Γενικά Διασχίζοντας τη Μαύρη Ήπειρο

[xenos]

go2dbeach κατι τετοια κανεις και μας ξεσηκωνεις,και καθε βραδυ στον υπνο μου φτιαχνω βαλιτσες και μιλαω με φυλαρχους σε ζουγκλες.
Υπαρχει γιατρος στο σαιτ για βαρια περιστατικα?

 

[varioAthens]

Αυτό λέω κι εγώ xenos....μ' αυτά που βλέπω όλο και "φουντώνει" μέσα μου η ιδέα για την Αφρική!

 

[go2dbeach]

Η αληθεια ειναι οτι περιμενα πως και πως το κομματι που αφορουσε τη Μοζαμβικη. Δεν ξερω πολυ μου αρεσει αυτη η χωρα και οσο διαβαζω γι'αυτην τοσο χειροτερα! Αυτη η αιωρα με τα μαξιλαρια μεσα στο νερο!!
Εγω ξερω οτι ολοι φιαχνουμε βαλιτσες στον υπνο μας , ο Gts θα ποσταρει λαιβ απο Μποτσουανα! Αν βρει καλυβα-ιντερνετ

 

[go2dbeach]

Διασχίζοντας την Μαύρη Ήπειρο Ζάμπια

Η περιπέτεια στη Μοζαμβίκη ταυτίστηκε με μια αναπάντεχη εξέγερση. Οι περιπετειώδεις μέρες που ακολουθούν στη Ζάμπια, έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη...

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΜΕΑΣ πηγη kathimerini.gr

Μετά τη Νότια Αφρική και τη Μοζαμβίκη η σύσταση και τα πλάνα της ομάδας χώρισαν. Εγώ θα πήγαινα στη Ζάμπια να βρω τον Μάρκο, έναν Ιταλό ερασμιακό φίλο, που τα τελευταία 2 - 3 χρόνια εθεωρείτο απ' όλους χαμένος σε μια σαβάνα της Ζάμπια, ενώ οι υπόλοιποι θα πήγαιναν για λίγες μέρες Αίγυπτο και μετά Αθήνα. Η περιπέτεια στη Ζάμπια ξεκίνησε ήδη απ' το αεροδρόμιο του Γιοχάνεσμπουργκ...
Εκεί διαπιστώνω πως κατά τη διάρκεια της «έξτρα» εβδομάδας στη Μοζαμβίκη όλα έχουν αλλάξει στη μικρή και φιλόξενη Δημοκρατία της Ζάμπια, και ενώ πριν μπορούσες να εκδώσεις τη βίζα κατά την άφιξή σου στο αεροδρόμιο της Λουσάκα, τώρα απαιτείται να έχεις πάρει από πριν τη βίζα σε πρεσβεία της Ζάμπια. Μετά τις αντεγκλήσεις στον πάγκο του τσεκ-ιν, ανασκουμπώνομαι για να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει και πόσα εν τέλει χρήματα πρόκειται να μου στοιχίσει αυτή η «μικρή» αναποδιά. Είναι μόλις 11 το πρωί και η επόμενη πτήση για Λουσάκα είναι στις 6 το απόγευμα... Ισως να υπάρχει μια ελπίδα για μια εξπρές έκδοση βίζας.
Τηλεφωνώ στην πρεσβεία και μου λένε πως μπορούν να κάνουν αυθημερόν έκδοση βίζας (κανονικά χρειάζεται 2 με 3 εργάσιμες μέρες και ήταν Παρασκευή), αρκεί να εμφανιζόμουν εκεί το αργότερο σε μισή ώρα με 2 φωτογραφίες διαβατηρίου. Ευτυχώς, είχα προνοήσει για μερικές φωτογραφίες, αλλά όταν ρώτησα τη διεύθυνση, μου απάντησαν πως η πρεσβεία της Ζάμπια στη Νότια Αφρική δεν είναι στο Γιοχάνεσμπουργκ, αλλά στην Πραιτώρια, μια άλλη πόλη μερικά χιλιόμετρα από το Γιοχάνεσμπουργκ! Πιεζόμενος από το χρόνο, «κλείνω» ένα ταξί για 60 ευρώ ώς την Πραιτώρια και πίσω (η απλή διαδρομή από το αεροδρόμιο του Γιοχάνεσμπουργκ μέχρι το κέντρο στοίχιζε 45 ευρώ το λιγότερο). Τελικά, δίνοντας σχεδόν διπλάσια λεφτά για τη βίζα και μόλις 20 - 30 ευρώ για την αλλαγή πτήσης, καταφέρνω να είμαι στο απογευματινό αεροπλάνο για Λουσάκα και σχεδόν να μην το πιστεύω!

