάλιστα καθήσαμε και για ένα καφεδάκι μέσα στον πύργο και απολαύσαμε πέρα από τη θέα και τη ζεστασιά που τόσο χρειαζόμασταν. Να σημειώσουμε εδώ ότι από τον πύργο είχαμε υπέροχη θέα του Κοινοβουλίου, το οποίο δε θα μπορούσαμε να δούμε από κοντά, όπως συνειδητοποιήσαμε τελικά την τελευταία μέρα!

Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας, είπαμε εκείνη την ημέρα να φάμε νωρίς, έτσι για αλλαγή! Αποφασισμένοι να απομακρυνθούμε από ο,τιδήποτε τουριστικό, ξετρυπώσαμε ένα πολύ όμορφο μαγαζάκι στην οδό Fo ter κοντά στον Πύργο, το οποίο μας αντάμειψε και με το παραπάνω. Ήταν σαν να βρισκόμασταν σε κάποια ταβερνούλα της Ελλάδας.

Για το απόγευμα μας είχαμε κανονίσει κάτι διαφορετικό. Μία κρουαζιέρα στο Δούναβη συνοδεία ποτού! Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από Ελλάδα και έπρεπε απλά να πάμε στο Duna Palota όπου ήταν το σημείο συνάντησης. Κατά την επιβεβαίωση της κράτησης η τύχη μας χαμογέλασε! Μας σφραγίζουν τα εισιτήρια και τι βλέπουμε; Αντί για ποτό θα απολαμβάναμε ένα πολυτελές (και πανάκριβο) δείπνο συνοδεία βιολιών και σαμπάνιας! Μη μας μισείτε! Η κρουαζιέρα ήταν πολύ όμορφη και η διάθεση μας είχε απογειωθεί χάρη σ' αυτό τους το λάθος! Είμαστε σίγουροι ότι μας κοιτούσαν και απορούσαν για το πού βρήκαμε τόσα λεφτά! Όχι τίποτα άλλο, δεν ήμασταν και κατάλληλα ντυμένοι!!! Κάπως έτσι λανθασμένα βγαίνει το συμπέρασμα "λεφτά υπάρχουν"!
Τελείωσε η κρουαζιέρα μας και δεν μας έφταναν τόσα που φάγαμε αλλά μετά από μία βόλτα στις χριστουγεννιάτικες αγορές αποφασίσαμε να σταθούμε κι εμείς στην ουρά για να δοκιμάσουμε αυτό που περίμεναν όλοι να φάνε (γλυκό φυσικά)! Το kurtoskalacs!

Ό, τι και να πούμε είναι λίγο! Αρκεί ότι ήδη ψάξαμε τη συνταγή για να φτιάξουμε κι εμείς! Παραθέτουμε ένα βιντεάκι για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται:

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με το kurtoscalcs στο χέρι καθώς μας περίμενε πρωινό ξύπνημα. Επόμενη μέρα : Μπρατισλάβα!

 

[chris7]

Πολύ περπάτημα βρε παιδιά. Μπράβο σας.
Υπέροχη ιστορία και φωτογραφίες.

 

[alterego]

Και ξημέρωσε η τέταρτη μέρα.... Ξεκινάμε για Μπρατισλάβα με μία πικρία που θα αφήναμε για λίγο τη Βουδαπέστη!
9:00 το πρωί αναχώρηση από Βουδαπέστη από το σταθμό Keleti. Παίρνουμε τις θέσεις μας στο τρένο περιμένοντας να πάρουμε μία ιδέα από την επαρχία της Ουγγαρίας. Τελικά το μόνο που απολαύσαμε ήταν ένα ζεστό τσάι στο τρένο, καθώς το μόνο που μας ερχόταν στο μυαλό αντικρίζοντας το τοπίο ήταν ότι τώρα καταλαβαίναμε πού γυρίζονται τελικά τα θρίλερ!!! Ομίχλη, σκοτεινιά, γυμνά δέντρα, μικρά σπίτια, διάσπαρτα και σαν εγκαταλελειμμένα, ελάχιστο κόσμο να κυκλοφορεί και γενικά τον ορισμό της κατάθλιψης.
Αφού πέρασαν περίπου 2:30 ώρες, φτάσαμε τελικά στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας.

