Γεωργία Η γνωστή- άγνωστη Γεωργία

[kalspiros]

Πάλι σύνορα. Αζερμπαϊτζάν αυτή τη φορά και χαριτολογώντας, υποστηρίζαμε ότι μπαινοβγαίναμε στις δυο χώρες ανάλογα με τα μονοπάτια που ακλουθούμε. Ολ’ αυτά στο Udabno, μέρος του θρησκευτικού αξιοθέατου David Gareja. Για να φτάσετε εκεί, ΜΗΝ εμπιστευτείτε τα GPS και MHN εμπιστευτείτε τον taver (καλά αυτό άλλωστε είναι πλέον γνωστό από την Ιαπωνία κιόλας). Πάρτε έναν χάρτη ντε και όλα θα είναι εύκολα. Περιγραμματικά να πω ότι θα πρέπει να πατέ από Sagarejo και όχι από Rustavi (το όποιο μπορεί να αξίζει μια επίσκεψη όντας ένα σουρεάλ δείγμα σοβιέτ πολεοδόμησης αλλά ο δρόμος που ακολουθεί θα σας σπάσει τα νευρά και το ηθικό... Αφήστε που μπορεί να μου καταλήξετε με καμία οβίδα στο κεφάλι...Ναι ναι, ο δρόμος περνάει διπλά (η μήπως κι από μέσα...; ) από γεωργιανό πεδίο βολής...Μέχρι και dummy χωριό θα δείτε στην πορεία... Άκυρο, δε θα δείτε γιατί ΔΕΝ θα περάσετε από δω!!)
Τον χωματόδρομο θα τον φάτε αλλά τουλάχιστον σε εντελώς διαφορετικό σκηνικό απ ότι είδαμε μέχρι τώρα. Χωματόδρομο και μόνο χώμα μέχρι τις άκρες του ορίζοντα. Λόφοι σε διαφορές αποχρώσεις του κόκκινου και της ώχρας, ξέμπαρκη ψυχορραγούσα λίμνη και χωματόδρομο ξανά.

(καλά, αυτός δεν είναι!)

Όταν πλέον φτάσετε, δεν μπορείτε να εντοπίσετε τη Lavra, το πρώτο μοναστήρι της περιοχής. Ακλουθώντας τα λιγοστά πλήθη, θα βρεθείτε στην είσοδος της μονής. Με το που θα μπείτε θα αντικρίσετε τον λόγο που ήρθατε και ταλαιπωρηθήκατε έτσι. Νάτο, το είδατε.

Δεν μπορώ με ασφάλεια να σας επιβάλλω μια επίσκεψη εδώ με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανα για όσα είδαμε μέχρι τώρα. Ίσως είναι θέμα διάρκειας και μεγέθους. Θα περιπλανηθείτε για κάνα 20λεπτο στο χώρος της μονής και μετά θα θελήσετε να φύγετε αν δεν είστε και πολύ της κατάνυξης και της θρησκείας. Εμείς βεβαία το αλλάξαμε λίγο προσθέτοντας το Udabno το όποιο όμως προορίζεται για αθλητικούς τύπους ή σε ανθρώπους που έχουν όλη τη μέρα μπροστά τους ώστε να ανέβουν με χάλαρο ρυθμό τις απάνθρωπες πλάγιες για να φτάσουν εκεί. Υπάρχουν δυο διαδρομές. Και οι δυο αρχίζουν στα δεξιά του σουβενιραδικου της μονής. Όταν φτάσετε στο επίπεδο του πύργου και θαυμάσετε απ’ αυτό το ύψος τη Lavra (διαδρομή που αν και δυσκολουτσικη, την προτείνω σε όλους) θα χρειαστεί να διαλέξετε.

