ANEL
Member
- Μηνύματα
- 1.029
- Likes
- 340
Περιεχόμενα
Η Ζωή,από τη θέση της δίπλα στο παράθυρο,άνοιξε τα μάτια .Λίγες ώρες απόμειναν ως τη Σόφια.Όλα γίνανε πιο εύκολα απ' όσο νόμιζαν λίγα χρόνια πριν,τότε που όλες μαζί οργάνωναν αυτό το ταξίδι.Οι συνοριακοί έλεγχοι,μάλλον τυπικοί...το συνάλλαγμα είναι πολύτιμο για τη χώρα..όλα τα άλλα περισσεύουν πια.
Κοιτώντας έξω απ' το παράθυρό της βλέπει το βουλγάρικο τοπίο να περνά και να φεύγει...αναπόφευκτα σκέφτεται τη ρήση του Ηρακλείτου:
τα πάντα ρει....
Από την αρχή η Βουλγαρία της φάνηκε γνώριμη.Μια χώρα όμορφη,ήρεμη,λίγο ξεχασμένη απ' το χρόνο.Μάλλον λίγο παραμελημένη,μάλλον λίγο περισσότερο γκρι,απ' όσο της αξίζει.
Βουνά,πεδιάδες,μικρά και μεγάλα χωριά περνούν και χάνονται μπροστά στα μάτια της.
Η διάθεσή της σιγά-σιγά αλλάζει.Ανυπομονεί να φτάσει στη Σόφια.Να δει με τα μάτια της αυτά που ο Μανώλης περιγράφει τόσα χρόνια .
Στρέφει πίσω το κεφάλι,να δει τη Φαίη.Τη βλέπει να κοιτά και αυτή το τοπίο ή να κάνει πως το κοιτά..Κλείνει ξανά τα μάτια και αυτή τη φορά αποκοιμιέται.Ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι και ξυπνάει.Έχουν φτάσει στο σταθμό ,το λεωφορείο έχει σχεδόν αδειάσει.Κατεβαίνουν τελευταίες.
Χαιρετούν και αγκαλιάζουν κάπως μουδιασμένες τον Μανώλη.Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία τους συνάντηση??ξέρουν όλοι ακριβώς,ως και το τελευταίο δευτερόλεπτο, τον χρόνο που πέρασε από τότε.Ο Μανώλης φαίνεται κάπως γερασμένος,τα μαλλιά του έχουν αραιώσει..μα το βλέμμα του είναι γαλήνιο και χαμογελαστό.
"Είναι ήρεμος,είναι καλά",σκέφτεται μ' ανακούφιση η Ζωή.Σιγά-σιγά η αμηχανία διαλύεται και η παλιά γνώριμη ατμόσφαιρα επιστρέφει μεταξύ τους.
Παίρνουν τα μικρά τους σακίδια και ξεκινούν για τη στάση του λεωφορείου που θα τους μεταφέρει στο σπίτι του.Δεν έχει αυτοκίνητο,όπως οι περισσότεροι,αλλά τι να το κάνει?Τα δημόσια μέσα μεταφοράς είναι φτηνά και βολικά..Αναπόφευκτα δεν μπορεί παρά να κάνει τη σύγκριση η Ζωή με τη δική της πόλη.Η πόλη φαίνεται καθαρή,μεγάλη,με πολύ πράσινο.Κάθε τόσο προσπερνούν κάποιο πάρκο.Τα κτίρια ψηλά ,χωρίς ομοιομορφία.Διάφορα αρχιτεκτονικά είδη γειτονεύουν με αμφίβολο αισθητικό αποτέλεσμα.Το γκρι πλανάται παντού,αδιόρατα σαν κλέφτης.
Ο Μανώλης υπήρξε πολύ καλός οικοδεσπότης και ξεναγός στη πόλη του πια.
Το διαμέρισμά του μικρό κοντά στο Πανεπιστήμιο,λιτό μα όχι φτωχικό.Είχε ότι χρειαζόταν για να ικανοποιεί με αξιοπρέπεια τις υλικές του ανάγκες ,είχε ότι χρειαζόταν για να ικανοποιεί τη περιέργεια και τη διάθεση για μάθηση,αλλά κάτι έλειπε ...κάτι που δεν χωρούσε σε λέξεις.