 

[go2dbeach]

ΛΟΥΣΑΚΑ

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_1_24/03/2009_272392
Στο αεροδρόμιο της Λουσάκα με περίμενε ο Μάρκο και ήταν πραγματικά παράξενο να βλέπεις ένα οικείο πρόσωπο πλήρως εναρμονισμένο στις συνθήκες μιας άλλης ηπείρου. Ακόμα και τα αγγλικά του είχαν αφρικανοποιηθεί, είχαν κάτι από την προφορά των ρέγκε τραγουδιών. Απ' την άλλη, είναι ό,τι καλύτερο σε έναν τόπο τόσο μακρινό να σε ξεναγεί ένας άνθρωπος που ζει και εργάζεται εκεί. Ο Μάρκο δούλευε για μια ανθρωπιστική οργάνωση που είχε γραφεία σε όλη τη Ζάμπια και επικεντρωνόταν κυρίως στην αγροτική και περιφερειακή ανάπτυξη. Το δικό του πόστο ήταν κάτι σαν «τραπεζίτη των φτωχών» στο Τσικούνι, σε ένα μικροσκοπικό χωριό στο Νότο, όπου ήταν υπεύθυνος για την έκδοση μικρών δανείων (50 - 100 ευρώ), κυρίως σε μικροκαλλιεργητές που δεν είχαν καμία τύχη σε μεγάλους τραπεζικούς οργανισμούς.
Στη Λουσάκα καθίσαμε ουσιαστικά δύο μέρες γιατί, όπως τελικά συμβαίνει με τις περισσότερες αφρικανικές πρωτεύουσες, δεν υπάρχουν πολλά να επισκεφτείς: διοικητικά κτίρια, τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών, εμπορικά κέντρα, πολυκοσμία και σκόνη. Συμβολική στάση κάναμε στην Cairo road, έναν από τους κεντρικούς δρόμους της Λουσάκα, όπου περνούσε τμήμα του δρόμου που θα ένωνε το Κέιπ Τάουν με το Κάιρο, όνειρο του Cecil Rhodes, Αγγλου αποικιοκράτη που έδωσε και το αρχικό όνομα στην όλη περιοχή: Νότια Ροδεσία για τη Ζιμπάμπουε και Βόρεια Ροδεσία για τη Ζάμπια.
Το βράδυ βγήκαμε σε ένα «κοκτέιλ» μπαρ, στο οποίο δεν με άφηναν να μπω επειδή δεν ήμουν ντυμένος σύμφωνα με τις περιστάσεις, δηλαδή φορούσα ένα σαλβάρι ώς τη γάμπα και όχι ώς τον αστράγαλο, σε συνθήκες απίστευτης ζέστης και υγρασίας. Ευτυχώς, οι υπόλοιποι εθελοντές ήταν τακτικοί θαμώνες και μου επέτρεψαν εν τέλει να μπω αλλά μόνο στον κήπο, για να πληρώσω 10 ευρώ για ένα εξωτικό ποτό! Προφανώς το μπαρ ήταν αποκλειστικά για εμπόρους διαμαντιών και πολύτιμων λίθων.
ΤΣΙΚΟΥΝΙ