Στα δεξιά σας σκαρφαλώνει η πλάγια πάρα πολύ απότομα. Για κάπου 5-10 λεπτά θα πρέπει να αντιμετωπίσετε αυτή την πρόκληση. Όταν βρεθείτε μπροστά σε μεταλλικό κιγκλίδωμα, έχετε βγάλει το πολύ δύσκολο κομμάτι και πατέ για το απλώς δύσκολο. Ανηφορικό μονοπάτια μέχρι την κορυφογραμμή και στροφή στην από πίσω πλευρά του λόφου. Αυτό που αντικρίζετε τώρα στη βάση του λόφου, που απλώνεται στο άπειρο, το απόλυτο τίποτα, είναι το Αζερμπαϊτζάν. Το κιγκλίδωμα θα σταματήσει και μένουν μόνο τα πασαλίκια του. Γνωρίζουμε ότι θα δούμε σπηλιές αλλά άλλη μια φορά είμαστε απροετοίμαστοι. Άρα όταν εμφανίζονται οι πρώτες από δαύτες στα βράχια, ρηχές και αδιάφορες, αρχίζουμε να προετοιμαζόμαστε για την μέθοδο που θα ακολουθήσουμε για να κουράρουμε την σμπαραλιασμένη μας ψυχή που μας βγήκε απ’ το στόμα μόνο και μόνο για να αντικρίσει αυτές τις... τρύπες. Προχωρώντας, κι άλλες τρύπες με αγιογραφίες ξεβαμμένες από τον δυτικό ήλιο που τις επιτίθεται κάθε μέρα. Οι αγιογραφίες γίνονται όλο και πιο πολύπλοκες και συχνές, οι τρύπες βαθαίνουν και το πράγμα αρχίζει να αποκτά νόημα. Μετά τη σπήλια 50 δε (δεν τη χάνετε) και στα 50 μετρά, θα βρείτε πλάγιο ,απότομο μονοπάτι που σας ανεβάζει επίπεδο. Η σπήλια 36 είναι η τραπεζαρία. Ακόμα σώνονται τα τραπέζια/ σκαμνιά όπου οι μοναχοί γονάτιζαν για να φάνε.

Επίσης, μια από τις πιο εντυπωσιακές αγιογραφίες, απεικονίζει τον μυστικό δείπνο.

Το δυστύχημα είναι ότι όλοι οι χώροι έχουν βανδαλιστεί ποικιλοτρόπως. Συνεχίζοντας το μονοπάτι θα φτάσετε στην εκκλησία του μοναστηρίου, βολεμένη κοντά στην κορυφή του λόφου απ’ όπου όλα τα "κελία" απλώνονται μπροστά μας.

Στην κορυφή δε, μικρό παράκληση και θεά παντού. Από δω ξεκάνει και το δεύτερο μονοπάτια πιο στρωτό, έντονα κατηφορικό κι αυτό κατά τόπους, μάλλον επικίνδυνα στενό κι απότομου σε σημεία. Σας φέρνει στο επίπεδο της κοιλάδας απορροής όπου σκαλίτσα σας ξανά φέρνει στο ύψος του ρολογιού. Με τις υγιές σας! Τελευταία στάση σε αυτό το ταξίδι που όφειλε να είναι από τις πρώτες, το προάστιο της Τιφλίδας και παλιά πρωτεύουσα της χώρας, Mtskheta. Φτάσαμε βραδύ. Το μόνο που φαινόταν ήταν η δυσανάλογη για άλλη μια φορά, εκκλησία του χωριού. Εδώ θα χαθείτε στα στενή της πιο καλοσυντηρηνενης, καθαρής και παραδοσιακά.. ευρωπαϊκής (το πιάσατε, ε; ) συνοικίας της Γεωργίας. Τα πάντα είναι ανακαινισμένα αλλά τόσο όμορφα και καλαίσθητα που δε δίνεις δεκάρα που τα περισσότερα μέρη της χώρας ως τώρα ήταν εντελώς απεριποίητα. Μια γερή εξευγενισμένη ένεση... Πίσω βεβαία από τις καγκελόπορτες η ζωή παραμένει ακριβώς ίδια. Η βρύση της αυλής όπου γίνεται η μπουγάδα, τα εμφανή και "κουρασμένα" τσιμέντα των τοίχων και των ταβανιών να ξεπροβάλλουν από τα φωταγωγημένα παράθυρα των σπιτιών... Όπως όμως κι αν έχει, επισπευτείτε την και μέρα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7

First Προηγούμενη 7 of 7

Go to chapter

Go

[soudianos]

'Πλέον κινούμαστε επί τη λεωφόρο George W Bush (φτου κακά) όπου η αρχή της κοσμείται από τη μορφή του.'

Για δε ποιος μπήκε στη θέση του Λένιν!!!!!!!!

 

[kalspiros]

Η Τιφλίδα δεν είναι δύσκολη στον προσανατολισμό.

Λόφοι παντού, ο ανατολικός με την πρησμένη τσιμπίδα (προσφώνηση της παρέας προς όλων των Tsminda- εκκλησιών)

ο δυτικός με το glitter και το ferries wheel (α δε σας μίλησα γι αυτό...δεν ξέρετε τι χάνετε ) κι ανάμεσα το ποτάμι. Επίσης, καθώς η κοιλάδα είναι κάπως στενή, η πόλη έχει ανατηχθεί σε μακρόστενη μορφή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν μπορείτε να χαθείτε. Στην παλιά πόλη ειδικά, άνετα. Οι νότιες άκρες του κέντρου ορίζονται αδρά από το κάστρο και την Metekhi church. Βέβαια πίσω από το κάστρο θα βρείτε και τα λουτρά που επεκτείνουν λίγο τις περιοχές ενδιαφέροντος προς τα νότια. Από κει ανεβαίνει και δρόμος προς το κάστρο, ή μάλλον καλύτερα προς τους βοτανικούς κήπους (λέμε τώρα…) Το νου σας από δω ΔΕΝ πάει στο κάστρο! Θα βρείτε πολλές σκάλες που θα σας ανεβάζουν προς εκεί αλλά πάνω στην κορυφή, έχουν μπλοκάρει τη δίοδο άρα χαμένος κόπος.
Κάτω από το κάστρο απλώνεται το Meidan, η περιοχή διασκέδασης της πόλης, πεζοδρομημένη και γεμάτη bars, μαροκινά μαγαζιά, καφετέριες κα. Δυτικά του Meidan και σκαρφαλώνοντας τον λόφο του κάστρου, συντηρημένα παραδοσιακά γεωργιανά σπίτια που επιβάλλεται να τα απολαύετε το βράδυ που φωταγωγούνται και δένουν με το κάστρο. Λίγο βορειότερα του Meidan, μετά την εκκλησία Sioni διπλά από τη σερβιέτα και ακριβώς κάτω από την πλατεία Ελευθερίας, θα σας φέρει σε πεζόδρομο (Erekle II Turn) γεμάτο κι αυτόν με διασκέδαση (όχι όσο στο Meidan). Από δω για να βρείτε την πλατεία Ελευθερίας, επιβάλλεται να χαθείτε εντελώς στην παλιά πόλη. Είναι παλιά αλλά μη σας ακούγεται καθόλου γραφικό αυτό. Γεμάτη γκρεμιδια και κακοσυντηρημένα ετοιμόρροπα κτίρια, δε δίνουν καθόλου το hype τους. Η ζωή όμως εδώ δεν έχει αλλάξει ούτε άλλαξε κατά τη διάρκεια ανοικοδόμησης των blocks τα οποία εκ των πραγμάτων είναι πιο εσωστρεφή και στρυφνά. Όπερ σημαίνει: τιμήστε την παλιά πόλη και παρατηρήστε τη ζωή των ντόπιων που κυκλοφορούν μόνιμα στους δρόμους. Ξανά στον πεζόδρομο. Προχωρήστε κι άλλο βόρεια και παράλληλα του ποταμιού για να βρείτε την πλατεία του Clock Tower. Όπως ισχυρίζεται και το LP και καθώς αδυνατώ να βρω καλύτερη περιγραφή, ο χώρος είναι βγαλμένος από παραμύθι. Ο Πύργος του ρολογιού μοιάζει πως μόλις δραπετεύσει από την πέννα του Lewis Carroll ενώ το μουσείο μαριονέττας και τα όμορα (και μόνο, δυστυχώς) συμπληρώνουν τούτη τη μαγική γωνία της πόλης.