Οι Βούλγαροι φίλοι του ήταν ευγενικοί και έξυπνοι...η Ζωή χαιρόταν να ακούει την ακατάληπτη αυτή γλώσσα και απορούσε πως κατάφεραν να τη μάθουν:roll:
Όλες τις μέρες που μείναν μαζί του στη Σόφια δεν αναφέρθηκαν ούτε στιγμή στα γεγονότα του 1984,τηρώντας πιστά μια αδιόρατη,μυστική συμφωνία.
Η Ζωή είναι ενθουσιασμένη με τη πόλη και τους ανθρώπους της.Η πόλη ένα συνονθύλευμα αρχιτεκτονικών ρυθμών την ξαφνιάζει με τα μεγάλα επιβλητικά της κτίρια.Είναι γεμάτη πάρκα,πλατείες,εκκλησίες,άπειρες εκκλησίες ,παλάτια που λειτουργούν σαν μουσεία,βιβλιοθήκες,
αγάλματα..ακόμα θυμάται το άγαλμα του Λένιν να κοιτάζει αγέρωχα τον μακρινό ορίζοντα μπροστά του..τα συναισθήματα ανάμεικτα και αντιφατικά.
Μπροστά στο Σπίτι του Λαού φαντάζεται τι συναντήσεις,ποιες αποφάσεις...το πόκερ των ηγετών παίζεται και εκεί...ο σύντροφος Ζίβκοφ άραγε τι κάνει τώρα,τι σκέφτεται,πως αισθάνεται...αυτό κυρίως πάντα το είχε σαν ερώτημα...
Τι θα έκαναν οι φίλοι μας,αν βρίσκονταν σ 'αυτή τη πόλη??
Απ' τις σκέψεις της τη βγάζει η φωνή του Μανώλη που εξηγεί(απ'όσο φαίνεται εδώ και ώρα)γιατί δεν θα ανταλλάξουν τις δραχμούλες τους στη τράπεζα..”.εδώ είναι καλά ,αλλά πρέπει να έχεις τις άκρες σου “...σ 'ένα θλιβερό υπόγειο ενός τεράστιου,άχρωμου κτιρίου,έδωσαν τις δραχμές με αντάλλαγμα τα λέβα...
Φαίη και Ζωή,είχαν απόλυτη ταύτιση απόψεων:δεν ρωτάμε,παίρνουμε τα λέβα και φεύγουμε..όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα.
Κοιτώντας έξω απ' το παράθυρό της βλέπει το βουλγάρικο τοπίο να περνά και να φεύγει...αναπόφευκτα σκέφτεται τη ρήση του Ηρακλείτου:
τα πάντα ρει....
Από την αρχή η Βουλγαρία της φάνηκε γνώριμη.Μια χώρα όμορφη,ήρεμη,λίγο ξεχασμένη απ' το χρόνο.Μάλλον λίγο παραμελημένη,μάλλον λίγο περισσότερο γκρι,απ' όσο της αξίζει.
Βουνά,πεδιάδες,μικρά και μεγάλα χωριά περνούν και χάνονται μπροστά στα μάτια της.
Η διάθεσή της σιγά-σιγά αλλάζει.Ανυπομονεί να φτάσει στη Σόφια.Να δει με τα μάτια της αυτά που ο Μανώλης περιγράφει τόσα χρόνια .
Στρέφει πίσω το κεφάλι,να δει τη Φαίη.Τη βλέπει να κοιτά και αυτή το τοπίο ή να κάνει πως το κοιτά..Κλείνει ξανά τα μάτια και αυτή τη φορά αποκοιμιέται.Ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι και ξυπνάει.Έχουν φτάσει στο σταθμό ,το λεωφορείο έχει σχεδόν αδειάσει.Κατεβαίνουν τελευταίες.
Χαιρετούν και αγκαλιάζουν κάπως μουδιασμένες τον Μανώλη.Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία τους συνάντηση??ξέρουν όλοι ακριβώς,ως και το τελευταίο δευτερόλεπτο, τον χρόνο που πέρασε από τότε.Ο Μανώλης φαίνεται κάπως γερασμένος,τα μαλλιά του έχουν αραιώσει..μα το βλέμμα του είναι γαλήνιο και χαμογελαστό.
