travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.768
- Likes
- 14.586
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι αναχώρησης και πρώτη μέρα στη Τζακάρτα.
- Λίγα λόγια για να γνωρίσουμε γεωγραφικά τα μέρη που πήγαμε - Από την Jakarta στο Bandung
- Bandung, στο Ηφαίστειο Tangkuban Perahu και στο Domas Crater
- Bandung, φυτείες τσαγιού και οι θερμές πηγές στο Ciater
- Μετακίνηση από το Bandung ως την Yogiokarta.
- Borobudur και η πόλη Yogyakarta
- Από την Yogyakarta στην Surakarta μέσω Prambanan και Ratu Boko.
- Από την Surakarta στη Surabaya
- Από τη Surabaya στο Malang
- Από το Malang στο Licin. Ένα ξενοδοχείο κόσμημα.
- Ηφαίστειο Ijen
- Από την Ιάβα στο Μπαλί
- Βίντεο
- Από το Βόρειο Μπαλί στο Νότιο. Οι πρώτοι καταρράκτες.
- Ναοί στο Μπαλί. Σανούρ.
- Βίντεο
- Βόλτες στο Μπαλί, μέρος πρώτο.
- Βόλτες στο Μπαλί, μέρος δεύτερο
- Μονοήμερη εκδρομή στο Nusa Penida, snorkeling.
- Nusa Penida, οι ακτές του νησιού.
- Από το Μπαλί στο Λομπόκ.
- Lombok, στα Gili Islands
- Βόλτες στο Λομπόκ. Ναοί και ο καταρράκτης Jeruk Manis.
- Βόλτες στο Λομπόκ. Παραλίες.
- Από το Lombok στο Bali ξανά
- Βόλτες σε ναούς του Μπαλί. Μέρος πρώτο.
- Βόλτες σε ναούς του Μπαλί. Μέρος δεύτερο.
- Βόλτες σε ναούς του Μπαλί. Μέρος τρίτο.
- Η αναχώρηση από το Μπαλί και την Ινδονησία γενικότερα
- Μια άλλη γενική ματιά για το ίδιο ταξίδι.
Ηφαίστειο Ijen
Όταν ξύπνησα στις 12:30, ένιωθα πάρα πολύ άνετα, λες και είχα ξυπνήσει από ένα καλό απογευματινό ύπνο. Ετοιμαστήκαμε για το ηφαίστειο φορώντας αρκετά ρούχα γιατί έκανε κρύο. Και το χειρότερο ήταν ότι έριχνε μία ψιλή βροχή που μερικές φορές γινόταν πιο δυνατή. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά από 45 λεπτά οδήγησης φτάσαμε στο σημείο της εισόδου για το ηφαίστειο. Στη διαδρομή βέβαια συναντήσαμε πολλά αυτοκίνητα, αλλά ο πολύς κόσμος ήταν στην είσοδο, διότι εκατοντάδες άνθρωποι είχαν έρθει ταυτόχρονα για να πάνε στο ηφαίστειο. Εμείς συναντήσαμε τον άνθρωπο που θα μας συνόδευε και δώσαμε ο καθένας 500.000 ρουπίες, δηλαδή περίπου 30 ευρώ, για πληρωμή του εισιτηρίου και τη δική του.
Είχαμε φορέσει τα μπουφάν. Είχαμε φορέσει και κάποιο αδιάβροχο και ξεκινήσαμε με φακούς μέσα στη νύχτα περίπου στις 2 τα ξημερώματα για να πάμε στο ηφαίστειο. Γινότανε μεγάλος χαμός από κόσμο. Και ευτυχώς ο δρόμος είχε πλάτος στην αρχή περίπου 3-4 μέτρα και έτσι χωρούσαν όλοι. Μετά στένευε λίγο. Και στο τέλος γινόταν δύσκολα τα πράγματα. Βέβαια μέσα στη νύχτα όταν χανόμασταν φωνάζαμε τα ονόματα ο ένας του άλλου για να βρισκόμαστε. Στην αρχή ο δρόμος ήταν πολύ ομαλός και ελάχιστα ανηφορικός. Αλλά αυτό έγινε για περίπου ένα χιλιόμετρο, ίσως και λιγότερο. Μετά όμως άρχισε να γίνεται πιο απότομος. Ευτυχώς δεν είχε ακόμα αρχίσει να βρέχει δυνατά και έτσι ο δρόμος δεν γλιστρούσε, κάτι το οποίο δεν συνέβαινε στην επιστροφή.