Αριστερά και λίγο προς τα νότια, η Freedom με τη στήλη του Άγιου Γεωργίου (λίγα χρόνια πριν, άλλο σύμβολο πίστης βρισκόταν εκεί, ο Στάλιν). Από κει η Rustaveli ανηφορίζει ορίζοντας το νέο κέντρο της πόλης. Μάλλον θα έχει περισσότερο νόημα να την κάνετε ανάποδα παίρνοντας το μέτρο από Freedom Square προς Rustaveli, ώστε να κατηφορίζετε.

Εδώ, κοινοβούλιο,

πινακοθήκη, εθνικό μουσείο, εκκλησιές, όπερα, θέατρα και διάφορα κτίρια με καλοσυντηρημένες προσόψεις. Από την άλλη πλευρά του ποταμιού τώρα, στο ύψος της σερβιέτας το υπό κατασκευή πάρκο Rike απ’ όπου ξεκινάει το τελεφερίκ προς το κάστρο (κάπου 1 ευρώ το alle retour). Από εκεί η θεά προς την πόλη είναι μοναδική. Επίσης προχωρήστε προς το άγαλμα της μητέρας Γεωργίας (Kartlis Deda, κατασκευασμένο το 1958). Στο μέσο της διαδρομής σας περιμένει μια ιδιαίτερη έκπληξη... Πίσω στα ανατολικά του ποταμιού. Πίσω από το παλάτι βρίσκεται η τσιμπίδα, εντελώς δυσανάλογου μεγέθους σε σχέση με τα μίζερα χαμόσπιτα στα γύρω τους. Ακόμα κι αν έχετε αμάξι ή ταξί, προτιμήστε να το περπατήσετε για να καμαρώσετε τούτη την αντίθεση. Πολύ πιο νότια και έξω ακριβώς από τη στάση Marjanishvili του μέτρο (η αμέσως βορειότερη στάση από την Rustaveli) απλώνεται η φρεσκοανακαινισμένη Davit Aghmashenebeli, είτε σας ξενίσει, είτε σας ξινίσει καθώς εύκολα ορίζεται ως γκλάμουρ, είναι εντυπωσιακή. Οι προσόψεις λαμπερές και προσεγμένες, φωτισμένες το βράδυ, φανερώνουν την ιστορία τούτης της πόλης που δεν ξεκίνησε με γκρεμιδια αλλά με αρχοντικά κτίρια. Ε εδώ αναγεννιούνται. Από την πλατεία, κινηθείτε βόρια ή και δυτικά προς το ποτάμι.

Τέλος, στα πιο απομακρυσμένα, θα βρείτε νότια της πλούσιας περιοχής Vake και πάνω στο λόφο την μικροσκοπική Turtle Lake. Η μια της πλευρά είναι γεμάτη καφετέριες. Στο χώρο του πάρκινγκ η θέα προς τα προάστια της πόλης είναι καλή όπου δεν μπλοκάρεται από την έντονη βλάστηση. Στο δρόμο προς τη λίμνη στα δεξιά σας, το εθνογραφικό μουσείο με κοντά 50 παραδοσιακά σπίτια από όλες τις γωνίες της χώρας. Μόνο τρία ήταν ανοιχτά τούτη την Κυριακή όπου τα δυο είχαν και ξενάγηση. Όλα τ’ αλλά, μόνο από έξω.
Στα ανατολικά της πόλης, αν ανοίξετε χάρτη, μόνο το Tbilisi Reservoir θα δείτε σχεδόν να οριοθετεί την πόλη. Στο βόρειο άκρο της επιβάλετε ίσως το πιο περίεργο μνημείο που έχω δει στη ζωή μου. Από μακριά βλέποντας το, όλοι μας απορούσαμε πως ένα τόσο παραφουσκωμένο Σοβιέτ μνημείο κατάφερε να επιζήσει. Φτάνοντας στη βάση του είχαμε μια πιο καθαρή εικόνα. Κάπου 15 μονολιθικές κολώνες περίπου 20 μέτρα ύψους η καθεμία σε συμμετρικό σχηματισμό με μορφές σκαλισμένες πάνω σε μεταλλικές πλάκες με την γνωστή σοβιετική τεχνοτροπία.