"Είναι ήρεμος,είναι καλά",σκέφτεται μ' ανακούφιση η Ζωή.Σιγά-σιγά η αμηχανία διαλύεται και η παλιά γνώριμη ατμόσφαιρα επιστρέφει μεταξύ τους.
Παίρνουν τα μικρά τους σακίδια και ξεκινούν για τη στάση του λεωφορείου που θα τους μεταφέρει στο σπίτι του.Δεν έχει αυτοκίνητο,όπως οι περισσότεροι,αλλά τι να το κάνει?Τα δημόσια μέσα μεταφοράς είναι φτηνά και βολικά..Αναπόφευκτα δεν μπορεί παρά να κάνει τη σύγκριση η Ζωή με τη δική της πόλη.Η πόλη φαίνεται καθαρή,μεγάλη,με πολύ πράσινο.Κάθε τόσο προσπερνούν κάποιο πάρκο.Τα κτίρια ψηλά ,χωρίς ομοιομορφία.Διάφορα αρχιτεκτονικά είδη γειτονεύουν με αμφίβολο αισθητικό αποτέλεσμα.Το γκρι πλανάται παντού,αδιόρατα σαν κλέφτης.
Ο Μανώλης υπήρξε πολύ καλός οικοδεσπότης και ξεναγός στη πόλη του πια.
Το διαμέρισμά του μικρό κοντά στο Πανεπιστήμιο,λιτό μα όχι φτωχικό.Είχε ότι χρειαζόταν για να ικανοποιεί με αξιοπρέπεια τις υλικές του ανάγκες ,είχε ότι χρειαζόταν για να ικανοποιεί τη περιέργεια και τη διάθεση για μάθηση,αλλά κάτι έλειπε ...κάτι που δεν χωρούσε σε λέξεις.
Οι Βούλγαροι φίλοι του ήταν ευγενικοί και έξυπνοι...η Ζωή χαιρόταν να ακούει την ακατάληπτη αυτή γλώσσα και απορούσε πως κατάφεραν να τη μάθουν:roll:
Όλες τις μέρες που μείναν μαζί του στη Σόφια δεν αναφέρθηκαν ούτε στιγμή στα γεγονότα του 1984,τηρώντας πιστά μια αδιόρατη,μυστική συμφωνία.
Η Ζωή είναι ενθουσιασμένη με τη πόλη και τους ανθρώπους της.Η πόλη ένα συνονθύλευμα αρχιτεκτονικών ρυθμών την ξαφνιάζει με τα μεγάλα επιβλητικά της κτίρια.Είναι γεμάτη πάρκα,πλατείες,εκκλησίες,άπειρες εκκλησίες ,παλάτια που λειτουργούν σαν μουσεία,βιβλιοθήκες,
αγάλματα..ακόμα θυμάται το άγαλμα του Λένιν να κοιτάζει αγέρωχα τον μακρινό ορίζοντα μπροστά του..τα συναισθήματα ανάμεικτα και αντιφατικά.
Μπροστά στο Σπίτι του Λαού φαντάζεται τι συναντήσεις,ποιες αποφάσεις...το πόκερ των ηγετών παίζεται και εκεί...ο σύντροφος Ζίβκοφ άραγε τι κάνει τώρα,τι σκέφτεται,πως αισθάνεται...αυτό κυρίως πάντα το είχε σαν ερώτημα...
Τι θα έκαναν οι φίλοι μας,αν βρίσκονταν σ 'αυτή τη πόλη??
Απ' τις σκέψεις της τη βγάζει η φωνή του Μανώλη που εξηγεί(απ'όσο φαίνεται εδώ και ώρα)γιατί δεν θα ανταλλάξουν τις δραχμούλες τους στη τράπεζα..”.εδώ είναι καλά ,αλλά πρέπει να έχεις τις άκρες σου “...σ 'ένα θλιβερό υπόγειο ενός τεράστιου,άχρωμου κτιρίου,έδωσαν τις δραχμές με αντάλλαγμα τα λέβα...
Φαίη και Ζωή,είχαν απόλυτη ταύτιση απόψεων:δεν ρωτάμε,παίρνουμε τα λέβα και φεύγουμε..όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα.
