_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.243
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Ήμασταν έτοιμοι από πλευρά αποσκευών και πήγαμε για πρωινό. Η πτήση μας ήταν μετά τη μία το μεσημέρι, δεν υπήρχε λόγος βιασύνης, απλά το τσεκ άουτ ήταν ως τις 11:00.
Κανονίσαμε τους όποιους λογαριασμούς μας στη ρεσεψιόν, πληρώνοντας και ένα τέλος ενός δολαρίου για κάθε μέρα, προαιρετικό, για κάποιους περιβαλλοντικούς σκοπούς. Γενικά, παντού υπήρχαν φυλλάδια και διαφημιστικά που είχαν να κάνουν με αυτό το θέμα.
Ο οδηγός του ταξί ήρθε λίγο νωρίτερα. Στη διαδρομή μας είπε πως έχει μόνο ένα παιδί, γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα και θέλει να το μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορεί. Το ταξί ήταν δικό του, δούλευε για τον εαυτό του και ήταν σε σχετικά καλή οικονομική κατάσταση σε σύγκριση με το μεγαλύτερο ποσοστό. Από διάφορες συζητήσεις που είχαμε και με άλλους κατοίκους, μάθαμε ότι οι περισσότεροι κάνουν πάνω από τέσσερα-πέντε παιδιά, πρώτον επειδή θεωρούν ότι ανεβαίνει το στάτους τους και δεύτερον, λόγω άγνοιας και ελλιπούς μόρφωσης. Όσοι μορφώνονται πράττουν διαφορετικά, προσπαθώντας να δώσουν μια καλύτερης ποιότητας ζωή από αυτή που οι ίδιοι έχουν.
Η τελευταία κλήση στο κινητό μου με τον αριθμό της Ζιμπάμπουε ήταν από τον Elajah. Αν και είχαμε χαιρετιστεί το προηγούμενο απόγευμα, πήρε τηλέφωνο να μας ευχηθεί ξανά. Είπε ότι χάρηκε πολύ που μας γνώρισε, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και καλή τύχη. Είναι πολύ συγκινητικό που έλαβα την κλήση αυτή από ένα άτομο που είχαμε γνωρίσει πριν ελάχιστες ημέρες και γνωρίσαμε λίγο. Εκτίμησα πολύ αυτήν την κίνησή του και δείχνει ότι είναι διαφορετικό πράγμα η φτώχεια και διαφορετικό η παιδεία και ο πολιτισμός και ότι δεν είναι υποχρεωτικά αλληλένδετα.
Ο τομέας αναχωρήσεων του αεροδρομίου είναι σκάλες ανώτερος από τις αφίξεις. Είναι σχεδόν ευρωπαϊκός. Ο τρόπος έκδοσης των καρτών επιβίβασης όμως, παραμένει πεπαλαιωμένος, διατηρώντας το χειρόγραφο στυλ.
Πήραμε τις κάρτες και μετά τον έλεγχο που περιελάμβανε βγάλσιμο παπουτσιών, περάσαμε στην αίθουσα αναμονής. Ήμασταν από τους πρώτους που φτάσαμε και ευτυχώς, γιατί μετά από λίγο δεν υπήρχε χώρος ούτε για καρφίτσα, όχι για να βρουν και κάθισμα όλοι. Δεν πειράζει όμως, πάλι οι περισσότεροι Κινέζοι ήταν. Ο χώρος αναμονής ήταν γεμάτος τεράστια κάδρα που απεικόνιζαν άγρια ζώα της χώρας (λες και δεν τα βλέπαμε τόσες μέρες). Να όμως που ένα ζευγάρι Κινέζων πήγαινε μπροστά από κάθε κάδρο και έβγαζε φωτογραφία με το κάθε ζώο. Πολύ γελοίο θέαμα.
