MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 246
- Likes
- 1.723
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Περιεχόμενα
Συνεχίζω λοιπόν, γιατί ακόμα δε σας έχω πει τίποτα!
Υπάρχουν 2 επιλογές για την επιβίβαση:
1) από την πόλη Zouerat, όπου βρίσκονται τα ορυχεία, το τρένο αναχωρεί στις 12.00μ.μ περίπου και η διαδρομή διαρκεί 18+ ώρες
2) από το χωριό Choum, με αναχώρηση στις 15.00, ή 17.00, ή 20.00 ή ένας Θεός ξέρει πότε, και η διαδρομή διαρκεί 12 ώρες
Εγώ επέλεξα να επιβιβαστώ από το Choum, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μείνω μια βραδιά στη Zouerat ώστε να προλάβω το τρένο της επόμενης ημέρας. Επειδή είχα χάσει ήδη 2 ημέρες στα λεωφορεία του νότου και ήμουν και εντελώς μόνη, δεν ήθελα να πάει πίσω το πρόγραμμά μου για 3η ημέρα χωρίς σοβαρό λόγο.
Έφτασα λοιπόν στην πόλη Atar νωρίς το πρωϊ με shared taxi από την αρχαία πόλη Chinguetti, και από εκεί στο Choum με το πρώτο λεωφορείο. Πλήρωσα διπλή ταρίφα (400um) για να κάνουν στάση στο χωριό, εφόσον το λεωφορείο πήγαινε κατευθείαν στη Zouerat. Δυστυχώς την ακριβή ώρα που αναχωρεί το τρένο από Zouerat δε τη γνωρίζει κανένας, οπότε δε ρίσκαρα να πάω εκεί και το τρένο να έχει φύγει.
Στο Choum πέρασα πάρα πολλές ώρες περιμένοντας. Όποιον και να ρωτούσα, ο καθένας μου έλεγε και διαφορετική ώρα άφιξης. Η πιο ασφαλής λύση τελικά, ήταν για ακόμα μία φορά η στρατονομία. Στη Μαυριτανία, η αστυνομία του στρατού ελέγχει όλη τη χώρα και εκτελεί και χρέη πολιτικής αστυνομίας εκτός των πόλεων. Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί-στρατονόμοι με βοήθησαν πάρα πολλές φορές σε όλο το ταξίδι. Οπότε τους έψαξα για ακόμα μία φορά, για να με βοηθήσουν με το δρομολόγιο του τρένου. Οι άνθρωποι ήταν εξυπηρετικότατοι, κάλεσαν κατευθείαν τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Zouerat και μάλιστα, με βοήθησαν και με τα πράγματα την ώρα της επιβίβασης.
Το τρένο έφτασε στις 20.00 το βράδυ, στερώντας μου τη χαρά να απολαύσω ένα ακόμα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τη Σαχάρα, αφού είχε ήδη πέσει το σκοτάδι.
Εκεί πάνω είσαι λαθραίος, και το γνωρίζουν όλοι! Δεν πληρώνεις φυσικά εισιτήριο εάν ταξιδέψεις πάνω στα βαγόνια με το σίδηρο, παρά μόνο εάν επιβιβαστείς στο τελευταίο βαγόνι που είναι επιβατικό. Παρόλ’αυτά, ούτε οι αστυνομικοί, ούτε κανένας άλλος δημιουργεί προβλήματα στους λαθραίους επιβάτες. Όταν μάλιστα με ρώτησαν γιατί θέλω να ταξιδέψω με αυτό τον τρόπο, έσκασαν στα γέλια με την απάντηση μου. Με βοήθησαν λοιπόν να σκαρφαλώσω σ’ένα βαγόνι που δεν είχε σκαλιά, με βοήθησαν με τη βαλίτσα και τα άλλα πράγματα που κουβαλούσα, και μου προσέφεραν και 2 μπουκάλια νερό για το βράδυ!!! Ήταν υπέροχοι!