Κάτι μας έλεγε ότι δε θα μέναμε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι και τελικά είχαμε δίκιο.
Βγήκαμε λοιπόν από τον σταθμό και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο με έναν υποτυπώδη χάρτη που είχαμε τυπώσει από Ελλάδα, μιας και στο σταθμό δεν υπήρχε χάρτης ούτε για δείγμα. Αποφασίσαμε να το παλέψουμε με ό,τι φαινόταν στο χάρτη, με τις ταμπέλες και το ένστικτό μας. Ευτυχώς οι αποστάσεις ήταν πολύ μικρές και χωρίς να το καταλάβουμε μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στο κέντρο.
Τρία πράγματα μας έκαναν περισσότερο εντύπωση. Πρώτον, η πόλη σε περίοδο γιορτών ήταν εντελώς αστόλιστη. Λαμπάκι ούτε για δείγμα!! Δεύτερον, περισσότερα skoda κυκλοφορούσαν στην πόλη παρά άνθρωποι (αν εξαιρέσουμε τους τουρίστες στην παλιά πόλη). Και τρίτον, έστω και αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που συναντήσαμε ή ήταν αγενείς ή είχαν ξενοφοβία!!! Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα...
Όπως και να 'χει, αφού ήρθαμε έπρεπε να υποστηρίξουμε την επιλογή μας και να βρούμε κάτι καλό για να θυμόμαστε ότι αυτές οι ώρες δε θα πήγαιναν τελείως χαμένες...
Έτσι, "θαυμάσαμε" τον άδειο κήπο ενός βασιλικού ανακτόρου (Παλάτι Grassalkovich και οι κήποι)

Στη συνέχεια, είχαμε σκοπό να ανεβούμε στο κάστρο, αλλά βλέποντάς από μακριά και συγκρίνοντας το με αυτό της Βουδαπέστης απορρίφθηκε έτσι απλά.
Προχωρήσαμε προς την παλιά πόλη και ευτυχώς συναντήσαμε κάποια όμορφα μπρούτζινα αγάλματα που μας έφτιαξαν τη διάθεση.

Στόχος μας ήταν να βγούμε στις όχθες του Δούναβη για να δούμε και το περιβόητο UFO, μια μεταλλική κατασκευή πάνω από την γέφυρα που λειτουργεί (;;; ), λειτουργούσε (;;; ) - θα σας γελάσουμε - ως καφετέρια. Από μακριά πάντως μας φάνηκε εγκαταλελειμμένο και σίγουρα δεν μας ενέπνευσε να πλησιάσουμε πιο κοντά.
Απογοητευμένοι και μην έχοντας τι άλλο να κάνουμε και να δούμε, αφού μέσα σε μία ώρα και κάτι είχαμε γυρίσει το κέντρο της πόλης, κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ μέχρι να περάσει η ώρα και να πάρουμε το τρένο της επιστροφής προς την αγαπημένη μας Βουδαπέστη που τόσο είχαμε νοσταλγήσει.
Πέρασε μία ώρα χαζεύοντας το ο,τιδήποτε μπορεί να μας κέντριζε έστω και λίγο το ενδιαφέρον (ανθρώπους - όχι πολλούς - ντύσιμο, σκύλους, διακόσμηση).
Ήπιαμε το καφεδάκι μας και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Πύλη του Μιχαήλ και το σταθμό των τρένων κάνοντας - φυσικά - μια διαφορετική διαδρομή μήπως βλέπαμε και κάτι άλλο. Τελικά δεν είδαμε!!!!
Το μόνο "εντυπωσιακό" ήταν η απέχθεια και ο τρόμος στο βλέμμα μιας ντόπιας κοπελίτσας, όταν τολμήσαμε να τη ρωτήσαμε ευγενικότατα αν είμαστε στο σωστό δρόμο για το σταθμό. Η αντίδραση?? Χωρίς καν να σταματήσει κατέβασε απότομα το κεφάλι, έβαλε έκτη και έγινε καπνός αφήνοντάς μας άναυδους!!!
Φτάσαμε επιτέλους στο σταθμό (τελικά το σωστό δρόμο είχαμε πάρει) και επιβιβαστήκαμε στο τρένο ύστερα από μια μικρή καθυστέρηση η οποία μας φάνηκε αιώνας...
18:30 το απόγευμα φτάσαμε στη Βουδαπέστη αφού είχαμε πάρει και τον υπνάκο μας στο τρένο.
Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη!!!
Έπρεπε να κάνουμε κάτι που θα μας άλλαζε τη διάθεση... Και τι καλύτερο από το να ξαναπάμε στον Πύργο των Ψαράδων για να τον θαυμάσουμε μία ακόμη φορά, όπως είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας. Πήραμε το μετρό προς έκπληξή σας, αφού ήμασταν στην άλλη μεριά της πόλης... Μην είμαστε και υπερβολικοί!!! Κατεβήκαμε στη στάση Batthyany ter και βγαίνοντας από το σταθμό αντικρίσαμε το φωτισμένο Κοινοβούλιο. Απλά απίστευτο!!!

