ANEL
Member
- Μηνύματα
- 1.029
- Likes
- 341
Περιεχόμενα
Οι περιπλανήσεις στη πόλη ήταν ο κανόνας τις μέρες της παραμονής τους εκεί.Εντυπωσιακός ήταν ο ναός του Αλεξάντερ Νέφσκι τοποθετημένος με μαθηματική ακρίβεια στο μέσο της ομώνυμης στρογγυλής πλατείας, από τον προηγούμενο αιώνα.Για άλλο σκοπό ξεκίνησε να κτίζεται,με άλλον τελείωσε...η Ζωή ακούει στο μυαλό της τον Νίκο να σχολιάζει:”αν η ιστορία δεν συμφωνεί με τη γραμμή του κόμματος,τόσο το χειρότερο για την ιστορία”.
Ο Μανώλης δεν τα πάει καλά με τις εκκλησίες,αλλά αγαπάει την ιστορία, έτσι τους δείχνει τη Ροτόντα του Αγ. Γεωργίου με καμάρι και θλίψη,αφού είναι το μοναδικό μνημείο από τα χρόνια της Ρωμαϊκής κατοχής.Έχει τη γλυκύτητα του Αγίου στον οποίο είναι αφιερωμένος...
Εκεί όμως που πραγματικά Φαίη και Ζωή πάθανε πολιτισμικό σοκ,ήταν στα ενδότερα της βιβλιοθήκης.Υπάρχουν πολλές δανειστικές βιβλιοθήκες στη πόλη,αλλά αυτές είδαν μια και ήταν αρκετό.Πόσα βιβλία???αδύνατον να υπολογίσει η Ζωή...”ρε συ μήπως τελικά έπρεπε να γίνω βιβλιοθηκάριος?”, ψιθυρίζει στη Φαίη.
Τα πόδια πονάνε,το μυαλό θολώνει.Η κούραση έρχεται και μαζί της σέρνει σκέψεις δυσάρεστες(κακός σύμβουλος η κούραση).
Καλύτερα να κάνουμε μια στάση,ο καιρός άλλωστε είναι καλός.
Μια πλατεία δέχεται να τους φιλοξενήσει.Ανακούφιση να κάθεσαι στο παγκάκι της,ν' ακουμπάς τη πλάτη σου στη πλάτη του...νιώθουν ευγνωμοσύνη που υπάρχει εκεί.
Φαίη και Ζωή θέλουν να επισκεφτούν το ναό της Αγίας Σοφίας,αλλά πως να ξεστομίσουν το όνομα αυτό??Τι να πουν,πως να το ζητήσουν??
Δεν το τόλμησαν τις προηγούμενες μέρες και δεν βλέπανε τι θα μπορούσε να τις κάνει να το τολμήσουν τώρα!!Και οι δυο τους,αφήνονται στα χέρια της τύχης ,περιμένοντας τον” από μηχανής Θεό” αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία!
Την επόμενη μέρα ο Μανώλης είχε κάποια δουλειά και έπρεπε να τις αφήσει για μερικές ώρες μόνες τους...ένιωθε άσχημα γι' αυτό,έψαχνε δικαιολογίες,αλλά Φαίη και Ζωή τον διαβεβαίωναν πως δεν έπρεπε να αισθάνεται άσχημα,θα τα καταφέρουν.
Άλλωστε ήδη ξέρουν αρκετά καλά να κυκλοφορούν στη πόλη....Τους δίνει τις απαραίτητες οδηγίες και τις αποχαιρετά σε κάποιο σημείο του κέντρου.Αυτός συνεχίζει με το λεωφορείο για τη δουλειά του..
Περιμένουν λίγο και όταν το λεωφορείο εξαφανίζεται πίσω από μια στροφή του δρόμου,αρχίζουν τους πανηγυρισμούς και τα γέλια!!!
Αν κρίνουν απ'τον τρόπο που τους κοιτάζει ο κόσμος γύρω τους,μάλλον δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους δημόσιες εκδηλώσεις χαράς και ευφορίας.
Σιμαζεύονται καλού κακού και καταφέρνουν να συνεννοηθούν με κάποιο νεαρό.Ψάχνουν την Αγία Σοφία.Τον ευχαριστούν με παντομίμα και κατευθύνονται προς τα εκεί που τους έχει δείξει.