Αναχωρήσαμε ένα τέταρτο περίπου αργότερα. Οι αστυνομικοί και οι υπόλοιποι ντόπιοι που ήρθαν να αποχαιρετήσουν τη μοναδική τουρίστρια εκείνο το βράδυ, μου κουνούσαν το χέρι γελώντας και φωνάζοντας “bon voyage”! Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι βρισκόμουν ολομόναχη, μέσα σε ένα τεράστιο βαγόνι γεμάτο μέχρι πάνω με σκόνη σιδήρου, χωρίς ίχνος ψυχής τριγύρω. Ο οδηγός βρισκόταν 4 βαγόνια πιο μπροστά, και από όσο μπορούσα να διακρίνω μέσα στα σκοτάδια, δεν υπήρχε κανένας άλλος επιβάτης εκτός από μένα! Ψέματα δε θα πω, πανικοβλήθηκα λίγο: τι θα γινόταν εάν πάθαινα κάτι το βράδυ; ποιός θα με βοηθούσε; που θα με έβρισκαν;
Ευτυχώς σε δευτερόλεπτα συνήλθα: «τόσοι το έχουν κάνει, γιατί να πάθω εγώ κάτι;»
Τακτοποίησα λοιπόν όσο μπορούσα καλύτερα τη βαλίτσα και τον σάκο μου στη μέση του βαγονιού, ώστε να μπορώ να πάρω από μέσα φαγώσιμα ή ότι άλλο χρειαζόμουν χωρίς να μετακινηθώ. Έβγαλα το μικρό στρωματάκι που κουβαλούσα μαζί μου σε όλο το ταξίδι, ξάπλωσα πάνω στο σίδηρο και κοίταξα τον ουρανό....ο γαλαξίας φαινόταν πεντακάθαρα, εμείς διασχίζαμε την έρημο Σαχάρα και ένα ζεστό αεράκι φυσούσε κάνοντας τη βραδιά πραγματικά υπέροχη!
Η συνέχεια όμως δεν ήταν και τόσο ονειρεμένη. Το λοφάκι του σιδήρου στο βαγόνι μου ήταν σχεδόν κατακόρυφο, και δεν μπορούσα να βολευτώ με τίποτα. Κάποια στιγμή που με πήρε ο ύπνος, ξεκίνησε να βρέχει. Φόρεσα το αδιάβροχό μου, αλλά μετά άρχισε να φυσάει. Από κάποια ώρα και μετά το τρένο άρχισε να τρέχει, έβρεχε συνεχώς και η θερμοκρασία έπεσε απότομα λόγω του δυνατού αέρα. Οι υπόλοιπες ώρες ήταν βασανιστικές και απλά περίμενα να φτάσουμε στον προορισμό μας ή έστω να αρχίσει να ξημερώνει.
(μη φύγετε, έχει κι άλλο...)
Υπάρχουν 2 επιλογές για την επιβίβαση:
1) από την πόλη Zouerat, όπου βρίσκονται τα ορυχεία, το τρένο αναχωρεί στις 12.00μ.μ περίπου και η διαδρομή διαρκεί 18+ ώρες
2) από το χωριό Choum, με αναχώρηση στις 15.00, ή 17.00, ή 20.00 ή ένας Θεός ξέρει πότε, και η διαδρομή διαρκεί 12 ώρες
Εγώ επέλεξα να επιβιβαστώ από το Choum, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μείνω μια βραδιά στη Zouerat ώστε να προλάβω το τρένο της επόμενης ημέρας. Επειδή είχα χάσει ήδη 2 ημέρες στα λεωφορεία του νότου και ήμουν και εντελώς μόνη, δεν ήθελα να πάει πίσω το πρόγραμμά μου για 3η ημέρα χωρίς σοβαρό λόγο.
Έφτασα λοιπόν στην πόλη Atar νωρίς το πρωϊ με shared taxi από την αρχαία πόλη Chinguetti, και από εκεί στο Choum με το πρώτο λεωφορείο. Πλήρωσα διπλή ταρίφα (400um) για να κάνουν στάση στο χωριό, εφόσον το λεωφορείο πήγαινε κατευθείαν στη Zouerat. Δυστυχώς την ακριβή ώρα που αναχωρεί το τρένο από Zouerat δε τη γνωρίζει κανένας, οπότε δε ρίσκαρα να πάω εκεί και το τρένο να έχει φύγει.
Στο Choum πέρασα πάρα πολλές ώρες περιμένοντας. Όποιον και να ρωτούσα, ο καθένας μου έλεγε και διαφορετική ώρα άφιξης. Η πιο ασφαλής λύση τελικά, ήταν για ακόμα μία φορά η στρατονομία. Στη Μαυριτανία, η αστυνομία του στρατού ελέγχει όλη τη χώρα και εκτελεί και χρέη πολιτικής αστυνομίας εκτός των πόλεων. Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί-στρατονόμοι με βοήθησαν πάρα πολλές φορές σε όλο το ταξίδι. Οπότε τους έψαξα για ακόμα μία φορά, για να με βοηθήσουν με το δρομολόγιο του τρένου. Οι άνθρωποι ήταν εξυπηρετικότατοι, κάλεσαν κατευθείαν τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Zouerat και μάλιστα, με βοήθησαν και με τα πράγματα την ώρα της επιβίβασης.
