Ινδονησία Ηφαίστεια, κοράλλια και ναοί.

[travelbreak]

Από το Lombok στο Bali ξανά

Το Λομπόκ ήταν αρκετά όμορφο και του άξιζε κάτι παραπάνω, ειδικά αν είναι κάποιος πιο ικανός από εμάς και ανέβει σε ένα διήμερο τουλάχιστον στο ηφαίστειο Mount Rinjani National Park. Εμείς ούτε χρόνο είχαμε γι' αυτό ούτε (κυρίως) δυνάμεις. Όταν είχαμε τις δυνάμεις τριγυρνούσαμε στην Ευρώπη.

Το πρωί φεύγοντας από το ξενοδοχείο σταματήσαμε για φωτογραφίες σε μία κεντρική πλατεία, αλλά και στο ισλαμικό κέντρο της πόλης, που στην ουσία ήταν ένα τεράστιο πανέμορφο τζαμί.

Όταν πριν από τρεις μέρες φτάσαμε στο λιμάνι Lembar του Lombok (από το λιμάνι Padangbai του Μπαλί) ρωτήσαμε έναν του τοπικού λιμενικού και μας είπε ότι έχει κάθε μέρα πλοίο στις 9:30. Έτσι κι εμείς φτάσαμε γεμάτοι σιγουριά και αυτοπεποίθηση κατά τις εννέα στο Lembar, ώστε να βγάλουμε εισιτήρια για την αναχώρηση. Τότε μας είπαν ότι το επόμενο πλοίο ήταν στις έντεκα. Μας άναψαν τα λαμπάκια. Στο γραφείο στην αρχή μας είπαν ότι το πλοίο των εννιά και μισή ήταν γεμάτο και γι αυτό δε μας έδιναν εισιτήρια. Μετά είπαν ότι το πρώτο πλοίο της ημέρας ήταν αυτό των έντεκα. Δε βρίσκεις άκρη με αυτούς. Αλλά και ο οδηγός μας δε βοηθούσε όσο έπρεπε. Ίσως να μη μπορούσε κιόλας αντικειμενικά. Στην Ασία ήμασταν! Το κόστος για όλους με το αυτοκίνητο ήταν 1.220.000 ρουπίες, δηλαδή περίπου 72 ευρώ. Τόσο περίπου είχε και όταν ήρθαμε. Είναι σχετικά φτηνό.

Το πλοίο ήρθε άδειο κατά τις έντεκα και έφυγε για το Μπαλί στις δώδεκα. Είναι η Αφρική αλλά και η Ασία δεν πάει πίσω σε ορισμένα κράτη.

Στο λιμάνι αφού είδαμε ότι είχαμε χρόνο είδαμε στο χάρτη μια παραλία ονόματι Cemare, και την επισκεφτήκαμε. Ήταν κι αυτή μια τεράστια αμμουδιά με μαγαζιά που μάζευε κόσμο. Εκατοντάδες βάρκες ήταν στην ακτή και λίγες στο νερό. Μετά πήραμε το αμάξι και σε πέντε λεπτά ήμασταν στο λιμάνι σε αναμονή του πλοίου.

Ψαράδες στο Λομπόκ:

Παραλίες του Λομπόκ που βλέπαμε από το πλοίο:

Το πλοίο λοιπόν έφυγε και προχωρώντας αργά αλλά σταθερά με ένα αέρα που ήταν σχετικά δυνατός, υπολογίζαμε ότι θα φτάσει λίγο μετά τις 4:00 στο λιμάνι στο Μπαλί. Πράγματι έφτασε αλλά σταμάτησε ένα χιλιόμετρο μακριά (αρόδο) και περίμενε να ελευθερωθεί μέρος για να μπορέσει να δέσει. Σε αυτό το λιμάνι περίμενε ήδη και ένα άλλο πλοίο. Κάποια στιγμή είδαμε να αναχωρεί ένα πλοίο από το λιμάνι. Λέμε κι εμείς ότι επί τέλους θα αράξουμε. Όμως σειρά είχε το πλοίο που περίμενε ήδη πριν από εμάς. Εμείς περιμέναμε ακόμα περισσότερο και συνολικά η αναμονή μας εκεί έφτασε σχεδόν τις δύο ώρες. Επιτέλους φτάσαμε στο λιμάνι για να κατεβούμε.

Και το άσχημο ήταν ότι το πλοίο δεν ήταν τόσο κακό όσο το προηγούμενο που μας είχε μεταφέρει στο Λομποκ, αλλά ήταν ακόμα χειρότερο και πολύ μικρό. Αυτό δυσχέραινε την πολύωρη αναμονή μέσα σε αυτό. Τέλος πάντων, οι ώρες είχαν περάσει με κουβέντα και λίγη χαλαρότητα έξω στο κατάστρωμα, διότι μέσα σε μια άθλια αίθουσα επιβατών γινόταν το αδιαχώρητο και η μπόχα ήταν τεράστια. Και λόγω και του κόσμου αλλά και των φαγητών που οι άνθρωποι αυτοί έβγαζαν για να φάνε. Ένα ευχάριστο ήταν ότι η διαδρομή στο καλύτερο μέρος της είχε ενδιαφέρον αφού βλέπαμε τις ακτές των νησιών.

Είχαμε σκοπό το βράδυ να πηγαίναμε σε κάποιους τοπικούς χορούς, αλλά επειδή φτάσαμε τόσο αργά δεν ήταν κάτι τέτοιο εφικτό. Συγκεκριμένα στα δωμάτια, στο Σανούρ πάλι, που είχαμε κλείσει φτάσαμε λίγο μετά τις 7:00.

Αφού ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτια πήγαμε στα γνωστά μας μέρη στο Σανούρ, πού είχαμε μείνει και την προηγούμενη φορά που ήμασταν στο Μπαλί πριν από τέσσερις ημέρες. Μάλιστα πήγαμε και φάγαμε το βράδυ στο εστιατόριο που είχαμε φάει ακόμα άλλες τρεις φορές. Το προτιμούμε γιατί ξέρουμε περίπου τι έχει και δεν πληρώνουμε πολλά χρήματα.

Το βράδυ που επιστρέφαμε μου έστειλε μήνυμα ο οδηγός μας ο Juda και με ενημέρωσε ότι δεν θα μπορούσε να έρθει και την επόμενη για να μας κάνει το πρόγραμμα, αλλά θα έστελνε έναν φίλο του. Στο τηλέφωνο ο Juda με διαβεβαίωσε ότι αυτά που είχαμε πει ότι θα κάναμε θα γίνουν με τον άλλον οδηγό. Έτσι κι έγινε.

Μιας και φύγαμε από το Λομπόκ, βάζω και το τελευταίο βίντεο από το νησί αυτό:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28
• …

  Go to chapter

  Go
• 31

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 26 of 31

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Ταξίδι αναχώρησης και πρώτη μέρα στη Τζακάρτα.

Οι ημέρες προχώρησαν και την Πέμπτη στις 7 Σεπτεμβρίου το πρωί στις 9:30 είχαμε την πρώτη πτήση από την Αθήνα για την Ντόχα και από εκεί για την Τζακάρτα.

Στην Τζακάρτα φτάσαμε λίγο πριν τις 8:00 το πρωί της Παρασκευής. Ευτυχώς εκεί είχαμε το ίντερνετ του αεροδρομίου και έτσι επικοινωνούσαμε με τον οδηγό μας ο οποίος μας περίμενε απ’ έξω. Η διαδικασία για να περάσουμε δεν ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα, εκτός από μία δήλωση για το τελωνείο που ονομάζεται custom declaration, το οποίο δεν ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε και μας καθυστέρησε περίπου 15 λεπτά.

Στις 9:00 είχαμε βγει έξω και συναντούσαμε τον οδηγό μας ο οποίος έχει το καταπληκτικό όνομα Juda. Μας έβαλε σε ένα κινέζικο αυτοκίνητο το οποίο είναι στενό μεν αλλά αρκετά μακρύ και χωράει άνετα τα πράγματα μας στο πορτ μπαγκάζ. Απλά οι τρεις που κάθονταν πίσω δεν ήταν στριμωγμένοι αλλά δεν ήταν και άνετα. Είχαμε σκεφτεί από νωρίς ότι δεν θα έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο, αφού το check-in θα ήταν μετά τις 2:00 το μεσημέρι, αλλά να πάμε για μία πρώτη ξενάγηση στην πόλη. Πράγματι είπαμε στον οδηγό μας, και δεν είχε καμία διαφωνία, να μας πάει προς την παλιά πόλη που ήταν γνωστή με το όνομα Μπαταβια και στην γύρω περιοχή.

Πρώτα πήγαμε στην παραλία Ancol. Εκεί πληρώνεις ένα εισιτήριο για να μπεις με το αυτοκίνητο, που ήταν περίπου 10 ευρώ για όλους μας, και έχει διάφορα πράγματα να κάνεις, αλλά νομίζω ότι είναι κυρίως για παιδιά. Οι μεγάλοι μπορούν να πάνε για φαγητό. Εμείς κάναμε βόλτα στην ακτή και στις τεχνητές λίμνες και στα πάρκα που έχει. Δεν καθίσαμε πολύ γιατί έκανε και αρκετή ζέστη και σηκωθήκαμε να φύγουνε για να πάμε πρώτα στο παλιό λιμάνι με το όνομα Sunda Kelapa. Αν και προσπαθήσαμε πολύ δεν καταφέραμε να το προσεγγίσουμε γιατί ήταν κλειστοί πολλοί δρόμοι και είχε και αρκετή κίνηση λόγω της Παρασκευής που οι μουσουλμάνοι κάνουν τις προσευχές τους.

Έτσι για να μην ταλαιπωρούμαστε περισσότερο του είπαμε να μας πάει στην Παλιά Πόλη. Εκεί μείναμε περίπου μία ώρα. Είδαμε κάποια ενδιαφέροντα κτίρια, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εντυπωσιακά. Η περιοχή αυτή ονομάζεται Κότα. Έχει κάποια μουσεία τα οποία όμως εμείς δεν επισκεφθήκαμε.

Είχε φτάσει πλέον μεσημέρι και η ώρα κόντευε δύο, οπότε είπαμε στον οδηγό να μας πάει στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε επιτέλους

Εγώ πήγα και αγόρασα μια κάρτα SIM με 4-5 ευρώ και 8GB δεδομένα. Το θέμα είναι πως αυτά τα δεδομένα δεν είναι για όλη τη χώρα. Τα μοιράζει σε περιοχές. Για παράδειγμα στην Ιάβα δίνει μόνο τα 2 Γίγα. Τα υπόλοιπα τα δίνει για το Μπαλί αλλά και από αυτά πολλά είναι μόνο για τα σόσιαλ. Γενικά με το ίντερνετ είχαμε πρόβλημα, ειδικά στο Μπαλί. Μάθαμε εκ των υστέρων ότι είναι καλύτερα στο Μπαλί να αγοράσεις από εκεί κάρτα για να πιάνει καλά..

Το απόγευμα εμείς με την Ντίνα πήγαμε για να δούμε στη γειτονιά μας την πλατεία της Ανεξαρτησίας και ανεβήκαμε στον Πύργο που υπάρχει εκεί για να δούμε την θέα. Όμως τα πράγματα στην Ινδονησία είναι λίγο δύσκολα και κυλάνε πολύ αργά. Έτσι χάσαμε αρκετό χρόνο μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, αλλά και από τη στιγμή που φτάσαμε μέχρι να βρούμε πού εκδίδονται τα εισιτήρια. Χάσαμε επίσης χρόνο για να πάμε μέχρι τον ανελκυστήρα. Ο Πύργος είναι σαν οβελίσκος γιατί είναι αρκετά στενός και μόνο με ένα ασανσέρ μπορείς να ανέβεις επάνω. Αλλά είχε αρκετό κόσμο που περίμενε στην ουρά για να ανέβει και ο θάλαμος έπαιρνε μόνο 7 έως 9 άτομα.

Από ψηλά είδαμε λίγο την πόλη με τα πανύψηλα κτίρια. Αλλά είδαμε και ένα τζαμί το οποίο είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε και ονομάζεται Ιstiklal. Όταν κατεβήκαμε από τον πύργο προσπαθήσαμε να το προσεγγίσουμε, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Στους δρόμους κυκλοφορούν χιλιάδες αυτοκίνητα και ακόμα περισσότερα μηχανάκια και δεν μπορείς εύκολα να περάσεις απέναντι ένα δρόμο. Δεν υπάρχουν πολλά φανάρια για πεζούς. Υπάρχουν βέβαια πολλές διαγραμμίσεις για να περνούν οι πεζοί τους δρόμους, άλλα κανείς από τους οδηγούς δεν δίνει σημασία. Για παράδειγμα είδα ένα ανταλλακτήριο χρημάτων στην απέναντι μεριά του δρόμου και τελικά ενώ προσπάθησα δεν πήγα να αλλάξω χρήματα γιατί δεν μπορούσα να περάσω το δρόμο.

Στην επιστροφή αποφασίσαμε να πάρουμε ένα τρίκυκλο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Αρχίσαμε τα παζάρια, γιατί ζητούσαν όσα χρήματα τους κατέβαιναν στο μυαλό και στο τέλος πήραμε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο ο οποίος ήξερε στο περίπου που να μας πάει. Τελικά 500 μέτρα πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο κατεβήκαμε και πήγαμε με τα πόδια γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να συνεννοούμασταν με αυτόν.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε περίπου στις 6:30 και φυσικά είχε βραδιάσει. Για βραδινό καθίσαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας.

 

[travelbreak]

Λίγα λόγια για να γνωρίσουμε γεωγραφικά τα μέρη που πήγαμε

Η Ινδονησία είναι μια τεράστια νησιωτική χώρα. Έχει έκταση 1,9 εκατομμύρια τ.χ. και είναι η 15η μεγαλύτερη χώρα σε έκταση στον κόσμο. Άρα είναι σχεδόν 15 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Ο πληθυσμός της είναι 277 εκατομμύρια και είναι κυρίως μουσουλμάνοι. Σύμφωνα με τον πληθυσμό είναι η τέταρτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο, μετρά την Κίνα, την Ινδία και τις ΗΠΑ.

Να σημειωθεί εδώ ότι στην ακριβώς επάνω φωτογραφία, οι Ινδονήσιοι έχουν όλο το Τιμόρ δικό τους.

Το δυτικό της κομμάτι βρέχεται από τον Ινδικό ωκεανό και το ανατολικό από τον Ειρηνικό. Απ’ ό,τι βλέπω στο χάρτη, τρία από τα νησιά της ανήκουν κατά ένα μεγάλο μέρος τους σε άλλα κράτη.

Εμείς επισκεφτήκαμε πρώτα την Ιάβα, που έχει έκταση σχεδόν όση η Ελλάδα αλλά πληθυσμό λίγο πάνω από 150 εκατομμύρια. Επομένως είναι πολύ πυκνοκατοικημένο νησί. Το μήκος του είναι κάπου 1000 χιλιόμετρα. Έχει ένα μεγάλο αυτοκινητόδρομο και άπειρους μικρότερους. Το επόμενο νησί που πήγαμε ήταν το Μπαλί με έκταση 5.630 τ.χ. άρα η Κρήτη είναι μιάμιση φορά σαν αυτό. Και ενώ ο πληθυσμός της Κρήτης είναι λιγότερος από 700.000 στο Μπαλί ζουν κοντά στα 4 εκατομμύρια κόσμου. Το νησί Λομπόκ που πήγαμε επίσης είναι λίγο μικρότερο από το Μπαλί, αλλά έχει τον ίδιο πληθυσμό.

Η Ιάβα είναι γεμάτη ηφαίστεια, αλλά και τα άλλα νησιά έχουν το κατιτί τους.

Από την Jakarta στο Bandung
Υποψιαστήκαμε ότι στην Τζακάρτα δεν είχαμε κάτι άλλο αξιόλογο να δούμε και γι’ αυτό όλοι μαζί στην παρέα αποφασίσαμε να μην μείνουμε περισσότερο σε αυτήν την μεγαλούπολη. Έτσι όταν ήρθε στις 8:00 το πρωί ο Juda για να μας κάνει το πρόγραμμα της ημέρας, του είπαμε ότι θέλουμε να φύγουνε από την πόλη. Του δώσαμε την οδηγία να μας πάει κατευθείαν στο Bandung, που ήταν ο επόμενος προορισμός μας. Η απόσταση μέσα από τους αυτοκινητόδρομους που πλήρωνες διόδια ήταν περίπου 150 χιλιόμετρα. Το Google Maps το έδινε γύρω στις τρεισήμισι ώρες, αλλά εμείς κάναμε τουλάχιστον δύο ώρες παραπάνω. Κάναμε μία στάση για ξεκούραση σε ένα πολύ όμορφο μέρος με ωραία μαγαζιά για φαγητό ή για ψώνια.

Από την αρχή που φύγαμε από την Τζακάρτα μπήκαμε σε αυτοκινητόδρομους με διόδια. Παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετή η κίνηση, ίσως επειδή ήταν Σάββατο και ο κόσμος έφευγε από την πόλη για το διήμερο. Τουλάχιστον έτσι μας είπε ο οδηγός μας. Σε ορισμένα σημεία πηγαίναμε σημειωτόν και σε κάποια άλλα πολύ πιο γρήγορα, δηλαδή φτάναμε και τα 100 χιλιόμετρα ανά ώρα. Τα διόδια δεν ήταν ακριβά όπως κατάλαβα.

Μια δεκαπενταριά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στην πόλη, είπαμε στον οδηγό να πάει από έναν επαρχιακό δρόμο, γιατί από τους αυτοκινητόδρομους που είχαμε περάσει δεν βλέπαμε κάτι ενδιαφέρον. Είχε επίσης μία γενική χαμηλή ορατότητα λόγω υγρασίας και καταχνιάς και δεν μας άρεσε καθόλου. Όταν μπήκαμε στους τοπικούς δρόμους είχε τρομερή κίνηση, αφού βρισκόμασταν συνέχεια μέσα σε χωριά. Όμως ευτυχώς δεν ήταν μεγάλη η διαδρομή σε αυτά τα μέρη.

Είπαμε στον οδηγό να μας οδηγήσει στην Villa Ιzola. Ήταν ένα ωραίο μέρος. Υπήρχε ένα μεγάλο κτίριο, η συγκεκριμένη Βίλα Ιζόλα, η οποία όμως βρισκόταν σε ανακατασκευή και δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Πιστεύω ότι σήμερα εκτελεί χρέη αιθουσών του γειτονικού πανεπιστημίου. Το κτίριο ήταν ωραίο απ’ έξω που το είδαμε. Και ακόμα πιο ωραίοι ήταν οι κήποι που ήταν γύρω από αυτό. Μάλιστα είδαμε και κάποιο σχολείο που είχε κάνει επίσκεψη και τραβήξαμε φωτογραφίες τους μαθητές, που έκαναν τρελή χαρά με αυτό.

Αφού μείναμε εκεί για περίπου μισή ώρα συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο. Τότε ο οδηγός είχε μία ιδέα να πάμε στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα το σημείο Alun Alun Bandung. Έτσι ονομάζονται οι κεντρικές πλατείες των πόλεων.

Όταν φτάσαμε εκεί η ώρα ήταν σχεδόν τρεις. Εγώ με την Ντίνα αποφασίσαμε να μείνουμε, ενώ οι άλλοι έφυγαν για το ξενοδοχείο, για να δούμε τι υπάρχει εκτός από τον κόσμο που ήταν πολύς. Είχε έναν πεζόδρομο με πολλά εμπορικά μαγαζιά. Επίσης είχε κάποια στενά με ακόμα περισσότερα πολύ μικρά μαγαζιά και ένα μεγάλο τζαμί, στο οποίο όμως δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα.

Συνεχίσαμε προς την παλιά πόλη, σε έναν μεγάλο κεντρικό δρόμο, ο οποίος ονομάζεται οδός Ασίας και Αφρικής, Jl. Asia Afrika (να πω ότι στην Ινδονησία χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο). Εκεί από μακριά είδαμε ότι γινόταν κάτι σαν παρέλαση. Προχωρήσαμε και σε ένα σημείο κάθονταν κάποιοι επίσημοι και διάφοροι κυρίως νεαροί σε ομάδες με στολές περνούσαν και αφού σταματούσαν από 3 έως 5 λεπτά μπροστά στους επισήμους συνέχιζαν την πορεία τους για να τους δει και ο υπόλοιπος κόσμος. Εκεί που έμεναν σταματημένοι χόρευαν και τραγουδούσαν. Φυσικά πολύς κόσμος είχε μαζευτεί για να τους δει και να τραβήξει φωτογραφίες και βίντεο. Είχε πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό και εμείς μείναμε περισσότερο από μία ώρα αφού μας άρεσε.

Η Ντίνα φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία να φωτογραφηθεί με τους ντόπιους:

Όμως ήμασταν αρκετά κουρασμένοι για να καθίσουμε μέχρι το τέλος και έτσι πήραμε τον διάσημο δρόμο Jl. Braga για το ξενοδοχείο, που απείχε περίπου 2 χιλιόμετρα από εκεί που ήμασταν. Η διαδρομή είχε πολύ ενδιαφέρον αφού ήταν δρόμοι αρκετά εμπορικοί με καλά μαγαζιά και σε πολλές περιπτώσεις είχαν και κρατικά κτήρια πολύ όμορφα. Σίγουρα πολλά από αυτά ήταν από την εποχή των Ολλανδών. Πολλοί από τους δρόμους είχαν πεζοδρόμια με δέντρα κι έτσι είχαμε σκιά.

Η γειτονιά μας ήταν γεμάτη με μαγαζιά, είτε φαγητό ήθελες, είτε ποτό, είτε γλυκό. Αλλά είχε ακόμα και εμπορικά καταστήματα. Πιστεύω ότι είναι μία από τις πιο κοσμοπολίτικες γειτονιές της πόλης, η οποία έχει περίπου τρία εκατομμύρια κατοίκους, και μας άρεσε πάρα πολύ.

Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο ξενοδοχείου και εγώ με την Ντίνα φάγαμε τρία πιάτα, αλλά δεν σέρβιραν μπύρα και έτσι δεν ήπιαμε κάτι εκτός από νερό. Εκεί που καθόμασταν κλείσαμε με το κινητό και τις δύο βραδιές που θα μέναμε μετά το Bandung, στην πόλη Yogiokarta. Στο Bandung θα μέναμε και άλλη μια μέρα.

Λίγο μετά τις 9:00 επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας για ξεκούραση. Στο Bandung ο καιρός ήταν λίγο πιο δροσερός από τον καιρό που είχαμε στην Τζακάρτα. Βέβαια έκανε ζέστη, αλλά όχι τόσο πολλή. Η πόλη βρίσκεται και σε κάποιο υψόμετρο, 700 μέτρα, δεν είναι και λίγο. Τις δύο αυτές πρώτες μέρες τα απογεύματα είχε αρκετή συννεφιά αλλά ακόμα δεν είχαμε δει να πέφτει κάποια βροχή.

 

[travelbreak]

Bandung, στο Ηφαίστειο Tangkuban Perahu και στο Domas Crater

Η δεύτερη ημέρα στο Bandung είχε επίσκεψη σε ηφαίστειο, σε θερμές πηγές και σε φυτεία τσαγιού. Στο ξενοδοχείο που μείναμε δεν είχαμε κλείσει πρωινό, γιατί δεν ξέραμε εάν αναγκαζόμασταν να φύγουμε πολύ νωρίς τα δύο πρωινά και να μην έχει ανοίξει η κουζίνα τους. Το πρωινό στα περισσότερα ξενοδοχεία που πήγαμε σερβιρόταν από τις 6:00 το πρωί και κόστιζε λίγο πάνω, λίγο κάτω από τα 4 ευρώ για το κάθε άτομο. Αν το έχεις κλείσει όμως την ώρα που κλείνεις το δωμάτιο μπορεί να σου έρθει και στη μισή τιμή. Εμείς φτιάξαμε σάντουιτς, τα οποία έφαγα μόνο εγώ, αφού συνήθως η Ντίνα δεν τρώει σε αυτές τις περιπτώσεις τίποτα. Να σημειώσω ότι στην Ινδονησία δεν βρήκαμε σε σούπερ μάρκετ κανονικό ψωμί, και συνέχεια τρώγαμε το πολύ ακριβό ψωμί του τοστ, που εκεί έχει άλλο όνομα. Τους λέγαμε roti (ψωμί) και μας έλεγαν ότι δεν έχουν. Επίσης το τυρί πολλά μαγαζιά το έχουν εκτός ψυγείου. Μην περιμένετε να βρείτε εύκολα ζαμπόν ή σαλάμι. Ούτε καν στο Μπαλί που τρώνε τα πάντα. Εγώ έπαιρνα κάτι λουκάνικα κοτόπουλου και τα έβαζα στο τοστ για να έχω όλη μέρα κάτι να τρώγω. Κανονικό φαγητό τρώγαμε μόνο το βράδυ.

Στις 8:00 ήρθε ο οδηγός μας για να πάμε στο ηφαίστειο Tangkuban Perahu. Η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη αφού ήταν περίπου 30 χιλιόμετρα από την πόλη, αλλά κάναμε πάνω από μία ώρα αφού το Bandung με τόσα εκατομμύρια κατοίκους έχει πολύ κίνηση στους δρόμους. Στην είσοδο για το ηφαίστειο πληρώσαμε το αρκετά τσουχτερό για Ινδονησία ποσόν των τριακοσίων χιλιάδων ο καθένας, δηλαδή περίπου 18 ευρώ. Αν δε προσθέσουμε και το κόστος για το αυτοκίνητο φτάσαμε στα 20 ευρώ ο κάθε ένας από μας. Πήγαμε και παρκάραμε σε ένα σημείο, γιατί οι επισκέπτες ήταν χιλιάδες. Όμως πάντα βρίσκεις χώρο να παρκάρεις έστω και λίγο πιο πέρα από εκεί που θα ήθελες. Η ημέρα ήταν Κυριακή και το Σαββατοκύριακο η τιμή είναι κατά 50% μεγαλύτερη από τις καθημερινές. Επίσης να σημειώσω ότι οι τουρίστες πληρώνουν ακριβώς δέκα φορές περισσότερα χρήματα από τους ντόπιους κατοίκους. Δράμα!

Αφήσαμε τον οδηγό μας στο σημείο που πάρκαρε και είπαμε ότι όταν τελειώσουμε τη βόλτα μας θα πάμε να τον συναντήσουμε. Εκεί υπήρχε μία Καλντέρα και εμείς βρισκόμασταν στο επάνω χείλος της, ενώ στο βάθος έβγαιναν καπνοί και υπήρχε μία λίμνη, ενώ κανονικά θα έπρεπε να φαίνεται και μία ακόμα μικρότερη, η οποία όμως δεν φαινόταν. Τυχαίο το γεγονός. Το θέαμα ήταν πολύ όμορφο. Είχε αρκετά καλή υποδομή για να κάνεις βόλτες και να δεις από πολύ ωραία σημεία το βάθος του κρατήρα και να τραβήξεις καλές φωτογραφίες. Ευτυχώς η ορατότητα ήταν καταπληκτική και απολαύσαμε τις εικόνες. Κάναμε λίγες βόλτες, αλλά όχι σε όλο το μήκος του μονοπατιού αφού δεν θα άλλαζε κάτι σε αυτά που είχαμε ήδη δει.

Ξέραμε επίσης ότι υπάρχει και ένα άλλο σημείο με γεωθερμικό ενδιαφέρον στην περιοχή, το Domas Crater. Πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να πάμε μόνοι μας με τα πόδια, όμως δεν μας άφησαν να περάσουμε το μονοπάτι και μας υποχρέωσαν να πληρώσουμε ένα εισιτήριο που ήταν μόνο για ένα οδηγό που θα είχαμε μαζί μας. Το ποσόν δεν ήταν μεγάλο και σε ευρώ ήταν 9.

Το ξύλο μπατίκ, με τα σχέδια κάτω από τη φλούδα του:

Όμως το περπάτημα ήταν αρκετό. Μας πήρε πάνω από μισή ώρα για να περπατήσουμε τα 1200 μέτρα μέχρι το σημείο που ήταν κάποιες πολύ μικρές λιμνούλες, τρεις-τέσσερις, με διάμετρο τρία τέσσερα μέτρα και έβγαζαν ζεστό νερό. Μία όμως το έβγαζε βραστό. Όλη η διαδρομή ήταν κατηφορική και είχε κυρίως σκαλοπάτια. Αυτό ήταν λίγο άσχημο για τα πόδια μας. Όμως κατεβήκαμε και απολαύσαμε και την ωραία διαδρομή αλλά κυρίως ένα ωραίο θέαμα με τις λιμνούλες. Μείναμε πάνω από μισή ώρα.

Όταν τελειώσαμε τις βόλτες μας εκεί, υπήρχαν δύο περιπτώσεις για να επιστρέψουμε: η μία ήταν από το ίδιο μονοπάτι να πάρουμε τον ανήφορο, πράγμα το οποίο αποκλείσαμε από την πρώτη στιγμή. Η άλλη περίπτωση ήταν να φωνάξουμε τον οδηγό μας να μας πάρει με το αυτοκίνητο, αφού περπατήσουμε αλλά 300 μέτρα σε ένα μονοπάτι μέχρι το πάρκινγκ.

Όμως το πρόβλημα ήταν κάτι που δεν είχαμε προβλέψει: το σημείο που ήταν ο οδηγός μας δεν είχε σήμα για το κινητό του. Έτσι δεν μπορούσαμε να τον βρούμε και ευτυχώς βρέθηκε ένα ταξί για να μας ανεβάσει παίρνοντας φυσικά το μεγάλο για Ινδονησία αντίτιμο των 8 ευρώ. Φτάσαμε στο σημείο που είχαμε παρκάρει αρχικά και πήραμε τον οδηγό μας για να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας.

 

[travelbreak]

Bandung, φυτείες τσαγιού και οι θερμές πηγές στο Ciater

Στο δρόμο για τις θερμές πηγές συναντήσαμε αρκετές φυτείες με τσάι. Σε μία από αυτές σταματήσαμε και τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες. Δεν ήταν από εκείνες τις φυτείες που σε υποδέχεται ο ιδιοκτήτης και σου αρχίζει την ξενάγηση, ταλαιπωρώντας σε. Δεν ήρθε κανένας εκεί όση ώρα μείναμε, γι’ αυτό πολύ σύντομα συνεχίσαμε για τις θερμές πηγές.

Εκεί πληρώσαμε πάλι ένα εισιτήριο το οποίο δεν ήταν αυτή τη φορά μεγάλο και μπήκαμε σε ένα χώρο που λόγω Κυριακής υπήρχαν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άνθρωποι που έκαναν το κυριακάτικο πικ-νικ. Πολλοί από αυτούς κολυμπούσαν σε μικρά και μεγάλα κανάλια νερού που έτρεχαν. Ίσως αυτό το νερό να ήταν ζεστό. Οι εικόνες ήταν αρκετά εντυπωσιακές με τον κόσμο αυτό. Τους άρεσε πολύ που τους τραβούσαμε φωτογραφίες και πολλοί από αυτούς ήθελαν να βγουν μαζί μας για να έχουν και αυτοί φωτογραφίες με Ευρωπαίους.

Η ώρα είχε προχωρήσει και έπρεπε να επιστρέψουμε στην πόλη. Όμως κλασικά η επιστροφή είχε τρομερή κίνηση και φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγα λεπτά πριν τις 5 το απόγευμα. Εγώ με την Ντίνα φύγαμε αμέσως για να πάμε σε μία πλατεία της πόλης, που θέλαμε να δούμε ένα κτίριο, που όμως όταν φτάσαμε ήταν κλειστό. Ήταν το Getung Sate. Όμως κάναμε μία πολύ ωραία βόλτα και το είδαμε απέξω. Απέναντι από την είσοδο ήταν ένα γήπεδο που πάρα πολύς κόσμος έκανε τρέξιμο ή περπάτημα. Συνήθεις εικόνες στη χώρα.

Εμείς συνεχίσαμε μετά το γήπεδο για να δούμε ένα μνημείο. Φαινόταν από μακριά. Ήταν το West Java People Struggle Monument. Όμως για να φτάσουμε μέχρι εκεί, ενώ κανονικά υπήρχε δρόμος μέσα σε ένα πάρκο, αναγκαστήκαμε και πήγαμε από τους γειτονικούς δρόμους αφού στο πάρκο γινόταν πλήρης ανακαίνιση. Οι δρόμοι μέσα στο σκοτάδι που μόλις είχε αρχίσει να πέφτει θα φαίνονταν επικίνδυνοι. Όμως η Ινδονησία στα μέρη που πήγαμε δεν μας φάνηκε ότι διατρέχαμε κινδύνους. Όμως είχε λίγη βρωμιά η περιοχή. Μάλιστα γύρω από το μνημείο υπήρχαν σκουπίδια και μπάζα. Ευτυχώς βρήκαμε μία τρύπα και μπήκαμε γιατί ήταν κλειστό λόγω της ανακαίνισης. Έτσι τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες λίγο πριν πέσει τελείως το σκοτάδι.

Η επιστροφή έγινε μέσα στη νύχτα και φτάσαμε στο δωμάτιό μας στις 7:00.

Να πω εδώ δυο λόγια για την αλλαγή των χρημάτων στην Ινδονησία. Στην Ιάβα δεν χρησιμοποιήσαμε κάποιο ανταλλακτήριο. Και όταν βρήκαμε στο Μπαλί η ισοτιμία δεν ήταν καλή. Καλύτερα να βγάζεις χρήματα με κάρτα. Βγάζαμε χρήματα μονάχα από ATM. Η ισοτιμία που έδιναν ήταν από 16.250 μέχρι 16.400 ρουπίες για το κάθε ένα ευρώ. Αργότερα στο ταξίδι βρήκαμε και χειρότερη ισοτιμία. Εξαρτιόταν μάλλον από την τράπεζα που έκανες ανάληψη. Ένα μηχάνημα ΑΤΜ μιας Τράπεζας την πρώτη μέρα μας έδινε μάξιμουμ ένα εκατομμύριο ρουπίες. Σε άλλο όμως μηχάνημα έβγαλα μέχρι 3 εκατομμύρια. Κάποια πράγματα που λένε για πάρα πολλά νομίσματα δεν ισχύουν, αφού τα 3 εκατομμύρια είναι 30 χαρτονομίσματα των 100.000. Καθόλου άσχημα. Απλά πρέπει κάθε τόσο να πηγαίνουμε σε ATM για μετρητά και όπου μπορούμε να πληρώνουμε με κάρτα. Υπάρχουν μηχανήματα που σε αφήνουν να επιλέξεις αν θες χαρτονομίσματα των 50 ή των 100 χιλιάδων ρουπιών. Άλλα έχουν μόνο από το ένα χαρτονόμισμα και άλλοτε στο λένε άλλοτε όχι. ΑΤΜ έχει παντού σχεδόν.

 

[travelbreak]

Μετακίνηση από το Bandung ως την Yogiokarta.

Η μέρα ετούτη ήταν αφιερωμένη στη μεταφορά μας με το κινέζικο αυτοκίνητο του οδηγού μας στην πόλη Yogiokarta. Η απόσταση ήταν περίπου 500 χιλιόμετρα και έπρεπε να ξεκινήσουμε αρκετά νωρίς για να μη χάσουμε όλη τη μέρα στο αυτοκίνητο. Όμως ο οδηγός μας δεν μπορούσε, όπως είπε, να έρθει νωρίτερα από τις 8:30. Ο λόγος ήταν ότι αυτός κατάγεται από ένα χωριό κοντά στην πόλη Bandung, με αποτέλεσμα να μένει στο σπίτι του και για να φτάσει στο ξενοδοχείο μας έπρεπε να οδηγήσει μιάμιση ώρα.

Στο ξενοδοχείο μας στην Yogiokarta φτάσαμε περίπου στις 17:00. Δηλαδή χρειαστήκαμε περίπου 8,5 ώρες. Το Google το πρωί που το κοίταξα το έδινε περίπου επτά ώρες. Όμως κάναμε δύο στάσεις περίπου μισή ώρα η κάθε μία. Εννοείται ότι πήραμε τον καλό αυτοκινητόδρομο που είχε διόδια και μόνο τα τελευταία 50 χιλιόμετρα αναγκαστήκαμε να βγούμε από αυτόν και για να τα διανύσουμε χρειαστήκαμε πάνω από μιάμιση ώρα. Ο αυτοκινητόδρομος είναι καταπληκτικός με δυο και τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση και μία άλλη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Κάθε τόσο έχει στάσεις, όπου μπορείς να φας, να πλυθείς, να κοιμηθείς, να βάλεις βενζίνη, να αγοράσεις ό,τι θέλεις και να ξεκουραστείς.

Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στην πόλη Yogiokarta εγώ με την Ντίνα φύγαμε αμέσως για να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη όσο είχε φως.

Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται πολύ κοντά στο πιο κεντρικό δρόμο της πόλης. Είναι τεσσάρων αστέρων αλλά πολύ οικονομικό: κοστίζει περίπου 30 ευρώ η βραδιά χωρίς πρωινό. Μόλις λοιπόν βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, με άπειρα μαγαζιά, μικροπωλητές και κόσμο να κυκλοφορεί, είδαμε πολλές άμαξες να περιμένουν πελάτη για να του κάνουν βόλτα ή να τον μετακινήσουν. Επίσης πολλά τρίκυκλα μηχανάκια για τον ίδιο σκοπό, όπως και ποδήλατα. Εμείς στα γρήγορα αποφασίσαμε να πάρουμε μία άμαξα και κάναμε βόλτα για περίπου 20 λεπτά, πληρώνοντας έξι ευρώ. Πιστεύω ότι τα χρήματα αυτά ήταν πολλά για τον αμαξά, αλλά λίγα για μας.

Στη βόλτα μας είδαμε κάποια πράγματα αλλά δεν άργησε να βραδιάσει και συνεχίσαμε την βόλτα μας σε αυτό το κεντρικό δρόμο, αφού είχαμε τελειώσει με την άμαξα.

Στις 7:00 πήγαμε στο ξενοδοχείο και μετά από λίγο ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο για να φάμε φαγητό. Διαλέξαμε κάποια πιάτα τα οποία όμως για μένα ήταν αρκετά νόστιμα. Εγώ σε αυτές τις περιπτώσεις προτιμώ να παίρνω ντόπια πιάτα και μερικές φορές δεν ξέρω καν τι έχουν. Ας πούμε σήμερα η σούπα ήταν ψαρόσουπα και μάλιστα είχε αρκετό ψάρι. Είχε και μία μερίδα ρύζι το οποίο έμεινε το περισσότερο στη θέση του. Το δεύτερο πιάτο που πήρα ήταν μία μακαρονάδα με κοτόπουλο, το οποίο ήταν αρκετά νόστιμο.

 

[travelbreak]

Borobudur και η πόλη Yogyakarta

Το πρωί ξεκινήσαμε χαρωπά από το ξενοδοχείο στις 8:00 για να πάμε να δούμε το περίφημο μνημείο Μπορομπουντούρ. Είναι από τα πιο γνωστά της Ινδονησίας και ένας λόγος που πολλοί επισκέπτονται τη χώρα, ειδικά το νησί της Ιάβα. Αν και η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, κάναμε λίγο πάνω από μία ώρα για να καλύψουμε μία τριανταριά χιλιόμετρα. Δυστυχώς ο οδηγός μας δεν ξέρει και πολλά πράγματα για την Java από αυτά τα οποία απαιτούνται σε κάποια μέρη που επισκεπτόμαστε, και έτσι δεν μας βοηθάει σε αυτό καθόλου. Θέλω να πω ότι στο Μπορομπουντούρ έπρεπε να βγάλουμε εισιτήρια και μας είπαν ότι αυτό γίνεται μόνο ηλεκτρονικά (ίσως να μην ήταν αλήθεια όμως). Ξεκινήσαμε τη διαδικασία και ήρθε μία κοπέλα να μας βοηθήσει. Κάποια στιγμή μας είπε ότι πλέον δεν υπήρχαν εισιτήρια για είσοδο στο μνημείο πριν τις 12:30. Να σημειωθεί ότι η είσοδος του κόσμου γίνεται ανά μία ώρα. Δηλαδή κλείνεις εισιτήριο για κάποια συγκεκριμένη ώρα που θα έρθεις για την επίσκεψη.

Θεωρητικά η επίσκεψη διαρκεί μιάμιση ώρα και μετά είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις στην περιοχή αλλά όχι στο μνημείο. Ουσιαστικά όμως όλος αυτός ο χώρος έχει ένα μνημείο, γεμάτο με βούδες και μικρές στούπες. Το κεντρικό κτήριο μοιάζει με πυραμίδα της οποίας κάθε πλευρά είναι γύρω στα 100 μέτρα. Όταν τελειώσεις την επίσκεψη πρέπει να φύγεις από το χώρο της πυραμίδας και να είσαι εξωτερικά από αυτήν. Όμως εκεί δεν θα έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις, αφού ναι μεν ο χώρος είναι όμορφος αλλά δεν έχει κάποια άλλα αρχαία. Έχει όμως πολλά καταστήματα για να κάνεις τα ψώνια σου, κάνοντας φυσικά τα απαραίτητα παζάρια.

Πήγαμε λοιπόν με τη βοήθεια της κοπέλας να κλείσουμε το εισιτήριο μας, έστω για τις 12:30, και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να πληρώσουμε, μας λέει η κοπέλα ότι πλέον στις 12:30 δεν έχει άλλα εισιτήρια και θα πρέπει να μπούμε στις 1:30. Τότε σκεφτήκαμε μήπως έπρεπε να φύγουμε να κάνουμε κάτι άλλο την ημέρα μας και να επιστρέψουμε την άλλη μέρα το πρωί να κάνουμε την επίσκεψη με το πρώτο γκρουπ που ήταν στις 8:30. Όμως αποφασίσαμε να κλείσουμε έστω στις 13:30 και θα περιμέναμε να δούμε την τύχη μας. Το κάναμε μέσα από ένα site. Όμως διαπιστώσαμε το βράδυ της ίδιας μέρας ότι μάλλον πληρώσαμε τουλάχιστον 10 ευρώ παραπάνω ο καθένας από το επίσημο εισιτήριο των 25 δολαρίων. Εμείς πληρώσαμε λίγο πάνω από 500.000 ρουπίες. Δεν πειράζει όμως.

Βρήκαμε κάποιον στην είσοδο που έλεγχε τα εισιτήρια και τον παρακάλεσε να μπούμε νωρίτερα, γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο. Ο τύπος αυτός πράγματι μας είπε να μπούμε με το γκρουπ των 10:30. Και όντως ξεκινήσαμε τη διαδικασία της εισόδου αυτήν την ώρα. Κάθε γκρουπ έχει 150 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι και να μπουν μία δεκαριά παραπάνω δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα 150 άτομα μοιράζονται σε 6 με 7 μικρότερα group και το κάθε ένα έχει το δικό του ξεναγό για να κάνει την πορεία στην περιοχή. Η πρώτη μισή ώρα είναι διάφορα ιστορικά στοιχεία που λέει ο ξεναγός και περπάτημα μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο του κεντρικού μνημείου, που είναι σε έναν λόφο. Αλλά και μέσα στο μνημείο ο ξεναγός μιλάει αρκετή ώρα και δεν σου αφήνει το περιθώριο να κινηθείς. Εμείς φυσικά ως κλασικοί Έλληνες, κάναμε τις βόλτες μας χωρίς να περιμένουμε να μας αφήσει στο τέλος ελεύθερους μόνο για 15 λεπτά να κάνουμε βόλτες πάνω στην Στούπα. Το μνημείο είναι κυρίως βουδιστικό, αλλά μάλλον έχει και επιρροές, δηλαδή κατασκευές, από ινδουιστές. Γενικά ακολουθείς τον ξεναγό και όταν φεύγεις σου ελέγχουν ένα βραχιόλι που σου έχουν δώσει και υποθέτω ότι αν μείνεις περισσότερο από μόνος σου κρυφά, μπορεί να σε μαλώσουν. Ουσιαστικά μπορείς να βρεις μία δικαιολογία ότι χάθηκες και γι αυτό καθυστέρησες.

Εμείς περίπου στις 12:00 βγήκαμε από το μνημείο και κάναμε περισσότερο από μισή ώρα μέχρι να πάμε στην έξοδο και να βρούμε τον οδηγό μας για να συνεχίσουμε σε δύο άλλα μικρότερης σημασίας μνημεία που είναι στην περιοχή. Βρίσκονται σε απόσταση 4 με 5 χιλιόμετρα από εκεί που ήμασταν. Πρώτα πήγαμε στο Pawon Temple και μετά στο Mendut Buddhist Monastery. Το πρώτο ήταν ένας μικρός παλιός Ναός χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ενώ το δεύτερο ήταν ένας μεγαλύτερος ναός του Βούδα αρκετά ενδιαφέρων. Όμως εμείς στο μοναστήρι είδαμε πιο ενδιαφέροντα έναν κήπο με πολλούς μικρούς ναούς πιο σύγχρονους. Περιηγηθήκαμε περισσότερο από μισή ώρα και μας άρεσε ιδιαίτερα. Μέχρι να τελειώσουμε και αυτά τα δύο μνημεία είχε πάει 14:00 η ώρα και φύγαμε για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας. Υπήρχε μία σκέψη να κάνουμε και κάποια άλλα μνημεία, αλλά φοβηθήκαμε ότι δεν θα έχουμε χρόνο να τα δούμε όπως πρέπει.

Από το ξενοδοχείο, αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, φύγαμε και πριν τις 16:00 ήμασταν στο δρόμο για να δούμε μερικά μέρη που έδινε το Lonely Planet ως τα πιο ενδιαφέροντα της Yogyakarta. Επισκεφτήκαμε κατά σειράν τα: The Palace of Yogyakarta, μετά πήγαμε στην περιοχή Kraton, που ήταν εκεί κοντά, και τέλος επισκεφθήκαμε τα αρχαία του Water Castle of Royal Yogyakarta. Στο πρώτο και στο τρίτο δεν μπορέσαμε να πούμε μέσα γιατί ήταν ήδη κλειστά. Όμως τα είδαμε απ’ έξω και ειδικά το κάστρο του νερού το είδαμε αρκετά καλά αφού ανεβήκαμε κάποια σκαλιά και γυρίσαμε γύρω από αυτό, ουσιαστικά περπατώντας πάνω σε κάποιες στέγες. Η περιοχή Kraton ήταν μία γειτονιά, ίσως και περισσότερες, που είχαν ωραία σπίτια, τα οποία θα μπορούσες να νομίζεις ότι ήταν φτωχικά, όμως φαινόταν ότι δεν ήταν και τόσο όταν τα έβλεπες από κοντά.

Το βράδυ φάγαμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου. Την ώρα που περιμέναμε το φαγητό προσπαθήσαμε να κλείσουμε εισιτήρια για τα μνημεία που θέλουμε να επισκεφτούμε την άλλη μερα το πρωί, φεύγοντας από την πόλη. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Κανένα πρόβλημα.

Η πόλη Yogyakarta δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Τα μόνα ενδιαφέροντα που έχει ο δρόμος Malioboro, στον οποίο κοντά είναι το ξενοδοχείο μας, και τα μέρη που επισκεφθήκαμε το απόγευμα. Ο δρόμος αυτός έχει πάρα πολλά μαγαζιά τα οποία πωλούν κυρίως υφάσματα και φαίνεται είναι της μόδας να πουλάνε το ύφασμα μπατίκ. Ήταν και ένα ξύλο που πουλούσαν και στο ηφαίστειο πριν από δύο μέρες που είχαμε πάει, το οποίο ενώ φαινόταν απέξω σαν κανονικός κορμός με τη φλούδα, από μέσα είχε ανάγλυφα σχέδια και το έλεγαν μπατίκ. Τα πουκάμισα που πουλούσαν στην Yogyakarta έχουν τα ίδια σχέδια που έχει το ξύλο εκείνο όταν βγάλεις τη φλούδα του.

Στην Yogyakarta μείναμε στο ξενοδοχείο Fortunagrande, κοντά στο δρόμο Malioboro. Στο Bandung μείναμε στο όμορφο ξενοδοχείο Ivory. Ήταν μικρό σχετικά αλλά με τέλειο φαγητό. Στη Τζακάρτα μείναμε επίσης στο κεντρικότατο Artotel ή Ar+otel. Γενικά μας έδιναν τον πρώτο καιρό καλά δωμάτια, σε αρκετά υψηλό όροφο.

 

[travelbreak]

Από την Yogyakarta στην Surakarta μέσω Prambanan και Ratu Boko.

Στην Ιάβα της Ινδονησίας ξημερώνει αρκετά νωρίς, κάπου στις 5:00 το πρωί. Άρα το να αναχωρούμε από το ξενοδοχείο στις 8:00, θεωρείται ότι είναι αργά. Μερικές φορές βέβαια το να φύγεις νωρίς δεν έχει και νόημα, γιατί αν πας σε ένα σημείο ενδιαφέροντος μπορεί να είναι κλειστό. Από την Yogiokarta πάλι είχαμε αναχώρηση στις 8:00, που έχουμε καθιερώσει ως ώρα αναχώρησης.

Ο πρώτος προορισμός μας ήταν ο αρχαιολογικός χώρος Prambanan, πού βρίσκεται κάπου 20 χιλιόμετρα ανατολικά από την Γιογκιακάρτα. Την προηγούμενη μέρα είχαμε επιχειρήσει να βγάλουμε εισιτήρια online αλλά δεν τα καταφέραμε. Έτσι όλοι είχαμε ένα φόβο ότι μπορεί να ταλαιπωρηθούμε εκεί μέχρι να τα βγάλουμε, όπως είχαμε ταλαιπωρηθεί στον αρχαιολογικό χώρο Borobudur την προηγούμενη μέρα. Εγώ όμως ήμουν ήσυχος γιατί το προηγούμενο βράδυ που καθόμασταν στην πισίνα του ξενοδοχείου για φαγητό, είχα ρωτήσει ένα Γάλλο στο διπλανό τραπέζι αν ήξερε κάτι πάνω σε αυτό το θέμα. Μου είπε ότι σίγουρα είδε μία κοπέλα στο Prambanan να βγάζει εισιτήριο πληρώνοντας με χρήματα. Ο άνθρωπος ήταν σιγουρότατος και μου φάνηκε αξιόπιστος. Έτσι εγώ δεν είχα κάποια ανησυχία.

Πράγματι φτάσαμε λίγο πριν τις 9:00 κι αμέσως βγάλαμε εισιτήρια στα ταμεία. Επειδή θα πηγαίναμε και σε έναν άλλο γειτονικό αρχαιολογικό χώρο, τον Ratu Boko, βγάλαμε συνδυασμό εισιτηρίων και γλιτώσαμε πέντε δολάρια. Όμως και πάλι το κόστος ήταν αρκετά υψηλό. Ο καθένας μας και για τους δύο αρχαιολογικούς χώρους πλήρωσε 45 δολάρια Αμερικής οι 675.000 ρουπίες. Ευτυχώς τα πράγματα στο Prambanan ήταν πιο απλά από την προηγούμενη μέρα. Από τη στιγμή που πήραμε τα εισιτήρια μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο, χωρίς κάποιον ξεναγό και χωρίς καμία υποχρέωση για να φύγουμε μέσα σε κάποια ώρα από τον χώρο.

Αφού προχωρήσαμε λίγο είδαμε τα υπέροχα μνημεία τα οποία ήταν αρκετές στούπες πολύ ψηλές. Ειδικά η κεντρική ήταν πολύ μεγάλη. Είχαν κάνει μία καλή αποκατάσταση του μνημείου και ήταν πολύ επιβλητικό. Είχε διάφορες στούπες σε γεωμετρικό σχηματισμό και πολλές άλλες πέτρες να είναι αραγμένες. Κάποιοι τεχνίτες προσπαθούσαν να τις τακτοποιήσουν κάνοντας αναστήλωση σε αλλά τμήματα του μνημείου.

Κάναμε βόλτες για μία ώρα. Υπήρχαν άλλοι τρεις ναοί σε απόσταση το πολύ ενός χιλιομέτρου ο πιο μακρινός. Πήγαμε και στους τρεις. Διαδοχικά ήταν οι: Lumbung Temple, Bubrah Temple και στο τέλος το Sewu Temple. Ενώ οι δύο πρώτοι δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο, ο τρίτος ήταν σε ένα τεράστιο χώρο και αυτός, όπως και το Prambanan. Απλά οι στούπες εκεί είχαν μικρότερο ύψος. Αυτός ο τρίτος Ναός μας αποζημίωσε το περπάτημα που κάναμε μέσα στη ζέστη. Ο χώρος ήταν πολύ όμορφος, καθαρός και περιποιημένος.

Όταν τελειώσαμε και από κει, δηλαδή περίπου δύο ώρες μετά την άφιξή μας στον αρχαιολογικό χώρο, είχαμε να επισκεφτούμε Ratu Boko. Ο χώρος εκεί ήταν τεράστιος αλλά δεν είχε γίνει αποκατάσταση των μνημείων και όλα ήταν σχετικά χαμηλά σε ύψος. Σα να είχαν μείνει μόνο οι βάσεις των ναών. Περπατώντας αρκετά χιλιόμετρα για να δούμε όλο το χώρο. Πιστεύω ότι αν ξέραμε από πριν πως ήταν τα πράγματα εκεί, μάλλον δεν θα δίναμε τόσα χρήματα επιπλέον για να τον επισκεφτούμε. Βέβαια δεν θα είχαμε και τι να κάνουμε το χρόνο μας, γιατί η πόλη Solo ή αλλιώς Surakarta πού φτάσαμε λίγο πριν τις 3:00 δεν είχε κάτι ιδιαίτερο για να δούμε.

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο στη Surakarta, εγώ με την Ντίνα κάναμε μία βόλτα για να δούμε τρία τέσσερα σημεία που προτείνει το Lonely Planet. Το μόνο που ήταν ανοιχτό ήταν η αγορά αλλά και αυτή δεν μας άρεσε ιδιαίτερα. Είχε έναν ωραίο δρόμο που βγάζει μέχρι ένα παλάτι το οποίο όμως και αυτό ήταν κλειστό. Παρόλα αυτά περιπλανηθήκαμε στην πόλη για σχεδόν δύο ώρες, μέχρι που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Είναι πολύ φθηνό, κάτι λιγότερο από 300.000 ρουπίες για κάθε δωμάτιο για ένα βράδυ, που σημαίνει λιγότερο από 20 ευρώ.

Εμείς κλασικά στο δωμάτιο κάναμε μπάνιο και αφού φάγαμε κάτι πήγαμε με τα παιδιά στη ρεσεψιόν και καθίσαμε λίγο να μιλήσουμε. Θέλαμε επίσης να κλείσουμε και δωμάτιο για την επόμενη μέρα που θα πηγαίναμε στην πόλη Mojokerto. Ήταν όμορφη πόλη αλλά δεν είχε αρκετά ξενοδοχεία και ό,τι καλό βρήκαμε ήταν αρκετά μακριά από αυτήν. Έτσι αποφασίσαμε και κλείσαμε δωμάτιο σε ένα πολύ καλό ξενοδοχείο Novotel στην γειτονική πόλη Surabaya.

Η Σουρακάρτα μας φάνηκε λίγο χωρίς ζωή, θα μπορούσα να πω και λίγο επικίνδυνη. Δεν είναι καλά φωτισμένοι οι δρόμοι και γενικώς δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος.

 

[vasiliss]

Borobudur και η πόλη Yogyakarta
View attachment 444141
Το πρωί ξεκινήσαμε χαρωπά από το ξενοδοχείο στις 8:00 για να πάμε να δούμε το περίφημο μνημείο Μπορομπουντούρ. Είναι από τα πιο γνωστά της Ινδονησίας και ένας λόγος που πολλοί επισκέπτονται τη χώρα, ειδικά το νησί της Ιάβα. Αν και η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, κάναμε λίγο πάνω από μία ώρα για να καλύψουμε μια σαρανταριά χιλιόμετρα. Δυστυχώς ο οδηγός μας δεν ξέρει και πολλά πράγματα για την Java από αυτά τα οποία απαιτούνται σε κάποια μέρη που επισκεπτόμαστε, και έτσι δεν μας βοηθάει σε αυτό καθόλου. Θέλω να πω ότι στο Μπορομπουντούρ έπρεπε να βγάλουμε εισιτήρια και μας είπαν ότι αυτό γίνεται μόνο ηλεκτρονικά (ίσως να μην ήταν αλήθεια όμως). Ξεκινήσαμε τη διαδικασία και ήρθε μία κοπέλα να μας βοηθήσει. Κάποια στιγμή μας είπε ότι πλέον δεν υπήρχαν εισιτήρια για είσοδο στο μνημείο πριν τις 12:30. Να σημειωθεί ότι η είσοδος του κόσμου γίνεται ανά μία ώρα. Δηλαδή κλείνεις εισιτήριο για κάποια συγκεκριμένη ώρα που θα έρθεις για την επίσκεψη.

Το Borobudur κατασκευάστηκε γύρω στο 800 μΧ και ήταν κέντρο λατρείας αλλά συνδυάζει Βουδιστικά χαρακτηριστικά όσο και Ινδουιστικά. Αργότερα καλύφτηκε από ηφαιστειακή στάχτη και μετά από φυτά. Ανακαλύφτηκε ξανά το 1814. Ο ναός στο κέντρο του έχει ύψος 35 μέτρα.
View attachment 444142 View attachment 444143 View attachment 444144 View attachment 444145 View attachment 444146 View attachment 444147
Θεωρητικά η επίσκεψη διαρκεί μιάμιση ώρα και μετά είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις στην περιοχή αλλά όχι στο μνημείο. Ουσιαστικά όμως όλος αυτός ο χώρος έχει ένα μνημείο, γεμάτο με βούδες και μικρές στούπες. Το κεντρικό κτήριο μοιάζει με πυραμίδα της οποίας κάθε πλευρά είναι γύρω στα 100 μέτρα. Όταν τελειώσεις την επίσκεψη πρέπει να φύγεις από το χώρο της πυραμίδας και να είσαι εξωτερικά από αυτήν. Όμως εκεί δεν θα έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις, αφού ναι μεν ο χώρος είναι όμορφος αλλά δεν έχει κάποια άλλα αρχαία. Έχει όμως πολλά καταστήματα για να κάνεις τα ψώνια σου, κάνοντας φυσικά τα απαραίτητα παζάρια.
View attachment 444148 View attachment 444149 View attachment 444150 View attachment 444151
Πήγαμε λοιπόν με τη βοήθεια της κοπέλας να κλείσουμε το εισιτήριο μας, έστω για τις 12:30, και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να πληρώσουμε, μας λέει η κοπέλα ότι πλέον στις 12:30 δεν έχει άλλα εισιτήρια και θα πρέπει να μπούμε στις 1:30. Τότε σκεφτήκαμε μήπως έπρεπε να φύγουμε να κάνουμε κάτι άλλο την ημέρα μας και να επιστρέψουμε την άλλη μέρα το πρωί να κάνουμε την επίσκεψη με το πρώτο γκρουπ που ήταν στις 8:30. Όμως αποφασίσαμε να κλείσουμε έστω στις 13:30 και θα περιμέναμε να δούμε την τύχη μας. Το κάναμε μέσα από ένα site. Όμως διαπιστώσαμε το βράδυ της ίδιας μέρας ότι μάλλον πληρώσαμε τουλάχιστον 10 ευρώ παραπάνω ο καθένας από το επίσημο εισιτήριο των 25 δολαρίων. Εμείς πληρώσαμε λίγο πάνω από 500.000 ρουπίες. Δεν πειράζει όμως.

Βρήκαμε κάποιον στην είσοδο που έλεγχε τα εισιτήρια και τον παρακάλεσε να μπούμε νωρίτερα, γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο. Ο τύπος αυτός πράγματι μας είπε να μπούμε με το γκρουπ των 10:30. Και όντως ξεκινήσαμε τη διαδικασία της εισόδου αυτήν την ώρα. Κάθε γκρουπ έχει 150 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι και να μπουν μία δεκαριά παραπάνω δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα 150 άτομα μοιράζονται σε 6 με 7 μικρότερα group και το κάθε ένα έχει το δικό του ξεναγό για να κάνει την πορεία στην περιοχή. Η πρώτη μισή ώρα είναι διάφορα ιστορικά στοιχεία που λέει ο ξεναγός και περπάτημα μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο του κεντρικού μνημείου, που είναι σε έναν λόφο. Αλλά και μέσα στο μνημείο ο ξεναγός μιλάει αρκετή ώρα και δεν σου αφήνει το περιθώριο να κινηθείς. Εμείς φυσικά ως κλασικοί Έλληνες, κάναμε τις βόλτες μας χωρίς να περιμένουμε να μας αφήσει στο τέλος ελεύθερους μόνο για 15 λεπτά να κάνουμε βόλτες πάνω στην Στούπα. Γενικά ακολουθείς τον ξεναγό και όταν φεύγεις σου ελέγχουν ένα βραχιόλι που σου έχουν δώσει και υποθέτω ότι αν μείνεις περισσότερο από μόνος σου κρυφά, μπορεί να σε μαλώσουν. Ουσιαστικά μπορείς να βρεις μία δικαιολογία ότι χάθηκες και γι αυτό καθυστέρησες.

Εμείς περίπου στις 12:00 βγήκαμε από το μνημείο και κάναμε περισσότερο από μισή ώρα μέχρι να πάμε στην έξοδο και να βρούμε τον οδηγό μας για να συνεχίσουμε σε δύο άλλα μικρότερης σημασίας μνημεία που είναι στην περιοχή. Βρίσκονται σε απόσταση 4 με 5 χιλιόμετρα από εκεί που ήμασταν.
Πρώτα πήγαμε στο Pawon Temple και μετά στο Mendut Buddhist Monastery. Το πρώτο ήταν ένας μικρός παλιός Ναός χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ενώ το δεύτερο ήταν ένας μεγαλύτερος ναός του Βούδα αρκετά ενδιαφέρων. Όμως εμείς στο μοναστήρι είδαμε πιο ενδιαφέροντα έναν κήπο με πολλούς μικρούς ναούς πιο σύγχρονους. Περιηγηθήκαμε περισσότερο από μισή ώρα και μας άρεσε ιδιαίτερα. Μέχρι να τελειώσουμε και αυτά τα δύο μνημεία είχε πάει 14:00 η ώρα και φύγαμε για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας. Υπήρχε μία σκέψη να κάνουμε και κάποια άλλα μνημεία, αλλά φοβηθήκαμε ότι δεν θα έχουμε χρόνο να τα δούμε όπως πρέπει.
View attachment 444152 View attachment 444153 View attachment 444154 View attachment 444155 View attachment 444156 View attachment 444157 View attachment 444158 View attachment 444159

Mendut Buddhist Monastery
View attachment 444160 View attachment 444161 View attachment 444162
Το απόγευμα στην πόλη βγήκαμε για να δούμε μερικά μέρη που έδινε το Lonely Planet ως τα πιο ενδιαφέροντα της Yogyakarta. Επισκεφτήκαμε κατά σειράν τα: The Palace of Yogyakarta, μετά πήγαμε στην περιοχή Kraton, που ήταν εκεί κοντά, και τέλος επισκεφθήκαμε τα αρχαία του Water Castle of Royal Yogyakarta. Στο πρώτο και στο τρίτο δεν μπορέσαμε να πούμε μέσα γιατί ήταν ήδη κλειστά. Όμως τα είδαμε απ’ έξω και ειδικά το κάστρο του νερού το είδαμε αρκετά καλά αφού ανεβήκαμε κάποια σκαλιά και γυρίσαμε γύρω από αυτό, ουσιαστικά περπατώντας πάνω σε κάποιες στέγες. Η περιοχή Kraton ήταν μία γειτονιά, ίσως και περισσότερες, που είχαν ωραία σπίτια, τα οποία θα μπορούσες να νομίζεις ότι ήταν φτωχικά, όμως φαινόταν ότι δεν ήταν και τόσο όταν τα έβλεπες από κοντά.
View attachment 444163 View attachment 444164 View attachment 444165 View attachment 444166 View attachment 444167 View attachment 444168 View attachment 444169 View attachment 444170 View attachment 444171 View attachment 444172 View attachment 444173 View attachment 444174 View attachment 444175 View attachment 444176
Το βράδυ φάγαμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου. Την ώρα που περιμέναμε το φαγητό προσπαθήσαμε να κλείσουμε εισιτήρια για τα μνημεία που θέλουμε να επισκεφτούμε την άλλη μερα το πρωί, φεύγοντας από την πόλη. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Κανένα πρόβλημα.

Η πόλη Yogyakarta δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Τα μόνα ενδιαφέροντα που έχει είναι ένας κεντρικός δρόμος, στον οποίο κοντά είναι το ξενοδοχείο μας, και τα μέρη που επισκεφθήκαμε το απόγευμα. Ο δρόμος αυτός έχει πάρα πολλά μαγαζιά τα οποία πωλούν κυρίως υφάσματα και φαίνεται είναι της μόδας να πουλάνε το ύφασμα μπατίκ. Ήταν και ένα ξύλο που πουλούσαν και στο ηφαίστειο πριν από δύο μέρες που είχαμε πάει, το οποίο ενώ φαινόταν απέξω σαν κανονικός κορμός με τη φλούδα, από μέσα είχε ανάγλυφα σχέδια και το έλεγαν μπατίκ. Τα πουκάμισα που πουλούσαν στην Yogyakarta έχουν τα ίδια σχέδια που έχει το ξύλο εκείνο όταν βγάλεις τη φλούδα του.
View attachment 444177
Στην Yogyakarta μείναμε στο ξενοδοχείο Fortunagrande, που βρίσκεται κοντά (εκατό μέτρα) στον εμπορικότατο δρόμο Malioboro. Στο Bandung μείναμε στο όμορφο ξενοδοχείο Ivory. Ήταν μικρό σχετικά αλλά με τέλειο φαγητό. Στη Τζακάρτα μείναμε επίσης στο κεντρικότατο Artotel ή Ar+otel. Γενικά μας δίνουν και καλά δωμάτια, συνήθως σε αρκετά υψηλό όροφο.