Ανεβήκαμε με τα πόδια στον πύργο και τον τιμήσαμε και πάλι με τις φωτογραφίες μας, όπως και τη θέα.

Η γέφυρα των Αλυσίδων

Κάτι όμως είχε αρχίσει να γουργουρίζει... Πήγαμε και πάλι στην Vorosmarty ter και φάγαμε από τα διάφορα σπιτάκια.
Και τι?? Έτσι θα τελείωνε η μέρα?? Τόσες μέρες και για ένα ποτό δεν είχαμε πάει... Και όχι τίποτα άλλο, ο κύριος της παρέας είχε φαγωθεί γιατί το είχαμε βρει το κατάλληλο μέρος!!! Και είχε δίκιο... Έπρεπε να το τιμήσουμε, αλλιώς πλέον ξέρουμε ότι θα το μετανιώναμε, αν βάζαμε την κούρασή μας πάνω απ' όλα. Και ιδού το μπαράκι ονόματι For Sale (http://forsalepub.com/). ΜΗ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!!
Ήπιαμε το κρασάκι μας παρατηρώντας τα χιλιάδες καρφιτσωμένα σημειώματα από τους πελάτες του καταστήματος οπουδήποτε μπορείτε να φανταστείτε μέσα στο μαγαζί και ακούσαμε την ευχάριστη live μουσική. Αφού αφήσαμε κι εμείς το σημειωματάκι μας, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να μαζέψουμε δυνάμεις για την τελευταία μέρα μας στην πανέμορφη Βουδαπέστη μας!!!

 

[alterego]

Πέμπτη και τελευταία μέρα στη Βουδαπέστη!!!
Είχαμε κανονίσει να πάμε στο Sentendre αφού κάναμε τα ψώνια μας για δωράκια και αναμνηστικά...
Ξεκινώντας όμως τη μέρα μας και αφού προσπαθήσαμε να πάρουμε τις πρώτες πληροφορίες για το πώς θα φτάσουμε στον Άγιο Ανδρέα, καταλήξαμε στο να εγκαταλείψουμε το αρχικό μας σχέδιο επηρεαζόμενοι και από την εξόρμησή μας στην Μπρατισλάβα. Λίγο η κούραση των προηγούμενων ημερών, λίγο και ο καιρός, θέλαμε η τελευταία μας μέρα να είναι χαλαρή...
Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για τα δωράκια που θα παίρναμε στους αγαπημένους μας φίλους και συγγενείς... Και φυσικά και σε εμάς!!! Πρώτη στάση η σκεπαστή αγορά (central market), όπου είχαμε ήδη σταμπάρει τo παραδοσιακό secret box της Ουγγαρίας, ένα ξύλινο κουτί το οποίο ανοίγει με ένα συνδυασμό κινήσεων. Παίρνοντας διάφορες τιμές καταλήξαμε σε μια γιαγιά η οποία ήταν από τους λίγους που ήξερε τι σημαίνει παζάρι... Γι' αυτό και πούλησε και της βγήκε σε καλό αφού πήραμε 5 ξύλινα κουτιά!!! Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε τη χαρακτηριστική απάντηση που μας έδινε μετά το "thank you" : please (αντί του you 're welcome).. Ήταν πολύ γλυκιά φυσιογνωμία!!!

