Ulysses
Member
- Μηνύματα
- 114
- Likes
- 174
- Επόμενο Ταξίδι
- Ζυρίχη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού - Μεξικό
Περιεχόμενα
Μέρα 2η
Αφού την προηγούμενη κάναμε μόνο βόλτες, ήρθε η στιγμή να δούμε και κάτι, ξεκινώντας από το αγαπημένο μου μουσείο, στο οποίο έχω αφιερώσει αρκετές μέρες στο παρελθόν για να δω τα πάντα, το Prado. Γενικά έχω ένα θέμα με τις πινακοθήκες, τα υπόλοιπα μουσεία κλπ δεν με ενδιαφέρουν και τόσο. Η παρέα δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου, αλλά δεν γίνεται να μην περάσουμε μπροστά από τα βασικά τουλάχιστον.
Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, όπου μας δίνουν και κουπόνια για δυο ποτά στο μπαρ για το καλωσόρισμα
επειδή ξέχασαν να μας τα δώσουν την προηγούμενη στο τσεκ ιν. Αποφασίζουμε να πάρουμε το μετρό από τη στάση Goya για αλλαγή και για να μην αλλάζουμε γραμμές, θα μπορούσαμε να πάμε και με τα πόδια αλλά η φήμη της αφόρητης ζέστης μας απέτρεπε από το να περπατάμε χωρίς λόγο στον ήλιο. Η στάση βρισκόταν σε μια όμορφη και ιδιαίτερη πλατεία, τηνPlaza Salvador Dali με πολλά καταστήματα, εστιατόρια και παράξενα εικαστικά έργα.
Φτάνουμε στο Prado
Ήταν νωρίς, μόλις έκαναν απόβαση τα πρώτα γκρουπ και συγκεντρώνονταν για να μπουν και τρέξαμε. Εισιτήριο 14 Ευρώ, δωρεάν για φοιτητές κάτω των 25. Δείχνω το υπέροχο ελληνικό πάσο μου, μου ζητάει ταυτότητα για να δει ηλικία. Κάνω ότι δεν το ξερα, χαμογελώ γλυκά και αθώα. Πέρνα μου λέει, αποκλείεται να είσαι πάνω από 25.
Γλίτωσα 14 Ευρώ.
Από τις πρώτες αίθουσες που πήγα ήταν εκείνη με τον Κήπο των Απολάυσεων του Ιερώνυμου Μπος. Ο αγαπημένος μου... 'Ηταν ήδη πολλοί συγκεντρωμένοι μπροστά του. Ακολούθησε γρήγορη περιήγηση με έμφαση φυσικά στον Goya και στον Velazquez, λέγοντας ιστορίες για τον κάθε πίνακα στην παρέα.
Στο τέλος στάση στο κατάστημα του μουσείου από όπου πήρα ένα μεγάλο και βαρύ οδηγό για να λάβω την ερώτηση "γιατί δεν παίρνεις απ'τη αρχή κάτι τέτοιο να το μελετάς με την ησυχία σου και τριγυρνάς ώρες στα μουσεία; "
Δεν μιλάω γιατί ακολουθεί το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και κρατώ χαμηλό προφίλ.
Κατεθυνόμαστε με τα πόδια λοιπόν προς το Reina Sofia.
Προτείνω δήθεν τυχαία να καθήσουμε για καφέ απέναντι στη γνωστή αμερικανιά. Πίνουμε τον καφέ μας, ελέγχουμε e-mail, κάνουμε check-in και είμαστε έτοιμοι.
Το μουσείο φιλοξενούσε την έκθεση Νταλί. Sold out συνεχώς αλλά είχα κάνει κράτηση μέρες πριν για συγκεκριμένη ώρα. Καταπληκτική, άξιζε για μένα περισσότερο από όλο το μουσείο που γενικά δεν είμαι πολύ φαν του τόσο μοντέρνου.
Αφού περιηγηθήκαμε για λίγο και στο υπόλοιπο μουσείο, θαυμάζοντας από βίντεο με ντοκουμέντα από τη δικτατορία, τον εμφύλιο, μέχρι νεροχύτες και κατσαρόλες με καρφιά που κάθε τόσο ερχόταν μια ομάδα καλλιτεχνών και τις κουνούσε κάνοντας αφόρητο θόρυβο ή παρίστανε ότι έκανε αναρρίχηση σε ένα τοιχάκι
ηρθε η ώρα για τη Guernica.