Βλέπουν το λιοντάρι(Τιμή σ΄εκείνους όπου στη ζωή των όρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλες)και ξέρουν πως έφτασε η ώρα να εκπληρώσουν τον σκοπό του ταξιδιού τους.Βρίσκονται στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη,μπροστά στην Αιώνια φλόγα που σιγοκαίει για τις ψυχές των πεσόντων στρατιωτών.
Στέκονται αμίλητες μπροστά του.Το λιοντάρι ,σύμβολο της πόλης.Το λιοντάρι,σύμβολο της Σοφίας.
Έφτασε η ώρα.Η Αγία Σοφία τις περιμένει.Η Αγία Σοφία προστάτιδα της πόλης.Η Αγία Σοφία ο ναός του 14ουαι.που χάρισε το όνομά του σ' αυτή τη πόλη.Η Αγία Σοφία που χτίστηκε από τους χριστιανούς,για να εξυπηρετήσει τους Οθωμανούς(ως τζαμί στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας).Η Αγία Σοφία που παρηγορεί τους κομμουνιστές Βούλγαρους.Η Αγία Σοφία,
η δική τους Σοφία..
μια κυρία σπρώχνει τη πόρτα και μπαίνει στην εκκλησία.
Την ακολουθούν με σφιγμένα χείλη...ποίος ξέρει τι οδήγησε τα δικά της βήματα ως εκεί...
Ο Νίκος της πετάει κατάμουτρα,”θρησκεία το όπιο των λαών”.Τον αγνοεί και κάνει αυτό για το οποίο ήρθε Την προσευχή της.
Ρωτάει,ζητάει,παρακαλεί,για τους δικούς της πεσόντες.Η ψυχή κάποτε γαληνεύει.
Σηκώνει τα μάτια και ανακαλύπτει έκπληκτη πως βρίσκεται μόνη μέσα στο Ναό.Πανικός!!!Που πήγε η Φαίη???Την βρίσκει να κάθεται καταγής,αγνοώντας τα παραξενεμένα βλέμματα των περαστικών.Αγκαλιάζονται και φεύγουν...τα πάντα ρει..
Την υπόλοιπη μέρα είναι και οι δυο ξαλαφρωμένες..γυρίζουν σπίτι και αποφασίζουν να μη ξαναβγούν για σήμερα.Είχαν ήδη δει αρκετά τη πόλη,ας έβλεπαν λίγο περισσότερο τους ανθρώπους της..κανονίζετε στο τσάκα-τσάκα,ένα μικρό γλεντάκι στου Μανώλη.
Φαίη και Ζωή μπαίνουν στη πρίζα.Συμμαζεύουν,ετοιμάζουν μικρά ελληνικά πιάτα,ο Μανώλης βγαίνει για μπύρες,σιγά-σιγά αρχίζουν να μαζεύονται οι φίλοι του.Καρέκλες δεν έχουμε,καλά,σιγά το πρόβλημα...το πάτωμα μας υποδέχεται αστραφτερό-αστραφτερό!!(χλωρίνη κλινέξ,αυτή ξέρετε,αυτή εμπιστεύεστε!!)
Κασετόφωνο έχουμε ,κασέτες έχουμε,τασάκια έχουμε ,τσιγάρα έχουμε,ποτό έχουμε,φαγί έχουμε,μα πάνω απ΄όλα έχουμε περίσσευμα καλής διάθεσης και όρεξης για ζωή!Καλά οι Βούλγαροι τα είδαν όλα...μοιάζουμε γενικά σαν λαοί,σαν ιδιοσυγκρασία,αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε μια “δόση”παραπάνω τρέλας!!
Την επομένη φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις από μια πόλη ζεστή,ζωντανή,στην ατμόσφαιρά της οποίας πλανάται ο άνεμος της αλλαγής..
“Η Βουλγαρία που είδα εγώ,είναι η χώρα των ήρεμων αντιθέσεων.Αυτών που έχουν χωνευτεί στη συνείδηση των ανθρώπων της.Που ακόμα και όταν πληγώνουν το κάνουν σιωπηλά-όχι παθητικά-σιωπηλά όμως,δίχως εξάρσεις,δίχως βία.”,θα διηγιόταν αργότερα η Ζωή στη κ.Κωνσταντίνα και εκείνη θα χαμογελούσε ,κρυφά ικανοποιημένη......
Αντί επίλογου.
Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε 3 χρόνια μετά την αρχική του σύλληψη,από τη Ζωή και τη Φαίη,αντί μνημόσυνου για τη Σοφία και τον Νίκο που χάθηκαν ξαφνικά.
Η Σοφία και ο Νίκος κάναν το ταξίδι στη Σόφια,μέσα στις ψυχές της Φαίης και της Ζωής.
Και σ' αυτό το ταξίδι,Ζωή και Φαίη έμαθαν,πως ότι αγαπάς δεν πεθαίνει ποτέ.
__________________________________________________ ___________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Ο Μανώλης δεν τα πάει καλά με τις εκκλησίες,αλλά αγαπάει την ιστορία, έτσι τους δείχνει τη Ροτόντα του Αγ. Γεωργίου με καμάρι και θλίψη,αφού είναι το μοναδικό μνημείο από τα χρόνια της Ρωμαϊκής κατοχής.Έχει τη γλυκύτητα του Αγίου στον οποίο είναι αφιερωμένος...
Εκεί όμως που πραγματικά Φαίη και Ζωή πάθανε πολιτισμικό σοκ,ήταν στα ενδότερα της βιβλιοθήκης.Υπάρχουν πολλές δανειστικές βιβλιοθήκες στη πόλη,αλλά αυτές είδαν μια και ήταν αρκετό.Πόσα βιβλία???αδύνατον να υπολογίσει η Ζωή...”ρε συ μήπως τελικά έπρεπε να γίνω βιβλιοθηκάριος?”, ψιθυρίζει στη Φαίη.
Τα πόδια πονάνε,το μυαλό θολώνει.Η κούραση έρχεται και μαζί της σέρνει σκέψεις δυσάρεστες(κακός σύμβουλος η κούραση).
Καλύτερα να κάνουμε μια στάση,ο καιρός άλλωστε είναι καλός.
Μια πλατεία δέχεται να τους φιλοξενήσει.Ανακούφιση να κάθεσαι στο παγκάκι της,ν' ακουμπάς τη πλάτη σου στη πλάτη του...νιώθουν ευγνωμοσύνη που υπάρχει εκεί.
Φαίη και Ζωή θέλουν να επισκεφτούν το ναό της Αγίας Σοφίας,αλλά πως να ξεστομίσουν το όνομα αυτό??Τι να πουν,πως να το ζητήσουν??
Δεν το τόλμησαν τις προηγούμενες μέρες και δεν βλέπανε τι θα μπορούσε να τις κάνει να το τολμήσουν τώρα!!Και οι δυο τους,αφήνονται στα χέρια της τύχης ,περιμένοντας τον” από μηχανής Θεό” αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία!
Την επόμενη μέρα ο Μανώλης είχε κάποια δουλειά και έπρεπε να τις αφήσει για μερικές ώρες μόνες τους...ένιωθε άσχημα γι' αυτό,έψαχνε δικαιολογίες,αλλά Φαίη και Ζωή τον διαβεβαίωναν πως δεν έπρεπε να αισθάνεται άσχημα,θα τα καταφέρουν.
Άλλωστε ήδη ξέρουν αρκετά καλά να κυκλοφορούν στη πόλη....Τους δίνει τις απαραίτητες οδηγίες και τις αποχαιρετά σε κάποιο σημείο του κέντρου.Αυτός συνεχίζει με το λεωφορείο για τη δουλειά του..Περιμένουν λίγο και όταν το λεωφορείο εξαφανίζεται πίσω από μια στροφή του δρόμου,αρχίζουν τους πανηγυρισμούς και τα γέλια!!!
Αν κρίνουν απ'τον τρόπο που τους κοιτάζει ο κόσμος γύρω τους,μάλλον δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους δημόσιες εκδηλώσεις χαράς και ευφορίας.
Σιμαζεύονται καλού κακού και καταφέρνουν να συνεννοηθούν με κάποιο νεαρό.Ψάχνουν την Αγία Σοφία.Τον ευχαριστούν με παντομίμα και κατευθύνονται προς τα εκεί που τους έχει δείξει.
Βλέπουν το λιοντάρι(Τιμή σ΄εκείνους όπου στη ζωή των όρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλες)και ξέρουν πως έφτασε η ώρα να εκπληρώσουν τον σκοπό του ταξιδιού τους.Βρίσκονται στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη,μπροστά στην Αιώνια φλόγα που σιγοκαίει για τις ψυχές των πεσόντων στρατιωτών.
Στέκονται αμίλητες μπροστά του.Το λιοντάρι ,σύμβολο της πόλης.Το λιοντάρι,σύμβολο της Σοφίας.