Στην αρχή χάρηκα που είδα νέα ανάρτηση, αλλά νομίζω ανέβασες 2 φορές το ίδιο κεφάλαιο;;;;;

 

[travelbreak]

Στην αρχή χάρηκα που είδα νέα ανάρτηση, αλλά νομίζω ανέβασες 2 φορές το ίδιο κεφάλαιο;;;;;

Τη χαρά που σου στέρησα λίγο πριν με την απροσεξία μου, μπορείς να την έχεις τώρα με την φρέσκια ιστορική μας μέρα στην κεντρική Ινδονησία.
Ευχαριστώ για τη διόρθωση.

 

[intefix]

Μάλλον αργεί ο Browser για τις τελευταίες φωτογραφίες...

 

[travelbreak]

Από την Surakarta στη Surabaya

Οι δύο προαναφερθείσες πόλεις του σημερινού τίτλου απέχουν μεταξύ τους περίπου τρεισήμισι ώρες, ή 260 χιλιόμετρα εθνικής οδού, εάν δεν κάνεις κάποια παρεκτροπή στη διαδρομή. Εμείς όμως είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε δύο ναούς, τους Sukuh Temple και τον Cetho Temple. Για να τους προσεγγίσουμε είχε αρκετή οδήγηση σε πολύ κακό οδικό δίκτυο. Ξέραμε ότι θα καθυστερήσουμε, μόνο για την οδήγηση, κάπου δύο ώρες.

Το είχαμε πάρει απόφαση και έτσι ξεκινήσαμε «χαρωπά» το πρωί. Ο πρώτος Ναός που επισκεφθήκαμε ήταν ο Sukuh Temple και ο δεύτερος ο Cetho Temple. Είχα δει από την προηγούμενη φωτογραφίες των ναών αυτών και είδα ότι είχαν ενδιαφέρον. Η απόσταση του πρώτου τέμπλου από τη Σουρακάρτα ήταν 50 km, αλλά κάναμε πάνω από μιάμιση ώρα για να φτάσουμε εκεί. Πληρώσαμε το αξιοπρεπές εισιτήριο των 50.000 ρουπιών και μπήκαμε μέσα. Ήδη απ’ έξω φαινόταν ότι είχε ενδιαφέρον το τέμπλο αυτό. Πράγματι πηγαίνοντας σε ένα ανηφορικό μονοπάτι του ναού και έχοντας δεξιά και αριστερά διάφορα τμήματά του, έφτανες στο τέλος σε μία μικρή πυραμίδα η οποία θύμιζε Αζτέκους.

Να και οι εκπλήξεις:

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της επίσκεψής μας ήταν ότι είχαμε ανέβει σε μεγάλο σχετικά υψόμετρο, δηλαδή κοντά στο 1,5 χιλιόμετρο. Από εκεί είχαμε μία καταπληκτική θέα σε διάφορες καλλιέργειες της περιοχής, όμως είχε μία καταχνιά και δεν είχαμε καλή ορατότητα. Και αυτό κυρίως για τις φωτογραφίες. Το ανάγλυφο του τοπίου ήταν πολύ ιδιαίτερο, με πολύ απότομες πλαγιές και ψηλούς αλλά στενούς λόφους.

Ο επόμενος Ναός ήταν σχετικά κοντά και αφού οδηγήσαμε πάλι σε στενούς και κακούς δρόμους με χιλιάδες μηχανάκια να πηγαίνουν και να έρχονται, φτάσαμε και σε αυτόν. Να σημειώσω εδώ ότι την προηγούμενη μέρα είχαμε δει ένα ατύχημα με δύο μηχανάκια που τράκαραν σε ένα χωριό, όταν μία κοπέλα πήγε να περάσει κάθετα το δρόμο και έπεσε πάνω της μία άλλη κοπέλα με το μηχανάκι της. Όμως δεν νομίζω να υπήρξε σοβαρός τραυματισμός. Ο ναός Cetho που πήγαμε λοιπόν ήταν διαφορετικός.

Είχε και αυτός ένα πολύ ανηφορικό μονοπάτι που ανέβαινε πάνω σε ένα λόφο. Το μονοπάτι αυτό είχε σκαλοπάτια και κάθε τόσο είχε και μία πύλη από εκείνες που έχουν οι ινδουιστές: έχει δύο μικρές ή μεγάλες σχετικά αψίδες δεξιά και αριστερά και αυτές δημιουργούν μια πύλη, χωρίς πόρτα όμως. Ανάμεσα στις πύλες αυτές υπάρχουν πεζούλες και προχωρείς ανεβαίνοντας σκαλιά. Πάλι στην κορυφή του λόφου υπήρχε μία μικρή πυραμίδα, όπως και στον προηγούμενο ναό. Σε αυτόν τον χώρο δεν είχαμε πολλά ανάγλυφα πάνω στις πέτρες όσα στον προηγούμενο.

Σε εκείνη την περιοχή, ανάμεσα στους υψηλούς λόφους, είδαμε μια μεγάλη κατασκευή, κάτι σαν εξέδρα πάνω από τις καλλιέργειες. Υψωνόταν σε ύψος περίπου 20-30 μέτρων και για μήκος εκατό και ο κόσμος ανέβαινε για να δει τη θέα. Εμείς σταματήσαμε για λίγο αλλά δεν ανεβήκαμε στην εξέδρα γιατί έτσι κι αλλιώς τη θέα την βλέπαμε. Άλλωστε είχε εκείνη την καταχνιά που δεν σου επέτρεπε να δεις καθαρά.

Αφού τελειώσαμε εκεί την επίσκεψη, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να μπούμε στον Εθνικό δρόμο και να πάμε στην Σουραμπάγια, όσο πιο σύντομα γινόταν. Κάναμε αρκετή ώρα μέσα στους πολυσύχναστους μικρούς δρόμους και κάναμε και μία στάση για σχεδόν μία ώρα σε μία rest area.

Σχετικά αργά φτάσαμε στο ξενοδοχείο Novotel στη Σουραμπάγια. Είχε μία καταπληκτική αυλή με πισίνα και όμορφα δέντρα. Το δωμάτιο ήταν πολύ μεγάλο, χωρίς να είναι και ένα που θα περίμενες σε τέτοιο ξενοδοχείο. Πάντως ήταν πολύ καλό. Εκεί πληρώναμε λίγο πάνω από τα 40 ευρώ, που για Ινδονησία είναι αρκετά χρήματα.

Αν και το Novotel στη Σουραμπάγια υπερηφανεύεται στο booking.com ότι είναι στο κέντρο της πόλης, εμείς το βράδυ μετά το φαγητό που κάναμε μία βόλτα δεν διαπιστώσαμε κάτι τέτοιο. Άλλωστε ψάχνοντας στο διαδίκτυο και στο Lonely Planet, είδαμε ότι τα πιο ενδιαφέροντα μέρη απέχουν από 3 χιλιόμετρα και πάνω.

Η Ινδονησία φαίνεται μία πολύ περιποιημένη και τακτική χώρα. Θεωρώ ότι είναι πολύ καθαρή, κυρίως στους δρόμους. Κάποιο θέμα υπάρχει σε κάποιες πλατείες που είναι λίγο εγκαταλειμμένες. Αυτό που προκαλεί εντύπωση εδώ είναι ότι στα σταυροδρόμια υπάρχουν κάποιοι νεαροί ή μεγαλύτεροι άνθρωποι, οι οποίοι εκτελούν χρέη τροχονόμου, ελπίζοντας σε κάποια πολύ λίγα χρήματα που θα τους δώσει ο οδηγός ενός περαστικού αυτοκινήτου τον οποίον θα διευκολύνουν να περάσει το δρόμο. Εάν θέλει για παράδειγμα να στρίψει ή αν θέλει να κάνει ένα ελιγμό σταματάνε με νοήματα τους άλλους οδηγούς για να τον πραγματοποιήσει. Πράγματι πολλοί είναι εκείνοι που τους δίνουν ένα νόμισμα. Το ίδιο κάνει και ο δικός μας ο οδηγός που πάντα έχει ψιλά γι αυτό το σκοπό δίπλα σε ένα κουτάκι. Συχνά βοηθούν αυτοί οι τύποι και τους πεζούς.

Ένα άλλο θέμα είναι το ζήτημα της τουαλέτας. Δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού παντού υπάρχουν τουαλέτες. Απλά πρέπει να πληρώσεις 2000 ρουπίες, μέχρι 5.000 το πολύ. Αν και πιστεύω ότι και να μην του δώσεις χρήματα δεν θα σε πάρουν κυνήγι για να τους πληρώσεις. Εκτός αν στα ζητήσουν πριν μπεις μέσα. Οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενικοί. Δεν αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα όταν τραβούσαμε φωτογραφίες. Φυσικά έχω ξαναπεί ότι πολλοί έρχονταν για να μπουν και εκείνοι στο κάδρο μαζί μας και να έχουν τη φωτογραφία στο κινητό τους.

Μπορεί η Ινδονησία να είναι μουσουλμανική χώρα και να έχει άπειρα τζαμιά, αλλά αυτό δεν φαίνεται υπερβολικά στη συμπεριφορά ούτε στους μεγάλους αλλά ούτε και στους νέους ανθρώπους. Φυσικά πολλές γυναίκες φοράνε μαντήλια, αλλά όχι μπούργκες. Βλέπεις πολλά νέα ζευγάρια να κρατιούνται χέρι με χέρι και να μην ντρέπονται, αν και δεν είδαμε πολλά τέτοια. Το πρόβλημα είναι τα μηχανάκια τα οποία τα οδηγούν αγόρια και κορίτσια ακόμα από 12 ετών και πάνω και δυστυχώς τρέχουν πάρα πολύ, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Στις πόλεις σχεδόν όλοι φοράνε κράνος αλλά αυτό δεν συμβαίνει και στην επαρχία. Είδαμε τα παιδιά που σχολάνε από το σχολείο τους και καβαλάνε μηχανάκι χωρίς να φοράνε κράνη.