Την επόμενη μέρα φύγαμε για Τσικούνι, το μέρος όπου μένει ο Μάρκο, μερικές ώρες από τη Λουσάκα. Πήγαμε με αυτοκίνητο και η διαδρομή είχε πολλά να προσέξεις. Το πρώτο που θα τραβούσε την προσοχή σε οποιονδήποτε επισκέπτη είναι ένας απίστευτος ανταγωνισμός θρησκευτικής επιρροής. Κάθε 4 - 5 χιλιόμετρα ξεπηδούσαν εκκλησίες διαφόρων τύπων και μεγεθών από θρησκείες που ούτε ένας διδάκτωρ του πανεπιστημίου με εξειδίκευση στο αντικείμενο δεν θα γνώριζε. Το άλλο πραγματικά διασκεδαστικό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είναι ότι σχεδόν κάθε μαγαζί των κωμοπόλεων που διασχίζαμε είχε τεράστια και πολύ αστεία μότο: «No money no power - Grocery», «God first investment», «God gives - Mwatambwa Inv», «Reasonable shop - Take away» και πολλά άλλα.
Το Τσικούνι είναι ένα μικρό χωριό που αναπτύχθηκε από μια ιεραποστολή Ιησουιτών. Το 1905 ο Fr. Moreau εγκαταστάθηκε εδώ στο μισό της διαδρομής Λουσάκα - Λιβινγκστόουν και γύρω του δημιουργήθηκε μια ολόκληρη κοινότητα. Παρά το μικρό μέγεθός του, είναι γνωστό σε όλη σχεδόν τη Ζάμπια. Διαθέτει μια κλινική, ένα ραδιοφωνικό σταθμό, το Ράδιο Τσικούνι και το δικό του μουσικό φεστιβάλ -«Annual All Tonga Music Festival»- όπου μουσικοί και χιλιάδες οπαδοί της τοπικής μουσικής τόνγκα συνευρίσκονται κάθε χρόνο σε μια γιορτή αφρικανικής μουσικής.
Στις λίγες ημέρες που κάθισα εκεί, γνώρισα σχεδόν όλους τους κατοίκους του, την κοινότητα Ιησουιτών και τους Δανούς εθελοντές γιατρούς της κλινικής. Ηταν μια πραγματικά ωραία εμπειρία να σε χαιρετούν και να σε θυμούνται με το μικρό σου όνομα μέσα σε μόλις λίγες μέρες παραμονής.

 

[go2dbeach]