Έφτασε η ώρα.Η Αγία Σοφία τις περιμένει.Η Αγία Σοφία προστάτιδα της πόλης.Η Αγία Σοφία ο ναός του 14ουαι.που χάρισε το όνομά του σ' αυτή τη πόλη.Η Αγία Σοφία που χτίστηκε από τους χριστιανούς,για να εξυπηρετήσει τους Οθωμανούς(ως τζαμί στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας).Η Αγία Σοφία που παρηγορεί τους κομμουνιστές Βούλγαρους.Η Αγία Σοφία,
η δική τους Σοφία..
μια κυρία σπρώχνει τη πόρτα και μπαίνει στην εκκλησία.
Την ακολουθούν με σφιγμένα χείλη...ποίος ξέρει τι οδήγησε τα δικά της βήματα ως εκεί...
Ο Νίκος της πετάει κατάμουτρα,”θρησκεία το όπιο των λαών”.Τον αγνοεί και κάνει αυτό για το οποίο ήρθε Την προσευχή της.
Ρωτάει,ζητάει,παρακαλεί,για τους δικούς της πεσόντες.Η ψυχή κάποτε γαληνεύει.
Σηκώνει τα μάτια και ανακαλύπτει έκπληκτη πως βρίσκεται μόνη μέσα στο Ναό.Πανικός!!!Που πήγε η Φαίη???Την βρίσκει να κάθεται καταγής,αγνοώντας τα παραξενεμένα βλέμματα των περαστικών.Αγκαλιάζονται και φεύγουν...τα πάντα ρει..
Την υπόλοιπη μέρα είναι και οι δυο ξαλαφρωμένες..γυρίζουν σπίτι και αποφασίζουν να μη ξαναβγούν για σήμερα.Είχαν ήδη δει αρκετά τη πόλη,ας έβλεπαν λίγο περισσότερο τους ανθρώπους της..κανονίζετε στο τσάκα-τσάκα,ένα μικρό γλεντάκι στου Μανώλη.
Φαίη και Ζωή μπαίνουν στη πρίζα.Συμμαζεύουν,ετοιμάζουν μικρά ελληνικά πιάτα,ο Μανώλης βγαίνει για μπύρες,σιγά-σιγά αρχίζουν να μαζεύονται οι φίλοι του.Καρέκλες δεν έχουμε,καλά,σιγά το πρόβλημα...το πάτωμα μας υποδέχεται αστραφτερό-αστραφτερό!!(χλωρίνη κλινέξ,αυτή ξέρετε,αυτή εμπιστεύεστε!!)
Κασετόφωνο έχουμε ,κασέτες έχουμε,τασάκια έχουμε ,τσιγάρα έχουμε,ποτό έχουμε,φαγί έχουμε,μα πάνω απ΄όλα έχουμε περίσσευμα καλής διάθεσης και όρεξης για ζωή!Καλά οι Βούλγαροι τα είδαν όλα...μοιάζουμε γενικά σαν λαοί,σαν ιδιοσυγκρασία,αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε μια “δόση”παραπάνω τρέλας!!
Την επομένη φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις από μια πόλη ζεστή,ζωντανή,στην ατμόσφαιρά της οποίας πλανάται ο άνεμος της αλλαγής..
“Η Βουλγαρία που είδα εγώ,είναι η χώρα των ήρεμων αντιθέσεων.Αυτών που έχουν χωνευτεί στη συνείδηση των ανθρώπων της.Που ακόμα και όταν πληγώνουν το κάνουν σιωπηλά-όχι παθητικά-σιωπηλά όμως,δίχως εξάρσεις,δίχως βία.”,θα διηγιόταν αργότερα η Ζωή στη κ.Κωνσταντίνα και εκείνη θα χαμογελούσε ,κρυφά ικανοποιημένη......
Αντί επίλογου.
Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε 3 χρόνια μετά την αρχική του σύλληψη,από τη Ζωή και τη Φαίη,αντί μνημόσυνου για τη Σοφία και τον Νίκο που χάθηκαν ξαφνικά.
Η Σοφία και ο Νίκος κάναν το ταξίδι στη Σόφια,μέσα στις ψυχές της Φαίης και της Ζωής.
Και σ' αυτό το ταξίδι,Ζωή και Φαίη έμαθαν,πως ότι αγαπάς δεν πεθαίνει ποτέ.
__________________________________________________ ___________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