Όπως και την προηγούμενη φορά πριν πολλά χρόνια, δεν μπορούσα να τη βρω. Κοιτούσα στο πλάνο, έψαχνα την αίθουσα, ρώτησα, έκανα κύκλους, ανεβοκατέβηκα σκάλες και ασανσέρ,
αλλά όχι, δεν έφτανα ποτέ. Τελικά τη βρήκα και η επίσκεψη στο μουσείο ολοκληρώθηκε.
Περάσαμε από το σταθμό της Atocha και μπήκαμε μέσα γιατί είναι ένα μέρος που χαράχτηκε στη μνήμη μου από όταν έφτασα στη Μαδρίτη την πρώτη φορά που πήγα, και ήταν εκείνη η μέρα της επίθεσης του Μαρτίου του 2004 και ήθελα να αντικαταστήσω κάπως την εικόνα που είχα.
Μετρό και κατεύθυνση προς το Palacio Real. Δεν μπήκαμε μέσα. Με τα πόδια ως τον παλιόEstacion del Norte που είναι πια εμπορικό κέντρο. Φαγητό και ψώνια, δεν ήταν τυχαία η επιλογή καθώς είχε διάφορα που ήθελα και δεν ηπήρχαν αλλού.
Σε μικρή απόσταση και ο άλλος παλιός σταθμός, ο οποίος ήταν αφημένος στη μοίρα του να καταρρέει.
Μετά το φαγητό και τα ψώνια, βόλτα με τα πόδια στην Plaza de España για φωτογραφίες με τον Δον Κιχώτη και τα ψηλά κτίρια.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Το βράδυ για τάπας στον ίδιο δρόμο με την προηγούμενη φορά, αλλά σε απέναντι μαγαζί όπου δυο φορές πήγαν να μας κλέψουν στο λογαριασμό. Τη μία είχαν χρεώσει παραπάνω για κάτι που δεν πήραμε, την άλλη δεν θυμάμαι, πάντως δυο φορές τον έστειλα πίσω. Στο τέλος ήθελαν να μας κεράσουν και κάτι δήθεν για συγνώμη, αλλά δυο φορές δεν είναι και πολύ πιστευτό ότι έγινε λάθος.
Για τη συνέχεια, μια μπίρα σε κάποιο από τα μπαρ των γύρω στενών και επιστροφή στο ξενοδοχείο με ένα από τα τελευταία μετρό, λειτουργεί μέχρι 1.30 ή 2 νομίζω.
Αφού την προηγούμενη κάναμε μόνο βόλτες, ήρθε η στιγμή να δούμε και κάτι, ξεκινώντας από το αγαπημένο μου μουσείο, στο οποίο έχω αφιερώσει αρκετές μέρες στο παρελθόν για να δω τα πάντα, το Prado. Γενικά έχω ένα θέμα με τις πινακοθήκες, τα υπόλοιπα μουσεία κλπ δεν με ενδιαφέρουν και τόσο. Η παρέα δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου, αλλά δεν γίνεται να μην περάσουμε μπροστά από τα βασικά τουλάχιστον.
Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, όπου μας δίνουν και κουπόνια για δυο ποτά στο μπαρ για το καλωσόρισμα
επειδή ξέχασαν να μας τα δώσουν την προηγούμενη στο τσεκ ιν. Αποφασίζουμε να πάρουμε το μετρό από τη στάση Goya για αλλαγή και για να μην αλλάζουμε γραμμές, θα μπορούσαμε να πάμε και με τα πόδια αλλά η φήμη της αφόρητης ζέστης μας απέτρεπε από το να περπατάμε χωρίς λόγο στον ήλιο. Η στάση βρισκόταν σε μια όμορφη και ιδιαίτερη πλατεία, τηνPlaza Salvador Dali με πολλά καταστήματα, εστιατόρια και παράξενα εικαστικά έργα.Φτάνουμε στο Prado
Ήταν νωρίς, μόλις έκαναν απόβαση τα πρώτα γκρουπ και συγκεντρώνονταν για να μπουν και τρέξαμε. Εισιτήριο 14 Ευρώ, δωρεάν για φοιτητές κάτω των 25. Δείχνω το υπέροχο ελληνικό πάσο μου, μου ζητάει ταυτότητα για να δει ηλικία. Κάνω ότι δεν το ξερα, χαμογελώ γλυκά και αθώα. Πέρνα μου λέει, αποκλείεται να είσαι πάνω από 25.
Γλίτωσα 14 Ευρώ.Από τις πρώτες αίθουσες που πήγα ήταν εκείνη με τον Κήπο των Απολάυσεων του Ιερώνυμου Μπος. Ο αγαπημένος μου... 'Ηταν ήδη πολλοί συγκεντρωμένοι μπροστά του. Ακολούθησε γρήγορη περιήγηση με έμφαση φυσικά στον Goya και στον Velazquez, λέγοντας ιστορίες για τον κάθε πίνακα στην παρέα.
Στο τέλος στάση στο κατάστημα του μουσείου από όπου πήρα ένα μεγάλο και βαρύ οδηγό για να λάβω την ερώτηση "γιατί δεν παίρνεις απ'τη αρχή κάτι τέτοιο να το μελετάς με την ησυχία σου και τριγυρνάς ώρες στα μουσεία; "
Δεν μιλάω γιατί ακολουθεί το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και κρατώ χαμηλό προφίλ.Κατεθυνόμαστε με τα πόδια λοιπόν προς το Reina Sofia.
Προτείνω δήθεν τυχαία να καθήσουμε για καφέ απέναντι στη γνωστή αμερικανιά. Πίνουμε τον καφέ μας, ελέγχουμε e-mail, κάνουμε check-in και είμαστε έτοιμοι.
Το μουσείο φιλοξενούσε την έκθεση Νταλί. Sold out συνεχώς αλλά είχα κάνει κράτηση μέρες πριν για συγκεκριμένη ώρα. Καταπληκτική, άξιζε για μένα περισσότερο από όλο το μουσείο που γενικά δεν είμαι πολύ φαν του τόσο μοντέρνου.
Αφού περιηγηθήκαμε για λίγο και στο υπόλοιπο μουσείο, θαυμάζοντας από βίντεο με ντοκουμέντα από τη δικτατορία, τον εμφύλιο, μέχρι νεροχύτες και κατσαρόλες με καρφιά που κάθε τόσο ερχόταν μια ομάδα καλλιτεχνών και τις κουνούσε κάνοντας αφόρητο θόρυβο ή παρίστανε ότι έκανε αναρρίχηση σε ένα τοιχάκι
ηρθε η ώρα για τη Guernica.
Όπως και την προηγούμενη φορά πριν πολλά χρόνια, δεν μπορούσα να τη βρω. Κοιτούσα στο πλάνο, έψαχνα την αίθουσα, ρώτησα, έκανα κύκλους, ανεβοκατέβηκα σκάλες και ασανσέρ,
αλλά όχι, δεν έφτανα ποτέ.
Τελικά τη βρήκα και η επίσκεψη στο μουσείο ολοκληρώθηκε.Περάσαμε από το σταθμό της Atocha και μπήκαμε μέσα γιατί είναι ένα μέρος που χαράχτηκε στη μνήμη μου από όταν έφτασα στη Μαδρίτη την πρώτη φορά που πήγα, και ήταν εκείνη η μέρα της επίθεσης του Μαρτίου του 2004 και ήθελα να αντικαταστήσω κάπως την εικόνα που είχα.
Μετρό και κατεύθυνση προς το Palacio Real. Δεν μπήκαμε μέσα. Με τα πόδια ως τον παλιόEstacion del Norte που είναι πια εμπορικό κέντρο. Φαγητό και ψώνια, δεν ήταν τυχαία η επιλογή καθώς είχε διάφορα που ήθελα και δεν ηπήρχαν αλλού.
Σε μικρή απόσταση και ο άλλος παλιός σταθμός, ο οποίος ήταν αφημένος στη μοίρα του να καταρρέει.
Μετά το φαγητό και τα ψώνια, βόλτα με τα πόδια στην Plaza de España για φωτογραφίες με τον Δον Κιχώτη και τα ψηλά κτίρια.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Το βράδυ για τάπας στον ίδιο δρόμο με την προηγούμενη φορά, αλλά σε απέναντι μαγαζί όπου δυο φορές πήγαν να μας κλέψουν στο λογαριασμό. Τη μία είχαν χρεώσει παραπάνω για κάτι που δεν πήραμε, την άλλη δεν θυμάμαι, πάντως δυο φορές τον έστειλα πίσω. Στο τέλος ήθελαν να μας κεράσουν και κάτι δήθεν για συγνώμη, αλλά δυο φορές δεν είναι και πολύ πιστευτό ότι έγινε λάθος.
Για τη συνέχεια, μια μπίρα σε κάποιο από τα μπαρ των γύρω στενών και επιστροφή στο ξενοδοχείο με ένα από τα τελευταία μετρό, λειτουργεί μέχρι 1.30 ή 2 νομίζω.
Attachments
Last edited by a moderator:
.
.