ΛΙΜΝΗ ΚΑΡΙΜΠΑ
Την Παρασκευή ξεκινήσαμε για τη λίμνη Καρίμπα, όπου θα πραγματοποιούνταν μια άτυπη συνάντηση όλων των Ιταλών εθελοντών της Ζάμπια ή όσων τέλος πάντων είχαν μια επαφή με εθελοντές από άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις. Η συνάντηση θα πραγματοποιούνταν σε ένα «lodge» στη λίμνη Καρίμπα, κοντά στα νότια σύνορα της Ζάμπια με τη Ζιμπάμπουε. Τι είναι το lodge;
Δύσκολο να το ορίσει κανείς, αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια μεγάλη έκταση απίστευτης φυσικής ομορφιάς, συνήθως δίπλα σε ποτάμια ή λίμνες, όπου μπορεί κανείς να διαλέξει μέσα από μια μεγάλη γκάμα καταλυμάτων που θα διαμείνει. Μπορείς, επίσης, να πας απλά με τη σκηνή σου πληρώνοντας 4 με 5 ευρώ και να απολαύσεις τις ανέσεις που προσφέρονται: εστιατόρια, μπαρ, τουαλέτες, ντους, αθλητικές εγκαταστάσεις με πισίνα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους. Τα ίδια lodges έχουν και ενοικιαζόμενα δωμάτια, όπου τα φθηνότερα ξεκινούν από 100 - 150 ευρώ ανά διανυκτέρευση, ενώ μπορούν να φτάσουν και τα 1.000 με 1.500 ευρώ σε εξαιρετικές περιπτώσεις (δεντρόσπιτα ή σπήλαια μεταμορφωμένα σε 5άστερα ξενοδοχεία ειδικά για αστέρες του Χόλιγουντ).
Η διαδρομή για τη λίμνη Καρίμπα ήταν πολύ όμορφη και εκτός από τα μικροσκοπικά χωριά με τις ψάθινες καλύβες που διασχίσαμε, σταματήσαμε πολλές φορές για να φωτογραφηθούμε με τα μπαομπάμπ. Τα μπαομπάμπ είναι δέντρα-θρύλος για την Αφρική, κυρίως για το σχήμα τους. Το ύψος τους μπορεί να φτάσει τα 30 μέτρα, η περιφέρειά τους μέχρι και 40 μέτρα, ενώ μυστήριο καλύπτει την ηλικία τους, αφού δεν σχηματίζουν ηλικιακά δαχτυλίδια στον κορμό τους όπως τα περισσότερα δέντρα. Με ραδιοχρονολόγηση (μέτρηση του άνθρακα 14) προέκυψε ότι μπορούν να ζήσουν μέχρι και μερικές χιλιάδες χρόνια!
Είναι πολύ εύκολο να εντοπίσει κανείς ένα μπαομπάμπ, αφού μοιάζουν με τεράστια δέντρα που ξερίζωσε κάποιος και τα ξαναφύτεψε ανάποδα. Πολλοί αφρικανικοί μύθοι έχουν δώσει εξήγηση σε αυτό το παράξενο σχήμα, όπως αυτός που λέει πως το μπαομπάμπ ήταν ένα από τα πρώτα δέντρα που εμφανίστηκαν στη Γη, μα όταν είδε πόσο ψηλοί ήταν οι φοίνικες, παραπονέθηκε στους θεούς να το κάνουν μεγαλύτερο. Ετσι κι έγινε, αλλά, όταν είδε το ανθισμένο «δέντρο της φωτιάς», ζήτησε και αυτό κατακόκκινα λουλούδια. Οι θεοί έκαναν και αυτήν τη μικρή τροποποίηση, αλλά, όταν το μπαομπάμπ ζήτησε καρπούς σαν της συκιάς, δεν άντεξαν, το ξερίζωσαν και το φύτεψαν ανάποδα για να βρουν την ησυχία τους!

Στο lodge στη λίμνη Καρίμπα φτάσαμε σχεδόν τελευταίοι, αν και απείχαμε μόνο 4 - 5 ώρες από εκεί, ενώ άλλοι είχαν έρθει νωρίτερα μετά από ταξίδι 16 ωρών. Ηταν όλοι τους Ιταλοί, συμπεριλαμβανομένης και μιας απ' τις ιδιοκτήτριες του lodge, οπότε ξεκίνησε ένας άτυπος συναγωνισμός «μεσογειακότητας».
Ποιος άργησε πραγματικά πιο πολύ, ποιος είχε καταφέρει να βρει το πραγματικό ιταλικό τυρί για τη μπολονέζ, το κατάλληλο ιταλικό κρασί γι' αυτήν τη σάλτσα, ενώ η τηλεόραση έπαιζε καθ' όλη τη διάρκεια του τριημέρου ιταλικό πρωτάθλημα μέσω δορυφόρου. Ολα αυτά σε ένα μέρος όπου η Ρώμη φάνταζε πιο μακριά και από την Ανταρκτική! Το τριήμερο κύλησε σε αυτούς τους ρυθμούς πάνω-κάτω, ενώ η λίμνη, αν και σαγηνευτική, ήταν μόνο για φωτογραφίες, αφού πολύ κοντά είχε εκτροφείο κροκοδείλων, μερικοί εκ των οποίων μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και τα 3 μέτρα μήκος.

 

[go2dbeach]