Περίπου μετά από 2 ώρες είχαμε φτάσει σε μία κορυφή, όπου έπρεπε να αρχίσουμε την κατάβαση στον κρατήρα του ηφαιστείου. Να πω εδώ ότι στην είσοδο για την ανάβαση υπήρχαν κάποια καρότσια που τα τραβούσαν άνθρωποι. Βασικά ένας ή δύο τα τραβούσαν από μπροστά και ένας τα έσπρωχνε από πίσω και όποιος ήθελε έδινε περίπου 50 ευρώ για να τον ανεβάσουν επάνω, αφού καθόταν πάνω στο καρότσι με τις δύο μεγάλες ρόδες. Ήταν κάποιοι τουρίστες οι οποίοι το προτίμησαν. Αλλά επίσης και κάποιοι άλλοι που στην αρχή θεώρησαν ότι θα τα καταφέρουν, όταν όμως δυσκολεύτηκαν βρήκαν στη διαδρομή τέτοια καρότσια και ανθρώπους για να τους ανεβάσουν.
Όταν ανεβήκαμε στην κορυφή του κρατήρα, χωρίς να βλέπουμε βέβαια τίποτα μέσα στο σκοτάδι, και με ένα ψιλόβροχο να πέφτει διαρκώς, έπρεπε να πάρουμε την κατηφόρα, ένας-ένας γιατί το μονοπάτι ήταν και απότομο και στενό. Η κατάσταση μερικές φορές γινόταν δραματική διότι το κατέβασμα ήταν πολύ απότομο και υπήρχε πάντα ο φόβος να γλιστρήσεις. Μέτρα προστασίας φυσικά δεν υπήρχαν καθόλου. Ταυτόχρονα όμως από κάποιο σημείο και μετά άρχισαν να έρχονται και κάποιοι άνθρωποι από κάτω προς τα επάνω. Ήταν εκείνοι που είχανε ξεκινήσει νωρίτερα και είχαν ήδη κατέβει. Είδαν αυτό που είχαν να δουν και ανεβαίναν πάνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις η διασταύρωση στο στενό μονοπάτι είχε μία μεγάλη δυσκολία.
Όμως παρόλα αυτά περίπου στις 4:30 καταφέραμε και φτάσαμε μέσα στον κρατήρα. Πάλι δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα γιατί ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός: να φτάσεις μέσα στη νύχτα εκεί που ήταν ο κρατήρας και οι υποτιθέμενες φωτιές. Για να είμαι ακριβής κάναμε περίπου δύο ώρες και 20 λεπτά από την είσοδο μέχρι να φτάσουμε κάτω στον κρατήρα.
Εν τω μεταξύ, όταν φτάσαμε εκεί φορέσαμε μάσκες, δεν ξέρω ποιας κατηγορίας, αλλά ήτανε σαν μάσκες που φοράνε σε περιπτώσεις χημικού πολέμου, για να μην εισπνέουμε τους καπνούς που έβγαζε το θειάφι που καιγόταν. Μας τις προμήθευσε ο οδηγός που είχαμε πάρει στην είσοδο του ηφαιστείου. Πράγματι σε ένα σημείο είδαμε πολύ κόσμο μαζεμένο που έβλεπαν ένα πράγμα σαν ποταμάκι πάρα πολύ μικρό με πλάτος μισό μέτρο και μήκος 10 έως 20 μέτρα, που ήταν το θειάφι που έρεε και του είχε βάλει κάποιος φωτιά και έβγαζε ένα μπλε χρώμα φλόγας.