Τα δώρα μας μεταξύ άλλων ήταν μαριονέτες, σκουφιά (απίστευτα ζεστά, όχι σαν τα δικά μας) και διάφορα άλλα.
Αφού τελειώσαμε, αποφασίσαμε να ανεβούμε για μία τελευταία φορά στην πλατεία των Ηρώων, για να τη δούμε και υπό το φως της ημέρας, όπως και το κάστρο. Βγάλαμε πάλι τις φωτογραφίες μας και καταλήξαμε, όπως σας προαναφέραμε, ότι προτείνουμε τη βόλτα αυτή το σούρουπο...
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Andrassy. Φτάνοντας στην Octogon (δρόμος Terez korut) παρατηρήσαμε ότι ήταν ένας πολύ εμπορικός δρόμος και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο αυτό χωρίς χάρτη πλέον και χωρίς πρόγραμμα! Αυτή η απόφαση τελικά αποτέλεσε μία από τις καλύτερες που πήραμε στο ταξίδι μας!
Εκτός του ότι φάγαμε μία από τις καλύτερες πίτσες σε ένα μαγαζάκι που τις έφτιαχνε και τις έψηνε επί τόπου, ανακαλύψαμε και μία διαφορετική Βουδαπέστη! Εκείνη χωρίς τους τουρίστες και όλα τα επακόλουθα...

Ουσιαστικά κατευθυνόμασταν προς τη γέφυρα της Μαργαρίτας, όπως ανακαλύψαμε στο τέλος!! Στη διαδρομή χαζέψαμε πολλά μαγαζιά, εμπορικά, εστιατόρια και καφέ, τα οποία μας ανέδειξαν τον πραγματικό και όχι τον τουριστικό χαρακτήρα της Βουδαπέστης. Αυτό αφορά όχι μόνο στα μαγαζιά αυτά καθεαυτά αλλά και στις τιμές φυσικά! Ακόμα και στα ανταλλακτήρια οι τιμές ήταν αισθητά χαμηλότερες!
Φτάσαμε στο West End station.

Κι εδώ μας έκανε εντύπωση το γεγονός ότι παντού είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν πάγκοι με αποκριάτικα!!!!
Τελικά μάθαμε ότι την Πρωτοχρονιά εκτός από την αλλαγή του χρόνου οι Ούγγροι κάνουν και το αποκριάτικο πάρτυ τους!!!!!

Παρατηρήσαμε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο με ρούχα! Δε χάναμε κάτι να το χαζέψουμε. Είχε τα πάντα όσον αφορά ένδυση και υπόδηση (αντρικά, γυναικεία, παιδικά) και σε πάρα πολύ καλές τιμές!Ενδεικτικά το ίδιο σκουφάκι που αγοράσαμε στην σκεπαστή αγορά, εδώ το βρήκαμε γύρω στα 2-3 ευρώ λιγότερα! Εάν θέλετε να ψωνίσετε φθηνά και καλά, περάστε μια βόλτα από εκεί!
Είχε σουρουπώσει και είπαμε να γυρίσουμε σιγά σιγά προς το κέντρο. Περάσαμε φυσικά και μια βόλτα από τη γέφυρα για να θαυμάσουμε τη θέα, αλλά αντισταθήκαμε στην επιθυμία μας να τη διασχίσουμε γιατί άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια κόπωσης, τα οποία ήταν ορατά και στους γύρω μας μιας και κουτσαίναμε!!!