ΛΙΒΙΝΓΚΣΤΟΟΥΝ, ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ, ΦΑΡΑΓΓΙ ΖΑΜΒΕΖΗ
Τη Δευτέρα χώρισαν οι δρόμοι μας και ενωθήκαμε με αυτούς που μένουν ακόμα πιο νότια, στο Λιβινγκστόουν. Το Λιβινγκστόουν είναι μία από τις πιο γνωστές περιοχές της Αφρικής, γιατί είναι σε απόσταση αναπνοής από ένα από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα του πλανήτη: τους καταρράκτες της Βικτώριας. Ο Ντέιβιντ Λιβινγκστόουν ήταν ο πρώτος Δυτικός εξερευνητής που αντίκρισε αυτό το θέαμα και γρήγορα συνειδητοποίησε τη στρατηγική σημασία της τοποθεσίας. Θεωρείται ίσως ο «πατέρας» των εξερευνητών της Αφρικής και η φήμη του γιγαντώθηκε στον δυτικό κόσμο όχι μόνο εξαιτίας των ανακαλύψεών του, αλλά και των τολμηρών εγχειρημάτων του: προσπάθησε να διασχίσει τον ποταμό Ζαμβέζη, ενώ εμμονή του ήταν η ανακάλυψη των πηγών του Νείλου.
Σήμερα, το Λιβινγκστόουν είναι μία από τις πιο τουριστικά αναπτυγμένες περιοχές της Αφρικής, αφού προσφέρει απίστευτη ποικιλία δυνατοτήτων: σαφάρι στο εθνικό πάρκο του Mosi-oa-Tunya, επίσκεψη στους καταρράκτες της Βικτώριας, εξερεύνηση στο φαράγγι του Μπατόκα και πολλές εκδρομές στις περιοχές γύρω από το φαράγγι του Ζαμβέζη.
Η επίσκεψη στους καταρράκτες της Βικτώριας ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ολα έδειχναν πως πρόκειται για μια απλή περιήγηση, αλλά, όταν πλησιάσαμε με το αυτοκίνητο στην περιοχή, είδαμε ένα τεράστιο άσπρο σύννεφο να καλύπτει τα πάντα, το οποίο, όπως μας εξήγησαν, δεν πρόκειται για σύννεφο αλλά για νερό που αιωρείται στον αέρα μετά την πτώση του από τον καταρράκτη! Πλησιάζοντας στο σημείο υπήρχαν πολλοί πάγκοι με χειροποίητα σουβενίρ και αδιάβροχα προς ενοικίαση. Το θεωρήσαμε ως μια τουριστική προσέγγιση και συνεχίσαμε τολμηρά προς τον καταρράκτη έχοντας ως πρότυπο τον Λιβινγκστόουν.
Το αποτέλεσμα ήταν μια πανωλεθρία! Καταλήξαμε να τρέχουμε πάνω-κάτω στη γέφυρα που στέκει απέναντι από τον καταρράκτη, λουσμένοι από μια βροχή που ερχόταν με απίστευτη σφοδρότητα από όλες τις κατευθύνσεις. Στα περισσότερα σημεία οριακά μπορούσες να ανοίξεις τα μάτια σου, όχι για να θαυμάσεις αυτό το θαύμα της φύσης, αλλά για να δεις πού θα πατήσεις. Στην έξοδο οι μικροπωλητές γελούσαν με το χάλι μας, αλλά τελικά μας έδωσαν ένα χεράκι να σουλουπωθούμε.
Τις επόμενες μέρες επιδοθήκαμε σε μια υπερ-δοσολογία αδρεναλίνης. Λόγω της θέσης και της μορφολογίας του εδάφους, στην περιοχή έχει αναπτυχθεί ένα είδος παράξενου τουρισμού, όπου μπορείς να δοκιμάσεις, αν όχι να ξεπεράσεις, τα όριά σου στον τρόμο. Πιο συγκεκριμένα, έχουν στηθεί γύρω από το φαράγγι του Ζαμβέζη διάφορα παιχνίδια δράσης και πληρώνοντας περίπου 100 δολάρια μπορείς να παίζεις για μία ολόκληρη ημέρα με την αδρεναλίνη σου, ενώ, αν τα καταφέρεις και εντοπίσεις το στομάχι σου, μπορείς να απολαύσεις ένα δωρεάν γεύμα. Ποια ήταν αυτά τα «παιχνίδια»;
Το πρόγραμμα ξεκινούσε με ένα απλό ραπέλ (κατάβαση), όπου κατεβαίνεις το φαράγγι δεμένος με αναρριχητικά σκοινιά. Αυτό ήταν σχετικά βατό, ακόμα και γι' αυτούς που δεν είναι μυημένοι με την αναρρίχηση, αφού υπάρχει αρκετός κόσμος πάνω και κάτω που σε βοηθάει. Σε δεύτερη φάση, όμως, σε δένουν κάπως περίεργα και σου ζητάνε να κάνεις ανάποδο ραπέλ, κατά το οποίο δεν κοιτάς το βράχο καθώς κατεβαίνεις, αλλά τον γκρεμό! Στην ουσία περπατάς κάθετα το βράχο του φαραγγιού, με φορά προς τα κάτω, κρεμάμενος από ένα σχοινί. Αφού το καταφέραμε και αυτό, μπήκαμε στο κυρίως πιάτο, το «flying fox».
Είχα δει παλιότερα αυτό το ευχάριστο παιχνίδι κατά το οποίο ένα τεντωμένο συρματόσχοινο είναι εφοδιασμένο με μια τροχαλία. Η τροχαλία είναι εφοδιασμένη με χερούλια και, παίρνοντας φόρα, μπορείς να «πετάξεις» από τη μία άκρη του συρματόσχοινου στην άλλη κρεμάμενος από τα χερούλια της τροχαλίας. Εδώ, όμως, οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν ελαφρώς παραλλαγμένοι: το συρματόσχοινο διέσχιζε απ' άκρη σ' άκρη το φαράγγι του Ζαμβέζη σε ύψος 70 μέτρων και η τροχαλία ήταν συνδεδεμένη με ορειβατικό σχοινί σφιχτά στην πλάτη σου. Ετσι πρακτικά, έπαιρνες φόρα και πηδούσες με τα μούτρα στο φαράγγι, δηλαδή στο κενό, και με τη βοήθεια του βάρους σου η τροχαλία σε πήγαινε σχεδόν ώς την άλλη άκρη του φαραγγιού. Μετά από αυτό το σοκ σταματήσαμε για μεσημεριανό, αλλά προφανώς αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Το κυρίως γεύμα άκουγε στο όνομα «gorge swinging» και, όπως μαρτυρεί και το όνομά του, κάνεις κούνια αιωρούμενος μες στο φαράγγι. Το σενάριο μοιάζει με το flying fox, αλλά έχει αισθητά πιο έντονες παρενέργειες. Ενα τεντωμένο συρματόσχοινο διασχίζει το φαράγγι και ένα ορειβατικό σχοινί περίπου 40 μέτρων σε συνδέει μέσω τροχαλίας με το συρματόσχοινο. Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού και παρά τη σταθερή άρνηση του εγκεφάλου σου, κάνεις ένα βήμα και πέφτεις με ελεύθερη πτώση στο κενό. Οταν τεντώσει το σχοινί που σε κρατάει, τότε η τροχαλία κινείται προς το κέντρο του συρματόσχοινου όπου κολλάει, με αποτέλεσμα να αιωρείσαι με ένα σκοινί στο κέντρο του φαραγγιού.
Το απόγευμα γυρίσαμε στο Λιβινγκστόουν με ανάμεικτα συναισθήματα. Ηταν αλήθεια ότι το είχαμε χαρεί παρά πολύ - τώρα που είχε τελειώσει! Το πρόβλημα όμως ήταν ότι είχαμε υποσχεθεί ότι θα πραγματοποιούσαμε και το μπάντζι τζάμπινγκ από τους καταρράκτες της Βικτώριας. Είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα μπάντζι τζάμπινγκ στον πλανήτη και κάτω από την πίεση τού «μάλλον δεν θα ξανάρθουμε ποτέ εδώ», την άλλη μέρα το πρωί πήραμε ξανά το δρόμο για τους καταρράκτες.

Η όλη διαδικασία φαινόταν κάπως περίεργη, γιατί το μπάντζι τζάμπινγκ πραγματοποιούνταν από τη γέφυρα που συνδέει τη Ζιμπάμπουε με τη Ζάμπια και πρακτικά δεν ανήκε σε καμία χώρα, αφού ήταν ανάμεσα στα δύο τελωνεία. Τελικά, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Στο τελωνείο της Ζάμπια, όταν μας είδαν, μας ρώτησαν «μπάντζι τζάμπινγκ;» και εμείς γνέψαμε «ναι», ο υπάλληλος έκοψε και σφράγισε μερικά χαρτάκια από ένα παλιό τετράδιο και μας τα έδωσε.
Ο δρόμος ήταν ανοικτός, δώσαμε 105 δολάρια και σε λιγότερο από μισή ώρα ξεκινήσαμε. Η αλήθεια ήταν ότι η εμπειρία δεν ήταν τόσο τρομακτική, ιδίως μετά τις εμπειρίες της πρώτης ημέρας. Απεναντίας, ήταν μια πιο ευχάριστη πτήση και οι διοργανωτές την έκαναν ακόμα πιο ευχάριστη.
Μετά από τόσο έντονη δόση αδρεναλίνης για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, το μεσημέρι επισκεφτήκαμε το «Λιβινγκστόουν Ρουαγιάλ», ένα από τα πιο κλασικά ξενοδοχεία της περιοχής, που είχε την εξής μοναδικότητα: ήταν χτισμένο στις όχθες του Ζαμβέζη, λίγα μόλις μέτρα από το σημείο του καταρράκτη. Η θέα είναι πραγματικά συγκλονιστική (όσο και οι τιμές διαμονής σε αυτό), αλλά ένα ποτό στον κήπο σίγουρα άξιζε τα λεφτά του. Αν και ακουγόταν ο εκκωφαντικός θόρυβος των νερών, ήταν ό,τι πιο ήρεμο είχαμε κάνει τις τελευταίες μέρες.
Το τελευταίο βράδυ το περάσαμε παρακολουθώντας Τσάμπιονς Λιγκ σ' ένα από τα ποδοσφαιρικά στέκια στο Λιβινγκστόουν. Ολοι οι Ιταλοί εθελοντές από τη μία και όλοι οι ντόπιοι από την άλλη, οι οποίοι υποστήριζαν με περίσσιο πάθος μόνο τις αγγλικές ομάδες. Ηταν μια σκηνή άκρως σουρεαλιστική, που ήρθε και συμπλήρωσε αυτό που έλειπε από τις προηγούμενες μέρες... την ηρεμία!
Την άλλη μέρα, ο Μάρκο έφυγε με τους υπόλοιπους εθελοντές του Βορρά και εγώ ετοίμασα τις βαλίτσες για τον επόμενο σταθμό: την Μποτσουάνα.