Εγώ αλλιώς είχα φανταστεί τις φωτιές: πίστευα ότι θα βγαίνουν μέσα από τη λίμνη. Νομίζω κάτι τέτοιο είχα δει σε κάποιο ντοκιμαντέρ. Τέλος πάντων, αυτό μας είπαν ότι είναι το θέαμα, αυτό είδαμε, αυτό τραβήξαμε βίντεο και φωτογραφίες. Όλη η ιστορία της νυχτερινής πορείας ήτανε για να δούμε αυτή τη φωτιά μέσα στη νύχτα, διότι όταν ξημερώσει με το φως της ημέρας δεν φαίνεται καθόλου.
Εμείς μείναμε εκεί, όπως και ο πιο πολύς κόσμος, μέχρι να ξημερώσει για τα καλά, διότι θέλαμε να δούμε και λίγο τη λίμνη πώς είναι. Και πράγματι περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι που μπορέσαμε και τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες με το λίγο φως, όταν καθάριζε το μέρος από καπνούς και ομίχλη. Πάντως ουδέποτε είδαμε ολόκληρη τη λίμνη, μόνο κάποια κομμάτια της.
Ακριβώς μετά από μία ώρα εκεί, δηλαδή στις 5:30, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε για την επιστροφή μας. Στο δρόμο τραβούσαμε φωτογραφίες, όταν καθάριζε λίγο η λίμνη και όντως το θέαμα ήταν πολύ όμορφο. Όταν ξημέρωσε βλέπαμε τα διάφορα χρώματα από το θειάφι σε σημεία βέβαια που υπήρχε. Την πιο πολλή ώρα έβρεχε λίγο και έπρεπε να προστατεύουμε τα κινητά και τις μηχανές μας.
Εκτός από τη φωτιά που περιμέναμε να δούμε στο ηφαίστειο, περιμέναμε να δούμε και τους εργάτες που σκάβουν για να βρουν θειάφι και να το ανεβάσουν πάνω με τα ίδια τους τα χέρια. Είχαμε δει σε ντοκιμαντέρ αυτά τα πράγματα. Όμως εμείς όταν κατεβαίναμε είδαμε μόνο έναν τέτοιο εργάτη να ανεβαίνει. Ο άνθρωπος που μας συνόδευε, μας εξήγησε ότι αυτή την εποχή πλέον οι εργάτες είναι πολύ λίγοι γιατί έχουν βρει άλλους τρόπους βιοπορισμού σε πιο εύκολες και λιγότερο βαριές δουλειές. Και καλά κάνουν οι άνθρωποι. Πάντως κατά την άνοδο μας, αφού πια όπως είπα είχε ξημερώσει, βλέπαμε κάποια καλάθια σε ζευγάρια έτοιμα για να τα πάρει κάποιος άνθρωπος στους ώμους του να τα ανεβάσει επάνω. Ή γι’ αυτό το σκοπό ήταν εκεί τα καλάθια ή απλά για τουριστικούς λόγους.
Στην κορφή της καλντέρας ανεβήκαμε σε ακριβώς 30 λεπτά. Εκεί ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος για να τραβήξει φωτογραφίες. Όταν υπήρχαν κάποιες στιγμές που έφευγε η ομίχλη και ο καπνός, φαινόταν πολύ όμορφη η λίμνη. Μείναμε και εμείς κάποιο λίγο χρόνο και μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Στην βάση φτάσαμε ακριβώς στις 7:20. Αυτό σημαίνει ότι από τον κρατήρα κάτω είχαμε φτάσει σε δυο ώρες στο σημείο που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο. Οι νεότεροι το κάνουν σίγουρα σε πολύ λιγότερο χρόνο.
Όπως είπα και πριν, σε πολλά σημεία ο δρόμος γλίστραγε στην επιστροφή. Ήθελε πολλή προσοχή σε αυτή τη γλίστρα. Λόγω της επικινδυνότητας, πάρα πολύς κόσμος έπαιρνε τα καρότσια που τους κατέβαζαν κάτω. Για να κατέβεις από την κορυφή ήθελαν περίπου 15 ευρώ το άτομο, αφού φυσικά πλέον χρειαζόταν μόνο ένας για να κατεβάσει το καρότσι. Το έκανε χωρίς να κουραστεί πολύ. Μόνο που θα κράταγε το καρότσι και πάταγε το χειρόφρενο για να μην φύγει και σκοτωθεί ο άνθρωπος που ήταν μέσα. Αν μάλιστα έπαιρνες το καρότσι από πιο χαμηλά, πλήρωνες ακόμα πιο λίγα χρήματα. Προς το τέλος τους έβαζαν και δυο-δυο στο καρότσι.
Στην επόμενη φωτογραφία φαίνονται τα καρότσια μεταφοράς προσωπικού:
Κάτω στην είσοδο είχε και ένα κάμπινγκ:
Η εμπειρία ήταν καταπληκτική, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εάν δεν θες να ταλαιπωρηθείς πολύ, μπορείς να πας μία άλλη ώρα της ημέρας και όχι τη νύχτα. Κι αν είσαι τυχερός και δεν έχει σύννεφα μπορείς να δεις το θέαμα χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία. Ειδικά αν δεν βρέχει κιόλας τα πράγματα πιστεύω θα είναι πολύ πιο εύκολα. Εμείς επιστρέφοντας είδαμε πολλούς επισκέπτες να ανεβαίνουν.
Όταν ξύπνησα στις 12:30, ένιωθα πάρα πολύ άνετα, λες και είχα ξυπνήσει από ένα καλό απογευματινό ύπνο. Ετοιμαστήκαμε για το ηφαίστειο φορώντας αρκετά ρούχα γιατί έκανε κρύο. Και το χειρότερο ήταν ότι έριχνε μία ψιλή βροχή που μερικές φορές γινόταν πιο δυνατή. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά από 45 λεπτά οδήγησης φτάσαμε στο σημείο της εισόδου για το ηφαίστειο. Στη διαδρομή βέβαια συναντήσαμε πολλά αυτοκίνητα, αλλά ο πολύς κόσμος ήταν στην είσοδο, διότι εκατοντάδες άνθρωποι είχαν έρθει ταυτόχρονα για να πάνε στο ηφαίστειο. Εμείς συναντήσαμε τον άνθρωπο που θα μας συνόδευε και δώσαμε ο καθένας 500.000 ρουπίες, δηλαδή περίπου 30 ευρώ, για πληρωμή του εισιτηρίου και τη δική του.
Είχαμε φορέσει τα μπουφάν. Είχαμε φορέσει και κάποιο αδιάβροχο και ξεκινήσαμε με φακούς μέσα στη νύχτα περίπου στις 2 τα ξημερώματα για να πάμε στο ηφαίστειο. Γινότανε μεγάλος χαμός από κόσμο. Και ευτυχώς ο δρόμος είχε πλάτος στην αρχή περίπου 3-4 μέτρα και έτσι χωρούσαν όλοι. Μετά στένευε λίγο. Και στο τέλος γινόταν δύσκολα τα πράγματα. Βέβαια μέσα στη νύχτα όταν χανόμασταν φωνάζαμε τα ονόματα ο ένας του άλλου για να βρισκόμαστε. Στην αρχή ο δρόμος ήταν πολύ ομαλός και ελάχιστα ανηφορικός. Αλλά αυτό έγινε για περίπου ένα χιλιόμετρο, ίσως και λιγότερο. Μετά όμως άρχισε να γίνεται πιο απότομος. Ευτυχώς δεν είχε ακόμα αρχίσει να βρέχει δυνατά και έτσι ο δρόμος δεν γλιστρούσε, κάτι το οποίο δεν συνέβαινε στην επιστροφή.
Περίπου μετά από 2 ώρες είχαμε φτάσει σε μία κορυφή, όπου έπρεπε να αρχίσουμε την κατάβαση στον κρατήρα του ηφαιστείου. Να πω εδώ ότι στην είσοδο για την ανάβαση υπήρχαν κάποια καρότσια που τα τραβούσαν άνθρωποι. Βασικά ένας ή δύο τα τραβούσαν από μπροστά και ένας τα έσπρωχνε από πίσω και όποιος ήθελε έδινε περίπου 50 ευρώ για να τον ανεβάσουν επάνω, αφού καθόταν πάνω στο καρότσι με τις δύο μεγάλες ρόδες. Ήταν κάποιοι τουρίστες οι οποίοι το προτίμησαν. Αλλά επίσης και κάποιοι άλλοι που στην αρχή θεώρησαν ότι θα τα καταφέρουν, όταν όμως δυσκολεύτηκαν βρήκαν στη διαδρομή τέτοια καρότσια και ανθρώπους για να τους ανεβάσουν.
Όταν ανεβήκαμε στην κορυφή του κρατήρα, χωρίς να βλέπουμε βέβαια τίποτα μέσα στο σκοτάδι, και με ένα ψιλόβροχο να πέφτει διαρκώς, έπρεπε να πάρουμε την κατηφόρα, ένας-ένας γιατί το μονοπάτι ήταν και απότομο και στενό. Η κατάσταση μερικές φορές γινόταν δραματική διότι το κατέβασμα ήταν πολύ απότομο και υπήρχε πάντα ο φόβος να γλιστρήσεις. Μέτρα προστασίας φυσικά δεν υπήρχαν καθόλου. Ταυτόχρονα όμως από κάποιο σημείο και μετά άρχισαν να έρχονται και κάποιοι άνθρωποι από κάτω προς τα επάνω. Ήταν εκείνοι που είχανε ξεκινήσει νωρίτερα και είχαν ήδη κατέβει. Είδαν αυτό που είχαν να δουν και ανεβαίναν πάνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις η διασταύρωση στο στενό μονοπάτι είχε μία μεγάλη δυσκολία.
Όμως παρόλα αυτά περίπου στις 4:30 καταφέραμε και φτάσαμε μέσα στον κρατήρα. Πάλι δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα γιατί ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός: να φτάσεις μέσα στη νύχτα εκεί που ήταν ο κρατήρας και οι υποτιθέμενες φωτιές. Για να είμαι ακριβής κάναμε περίπου δύο ώρες και 20 λεπτά από την είσοδο μέχρι να φτάσουμε κάτω στον κρατήρα.
Εν τω μεταξύ, όταν φτάσαμε εκεί φορέσαμε μάσκες, δεν ξέρω ποιας κατηγορίας, αλλά ήτανε σαν μάσκες που φοράνε σε περιπτώσεις χημικού πολέμου, για να μην εισπνέουμε τους καπνούς που έβγαζε το θειάφι που καιγόταν. Μας τις προμήθευσε ο οδηγός που είχαμε πάρει στην είσοδο του ηφαιστείου. Πράγματι σε ένα σημείο είδαμε πολύ κόσμο μαζεμένο που έβλεπαν ένα πράγμα σαν ποταμάκι πάρα πολύ μικρό με πλάτος μισό μέτρο και μήκος 10 έως 20 μέτρα, που ήταν το θειάφι που έρεε και του είχε βάλει κάποιος φωτιά και έβγαζε ένα μπλε χρώμα φλόγας.
Εγώ αλλιώς είχα φανταστεί τις φωτιές: πίστευα ότι θα βγαίνουν μέσα από τη λίμνη. Νομίζω κάτι τέτοιο είχα δει σε κάποιο ντοκιμαντέρ. Τέλος πάντων, αυτό μας είπαν ότι είναι το θέαμα, αυτό είδαμε, αυτό τραβήξαμε βίντεο και φωτογραφίες. Όλη η ιστορία της νυχτερινής πορείας ήτανε για να δούμε αυτή τη φωτιά μέσα στη νύχτα, διότι όταν ξημερώσει με το φως της ημέρας δεν φαίνεται καθόλου.
Εμείς μείναμε εκεί, όπως και ο πιο πολύς κόσμος, μέχρι να ξημερώσει για τα καλά, διότι θέλαμε να δούμε και λίγο τη λίμνη πώς είναι. Και πράγματι περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι που μπορέσαμε και τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες με το λίγο φως, όταν καθάριζε το μέρος από καπνούς και ομίχλη. Πάντως ουδέποτε είδαμε ολόκληρη τη λίμνη, μόνο κάποια κομμάτια της.
Ακριβώς μετά από μία ώρα εκεί, δηλαδή στις 5:30, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε για την επιστροφή μας. Στο δρόμο τραβούσαμε φωτογραφίες, όταν καθάριζε λίγο η λίμνη και όντως το θέαμα ήταν πολύ όμορφο. Όταν ξημέρωσε βλέπαμε τα διάφορα χρώματα από το θειάφι σε σημεία βέβαια που υπήρχε. Την πιο πολλή ώρα έβρεχε λίγο και έπρεπε να προστατεύουμε τα κινητά και τις μηχανές μας.
Εκτός από τη φωτιά που περιμέναμε να δούμε στο ηφαίστειο, περιμέναμε να δούμε και τους εργάτες που σκάβουν για να βρουν θειάφι και να το ανεβάσουν πάνω με τα ίδια τους τα χέρια. Είχαμε δει σε ντοκιμαντέρ αυτά τα πράγματα. Όμως εμείς όταν κατεβαίναμε είδαμε μόνο έναν τέτοιο εργάτη να ανεβαίνει. Ο άνθρωπος που μας συνόδευε, μας εξήγησε ότι αυτή την εποχή πλέον οι εργάτες είναι πολύ λίγοι γιατί έχουν βρει άλλους τρόπους βιοπορισμού σε πιο εύκολες και λιγότερο βαριές δουλειές. Και καλά κάνουν οι άνθρωποι. Πάντως κατά την άνοδο μας, αφού πια όπως είπα είχε ξημερώσει, βλέπαμε κάποια καλάθια σε ζευγάρια έτοιμα για να τα πάρει κάποιος άνθρωπος στους ώμους του να τα ανεβάσει επάνω. Ή γι’ αυτό το σκοπό ήταν εκεί τα καλάθια ή απλά για τουριστικούς λόγους.
Στην κορφή της καλντέρας ανεβήκαμε σε ακριβώς 30 λεπτά. Εκεί ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος για να τραβήξει φωτογραφίες. Όταν υπήρχαν κάποιες στιγμές που έφευγε η ομίχλη και ο καπνός, φαινόταν πολύ όμορφη η λίμνη. Μείναμε και εμείς κάποιο λίγο χρόνο και μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Στην βάση φτάσαμε ακριβώς στις 7:20. Αυτό σημαίνει ότι από τον κρατήρα κάτω είχαμε φτάσει σε δυο ώρες στο σημείο που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο. Οι νεότεροι το κάνουν σίγουρα σε πολύ λιγότερο χρόνο.
Όπως είπα και πριν, σε πολλά σημεία ο δρόμος γλίστραγε στην επιστροφή. Ήθελε πολλή προσοχή σε αυτή τη γλίστρα. Λόγω της επικινδυνότητας, πάρα πολύς κόσμος έπαιρνε τα καρότσια που τους κατέβαζαν κάτω. Για να κατέβεις από την κορυφή ήθελαν περίπου 15 ευρώ το άτομο, αφού φυσικά πλέον χρειαζόταν μόνο ένας για να κατεβάσει το καρότσι. Το έκανε χωρίς να κουραστεί πολύ. Μόνο που θα κράταγε το καρότσι και πάταγε το χειρόφρενο για να μην φύγει και σκοτωθεί ο άνθρωπος που ήταν μέσα. Αν μάλιστα έπαιρνες το καρότσι από πιο χαμηλά, πλήρωνες ακόμα πιο λίγα χρήματα. Προς το τέλος τους έβαζαν και δυο-δυο στο καρότσι.
Στην επόμενη φωτογραφία φαίνονται τα καρότσια μεταφοράς προσωπικού:
Κάτω στην είσοδο είχε και ένα κάμπινγκ:
Η εμπειρία ήταν καταπληκτική, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εάν δεν θες να ταλαιπωρηθείς πολύ, μπορείς να πας μία άλλη ώρα της ημέρας και όχι τη νύχτα. Κι αν είσαι τυχερός και δεν έχει σύννεφα μπορείς να δεις το θέαμα χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία. Ειδικά αν δεν βρέχει κιόλας τα πράγματα πιστεύω θα είναι πολύ πιο εύκολα. Εμείς επιστρέφοντας είδαμε πολλούς επισκέπτες να ανεβαίνουν.