Η πτήση αναχώρησε στην ώρα της, για καλή μας τύχη καθίσαμε στα καθίσματα της πρώτης θέσης, αλλά δυστυχώς αυτή η πτήση ήταν σχετικά μικρή για να το ευχαριστηθούμε. Φτάσαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ, περάσαμε από τον έλεγχο διαβατηρίων, μπήκε μια σφραγίδα και αλλάξαμε αεροσκάφος για το Κέιπ Τάουν. Κατά την αναμονή, τοποθετώ στο κινητό μου την κάρτα με τον αριθμό της Νότιας Αφρικής, που είχα αγοράσει στην στάση στο αεροδρόμιο, όταν πηγαίναμε προς Ζιμπάμπουε. Τηλεφωνώ στο γραφείο που είχαμε κλείσει την εκδρομή για το whitesharkcagedive(βουτιά στο κλουβί που απ’ έξω έχει καρχαρίες), δεν απαντούν και αφήνω μήνυμα στον τηλεφωνητή.
Μετά από ακόμα περίπου δύο ώρες πτήσης, βρεθήκαμε πάνω από την πόλη. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το πόσες πολλές πισίνες υπήρχαν, μου έκανε τεράστια εντύπωση. Αποβιβαστήκαμε, φορτωμένοι με τα εννιά κιλά σακίδια πλάτης, σηκώσαμε χρήματα από το πρώτο μηχάνημα αναλήψεων που βρήκαμε και πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο (ενοικιαζόμενο δωμάτιο), στην τιμή των 250 ZAR. Δεν κάναμε παζάρια, μόλις είχαμε φτάσει, δεν είχαμε όρεξη για τέτοια τώρα. Λαμβάνω γραπτό μήνυμα στο κινητό μου, από το γραφείο για την αυριανή εκδρομή και έγραφε πως θα με ενημέρωναν για την ώρα που θα περνούσαν να μας πάρουν από το δωμάτιο.
Η διαδρομή κρατάει κανένα τέταρτο, ευτυχώς γνωρίζει την οδό ο ταξιτζής και φτάνουμε τόσο γρήγορα στο διαμέρισμα, που ο ιδιοκτήτης ακόμη δεν είχε φτάσει. Μετά από δέκα λεπτά αναμονής, ήρθε ένας ευγενέστατος νέος με ένα κλασάτο αμάξι, μας έδωσε το κλειδί, μας έδειξε το διαμέρισμα, μας έδωσε μερικές γενικές πληροφορίες και έφυγε. Τον είχα ρωτήσει μόνο για το Σαββάτο, αν και είχαμε ενημερωθεί ότι πρέπει να κάνουμε τσεκ άουτ στις 11:00, αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα περισσότερο, αν δεν περίμενε άλλους πελάτες.
Κάναμε ένα μπανάκι, το δωμάτιο ήταν παραπάνω από πολύ καλό και βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο. Σταματήσαμε ένα ταξί κάνοντας σήμα με το χέρι, είπα στον οδηγό να ανάψει το ταξίμετρο γιατί ήταν σβηστό και μας άφησε στο Waterfront, πληρώνοντας το ασήμαντο ποσό των δύο ευρώ (20 ZAR).
Το V & AWaterfront (VictoriaandAlfredWaterfront), είναι το παλιό ιστορικό εργατικό λιμάνι. Εκεί βρίσκονται πολλές επιλογές αγορών και διασκέδασης γενικότερα. Είναι το πιο επισκέψιμο τουριστικό σημείο ολόκληρης της χώρας.
Το πρώτο που είδαμε ανοίγοντας την πόρτα του ταξί, είναι ένας τροχός (αυτός που έχουν στα λούνα παρκ) με μονόχρωμο ωραίο φωτισμό. Προχωρώντας, υπάρχουν διάφορα μουσικά συγκροτήματα που παίζουν μουσική στον πεζόδρομο και ένα γκρουπ ζογκλέρ που κάνουν διάφορα κόλπα με φωτιές, καρέκλες, σχοινιά κ.α. Ο κόσμος μου φάνηκε πολύ ήρεμος, χαλαρός και κομψός. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο που είχαμε δει σε διαφήμιση στο περιοδικό του αεροπλάνου, αναφερόταν ψηφισμένο ως το καλύτερο εστιατόριο για μπριζόλες στο Κέιπ και καθίσαμε, αφού δεν είχαμε χρόνο για ψάξιμο.
Ο καλόγουστα φωτισμένος τροχός στο V&A Waterfront
Τα πιάτα ήταν όντως αντίστοιχα των κριτικών που είχαμε διαβάσει, το σέρβις πολύ καλό και στον λογαριασμό είχε γίνει ένα λάθος. Μας είχαν χρεώσει κάποιους καφέδες που πήραν οι δύο κυρίες που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Πάνω στην ακύρωση των λογαριασμών, μας ρώτησαν από πού ήμασταν, μας έπρηξαν με πολλές πληροφορίες και μας ενημέρωσε η μία ότι είχε πάει παλιότερα –μαντέψτε που- στην Μύκονο, λες και το’ ξερα. Όσο τρώγαμε, ήρθε μήνυμα και μας ενημέρωναν ότι θα περνούσαν στις 4 τα ξημερώματα να μας πάρουν για τους καρχαρίες. Ήταν γροθιά στο στομάχι...
Το ταξί μας άφησε στο δωμάτιο, πληρώνοντας λίγο περισσότερα (3 ευρώ=30 ZAR), λόγω της ώρας. Απ’ ότι κατάλαβα, μετά τις 20:00 αλλάζει η τιμή. Ετοιμάσαμε την υποβρύχια φωτογραφική και τα ρούχα για το πρωί και πέσαμε για ύπνο.
Περί Ζιμπάμπουε:
Θέλω να σπαταλήσω λίγο χώρο, για να γράψω μερικά πράγματα για τη χώρα αυτή.
Η απόφαση να κάνει κάποιος το ταξίδι αυτό, είναι μεγάλη. Ιδίως όταν όλοι τον πυροβολούν με αρνητικές πληροφορίες, όπως γινόταν σε μας. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Φυσικά, δεν είναι ο παράδεισος από θέμα ασφάλειας. Όχι ότι νιώσαμε οποιαδήποτε στιγμή απειλούμενοι από κάτι ή κάποιον (εκτός του μεθυσμένου), αλλά δεν μπορώ να προτρέψω κάποιον να πάει, νομίζοντας πως είναι ο ιδανικός προορισμός από θέμα ασφάλειας. Φυσικά, αν κανείς διαβάσει τη λίστα με τις πιο επικίνδυνες χώρες στον κόσμο, δε θα δει γραμμένη τη Ζιμπάμπουε μέσα και πολύ σωστά συμβαίνει.
Με όσους συναναστραφήκαμε, μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι. Από ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, εστιατορίων, καταστημάτων, υπαλλήλους, απλούς ανθρώπους. Είναι άνθρωποι ιδιαίτερα ευγενικοί, φιλικοί, αγνοί και πάντα περισσεύει ένα χαμόγελο να σου δώσουν. Ακόμη κι αν δεν γίνεις πελάτης τους, ακόμη κι αν τους μιλήσεις άσχημα. Είναι άνθρωποι που μας χρειάζονται, χρειάζονται τον τουρισμό.
Μου έκανε τεράστια εντύπωση το πόσο εκπαιδευμένοι είναι στο θέμα ‘‘τουρισμός’’. Όλοι οι υπάλληλοι είναι άψογοι, ευγενέστατοι. Συστήνονται οι πάντες μόλις συναντήσουν τον πελάτη/τουρίστα, τον χαιρετούν, τον ρωτάνε αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι άλλο, αν, αν, χίλια αν.
Ήταν ένας τόπος που με κέρδισε 100%. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσοστού πηγαίνει στους ανθρώπους και το μικρότερο στο μέρος καθαυτό. Ένα ταξίδι που με κάνει περήφανο που το πραγματοποίησα, γιατί βγήκα –πάντα στον εαυτό μου- απόλυτα δικαιωμένος.