Η θέα από της γέφυρα της Μαργαρίτας (με ένα απρόσμενο στιγμιότυπο!!!!)

Περπατήσαμε (λέμε τώρα) κατά μήκος του Δούναβη μέχρι εκεί που μας το επέτρεψαν τα έργα που γίνονταν, δηλαδή έως το Κοινοβούλιο! Όσο κι αν το παλέψαμε να συνεννοηθούμε με τους διάφορους φύλακες, δυστυχώς δεν κατορθώσαμε να δούμε τα περίφημα μπρούτζινα παπούτσια στην όχθη του ποταμού! Αποφασίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι σε μία καφετέρια που μας έκανε εντύπωση, λίγο πιο πάνω από την πλατεία Vorosmarty, για να ξεκουραστούμε και λίγο!!

Στη συνέχεια, περάσαμε και από την πλατεία για να φάμε το hot dog μας και έπειτα από την πλατεία του Αγίου Στεφάνου για να φάμε και το γλυκάκι μας.. Τι άλλο?? Kurtoscalacs φυσικά!!!
Η ώρα είχε πάει 11 και έπρεπε να επιστρέψουμε γιατί δυστυχώς την επόμενη μέρα αφήναμε τη Βουδαπέστη και επιστρέφαμε στην πατρίδα!

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Όσον αφορά το φαγητό, αν και κινηθήκαμε περισσότερο στα σπιτάκια, ωστόσο έχουμε να προτείνουμε την "ταβερνούλα" Horgasztanya Vendeglo (οδό Fo utca 29-27), καθώς και αν μπορείτε να κινηθείτε κάποια μέρα προς τη γέφυρα της Μαργαρίτας!
Όσον αφορά τα ψώνια, κάντε μία καλή έρευνα αγοράς πριν πληρώσετε για το ο,τιδήποτε μιας και ο καθένας ζητάει όσα του λείπουν μάλλον και κάντε παζάρι όπου μπορείτε!!! Και θα το ξαναπούμε κατευθυνθείτε βόρεια προς τη γέφυρα, οδός Terez korut.
Για όποιον επιλέξει να χρησιμοποιήσει το μετρό να ενημερώσουμε ότι υπάρχει διαφορετικό εισιτήριο για μετρό και λεωφορείο. Το απλό εισιτήριο κάνει 350 ft ( = 1,40 ευρώ) το οποίο όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει μία και μόνο φορά. Αν δηλαδή θέλει να κατέβει για λίγο κάπου, θα πρέπει να βγάλει καινούργιο για να ξαναμπει στο μετρό. Τέλος υπάρχει εισιτήριο για μετρό και λεωφορείο μαζί 530 ft, αν θυμόμαστε καλά!!! Σίγουρα υπάρχουν και οι 24ωρες και 48ωρες κάρτες...
Η συνεννόηση με τους Ούγγρους εξαρτάται από το σε ποιον θα πέσεις... Εμείς πάντως έτσι ή αλλιώς τη βγάλαμε την άκρη με τα αγγλικά, τη νοηματική, ακόμα και γραπτά σχεδιάζοντας ένας ελεγκτής το χάρτη και γράφοντάς μας τον αριθμό του τραμ που έπρεπε να πάρουμε όταν χάσαμε το δρόμο.

Συνοψίζοντας η Βουδαπέστη είναι μία πολύ όμορφη πόλη, η οποία χρειάζεται σίγουρα 4-5 μέρες για να την απολαύσει κάποιος και να δει κάτι παραπάνω από τα βασικά! Την πέμπτη μέρα την προσθέτουμε για να είστε πιο χαλαροί! Φυσικά και θα ξαναπεράσουμε στο επόμενο ταξίδι μας προς τον βορρά!!

 

[alterego]

Εδώ είναι το πρόγραμμά μας και πληροφορίες για τα αξιοθέατα και άλλα για όποιον ενδιαφέρεται!!!

 

[thch81]

Ωραία ιστορία με χρήσιμες πληροφορίες! Ακόμα καλύτερα ταξίδια στο μέλλον εύχομαι!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ευρώπη