Ανεβαίνουμε στις σκάλες και μπαίνοντας στο χώρο ανάμεσα τους, διαπιστώνουμε με περίσσια έκπληξη ότι οι μορφές αποτελούν στιγμιότυπα από τις διαθήκες! Το όλο κατασκεύασμα φαίνεται, χωρίς βέβαια να μπορεί να είναι, (τουλάχιστον απ όσο μπορώ να γνωρίζω εγώ και οι συνταξιδιώτες) παλαιότερο της πτώσης!! Όπως κι αν έχει, αξίζει την επίσκεψη σας ώστε να χαζέψετε και τη θεά προς την πόλη.

 

[taver]

Ερχόμενοι, νοικιάζουμε το αμάξι και κατεβάζουμε στην πόλη τον υπάλληλο της εταιρίας ενοικιάσεων. Πρόλαβε να μας εκφράσει την συμπάθεια του προς τους Έλληνες
(επειδή έχει έρθει Ελλάδα? : X
επειδή έχει γνωρίσει κάμποσους?: X
επειδή είμαστε όλοι ορθόδοξοι? : V
άλλωστε,)
δεν ήταν ο μόνος στη χώρα που εξέφρασε τη συμπάθεια του μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο (μα κι αυτό δεν είναι ρατσισμός?). Επίσης δεν έχασε χρόνο να ενδιαφερθεί για την κατάσταση της χώρας (πράγμα που δεν το άφησα να αιωρείται πάνω μου ως πέπλο οίκτου και συμπόνιας, αντιστρέφοντας την ερώτηση για την κατάσταση της χώρας του καθώς είχα προλάβει να πάρω γεύση από τα καταθλιπτικά περίχωρα της πόλης.) Φάνηκε αισιόδοξος. Κι αυτός και όλοι οι υπόλοιποι ερωτηθέντες κατά τη διάρκεια παραμονής μας. Πιστεύουν ότι ο νέος αρχηγός της χώρας, όντας δισεκατομμυριούχος, αφενός δε θα τον ενδιαφέρει να κλέψει, αφετέρου θα προσφέρει στη χώρα του.

Ο συγκεκριμένος τύπος, ήταν εμφανώς οπαδός του νέου προέδρου, που εξελέγη στην προεδρία στις αρχές Οκτωβρίου. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, η μεταβίβαση της εξουσίας έγινε ομαλά, χωρίς έκτροπα, εμφυλίους κλπ. Ο προηγούμενος πρόεδρος, δυτικόφιλος, παρέδωσε την εξουσία στο νέο, ένα Ρώσσο μεγιστάνα που δεν έχει καν Γεωργιανό διαβατήριο.... Το συνταγματικό κώλυμα εκλογής του (λόγο υπηκοότητας), αντιμετωπίστηκε, φυσικά, ως ψιλά γράμματα ("Ο λαός μίλησε"). Είναι εντυπωσιακό πως αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν ότι, επειδή ο πρόεδρος είναι δισεκατομμυριούχος, θα δώσει μερικά από τα χρήματά του στο λαό αν εκλεγεί πρόεδρος....
Η κατάσταση της χώρας, στα χέρια του προηγούμενου προέδρου, βελτιώθηκε θεαματικά. Τουρίστες ήρθαν, η οικονομία βελτιώθηκε, η ανεργία μειώθηκε θεαματικά, η χώρα σχεδόν μπήκε στο ΝΑΤΟ, κλπ. Η χώρα έφτασε, σήμερα, να βρίσκεται στην 9η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της έρευνας "doing business 2013" ( Doing Business 2013 - Smarter Regulations for Small and Medium-Size Enterprises - World Bank Group ). Παρ΄ όλα αυτά, ο κόσμος ψήφισε για πρόεδρο ένα... Ρώσο μεγιστάνα.

Ο τύπος λοιπόν, σε όλη τη διαδρομή, μας εξηγούσε πόσο καλός και χρυσός είναι ο νέος πρόεδρος, πόσες αγαθοεργίες έχει κάνει χωρίς καν να ζητά δημοσιότητα, πόσο καλά θα είναι τα πράγματα τώρα, κλπ. Λίγες μέρες μετά, θα συναντήσουμε ανθρώπους πιο επιφυλακτικούς....

 

[LULLU]

... ε λοιπον τους 2 της παρεας τους ανακαλύψαμε αλλοι υπαρχουν??????

 

[taver]

Πρωτού η αφήγηση του Σπύρου περάσει σε άλλα μέρη, να συμπληρώσω λίγο τις περιγραφές για την Τιφλίδα. Χύμα σκέψεις, όπως μου 'ρχονται:
- Οι άνθρωποι. Θρησκευόμενοι ορθόδοξοι, μάλλον φτωχοί, θυμίζουν αρκετά τους Βαλκανικούς λαούς. Η εκκλησία έχει ρόλο στην κοινωνία τους. Παπάδες συναντάς συχνά, και σχεδόν πάντα είναι τιμώμενα πρόσωπα. 8 το πρωί ημέρα Πέμπτη, και σε μια εκκλησία είδαμε κόσμο να προσεύχεται (μετά πήγαν για συσσίτιο).
- Συντηριτική εμφάνιση όσο δεν πάει. Ελάχιστες γυναίκες είδαμε με μίνι φούστες και ελαφρά προκλητικό ντύσιμο, οι περισσότερες ήταν ντυμένες σεμνά. Και αυτά, παρότι ο καιρός τα ευνοούσε. Δε συζητάμε καν για σκουλαρίκια στους άνδρες (δεν είδα ούτε ένα) ή για τατουάζ (είδα μόνο ένα τύπο, κι αυτός ήταν Ρώσος).
- Γλώσσα. Η γλώσσα της χώρας είναι τα Γεωργιανά, με ένα δικό τους περίεργο μοναδικό στον κόσμο αλφάβητο (πρέπει να το δείτε). Ο περισσότερος κόσμος, μιλάει επίσης Ρώσικα (ιδιαίτερα αν είναι κάποιας ηλικίας και έζησε τη χώρα ως τμήμα της ΕΣΣΔ). Ελάχιστοι, νέοι κυρίως, μιλάνε και Αγγλικά. Η γνώση έστω και λίγων Ρώσικων είναι πιο χρήσιμη από τη γνώση Αγγλικών...
- Ψηφιακή τεχνολογία σε χρήση. ΑΤΜ παντού, ηλεκτρονικά εισιτήρια με μαγνητική κάρτα στο μετρό (που παρεμπιπτόντως είναι κλασσικά σοβιετικό, copy-paste από Μόσχα, Αγ. Πετρούπολη, Κίεβο, Μίνσκ κλπ), μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών παντού, αυτόματοι πωλητές κλπ.
- Κουζίνα. Κρέατα, κρέατα και κρέατα. Και κάτι πίτες, όπως κατσαπούρι (τυρόπιτα), πίτες με τοπικά φασόλια, κλπ. Γενικά τρως καλά (εκτός αν είσαι χορτοφάγος...), και η υγιεινή στην κουζίνα, όπου κι αν φάγαμε, ήταν σε υψηλά standards. Οι τιμές χαμηλές, αλλά όχι καταβαραθρωμένες. Μέγιστο κόστος γεύματος που πληρώσαμε ανά άτομο (με κρασιά κλπ), €20.00 (τετραμελής παρέα).
- Επειδή θα κλείσει την περιγραφή της Τιφλίδας ο Σπύρος χωρίς να το αναφέρει... Πάνω σε ένα βουνό, δίπλα στο κάστρο και στο άγαλμα της Γεωργίας, με την καλύτερη δυνατή θέα στην πόλη, υπάρχει κι ένα ερείπιο (γκρεμισμένη στέγη κλπ), που φέρει μεγαλοπρεπώς την επιγραφή "Property of the Hellenic Republic".

 

[orestcrete]

Και εγω με την σειρα μου να προσθεσω ενα δυο πραγματα ..
1) Ιδου το κτιριο που αναφερεται ο taver ..

Βρισκεται στα 100 μετρα απο το αγαλμα της "mother of Georgia" (υπαρχει και αντιστοιχο "mother of Armenia" στο Yerevan) πληρως εγκαταλελειμενο ...
Ο λοφος βρισκεται ακριβως πανω απο την παλια πολη της Τιφλιδας και προσφερει υπεροχη θεα προς την πολη .. Για να ανεβεις υπαρχουν δυο τροποι: Ο ενας ειναι ποδαρατο μεχρι πανω και ο αλλος ειναι με το τελεφερικ με 1 λαρι εισοδο (1 ευρω=2,15 λαρι)

Επισης να προσθεσω οτι την "σερβιετα" οι Γεωργιανοι τις εχουν δωσει το ψευδωνυμο "always ultra"

 

[kalspiros]

Επειδή θα κλείσει την περιγραφή της Τιφλίδας ο Σπύρος χωρίς να το αναφέρει... Πάνω σε ένα βουνό, δίπλα στο κάστρο και στο άγαλμα της Γεωργίας, με την καλύτερη δυνατή θέα στην πόλη, υπάρχει κι ένα ερείπιο (γκρεμισμένη στέγη κλπ), που φέρει μεγαλοπρεπώς την επιγραφή "Property of the Hellenic Republic".

Από εκεί η θεά προς την πόλη είναι μοναδική. Επίσης προχωρήστε προς το άγαλμα της μητέρας Γεωργίας (Kartlis Deda, κατασκευασμένο το 1958). Στο μέσο της διαδρομής σας περιμένει μια ιδιαίτερη έκπληξη...

Άσε τον κόσμο να ανακαλύψει και μόνος του κατι

 

[taver]

Άσε τον κόσμο να ανακαλύψει και μόνος του κατι

Κάτι μου λέει πως μέχρι να πάει ο κόσμος εκεί και να το ανακαλύψει, το ακίνητο μπορεί να έχει ιδιωτικοποιηθεί....

 

[kalspiros]

Τελικά την Τιφλίδα κάπως την είδαμε με το παραπάνω κεφάλαιο. Αυτό που μου μένει να πω είναι να ξεσαλώσετε στο παγωτατζιδικο της Kote Abkhazi πάνω από την Sioni Church. Για φαγητά, δεν έχω άδεια να επέμβω, ας το κάνουν οι γαστρονομικά υπεύθυνοι. Άρα μπορώ να ξεκινήσω τις εξορμήσεις? Συνολικά, οφείλω να σημειώσω ότι η χώρα διέπεται από έντονες αντιθέσεις από απόκοσμα βουνά σε καταπράσινα και από εύφορες κοιλάδες σε ξερές και ερημικές λοφώδεις εκτάσεις. Όλα όμως ξεκίνησαν με αξιοθέατο εντελώς άσχετο με φύση.
GORI, η γενέτειρα του Πατερούλη...

Η πόλη από μόνη της δεν είναι διαλυμένη από την ασχήμια των block. Φαρδιοί λεωφόροι με πρώην αρχοντικά, νην γκρεμιδια. Κοντά στην κεντρική πλατεία βρίσκεται το μουσείο, το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Στάλιν καθώς και το βαγόνι που τον μετακινούσε στη χώρα. Ο πρώτος όροφος, σκοτεινός, ψηλοτάβανος και μεγαλειώδης για την εποχή του, είναι αφιερωμένος στη ζωή του ηγέτη με φωτογραφικό υλικό, δώρα που δέχτηκε από διάφορες χώρες του κόσμου, αυθεντικά ντοκουμέντα καθώς και μια ρεπλίκα γραφείου. Κατά τη διάρκεια παραμονής σε αυτό τον όροφο, η ξεναγός μας ανάφερε συνολικά τρεις φορές ότι αυτός είναι ο όροφος της ζωής του ενώ ο από κάτω εστιάζει στις αρνητικές πλευρές του Σοβιέτ. Δε μας πέρασε η αλήθεια κάτι απ’ το μυαλό ώσπου κατεβήκαμε κάτω και περάσαμε σε δυο μικρά δωμάτια όπου είχαν τοποθετηθεί άρτζι μπούρτζι κάποια αντικείμενα όπως γραφείο ανακρίσεων, ρούχα αιχμαλώτων, φωτογραφίες από gulag όπως και ένα μικρό κελί. Μας εξηγεί λοιπόν η κοπελιά ότι, καθώς το υπουργείο πολιτισμού έβρισκε ότι δεν πλήττεται αρκούντως το καθεστώς όταν εντελώς ουδέτερα γίνεται αναφορά στη ζωή του Στάλιν, όφειλαν να το διαποτίσουν με περισσότερα αρνητικά στοιχεία. Τούτος ο χώρος αποτελεί μια προσπάθεια του μουσείου να παραμείνει ανοιχτό που, σύμφωνα με τα λεγόμενα της, ενδέχεται να μην τα καταφέρουν. Δυο τελευταίες στάσεις το σπίτι του όπου συν των άλλων, φυλάσσονται γράμματα το Στάλιν προς τη μητέρα του, και τέλος το βαγόνι, μια σπουδή πολυτέλειας για την τότε εποχή.
Αν και σκοπός δεν ήταν να κατεβούμε στη Vardzia, καταφέραμε και το χωρέσαμε. Θα σταματήσουμε πρώτα στην Akhaltsikhe για Khatsapuri (παραδοσιακή τυρόπιττα της χώρας) και για επίσκεψη στην παλιά πόλη που κρέμεται πάνω από τη νέα.

Όχι και τόσο παλιά πλέον (αν και δεν μπήκαμε στον κυρίως χώρο του χωριού) έχει ανακατασκευαστεί ως μια παραδοσιακή και ολόφρεσκη γωνία της χώρας.

Ξανά στους δρόμους. Η διαδρομή ανηφορίζει, οι δρόμοι παραμένουν εύκολοι χωρίς πολύ λακκούβα και τα αξιοθέατα αρχίζουν και ξεπετάγονται. Όλη η κοιλάδα της Vardzia προσφέρει συγκινήσεις. Όλα αρχίζουν με το κάστρο Khertvisi. Εκεί στρίβετε δεξιά με κατεύθυνση νότια.

Βγάλτε τις φωτογραφίες σας και επιχειρήστε να περάσετε τη πεζογέφυρα δίπλα σας! Εμπειρία τραμπολίνο. Στη συνέχεια θα βρείτε τις σπηλιές Gelsunda στα δεξιά σας, τα απομεινάρια του κάστρου Tmogvi στην κορυφή απότομου βράχου και τέλος το μοναστήρι-σπήλαιο Vanis Qvabebi. Πλέον φτάνετε, περνάτε την χαράδρα και μια στιγμή των στιγμών θα κοκαλώσετε στο θέαμα της σκαμμένης πόλης Vardzia πάνω σε απόκρημνο βράχο.

 

[kalspiros]

Ά επίσης! Βραβείο καλλιτεχνικής παρέμβασης στους ρυμοτόμους της Τιφλίδας

 

[Samion]

η gelateria λεγεται Luca polare. αριστο το παγωτο. με ιταλο ιδιοκτητη ηταν φυσικα αναμενομενο. εκαστος στο ειδος του.
http://www.tripadvisor.com/Restaurant_Review-g294195-d2241883-Reviews-Luca_Polare-Tbilisi.html