πηγη:kathimerini.gr

 

[GTS]

Καλά το πάμε......υπάρχουν και πιο απλά πραγματάκια να κάνεις στους καταρράκτες πάντως

 

[varioAthens]

Αχ βρε go2dbeach! Εκεί που πάω να ξεχαστώ, έρχεσαι εσύ και μου ανάβεις φωτιές!

 

[go2dbeach]

Καλά το πάμε......υπάρχουν και πιο απλά πραγματάκια να κάνεις στους καταρράκτες πάντως

Ναι , οπως απλα να ξαπλωσεις σαν τον τυπο της φωτο
Εδω που τα λεμε ενα gorge swinging επιβαλεται να το κανεις αν φτασεις μεχρι εκει!
Κοιτα να δεις που αρχισε και μου αρεσει η ιδεα ενος τετοιου ταξιδιου!

 

[turms]

αν δεν κανω λαθος η Μοζαμβικη τελευταιο καιρο εχει εσωτερικα προβληματα...ή οχι;;;

 

[go2dbeach]

αν δεν κανω λαθος η Μοζαμβικη τελευταιο καιρο εχει εσωτερικα προβληματα...ή οχι;;;

Ο εμφυλιος εχει τελειωσει εδω και χρονια απο οσο ξερω..δεν εχω ακουσει κατι τελευταια.
Μονο οτι ειχε συμπεριληφθει στις πιο ελκυστικες χωρες για επισκεψη απο αποψη φυσης , diving ,σαφαρι και παραλιων βεβαιως βεβαιως! http://ezinearticles.com/?Mozambiqu...Most-Attractive-Place-for-Tourists&id=1047730