Το τρένο έφτασε στις 20.00 το βράδυ, στερώντας μου τη χαρά να απολαύσω ένα ακόμα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τη Σαχάρα, αφού είχε ήδη πέσει το σκοτάδι.
Εκεί πάνω είσαι λαθραίος, και το γνωρίζουν όλοι! Δεν πληρώνεις φυσικά εισιτήριο εάν ταξιδέψεις πάνω στα βαγόνια με το σίδηρο, παρά μόνο εάν επιβιβαστείς στο τελευταίο βαγόνι που είναι επιβατικό. Παρόλ’αυτά, ούτε οι αστυνομικοί, ούτε κανένας άλλος δημιουργεί προβλήματα στους λαθραίους επιβάτες. Όταν μάλιστα με ρώτησαν γιατί θέλω να ταξιδέψω με αυτό τον τρόπο, έσκασαν στα γέλια με την απάντηση μου. Με βοήθησαν λοιπόν να σκαρφαλώσω σ’ένα βαγόνι που δεν είχε σκαλιά, με βοήθησαν με τη βαλίτσα και τα άλλα πράγματα που κουβαλούσα, και μου προσέφεραν και 2 μπουκάλια νερό για το βράδυ!!! Ήταν υπέροχοι!
Αναχωρήσαμε ένα τέταρτο περίπου αργότερα. Οι αστυνομικοί και οι υπόλοιποι ντόπιοι που ήρθαν να αποχαιρετήσουν τη μοναδική τουρίστρια εκείνο το βράδυ, μου κουνούσαν το χέρι γελώντας και φωνάζοντας “bon voyage”! Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι βρισκόμουν ολομόναχη, μέσα σε ένα τεράστιο βαγόνι γεμάτο μέχρι πάνω με σκόνη σιδήρου, χωρίς ίχνος ψυχής τριγύρω. Ο οδηγός βρισκόταν 4 βαγόνια πιο μπροστά, και από όσο μπορούσα να διακρίνω μέσα στα σκοτάδια, δεν υπήρχε κανένας άλλος επιβάτης εκτός από μένα! Ψέματα δε θα πω, πανικοβλήθηκα λίγο: τι θα γινόταν εάν πάθαινα κάτι το βράδυ; ποιός θα με βοηθούσε; που θα με έβρισκαν;
Ευτυχώς σε δευτερόλεπτα συνήλθα: «τόσοι το έχουν κάνει, γιατί να πάθω εγώ κάτι;»
Τακτοποίησα λοιπόν όσο μπορούσα καλύτερα τη βαλίτσα και τον σάκο μου στη μέση του βαγονιού, ώστε να μπορώ να πάρω από μέσα φαγώσιμα ή ότι άλλο χρειαζόμουν χωρίς να μετακινηθώ. Έβγαλα το μικρό στρωματάκι που κουβαλούσα μαζί μου σε όλο το ταξίδι, ξάπλωσα πάνω στο σίδηρο και κοίταξα τον ουρανό....ο γαλαξίας φαινόταν πεντακάθαρα, εμείς διασχίζαμε την έρημο Σαχάρα και ένα ζεστό αεράκι φυσούσε κάνοντας τη βραδιά πραγματικά υπέροχη!
Η συνέχεια όμως δεν ήταν και τόσο ονειρεμένη. Το λοφάκι του σιδήρου στο βαγόνι μου ήταν σχεδόν κατακόρυφο, και δεν μπορούσα να βολευτώ με τίποτα. Κάποια στιγμή που με πήρε ο ύπνος, ξεκίνησε να βρέχει. Φόρεσα το αδιάβροχό μου, αλλά μετά άρχισε να φυσάει. Από κάποια ώρα και μετά το τρένο άρχισε να τρέχει, έβρεχε συνεχώς και η θερμοκρασία έπεσε απότομα λόγω του δυνατού αέρα. Οι υπόλοιπες ώρες ήταν βασανιστικές και απλά περίμενα να φτάσουμε στον προορισμό μας ή έστω να αρχίσει να ξημερώνει.
(μη φύγετε, έχει κι άλλο...)
Last edited:
