dbalats
Member
- Μηνύματα
- 152
- Likes
- 1.521
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ. ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ UREKA ΣΤΟ ΝΟΤΟ
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για το νότιο τμήμα του νησιού με τον άλλο οδηγό που είχαμε κλείσει, τον Augustin. Ευτυχώς ήταν εξαιρετικός οδηγός, υπεύθυνος και αξιόπιστος, με ένα ωραίο τζιπ 4x4 και πολύ καλή γνώση των αγγλικών, τι άλλο να ζητήσει κανείς. Aρχικά ακολουθήσαμε την ίδια χθεσινή πορεία μέχρι την Luba, αλλά από εκεί πήραμε έναν στενό δρόμο προς το νότο. Το νότιο τμήμα του Bioko καλύπτεται από πυκνή ζούγκλα, η οποία φθάνει μέχρι την ακτή. Πολλά ποτάμια εκβάλουν στην παραλία σχηματίζοντας μικρούς καταρράκτες και λιμνούλες, διαμορφώνοντας ένα τοπίο μοναδικό. Έτσι φθάσαμε στο χωριό San Antonio de Ureca, το οποίο κατοικείται αποκλειστικά από Bubi, και στον έλεγχο της αστυνομίας χρειάστηκε ο Augustin να δείξει τις άδειες που μας είχε βγάλει από το Υπουργείο, συνοδευόμενες φυσικά από το αφρικανικό tip. Όλη αυτή η περιοχή που αποκαλείται Ureka είναι ένα από τα πιο βροχερά μέρη στον κόσμο, και σίγουρα το πιο βροχερό μέρος στην Αφρική, ανεξαρτήτως εποχής. Ωστόσο, όταν επισκεφθήκαμε την τοποθεσία αυτή, ήμασταν πολύ τυχεροί που ο καιρός ήταν καλός. Μόλις αντικρίσαμε την νότια παραλία, που ονομάζεται Moaba και είναι πολύ κοντά στο χωριό, αφήσαμε το τζιπ και προχωρήσαμε.
Από τη στιγμή που θα βγεις από το αυτοκίνητο και θα δεις τον πρώτο καταρράκτη να πέφτει στον γκρεμό μέχρι να κολυμπήσεις κάτω από έναν άλλο καταρράκτη βαθιά μέσα στη ζούγκλα, ξέρεις ότι βρίσκεσαι κάπου ξεχωριστά. Βλέποντας αυτόν τον πρώτο καταρράκτη ίσως αναρωτηθείς αν θα έπρεπε να κάνεις τον κόπο να προχωρήσεις περισσότερο ή θα μπορούσες να περάσεις τη μέρα σου ακριβώς εκεί, όπως κάνουν οι ντόπιοι, στην παραλία. Ή να κάνεις μια βόλτα στην παραλία Moaba, μια μεγάλη, ανέγγιχτη παραλία, με περίπου 20 χιλιόμετρα μόνο νερό και άμμο, μια παραλία με μαύρη ηφαιστειακή άμμο, με το πυκνό τροπικό δάσος να ξεκινάει αμέσως στο τελείωμά της. Ο πρώτος καταρράκτης που είδαμε μπροστά μας, έπεφτε σχηματίζοντας μια λιμνούλα. Για να προχωρήσουμε, έπρεπε να βουτήξουμε στο νερό, αλλά ευτυχώς δεν ήταν πολύ βαθύ, έφτανε μέχρι τα γόνατα. Αποφασίσαμε να μην κολυμπήσουμε εδώ, αλλά σε επόμενο σημείο. Συνεχίσαμε περπατώντας πάνω στην παρθένα σκούρα αμμουδιά, διασχίζοντας μικρότερα ποταμάκια κατά την διαδρομή μας αυτή. Λίγα μέτρα πιο πέρα βλέπαμε την αδιαπέραστη ζούγκλα του νότιου νησιού. Έτσι, σε καμιά ώρα φθάσαμε στον δεύτερο καταρράκτη, που κρυμμένος στη ζούγκλα, χύνεται σε μια λιμνούλα σαν πισίνα. Αντίθετα από τον ωκεανό που δεν σε ελκύει για κολύμπι, λόγω των κυμάτων, η λιμνούλα αυτή φαινόταν ιδανική για κολύμπι και ψάρεμα. Αυτή τη φορά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε, και πέσαμε για κολύμπι, που ήταν υπέροχο. Το κρύο νερό δεν μας ενόχλησε καθόλου, μετά την τόση ζέστη της διαδρομής. Αν προχωρήσεις και άλλο κατά μήκος της παραλίας Moaba, θα συναντήσεις και τρίτο καταρράκτη και αργότερα και τέταρτο, αλλά επειδή το τοπίο είναι παρόμοιο, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, αφού μας περίμεναν και άλλα αξιοθέατα. Στην επιστροφή το επίπεδο της λιμνούλας του πρώτου καταρράκτη είχε ανέβει, μάλλον λόγω παλίρροιας, και έτσι αντί για τα γόνατα μας έφτασε μέχρι την μέση. Το χειρότερο ήταν ότι υπήρχε και κάποιο ρεύμα που σε μετακινούσε και σε συνδυασμό με την παλίρροια θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο, αλλά τελικά δεν διατρέξαμε κάποιο κίνδυνο. Σε όλη αυτή την διαδρομή ο Augustin συμμετείχε ενεργά, και το διασκέδαζε και αυτός.
Η παραλία της Moaba και ο πρώτος καταρράκτης
Ο δεύτερος καταρράκτης και η επιστροφή
Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, πάλι από την δυτική πλευρά. Συχνά συναντάμε υπαίθριους πάγκους με παγκολίνους, αντιλόπες και άλλα άγρια ζώα για πούλημα. Ο επόμενος προορισμός μας είναι το Pico Basilé στα 3.000 μέτρα, το ψηλότερο βουνό της Ισημερινής Γουινέας. Περιβάλλεται από το πυκνά δασωμένο Eθνικό Πάρκο του Pico Basilé. Ένας δρόμος ελίσσεται αργά προς την κορυφή και χρειάζεται σχεδόν μία ώρα για να φθάσεις εκεί. Υπάρχουν επίσης ραντάρ και δορυφορικοί σταθμοί αλλά η πρόσβαση σε αυτά απαγορεύεται. Η κορυφή του ηφαιστείου, που εξερράγη για τελευταία φορά το 1923, συχνά κρύβεται από σύννεφα. Ανεβήκαμε κατά τη διάρκεια μιας ηλιόλουστης μέρας, αλλά η θέα δεν ήταν εντυπωσιακή, επειδή το βουνό δεν είναι απότομο αλλά κλιμακωτό και εμποδίζει κάπως την μακρινή θέα. Κοντά στην κορυφή του ηφαιστείου βρίσκεται η Εκκλησία και το άγαλμα της Μητέρας Bisila, γλυπτό που δημιουργήθηκε από τον Ισπανό γλύπτη Modesto Gené Roig το 1968.
Εκκλησία και άγαλμα της Μητέρας Bisila στην κορυφή του ηφαιστείου Pico Basilé, στα νότια του Malabo, με τον οδηγό μας Augustin.
Η όχι ιδιαίτερα συναρπαστική θέα του νησιού από την Pico Basilé στα 3.000 μέτρα
Κατεβαίνουμε από το βουνό, αλλά μόλις φθάνουμε στην πόλη μας συμβαίνει ένα απρόοπτο, μένουμε από βενζίνη! Από ότι καταλάβαμε ο Augustin δεν είχε αρκετά χρήματα για να βάλει βενζίνη και δίσταζε να μας ζητήσει την πληρωμή του ή έστω μια προκαταβολή, αλλά ο μεγάλος ανήφορος για την κορυφή του άδειασε το ρεζερβουάρ γρηγορότερα από ότι υπολόγιζε. Οι Αφρικανοί όμως, για όλα έχουν λύσεις. Αφού μας ζήτησε συγγνώμη, τηλεφώνησε και ήρθε ο ξάδερφός του με ένα άλλο αυτοκίνητο στο οποίο μας έβαλε ο Augustin και συνεχίσαμε, ενώ ο ξάδελφος ανέλαβε να βρει βενζίνη για το τζιπ.
Ο οδηγός μας αισθάνθηκε υπόλογος για το συμβάν, παρότι κανείς μας δεν διαμαρτυρήθηκε και μας πήγε σε ένα μαγαζί σε ένα στενό της γειτονιάς του, όπου κάτσαμε με ντόπια παρέα και μας κέρασε μπύρες. Στην κουβέντα μας συζητήσαμε λίγο για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Πρόκειται για ένα πραγματικά τυραννικό καθεστώς, στο οποίο μια μικρή κάστα εκμεταλλεύεται τον πλούτο της χώρας και οι υπόλοιποι πεινάνε, ενώ υπάρχουν οι πραιτωριανοί της εξουσίας πρόθυμοι για όλα. Αυτό είχαμε την ατυχία να το διαπιστώσουμε την προηγούμενη μέρα, με το επεισόδιο που μας έτυχε. Ενώ ο δικτάτορας είναι πολύ ηλικιωμένος, δεν προβλέπεται να αλλάξει κάτι μετά τον θάνατό του, αφού έχει κάπου 40 παιδιά (τα περισσότερα νόθα) και το πρώτο από αυτά, ο Teodoro Nguema Obiang Mangue, υπηρετεί σαν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης από το 2016 και προορίζεται σαν διάδοχός του. Η ιστορία του “Teodorin” όπως τον αποκαλούν θα μπορούσε να γίνει ταινία. Σπούδασε στη Γαλλία και συνέχισε στην Καλιφόρνια, από όπου τον έδιωξαν σε λίγους μήνες αφού δεν πατούσε στο πανεπιστήμιο. Από τότε, παρότι πάντοτε βρισκόταν σε υπουργικές θέσεις, έβρισκε τον καιρό να κάνει εκδρομές στην Αφρική, την Βραζιλία, την Καλιφόρνια και την Ευρώπη με γνωστά μοντέλα, ξοδεύοντας τεράστια ποσά. Έχει σε όλο τον κόσμο πανάκριβα συγκροτήματα κατοικιών, ενώ είναι λάτρης των σπορ αυτοκινήτων. Το 2011 οι Γάλλοι του κατάσχεσαν, για λόγους διαφθοράς, 11 ακριβά σπορ αυτοκίνητα, του τύπου Bugati (με τις οποίες έχει κόλλημα), Laborghini, Ferrari, Maserati. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να προτιμάει την Ελβετία, αλλά οι Ελβετοί ξεκίνησαν να διερευνούν την περίπτωσή του, οπότε ήρθε σε συμφωνία μαζί τους δίνοντάς τους 25 πολυτελή αυτοκίνητα που είχε καταφέρει να ξανααποκτήσει. Εν τω μεταξύ οι αρχές των ΗΠΑ του κατάσχεσαν την πολυτελή κατοικία στο Μαλιμπού και αυτοκίνητα αξίας 35 εκ. δολαρίων, οι Γάλλοι του έβαλαν πρόστιμο 30 εκ. Ευρώ και κατάσχεσαν 17 πολυτελή αυτοκίνητα, ενώ όταν πρόσφατα άρχισαν να τον διερευνούν και οι Άγγλοι, η Ισημερινή Γουϊνέα διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Αγγλία. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι με αυτόν διάδοχο του σημερινού δικτάτορα, η χώρα ίσως θα έχει και ακόμη χειρότερη τύχη.
Πίνοντας μπύρες με την παρέα του Augustin
Τελευταίος προορισμός της σημερινής ημέρας ήταν η επίσκεψη στο αγρόκτημα Sampaka, στα περίχωρα του Malabo. Η φάρμα Sampaka, που ιδρύθηκε γύρω στο 1906, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα εμβληματικό αγρόκτημα στο νησί Bioko, με το οίκημά της αποικιακού στιλ από πράσινο ξύλο και σκανδιναβικό πεύκο να εξακολουθεί να αρνείται να υποκύψει στο πέρασμα του χρόνου. Το όνομα Sampaka προέρχεται από το όνομα του Samuel Parker, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην περιοχή όταν έφυγε από τη Λιβερία. Το αγρόκτημα, με έκταση περίπου 1.000 εκτάρια, ξεχώριζε πάντα για τη συγκομιδή ενός από τα καλύτερα κακάο στο νησί και στον κόσμο, τόσο για την εξαιρετική του φροντίδα στην επιλογή όσο και στη διαδικασία παραγωγής του. Εκεί φυλάσσονται αρκετοί πίθηκοι και πουλιά, ενώ υπάρχει και δυνατότητα ιππασίας, είδαμε μάλιστα μερικά νέα παιδιά να κάνουν μαθήματα.
Στη φάρμα Sampaka
Επιστροφή στο ξενοδοχείο και επικοινωνία με τον Eulogio, με τον οποίο είχαμε κλείσει την αυριανή μεταφορά μας από το ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο, για να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες. Ωστόσο, προς έκπληξή μας αρνήθηκε να μας επιστρέψει τα 50 Ευρώ που είχε υποσχεθεί, γιατί ισχυρίστηκε ότι ήταν δικό μας λάθος που βγάζαμε φωτογραφίες, παρότι το πραγματικό πρόβλημα ήταν το ότι δεν είχαμε άδεια. Τότε ακυρώσαμε τη μεταφορά μας και ο Augustin προσφέρθηκε να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο δωρεάν (φυσικά θα τον πληρώναμε).
Το βράδυ είπαμε να το γλεντήσουμε στο ακριβότερο ρεστωράν της πόλης, το La Luna. Δεν ήταν μακριά από το ξενοδοχείο, αλλά επειδή νύχτωσε πήραμε ταξί. Ο δρόμος έξω από το La Luna ήταν πειρασμός, με μια σειρά υπαίθριες ψησταριές και καθίσματα, με την ατμόσφαιρα γεμάτη μυρωδιές από φρέσκα ψάρια και όλων των ειδών τα θαλασσινά. Αφού το είχαμε αποφασίσει όμως, μπήκαμε στο ρεστωράν και παραγγείλαμε ψάρια, μαγειρεμένα όμως με δικές τους Αφρικανικές συνταγές. Εδώ οι απόψεις διίστανται, οι δύο από εμάς ενθουσιάστηκαν και οι άλλοι δύο απογοητεύτηκαν (εγώ είμαι στους τελευταίους). Το φαγητό είναι πολύ προσωπική υπόθεση και γιαυτό απορώ όταν σε διάφορα ταξιδιωτικά site ρωτάνε συνεχώς που να φάω και τι να φάω, είναι πιστεύω κάτι που θα πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου και τα γούστα του καθενός μας είναι διαφορετικά.
Την επόμενη ημέρα η πτήση μας ήταν το μεσημέρι. Οι άλλοι θα ξυπνούσαν αργά για να φάνε πρωινό και να χαλαρώσουν, αλλά εγώ ήθελα να επισκεφθώ την Κεντρική Αγορά του Malabo. Σηκώθηκα πολύ νωρίς και πήγα με τα πόδια επειδή ήταν σχετικά κοντά. Η αγορά ήταν ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο σκεπασμένο, με πολλούς πάγκους που πουλούσαν όλα τα είδη προϊόντων, από τρόφιμα, φρούτα, ρούχα, ψιλικά και ότι μπορούσες να φανταστείς. Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον μέρος ήταν η αγορά ψαριών και φρέσκου κρέατος, όπου πωλούνταν κυρίως κρέας κυνηγιού. Ήταν θλιβερό θέαμα να βλέπεις να κρέμονται σφαγμένοι πίθηκοι και άλλα άγρια ζώα προ πώληση. Δυστυχώς ήταν όλοι πολύ αρνητικοί στις φωτογραφίες και έτσι γύρισα άπρακτος στο ξενοδοχείο. Μόλις είχε φθάσει ο Augustin και οι φίλοι μου ήταν σχεδόν έτοιμοι για να ξεκινήσουμε.
Στην Κεντρική Αγορά του Malabo
Φτάσαμε γρήγορα στον νέο τερματικό σταθμό του αεροδρομίου του Malabo, Κινεζικής κατασκευής, που αποτελεί σημαντικό ορόσημο για την τουριστική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Το νέο τερματικό είναι έτοιμο να δεχθεί αεροσκάφη μεγάλου μεγέθους και χωρητικότητας, γεγονός που βελτιώνει τη συνδεσιμότητα της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο. Εμείς πετάξαμε με ένα μεγάλο αεροσκάφος Boeing 787 της Ethiopian Airlines που, ευτυχώς, είχε έρθει στην ώρα του. Το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο, από κάποια άλλη χώρα της Αφρικής, και αφού ανεβήκαμε με λίγους ακόμη επιβάτες ξεκινήσαμε για την 20-λεπτη πτήση μέχρι την Douala του Καμερούν για την συνέχεια του ταξιδιού μας.
Οι εντυπώσεις από την Ισημερινή Γουϊνέα ανάμικτες. Συνολικά, η χώρα προσφέρει μια σειρά από αξιοθέατα και δραστηριότητες για τους επισκέπτες, από την επίσκεψη των εθνικών πάρκων έως την εμπειρία της παραδοσιακής κουλτούρας, την εξερεύνηση της ιστορικής κληρονομιάς που βρίσκουμε στις πόλεις και την χαλάρωση σε όμορφες παραλίες. Οι φυσικές ομορφιές της και οι φιλόξενοι κάτοικοί της θα έπρεπε να είχαν βάλει την Ισημερινή Γουινέα στον τουριστικό χάρτη εδώ και χρόνια, αλλά η πιο μακροχρόνια σκληρή δικτατορία του κόσμου και οι δυσκολίες για την απόκτηση βίζας και την εξασφάλιση διαμονής και μετακίνησης, κάνουν το ταξίδι αυτό αρκετά δύσκολο.
Στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Malabo
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για το νότιο τμήμα του νησιού με τον άλλο οδηγό που είχαμε κλείσει, τον Augustin. Ευτυχώς ήταν εξαιρετικός οδηγός, υπεύθυνος και αξιόπιστος, με ένα ωραίο τζιπ 4x4 και πολύ καλή γνώση των αγγλικών, τι άλλο να ζητήσει κανείς. Aρχικά ακολουθήσαμε την ίδια χθεσινή πορεία μέχρι την Luba, αλλά από εκεί πήραμε έναν στενό δρόμο προς το νότο. Το νότιο τμήμα του Bioko καλύπτεται από πυκνή ζούγκλα, η οποία φθάνει μέχρι την ακτή. Πολλά ποτάμια εκβάλουν στην παραλία σχηματίζοντας μικρούς καταρράκτες και λιμνούλες, διαμορφώνοντας ένα τοπίο μοναδικό. Έτσι φθάσαμε στο χωριό San Antonio de Ureca, το οποίο κατοικείται αποκλειστικά από Bubi, και στον έλεγχο της αστυνομίας χρειάστηκε ο Augustin να δείξει τις άδειες που μας είχε βγάλει από το Υπουργείο, συνοδευόμενες φυσικά από το αφρικανικό tip. Όλη αυτή η περιοχή που αποκαλείται Ureka είναι ένα από τα πιο βροχερά μέρη στον κόσμο, και σίγουρα το πιο βροχερό μέρος στην Αφρική, ανεξαρτήτως εποχής. Ωστόσο, όταν επισκεφθήκαμε την τοποθεσία αυτή, ήμασταν πολύ τυχεροί που ο καιρός ήταν καλός. Μόλις αντικρίσαμε την νότια παραλία, που ονομάζεται Moaba και είναι πολύ κοντά στο χωριό, αφήσαμε το τζιπ και προχωρήσαμε.
Από τη στιγμή που θα βγεις από το αυτοκίνητο και θα δεις τον πρώτο καταρράκτη να πέφτει στον γκρεμό μέχρι να κολυμπήσεις κάτω από έναν άλλο καταρράκτη βαθιά μέσα στη ζούγκλα, ξέρεις ότι βρίσκεσαι κάπου ξεχωριστά. Βλέποντας αυτόν τον πρώτο καταρράκτη ίσως αναρωτηθείς αν θα έπρεπε να κάνεις τον κόπο να προχωρήσεις περισσότερο ή θα μπορούσες να περάσεις τη μέρα σου ακριβώς εκεί, όπως κάνουν οι ντόπιοι, στην παραλία. Ή να κάνεις μια βόλτα στην παραλία Moaba, μια μεγάλη, ανέγγιχτη παραλία, με περίπου 20 χιλιόμετρα μόνο νερό και άμμο, μια παραλία με μαύρη ηφαιστειακή άμμο, με το πυκνό τροπικό δάσος να ξεκινάει αμέσως στο τελείωμά της. Ο πρώτος καταρράκτης που είδαμε μπροστά μας, έπεφτε σχηματίζοντας μια λιμνούλα. Για να προχωρήσουμε, έπρεπε να βουτήξουμε στο νερό, αλλά ευτυχώς δεν ήταν πολύ βαθύ, έφτανε μέχρι τα γόνατα. Αποφασίσαμε να μην κολυμπήσουμε εδώ, αλλά σε επόμενο σημείο. Συνεχίσαμε περπατώντας πάνω στην παρθένα σκούρα αμμουδιά, διασχίζοντας μικρότερα ποταμάκια κατά την διαδρομή μας αυτή. Λίγα μέτρα πιο πέρα βλέπαμε την αδιαπέραστη ζούγκλα του νότιου νησιού. Έτσι, σε καμιά ώρα φθάσαμε στον δεύτερο καταρράκτη, που κρυμμένος στη ζούγκλα, χύνεται σε μια λιμνούλα σαν πισίνα. Αντίθετα από τον ωκεανό που δεν σε ελκύει για κολύμπι, λόγω των κυμάτων, η λιμνούλα αυτή φαινόταν ιδανική για κολύμπι και ψάρεμα. Αυτή τη φορά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε, και πέσαμε για κολύμπι, που ήταν υπέροχο. Το κρύο νερό δεν μας ενόχλησε καθόλου, μετά την τόση ζέστη της διαδρομής. Αν προχωρήσεις και άλλο κατά μήκος της παραλίας Moaba, θα συναντήσεις και τρίτο καταρράκτη και αργότερα και τέταρτο, αλλά επειδή το τοπίο είναι παρόμοιο, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, αφού μας περίμεναν και άλλα αξιοθέατα. Στην επιστροφή το επίπεδο της λιμνούλας του πρώτου καταρράκτη είχε ανέβει, μάλλον λόγω παλίρροιας, και έτσι αντί για τα γόνατα μας έφτασε μέχρι την μέση. Το χειρότερο ήταν ότι υπήρχε και κάποιο ρεύμα που σε μετακινούσε και σε συνδυασμό με την παλίρροια θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο, αλλά τελικά δεν διατρέξαμε κάποιο κίνδυνο. Σε όλη αυτή την διαδρομή ο Augustin συμμετείχε ενεργά, και το διασκέδαζε και αυτός.
Η παραλία της Moaba και ο πρώτος καταρράκτης
Ο δεύτερος καταρράκτης και η επιστροφή
Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, πάλι από την δυτική πλευρά. Συχνά συναντάμε υπαίθριους πάγκους με παγκολίνους, αντιλόπες και άλλα άγρια ζώα για πούλημα. Ο επόμενος προορισμός μας είναι το Pico Basilé στα 3.000 μέτρα, το ψηλότερο βουνό της Ισημερινής Γουινέας. Περιβάλλεται από το πυκνά δασωμένο Eθνικό Πάρκο του Pico Basilé. Ένας δρόμος ελίσσεται αργά προς την κορυφή και χρειάζεται σχεδόν μία ώρα για να φθάσεις εκεί. Υπάρχουν επίσης ραντάρ και δορυφορικοί σταθμοί αλλά η πρόσβαση σε αυτά απαγορεύεται. Η κορυφή του ηφαιστείου, που εξερράγη για τελευταία φορά το 1923, συχνά κρύβεται από σύννεφα. Ανεβήκαμε κατά τη διάρκεια μιας ηλιόλουστης μέρας, αλλά η θέα δεν ήταν εντυπωσιακή, επειδή το βουνό δεν είναι απότομο αλλά κλιμακωτό και εμποδίζει κάπως την μακρινή θέα. Κοντά στην κορυφή του ηφαιστείου βρίσκεται η Εκκλησία και το άγαλμα της Μητέρας Bisila, γλυπτό που δημιουργήθηκε από τον Ισπανό γλύπτη Modesto Gené Roig το 1968.
Εκκλησία και άγαλμα της Μητέρας Bisila στην κορυφή του ηφαιστείου Pico Basilé, στα νότια του Malabo, με τον οδηγό μας Augustin.
Η όχι ιδιαίτερα συναρπαστική θέα του νησιού από την Pico Basilé στα 3.000 μέτρα
Κατεβαίνουμε από το βουνό, αλλά μόλις φθάνουμε στην πόλη μας συμβαίνει ένα απρόοπτο, μένουμε από βενζίνη! Από ότι καταλάβαμε ο Augustin δεν είχε αρκετά χρήματα για να βάλει βενζίνη και δίσταζε να μας ζητήσει την πληρωμή του ή έστω μια προκαταβολή, αλλά ο μεγάλος ανήφορος για την κορυφή του άδειασε το ρεζερβουάρ γρηγορότερα από ότι υπολόγιζε. Οι Αφρικανοί όμως, για όλα έχουν λύσεις. Αφού μας ζήτησε συγγνώμη, τηλεφώνησε και ήρθε ο ξάδερφός του με ένα άλλο αυτοκίνητο στο οποίο μας έβαλε ο Augustin και συνεχίσαμε, ενώ ο ξάδελφος ανέλαβε να βρει βενζίνη για το τζιπ.
Ο οδηγός μας αισθάνθηκε υπόλογος για το συμβάν, παρότι κανείς μας δεν διαμαρτυρήθηκε και μας πήγε σε ένα μαγαζί σε ένα στενό της γειτονιάς του, όπου κάτσαμε με ντόπια παρέα και μας κέρασε μπύρες. Στην κουβέντα μας συζητήσαμε λίγο για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Πρόκειται για ένα πραγματικά τυραννικό καθεστώς, στο οποίο μια μικρή κάστα εκμεταλλεύεται τον πλούτο της χώρας και οι υπόλοιποι πεινάνε, ενώ υπάρχουν οι πραιτωριανοί της εξουσίας πρόθυμοι για όλα. Αυτό είχαμε την ατυχία να το διαπιστώσουμε την προηγούμενη μέρα, με το επεισόδιο που μας έτυχε. Ενώ ο δικτάτορας είναι πολύ ηλικιωμένος, δεν προβλέπεται να αλλάξει κάτι μετά τον θάνατό του, αφού έχει κάπου 40 παιδιά (τα περισσότερα νόθα) και το πρώτο από αυτά, ο Teodoro Nguema Obiang Mangue, υπηρετεί σαν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης από το 2016 και προορίζεται σαν διάδοχός του. Η ιστορία του “Teodorin” όπως τον αποκαλούν θα μπορούσε να γίνει ταινία. Σπούδασε στη Γαλλία και συνέχισε στην Καλιφόρνια, από όπου τον έδιωξαν σε λίγους μήνες αφού δεν πατούσε στο πανεπιστήμιο. Από τότε, παρότι πάντοτε βρισκόταν σε υπουργικές θέσεις, έβρισκε τον καιρό να κάνει εκδρομές στην Αφρική, την Βραζιλία, την Καλιφόρνια και την Ευρώπη με γνωστά μοντέλα, ξοδεύοντας τεράστια ποσά. Έχει σε όλο τον κόσμο πανάκριβα συγκροτήματα κατοικιών, ενώ είναι λάτρης των σπορ αυτοκινήτων. Το 2011 οι Γάλλοι του κατάσχεσαν, για λόγους διαφθοράς, 11 ακριβά σπορ αυτοκίνητα, του τύπου Bugati (με τις οποίες έχει κόλλημα), Laborghini, Ferrari, Maserati. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να προτιμάει την Ελβετία, αλλά οι Ελβετοί ξεκίνησαν να διερευνούν την περίπτωσή του, οπότε ήρθε σε συμφωνία μαζί τους δίνοντάς τους 25 πολυτελή αυτοκίνητα που είχε καταφέρει να ξανααποκτήσει. Εν τω μεταξύ οι αρχές των ΗΠΑ του κατάσχεσαν την πολυτελή κατοικία στο Μαλιμπού και αυτοκίνητα αξίας 35 εκ. δολαρίων, οι Γάλλοι του έβαλαν πρόστιμο 30 εκ. Ευρώ και κατάσχεσαν 17 πολυτελή αυτοκίνητα, ενώ όταν πρόσφατα άρχισαν να τον διερευνούν και οι Άγγλοι, η Ισημερινή Γουϊνέα διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Αγγλία. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι με αυτόν διάδοχο του σημερινού δικτάτορα, η χώρα ίσως θα έχει και ακόμη χειρότερη τύχη.
Πίνοντας μπύρες με την παρέα του Augustin
Τελευταίος προορισμός της σημερινής ημέρας ήταν η επίσκεψη στο αγρόκτημα Sampaka, στα περίχωρα του Malabo. Η φάρμα Sampaka, που ιδρύθηκε γύρω στο 1906, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα εμβληματικό αγρόκτημα στο νησί Bioko, με το οίκημά της αποικιακού στιλ από πράσινο ξύλο και σκανδιναβικό πεύκο να εξακολουθεί να αρνείται να υποκύψει στο πέρασμα του χρόνου. Το όνομα Sampaka προέρχεται από το όνομα του Samuel Parker, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην περιοχή όταν έφυγε από τη Λιβερία. Το αγρόκτημα, με έκταση περίπου 1.000 εκτάρια, ξεχώριζε πάντα για τη συγκομιδή ενός από τα καλύτερα κακάο στο νησί και στον κόσμο, τόσο για την εξαιρετική του φροντίδα στην επιλογή όσο και στη διαδικασία παραγωγής του. Εκεί φυλάσσονται αρκετοί πίθηκοι και πουλιά, ενώ υπάρχει και δυνατότητα ιππασίας, είδαμε μάλιστα μερικά νέα παιδιά να κάνουν μαθήματα.
Στη φάρμα Sampaka
Επιστροφή στο ξενοδοχείο και επικοινωνία με τον Eulogio, με τον οποίο είχαμε κλείσει την αυριανή μεταφορά μας από το ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο, για να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες. Ωστόσο, προς έκπληξή μας αρνήθηκε να μας επιστρέψει τα 50 Ευρώ που είχε υποσχεθεί, γιατί ισχυρίστηκε ότι ήταν δικό μας λάθος που βγάζαμε φωτογραφίες, παρότι το πραγματικό πρόβλημα ήταν το ότι δεν είχαμε άδεια. Τότε ακυρώσαμε τη μεταφορά μας και ο Augustin προσφέρθηκε να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο δωρεάν (φυσικά θα τον πληρώναμε).