Κανονίσαμε τους όποιους λογαριασμούς μας στη ρεσεψιόν, πληρώνοντας και ένα τέλος ενός δολαρίου για κάθε μέρα, προαιρετικό, για κάποιους περιβαλλοντικούς σκοπούς. Γενικά, παντού υπήρχαν φυλλάδια και διαφημιστικά που είχαν να κάνουν με αυτό το θέμα.
Ο οδηγός του ταξί ήρθε λίγο νωρίτερα. Στη διαδρομή μας είπε πως έχει μόνο ένα παιδί, γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα και θέλει να το μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορεί. Το ταξί ήταν δικό του, δούλευε για τον εαυτό του και ήταν σε σχετικά καλή οικονομική κατάσταση σε σύγκριση με το μεγαλύτερο ποσοστό. Από διάφορες συζητήσεις που είχαμε και με άλλους κατοίκους, μάθαμε ότι οι περισσότεροι κάνουν πάνω από τέσσερα-πέντε παιδιά, πρώτον επειδή θεωρούν ότι ανεβαίνει το στάτους τους και δεύτερον, λόγω άγνοιας και ελλιπούς μόρφωσης. Όσοι μορφώνονται πράττουν διαφορετικά, προσπαθώντας να δώσουν μια καλύτερης ποιότητας ζωή από αυτή που οι ίδιοι έχουν.
Η τελευταία κλήση στο κινητό μου με τον αριθμό της Ζιμπάμπουε ήταν από τον Elajah. Αν και είχαμε χαιρετιστεί το προηγούμενο απόγευμα, πήρε τηλέφωνο να μας ευχηθεί ξανά. Είπε ότι χάρηκε πολύ που μας γνώρισε, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και καλή τύχη. Είναι πολύ συγκινητικό που έλαβα την κλήση αυτή από ένα άτομο που είχαμε γνωρίσει πριν ελάχιστες ημέρες και γνωρίσαμε λίγο. Εκτίμησα πολύ αυτήν την κίνησή του και δείχνει ότι είναι διαφορετικό πράγμα η φτώχεια και διαφορετικό η παιδεία και ο πολιτισμός και ότι δεν είναι υποχρεωτικά αλληλένδετα.
Ο τομέας αναχωρήσεων του αεροδρομίου είναι σκάλες ανώτερος από τις αφίξεις. Είναι σχεδόν ευρωπαϊκός. Ο τρόπος έκδοσης των καρτών επιβίβασης όμως, παραμένει πεπαλαιωμένος, διατηρώντας το χειρόγραφο στυλ.
Πήραμε τις κάρτες και μετά τον έλεγχο που περιελάμβανε βγάλσιμο παπουτσιών, περάσαμε στην αίθουσα αναμονής. Ήμασταν από τους πρώτους που φτάσαμε και ευτυχώς, γιατί μετά από λίγο δεν υπήρχε χώρος ούτε για καρφίτσα, όχι για να βρουν και κάθισμα όλοι. Δεν πειράζει όμως, πάλι οι περισσότεροι Κινέζοι ήταν. Ο χώρος αναμονής ήταν γεμάτος τεράστια κάδρα που απεικόνιζαν άγρια ζώα της χώρας (λες και δεν τα βλέπαμε τόσες μέρες). Να όμως που ένα ζευγάρι Κινέζων πήγαινε μπροστά από κάθε κάδρο και έβγαζε φωτογραφία με το κάθε ζώο. Πολύ γελοίο θέαμα.
Η πτήση αναχώρησε στην ώρα της, για καλή μας τύχη καθίσαμε στα καθίσματα της πρώτης θέσης, αλλά δυστυχώς αυτή η πτήση ήταν σχετικά μικρή για να το ευχαριστηθούμε. Φτάσαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ, περάσαμε από τον έλεγχο διαβατηρίων, μπήκε μια σφραγίδα και αλλάξαμε αεροσκάφος για το Κέιπ Τάουν. Κατά την αναμονή, τοποθετώ στο κινητό μου την κάρτα με τον αριθμό της Νότιας Αφρικής, που είχα αγοράσει στην στάση στο αεροδρόμιο, όταν πηγαίναμε προς Ζιμπάμπουε. Τηλεφωνώ στο γραφείο που είχαμε κλείσει την εκδρομή για το whitesharkcagedive(βουτιά στο κλουβί που απ’ έξω έχει καρχαρίες), δεν απαντούν και αφήνω μήνυμα στον τηλεφωνητή.
Μετά από ακόμα περίπου δύο ώρες πτήσης, βρεθήκαμε πάνω από την πόλη. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το πόσες πολλές πισίνες υπήρχαν, μου έκανε τεράστια εντύπωση. Αποβιβαστήκαμε, φορτωμένοι με τα εννιά κιλά σακίδια πλάτης, σηκώσαμε χρήματα από το πρώτο μηχάνημα αναλήψεων που βρήκαμε και πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο (ενοικιαζόμενο δωμάτιο), στην τιμή των 250 ZAR. Δεν κάναμε παζάρια, μόλις είχαμε φτάσει, δεν είχαμε όρεξη για τέτοια τώρα. Λαμβάνω γραπτό μήνυμα στο κινητό μου, από το γραφείο για την αυριανή εκδρομή και έγραφε πως θα με ενημέρωναν για την ώρα που θα περνούσαν να μας πάρουν από το δωμάτιο.
Η διαδρομή κρατάει κανένα τέταρτο, ευτυχώς γνωρίζει την οδό ο ταξιτζής και φτάνουμε τόσο γρήγορα στο διαμέρισμα, που ο ιδιοκτήτης ακόμη δεν είχε φτάσει. Μετά από δέκα λεπτά αναμονής, ήρθε ένας ευγενέστατος νέος με ένα κλασάτο αμάξι, μας έδωσε το κλειδί, μας έδειξε το διαμέρισμα, μας έδωσε μερικές γενικές πληροφορίες και έφυγε. Τον είχα ρωτήσει μόνο για το Σαββάτο, αν και είχαμε ενημερωθεί ότι πρέπει να κάνουμε τσεκ άουτ στις 11:00, αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα περισσότερο, αν δεν περίμενε άλλους πελάτες.
Κάναμε ένα μπανάκι, το δωμάτιο ήταν παραπάνω από πολύ καλό και βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο. Σταματήσαμε ένα ταξί κάνοντας σήμα με το χέρι, είπα στον οδηγό να ανάψει το ταξίμετρο γιατί ήταν σβηστό και μας άφησε στο Waterfront, πληρώνοντας το ασήμαντο ποσό των δύο ευρώ (20 ZAR).
Το V & AWaterfront (VictoriaandAlfredWaterfront), είναι το παλιό ιστορικό εργατικό λιμάνι. Εκεί βρίσκονται πολλές επιλογές αγορών και διασκέδασης γενικότερα. Είναι το πιο επισκέψιμο τουριστικό σημείο ολόκληρης της χώρας.
Το πρώτο που είδαμε ανοίγοντας την πόρτα του ταξί, είναι ένας τροχός (αυτός που έχουν στα λούνα παρκ) με μονόχρωμο ωραίο φωτισμό. Προχωρώντας, υπάρχουν διάφορα μουσικά συγκροτήματα που παίζουν μουσική στον πεζόδρομο και ένα γκρουπ ζογκλέρ που κάνουν διάφορα κόλπα με φωτιές, καρέκλες, σχοινιά κ.α. Ο κόσμος μου φάνηκε πολύ ήρεμος, χαλαρός και κομψός. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο που είχαμε δει σε διαφήμιση στο περιοδικό του αεροπλάνου, αναφερόταν ψηφισμένο ως το καλύτερο εστιατόριο για μπριζόλες στο Κέιπ και καθίσαμε, αφού δεν είχαμε χρόνο για ψάξιμο.
Ο καλόγουστα φωτισμένος τροχός στο V&A Waterfront
Τα πιάτα ήταν όντως αντίστοιχα των κριτικών που είχαμε διαβάσει, το σέρβις πολύ καλό και στον λογαριασμό είχε γίνει ένα λάθος. Μας είχαν χρεώσει κάποιους καφέδες που πήραν οι δύο κυρίες που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι. Πάνω στην ακύρωση των λογαριασμών, μας ρώτησαν από πού ήμασταν, μας έπρηξαν με πολλές πληροφορίες και μας ενημέρωσε η μία ότι είχε πάει παλιότερα –μαντέψτε που- στην Μύκονο, λες και το’ ξερα. Όσο τρώγαμε, ήρθε μήνυμα και μας ενημέρωναν ότι θα περνούσαν στις 4 τα ξημερώματα να μας πάρουν για τους καρχαρίες. Ήταν γροθιά στο στομάχι...
Το ταξί μας άφησε στο δωμάτιο, πληρώνοντας λίγο περισσότερα (3 ευρώ=30 ZAR), λόγω της ώρας. Απ’ ότι κατάλαβα, μετά τις 20:00 αλλάζει η τιμή. Ετοιμάσαμε την υποβρύχια φωτογραφική και τα ρούχα για το πρωί και πέσαμε για ύπνο.
Περί Ζιμπάμπουε:
Θέλω να σπαταλήσω λίγο χώρο, για να γράψω μερικά πράγματα για τη χώρα αυτή.
Η απόφαση να κάνει κάποιος το ταξίδι αυτό, είναι μεγάλη. Ιδίως όταν όλοι τον πυροβολούν με αρνητικές πληροφορίες, όπως γινόταν σε μας. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Φυσικά, δεν είναι ο παράδεισος από θέμα ασφάλειας. Όχι ότι νιώσαμε οποιαδήποτε στιγμή απειλούμενοι από κάτι ή κάποιον (εκτός του μεθυσμένου), αλλά δεν μπορώ να προτρέψω κάποιον να πάει, νομίζοντας πως είναι ο ιδανικός προορισμός από θέμα ασφάλειας. Φυσικά, αν κανείς διαβάσει τη λίστα με τις πιο επικίνδυνες χώρες στον κόσμο, δε θα δει γραμμένη τη Ζιμπάμπουε μέσα και πολύ σωστά συμβαίνει.
Με όσους συναναστραφήκαμε, μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι. Από ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, εστιατορίων, καταστημάτων, υπαλλήλους, απλούς ανθρώπους. Είναι άνθρωποι ιδιαίτερα ευγενικοί, φιλικοί, αγνοί και πάντα περισσεύει ένα χαμόγελο να σου δώσουν. Ακόμη κι αν δεν γίνεις πελάτης τους, ακόμη κι αν τους μιλήσεις άσχημα. Είναι άνθρωποι που μας χρειάζονται, χρειάζονται τον τουρισμό.
Μου έκανε τεράστια εντύπωση το πόσο εκπαιδευμένοι είναι στο θέμα ‘‘τουρισμός’’. Όλοι οι υπάλληλοι είναι άψογοι, ευγενέστατοι. Συστήνονται οι πάντες μόλις συναντήσουν τον πελάτη/τουρίστα, τον χαιρετούν, τον ρωτάνε αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι άλλο, αν, αν, χίλια αν.
Ήταν ένας τόπος που με κέρδισε 100%. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσοστού πηγαίνει στους ανθρώπους και το μικρότερο στο μέρος καθαυτό. Ένα ταξίδι που με κάνει περήφανο που το πραγματοποίησα, γιατί βγήκα –πάντα στον εαυτό μου- απόλυτα δικαιωμένος.
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