Το βράδυ είπαμε να το γλεντήσουμε στο ακριβότερο ρεστωράν της πόλης, το La Luna. Δεν ήταν μακριά από το ξενοδοχείο, αλλά επειδή νύχτωσε πήραμε ταξί. Ο δρόμος έξω από το La Luna ήταν πειρασμός, με μια σειρά υπαίθριες ψησταριές και καθίσματα, με την ατμόσφαιρα γεμάτη μυρωδιές από φρέσκα ψάρια και όλων των ειδών τα θαλασσινά. Αφού το είχαμε αποφασίσει όμως, μπήκαμε στο ρεστωράν και παραγγείλαμε ψάρια, μαγειρεμένα όμως με δικές τους Αφρικανικές συνταγές. Εδώ οι απόψεις διίστανται, οι δύο από εμάς ενθουσιάστηκαν και οι άλλοι δύο απογοητεύτηκαν (εγώ είμαι στους τελευταίους). Το φαγητό είναι πολύ προσωπική υπόθεση και γιαυτό απορώ όταν σε διάφορα ταξιδιωτικά site ρωτάνε συνεχώς που να φάω και τι να φάω, είναι πιστεύω κάτι που θα πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου και τα γούστα του καθενός μας είναι διαφορετικά.
Την επόμενη ημέρα η πτήση μας ήταν το μεσημέρι. Οι άλλοι θα ξυπνούσαν αργά για να φάνε πρωινό και να χαλαρώσουν, αλλά εγώ ήθελα να επισκεφθώ την Κεντρική Αγορά του Malabo. Σηκώθηκα πολύ νωρίς και πήγα με τα πόδια επειδή ήταν σχετικά κοντά. Η αγορά ήταν ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο σκεπασμένο, με πολλούς πάγκους που πουλούσαν όλα τα είδη προϊόντων, από τρόφιμα, φρούτα, ρούχα, ψιλικά και ότι μπορούσες να φανταστείς. Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον μέρος ήταν η αγορά ψαριών και φρέσκου κρέατος, όπου πωλούνταν κυρίως κρέας κυνηγιού. Ήταν θλιβερό θέαμα να βλέπεις να κρέμονται σφαγμένοι πίθηκοι και άλλα άγρια ζώα προ πώληση. Δυστυχώς ήταν όλοι πολύ αρνητικοί στις φωτογραφίες και έτσι γύρισα άπρακτος στο ξενοδοχείο. Μόλις είχε φθάσει ο Augustin και οι φίλοι μου ήταν σχεδόν έτοιμοι για να ξεκινήσουμε.
Στην Κεντρική Αγορά του Malabo
Φτάσαμε γρήγορα στον νέο τερματικό σταθμό του αεροδρομίου του Malabo, Κινεζικής κατασκευής, που αποτελεί σημαντικό ορόσημο για την τουριστική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Το νέο τερματικό είναι έτοιμο να δεχθεί αεροσκάφη μεγάλου μεγέθους και χωρητικότητας, γεγονός που βελτιώνει τη συνδεσιμότητα της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο. Εμείς πετάξαμε με ένα μεγάλο αεροσκάφος Boeing 787 της Ethiopian Airlines που, ευτυχώς, είχε έρθει στην ώρα του. Το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο, από κάποια άλλη χώρα της Αφρικής, και αφού ανεβήκαμε με λίγους ακόμη επιβάτες ξεκινήσαμε για την 20-λεπτη πτήση μέχρι την Douala του Καμερούν για την συνέχεια του ταξιδιού μας.
Οι εντυπώσεις από την Ισημερινή Γουϊνέα ανάμικτες. Συνολικά, η χώρα προσφέρει μια σειρά από αξιοθέατα και δραστηριότητες για τους επισκέπτες, από την επίσκεψη των εθνικών πάρκων έως την εμπειρία της παραδοσιακής κουλτούρας, την εξερεύνηση της ιστορικής κληρονομιάς που βρίσκουμε στις πόλεις και την χαλάρωση σε όμορφες παραλίες. Οι φυσικές ομορφιές της και οι φιλόξενοι κάτοικοί της θα έπρεπε να είχαν βάλει την Ισημερινή Γουινέα στον τουριστικό χάρτη εδώ και χρόνια, αλλά η πιο μακροχρόνια σκληρή δικτατορία του κόσμου και οι δυσκολίες για την απόκτηση βίζας και την εξασφάλιση διαμονής και μετακίνησης, κάνουν το ταξίδι αυτό αρκετά δύσκολο.
Στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Malabo
Last edited by a moderator:
